ႀကီးပြားဖို႔ ႀကီးထြားေစ

တုိးတက္ ႀကီးပြားဖို႕ ၊ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ ႏုိင္ဖို႕ ေလာက တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ က်င္လည္ ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာမႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ စင္စစ္ ဆရာမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလး ဘ၀က စာသင္ ေပးသူ ငယ္ဆရာမ ျဖစ္၏။ ဆရာမႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ အသက္ ေလးဆယ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပီဘိ ကေလးငယ္လို ျဖစ္သြား ေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသား ရနံ႕ ၊ ေက်ာင္းရနံ႕ ေလးေတြ လႊင့္ပ်ံ လာသလို ခံစား ရပါသည္။ အမွတ္ မထင္ ေတြ႕ႀကံဳမႈ ကိုက ခုေခတ္ ေျပာေနက် ကိုရီးယား ကားေတြထဲက အတုိင္း ဆုိလွ်င္ မိုးနတ္မင္းႀကီး ေက်းဇူး ေၾကာင့္လို႕ ဆုိရမွာပါ။ ဆရာမကို ကန္ေတာ့ေသာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား ကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ခုမွာ ေတြ႕ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ မ်က္ရည္ ေ၀့၀ဲ ငိုပြဲ ေလးေတြ ၊ ၀မ္းသာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ျမဴးတဲ့ ဟန္ေတြ၊ ေ၀ေ၀ စည္စည္ စည္စည္ ကားကား။
   

အျပန္ ကားေပၚ မတက္ ခင္ေလး ကၽြန္ေတာ္က လက္အုပ္ခ်ီ ႏႈတ္ဆက္ ေတာ့ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကား တစ္ခြန္း ဆိုပါသည္။ သစ္ပင္ ေပၚက သစ္သီး တစ္လံုး ေၾကြက်တာကို ေတြ႕ရသလို မထူးဆန္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ညင္သာစြာ ေျပာခဲ့ျခင္းပင္။ `ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥရပ္ဟာ ႀကီးထြား တုိးတက္ လာဖုိ႕ပဲလို႕ ထင္တယ္´ ဆရာမက အဲဒီ အတုိင္း ဆိုပါသည္။ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ သည္စကား အေပၚ စဥ္းစား မိပါသည္။ ေတြးမိပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္သက္ သြားပါသည္။ ေတြးေလ စဥ္းစားေလ နက္နဲေလ ပါပဲ။

စကားရဲ႕သေဘာ

ဆရာမ၏ စကားကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခါခါ စဥ္းစားတိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ လက္ခံ ေနမိပါသည္။ လူအမ်ားစု က `ဘ၀ဟာ ကံစီမံရာပဲ´၊ `ကံေကာင္းရင္ ႀကီးပြားမွာ´၊ `ကံပဲဟ´ သည္လုိ စကား မ်ိဳးေတြ ၀န္းက်င္ မွာ ၾကားေန ရသည္။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀င္ မက်ပါ။ ၾကာေတာ့ ဒီအသိ ေပၚမွာ မွီခိုခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ သည္ေတာ့ စဥ္းစားရင္း အသိ ရလာသည္။ ႀကီးပြားဖို႕ ၊ ဘ၀ ေအာင္ျမင္မႈ ရဖုိ႕ တုိးတက္ဖို႕ ႀကီးပြားမႈ ရွိရမည္။ ႀကီးထြားေအာင္ က်င့္ႀကံ ရမည္ဟု စဥ္းစား မိပါသည္။ သည္ အသိကို သဘာ၀ ႀကီးကလည္း ေပးေနသည္ေလ။ ၾကည့္ပါ။ ဥပမာ သစ္ပင္ ျဖစ္ဖုိ႕ သစ္ေစ့က လာရသည္။ အေညွာက္ ထြက္ရ၏။ အပင္ ျဖစ္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးလာ၊ ေနာက္ အသီးေတြ ေ၀ရ။ သက္ရွိ သတၱ၀ါ မွာေရာ သည္အတိုင္း ပါပဲ။ သက္ငယ္၊ သက္လတ္၊ သက္ႀကီး ျဖစ္ေနရ ေပသည္။ သည္ျဖစ္စဥ္ အတုိင္းေပါ့။ဒါ ႀကီးထြားမႈ။ ဤသည္ကုိ ဂ႐ုျပဳမိ ၾကပါရဲ႕လား။

အတြင္းအျပင္

ႀကီးပြားဖို႕ ႀကီးထြားစို႕ ဆုိတာကို သတိျပဳ မိတိုင္း အသြင္ ႏွစ္မ်ိဳး ေတြ႕ရ ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခုက အတြင္းစိတ္၊ တစ္မ်ိဳးက ျပင္ပ အသြင္ အျပင္ ႀကီးထြားျခင္း။ လူတစ္ဦး သည္ ျပင္ပ အသြင္ အျပင္ ႀကီးထြား သလုိ စိတ္အႀကံအစည္ လည္း ႀကီးထြားဖို႕ လုိပါသည္။ သူ႕ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ႀကီးထြားမလာလွ်င္ ထုိသူ ေအာင္ျမင္ ႏုိင္ပါ့မလား။ စိတ္အား ႀကံစည္မႈ ႀကီးထြား မွသာ ေအာင္ျမင္သူ ျဖစ္ေလမေပါ့။ အခ်ိဳ႕က အသက္ ကေတာ့ ႀကီးပါသည္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မွာ ရပ္ဆုိင္း သြားျပန္၏။ သည္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစား ေနမိသည္။
   

ႀကီးပြား တုိးတက္ လုိသူေတြ အတြက္ ေသာ့ခ်က္ တစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိ ျပန္သည္။ ဤသည္ကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္၊ လုပ္ေဆာင္မႈ၊ အႀကံဉာဏ္မ်ား `ႀကီးထြား´ လာဖို႕ပဲ ဆုိတာ ျဖစ္သည္။ အသက္ အရြယ္ႏွင့္ အလုိက္ ကိုက္ညီေသာ ႀကီးထြားမႈ ေတြ ရွိရ ေပမည္။
   

လူအမ်ားစု သည္ လတ္ဆတ္ေသာ အႀကံသစ္၊ လုပ္ေဆာင္အား မ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အားထုတ္ လာၾကသည္။ အသက္ႀကီး၊ အရြယ္ရ လာေတာ့ စိတ္ကူး ဉာဏ္မ်ား ထုတ္ေသာ္လည္း စိတ္၀င္စားမႈ ေလ်ာ့ရဲ လာၾက သည္။ ေလွ်ာ့ပစ္ ၾကသည္။ မပြင့္လန္း ၾကေတာ့၊ ႐ိုး႐ိုးပဲကြာ ဆုိၿပီး ဆက္မႀကိဳးစားခ်င္ ၾကေတာ့။ သည္ေတာ့ ႀကီးပြားမႈႏွင့္ ဖီလာ ဆန္႕က်င္ ျဖစ္ကုန္ ၾကေတာ့သည္။

ႀကီးပြားခ်င္လွ်င္္

ႀကီးပြား တုိးတက္ လုိသူအဖို႕ ႀကီးထြား ေအာင္ က်င့္ရပါမည္။ ကိုယ္ပုိင္ စိတ္ဓာတ္ အားျဖင့္ သမား႐ိုးက် ျဖစ္ေနေသာ အႀကံမ်ား၊ ေလွႀကီးထိုး ႐ိုး႐ုိး ျဖစ္ေနေသာ အလုပ္ မ်ားကို ေဆာ္ၾသ တပ္လွန္႕ ရေပမည္။ ႀကီးထြား လာရန္ အားထုတ္ ရပါမည္။ မႏွစ္က၊ မေန႕ကထက္ ျမင့္ေသာ အႀကံမ်ား၊ အလုပ္မ်ား ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံ လုပ္ကိုင္ရေပမည္။ ဒါသည္ ႀကီးထြားေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္သည္။ အတိတ္က လုပ္ရပ္မ်ားထက္ ယခု ပစၥဳပၸန္အလုပ္မ်ား၊ အႀကံ မ်ားက သာေအာင္ ႀကီးထြားေအာင္ ျပဳမူ ရေပမည္။ ဒါသည္ပင္ ဘ၀၏ ႀကီးထြားမႈ ျဖစ္သည္။ ႀကီးထြားဖို႕ ႀကီးထြားျခင္းပဲ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုႏွစ္ေယာက္္္

ပညာရွင္ အယ္လာ၀ွီးက ဆိုဖူးသည္။ `က်ဳပ္ တံငါသည္ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးတယ္။ တစ္ေယာက္က ေလွေဟာင္းေလးကုိ တက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ တစ္သက္လံုး ေလွာ္ရင္း အသက္ ေမြးတယ္။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕လုိပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အားလပ္ခ်ိန္မွာ ဘ၀ကို သံုးသပ္တယ္၊ ႀကံစည္ ေတြးေခၚတယ္၊ တိုးတက္ ေအာင္က်င့္တယ္။ စက္ကိရိယာ ေတြအေၾကာင္း ေလ့လာၿပီး စက္ေလွ တစ္စင္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ေနတယ္။ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ ကိုထြက္ဖို႕ ႀကိဳးစား ေနတယ္။ သည္ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ႏွစ္မွာ ေတြ႕တယ္။ပထမ တံငါက ငါးနည္းနည္းပဲ ရၿပီး၊ အဲ စက္ေလွ အဆင့္ထိ လုပ္တဲ့သူက ငါးေတြ အမ်ားႀကီး ရတာပဲ။ ဒါဟာ ႀကီးထြားမႈကို ဂ႐ုစိုက္သူနဲ႕ မစိုက္သူတို႕ ကြာျခားခ်က္ပဲ´

တကယ္ေတာ့ ပင္ကုိ စြမ္းရည္ အမ်ားႀကီး ရွိေသာ လူငယ္ေတြ တစ္ပံု တစ္ပင္ ရွိပါသည္။ ထုိစြမ္းရည္ကုိ ႀကီးထြား လာေအာင္ အသံုးမခ်တတ္ေပ။ ဒီေတာ့ သာမန္အဆင့္ပဲ ျဖစ္ေန ေတာ့သည္။ဘ၀ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျပည့္စံုရန္ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးထြားဖို႕၊ အေတြးအေခၚ ႀကီးထြားဖို႕၊ အလုပ္ အကိုင္ ႀကီးထြားလာဖို႕ လုိပါသည္။ ႀကီးပြား လုိသူသည္ ႀကီးထြားေအာင္ က်င့္ႀကံရမည္။ ႀကီးထြားေစေသာ စိတ္ဓာတ္ကို အေခါင္ အဖ်ားထိ ေရာက္ေအာင္ ပင့္တင္ ႀကိဳးစား ရေပမည္။ ကုိင္း…….ႀကီးပြားေအာင္ ႀကီးထြားပါေစ။

ခံုတန္းအိုေလးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ ( ပုညခင္ )

 ပန္းၿခံထဲမွာ ခံုတန္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ အထဲကမွ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမွေ႐ြးၿပီး မ်က္စိက်ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကလည္း ႐ွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာေလးဟာ အရမ္းကို သာယာေအးျမၿပီး တိတ္ဆိတ္မိႈင္းညိဳ႕ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕မွာ စိမ္းလဲ့လဲ့ေရျပင္႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွာ အျမစ္ေတြ ပါးျပင္းထၿပီး ႏြယ္ပင္ေတြ ကန္႔လန္႔ကာခ်ထားသလို ျဖာက်ေနတဲ့ အလြန္ႀကီးမား မိႈင္းညိဳ႕တဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီး႐ွိတယ္္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္မွာ ပန္းခ်ံဳတန္းအုပ္အုပ္ေလး႐ွိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ညာဘက္မွာ ကိုင္းညြတ္တဲ့ အခက္အလက္ေတြ ျဖာေ၀က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ေလး တစ္ပင္လည္း ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီလို သဘာ၀က ျပဳျပင္ဖန္တီးေပးထားလို႔ လံုျခံဳေအးျမေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးကို ခ်စ္သူေတြ သေဘာက်တယ္ဆိုတာ ဆန္းေတာ့လည္း မဆန္းပါဘူး။ တကယ္မဆန္းပါဘူး။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ သမီးရည္းစားျဖစ္သြားၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အလုပ္မွ လုပ္ပါေသးရဲ႕လား၊ တျခားသူေတြနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္မွ ႐ွိပါေသးရဲ႕လားလို႔ေတြးၿပီး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရေလာက္ေအာင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာျပင္ေလးဟာ ပန္းၿခံဖြင့္ခ်ိန္ကေန ပိတ္ခ်ိန္အထိ တစ္ခါမွ အားရတယ္လုိ႔ကို မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ထမ္းပိုးဖူးခဲ့တဲ့ သမီးရည္းစားစံုတြဲေတြအေၾကာင္းကလည္း ျပန္ေျပာျပရရင္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္လိုမ်ိဳး ႐ွည္လ်ားသြားႏိုင္တယ္။ ျပန္ေျပာရမွာ နည္းနည္း႐ွက္ေပမဲ့ ေျပာေတာ့ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေအးေအးေဆးေဆးစံုတြဲေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ လာထိုင္ရင္ေတာ့ ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး။ သူတို႔က တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ေ႐ွ႕ေရးကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဘာမွလည္း ေျခလြန္လက္လြန္ မ႐ွိၾကပါဘူး။ အလြန္းဆံုးမွ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းစိတ္တိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလပ္ခ်ိန္ေလးေတာင္ မေပးၾကတာမ်ား ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚမွာ ထိုင္ခြင့္ရဖို႔အေရး ဘယ္ကတည္းက ေစာင့္ေခ်ာင္းေနတယ္ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕စံုတြဲေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ေက်ာကုန္းေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ခ်င္းျပႆနာတက္တဲ့ကိစၥကို လာေျဖ႐ွင္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီလိုအတြဲေတြလာရင္ေတာ့ အာ႐ံုေနာက္တယ္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕႐ွိေသးတယ္၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႕စံုတြဲေတြေပါ့။ သမီးရည္းစားတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚမွာပဲ ၾကင္နာေနၾကၿပီး သူတို႔ခ်င္းညားသြားလို႔ထင္ပါရဲ႕ ေရာက္မလာတာ အေတာ္ၾကာေပါ့။ ေနာက္က်မွ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေယာကၡမျပႆနာေတြကို ယူလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚမွာ လာရန္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အပူလည္းသိရ၊ အေအးလည္းသိရ။ တည့္တုန္းကလည္း သူတို႔ပဲ၊ မတည့္ၾကေတာ့လည္း သူတို႔ပဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သံေ၀ဂရစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကေလးမေလးေတြအတြက္ေတာ့ သူတို႔မိဘေတြအစား ရင္ေလးမိပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေကာင္မေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏို႔နံ႔မစင္သလိုေလးေတြ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚေရာက္ရင္ေတာ့လားဗ်ာ...ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးကေ၀လား မွတ္ရတယ္။ သူတို႔ေကာင္ေလးေတြကလည္း လက္ရဲဇက္ရဲ။ အ႐ွက္ကို ကုန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသည္းတယားယားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚကေန ခါခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တာမ်ားေလ။ တခ်ိဳ႕သက္ၾကားအိုေတြကေတာ့ နည္းနည္းရယ္စရာေကာင္းတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို ဘာေတြလဲေတာ့ မသိဘူး။ သမီးအ႐ြယ္ ငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔အတူ ေရာက္လာၿပီး ကေလးရဲ႕၊ မီးရယ္၊ အခ်စ္ေလးရယ္နဲ႔ ကိုယ့္သြားက်ိဳးသံကိုမွ ကိုယ္အားမနာ တြတ္ထိုးေနၾကေသးတယ္။ လူၾကည့္ေတာ့ ထိပ္ေျပာင္ေနပါၿပီ။ အေရခြံ ေရာ့ရိေရာ့ရဲနဲ႔ ဆံပင္ေတြေတာင္ ျဖဴေနမင့္ဟာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေတာ့ တစ္လ ေလးႀကိမ္ေလာက္ေရာက္တယ္ ကိုယ့္လူေရ႕။ ေရာက္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျပန္ေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ပါလာတဲ့ ဟာေလးေတြကလည္း တစ္ခါလာတစ္ေယာက္ပဲ၊ မထပ္ေစရဘူး။ တခ်ိဳ႕အတြဲေတြက်ေတာ့ မနက္ ပန္းၿခံဖြင့္ခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ လာဦီးထိုင္ၾကတာ။ ျခင္ကိုက္လည္းမသိဘူး၊ ျဖဳတ္ကိုက္လည္း မသိဘူး။ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲဆိုေတာ့...။ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ စံုတြဲေတြနဲ႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ ေတြ႕ရေသးတယ္။ ဒီေလာက္သာယာတဲ့ ေနရာမွာ လာၿပီး ဒီေနရာကို အက်ိဳး႐ွိ႐ွိ အသံုးခ်ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေပါ့။ ေယာက္်ားက အပ်င္းႀကီးတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ဒီေနရာေလးက ေအးလိုက္တာကြာဆိုၿပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ။ ေကာင္မေလးခမ်ာ ဒင္း တေခါေခါ ေဟာက္ၿပီး အိပ္ေနတာကို ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေစာင့္ေနရတာ သနားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အထင္ေျပာရရင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚမွာ လာထိုင္တတ္တဲ့ စံုတြဲေတြထက္ ဒီဘက္ကာလမွာ လာထိုင္ၾကတဲ့ သူေတြက ပိုပိုၿပီး ပြင့္လင္းလာသလိုပါပဲဗ်ာ။ ကဲ ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အဓိကက်တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။ ဒီမနက္ခင္းမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚမွာ လာထိုင္တယ္။ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ ငို႐ိႈက္သံေလးက တအိအိနဲ႔ မစဲဘူး။ သူမ်က္ရည္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာ္ေပၚ စိုလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေရာငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္။ အဲဒီမိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သိတာေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လကမွ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး။ အဲဒီတေလာကဆို ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚမွာ သူတို႔ခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ေန႔တိုင္းနီးပါး လာၾကတယ္။ ၾကင္နာယုယ စကားေလးေတြ ဆိုၾကတယ္။ ခုေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ သြန္ခ်ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္ေနေသးတယ္။ `ရက္စက္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္။ ကၽြန္မမွာ ဘာအျပစ္႐ွိလို႔လဲ။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္မိလို႔ ထားခဲ့ရတာလဲ` မိန္းကေလးက အဲဒီလိုေျပာၿပီး ငိုျပန္တယ္။ အငိုတိတ္ေတာ့ သနားစရာမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေရျပင္ဆီေငးေမာ တိတ္ဆိတ္ေနျပန္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မိန္းကေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္လို႔ထင္ရတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မိန္းကေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်တယ္။ မိန္းကေလးကလည္း သူငယ္ခ်င္းကို ဖက္ငိုၿပီး ရင္ဖြင့္႐ွာတယ္။ `ငါသူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာပါဟာ။ ငါ့ဘ၀မွာ သူ႔တစ္ေယာက္ကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတာပါ။ ေနာက္လည္း သူ႔အျပင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်စ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ ငါသိပါတယ္။ သူကေလ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။ ငါ့ဆံပင္ေလးေတြကအစ သူသိပ္ခ်စ္တာပဲတဲ့။ ငါ့ဆံပင္ေတြကို အၿမဲၿဖီးေပးတယ္။ တယုတယ နမ္းေသးတယ္။ ငါ့ကို ႐ိုးသားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔၊ ယဥ္စစ ပံုစံေလးမို႔လို႔ သူအရမ္းသေဘာက်ၿပီး ခ်စ္သြားခဲ့တာတဲ့။ ငါကမွ သူ႔ဘ၀ႀကီးကို သာယာေစခဲ့တဲ့ သူတဲ့` မိန္းကေလးက အဲဒီလို တမ္းတမ္းတတေျပာေလ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ဆင္းရဲရေလပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒီမိန္းကေလး ဘယ္ေလာက္အံၾသ တုန္လႈပ္သြားမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚမွာ လာထိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ အ႐ႈပ္အေထြးေတြ၊ လွည့္စားမႈေတြ၊ ညစ္ပတ္မႈေတြ၊ အတြင္းေရးေတြ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္သိထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာ စကားေျပာတတ္တဲ့ သက္႐ွိလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ေျပာျပမိမွာပဲ။ မိန္းကေလးရဲ႕ အငိုဟာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတိတ္ဘူး။ အဲဒီေန႔က ျပန္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငူငူေငါင္ေငါင္ႀကီး လာထိုင္ေနတတ္တယ္။ မိန္ကေလး အဲဒီလိုလာထိုင္ေလ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အသည္းတယားယားျဖစ္ရေလပဲ။ မိန္းကေလး တမ္းတေနတဲ့ မလြမ္းေလာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ အဲဒီလူကို ကၽြန္ေတာ္စသိခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ကတည္းကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳ သစ္လြင္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သူကလည္း တက္ၾကြလန္းဆန္းတဲ့ လူပ်ိဳ႐ြယ္ေလးပဲ ႐ွိေသးတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အခ်စ္ဦးလို႔ ယူဆရတဲ့ သူ႔မိန္းကေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚမွာ သူ စထိုင္ခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး ထိုင္ခဲ့တဲ့သူမို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ပိုၿပီး မွတ္မိေနခဲ့တာပါ။ သူ႔ေကာင္မေလးရဲ႕ ႐ွည္လ်ားၿပီး လွပေျဖာင့္စင္းတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာေပၚမွာ ပံုအိက်ေနတယ္။ အဲဒီလူဟာ ေကာင္မေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္၊ ေကာင္မေလးဆံပင္ေတြကိုလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ပဲ။ ေကာင္မေလးကို နမ္းရင္ ဆံပင္ေတြကိုလည္း နမ္းတာပဲ။ ဆံပင္႐ွည္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်ပံုရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက ေျပာေသးတယ္။ `စုက ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေလးနဲ႔ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စုပံုစံေလးက လံုး၀မကလက္ဘူး၊ အရမ္းယဥ္တယ္။ မ်က္ႏွာေလးကလည္း ႐ိုးသားတဲ့ပံုေလးကို ေပၚေနတာပဲ` တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူက သာယာလိုက္တာေနာ္၊ ကိုယ္တို႔ ဒီခံုေလးမွာပဲ အၿမဲ လာလာထိုင္ၾကရေအာင္`တဲ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီလူဟာ သူေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ေရာက္လာခဲ့တာ။ သူ႔ေကာင္မေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့တဲ့ေန႔အထိပဲ။ အဲဒီေန႔မွာ သူေတာင္းခဲ့တဲ့ လက္ထပ္ခြင့္ကို ေကာင္မေလးကလည္း ေခါင္းညိတ္လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူတို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာေပၚ တစ္တြဲတက္ တစ္တြဲဆင္းနဲ႔မို႔ မအားလပ္ရတာနဲ႔ အတြဲသစ္ေတြကို စိတ္၀င္စားရင္း၊ စူးစမ္းေလ့လာရင္း သူတို႔အတြဲကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ ၁၅ ႏွစ္အၾကာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လကမွ အဲဒီလူဟာ ေစာေစာက ငိုေနတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ `ကေလးက ခ်စ္စရာေလးကြာ၊ ဆံပင္႐ွည္ေလးနဲ႔မို႔လို႔ ပိုၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာလား မသိဘူး။ ကေလးပံုစံေလးက ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ´ အဲဒီေန႔က အဲဒီစကားသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုေတြ ႏိုးၾကားလာခဲ့ရတာေပါ့။ ေနဦး၊ ဒီအေျပာမ်ိဳး ၾကားဖူးပါတယ္လို႔ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က ပထမဦးဆံုး ေတြ႔ဖူးခဲ့တဲ့လူ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ ဆံပင္႐ွည္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ေက်ာေပၚ ျဖာေ၀က်လို႔။ သူ႔မိန္းကေလးအ႐ြယ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတဲ့ သူ႔ေကာင္မေလးအ႐ြယ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ အဲဒီအ႐ြယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသက္ ၄၀ ေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔မိန္းကေလးအသက္က ၂၀ ေက်ာ္ အ႐ြယ္ေလးေပါ့။ သူ႔မိန္းကေလးအသစ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း အရင္မိန္းကေလးေရာ ခုေနဆို ဘယ္ပံုျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္လို႔ မွန္းဆၾကည့္မိတယ္။ ခုေလာက္ဆို ၀ၿပီး ဆံပင္ေတြလည္း အရင္ေလာက္ လွပါေတာ့မလား။ ကေလးေမြးရတာနဲ႔ ဘာနဲ႔ဆို ကၽြတ္ထြက္တာလည္း ႐ွိမွာပဲ။ ဆံပင္တိုေလးနဲ႔ေတာင္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။ ဒီလူကေတာ့ အရင္လို ႏုပ်ိဳတုန္းပဲဗ်ိဳ႕။ သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြကိုလည္း နမ္းလိုက္တာမ်ား ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က နမ္းပံုမ်ိဳးပဲ။ ဂ႐ုစိုက္ယုယပံုကလည္း ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က အတိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ၾကားထဲက မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ေနရတာ။ မိန္းကေလးခမ်ာမွာေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားပံုမ်ိဳးေလးနဲ႔ ဘာကိုမွလည္း သံသယ၀င္ပံု မေပၚခဲ့ပါဘူး။ သူျပဳသမွ် ႏုရတာပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ခဏခဏလာလိုက္ၾကတာ တစ္ေန႔ အဲဒီလူ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚ လာထိုင္ၿပီး သူ႔မိန္းကေလးကို ေစာင့္ေနတုန္းမွာ ဆံပင္တိုနဲ႔ မိန္းမ၀၀တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ရန္ေတြ ထျဖစ္ၾကပါေရာဗ်ာ။ `႐ွင္က ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ မသကၤာလို႔ ကၽြန္မလိုက္လိုက္ေခ်ာင္းေနတာၾကာၿပီ။ အခု႐ွင့္ေကာင္မေလး ဘယ္မွာလဲ` ႏႈတ္အာၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ အဲဒီ မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီးမွန္း သိလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲဒီမိန္းမမွာ ဆံပင္႐ွည္ေတြလည္း မ႐ွိေတာ့ဘူး။ လူကလည္း ၀ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔ ခါးေပ်ာက္ေနၿပီ။ အဲဒီလူဟာ သူ႔မိန္းကေလး ေရာက္မလာခင္ သူ႔မိန္းမကို အျမန္နားခ်ၿပီး ျပန္ဆြဲေခၚသြားႏိုင္တယ္။ သီသီေလးပဲဗ်ိဳ႕ မၾကာဘူး ဟိုမိန္းကေလး ေရာက္လာတယ္။ မိန္းကေလးခမ်ာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ပန္းၿခံပိတ္ေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ႔ ျပန္သြား႐ွာတယ္။ သနားစရာေကာင္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေၾကာင္းစံု ဖြင့္ဟ မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ခုလို ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ လာထိုင္ရင္း ငိုေၾကြးေနခဲ့ေတာ့တာပဲ။ မိန္းကေလးဟာ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဟိုလူလည္း ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း တျခားအတြဲေတြနဲ႔ စခန္းသြားရင္း သူတို႔ကို ေမ့သြားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ေျခာက္လေလာက္ၾကေတာ့ ဟိုလူျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆံပင္႐ွည္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေတြကိုပဲ ထပ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ျမင္ဖူးတဲ့ ယုယပံုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ယုယတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလူအေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီလူဟာ ဒီမိန္းကေလးမို႔လို႔ ဒီလို၊ ဟိုမိန္းကေလးမို႔လို႔ ဟိုလို ခ်စ္မယ့္သူမဟုတ္ဘူး။ ဆံပင္႐ွည္ကို သေဘာက်တဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ယဥ္စစပံုစံကို ႀကိဳက္တဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္မိန္းမမ်ိဳးမဆို ဆံပင္႐ွည္ရင္၊ ယဥ္ရင္ ႀကိဳက္မွာပဲ။ သူ ယုယတတ္တဲ့ ပံုစံအတိုင္း ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ယုယမွာပဲ။ ဒါကို မသိ႐ွာတဲ့ ဟိုမိန္းကေလး ခမ်ာသာ တသသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာလာ ေဆြးေနခဲ့ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္သာ စကားေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တစ္လေလာက္ လာငိုသြားတဲ့ မိန္းကေလးကို ဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာ၊ ငွက္ေလးေတြ စိုးစီညံေနတဲ့ သာယာတဲ့ မနက္ခင္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚက ႏွစ္ကိုယ္တူ ရယ္ျမဴးသံေလးေတြၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လား...လား... အလြမ္းမင္းသမီးေလးပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တစ္လေလာက္ လာငိုသြားဖူးတဲ့ အဲဒီအလွည့္စားခံ မိန္းကေလးဟာ ခုေတာ့လည္း သက္တူ႐ြယ္တူ အခ်စ္သစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးေနလိုက္တာမ်ား လြမ္းခဲ့တာ သူမဟုတ္ခဲ့သလိုပါပဲ။ ေအးေလ ေမ့သင့္တဲ့သူကို ေမ့ၿပီး ခုလိုႏွလံုးသားအသစ္နဲ႔ ခ်စ္ႏိုင္ရင္ သူ႔အတြက္ေကာင္းတာပါပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေအးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ ခ်စ္သူသစ္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသြားတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား... သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဖာက္သည္ေဟာင္းႀကီးပါပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာၾကတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာကို သံေ၀ဂယူရင္း၊ သူတို႔ခ်င္းမသိၾကတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကို သိထားရင္း၊ ကဲလြန္း သဲလြန္းတဲ့ စံုတြဲေတြေရာက္လာတိုင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ အသက္႐ွဴရရင္း တျဖည္းျဖည္း အိုမင္းလာခဲ့ရပါတယ္။ မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သြန္းေစၿပီးစ မိႈင္းညိဳ႕စိုစြတ္တဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာေပၚေရာက္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပန္ဘဲ မ်က္စိ႐ွက္ဖြယ္ ကဲလြန္း သဲလြန္းေနတဲ့ စံုတြဲတစ္တြဲကို အျမင္ကတ္လြန္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာျပင္လည္း ျဗဳန္းခနဲ က်ိဳးက်သြားခဲ့တယ္။ `အမေလးဗ်` ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ခဏခဏလာႏွိပ္စက္တတ္လြန္းတဲ့ င႐ႈပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္း ဒင္းဖင္စူးေနတာေတာင္ သတိမရေတာ့ဘဲ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ေက်နပ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ပုညခင္

ကၽြန္မ ဆုိင္ခန္းေလး

 ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ကြ်န္မရဲ႕စိတ္ထဲမွာ `မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ထဖြင့္ရမယ္’ ဆိုတဲ့ အသိ ဝင္ဝင္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္မရဲ႕ `ေဇာစိတ္’ ပါပဲ။ ပရိေယသနဝမ္းစာအတြက္ ဒီအလုပ္ကို ကြ်န္မ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရမွာပဲ။ အဲသလို ခံယူ ခ်က္ျပင္းျပင္းရွိထားတယ္ေလ။ ဆိုင္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ရင္း ေရာင္းခ်င္တဲ့စိတ္၊ ေရာင္းရခ်င္တဲ့ ေလာဘနဲ႔အတူ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီပစၥည္း ေလးေတြရဲ႕ `အသံုးဝင္မႈ’ ဟာ လိုအပ္ေနသူ (ဝယ္ယူအားေပးမယ့္လူ)အတြက္ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရသြားပါေစဆိုတဲ့ သေဘာေလးလည္း ျဖစ္ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ဆိုင္ေလးမွာ ကြ်န္မ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ ထားရတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ `တစ္ေန႔ဝင္ေငြ’ မရမခ်င္း ကြ်န္မ ဂနာမၿငိမ္ပါ။ ေလာဘေဇာေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္ေနပါတယ္။ ေလာဘအားႀကီးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒါသကလည္း ေခါင္းျပဴထြက္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေဒါသဟာ ဝယ္သူနဲ႔ အဆင္မေျပရင္ ခုန္ေပါက္ထြက္လာေလရဲ႕။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ `အသိစိတ္’ ဟာ ေနာက္က်မွာပဲ ေပါက္လာေရာက္လာေလေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ ခံစားမႈဟာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔၊ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္းပဲ ဒီဂရီခ်ယူရတယ္ေလ။ အေရာင္းသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ကြ်န္မမွာ ဆႏၵရွိပါတယ္။ တက္က်မ္းေတြ လည္း ကြ်န္မ ဖတ္ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ According to the big book စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္ဖို႔ လက္ေတြ႕မွာ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒီကေန႔ေတာ့ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေစ်းဝယ္လာသူအေပါင္းဟာလည္း လူမ်ိဳး တစ္ရာ့ တစ္ပါး ဆိုေတာ့ သူတို႔စိတ္နဲ႔ကိုယ့္စိတ္ အခန္႔မသင့္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မာနက ေရွ႕တန္းက ေနရာယူပစ္ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ခက္ပါရဲ႕ရွင္...။ ေစ်းစေရာင္းကတည္းက ဝယ္သူ႔ပါးစပ္က `ေစ်းႀကီးလိုက္တာ’ လို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာလည္း ၾကားေနက်ပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ရွင္... အဲဒီပစၥည္းကို ဟိုတုန္းက ငါးရာနဲ႔ေရာင္းခဲ့ေတာ့လည္း ဒီစကားပဲ။ ခု ဒီပစၥည္းပဲ ငါးေထာင္ျဖစ္သြား ေတာ့လည္း ဒီစကားပဲ။ ကြ်န္မရဲ႕ ေစ်းေရာင္း သက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ မေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ဒီစကား။ စိတ္ေပါက္ ေပါက္နဲ႔ အလကားေပးပစ္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ခု ေတာင္းမယ့္လူေတြ။ ကြ်န္မသိတာေပါ့။ `အေႂကြးမေရာင္းရင္ ေစ်းေရာင္းပါးမယ္’ ဆိုတဲ့ ဩဝါဒလက္ခံၿပီး ယံုၾကည္ရမယ့္သူေတြကို အေႂကြးေပးခဲ့ပါတယ္။ အေရာင္းကေတာ့ သြက္သလားမေမးနဲ႔၊ ကြ်န္မတို႔လူမ်ိဳးေတြက အေႂကြးရရင္ ဆင္ေတာင္ဝယ္မွာဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ အေျြကးစာရင္းစာအုပ္ ထူထူထဲထဲႀကီးကို တစ္ခါတစ္ရံ လွန္ေလွာ ၾကည့္ရင္း `ယံုၾကည့္မႈအလြဲမ်ား’ ကို ေတြ႕ရေတာ့ ကုသိုလ္ျပဳစာရင္းထဲ ထည့္ရမလိုျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္မ်ားေတာင္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ခါေျပာရရင္ `ဣႆာ’ ဆိုတဲ့ မနာလိုတဲ့စိတ္ဟာ အေတာ့္ကို ဆန္းၾကယ္ တယ္ရွင့္။ ကြ်န္မေလ ကမၻာမွာ အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို တစ္ခါမွလွမ္းၿပီး မနာလိုစိတ္ မျဖစ္ဖူးဘူး။ ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႕က အေရာင္းအဝယ္ အလြန္ျဖစ္တဲ့ စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြ၊ ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္း ႀကီးေတြ၊ စက္ကိရိယာပစၥည္းဆိုင္ေတြ အဲသလို သိန္းခ်ီဝင္ေငြရွိေနတဲ့ သူေတြကိုလည္း တစ္ခါမွ မနာလိုတိုရွည္မျဖစ္ဖူးဘူး။ မွန္တာေျပာရင္ ဒီတစ္လ ေအာင္ဘာေလထီ သိန္း ၁၀ဝ၀ ဆု ေပါက္ရပါေစရဲ႕...။ ကြ်န္မမွာ ကြ်န္မနဲ႔ လုပ္ငန္းတူ၊ ၿပီးေတာ့ ပိန္မသာလိန္မသာ အေျခအေနခ်င္းတူၿပီး ေန႔စဥ္လိုလို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဆိုင္နားနီး `မသာမိ’ ကိုေတာ့ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ မနာလိုစိတ္၊ အကုသိုလ္ ေန႔တိုင္းပြားေနရပါသရွင္။ မွန္တာ ေျပာရရင္ သိန္း ၁၀ဝ မဂၤလာစံုတြဲဆုႀကီးကို အကၡရာစံု အတြဲလိုက္ အအုပ္လိုက္ေပါက္ရပါေစ ရဲ႕...။ ထီထိုးရတာလည္း ကုန္လိုက္တဲ့ေငြ။ ကြ်န္မ ထီထိုးတဲ့ေငြေတြသာ စုထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခပ္သင့္သင့္အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ေဆာက္လို႔ရမယ္ထင္မိပါရဲ႕။ ေတာ္႐ံုသိန္းဆု ေလးေပါက္႐ံုေတာ့ျဖင့္ အရင္းေတာင္ ေက်မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသလိုသာေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။ ထိုးခဲသမွ် ထီလက္မွတ္ေတြလည္း ေသတၲာ ေဟာင္းတစ္ခုထဲ ကြ်န္မ စုထားခဲ့တာ အေတာ္ မ်ားေနပါၿပီ။ တကယ္လို႔ ေအာင္ဘာေလထီ႐ံုး က ထီလက္မွတ္ ဘယ္၍ဘယ္မွ် တင္ျပႏိုင္သူ အား `က႐ုဏာေၾကး’ အေနနဲ႔ အဘယ္မွ် ဆုခ် မည္လို႔မ်ား ေၾကညာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေပါ့။ လူရယ္စရာမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီလား မသိ။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အ႐ူးခ်ည္းပဲလို႔ ဘုရားေဟာခဲ့ တာ ကြ်န္မလို လူေတြ မ်ားေနလို႔ျဖစ္မယ္။ အဲသလို ေျဖယူရတယ္ရွင့္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနစဥ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလးတစ္အုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု သတိရတယ္။ ကမၻာ့အသက္အရွည္ဆံုး အဘြားႀကီး ဘြားသက္ရွည္ရဲ႕စကားပါပဲ။ သူ႔ကို စာနယ္ဇင္းသမားေတြက ေမးၾကတာေပါ့။ အခုလို အသက္ရွည္ေအာင္ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာ ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲေပါ့။ အဲဒီမွာ သူ ေျဖခဲ့တာက စားတာကလည္း ပံုမွန္ပါ ပဲ။ ဝတ္တာကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။ ေနတာထိုင္တာကလည္း ပံုမွန္ပါပဲတဲ့။ ဘာေဆးဝါးေကာင္း ကိုမွလည္း ထူးထူးေထြေထြ မမွီဝဲပါဘူးတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကြ်န္မ သတိျပဳမိတာက ေလ..တဲ့။ ေခါင္းပူမခံဘူး၊ ေက်ာပူမခံဘူး၊ ဖင္ပူ မခံဘူးတဲ့။ ဒါပါပဲ...တဲ့။ ကြ်န္မေလ သေဘာက်လြန္းလို႔ မွတ္မိေနတာပါ။ သိပ္ပညာပါတာပဲ။ သူဟာ ေသာက အျဖစ္မခံဘူး၊ ၾကာရွည္မအိပ္ဘူး၊ ၾကာရွည္ မထိုင္ဘူး၊ အျမဲ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အအားမေန၊ ဇိမ္မခံဘဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား တက္ႂကြစြာနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ေနခဲ့ တယ္လို႔ ကြ်န္မ သေဘာေပါက္တယ္ေလ။ ကြ်န္မဟာ သေဘာက် အားက်ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔လို မေနႏိုင္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ေစ်းသည္ပီပီ ေသာကေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္လိုက္ ရတာ။ ေခါင္းပူတာမွ ေခါင္းေျခာက္ ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ ေဈးဝယ္လာလာ မလာလာ ဆိုင္ထိုင္ေနရတာကလည္း ဖင္ကိုပူလို႔။ မ႐ိုေသ့စကား ဖင္ဂြ်တ္တက္မတတ္ပါပဲ။ညက်ေတာ့ စိတ္ပန္းကိုယ္ႏြမ္းနဲ႔ အိပ္ပစ္ရတာ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကြ်န္မေက်ာပူ ေအာင္ေတာ့ မအိပ္ရပါဘူး။ မနက္အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ထတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ ေလ။ ဒီေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြ်န္မ က်န္းမာ ေရးေကာင္းႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အခု ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ မျပည့္ခင္ေလးမွာပဲ ကြ်န္မ အိုစာေနသလိုပဲ။ ေငြေၾကးဥစၥာရွာရတာ ကြ်န္မ စိတ္မကုန္ေသးဘူး။ တစ္ဖက္က တရားဘာဝနာကိစၥကို လည္း တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ေနပါၿပီေလ။ မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းေျပာတာလား မသိပါဘူး။ ဘာတဲ့ `ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကို ဘာမွမပါဘူး ဆိုတာကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်န္ထား ႏိုင္ခဲ့ရမယ္’ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ...ကြ်န္မတို႔ ေမြးခဲ့တဲ့ မီးေလးဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္ ေတာက္ေလာင္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ လုပ္ေပးထားခဲ့ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါပါပဲ။ လူ႔ဘဝ၊ မိဘရဲ႕တာဝန္ဆိုတာေလ။ ဒီႏွစ္ဟာ ၂၀ဝ၀ ျပည့္တဲ့ႏွစ္၊ ကြ်န္မဘဝမွာလည္း ထူးျခားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ႏွစ္စမွာပဲ မအားလပ္တဲ့ၾကားက ကြ်န္မ ဝိပႆနာတရားစခန္း (၇)ရက္ ဝင္ခဲ့ တယ္။ သမီးေတြက အားေပးခဲ့လို႔ပါပဲ။ အေမရယ္၊ သမီးတို႔ အေမ့ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးပါ့ မယ္။ အေမ့စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ေပးပါ့မယ္။ မမွားမယြင္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့ မယ္။ သမီးတို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေဖ ကေတာ့ ဝန္ထမ္းမို႔ ထားပါေတာ့။ အေမ တရား စခန္းဝင္ပါတဲ့ေလ။ အဲသလို တရားလမ္း ေၾကာင္းေပးခဲ့တာ။ သမီးတို႔ရဲ႕ ေစတနာကို ကြ်န္မ လိုက္ေလ်ာခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တရားကို ေရးေရးသိပါၿပီ။ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြလည္း တိုးခဲ့ ၿပီ။ စီးပြားေရးမိတ္ေဆြေတြထက္ အားကိုးရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြပါ။ ေလာဘမဖက္ဆက္ဆံရတာ အင္မတန္ ခ်မ္းေျမ့ပါကလားလို႔ သတိျပဳမိေလ ရဲ႕။ စီးပြားေရးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာက စိတ္မပါဘဲ မခ်ိသြားျဖဲလုပ္ေနရတာ။ ကူညီသလိုလိုနဲ႔ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေတြေလ။ ေသာကမဖက္ဘဲ အလုပ္လုပ္ရတာက လည္း လူသက္သာၿပီး အလုပ္လည္း တြင္တယ္ ဆိုတာ သိလာရပါၿပီ။ ေသာကဟာ အဖ်က္ သေဘာသက္သက္ပါပဲ။ မသိလို႔ ဒါကို ဖက္တြယ္ထားၾကရတာ။ လူဆိုတာ စိတ္ေအး လက္ေအးေလး လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနႏိုင္ရင္ကို အေတာ္ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္ေတြဟာ ၾကား႐ံုနဲ႔ တင္ အပူစင္ၿပီး က်င့္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ခ်မ္းသာ က်င့္ၿပီးရင္ေတာ့ လြန္စြာၿငိမ္းခ်မ္း။ အဲသလို ဓမၼသေဘာေတြကိုး။ အခုဆို ကြ်န္မဘာသာ ကြ်န္မ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္တဲ့ အလုပ္ကို `အလုပ္’ တစ္ခုလို သေဘာမ်ိဳး လုပ္စ ျပဳေနပါၿပီ။ ဘာမဆို `အလိုနည္း’ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္မဘဝကိုကြ်န္မ ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့။ ဘာမွလိုခ်င္ရမွန္းမသိခင္က ဘာမွမလိုခဲ့။ နည္းနည္းလိုခ်င္လာတဲ့အခါမွာ နည္းနည္း မျပည့္စံုမွန္းသိလာခဲ့။ မ်ားမ်ားလိုခ်င္လာတဲ့အခါမွာ မျပည့္စံုႏိုင္ ေတာ့။ ဘာမွမလိုခ်င္ေတာ့တဲ့အခါက်မွ အလံုးစံု ျပည့္စံုေတာ့မွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ အေတာ္ ႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မ တို႔တစ္ေတြဟာ ခ်မ္းသာဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ဆင္းရဲ ေနခဲ့ရတာပါ။ အဲသလိုနဲ႔ ကြ်န္မဟာ တစ္ဖက္က စီးပြားေရးလုပ္ရင္း တရားကို ေလ့လာလိုက္စားေနခဲ့ရာက ကြ်န္မနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ကြ်န္မခင္ပြန္းကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ သူဟာ ဘဝမွာ ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္လြန္း သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကြ်န္မကပဲ အစစအရာရာ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစြာ မိသားစုဘဝတိုးတက္ဖို႔ လုပ္ ခဲ့ရတာပါ။ သူကေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔ အေၾကာင္း မပါခင္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ႐ံုးတာဝန္ကို ေက်ပြန္ စြာ လုပ္ေဆာင္ရင္း မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္လို႔က ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပံုမွန္ဝင္ေငြနဲ႔ ေရာင့္ရဲစြာ ေနထိုင္ၾကဖို႔ ကိုပဲ ဆံုးမ ေနခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ႏိုင္ မလဲရွင္။ ကြ်န္မရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈကိုေတာ့ ဘာမွ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ကန္႔ကြက္တာမ်ိဳး မရွိ သလို၊ အားေပးအားျပဳလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ဝင္ေငြနဲ႔ စားရ႐ံု၊ ဝတ္ရ႐ံုကေန ကြ်န္မ ေဈးဆိုင္ေလးျဖစ္ၿပီးေတာ့ စားေကာင္းျခင္းစားရ၊ ဝတ္ေကာင္းျခင္းဝတ္ရလာတာမို႔ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုေလးမွာ ဘာတစ္စံုတစ္ရာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ သူ႔ကို ေျပာခ်င္ၿပီ။ အသက္ အရြယ္ရလာေတာ့ တရားဘာဝနာ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ခု တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္အတြင္း ကြ်န္မ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းပါ။ ေစ်းဝယ္အလြန္ ပါးလွပါတယ္။ ဒီျပင္ဆိုင္ေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔လည္း `ထိုနည္းလည္းေကာင္း’ ပါပဲလို႔ သိရတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ကြ်န္မ ေျဖၿပီး ေတာ့ ေသာကမျဖစ္ေအာင္ ေနေနပါတယ္။ ကြ်န္မ ဆိုင္ခန္းေလးထဲမွာ မနက္လင္းတာနဲ႔ ဘုရားမွာ ပန္း၊ ဆီမီး၊ အေမႊးတိုင္ လွဴၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးရင္း ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ပါတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေမတၲာပို႔ပြားရင္း ခ်မ္းခ်မ္းေျမ့ေျမ့ ေနၾကည့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ မေရာင္းရရင္၊ နက္ျဖန္ေရာင္းရမယ္၊ မနက္ျဖန္ မေရာင္းရလည္း တစ္ေန႔ေန႔ ေရာင္းရမယ့္ပစၥည္း ေတြပါပဲ။ ပုပ္ပြပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသလိုေပါ့။ ကြ်န္မဆိုင္ခန္းေလးဟာ ဝယ္သူမလာတဲ့အခါ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလး ပါပဲ။ အဲသလို ဘုရား၊ တရားစိတ္ေလးနဲ႔ ေနေန ရာက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပးစရာအေႂကြးေတြ စိတ္တြက္ တြက္ေနမိပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လို ေစ်းသည္ေတြဟာ `အေဟာင္းေပး အသစ္ယူ’ အေႂကြးစနစ္နဲ႔ ပစၥည္းတင္ေရာင္ၿပီး အျမတ္ကို စားရတာ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေႂကြးမဆပ္ႏိုင္ရင္ မ်က္ႏွာပူ ေနရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေနာက္ထပ္လိုေနတဲ့ ပစၥည္းသစ္ယူဖို႔ ခက္ကေရာ...။ ရက္ၾကာလာ ရင္ ေႂကြးရွင္ရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကို ခံရမယ္။ ယံုၾကည္မႈ ကို ထိပါးလာမယ္။ နာမည္ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ပံုမွန္ ဝယ္ေရာင္းလည္ပတ္မႈ ပ်က္လာရင္ ရွိတဲ့ အထည္ေလးထုတ္ေရာင္း ေပါင္ႏွံလုပ္ၾကရေတာ့တာ။ အဲဒီအေျခအေနကို ေစ်းသည္တိုင္းက စိုးရိမ္ပူပန္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီအထဲ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္ ဖ်ားရင္နာရင္ ေဆးဖိုးဝါးခ ကုန္က် စရိတ္၊ မသံုးမျဖစ္ သံုးစြဲ ကုန္က်ရတဲ့ လူမႈေရး ကိစၥေတြ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ထည့္ဝင္ရေငြေတြ။ အဲသလိုနဲ႔ ေခါင္းမီးေတာက္ ေတာ့တာပဲ။ မေန႔က ေႂကြးရွင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားရင္း `ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား’ လို႔ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္သြားေသးတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ေတာ့ `သတိလာေပးတာပဲ’ လို႔ သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ေပးဖို႔အခ်ိန္ကလည္း တန္ၿပီေလ။ ေနာက္ထပ္ ေလး၊ ငါးရက္ေလာက္ေနလို႔မွ ေငြမရွင္းႏိုင္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာ ပံုစံေျပာင္းသြားမွာ ႀကိဳ ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။ ကေန႔မနက္ကတည္းက တစ္ေထာင္ဖိုး ျပည့္ေအာင္ မေရာင္းရေသးဘူး။ ခုပဲ ၁၁ နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ေစ်းဝယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာနဲ႔ ကမန္း ကတန္းထၿပီး ႀကိဳဆိုလိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္ဆီမထားတဲ့ ပစၥည္းရွိလားလို႔ လာေမးလို႔ ရွိတဲ့ေနရာ ၫႊန္ျပေပးလိုက္ပါရဲ႕။ စိတ္ကေတာ့ မအီမသာ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားၾကည့္... ခဏၾကာေတာ့ သံုးေလးဦး ျပံဳေရာက္လာတာနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံပါတယ္။ ဘသားေခ်ာတို႔က မႏွစ္ တစ္ႏွစ္က ေပါက္ေစ်းနဲ႔ ရခ်င္ေနၾကတယ္။ ခု ဝယ္ေစ်းေတာင္ အဲသေလာက္ မကေတာ့ဘူး။ ရွင္းျပပါတယ္။ မရဘူး။ အ႐ံႈးခံေရာင္းရ ေတာ့မလား။ မေရာင္းရရင္ ေနပါေစေတာ့။ အျမတ္ကိုမက္လို႔ ေစ်းေရာင္းစားတာ မဟုတ္ လား။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့မယ္။ အဲလိုနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ခက္ပဲ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ေနာ္။ သမီးငယ္ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး ေရာက္ မဆိုက္ေျပာတယ္။ က်ဴရွင္လခ ကေန႔ ညေန ေပးရမတဲ့...။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ ပါဦးလားသမီးရယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးေပးကုန္ ၾကၿပီ၊ သမီးပဲ က်န္ေတာ့တာတဲ့။ ကေန႔ မေပး ျဖစ္ရင္ က်ဴရွင္မသြားေတာ့ဘူး လုပ္ေနတယ္။ အလတ္မကလည္း ဖိနပ္ျပတ္လို႔တဲ့။ ညည္းေန ရွာတယ္။ အႀကီးမကလည္း မီးေသြးကုန္ၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ သူက ခ်က္ျပဳတ္ရသူကိုး။ ႐ံုးတာဝန္ေလးစားေက်ပြန္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ကေတာ့ စံခ်ိန္ကိုက္ ႐ံုးဆင္းလာပါၿပီ။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပါပဲ။ ပူပင္ေသာကမဲ့၊ ၾကည္လင္တဲ့ ဣေႁႏၵအျပည့္နဲ႔ပါပဲ။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္မထိုင္ရင္း နားလည္သမွ် တရားသေဘာေတြကို ဆင္ျခင္ ေနမိပါတယ္။ စိတ္ညစ္ေျပေပ်ာက္ဖို႔ပါပဲ။ ၿပီးမွ စိတ္ေလး တည္ၿငိမ္လာေအာင္ ေမတၲသုတ္ပရိတ္ေတာ္ကို စာအုပ္ၾကည့္ရြတ္ေနမိပါရဲ႕။ အမွတ္တမဲ့ မသာမိရဲ႕ ဆိုင္ဘက္ လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ ေစ်းဝယ္တစ္ဦးနဲ႔ ရယ္လို႔ ေမာလို႔၊ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ထည့္ေပးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အလိုေလး...ကြ်န္မရဲ႕ ေဖာက္သည္ `ကိုလူတင္’ ပါကလား။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား စည္း႐ံုးလိုက္တာပါလိမ့္။ ေစ်းေတြမ်ား ေလွ်ာ့ေပးေနလို႔လား။ အေႂကြးေတြ ဘုန္းေပါလေအာ ေပးေနတာလား။ ကိုလူတင္ မလာတာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီလို႔ေတာ့ စိတ္က ထင့္ေနတာ။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ကိုယ့္လူက သူ႔လူျဖစ္သြားရတာပါလိမ့္။ ကြ်န္မ စိတ္ေထြ သြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က ညစာမိသားစုထမင္းစားပြဲမွာ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္ရင္း ကြ်န္မ ခင္ပြန္းသည္ကို တရားအလုပ္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း နားခ်မိပါတယ္။ ေျပာသမွ်ကို ၿပီးေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္က ဘာမွ မျဖစ္သလို ပံုစံနဲ႔ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ `တရားဆိုတာ လူသိေအာင္ လုပ္ေနရတာ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တရားဆိုတာ နက္နဲတယ္။ ခက္ခဲတယ္။ နက္ေပမဲ့ နဲပါတယ္။ ခက္ေပမဲ့ ခဲရလိမ့္မယ္’ တဲ့ရွင္။ အလိုေတာ္ သူကမ်ား...။ ဘယ္အခ်ိန္က သူ တရားေတြ က်ိတ္လုပ္ခဲ့သလဲမသိ။ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ႀကီး ေျပာေနပံုကေလ..။ တရားသိတာနဲ႔ တရားရွိတာ ႏွစ္ခုကို အဲဒီ ေန႔က ကြ်န္မ နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြား သလိုပါပဲ။

ပန္းတုိင္

 လြန္ခဲ့ သည့္ရက္က ေပါင္းတည္ၿမိဳ႕၊ ဘုရား ငါးဆူရြာ ကြ်န္းပင္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဇာေနယ်ထံ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ တစ္စု အဖူးေျမာ္ ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး က သက္ေတာ္ ၈၅ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဆရာေတာ္ႀကီး ၏ အမူအရာတို႔က တည္တည္ ၾကည္ၾကည္ ရွိလွပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အနီး၌ ထိုင္ေန ရသည္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း ရွိလွပါသည္။ ေလာကဝတ္ စကားတို႔ ၿပီးဆံုးေသာ အခါ၌ ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္စံု တစ္ရာေသာ တရား သေဘာကို မိန္႔ၾကား လိုသည့္ အေနျဖင့္ `ကိုးဆယ့္ ေျခာက္ပါး ေရာဂါေတြ ဆိုတာကို သိၾက သလား’ ဟု ေမးပါသည္။ အနာမ်ိဳး ၉၆ပါး ဆိုသည္ကို ၾကားဖူး ေနေသာ္လည္း အမ်ိဳးအမည္ ေတြကို မေရတြက္ တတ္ပါ။ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳး မွတ္မိသမွ် ေရာဂါအမည္ ေတြကို ဆိုေနမိၾကပါသည္။ ဤတြင္ ျပံဳး၍ နားေထာင္ ေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက အနာ အမ်ိဳး ၉၆ ပါးကို ေရတြက္ျပေနပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရတြက္ ျပသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေနာက္မွ လိုက္၍ မနည္းႀကီး ေရးမွတ္ေနၾကရပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မွတ္ဥာဏ္ ေတြက ေကာင္းေနတုန္း ပါလားဟု ေတြးရင္း ၾကည္ညိဳ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ၉၆ ပါးေရာဂါတို႔ကို သာမက ယေန႔အခါ၌ ကမၻာတြင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေရာဂါတို႔အထိ ေရာဂါေတြ မ်ားပံုကို ေျပာျပ ေနပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သုတၲံေဒသနာတစ္ခုကို ရြတ္ဆိုပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ရြတ္ဆိုျပေသာ သုတၲံေဒသနာေတာ္မွာ အဂၤုတၲရ နိကာယ္-စတုတၳပဏၰာသက - စတုတၳ နိပါတ္မွလာ သည့္ `ေရာဂါသုတ္’ ျဖစ္သည္ဟု သိရပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေအာက္ပါကဲ့သို႔ ျမန္မာလို နားလည္ေအာင္ ျပန္ဆိုျပပါသည္။ `ရဟန္းတို႔..ေရာဂါတို႔သည္ ဤႏွစ္မ်ိဳး တို႔တည္း။ အဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးတို႔နည္းမူ.. ကိုယ္၌ ျဖစ္ေသာေရာဂါ၊ စိတ္၌ျဖစ္ေသာေရာဂါတို႔ တည္း။ ရဟန္းတို႔...တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ကိုယ္၌ ေရာဂါမရွိျခင္းကို ဝန္ခံကုန္ေသာ သတၲဝါ၊ ႏွစ္ႏွစ္တို႔ပတ္လံုး၊ သံုးႏွစ္တို႔ပတ္လံုး၊ ေလးႏွစ္ တို႔ပတ္လံုး၊ ငါးႏွစ္တို႔ပတ္လံုး၊ ဆယ္ႏွစ္ တို႔ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တို႔ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ သံုးဆယ္တို႔ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ေလးဆယ္တို႔ ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ငါးဆယ္တို႔ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ တစ္ရာ.. အႏွစ္တစ္ရာ အလြန္... ေရာဂါမရွိ ျခင္းကို ဝန္ခံကုန္ေသာ လူသတၲဝါတို႔ကို ေတြ႕ ျမင္ႏိုင္ကုန္၏။ ရဟန္းတို႔... ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ မွတစ္ပါး တစ္ခဏမွ်လည္း စိတ္၌ ေရာဂါမရွိ ျခင္းကို ဝန္ခံေသာ သတၲဝါတို႔ကိုမူ ေလာက၌ အလြန္ျမင္ေတြ႕ရခဲကုန္၏’ (၇-ေရာဂသုတ္-၄ စတုတၳပဏၰာသက၊ စတုတၳနိပါတ္-အဂၤုတၲရနိကာယ္) ဤသုတၲံကို ဆရာေတာ္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္ တို႔ နားလည္ေအာင္ ထပ္ၿပီး ေအာက္ပါကဲ့သို႔ ရွင္းျပျပန္ပါသည္။ ေလာကမွာ လူေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတြ ကို ရွင္းျပေနတာ။ ဘယ္လိုေရာဂါႏွစ္မ်ိဳးလဲ ဆိုေတာ့ လူရဲ႕႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါက တစ္မ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ လူရဲ႕စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါ က တစ္မ်ိဳး...။ ဒီလိုေရာဂါႏွစ္မ်ိဳး ႏွစ္စား ရွိတယ္တဲ့။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြဟာ က်န္းမာ ေရးေကာင္းၾကတယ္။ ဒီလိုက်န္းမာေရး ေကာင္းတဲ့၊ က်န္းက်န္းမာမာရွိတဲ့ လူေတြကို ေလာကမွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ က်န္းမာလိုက္ၾကတာ။ တို႔မ်ား တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္ လံုးလံုး ေရာဂါဆိုလို႔ ဘာမွမရွိဘဲ က်န္းမာပါ တယ္လို႔ ဝန္ခံေျပာသူေတြကို ေတြ႕ႏိုင္တယ္တဲ့။ အဲဒီလိုပဲ ႏွစ္ႏွစ္ပတ္လံုး၊ သံုးႏွစ္ပတ္လံုး၊ ေလးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ ပတ္လံုး အေကာင္းပကတိ ဘာေရာဂါမွမရွိဘဲ က်န္းမာလ်က္ရွိတယ္လို႔ ေျပာသူေတြ၊ ဝန္ခံသူေတြ ရွိတယ္တဲ့။ သူတို႔ ထက္ က်န္းမာသူေတြ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီလူ ေတြကေတာ့ ငါးႏွစ္ မကဘူး၊ ဆယ္ႏွစ္ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လံုး၊ အႏွစ္သံုးဆယ္ပတ္လံုး၊ အႏွစ္ေလးဆယ္၊ အႏွစ္ ငါးဆယ္ပတ္လံုး ဘာ ေရာဂါမွ သူတို႔မွာ မျဖစ္ဘဲ က်န္းက်န္းမာမာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာသူေတြ၊ က်န္းမာတယ္လို႔ ဝန္ခံ သူေတြ ေလာကမွာ ရွိတယ္တဲ့။ အႏွစ္တစ္ရာ မက အႏွစ္တစ္ရာလြန္သည္အထိ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘဲ က်န္းမာေနတယ္လို႔ ဝန္ခံတဲ့သူေတြ ရွိ တယ္။ ဒီလိုလူေတြကို ေလာကမွာ ေတြ႕ႏိုင္ တယ္တဲ့။ ဗုဒၶသာသနာက ရွင္ဗာကုလမေထရ္ ႀကီးဟာ အသက္ေတာ္ ၁၆၀ ရွည္တယ္။ အဲဒီ သက္ေတာ္ ၁၆၀ တိုင္ေအာင္ ရွင္ဗာကုလမေထရ္ဟာ က်န္းမာ လ်က္ရွိတယ္။ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘဲ မေထရ္ျမတ္ႀကီးဟာ က်န္းမာေနတယ္။ ဒီမွာ ဆိုလိုတာက...႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္မွာျဖင့္ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘဲ က်န္းမာတဲ့သူေတြကို ေလာကမွာ ေတြ႕ႏိုင္ျမင္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုႏွစ္ေတြ ကာလေတြ အမ်ားႀကီး ၾကာေအာင္ ႐ုပ္ခႏၶာ ကိုယ္မွာ ေရာဂါတစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ က်န္းမာ ၾကသူေတြ ရွိေနတယ္။ ဒီလိုရွိေနသူေတြကို တကယ္ပဲ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့...တဲ့။ စိတ္မွာ ေရာဂါမရွိဘဲ စိတ္မွာ ေဖာက္ျပန္ေထြ ျပားတဲ့ စိတ္ေရာဂါတစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ ပကတိ စိတ္က်န္းမာျခင္း ျပည့္စံုစြာနဲ႔ အသက္ရွင္ေန သူမ်ိဳးကိုေတာ့ (ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္မွလြဲ၍) ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ျမင္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ႐ုပ္ကိုယ္ခႏၶာမွာ ႏွစ္ကာလ အဘယ္မွ်ၾကာေအာင္ ေရာဂါမရွိဘဲ က်န္းမာ စြာရွိပါတယ္လို႔ ဝန္ခံသူမ်ိဳး ရွိေပမဲ့ စိတ္မွာေတာ့ ေရာဂါမရွိပါဘူး၊ စိတ္က်န္းမာပါတယ္လို႔ ဝန္ခံ ႏိုင္သူမ်ိဳး (ရဟႏၱာကလြဲၿပီး) ေလာကမွာ မရွိဘူး တဲ့။ ရဟႏၱာကလြဲၿပီး တစ္ခဏမွ်လည္း စိတ္ မွာ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါမရွိျခင္းကို ဝန္ခံႏိုင္တဲ့သူမ်ိဳး အလြန္႔အလြန္ေတြ႕ရခဲတယ္တဲ့။ ဟုတ္တယ္။ အင္မတန္ကို ေတြ႕ရခဲတယ္။ ပုထုဇဥ္လူသတၲဝါေတြရဲ႕ စိတ္မွာ အျမဲလို စိတ္ ေရာဂါေတြျဖစ္ေနတယ္။ လူမွာ လိုတာကို မရ၊ ရျပန္ေတာ့ မလိုခ်င္ဆိုတဲ့ မေက်နပ္ ေရာဂါ၊ မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့စိတ္ေရာဂါေတြ အျမဲလို ျဖစ္ေန တတ္တယ္။ လိုခ်င္တာနဲ႔ ရလာတာ တလြဲ တေခ်ာ္ျဖစ္ေနလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတဲ့ေရာဂါ ျဖစ္တယ္။ လိုခ်င္တာကို ရလာတယ္ပဲထား၊ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အဲဒီရေနတာက သူ႔ အတြက္ ႐ိုးသြားတယ္။ သူ႔ကို အရင္ကလို ေက်နပ္ၾကည္ႏူးမႈ မေပးေတာ့ဘူး။ ဒီအခါမွာ အသစ္ အသစ္၊ သူ႔ထက္ သူ႔ထက္သာတာကို ေတာင့္တတယ္။ လိုခ်င္ျပန္တယ္။ အသစ္ အသစ္ကို မရျပန္တဲ့အခါ စိတ္မၾကည္မသာ ျဖစ္တယ္။ မေမြ႕မေလ်ာ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က အင္မတန္ လိုလားေတာင့္တေန တာကို ရတဲ့အခါမွာလည္း... ရျခင္းနဲ႔အတူပဲ အဲဒီ ကိုယ္ အင္မတန္ျမတ္ႏိုးေနတဲ့အရာ ပ်က္စီးသြားမွာ စိုးတယ္။ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုျဖစ္ သြားမွာကို ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္တယ္။ ကိုယ္ အင္မတန္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့သူ၊ အင္မတန္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတဲ့အရာကို သူတစ္ပါးထံ ေရာက္သြားမွာ၊ သူတစ္ပါးဆီကို ေရႊ႕ေျပာင္း သြားမွာကို အင္မတန္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔တယ္။ လူမွာက...ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကလည္း အမ်ား ႀကီးပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ လူဟာစိတ္ပ်က္တယ္။ ဆုတ္နစ္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္၊ အားငယ္မႈေတြ ျဖစ္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြက်တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္လာရ ေကာင္းလားဆိုၿပီး ေဒါသေတြျဖစ္တယ္။ အလို မက်ႏိုင္တဲ့ စိတ္ေရာဂါေတြ အဖိစီးခံရတယ္။ ဒီအခါမွာ လူဟာ စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔၊ အားငယ္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၿပီး ဆံုးမတယ္။ အားမာန္သတၲိေတြေမြးဖို႔ ႀကိဳးစားရ တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ ျဖစ္ကိုျဖစ္ လာရမယ္လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကိုလည္း တည္ေဆာက္ရျပန္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္ရ ျပန္တယ္။ ဆံုးမရင္း၊ အားတင္းရင္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြတည္ေဆာက္ရင္း ကိုယ့္စိတ္ ေရာဂါကို ကိုယ္ျပန္ကုသရင္းက လူဟာ စိတ္ေမာရျခင္းေတြ၊ စိတ္ အလုပ္႐ႈပ္မႈေတြ ျဖစ္ရျပန္ပါေရာ။ လူဟာ ေျပာခဲ့တဲ့ ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္တာမ်ိဳးေတြနဲ႔၊ တျခားအခက္အခဲ ေတြနဲ႔ မၾကံဳမေတြ႕ရဘဲ ေအးေအး ေဆးေဆးေနရတာကိုပဲပ်င္း၊ မုန္းမႈ ေတြ ျဖစ္လာတတ္ျပန္တယ္။ တစ္ေန႔ လာလည္းဒီလိုပဲ စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ေန႔လာလည္း ဒီလိုပဲ စား လိုက္၊ အိပ္လိုက္။ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲေတြ႕၊ ဒီျမင္ကြင္းေတြကိုပဲ ျမင္ေနရ ေတြ႕ေနရ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ ဒီစကားေတြပဲ ၾကားၾကား ေနရတဲ့ အျဖစ္ေတြကိုပ်င္း၊ မုန္းလာ တယ္။ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ ဘာထူးျခား ခ်က္မွမရွိဘဲ တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း အသက္ရွင္ေနရတာကို ၿငီးေငြ႕တဲ့ ပ်င္းမုန္းတဲ့ေရာဂါကို လူဟာ ခံစားရျပန္တာပဲ။ လူဟာ တစ္ကိုယ္ထီးတည္း မေနႏိုင္ဘူး။ တစ္ကိုယ္ထီးတည္း ေနရတာကို ၿငီးေငြ႕တယ္။ အထီးက်န္ ေရာဂါကို ခံစားရတယ္။ ဒီအခါမွာ လူဟာ ...အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ လူ႔ အသိုက္အဝိုင္းနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္းနဲ႔ လူေတြနဲ႔ေနရမွ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္လို႔ ထင္တယ္။ လူေတြနဲ႔ အေပါင္းအေဖာ္ေတြနဲ႔ အတူေနရျပန္ေတာ့လည္း လူမႈျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးကို ၾကံဳရျပန္တယ္။ မိမိက ခ်စ္သူ ခင္သူ ျမတ္ႏိုးသူေတြရွိသလို မိမိက မုန္းသူ၊ ၾကည့္မရသူေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ၾကံဳ ေတြ႕လာရတာပဲ။ လူဟာ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ မုန္းျခင္း ၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနတတ္တဲ့ သတၲဝါပါပဲ။ မမုန္းမခ်စ္တဲ့၊ မူမွန္တဲ့စိတ္မ်ိဳး လူမွာ မရွိ တတ္ဘူး။ ခ်စ္လိုက္၊ မုန္းလိုက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားတတ္ တဲ့ေရာဂါကိုပဲ လူဟာရေနတယ္။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းကို အမွ်႐ႈႏိုင္တဲ့စိတ္မ်ိဳး၊ မူမွန္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးမရွိတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္လူ သတၲဝါေတြကို `ဥမၼတၲေကာ’ ေတြ၊ အ႐ူးေတြ၊ စိတ္မမွန္သူေတြလို႔ ေျပာတာပဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ... မေျပ လည္မႈေတြေၾကာင့္ လူဟာ တျခားလူေတြနဲ႔ ပဋိပကၡေတြျဖစ္တယ္။ ပဋိပကၡေတြ မ်ားလာေတာ့ မုန္းတီးမႈေတြ အျပန္အလွန္္ ျဖစ္တယ္။ မုန္းတီးမႈ ေရာဂါေတြ ရင့္လာရင္ တစ္ဦးက တစ္ဦးကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ထိပါးေစာ္ကား ရန္စမႈေတြ လုပ္မိတယ္။ တစ္ဖက္သူရဲ႕ အက်ိဳး စီးပြားကို ပ်က္ေအာင္ဖ်က္တယ္။ တစ္ဖက္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ပ်က္သြားတာ ျမင္ရင္ ဝမ္းသာတယ္။ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးမွာ မုန္းတီးမႈေတြ၊ မာန၊ အာဃာတေတြနဲ႔ တစ္ဖြဲ႕က လူေတြက တျခားတစ္ဖြဲ႕က လူေတြကို သတ္ျဖတ္ဖ်က္ဆီး ေနၾကတယ္။ ဒါေတြကို ေန႔စဥ္ၾကားသိေနရ တာပဲ။ လူ႔စိတ္မွာ ေဒါသေတြျဖစ္လာၿပီဆိုရင္... ေဒါသျဖစ္သူမွာေရာ၊ အျခားသူေတြမွာပါ အက်ိဳးမဲ့ပ်က္စီးျခင္းေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ အဂၤုတၲရနိကာယ္-သတၲကနိပါတ္ ေကာဇန သုတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက ေဒါသေတြရဲ႕ အျပစ္ ေတြကို ေျပာျပထားတာ ရွိတယ္။ အမ်က္ ေဒါသေတြျဖစ္ေနတဲ့သူဟာ... (၁) ႐ုပ္အဆင္းမလွေတာ့ဘူးတဲ့။ ေဒါသေတြ ဝင္ေနရင္ မူလက လွပတင့္တယ္သူရဲ႕ ႐ုပ္ လကၡဏာဟာလည္း အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ သြားေရာ။ မ်က္ႏွာေန မ်က္ႏွာထားဟာ မာေက်ာၾကမ္းတမ္းၿပီး တင့္တင့္တယ္တယ္ မရွိေတာ့ဘူး။ (၂) ေဒါသဆိုတဲ့ေရာဂါ စိတ္မွာ ပူးကပ္ေနၿပီ ဆိုရင္ အဲဒီေဒါသ ျဖစ္ေနသူ၊ ေဒါသစိတ္ေရာဂါ ရေနသူဟာ ညမွာ ေကာင္းစြာမအိပ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူကို ျမင္ေယာင္ၿပီး လက္စားေခ်ခ်င္တာေတြ၊ တံု႔ျပန္လိုက္ခ်င္တာ ေတြနဲ႔ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ျဖစ္၊ စိတ္ေတြပူေလာင္၊ ဒီေတာ့ ေကာင္းစြာမအိပ္စက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (၃) ေလာကကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ဒါမွ မဟုတ္ ဆက္ဆိုင္ရာ လႈပ္ရွားျပဳမူမႈေတြ လုပ္ရာ မွာ ေဒါသအမ်က္ေတြ စိတ္ထဲဝင္ေနရင္ အက်ိဳး ရွိတာကိုတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ မထင္ျမင္ႏိုင္ ျဖစ္တယ္။ အက်ိဳးမဲ့တာကိုေတာ့ အက်ိဳးရွိတယ္လို႔ လြဲမွားစြာ ထင္ျမင္မႈေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလို ျဖစ္ေတာ့...အဆံုးအျဖတ္ေတြ မွားကုန္တယ္။ အဆံုးအျဖတ္ေတြ မွားကုန္ေတာ့ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈ ေတြဟာ မွားကုန္ေရာ။ အက်ိဳးမဲ့ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ (၄) ေဒါသေတြနဲ႔ အဆံုး အျဖတ္ေတြမွား၊ အသိအျမင္ေတြ မွားေနတဲ့သူဟာ တရား႐ံုးေတြဆီ ေရာက္လိုေရာက္၊ ဒီကိုေရာက္ၿပီး ေငြေတြကုန္တယ္။ ကိုယ့္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြပ်က္တယ္။ ဒီေတာ့ စီးပြားဆုတ္ယုတ္မႈ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါတင္မကဘူး။ (၅) ေဒါသအမ်က္ေတြနဲ႔ မဆင္မျခင္ လုပ္မိလုပ္ရာေတြကို လူမဆန္စြာလုပ္မိလို႔၊ လူႀကီး လူေကာင္းလို မျပဳမူမိလို႔ ဂုဏ္သိကၡာ ေတြလည္း က်ဆင္းသြားႏိုင္တယ္။ (၆) ေဒါသ အမ်က္ႀကီးတဲ့သူ၊ စိတ္ဆိုးေရာဂါကပ္ေနသူကို ဘယ္သူ မွ မခ်စ္ခင္၊ မျမတ္ႏိုး၊ မေလးစားဘူး။ ေဒါသ ေတြႀကီးေနရင္ အဲဒီေဒါသႀကီးသူကို မိတ္ေဆ ြေတြက ဆက္မေပါင္းသင္းခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ေဒါသႀကီးသူမွာ မိတ္ေဆြေတြ ေလ်ာ့ပါးသြား တတ္တယ္။ (၇) အမ်က္ေဒါသေတြရွိသူဟာ အဲဒီ ေဒါသ စိတ္ေတြနဲ႔ အကယ္၍မ်ား ေသလြန္သြားရင္ မေကာင္းတဲ့ အပယ္ဘံုေတြကို ေရာက္ႏိုင္တယ္ တဲ့။ ေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ္မွာျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြ၊ ၉၆ ပါးေရာဂါေတြဟာ လူကို ႏွိပ္စက္မယ္ဆိုရင္ ဒီဘဝတြင္သာ ႏွိပ္စက္ႏိုင္တာ။ ေနာင္ဘဝကို လိုက္ၿပီး ေရာဂါအနာက ႏွိပ္စက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အခု စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ စိတ္ဆိုးျခင္း၊ ေဒါသေရာဂါ ကေတာ့ သံသရာကိုပါလိုက္ၿပီး ဆိုးက်ိဳးေတြ ေပးႏိုင္တယ္။ ေဒါသလႊမ္းမိုးတဲ့သူဟာ အကယ္၍မ်ား သူ႔အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြဟာ သာမန္လူေတြ အေပၚမဟုတ္ဘဲ သူေတာ္စင္ေတြ၊ ဘုရားရဟႏၱာ တို႔လို ပုဂိၢလ္ေတြအေပၚမ်ား မွားလိုက္မိလို႔ ကေတာ့ အဲဒီအမွားေၾကာင့္ အင္မတန္ အျပစ္ ႀကီးေလးတဲ့သက္ေရာက္မႈေတြျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ တုန္းက အင္မတန္ ႀကီးပြားတိုးတက္လို၊ ခ်မ္းသာလိုတဲ့ လယ္သမားတစ္ဦးရွိတယ္တဲ့။ ႀကီးပြားတိုးတက္ေရးကို လိုလားသူဆိုေတာ့ အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ မျပတ္ေအာင္ကို ႀကိဳးစား လုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့သူျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႔မွာ... အဲဒီလယ္သမားရဲ႕မိတ္ေဆြေတြဟာ လွဴဖြယ္ ဝတၳဳေတြ၊ ပန္းနံ႔သာေတြကို သယ္ေဆာင္ၿပီး ေတာ့ ကႆပျမတ္စြာဘုရားထံ တရားနာ သြားဖို႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြေတြဟာ ေစာေစာက အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ မျပတ္လုပ္ၿပီး ႀကီးပြားခ်င္တဲ့ လယ္သမားကို တရားနာသြား ရေအာင္လို႔ အတင္းပဲ ဝင္ေခၚၾကတယ္။ ဒီလို အတင္းေခၚတာကို ခုနလယ္သမားက စိတ္ဆိုး တယ္။ သူ႔ကို တရားနာေခၚျခင္းဟာ သူ႔ကို တမင္သက္သက္ အလုပ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္တာပဲ လို႔ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူက သူ႔ကို လာေခၚ တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို `တရားလိုက္နာေပမဲ့ မင္းတို႔ ဘုရားက ငါ့ကို မကယ္ဘူး။ ငါ့လယ္ကို သူကူၿပီး ထြန္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ငါ့လယ္ကို ငါသာ ထြန္ရမွာ။ စီးပြားပ်က္မည့္ တရားကို ငါ လိုက္မနာႏိုင္ဘူး’ လို႔ ေျပာလႊတ္တယ္။ အဲဒီလိုကႆပဘုရားကို ဝစီကံနဲ႔ျပစ္မွား ေျပာဆိုလိုက္မိလို႔ ေသတဲ့အခါမွာ အဲဒီလယ္ သမားဟာ ေက်ာက္ကမ္းပါးယံမွာ သံထြန္ သြား၊ သံထြန္တံုး၊ သံႀကိမ္လံုးနဲ႔... ႏြား ႏွစ္ေကာင္ကလည္း တကယ့္ႏြားမဟုတ္တဲ့ သူ႔စိတ္ထင္ ႏြားေတြနဲ႔ လယ္ထြန္ေနရတဲ့ ၿပိတၲာ ျဖစ္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီၿပိတၲာဟာ ေက်ာက္ ကမ္းပါးယံႀကီးကို လယ္အမွတ္နဲ႔ ထြန္ေနတာ ဆိုေတာ့... ဘာျဖစ္မွာတဲ့လဲ။ မစိုက္ရ မပ်ိဳးရ ဘာစားစရာမွလည္းမရ။ အငတ္ငတ္ အျပတ္ ျပတ္နဲ႔။ ပါးစပ္ကလည္း ႏြားေတြကို ေအာ္ေငါက္ ၿပီး ထြန္ၿပီးရင္း၊ ထြန္ရင္းထြန္ေနလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲဆိုေတာ့ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္အထိတဲ့။ ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ ၾကားမွာ ဘယ္ေလာက္ႏွစ္ကာလေတြၾကာမယ္ ဆိုတာမွန္းၾကည့္ေပါ့။ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ေန႔မွာ...ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္ရဟန္းေတာ္သံုးက်ိပ္ဟာ ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရား..ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ မဟာေဗာဓိကို ဖူးေျမာ္ခ်င္လို႔ ခရီးထြက္လာခဲ့ ၾကတယ္။ ဒီလိုလာရင္း လမ္းမွာ မ်က္စိလည္ ၿပီး လမ္းေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ မ်က္စိလည္ လမ္းေပ်ာက္ေနတာ သံုးရက္ၾကာတယ္။ သံုးရက္လံုးလံုး ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆြမ္းမစား ၾကရဘူး။ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ မၾကာခင္ ခုနကေျပာတဲ့ လယ္ထြန္ေနတဲ့ ၿပိတၲာႀကီးရဲ႕ အနီးအပါးကို ေရာက္လာၾက တယ္။ ရဟန္းေတြကလည္း ၿပိတၲာႀကီးကို တကယ့္လူလို႔ထင္တယ္။ တကယ့္လယ္သမား လယ္ထြန္ေနတာလို႔ ထင္တယ္။ ဒီလို ထင္မွတ္ ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတြက လွမ္းၿပီး `လယ္ထြန္ေနတဲ့ ဒါယကာ...ငါတို႔ ရဟန္းေတြ လမ္းမွားလို႔ မသြားတတ္၊ မလာတတ္ျဖစ္ၿပီး ဆြမ္းငတ္ေန တာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ အဲဒါ မဟာေဗာဓိကို ဘယ္က သြားရတယ္ဆိုတာသိရင္ လမ္းျပပါ’ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီအခါမွာ လယ္သမားၿပိတၲာက `အရွင္ဘုရားတို႔ လမ္းမွားၾကတာက ၾကာမွ မၾကာေသးပဲ။ တပည့္ေတာ္ လမ္းမွားခဲ့တာက ေတာ့ ကႆပျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္ ကတည္းကပါပဲ.. အရွင္ဘုရားတို႔။ အရွင္ဘုရား တို႔က လမ္းမွန္ကို သိရင္လည္း တပည့္ေတာ္ကို ျပေတာ္မူခဲ့ၾကပါ’ လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ထားတယ္ တဲ့။ ဒီလယ္သမားၿပိတၲာဟာ ေဒါသဖံုးခဲ့လို႔ ဘဝလမ္းမွန္ကို မသိဘူးျဖစ္ခဲ့ရတာ။ စိတ္ဆိုး ျခင္းဆိုတဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ သေဘာထားေတြ မွားတယ္။ ေစတနာေတြမွားတယ္။ ဒီအခါ အလုပ္ေတြ အျပဳအမူေတြမွားတယ္။ လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္မိသလို အေတြးမွား၊ ေစတနာမွား ေတြနဲ႔ လုပ္ခဲ့မိတာေတြဟာ မွားတဲ့အလုပ္ေတြ၊ မွားတဲ့အျဖစ္ေတြဆီေရာက္ေတာ့တာပဲ။ သံသရာ ခရီးသြားကို အလြဲအမွားေတြဆီေရာက္ေအာင္ စိတ္ဆိုးေဒါသေတြက ပို႔ႏိုင္တယ္။ တစ္ကိုယ္တည္းမေနႏိုင္တဲ့လူဟာ အေပါင္းအသင္း လူမႈအသိုက္အဝန္းနဲ႔ေနတဲ့ အခါ စိတ္ဆိုးစိတ္ပ်က္ေတြ ျဖစ္ရသလို၊ လူေတြ အေပၚ မနာလိုဝန္တိုတဲ့စိတ္ေရာဂါေတြလည္း ျဖစ္ျပန္တာပဲ။ ကိုယ့္ဝန္းက်င္က လူေတြဟာ ကိုယ့္ထက္ခ်မ္းသာေနမယ္ဆိုရင္ ဝမ္းမသာ တတ္ဘူး။ တျခားသူေတြက မိမိထက္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ျမင့္ေနမယ္၊ အဆင့္အတန္း ေတြ ျမင့္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဝမ္းမသာႏိုင္ဘူး။ တစ္ဖက္ေသာသူက မိမိထက္ ႐ုပ္ဆင္း လကၡဏာ သာလြန္ေနမယ္၊ ရာထူး ဌာနႏၱရေတြ ျမင့္ေနမယ္၊ အသိုက္အဝန္း အျခံအရံ ေနာက္ လိုက္ေနာက္ပါ တပည့္တပန္းေတြ မိမိထက္ ေပါမ်ားေနမယ္ဆိုရင္လည္း ဝမ္းမသာႏိုင္ဘူး။ `ကိုယ့္ထက္သာမနာလို’ ဆိုတဲ့အတိုင္း မနာလို စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ မနာလိုစိတ္နဲ႔ စိတ္ မၾကည္သာမႈေတြျဖစ္တယ္။ တစ္ဖက္ေသာသူ က မိမိထက္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသြားရင္၊ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားသြားရင္လည္း ဝမ္းမသာ ႏိုင္ဘူး။ တျခားတစ္ပါးသူ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုကို ရတဲ့အခါ `အခုလို ေအာင္ျမင္မႈရသြားတာကို ဝမ္းသာပါတယ္’ လို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုေျပာတာဟာ တကယ္ဝမ္းသာလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ဟန္လုပ္ၿပီးေျပာေနတာ။ တကယ္က တစ္ဖက္လူေအာင္ျမင္တာကို ႀကိဳက္ကိုမႀကိဳက္ဘူး။ ကိုယ့္ထက္သာသြား တာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ႏိုင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလူကို အစကတည္းက မုန္းခဲ့တဲ့လူဆိုရင္ အခုလို သူရရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကို ပ်က္စီးသြားေစ ခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတာကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ စိတ္ေတြေတာင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သိပ္မုန္းခဲ့တဲ့ သူျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ သူ႔ ေအာင္ျမင္မႈကို ဖ်က္ဆီးတာမ်ိဳးကိုေတာင္ လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူ ထင္ေပၚတာ၊ ေက်ာ္ၾကားတာ၊ ေအာင္ျမင္တာ၊ အဆင့္ျမင့္ သြားတာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြ တိုးသြားတာ၊ ဒါေတြကို မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္တဲ့ စိတ္ေရာဂါ ေတြျဖစ္တယ္။ ကိုယ္မုန္းတဲ့သူမွာ အျခံအရံ ေတြ၊ ေနာက္လိုက္ေတြ၊ အသိုက္အဝန္းေတြ ေပါမ်ားေနတာကို မျမင္လို မၾကားလိုတဲ့ စိတ္ေရာဂါေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားၾကည့္... ဒီေန႔ကမၻာႀကီးကိုၾကည့္ရင္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး က တျခားလူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးရဲ႕ တိုးတက္ေနမႈ၊ ေအာင္ျမင္ေနမႈ၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေနမႈကို ဝမ္းမသာႏိုင္ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးရွိတယ္။ တိုးတက္ တဲ့၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အဖြဲ႕အစည္းက မိမိအဖြဲ႕ အစည္းအေပၚ လႊမ္းမိုးလာတာကို မလိုလားတဲ့ စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ မိမိလူမ်ိဳးစုကို လာ နည္းေပးလမ္းျပျပဳတာကို မုန္းတီးစိတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုမုန္းတီးမႈေတြနဲ႔ လူတစ္မ်ိဳးက တစ္မ်ိဳးကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးတယ္။ ဒီလို ဖ်က္ဆီးရင္း လူမႈပဋိပကၡေတြ ဒီေန႔ကမၻာမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးဟာ မိမိတို႔မုန္းတီးတဲ့ အျခားအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ တိုးတက္မႈ၊ ႀကီးပြားမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈဟူသမွ် အေပၚ ဝမ္းမသာႏိုင္ဘူး။ ဝမ္းမသာတဲ့အျပင္ မနာလို မ႐ႈစိမ့္ေတြျဖစ္လာတယ္။ မုန္းတီးေန တဲ့လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ တိုးတက္မႈေတြကို ပ်က္စီး ယိုယြင္းသြားေစခ်င္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ဖ်က္ဆီးတယ္။ မိမိမုန္းတီးတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြဆီကို မိမိရဲ႕ လူမ်ိဳးေတြ ေရာက္သြား မွာ ပူးေပါင္းသြားမွာကို စိုးရိမ္တယ္။ ဝန္တိုမႈ ေတြ ျဖစ္တယ္။ မနာလိုမႈ၊ ဝန္တိုမႈ၊ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ပ်က္မႈ ဆိုတဲ့ စိတ္ေရာဂါေတြဟာ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္တဲ့ ၉၆ ပါးေရာဂါေတြလို ကုစားဖို႔ မလြယ္ကူ ဘူး။ မနာလိုဝန္တိုမႈ၊ စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးမႈေတြ ဟာ အကယ္၍မ်ား နတိၳကဒိ႒ိ၊ အေဟတုက ဒိ႒ိ၊ အကိရိယဒိ႒ိဆိုတဲ့ အယူအေတြးအမွား ေတြနဲ႔ ေပါင္းမိ၊ ေရာမိသြားရင္ မိမိေရာ အမ်ားပါ သိပ္ကို ႀကီးက်ယ္တဲ့ မေကာင္းက်ိဳးေတြ ထြက္ေပၚလာႏိုင္တယ္။ နတိၳကဒိ႒ိ ဆိုတာက ကုသိုလ္လုပ္လုပ္၊ အကုသိုလ္ပဲလုပ္လုပ္၊ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ယူဆ တဲ့ အယူဝါဒျဖစ္တယ္။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ကို ပစ္ပယ္တဲ့ဝါဒဆိုပါေတာ့။ ဘုရားပဲ တည္တည္၊ ေက်ာင္းပဲေဆာက္ေဆာက္၊ အလွဴႀကီးေတြပဲေပးေပး၊ ဒီလိုလုပ္တဲ့ကုသိုလ္ မႈေတြဟာ ဘာမွအက်ိဳးမေပးဘူးလို႔ ျမင္တဲ့ အျမင္၊ ခံယူတဲ့အယူဝါဒ။ ဒီေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳမႈေတြဟာ ေနာင္အနာဂတ္ဘဝမွာလည္း ဘာမွအက်ိဳးေပးမႈ မရွိဘူးလို႔ ယူဆတဲ့ဝါဒ ျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေကာင္းတာေတြလုပ္လို႔ အက်ိဳးေပးမႈ မရွိသလို မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ေတြ လုပ္လည္း ဘာမွသက္ေရာက္ အက်ိဳးေပးမႈ မရွိဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ဒီအယူအဆရွိေနရင္ ကိုယ္မုန္းတီးတဲ့၊ မနာလိုဝန္တိုျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္း သတ္ျဖတ္ပစ္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ သူေတြ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ အေဟတုကဒိ႒ိဆိုတာက အေၾကာင္းကို ပယ္တဲ့ အယူဝါဒျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ လူျဖစ္လာတာဟာ အတိတ္က ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးကို အေဟတုက ဒိ႒ိကို လက္ခံသူက မယံုၾကည္ဘူး။ လူတစ္ဦး အသက္ရွည္က်န္းမာတာဟာ၊ ႐ုပ္အဆင္း တင့္တယ္လွပတာဟာ အတိတ္က ကုသိုလ္ ေကာင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ဆိုတာမ်ိဳးကို မယံုဘူး။ ဒီလို အေၾကာင္းတရားကို ပယ္ျခင္းဟာ အက်ိဳး တရားကို ပယ္ရာလည္း ေရာက္သြားတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အခုေကာင္းတာလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာင္မွာေကာင္းတဲ့အက်ိဳး ျဖစ္မယ္ဆိုတာကိုလည္း မယံုၾကည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို မယံုၾကည္ျခင္းဟာ အက်ိဳးကို ပယ္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းအက်ိဳးကို ပစ္ပယ္သူ ဟာ ေကာင္းတာေတြကို ေရြးခ်ယ္လုပ္ဖို႔ ခဲယဥ္း သြားမွာ အမွန္ပဲ။ အကိရိယဒိ႒ိဆိုတာကေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ ရွိကိုမရွိဘူးလို႔ ယူဆ တဲ့ အယူဝါဒျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ကံဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယူဆေနတဲ့ ဝါဒပဲ။ ဒီေနရာ မွာ အကိရိယဒိ႒ိနဲ႔ ေစာေစာက နတိၳကဒိ႒ိ၊ အေဟတုကဒိ႒ိဆိုတာေတြနဲ႔ ျခားနားပံုကို ေျပာဦးမယ္။ နတိၳကဒိ႒ိက ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ ကံရဲ႕ အက်ိဳးေပးမႈမရွိဘူးလို႔ ယူဆ ယံုၾကည္တဲ့ ဝါဒျဖစ္တယ္။ အေဟတုကဒိ႒ိဆိုတာက အတိတ္က ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ အေၾကာင္းတရားေတြဟာ အခုဘဝဆီကို လိုက္ၿပီး အက်ိဳးေပးျခင္းမရွိဘူးလို႔ ယံုတဲ့ဝါဒ ျဖစ္တယ္။ အခုေျပာေနတဲ့ အကိရိယဒိ႒ိကေတာ့ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံဆိုတာကိုက မရွိဘူး လို႔ ယူဆယံုၾကည္တဲ့ဝါဒကို ဆိုလိုတယ္။ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ကံဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့လူဟာ သူ မုန္းတီးတဲ့ မနာလို ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြအေပၚမွာ လိမ္ဖို႔၊ ညာဖို႔၊ မတရားျပဳက်င့္ဖို႔၊ ပ်က္စီးေအာင္ ဖ်က္ဆီးဖို႔၊ အခြင့္သာရင္ သာသလို သူမုန္းတီးစက္ဆုပ္တဲ့ လူေတြကို ညႇင္းဆဲႏွိပ္စက္ဖို႔ ဝန္ေလးမွာ မဟုတ္ဘူး။ လြဲမွားတဲ့ အယူဝါဒေတြနဲ႔ ေပါင္း ေရာၿပီး စိတ္ပ်က္စိတ္ဆိုးအစရွိတဲ့ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြက လူမွာရွိသမွ် မိမိတစ္ဦးခ်င္း အေနနဲ႔လည္း ခ်မ္းေျမ့သာယာမႈမရွိႏိုင္ဘူး။ အျခားသူေတြဟာလည္း ခ်မ္းေျမ့သာယာရွိႏိုင္ မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါေတြ ဟာ ကိုယ္မွာျဖစ္တဲ့ ေရာဂါေတြလို ကုစားရ မလြယ္ကူဘူး။ ဗုဒၶ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ မဇၩိမပဋိ ပဒါနည္းနဲ႔ပဲ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုစားႏိုင္ တယ္။ တရားဦးျဖစ္တဲ့ ဓမၼစကၠပၸဝတၲနသုတၲံ (လူအမ်ားနားလည္ေနတဲ့ ဓမၼစၾကာတရား ေတာ္)မွာ `ရဟန္းတို႔...အစြန္းတရားႏွစ္ပါး တို႔ကို မကပ္ေရာက္မူ၍ ငါ ဘုရားသည္ မဇိၩမ ပဋိပဒါေခၚတဲ့ အလယ္အလတ္လမ္းအက်င့္ကို ထိုးထြင္း၍ သိအပ္ခဲ့ေပၿပီ’ လို႔ ေဂါတမျမတ္စြာ ဘုရားက ဝန္ခံေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒီမဇိၩမ ပဋိပဒါလို႔ေခၚတဲ့ အလယ္လမ္းအက်င့္ဆိုတာ ဘယ္လို အက်င့္လမ္းမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို လည္းဆက္ၿပီး `အလယ္လမ္းအက်င့္ဆိုတာ အရိယမဂၢင္ရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္သည္။ အရိယမဂၢင္ ရွစ္ပါးဆိုသည္မွာ ၁။ မွန္စြာျမင္ျခင္း(သမၼာဒိ႒ိ)၊ ၂။ မွန္စြာၾကံျခင္း (သမၼာသကၤပၸ)၊ ၃။ မွန္စြာ ေျပာျခင္း (သမၼာ ဝါစာ)၊ ၄။ မွန္စြာျပဳျခင္း(သမၼာ ကမၼႏၱ)၊ ၅။ မွန္စြာ အသက္ေမြးျခင္း(သမၼာ အာဇီဝ)၊ ၆။ မွန္စြာလံု႔လထုတ္ျခင္း(သမၼာ ဝါယမ)၊ ၇။ မွန္စြာအမွတ္သတိရွိျခင္း (သမၼာ သတိ)၊ ၈။ မွန္စြာ စူးစိုက္တည္ၾကည္ျခင္း(သမၼာ သမာဓိ) တို႔ျဖစ္ၾကသည္’ လို႔ ေဖာ္ျပတယ္။ ေျပာခဲ့တဲ့ မဇိၩမပဋိပဒါ အလယ္အက်င့္ကို က်င့္တတ္ေအာင္ ပညာရွင္ေတြ၊ ဆရာေတာ္ ႀကီးေတြက ၁။ မူလမဂၢ၊ ၂။ ပုဗၺဘာဂမဂၢ၊ ၃။ အရိယမဂၢဆိုၿပီး အဆင့္သံုးဆင့္ ခြဲျခားျပၾက တယ္။ မူလမဂၢဆိုတာ အေျခခံျပဳရမယ့္မဂၢင္လို႔ ဆိုလိုတယ္။ အဲဒီမူလမဂၢက ငါးမ်ိဳးရွိတယ္။ ၁။ မွန္တဲ့အျမင္(ဒီမွာက ကံနဲ႔ ကံရဲ႕ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တဲ့ ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိကို ဆိုလို တယ္) ၂။ မွန္စြာေျပာဆိုျခင္း(သမၼဝါစာ) ၃။ မွန္စြာျပဳျခင္း(သမၼကမၼႏၱ) ၄။ မွန္စြာအသက္ေမြးဝမ္းျခင္း (သမၼာအာဇီဝ) ၅။ မွန္စြာစူးစိုက္တည္ၾကည္ျခင္း(သမၼာ သမာဓိ) ဆိုတဲ့ မဂၢင္ ငါးမ်ိဳးဟာ အေျခခံျပဳရ မည့္၊ အေျခခံအားျဖင့္အားထုတ္ရမည့္ မဂၢင္ေတြလို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒီမူလမဂၢထဲက ကမၼႆကတာသမၼာ ဒိ႒ိ ဆိုတဲ့ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳးကို မွန္ကန္စြာသိျမင္တဲ့ သမၼာဒိ႒ိဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ ကမၼႆကတာ သမၼာဒိ႒ိရွိမွ ေျပာခဲ့တဲ့ နတိၳက ဒိ႒ိ၊ အေဟတုကဒိ႒ိ၊ အကိရိယဒိ႒ိေတြကို ပယ္ႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ကံနဲ႔ကံရဲ႕အက်ိဳးကို နားလည္သိျမင္ယံုၾကည္မွ မဇိၩမပဋိပဒါက်င့္စဥ္ ကို က်င့္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္ ယံုၾကည္ႏိုင္တယ္။ မွန္တဲ့စကား၊ မွန္တဲ့အျပဳ၊ မွန္တဲ့ အသက္ေမြးမႈ(သမၼာဝါစာ၊ သမၼာကမၼႏၱ၊ သမၼာအာဇီဝ)ဆိုတဲ့အက်င့္ ဒါမွမဟုတ္ သီလ ေတြကို ေစာင့္ထိန္းျခင္းဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္လက္ခံယံုၾကည္မယ္၊ နားလည္လက္ခံ ယံုၾကည္မွလည္း သမၼာဝါစာအစရွိတဲ့အက်င့္၊ သီလကို ေစာင့္ထိန္းမွာပဲ။ မမွန္တာမေျပာဘဲ၊ မမွန္တာေတြ မျပဳမူ၊ မလုပ္ကိုင္ဘဲ၊ မမွန္တဲ့ အသက္ေမြးမႈေတြမျပဳဘဲ ေစာင့္ထိန္းမွ ေနာင္တေတြကင္းၿပီး စိတ္ရဲ႕တည္ၾကည္ခိုင္ခံ့မႈ၊ သမာဓိ ရႏိုင္မယ္လို႔လည္း နားလည္လက္ခံ ယံုၾကည္မယ္။ သမာဓိဆိုတဲ့စိတ္ရဲ႕ တည္ၾကည္ခိုင္ခံ့မႈရွိမွ ပုဗၺဘာဂမဂၢင္ကို အားထုတ္ရာမွာ ေအာင္ျမင္ ေပါက္ ေျမာက္ႏိုင္မယ္လို႔လည္း နားလည္ ယံုၾကည္လာမွာပဲ။ ပုဗၺဘာဂမဂၢဆိုတာကေတာ့ အရိယမဂၢင္ေတြျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အရင္အဦး အားထုတ္ရတဲ့အဆင့္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဝိပႆနာမဂၢင္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီပုဗၺဘာဂမဂၢကလည္း ငါးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ၁။ မွန္တဲ့အျမင္(သမၼာဒိ) ၂။ မွန္တဲ့ၾကံစည္မႈ(သမၼသကၤပၸ) ၃။ မွန္တဲ့လံု႔လစိုက္ထုတ္မႈ (သမၼာ ဝါယမ) ၄။ မွန္တဲ့အမွတ္သတိရွိမႈ (သမၼာသတိ) ၅။ မွန္တဲ့စိတ္ရဲ႕ စူးစိုက္တည္ၾကည္ ခိုင္ခံ့မႈ (သမၼာသမာဓိ) ဆိုတဲ့ မဂၢင္ေတြပါပဲ။ မူလမဂၢအဆင့္မွာ သမထတရား အားထုတ္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဈာန္ေတြ အထိေရာက္တဲ့၊ သမာဓိအဆင့္အထိ အားထုတ္ တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဈာန္ရသည္ အထိခိုင္ခံ့တဲ့ သမာဓိရွိေနရင္လည္း ပုဗၺဘာဂ မဂၢအဆင့္မွာ ဈာန္မွထၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈရင္ Óဏ္ အျမင္ေတြ ျဖစ္ေပၚမွာပါပဲ။ ပုဗၺဘာဂမဂၢအဆင့္မွာ ဝိပႆနာကို စတင္႐ႈမွတ္တဲ့သူအဖို႔ကေတာ့ ခဏိကသမာဓိလို႔ေခၚတဲ့ ဝိပႆနာသမာဓိ အလံု အေလာက္ ျဖစ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဝိပႆနာဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တဲ့ ခဏိကသမာဓိဟာ သမထ က်င့္စဥ္ထဲက ဥပစာရသမာဓိအဆင့္နဲ႔ ညီတယ္လို႔ က်မ္းဂန္ေတြမွာ ေဖာ္ျပတယ္။ ဒီေတာ့ ပုဗၺဘာမဂၢ အဆင့္မွာ ဝိပႆနာ႐ႈသူဟာ ကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုကို ႐ႈမွတ္ရင္းလံုေလာက္တဲ့ ခဏိကသမာဓိရလာရင္ ဝိပႆနာ ဥာဏ္ေတြ ျဖစ္ေပၚသြားမွာပါပဲ။ မဟာ သတိပ႒ာန္ သုတၲံ အစရွိတဲ့ ဗုဒၶ ေဒသနာေတြအရ ဝိပႆနာ ႐ႈစရာ ကမၼ႒ာန္းေတြ ၂၁ မ်ိဳးေတာင္ရွိတယ္။ ဒီအထဲ က မိမိႏွစ္သက္ရာ ကမၼ႒ာန္း ကိုယူၿပီး ဝိပႆနာ႐ႈႏိုင္တယ္။ ဥပမာ ခႏၶာငါးပါး ဒါမွမဟုတ္ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္စတဲ့ အာ႐ံုခံဒြာရေတြမွာ ထိလာတိုင္း၊ ထင္လာတိုင္း၊ ျဖစ္လာတိုင္းကို ဝိပႆနာ ႐ႈမွတ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒီလို႐ႈရင္းမွ အကယ္၍ ဆိုခဲ့တဲ့ ပုဗၺဘာဂမဂၢ ငါးခုဟာ အညီအၫြတ္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ဆိုရင္ ဝိပႆနာ ဥာဏ္ေတြ ျဖစ္ေပၚမွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ... ပုဗၺ ဘာဂမဂၢ အဆင့္မွာရွိတဲ့ မဂၢင္ငါးခု အညီအၫြတ္ လုပ္ပံုကို ေပၚလြင္ေအာင္...ျမင္သိစိတ္၊ ၾကားသိ စိတ္စတဲ့ သိစိတ္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို နည္းနည္း ေျပာဖို႔လိုမယ္။ စိတ္ဟာ ဘယ္အာ႐ံုကိုမွ မစူးစိုက္ဘဲ ရွိေနရင္ စိတ္ရဲ႕မူရင္းအာ႐ံုျဖစ္တဲ့ `ဘဝင္’ ရဲ႕ အာ႐ံုကို မွီၿပီး ဘဝင္စိတ္အေနနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ `ဓမၼာ႐ံု’ လို႔ေခၚတဲ့ စိတ္အာ႐ံုေတြျဖစ္ရင္ ဒါမွ မဟုတ္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ အေတြ႕အထိ စတဲ့အျပင္ အာ႐ံုေတြျဖစ္ရင္ အဆက္ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေျပာခဲ့တဲ့ ဘဝင္စိတ္ဟာ အာ႐ံု အသစ္ဘက္ကို လွည့္ေပးတယ္။ အာ႐ံုဘက္ လွည့္ရာမွာ စိတ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အျပင္အာ႐ံု အတြက္ `ပၪၥဒြာရ အာဝဇၨန္း’ စိတ္က လွည့္ေပး တယ္။ အတြင္းအာ႐ံုေတြ(ေျပာခဲ့တဲ့ ဓမၼာ႐ံု) အတြက္ေတာ့ `မေနာဒြာရ အာဝဇၨန္း’ စိတ္က လွည့္ေပးတယ္။ အျပင္က အာ႐ံုဆိုရင္ စိတ္ကို သက္ဆိုင္ရာ မ်က္စိ၊ နား၊ စသည္တို႔နဲ႔ ဆိုင္ေပး လိုက္တယ္။ ဥပမာ အဆင္းအာ႐ံု ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအဆင္းအာ႐ံုကို သက္ဆိုင္ရာ မ်က္စိနဲ႔ ဆိုင္ေပးလိုက္တယ္။ ဆိုင္ေပးၿပီးတဲ့အခါမွာ အာ႐ံုကို လက္ခံတယ္(သမၸဋိစၦိဳင္း)၊ လက္ခံၿပီး တဲ့အာ႐ံုကို စံုစမ္းတယ္(သႏၱီရဏ)၊ စံုစမ္းၿပီးတဲ့ အခါ အဲဒီအာ႐ံုဟာ ဘယ္လိုအာ႐ံုမ်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္တယ္ (ဝုေ႒ာ)၊ အာ႐ံုေတြ ဟာ အတြင္းကလာရင္ (စိတ္ အတြင္းမွလာရင္) မေနာဒြာရအာဝဇၨန္းက ဆံုးျဖတ္တဲ့စိတ္ (ဝုေ႒ာ) အဆင့္ကေန ခံယူလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေနာ ဒြာရအာဝဇၨန္းစိတ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ဝုေ႒ာစိတ္ ဟာ သေဘာခ်င္းတူတယ္လို႔ မွတ္ယူ ႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေဗာဓိဓမၼရဲ႕ အေျဖက မွန္တဲ့အေျဖပဲ။ ဆံုးျဖတ္တဲ့စိတ္(ဝုေ႒ာ)ၿပီးတဲ့ အခါမွာ ေဇာစိတ္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ေဇာစိတ္က ခုနစ္ႀကိမ္အထိ ျဖစ္ တယ္။ အဲဒီေနာက္ေဇာရဲ႕ အာ႐ံုကိုပဲ ဆက္ၿပီး အာ႐ံုျပဳတဲ့တဒါ႐ံုဆိုတဲ့စိတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္တယ္။ ဒီစိတ္ႏွစ္ႀကိမ္ ၿပီးတဲ့အခါ ေစာေစာက ဘဝင္စိတ္မ်ိဳး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို အဆင္း ကို ျမင္သိတဲ့ `ျမင္ဝီထိ’ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီျမင္ဝီထိတစ္ခုမွာ စဥ္ဆက္ျဖစ္ပ်က္ သြားတဲ့ စိတ္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ ရင္ အာဝဇၨန္းစိတ္ကေန တဒါ႐ံု ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ပ်က္ၿပီးသည္အထိ အားလံုးေပါင္း စိတ္ဆယ့္ေလးႀကိမ္ ရွိတယ္။ ဒီျမင္ဝီထိနည္းတူပဲ ၾကား ျခင္း၊ နံျခင္း၊ လ်က္ျခင္း၊ ထိေတြ႕ျခင္း ေတြမွာလည္းဆိုခဲ့တဲ့ စိတ္ဆယ့္ေလး ႀကိမ္ ပါဝင္ၿပီးေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ဝီထိေတြျဖစ္ၾကမွာပဲ။ စိတ္ကူး ၾကံစည္ျခင္းမွာေတာ့ (ဝုေဌအဆင့္မွာျဖစ္တဲ့ အတြက္) အာဝဇၨန္းစိတ္ရယ္၊ ေဇာခုနစ္ႀကိမ္ ရယ္၊ တဒါ႐ံုႏွစ္ႀကိမ္ရယ္... စုစုေပါင္း ဆယ္ႀကိမ္ျဖစ္မယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈသူဟာ ျမင္သိမႈျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ျဖစ္ၿပီးခ်င္း တစ္နည္းေျပာရရင္ ]ျမင္ဝီထိ}ျဖစ္ ၿပီးလွ်င္ ျဖစ္ၿပီးခ်င္း `ျမင္တယ္’ လို႔ ႐ႈမွတ္ရတယ္။ ဒီလိုျမင္ရင္ျမင္တယ္လို႔ ခ်က္ခ်င္း႐ႈမွတ္ ႏိုင္ရင္ ပရမတ္႐ုပ္နာမ္တရားကို အမွန္အတိုင္း သိတာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုခ်က္ခ်င္း မမွတ္ႏိုင္ရင္ ေတာ့ မိန္းမ၊ ေယာက်ာ္းစတဲ့ သဏၭာန္ပညတ္၊ ျဒပ္ပညတ္၊ အမည္ပညတ္ေတြ ေပါင္းစပ္ခ်ိန္ ရသြားတယ္။ ဒီအခါ တပ္မက္ဖြယ္ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ စတဲ့အစြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲဒီႏွစ္သက္ဖြယ္၊ မႏွစ္သက္ဖြယ္ မိန္းမ၊ ေယာက်ာ္းစတဲ့ ပညတ္ ေတြေပၚမွာပဲ အေျချပဳၿပီးေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္ဆိုး စိတ္ပ်က္မႈေတြ၊ မနာလိုဝန္တိုမႈေတြ ျဖစ္ေတာ့ တာပဲ။ ျမင္သိမႈဝီထိမွာလိုပဲအျခားၾကားမႈ၊ နံမႈ၊ လ်က္မႈ၊ ထိမႈ၊ ေတြးၾကံမႈတို႔မွာလည္း ျဖစ္ၿပီး ရင္ ျဖစ္ၿပီးခ်င္း သိသိေနေအာင္ ဝိပႆနာ႐ႈ မွတ္ရတယ္။ ပုဗၺဘာဂမဂ္အဆင့္မွာ ႐ႈမွတ္ အားထုတ္ေနတာကို ၾကည့္ရင္... ဆိုခဲ့တဲ့ အတိုင္း ျမင္ဝီထိ၊ ၾကားဝီထိ စသည္ျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ခ်င္း ႐ႈမွတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေနျခင္းဟာ သမၼာဝါယမမဂၢင္ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း သိသိေနေအာင္ သတိထားေန တာက သမၼာသတိမဂၢင္ျဖစ္တယ္။ အတိတ္ အနာဂတ္ေတြဆီ စိတ္က မပ်ံ႕လြင့္ဘဲ စိတ္ၿငိမ္ လာေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ျမင္မႈၾကားမႈမွာ ပညတ္ ေတြဆီမေရာက္ေစဘဲ ျမင္ဆဲၾကားဆဲမွာပဲ ႐ႈမွတ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ ေနျခင္းဟာ သမၼာသမာဓိမဂၢင္ ျဖစ္တယ္။ သမၼာဝါယမမဂၢင္၊ သမၼာ သတိမဂၢင္၊ သမၼာသမာဓိမဂၢင္သံုးခုဟာ ညီၫြတ္စြာျဖစ္ေနရင္ သမၼာ သကၤပၸမဂၢင္က အာ႐ံုဆီကို စိတ္ဦးၫြတ္ေပးတယ္။ စိတ္နဲ႔အာ႐ံုကို တည့္ေပး၊ ဆိုင္ေပးတယ္။ ဒီအခါ သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္က...ျမင္သိမႈ၊ ၾကားသိမႈ ျဖစ္တိုင္း ျမင္ၿပီးပ်က္၊ ၾကားၿပီးပ်က္ေနတာကို အမွန္အတိုင္းသိတယ္။ အျခားနံမႈ၊ လ်က္မႈ၊ ထိမႈ၊ ေတြးၾကံမႈ တို႔နဲ႔ဆိုင္တဲ့ နံသိမႈ၊ လ်က္သိမႈ၊ ထိသိမႈ၊ ၾကံသိမႈေတြဟာလည္း ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္ေနၾကတယ္လို႔ အမွန္ အတိုင္း သမၼာဒိ႒ိကသိတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကလြဲလို႔ အေကာင္း အဆိုး၊ ခ်စ္ဖြယ္ မုန္းဖြယ္၊ သူငါေယာက်ာ္း၊ မိန္းမဆိုတာေတြ မရွိၾက ဘူး။ ဒါေတြဟာ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္ေနျခင္း သာရွိတယ္ဆိုတဲ့ အနိစၥ၊ အနတၲ သဘာဝကို မိန္းမ၊ ေယာက်ာ္း၊ ခ်စ္ဖြယ္၊ မုန္းဖြယ္၊ သဏၭာန္ျဒပ္မ်ိဳးစံု အေနနဲ႔ ထင္ျမင္တယ္။ အဲဒီထင္ျမင္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ မနာလိုဝန္တိုမႈေတြ၊ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုးျခင္းစတဲ့ စိတ္ရဲ႕ေရာဂါ ေတြျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ပုဗၺဘာဂမဂ္အဆင့္မွာ သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာ သကၤပၸ၊ သမၼာဝါယမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဆိုတဲ့ မဂၢင္ငါးပါး အညီအၫြတ္ျဖစ္ၾကရင္ ႐ုပ္၊ နာမ္ခႏၶာမွာ အနိစၥ၊ အနတၲသေဘာေတြကို အေသအခ်ာျမင္ၿပီး အဲဒီ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာအေပၚမွာ အစြဲကင္းသြားတယ္။ ပထမအစြဲကင္းသူ ကိုေတာ့ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္လို႔ ေခၚတာပဲ။ ေသာတာပန္ပုဂိၢဳလ္မွာ မနာလို ဝန္တိုျခင္းဆိုတဲ့ ေဒါသေတြ မကင္းေသးဘူး။ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါ မကုန္ေသးဘူးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ပုဗၺဘာဂမဂ္ကို အားထုတ္လို႔ အစြဲဟူသမွ် ကင္းတဲ့ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္အျဖစ္ကို ေရာက္မွပဲ စိတ္မွာျဖစ္တဲ့ေရာဂါဟူသမွ် ကင္းမွာပါပဲ။ ရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီရဟႏၱာပုဂိၢဳလ္မွာ အရိယမဂ္လို႔ဆိုရတဲ့ ၁။ သမၼာဒိ႒ိ၊ ၂။ သမၼာသကၤပၸ ၃။ သမၼာဝါစာ ၄။ သမၼာကမၼႏၱ ၅။ သမၼာအာဇီဝ ၆။ သမၼာဝါယမ ၇။ သမၼာသတိ ၈။ သမၼာသမာဓိ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို ၿပီးျပည့္စံုစြာ ရရွိသြားပါတယ္။ အရိယမဂၢအဆင့္ကို ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ဟာ ဗုဒၶသာသနာရဲ႕ ပန္းတိုင္ပါပဲ။ အထက္ပါတရားစကားတို႔ကို ေဟာၾကားၿပီးေနာက္ ကြ်န္းပင္ ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိသီတင္းသံုးရာအေဆာင္သို႔ ျပန္ႂကြသြား ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းက ဗုဒၶသာသနာ၏ အဆံုးစြန္ပန္းတိုင္သို႔ သြားရမည့္ခရီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသည္။ နႏၵသိန္းဇံ

႐ႈျမင္ျခင္းႏွင့္ တန္ဖိုး

 တန္ဖိုးသည္ ႐ႈျမင္မႈ၊ ခံစားမႈ၊ နားလည္မႈ၊ အေလးထားမႈ စသည္ တို႔အေပၚတြင္ မူတည္၍ ကြဲျပားသည္။ ေက်ာက္အေၾကာင္း ဘာမွ မသိသူလက္ထဲ ျပည္တန္ပတၱျမား ေရာက္ေသာ္လည္း တန္ဖိုးထား တတ္မည္မဟုတ္။ ထို႔အတူ ပညာမဲ႔သူ၊ ပညာကို တန္ဖိုး မထားတတ္သူတို႔ကို ပညာအေၾကာင္း ေျပာေနလွ်င္လည္း ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ျဖစ္ၿခိမ္႔ မည္သာ။ မေဟာ္သဓာသည္ ပညာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ္လည္း ပုဂံမင္းက ပညာကို သူ ေသာက္ေသာ ေသရည္တစ္ခြက္မွ်ေလာက္ အေရးတယူရွိမည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင္႔ တန္ဖိုးသည္ လက္ခံသူ၏ တုံ႔ျပန္မႈႏွင္႔ အခ်ိဳးက်သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္တန္ေသာ္လည္း ႏွစ္က်ပ္ခြဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ ၿပီး မိဘဂုဏ္ႀကီးသူ၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသူ ျဖစ္သည္။ အစစအရာရာ ျပည့္စံု၍ အထက္တန္းက်က် ေနခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က စိတ္သေဘာထားလည္း အေတာ္ေလး ျပည့္၀ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္သည္။ သူမကို သေဘာက်ၾကသည့္သူမ်ား မနည္းလွ၊ ေမဂ်ာမတူ သူမ်ားကေရာ၊ ေက်ာင္းမတူသူၾကသူမ်ားကေရာ လာေရာက္ ပိုးပန္းျခင္းကို ခံရသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ေနတတ္ၿပီး မိဘအသိုင္းအ၀န္းႀကီးေသာ္လည္း ဘ၀င္မျမင္႔တတ္သူ ျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္ခင္သူလည္း ေပါမ်ားရွာသည္။ တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ အတြဲမရခဲ့။ အခ်စ္ေရး စိတ္မ၀င္စားသည္လား၊ စိတ္ႀကိဳက္ မေတြ႕ေသး ၍လားမသိ၊ သူႏွင့္ ဘေမာင္က သာမန္ ခင္မင္မႈ မွ်သာရွိသည္။ တရင္းတႏွီးေတာ့ မရွိခ့ဲ။ ေက်ာင္းၿပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၀င္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့။ ေလးငါးႏွစ္ မွ်မက ၾကာမည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘေမာင္ အလုပ္တာ၀န္က နယ္မွာျဖစ္၍ ရန္ကုန္အသိုင္း အ၀န္းႏွင့္ ေလးငါးႏွစ္မွ် အဆက္အေတာ္ျပတ္ခဲ့၍ ဘာမွမၾကား၊ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ေတြ႕၍ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရသည္။ စိတ္မေကာင္းခဲ့။ လင္ရ ကံမေကာင္းဟု ဆိုသည္။ ခင္ပြန္းသည္က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မလုပ္၊ အေပ်ာ္အပါး အေတာ္ႏွစ္သက္၍ မိန္းမပိုက္ဆံ ထိုင္ျဖဳန္းသူဟု သိရသည္။ “ျဖစ္တတ္ တာပဲေလ”ဟုသာ ႏွလံုးပိုက္လိုက္ပါသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္ကို ထိုစဥ္က မသိခဲ့ေသးပါ။ တစ္ရက္ အေခြငွားဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမကို ေတြ႕သည္။ သူ႔ခင္ပြန္း ပါလာ၍ မိတ္ဆက္ေပးရွာသည္။ အမ်ားေျပာသည္မွာ မဆန္း၊ နည္းေသး သည္ဟုပင္ ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာသူ ျဖစ္ပါ၏။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္၊ ပိန္ကပ္ကပ္၊ ႐ုပ္က ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ဒါက အေၾကာင္းမဟုတ္၊ အေၾကာင္းက သူ၏ အမူအရာ ႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ား၊ အရာရာကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ သေဘာ ထားတတ္သူ၊ မ်က္လံုးမ်ားက ႐ိုးစင္းမႈကို နည္းနည္းမွ ကိုယ္စား မျပဳ။ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဆယ္႔ေလးငါးမိနစ္အတြင္းမွာပင္ ကိုယ့္ ဇနီးသည္အေပၚ ဆက္ဆံေရးကို ျမင္သူတိုင္း သိႏိုင္ေအာင္ ထင္ရွားလွပါ၏။ “ႏိုင္ခ်င္တိုင္း ႏိုင္မည့္ပံု”၊ “ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္တိုင္း ဂ႐ုမစိုက္မည့္ပံု” “တန္ဖိုး မထားခ်င္တိုင္း တန္ဖိုးမထားမည့္ပံု” ကို အထင္းသား ေတြ႕ေနရ၏။ ‘ “ကိုဘေမာင္ႀကီး၊ သြားေတာ႔မယ္ေနာ္” ’ ငယ္ငယ္က သူ၏အလွမ်ား၊ က်က္သေရမ်ားသည္ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိ၊ လင္ဆိုးမယား တဖားဖားက သူ႔ကို ႏွိပ္စက္သည္ထင့္၊ အေတာ္ပင္ အိုစာသြားၿပီး အားငယ္မႈ၊ ယူက်ံဳး မရမႈ၊ ခံျပင္းမႈစေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို သူ၏ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ‘ “ေမစံပယ္တို႔ ကြဲသြားၾကၿပီ" ’ ထိုေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳး ၾကာၾကာခံမည္မဟုတ္ဟု ဘေမာင္ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ မၾကာလိုက္ၾကပါ။ ဘေမာင္ႏွင့္ ေမစံပယ္တို႔ ေလးငါးႏွစ္မွ်ေလာက္ အဆက္ ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေမစံပယ္ အိမ္ေထာင္ထပ္က်လိုက္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွတစ္ဆင့္ ၾကားသိခဲ့ရ၏။ သည္တစ္ခါ ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရပါသည္။ ‘ “ေဟး... ကိုဘေမာင္ႀကီး၊ မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာသြား ၿပီ...” ’ ‘ “ေအးဟာ... ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလားပဲ... မေတြ႕ ၾကတာ...” ’ ‘ “မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ဒါက ေမစံပယ့္ ခင္ပြန္း... ဦးေအာင္ေက်ာ္” ’ ‘ “ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ’ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကသည္။ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ရွိလွ၏။ ပထမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တျခားစီ၊ ျမင္႐ံုႏွင့္ လူႀကီး လူေကာင္းဆန္ေသာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ကုိ အေကာင္းဘက္က ဘေမာင္ အကဲခတ္မိသည္။ ေမစံပယ္ထက္ သံုးႏွစ္ငယ္သည္ဟု သိရသည္။ သူ႔ဇနီး သည္အေပၚလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာရွိလွသည္။ ေမစံပယ္မ်က္ႏွာတြင္ အိုစာမႈတို႔၊ ေသာကတို႔ ဘယ္သို႔ ေပ်ာက္ကုန္သည္မသိ၊ စိုစိုျပည္ျပည္ လွလွပပ ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ထိုစဥ္က ဘေမာင္တို႔အသက္ ၄၀ မျပည့္တတ္ ေသး၍ အယိုအယြင္းႀကီး မဟုတ္ၾကေသး။ ေလာကဓံ၏ ႐ိုက္ပုတ္မႈေၾကာင့္ ေလးငါးႏွစ္စာမွ် ပို၍အိုမင္းႏိုင္ၾကသလို စိတ္၏ခ်မ္းသာမႈ၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာမႈတို႔ေၾကာင့္လည္း ေလးငါးႏွစ္စာမွ် ႏုပ်ိဳႏိုင္ၾကေသာ အရြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ႏွစ္ခါမွ်သာ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ ေမစံပယ္ကို ဒုတိယ အႀကိမ္ ျပန္အေတြ႕တြင္ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါသည္။ ၀မ္းသာ၊ ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သည္တစ္ခါ တန္ဖိုးထားတတ္သူ လက္ထဲ ေက်ာက္ေကာင္း တစ္ပြင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးျပံဳးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဘေမာင္က ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကုိးတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ ကတည္းက ျဖစ္သည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာလည္း ဘာသာကြဲေသာ္လည္း မၾကာခဏ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ သူက CE Group ၏ ဦးေဆာင္သူ၊ အင္း၀ စာတိုက္၏ပိုင္ရွင္၊ သူလည္း ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ကေမၻာဒီးယား၊ မေလးရွား၊ လာအုိတို႔တြင္ Electronic Visa လုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူ ျဖစ္သည္။တစ္ရက္တြင္ သူက “….Something To Think About….” ဟူေသာ ျဖစ္ရပ္ပံု တစ္ခုအေၾကာင္း E-mail ကို ဘေမာင္ထံ ပို႔ခဲ့၏။ ဘူတာ႐ံုတြင္ လူတစ္ဦး တေယာထိုးေနပံု ျဖစ္၏။ ေဘးနားတြင္ လမ္းသြား လမ္းလာ သူတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ အေမရိကန္ ၽႊေ့်ငညါအသည ီဃ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာ႐ံု တစ္ေနရာ ၏ ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီလ မနက္ေစာေစာပိုင္းကပံု ျဖစ္သည္။ တေယာသမားသည္ ဘူတာ႐ံုတစ္ေနရာ၌ စိတ္၀င္တစား လက္သံ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တေယာကို တစ္နာရီခန္႔မွ် ထိုးေနပါသည္။ သူ တေယာ ထိုးေနေသာအခ်ိန္တြင္ လူႏွစ္ေထာင္ ေလာက္က ဘူတာ႐ံုတြင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ သြားေနၾကသည္။ သံုးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ လူလတ္ ပိုင္းတစ္ဦးက ဂီတသမားတစ္ဦး တေယာထိုးေနသံကို သတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။ သူ၏ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းကို ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ၿပီး စက္ၠန္႔အနည္းငယ္မွ် ရပ္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ေလးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ... တေယာဆရာသည္ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ တစ္ေဒၚလာေငြေၾကး ကို ရရွိခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ပစ္ေပးခဲ့ၿပီး ရပ္တံ့ျခင္းမရွိဘဲ သူသြားလိုရာသို႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ ေျခာက္မိနစ္ၾကာေသာအခါ... လူငယ္တစ္ဦးက နံရံကိုမွီ၍ တေယာသမား၏ဂီတသံကို နားေထာင္ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔နာရီကိုၾကည့္၍ ထြက္ခြာသြားျပန္သည္။ ၁၀ မိနစ္ၾကာေသာအခါ... သံုးႏွစ္သားကေလးက ရပ္၍ ၾကည့္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေမက ကေလးငယ္၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ဆက္သြားရန္ လုပ္သည္။ ကေလးငယ္က ဆန္႔က်င္၍ တေယာဆရာႀကီးကို ထပ္၍ၾကည့္ျပန္သည္။ မိခင္က ကေလးငယ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္၍ ကေလးငယ္လည္း မိခင္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ရေတာ့သည္။ သူ၏ေခါင္းကို မၾကာခဏ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ရွာ သည္။ ဤကဲ့သို႔ပင္ ျဖတ္သြားေသာ ကေလးမ်ားက တေယာဆရာႀကီးကို မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ လုပ္သြားၾကပါသည္။ မိဘတိုင္းကလည္း သူတို႔၏ကေလးမ်ားကို အတင္းဆြဲ၍ ခရီးဆက္ၾကပါ၏။ ၄၅ မိနစ္ၾကာေသာအခါ... ဂီတသမားႀကီးက ဆက္ၿပီး တေယာထိုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ လူေျခာက္ဦးမွ်ေလာက္ ကသာ ခဏတျဖဳတ္ မတ္တတ္ရပ္၍ နားေထာင္ ခဲ့ပါသည္။ လူဦးေရ ၂၀ ေလာက္က ေငြစေလးမ်ား ပစ္ခ်ေပးသြားခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆက္ေလွ်ာက္သြား ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ ဂီတဆရာႀကီးထံ လူမ်ားေပးသြားေသာ ေငြအားလံုးမွာ စုစုေပါင္း ၃၂ ေဒၚလာ ျဖစ္သည္။ တစ္နာရီၾကာေသာအခါ... တေယာဆရာႀကီးက တေယာထိုးကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ မည္သူမွ် သူ႔ကို သတိမထားမိ၊ မည္သူမွ် သူကို မခ်ီးက်ဴးခဲ့၊ မည္သူမွ်လည္း သူ႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကေပ။ ဤအေျခအေနႏွင့္ျဖစ္ရပ္ကို မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မသိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘူတာ႐ံု ထဲတြင္ တေယာထိုးေနေသာ ဂီတသမားႀကီးမွာ Joshua Bell ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ဂီတသမားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူက အလြန္႐ႈပ္ေထြး နက္နဲသည့္ ဂႏၳ၀င္ေတးသြား တစ္ပုဒ္ကို ေရးသားတီးခတ္ခဲ့သည္။ တေယာႏွင့္ပင္ တီးခတ္ခဲ့ၿပီး ထိုေတးသြားက ေဒၚလာ ၃၅ သန္း တန္ေၾကး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မီ ႏွစ္ရက္ခန္႔က ေဘာ့စတြန္ရွိ ျပဇာတ္႐ံုႀကီးထဲတြင္ သူ၏ဂီတသံကို တင္ဆက္ခဲ့ရာ ခံုတစ္ေနရာစာအတြက္ ပ်မ္းမွ် ေဒၚလာ ၁၀၀ ျဖင့္ ႐ံုျပည့္ ေရာင္းခ်ခဲ့ရသည္။ အထက္ပါျဖစ္ရပ္သည္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္၏။ ေျမေအာက္ဘူတာ႐ံုတြင္ Joshua Bell ကို တေယာ ထိုးရန္ စီစဥ္ခဲ့သူမွာ နာမည္ႀကီး Washington Post သတင္းစာႀကီးကျဖစ္ၿပီး လူမႈအေတြ႕အၾကံဳမ်ား ျဖစ္ေသာ၊ လူမ်ား၏ ခံစားမႈ၊ တုံ႔ျပန္မႈ၊ တန္ဖိုး ထားႏိုင္မႈ၊ ဦးစားေပးရာတို႔အေၾကာင္းကို သုေတသန ဆန္းစစ္မႈျပဳျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းမွာ ... - အမ်ားသံုး ေနရာ၊ ၀န္းက်င္တြင္ မဆီေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္တစ္ခု၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အလွအပတစ္ခုကို ခံစားႏိုင္ၾကပါသလား? - ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုအလွကို ရပ္၍ ေလးစား တန္ဖိုးထားႏိုင္ပါသလား? - မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို အသိအမွတ္ ျပဳႏိုင္ၾကပါသလား? ဤစမ္းသပ္မႈမွ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ယူဆခ်က္တစ္ရပ္မွာ... မည္မွ်ေသာ အေတာ္ဆံုး ဂီတသမား၊ မည္မွ် အေကာင္းဆံုးေသာ ဂီတသံ၊ မည္မွ် အေကာင္းဆံုး ေသာ တူရိယာမ်ား ျဖစ္ပါေစ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္၍ နားစြင့္ရန္ အခ်ိန္သာမရွိခဲ့ပါလွ်င္ ... တန္ဖိုးသည္ ဘာမွန္းသိမည္ မဟုတ္ပါေခ် ... ။ အျခားမည္သည့္အရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၿပီးၾကပါၿပီလဲ။

သစၥာဖြဲ႔အနမ္း

 တကယ္ပါပဲ။ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုရဲ႕ေအာက္မွာ ေျပာင္းလဲျခင္း နိယာမေတြ ျပတင္းေပါက္အျပင္က ပါးလ်တဲ့ ေဆာင္းႏွင္းေငြ႕က အပင္ေတြေအာက္မွာ အံု႔ဆုိင္းဖြဲ႕သီ လုိ႔... သစ္ရြက္ေတြက ေဒါသသံနဲ႔ ဆူညံေပါက္ကြဲ... ရွည္လ်ားလြန္းလွတဲ့ မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့ ေန႔မ်ားစြာကုိ အခုေတာ့ ခ်ဳံ႕ယူ၀ါးစားထားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အငမ္းမရ စုပ္ယူစားသံုးခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕ရဲ႕ က်ိန္စာမ်ားလား..ယခင္ ညိႇဳ႕အားျပင္း စက္ကြင္းႏွစ္ခု ကင္းလြတ္သြားၿပီး ေရာင္စံုေဘာလံုးတစ္လံုးလုိ အေ၀းကုိ လိမ့္ခ်င္ တုိင္းလိမ့္ ေနခဲ့... ႏြယ္ရဲ႕ ခ်ိဳရွရွအသံေလး ေမာင္ၾကားခ်င္တယ္... အိပ္ရာထက္က ႏြယ့္ခႏၶာ ကုိယ္ေလးက သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ တကယ့္ကုိ ပါးလ်ေနခဲ့ၿပီ။ အိပ္ရာေဘးမွာ မွန္ေျပာင္း ေလးတစ္လက္.. ဒီမွန္ေျပာင္းေလးက ကၽြန္ေတာ္ ဘန္ေကာက္က ျပန္လာတုန္းက ႏြယ့္ကုိ ၀ယ္ေပးခဲ့တာ...။ ႏြယ္က မွန္ေျပာင္း ေလးတစ္လက္နဲ႔ ၾကယ္ေတြကုိ ၾကည့္ရတာ သေဘာက်သူ...။ ေန႔ညမ်ားစြာ မွန္ေျပာင္း တစ္လက္နဲ႔အတူ ေနထုိင္ျခင္းဟာ ၾကယ္ပြင့္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က် ေနျခင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာတဲ့ ႏြယ့္ အသံကုိ ျပန္ၾကားေနမိတယ္။ “ေမာင္ ႏြယ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြရဲ႕ အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ေနတာပါ” ဟုတ္တယ္ ႏြယ္ဟာ ေမာင္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္ေျပာင္းတစ္လက္နဲ႔ ၾကယ္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ “ႏြယ္ဟာ ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း ေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရသူပါ။ ႏြယ္ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြက ေမာင့္ အေပၚ မလံုေလာက္ခဲ့ဖူးလား ဟင္” ႏြယ့္ရဲ႕ ရင္အံုဟာ အားယူၿပီး ေျပာခ်င္လြန္းတာေၾကာင့္ တသိမ့္သိမ့္၊ နိမ့္ခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္...။ အေပၚၾကယ္သီးေလး ျပဳတ္ေနတာမုိ႔ ၀င္း၀ါေနတဲ့ ရင္သား မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာရွိတဲ့ ၾကယ္သီးကုိ တပ္ေပးလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ႏြယ့္ မ်က္ႏွာနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုး ထားလုိက္ၿပီး ႏြယ့္နဖူးကုိ ညင္ညင္ သာသာ နမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ စုိ႔နင့္လာတယ္။ “မဟုတ္ဘူးႏြယ္... မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္ ႏြယ့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္။ ေမာင္ ႏြယ့္ကုိ တမ္းတဆဲပါ... မက္ေမာဆဲပါ...ဘာမွမစဥ္းစားပါနဲ႔.. ႏြယ္” “ေမာင့္ကုိ ႏြယ္ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ႏြယ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ အရာအားလုံးထက္.. အဟြတ္.. ဟြတ္” “ႏြယ္...” ႏြယ့္ရဲ႕ ေလသံတုိးတုိးေလးကုိ မနည္းနားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးသည္ ႏြယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မယူရင္း... “ေမာင္ ႏြယ့္အေပၚမွာ မေျပာင္းလဲဘူး၊ အခ်စ္ မေလ်ာ့ဘူး၊ ေမာင့္ကုိ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔...၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ကြာ” ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္း ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ၿပီး ႏြယ့္ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာ အပ္ရင္း...မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ ႏြယ့္ လည္ပင္းထက္ဆီ... “ေမာင္...ေခါင္းေမာ့ပါ။ မငိုပါနဲ႔ကြယ္။ အေျဖမရွိတဲ့ ေခ်ာင္ထဲမွာ ပိတ္မိခံရတဲ့ဘ၀မွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီလုိဘ၀ထဲမွာ ႏြယ္နဲ႔ ေမာင့္ကုိ ဘုရားက အၾကာႀကီး ထားမယ္ မထင္ပါဘူး။ ႏြယ္သိတာေတာ့ သံေယာဇဥ္၊ ခ်စ္ျခင္း၊ ေႏြးေထြး နားလည္တတ္ျခင္းဆုိတာေတြ ကင္းမဲ့သြားရင္ ရင္ထဲမွာ ရာသီမေရြး အက္ကဲြ ေျခာက္ေသြ႕ေနမယ္။ အခု...ခု...အဲဒါေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လား... ေမာင္ရယ္။ ေမာင္နဲ႔ ႏြယ့္ၾကားမွာ သူစိမ္းဆန္တဲ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ မလႊတ္ျခင္းေတြ မရွိပါဘူး” “ဟုတ္ပါတယ္ႏြယ္...ဒါေပမဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ၾကာထိ “သဇင္ခုိင္ႏြယ္”ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမနဲ႔ အတူတူ ရွိေန ႏုိင္မလဲ... ႏြယ္ တကယ့္ကုိ ယံုယံု ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေျပာေနတာလား ဟင္” ႏြယ္က မ်က္လံုးေလးကုိ မွိတ္...ေခါင္းေလးကုိ ညိတ္တယ္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈအပူမီးေတြကုိ ေအးခ်မ္းတဲ့ စမ္းေရအိုင္ ေလးထဲမွာ ၿငိႇမ္းသတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခံရတဲ့ အခ်ိန္ပါးပါးေလးမွာ.. ပုိမုိရွည္လ်ားေလးလံတဲ့ ဖိစီးမႈေတြက ကုိင္းၫြတ္ အိက်... ေနၿပီ...။ အဲဒီည...က ႏြယ္ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်ိန္လုံး ဖက္ထားၿပီး အိပ္စက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲက ႏြယ့္ ေခါင္းေပၚက ဆံစ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏြယ့္ႏႈတ္ခမ္း၊ ေျဖာင့္စင္း စင္း ႏြယ့္ႏွာတံ၊ ရွည္ရွည္သြယ္ သြယ္ လက္ေမာင္းတံေလး၊ လက္ ေခ်ာင္းေလးေတြ၊ လက္သူႂကြယ္မွာ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္ထြက္ေနတဲ့ မဂၤလာလက္စြပ္၊ ႏြယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္မွာ အလွဆံုးျဖစ္တဲ့ ခါးေသး ေသးေလး...ခုေတာ့ ပုိေသးလုိ႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ျဖစ္ပါ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏြယ့္ညည္းသံ ေလး.. ႏြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္မွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ လုိ႔ေတာ့ ထင္တယ္။ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္က စကၠန္႔နဲ႔အမွ်...ညဥ့္ယံ အေမွာင္ ထုကုိ ေဖာက္ထြက္... ႏြယ့္ရဲ႕ ၀မ္းေခါင္းအပိန္၊ အေဖာင္း၊ အသက္႐ွဴသံ မွ်င္း မွ်င္း... မုိးေရလုိ ေအးျမျခင္းမရွိတဲ့ မ်က္ရည္စက္ ေသခ်ာၿပီ အျပင္မွာ မုိးရြာ ေနခဲ့ၿပီ... မုိးေရစက္တုိ႔က သဲသဲမဲမဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက မီး ေတာက္ၫြန္႔ တစ္ၫြန္႔ကုိေတာ့ ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း မသိ.. မုိး ေရစက္လည္း မသိ... ေနာက္ ၿပီး...“အိမ္”လည္း သိလိမ့္မည္ မဟုတ္...။ အရာရာကုိ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကည့္တဲ့မ်က္၀န္းကုိ မုန္းတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္။ အလွ်ံညီးညီး ပတၱျမား အေသြးေရာင္ေအာက္မွာ ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တာ ခႏၶာကုိယ္မွာ အသားလံုးလံုးပင္ မရွိေတာ့ ေလာက္ေအာင္ဘဲ... ႏြယ္တစ္ေယာက္ကုိပဲ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ခင္စြဲလမ္းေန လိမ့္မယ္လုိ႔... ထင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တကယ္ပါ...ႏြယ္ တစ္ဦးသာ ပဲ... ဘ၀ရဲ႕ အခ်စ္...လက္တဲြ ေဖာ္အျဖစ္ တျခားတစ္စံုတစ္ဦး ေပၚမွ သက္ေရာက္ျခင္းမရွိဘဲ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲ...။ ႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ... တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္အျဖစ္ ႏွစ္သက္စြာ ေျပာင္းလဲခဲ့ ၾကတယ္။ ႏြယ္က... နာမည္ေလး အတုိင္းပဲ ကဗ်ာဆန္တယ္... ႏြယ္က လက္ထပ္လုိက္တာကုိ ဘာနဲ႔တူသလဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးေတာ့...ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိ ေျဖရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားခဲ့ တယ္။ ဒါက ႏြယ့္ကုိ တန္ဖုိးထား လုိ႔၊ ေလးစားလုိ႔ပဲ...။ “ဘ၀တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ အစျပဳလုိက္တာေလ...။ အနာဂတ္အတြက္ ေလွ်ာက္လွမ္း ရမယ့္လမ္းစကုိ ေမာင္တုိ႔ႏွစ္ဦး အတူတူ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ေက်ာ္ ျဖတ္ပါ့မယ္လုိ႔ လူအမ်ားေရွ႕မွာ ကတိသစၥာျပဳလုိက္တဲ့ သေဘာေပါ့ ႏြယ္...မဟုတ္ဘူးလား” “မျငင္းပါဘူး ေမာင္...။ ႏြယ္ေျပာမယ္။ ႏြယ့္ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ စကားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ထပ္တာဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆုိရင္ မုန္တုိင္းထန္တဲ့ ပင္လယ္ ျပင္မွာ ေလွရြက္ႀကီးကုိ ႏွစ္ဆ ေလာက္ ျပန္႔ကားလာေအာင္ ျဖန္႔လုိက္တာနဲ႔ တူတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖန္႔လုိက္တာနဲ႔ လူ႔ေလာက မုန္တုိင္းေတြထဲမွာ ဒီရြက္ဟာ က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ လိပ္ထားတာ ထက္ပုိၿပီး အႏၲရာယ္မ်ားလာ ေတာ့တာပဲလုိ႔ ေျပာတယ္” “ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ႏြယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ဘ၀ ေတြကေန လက္ေတြ႕ ဘ၀ထဲ ခုန္ဆင္းၿပီး အဆံုးသတ္လုိက္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရည္းစား ဘ၀က ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတဲ့ ရင္ခုန္မႈ၊ စြန္႔စားမႈေတြကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ၾကတာေတာ့ ႏွေျမာစရာေနာ္...” ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ႏြယ္က အသံတုိးတုိးနဲ႔ ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏြယ္ဟာ..ဘယ္လုိ ျပႆနာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ရယ္ေမာ ေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ၾကလုိ႔ ကုိယ့္အႀကိဳက္ေတြ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရတာကုိ အလြယ္ တကူပါပဲ...။ ဒါေတြက ကုိယ့္ ခ်စ္တဲ့သူအတြက္ေလ...။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကုိ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္သလုိ၊ ႏြယ္ က ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္တဲ့ ကတိေတြကုိ ေတာင္းေလ့မရွိသလုိ ကၽြန္ေတာ္က ႏြယ္မႀကိဳက္တဲ့ သံသယနဲ႔ သ၀န္တုိမႈမရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ကတိမလုိဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့တယ္။ “ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့တဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုျဖစ္ဖုိ႔ ႐ုပ္ရည္ ဆဲြေဆာင္မႈရွိ႐ံု၊ စိတ္သေဘာ ဆဲြေဆာင္မႈရွိ႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး။ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းၿပီးရင္ ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ေပါင္းသင္းဖုိ႔ ႐ုိးသားတဲ့ဆႏၵ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ရွိရမယ္ေနာ္...ေမာင္” “ေသခ်ာတာေပါ့ ႏြယ္...။ ေမာင္နဲ႔ႏြယ္ဟာ ဒီဘ၀တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အထိ” ဒီလုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏြယ့္ကုိ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရင္ထဲက လိႈက္ လိႈက္လဲွလွဲပါ။ အခ်စ္ရဲ႕ရမၼက္ဆုိတာ.. စည္း၀ုိင္းေလး အျပင္နဲ႔အထဲလုိ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ခ်ိဳၿမိန္ဆန္းသစ္တဲ့ အရာတစ္ခု ထပ္မံတုိးလာျခင္းပါပဲ။ ႏြယ့္အေပၚမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလ်ာ့ခဲ့ပါ... ကၽြန္ေတာ္ လမ္းတစ္လမ္း ထဲ..ေလာကမွာ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ႐ုတ္တရက္ အက္ဆီးဒင့္ေတြဟာ မထင္မွတ္ဘဲ ၫြတ္တိမ္းမိၿပီးတဲ့ ေနာက္...။ “အိမ္”ဆုိတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏုဖပ္ဖပ္အလွ.. ေငြစကၠဴအထပ္လုိက္ေတြ ၀တ္ျပဳ ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ.. သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ေငြေတြထက္.. ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကုိ တြယ္တာလြန္းသူ... သူမဟာ မျဖားေယာင္း မျမႇဴဆြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးလည္း မမိခဲ့ပါဘူး။ ျဖဴစင္ႏုနယ္တဲ့ သူမ ဘ၀ကုိ စာနာသနားစိတ္နဲ႔ ကူညီခဲ့ တာ...ဒါကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အတြက္ ပုိးပင့္ကူမွ်င္ေတြ ယွက္ သန္း အိမ္ဖြဲ႕ေစခဲ့တာလား... ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့တုိင္း အမွား တစ္ခုနဲ႔အတူ ယစ္မူးေပ်ာ္ပုိက္ခဲ့ မိတာ... ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလံုး ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တာကုိ ေက်နပ္ေနခဲ့တယ္။ “အိမ္”ဆုိတဲ့ သူမရဲ႕ အေပၚ ဆံုးထပ္ တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေလး... သူမကုိ တဲြကူတက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလွကားထစ္ အုတ္တုိက္ ခပ္မွိန္မွိန္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိျဖစ္သြားမွန္း မသိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔... ႐ုတ္တရက္ ... ႐ုတ္တရက္ေပါ့။ အနမ္းမုိး ေတြ ေႁခြခ်စဥ္မွာလည္း အျပင္မွာ မုိးေတြ သဲသဲမဲမဲ ရြာေနခဲ့တယ္...။ ေနာက္...သူမရဲ႕ လက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းဆီကုိ အားကုိးမွီတြယ္လာတယ္။ လွည့္ျပန္ထြက္လုိ႔ရေပမဲ့ ေစခုိင္းအမိန္႔က်ထားသလုိ.. ေျခလွမ္း ေတြက“အိမ္” ရဲ႕ တုိက္ခန္းအုိေလး ဆီသုိ႔...။ အိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာရဲ႕ သမီးေလးပါ။ ေနာက္ၿပီး ႏွလံုးေရာဂါသည္ေလး... ဆရာလည္း ပန္းနာရင္က်ပ္နဲ႔ ေဆး႐ံုေပၚမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့... ဆရာ့သမီးေလး..ဆရာသိပ္ခ်စ္တဲ့ “အိမ္”ဟာ ခုိလႈံရာရင္ခြင္၊ ငိုဖုိ႔ရင္ခြင္ မရွိေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပဲ ရင္ဖြင့္ငုိ႐ိႈက္ရင္း သူ႔ေရာဂါကုိ က်ားကန္ အံတုေနဆဲ... ကၽြန္ေတာ္ အိမ့္ကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီခဲ့တယ္... ျဖည့္ဆည္းခဲ့တယ္...။ တစ္စစ အိမ္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ တြယ္တာလြန္းမႈ..၊ ဂ႐ုစုိက္မႈ.. ၾကင္နာမႈ၊ အရာအားလံုးဟာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ေရာင္ျပန္ ဟပ္ခဲ့ၾက.. ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္တိမ္းဖုိ႔ စဥ္းစားတုိင္း.. ေျခလွမ္းေတြက ကန္ခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကန္လုိက္တဲ့ ေဘာလံုးတစ္လံုးလုိ..အိမ္..ရွိတဲ့ အိမ္ေလးဆီပဲ...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခုိင္မာတဲ့ မိသားစုရွိတယ္။ အိမ္ သိတယ္.. ခ်စ္တဲ့ဇနီးနဲ႔ သားေလးရွိတယ္.. အိမ္သိတယ္...ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာကုိ မသိခဲ့ၾကတာလဲ...“အိမ္” က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ “ကုိ”လုိ႔ ေခၚ တယ္... အိမ္ေျပာေျပာေနတဲ့စကား “အရြယ္မတုိင္ခင္ မအုိခ်င္ဘူး ကုိ...အဲဒီလုိပဲ အရြယ္မတုိင္ခင္ မေသခ်င္ဘူး” “အခ်စ္ဆုိတာ အခ်စ္နဲ႔စတယ္။ အနက္႐ိႈင္းဆံုး...အစစ္မွန္ဆံုး အခ်စ္ေတြဟာ အျမဲလုိလုိ ႐ုတ္တရက္ ေပါက္ပြားလာတယ္တဲ့ ဟုတ္လား ကုိ” “အင္း...ဟုတ္တာေပါ့” “ကုိ..ကုိ... ဘယ္လုိမွန္းမသိဘူး။ အိမ္ ခ်စ္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ကုိ ခ်စ္သြားတယ္။ အိမ့္ ကုိေရာ” “အတူတူပဲေပါ့ “အိမ္”။ ကုိယ့္ အတြက္ကလည္း မထင္မွတ္ဘဲ ႐ုတ္တရက္ေတြပါပဲ” ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလုိ ေျဖခဲ့တယ္။ “အခုလုိအခ်ိန္ေတြမွာ အိမ့္ နားမွာ ရွိေနေပးတဲ့ ကုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ...။ ကုိ႔ရဲ႕ ဇနီးက အရမ္းခ်စ္မွာပဲေနာ္။ ကုိက သေဘာ ထားျပည့္၀တယ္။ စိတ္ထား ေကာင္းတယ္။ ကုိ႔ကုိ အိမ္ေလး စားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သိလား ကုိ။ အိမ့္အေပၚမွာ လုိအပ္တာထက္ မပုိ၊ အခြင့္အေရးရလ်က္ သားနဲ႔ကုိ ေစာင့္ထိန္းခဲ့တဲ့ က်င့္၀တ္ကုိ အိမ္ လက္ခံမိတုိင္း ကုိ႔ကုိ သံေယာဇဥ္ ပုိေလပါပဲ” ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားခ်င္ေနၿပီ။ “အိမ့္”ဆီက ဒီစကားေတြ ၾကားရ တာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ ေနတဲ့ ခႏၶၶာကုိယ္ ခ်ဳပ္တည္းမႈ၊ ေပါက္ကဲြမတတ္စိတ္ေတြ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ “အိမ့္”အခန္းေလးထဲမွာ ေကာ္ဖီ ေသာက္ခဲ့ၾက..စာအုပ္ေတြဖတ္ ၾက... အိမ္ခ်က္တဲ့ထမင္းေတြ အတူစားခဲ့ၾက... “အိမ့္”ရယ္သံ...ေရခ်ိဳးၿပီးစ အိမ့္ထံက ဆပ္ျပာရနံ႔၊ ဆံႏြယ္ ေတြက ရွန္ပူရနံ႔၊ ခႏၶာကုိယ္ရနံ႔ ခပ္သင္းသင္းေလး.. ကုိယ္တုိင္ ေျခာက္ေသြ႕ ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ဆံစေတြၾကားမွာ.. ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အထိမ်ား အိပ္ေမာက်ႏုိင္ခဲ့ မွာလဲ...။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ အခ်စ္တစ္ခုဟာ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ “အိမ္”လန္းဆန္း လာသလုိ..ေဆးခန္းပံုမွန္ျပသေန ရတဲ့ နာတာရွည္ လူမမာေလး ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ရတာကုိ ေက်နပ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ား အိမ္ေထာင္မရွိခဲ့ရင္ အိမ္နဲ႔ လက္ထပ္ေပးမွာ အေသအခ်ာ... အိမ္က ေနလည္းေကာင္းလာေတာ့ ခရီးေလးတစ္ခုကုိ သြားဖုိ႔ ပူဆာတယ္။ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ပုိ႔ခ်င္ပါတယ္။ အားရက္တခ်ိဳ႕ကုိဖဲ့ၿပီး... ရွမ္းျပည္ဘက္သြားဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ တယ္။ ႏြယ္ကေတာ့ သိပ္မသြားေစခ်င္..။ အလုပ္အေၾကာင္း ျပလုိက္တယ္။ “ေမာင္..အဲဒီခရီးကုိ မသြားပါနဲ႔လား” “ေမာင့္အလုပ္က မသြားလုိ႔ မရဘူးေလ။ ႏြယ္က ဘာလုိ႔ ေမာင့္ကုိ မသြားေစခ်င္တာလဲ” “ဟင့္အင္း သြားမွျဖစ္မယ္ ဆုိလည္း သြားပါ” ႏြယ့္ရဲ႕ စကားထက္ ဆက္ ဆက္သြားမယ္ေနာ္ဆုိတဲ့ “အိမ္” စကားက ပုိခုိင္ခ့ံေနတယ္။ ႏြယ့္ စကားလံုးေတြ ခပ္ပါးပါး ျဖစ္ေနသလုိ ႏြယ္ ခႏၶာကုိယ္ေလး ခပ္ပါးပါးျဖစ္ေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားခဲ့...။ ဆယ္ရက္တာခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ့္ က်န္းမာေရးကုိ အဓိက ဦးစားေပး ဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဒီခရီးကုိ ထြက္ေပးတာကလည္း သူ႔က်န္းမာေရး ပုိေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တာ...။ ဘာမွ လုိအပ္တာ မရွိေစရ...။ အိမ့္ စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးေပးခဲ့တယ္။ အရင္က ေသ စကားနဲ႔ အားငယ္အ႐ံႈးေပးတဲ့ စကားေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ဘ၀အတြက္ အားျဖစ္ေစမယ့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပခဲ့တယ္။ ေန႔ရက္ အသစ္ေတြကုိ ရင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းဖုိ႔ အားေတြ စိတ္ဓာတ္ ေတြ ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚ အလွေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ုိက္ ေပးခဲ့တယ္။ အိမ္ ေပ်ာ္သေလာက္ ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏြယ့္ဆီကုိ ရွမ္း ျပည္ေရာက္ၿပီဆုိတာ ဖုန္းတစ္ခါပဲ ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏြယ့္ကုိ အရာရာ စိတ္ခ်ေနခဲ့တယ္။ မျပည့္စံုျခင္းနဲ႔ မက်န္းမာ ျခင္းဆုိတဲ့ မည္းေမွာင္တဲ့ ဒုကၡႏွစ္ခုကုိ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ “အိမ့္” ကုိ သနားခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဒုကၡေတြ႕ေတြ႕ တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔၊ သတ္ၱိရွိဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တယ္။ နားသြင္းေပးတယ္။ အိမ္ဟာ တကယ့္ကုိ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းလာတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိလာတယ္။ ဒါဟာ အလြန္ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာေတြပဲ။ ဆရာ စုိးရိမ္ လြန္းခဲ့တဲ့ “အိမ္” ရဲ႕ ေ၀ဒနာ ေတာ္ေတာ္ သက္သာလာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔... ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ က.. အင္တုိက္အားတုိက္ ႀကိဳဆုိေနတယ္။ ႏြယ္... ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ႏြယ္ဟာ အခန္းထဲက ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ေလး... ႏြယ္ဟာ မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔၊ အံႀကိတ္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားလြန္းလုိ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြပင္ ေသြးစုိ႔ေနၿပီလား... ႏြယ္ ဘာျဖစ္လဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိ...။ ဆရာ၀န္နဲ႔ သားရဲ႕ စကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာက္ခ်ား တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ျဖစ္ရေလ..ႏြယ္ရယ္...။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကင္ဆာ ဆဲလ္ေတြက ႏြယ္ကုိယ္အႏွံ႔မွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနၿပီတဲ့။ ႏြယ္က်ိတ္ကု ေနတာ ၾကာၿပီဆုိပဲ။ “ေဖေဖ...ေမေမ အရမ္းငုိတယ္။ အရမ္းနာ တယ္ထင္တယ္။ ေမေမ ေသသြားမွာလား ဟင္။ ေဖေဖ မရွိတုန္း ေမေမ မုိးရြာထဲက ျပန္လာတယ္။ ငုိ တယ္။ ေမေမေရာဂါရွိတာ ေဖေဖ့ ကုိ အသိမေပးဖုိ႔ ဆရာ၀န္ ေတာင္းပန္ေျပာခဲ့တယ္တဲ့” ဇနီးသည္ရဲ႕ အထီးက်န္ ေန႔ရက္၊ ေရာဂါနဲ႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ျဖတ္သန္းေနရစဥ္မွာ... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့... ခရီးမသြားေစခ်င္တာ.. ဒါေၾကာင့္လား ႏြယ္... ႐ုတ္တရက္ဆုိတဲ့ စကားကုိ ေမာင္ သိပ္ေၾကာက္ ေနၿပီႏြယ္...။ ေမာင္ျပန္လာေတာ့ ႏြယ့္ကိစၥကုိ ႐ုတ္တရက္ သိလုိက္ရတာပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက ေမာင့္ရဲ႕ မမွ်တမႈ၊ ဥေပကၡာ ျပဳသလုိ...ႏြယ့္အေပၚ တာ၀န္မေက်မႈေတြက ေမာင့္ရင္ကုိ မီးစနဲ႔ ထုိးေနခဲ့ၿပီ။ ႏြယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္၊ မ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲမႈေလးေတြကုိ သတိ တစ္ခ်က္ေလး ရွိခဲ့ေပမဲ့ သာမန္ ေလးလုိ႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ေမာင္ဟာ လူတုိင္းအေပၚ ေကာင္းခ်င္ခဲ့ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီးဆံုး ျဖစ္တဲ့ ႏြယ့္အေပၚမွာ... ႏြယ္... အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္ေသးလဲ ႏြယ္...။ ေမာင္...အားတဲ့ရက္ ႏြယ္တုိ႔ မိသားစု ခရီးထြက္ရေအာင္လုိ႔ ေျပာတာကုိ ထြက္တာေပါ့လုိ႔ ေျပာ ရင္း ေမာင္ မစီစဥ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေမာင့္ကုိ ႏြယ့္ႏႈတ္ကေန အျပစ္တင္စမ္းပါ ႏြယ္...။ ေနေရာင္တုိ႔က မ်က္ႏွာ က်က္ဆီမွတစ္ဆင့္ မ်က္ႏွာေပၚ က်ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ေရာက္မွ တစ္ခ်က္ေလးပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတယ္ထင္တယ္...။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ႏြယ့္ခႏၶာ ကုိယ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ထိေတြ႕ေနမႈက ေႏြးေထြး ေနတယ္...။ႏြယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အားယူမိတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေက်ာေပးထားတဲ့ ႏြယ္က တစ္ဖက္ကုိ ေစာင္းအိပ္ေနတယ္။ စားပဲြတင္နာရီေလးကုိ အၾကည့္ ဆယ္နာရီေတာင္ ထုိးေနၿပီ။ဒါဆုိ ႏြယ္ဗုိက္ဆာေနေရာ ေပါ့... ကၽြန္ေတာ္ ႏြယ့္လက္ေလး ေတြကုိ အသာစမ္းၾကည့္... ခပ္ ေႏြးေႏြးေလးေပမဲ့... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပခံုးခ်င္းယွဥ္ေနတဲ့ ႏြယ့္ပခံုးေလး အနိမ့္... အျမင့္...အသက္႐ွဴသံ...ႏြယ့္ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ...ဆံႏြယ္... ႏႈတ္ခမ္း...မ်က္လံုး...ရွည္ေကာ့ ေကာ့ မ်က္ေတာင္... ဘာဆုိဘာ မွ... ဟာ... အသက္႐ွဴ ရပ္သြားေတာ့မေလာက္ ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ ႏြယ့္မ်က္ႏွာေလးကုိ တည့္လုိက္တယ္။ ႏြယ္ ဘာမွမသိေတာ့... မ်က္လံုးေတြျဖဴ၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျဖဴေနၿပီ။ႏြယ့္အေသြးအသား..အားလံုးဟာ ပကတိအတုိင္းေပမဲ့.. ႏြယ္ ကေတာ့... ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကုိယ္တစ္ခု လံုးမွာရွိတဲ့ အေသြးအသားေတြ စုပ္ယူခံလုိက္ရသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ သားေလးက...ငုိေႂကြး...ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏြယ္ရွိတယ္။ ႏြယ့္ အသက္ကုိ ႏုတ္ယူ သြားတာ ေမာင္လားႏြယ္...။ ႏြယ္ ေမာင့္ကုိ ေစာင့္ေနခဲ့တာ လား...ေမာင္ ႏြယ့္ကုိ သိပ္ခ်စ္တယ္...ႏြယ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ ေမာင့္ကုိ စြန္႔ခြာသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏြယ္ အရမ္းခံစားၿပီးမွ နာနာ က်င္က်င္နဲ႔ ေမာင့္ကုိ စြန္႔ခြာသြားတာ မဟုတ္လား။ ေမာင္ ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကုိ ေျပာခြင့္မေပးေတာ့ဘူးလား... ႏြယ္...။ ေမာင္ သစၥာနဲ႔ အနမ္းတစ္ခု ေပးအပ္ပါရေစ...။ ႏြယ္ျမင္ရင္ ေမာင့္ကို ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးမလား... သစၥာေတြနဲ႔ပဲ အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္း ရဦးမွာေပါ့။ ေမာင္ကတိ ေပးပါတယ္ ႏြယ္... ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏြယ့္ပါးေပၚ အနမ္းတစ္ခု ေႁခြခ်ခဲ့ပါတယ္။ သစၥာျပဳတဲ့အနမ္း... သစၥာဖြဲ႕ အနမ္းေတြပဲေပါ့..။