႐ႈျမင္ျခင္းႏွင့္ တန္ဖိုး

 တန္ဖိုးသည္ ႐ႈျမင္မႈ၊ ခံစားမႈ၊ နားလည္မႈ၊ အေလးထားမႈ စသည္ တို႔အေပၚတြင္ မူတည္၍ ကြဲျပားသည္။ ေက်ာက္အေၾကာင္း ဘာမွ မသိသူလက္ထဲ ျပည္တန္ပတၱျမား ေရာက္ေသာ္လည္း တန္ဖိုးထား တတ္မည္မဟုတ္။ ထို႔အတူ ပညာမဲ႔သူ၊ ပညာကို တန္ဖိုး မထားတတ္သူတို႔ကို ပညာအေၾကာင္း ေျပာေနလွ်င္လည္း ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ျဖစ္ၿခိမ္႔ မည္သာ။ မေဟာ္သဓာသည္ ပညာကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ္လည္း ပုဂံမင္းက ပညာကို သူ ေသာက္ေသာ ေသရည္တစ္ခြက္မွ်ေလာက္ အေရးတယူရွိမည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင္႔ တန္ဖိုးသည္ လက္ခံသူ၏ တုံ႔ျပန္မႈႏွင္႔ အခ်ိဳးက်သည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ေထာင္တန္ေသာ္လည္း ႏွစ္က်ပ္ခြဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ႐ုပ္ရည္ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ ၿပီး မိဘဂုဏ္ႀကီးသူ၊ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသူ ျဖစ္သည္။ အစစအရာရာ ျပည့္စံု၍ အထက္တန္းက်က် ေနခဲ့ရသူျဖစ္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က စိတ္သေဘာထားလည္း အေတာ္ေလး ျပည့္၀ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္သည္။ သူမကို သေဘာက်ၾကသည့္သူမ်ား မနည္းလွ၊ ေမဂ်ာမတူ သူမ်ားကေရာ၊ ေက်ာင္းမတူသူၾကသူမ်ားကေရာ လာေရာက္ ပိုးပန္းျခင္းကို ခံရသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ ေနတတ္ၿပီး မိဘအသိုင္းအ၀န္းႀကီးေသာ္လည္း ဘ၀င္မျမင္႔တတ္သူ ျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္ခင္သူလည္း ေပါမ်ားရွာသည္။ တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ အတြဲမရခဲ့။ အခ်စ္ေရး စိတ္မ၀င္စားသည္လား၊ စိတ္ႀကိဳက္ မေတြ႕ေသး ၍လားမသိ၊ သူႏွင့္ ဘေမာင္က သာမန္ ခင္မင္မႈ မွ်သာရွိသည္။ တရင္းတႏွီးေတာ့ မရွိခ့ဲ။ ေက်ာင္းၿပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ၀င္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့။ ေလးငါးႏွစ္ မွ်မက ၾကာမည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘေမာင္ အလုပ္တာ၀န္က နယ္မွာျဖစ္၍ ရန္ကုန္အသိုင္း အ၀န္းႏွင့္ ေလးငါးႏွစ္မွ် အဆက္အေတာ္ျပတ္ခဲ့၍ ဘာမွမၾကား၊ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ေတြ႕၍ သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရသည္။ စိတ္မေကာင္းခဲ့။ လင္ရ ကံမေကာင္းဟု ဆိုသည္။ ခင္ပြန္းသည္က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ အလုပ္မလုပ္၊ အေပ်ာ္အပါး အေတာ္ႏွစ္သက္၍ မိန္းမပိုက္ဆံ ထိုင္ျဖဳန္းသူဟု သိရသည္။ “ျဖစ္တတ္ တာပဲေလ”ဟုသာ ႏွလံုးပိုက္လိုက္ပါသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္ကို ထိုစဥ္က မသိခဲ့ေသးပါ။ တစ္ရက္ အေခြငွားဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမကို ေတြ႕သည္။ သူ႔ခင္ပြန္း ပါလာ၍ မိတ္ဆက္ေပးရွာသည္။ အမ်ားေျပာသည္မွာ မဆန္း၊ နည္းေသး သည္ဟုပင္ ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာသူ ျဖစ္ပါ၏။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္၊ ပိန္ကပ္ကပ္၊ ႐ုပ္က ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ဒါက အေၾကာင္းမဟုတ္၊ အေၾကာင္းက သူ၏ အမူအရာ ႏွင့္ မ်က္လံုးမ်ား၊ အရာရာကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ သေဘာ ထားတတ္သူ၊ မ်က္လံုးမ်ားက ႐ိုးစင္းမႈကို နည္းနည္းမွ ကိုယ္စား မျပဳ။ ေတြ႕လိုက္ရေသာ ဆယ္႔ေလးငါးမိနစ္အတြင္းမွာပင္ ကိုယ့္ ဇနီးသည္အေပၚ ဆက္ဆံေရးကို ျမင္သူတိုင္း သိႏိုင္ေအာင္ ထင္ရွားလွပါ၏။ “ႏိုင္ခ်င္တိုင္း ႏိုင္မည့္ပံု”၊ “ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္တိုင္း ဂ႐ုမစိုက္မည့္ပံု” “တန္ဖိုး မထားခ်င္တိုင္း တန္ဖိုးမထားမည့္ပံု” ကို အထင္းသား ေတြ႕ေနရ၏။ ‘ “ကိုဘေမာင္ႀကီး၊ သြားေတာ႔မယ္ေနာ္” ’ ငယ္ငယ္က သူ၏အလွမ်ား၊ က်က္သေရမ်ားသည္ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိ၊ လင္ဆိုးမယား တဖားဖားက သူ႔ကို ႏွိပ္စက္သည္ထင့္၊ အေတာ္ပင္ အိုစာသြားၿပီး အားငယ္မႈ၊ ယူက်ံဳး မရမႈ၊ ခံျပင္းမႈစေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို သူ၏ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ‘ “ေမစံပယ္တို႔ ကြဲသြားၾကၿပီ" ’ ထိုေသာ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳး ၾကာၾကာခံမည္မဟုတ္ဟု ဘေမာင္ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါသည္။ အိမ္ေထာင္သက္ ဘာမွ မၾကာလိုက္ၾကပါ။ ဘေမာင္ႏွင့္ ေမစံပယ္တို႔ ေလးငါးႏွစ္မွ်ေလာက္ အဆက္ ျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေမစံပယ္ အိမ္ေထာင္ထပ္က်လိုက္သည္ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွတစ္ဆင့္ ၾကားသိခဲ့ရ၏။ သည္တစ္ခါ ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရပါသည္။ ‘ “ေဟး... ကိုဘေမာင္ႀကီး၊ မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာသြား ၿပီ...” ’ ‘ “ေအးဟာ... ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ရွိသြားၿပီလားပဲ... မေတြ႕ ၾကတာ...” ’ ‘ “မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ဒါက ေမစံပယ့္ ခင္ပြန္း... ဦးေအာင္ေက်ာ္” ’ ‘ “ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္” ’ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကသည္။ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ရွိလွ၏။ ပထမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တျခားစီ၊ ျမင္႐ံုႏွင့္ လူႀကီး လူေကာင္းဆန္ေသာ ဦးေအာင္ေက်ာ္ကုိ အေကာင္းဘက္က ဘေမာင္ အကဲခတ္မိသည္။ ေမစံပယ္ထက္ သံုးႏွစ္ငယ္သည္ဟု သိရသည္။ သူ႔ဇနီး သည္အေပၚလည္း ၾကင္ၾကင္နာနာရွိလွသည္။ ေမစံပယ္မ်က္ႏွာတြင္ အိုစာမႈတို႔၊ ေသာကတို႔ ဘယ္သို႔ ေပ်ာက္ကုန္သည္မသိ၊ စိုစိုျပည္ျပည္ လွလွပပ ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ထိုစဥ္က ဘေမာင္တို႔အသက္ ၄၀ မျပည့္တတ္ ေသး၍ အယိုအယြင္းႀကီး မဟုတ္ၾကေသး။ ေလာကဓံ၏ ႐ိုက္ပုတ္မႈေၾကာင့္ ေလးငါးႏွစ္စာမွ် ပို၍အိုမင္းႏိုင္ၾကသလို စိတ္၏ခ်မ္းသာမႈ၊ ကိုယ္၏ က်န္းမာမႈတို႔ေၾကာင့္လည္း ေလးငါးႏွစ္စာမွ် ႏုပ်ိဳႏိုင္ၾကေသာ အရြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ႏွစ္ခါမွ်သာ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ ေမစံပယ္ကို ဒုတိယ အႀကိမ္ ျပန္အေတြ႕တြင္ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါသည္။ ၀မ္းသာ၊ ပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သည္တစ္ခါ တန္ဖိုးထားတတ္သူ လက္ထဲ ေက်ာက္ေကာင္း တစ္ပြင့္ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဦးျပံဳးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဘေမာင္က ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကုိးတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ ကတည္းက ျဖစ္သည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္မွာလည္း ဘာသာကြဲေသာ္လည္း မၾကာခဏ ေတြ႕ျဖစ္ၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ သူက CE Group ၏ ဦးေဆာင္သူ၊ အင္း၀ စာတိုက္၏ပိုင္ရွင္၊ သူလည္း ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ကေမၻာဒီးယား၊ မေလးရွား၊ လာအုိတို႔တြင္ Electronic Visa လုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေပးေနသူ ျဖစ္သည္။တစ္ရက္တြင္ သူက “….Something To Think About….” ဟူေသာ ျဖစ္ရပ္ပံု တစ္ခုအေၾကာင္း E-mail ကို ဘေမာင္ထံ ပို႔ခဲ့၏။ ဘူတာ႐ံုတြင္ လူတစ္ဦး တေယာထိုးေနပံု ျဖစ္၏။ ေဘးနားတြင္ လမ္းသြား လမ္းလာ သူတခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရသည္။ အေမရိကန္ ၽႊေ့်ငညါအသည ီဃ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာ႐ံု တစ္ေနရာ ၏ ၂၀၀၇ ဇန္န၀ါရီလ မနက္ေစာေစာပိုင္းကပံု ျဖစ္သည္။ တေယာသမားသည္ ဘူတာ႐ံုတစ္ေနရာ၌ စိတ္၀င္တစား လက္သံ ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တေယာကို တစ္နာရီခန္႔မွ် ထိုးေနပါသည္။ သူ တေယာ ထိုးေနေသာအခ်ိန္တြင္ လူႏွစ္ေထာင္ ေလာက္က ဘူတာ႐ံုတြင္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ သြားေနၾကသည္။ သံုးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ လူလတ္ ပိုင္းတစ္ဦးက ဂီတသမားတစ္ဦး တေယာထိုးေနသံကို သတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။ သူ၏ လမ္းေလွ်ာက္ႏႈန္းကို ေလွ်ာ႔ခ်လိုက္ၿပီး စက္ၠန္႔အနည္းငယ္မွ် ရပ္ၾကည့္ လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ေလးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ... တေယာဆရာသည္ သူ၏ ပထမဦးဆံုးေသာ တစ္ေဒၚလာေငြေၾကး ကို ရရွိခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ပစ္ေပးခဲ့ၿပီး ရပ္တံ့ျခင္းမရွိဘဲ သူသြားလိုရာသို႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ ေျခာက္မိနစ္ၾကာေသာအခါ... လူငယ္တစ္ဦးက နံရံကိုမွီ၍ တေယာသမား၏ဂီတသံကို နားေထာင္ သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔နာရီကိုၾကည့္၍ ထြက္ခြာသြားျပန္သည္။ ၁၀ မိနစ္ၾကာေသာအခါ... သံုးႏွစ္သားကေလးက ရပ္၍ ၾကည့္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အေမက ကေလးငယ္၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ဆက္သြားရန္ လုပ္သည္။ ကေလးငယ္က ဆန္႔က်င္၍ တေယာဆရာႀကီးကို ထပ္၍ၾကည့္ျပန္သည္။ မိခင္က ကေလးငယ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္၍ ကေလးငယ္လည္း မိခင္ႏွင့္အတူ လိုက္ပါ ရေတာ့သည္။ သူ၏ေခါင္းကို မၾကာခဏ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္ရွာ သည္။ ဤကဲ့သို႔ပင္ ျဖတ္သြားေသာ ကေလးမ်ားက တေယာဆရာႀကီးကို မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ လုပ္သြားၾကပါသည္။ မိဘတိုင္းကလည္း သူတို႔၏ကေလးမ်ားကို အတင္းဆြဲ၍ ခရီးဆက္ၾကပါ၏။ ၄၅ မိနစ္ၾကာေသာအခါ... ဂီတသမားႀကီးက ဆက္ၿပီး တေယာထိုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ လူေျခာက္ဦးမွ်ေလာက္ ကသာ ခဏတျဖဳတ္ မတ္တတ္ရပ္၍ နားေထာင္ ခဲ့ပါသည္။ လူဦးေရ ၂၀ ေလာက္က ေငြစေလးမ်ား ပစ္ခ်ေပးသြားခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဆက္ေလွ်ာက္သြား ၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ ဂီတဆရာႀကီးထံ လူမ်ားေပးသြားေသာ ေငြအားလံုးမွာ စုစုေပါင္း ၃၂ ေဒၚလာ ျဖစ္သည္။ တစ္နာရီၾကာေသာအခါ... တေယာဆရာႀကီးက တေယာထိုးကို ရပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ မည္သူမွ် သူ႔ကို သတိမထားမိ၊ မည္သူမွ် သူကို မခ်ီးက်ဴးခဲ့၊ မည္သူမွ်လည္း သူ႔ကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကေပ။ ဤအေျခအေနႏွင့္ျဖစ္ရပ္ကို မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မသိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘူတာ႐ံု ထဲတြင္ တေယာထိုးေနေသာ ဂီတသမားႀကီးမွာ Joshua Bell ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ ဂီတသမားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူက အလြန္႐ႈပ္ေထြး နက္နဲသည့္ ဂႏၳ၀င္ေတးသြား တစ္ပုဒ္ကို ေရးသားတီးခတ္ခဲ့သည္။ တေယာႏွင့္ပင္ တီးခတ္ခဲ့ၿပီး ထိုေတးသြားက ေဒၚလာ ၃၅ သန္း တန္ေၾကး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေန႔မတိုင္မီ ႏွစ္ရက္ခန္႔က ေဘာ့စတြန္ရွိ ျပဇာတ္႐ံုႀကီးထဲတြင္ သူ၏ဂီတသံကို တင္ဆက္ခဲ့ရာ ခံုတစ္ေနရာစာအတြက္ ပ်မ္းမွ် ေဒၚလာ ၁၀၀ ျဖင့္ ႐ံုျပည့္ ေရာင္းခ်ခဲ့ရသည္။ အထက္ပါျဖစ္ရပ္သည္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ျဖစ္၏။ ေျမေအာက္ဘူတာ႐ံုတြင္ Joshua Bell ကို တေယာ ထိုးရန္ စီစဥ္ခဲ့သူမွာ နာမည္ႀကီး Washington Post သတင္းစာႀကီးကျဖစ္ၿပီး လူမႈအေတြ႕အၾကံဳမ်ား ျဖစ္ေသာ၊ လူမ်ား၏ ခံစားမႈ၊ တုံ႔ျပန္မႈ၊ တန္ဖိုး ထားႏိုင္မႈ၊ ဦးစားေပးရာတို႔အေၾကာင္းကို သုေတသန ဆန္းစစ္မႈျပဳျခင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ေမးခြန္းမွာ ... - အမ်ားသံုး ေနရာ၊ ၀န္းက်င္တြင္ မဆီေလ်ာ္ေသာ အခ်ိန္တစ္ခု၌ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အလွအပတစ္ခုကို ခံစားႏိုင္ၾကပါသလား? - ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုအလွကို ရပ္၍ ေလးစား တန္ဖိုးထားႏိုင္ပါသလား? - မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္ရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို အသိအမွတ္ ျပဳႏိုင္ၾကပါသလား? ဤစမ္းသပ္မႈမွ ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ယူဆခ်က္တစ္ရပ္မွာ... မည္မွ်ေသာ အေတာ္ဆံုး ဂီတသမား၊ မည္မွ် အေကာင္းဆံုးေသာ ဂီတသံ၊ မည္မွ် အေကာင္းဆံုး ေသာ တူရိယာမ်ား ျဖစ္ပါေစ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္၍ နားစြင့္ရန္ အခ်ိန္သာမရွိခဲ့ပါလွ်င္ ... တန္ဖိုးသည္ ဘာမွန္းသိမည္ မဟုတ္ပါေခ် ... ။ အျခားမည္သည့္အရာမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ၿပီးၾကပါၿပီလဲ။