ကၽြန္မ ဆုိင္ခန္းေလး

 ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း ကြ်န္မရဲ႕စိတ္ထဲမွာ `မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ထဖြင့္ရမယ္’ ဆိုတဲ့ အသိ ဝင္ဝင္လာပါတယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္မရဲ႕ `ေဇာစိတ္’ ပါပဲ။ ပရိေယသနဝမ္းစာအတြက္ ဒီအလုပ္ကို ကြ်န္မ မလုပ္မျဖစ္ လုပ္ရမွာပဲ။ အဲသလို ခံယူ ခ်က္ျပင္းျပင္းရွိထားတယ္ေလ။ ဆိုင္မွာရွိတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ရင္း ေရာင္းခ်င္တဲ့စိတ္၊ ေရာင္းရခ်င္တဲ့ ေလာဘနဲ႔အတူ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီပစၥည္း ေလးေတြရဲ႕ `အသံုးဝင္မႈ’ ဟာ လိုအပ္ေနသူ (ဝယ္ယူအားေပးမယ့္လူ)အတြက္ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္၊ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရသြားပါေစဆိုတဲ့ သေဘာေလးလည္း ျဖစ္ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ဆိုင္ေလးမွာ ကြ်န္မ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ ထားရတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ `တစ္ေန႔ဝင္ေငြ’ မရမခ်င္း ကြ်န္မ ဂနာမၿငိမ္ပါ။ ေလာဘေဇာေတြ တလိမ့္လိမ့္တက္ေနပါတယ္။ ေလာဘအားႀကီးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒါသကလည္း ေခါင္းျပဴထြက္ေနတယ္လို႔ ကြ်န္မ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေဒါသဟာ ဝယ္သူနဲ႔ အဆင္မေျပရင္ ခုန္ေပါက္ထြက္လာေလရဲ႕။ အဲဒီေန႔က ကြ်န္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ `အသိစိတ္’ ဟာ ေနာက္က်မွာပဲ ေပါက္လာေရာက္လာေလေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ ခံစားမႈဟာ တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔၊ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္းပဲ ဒီဂရီခ်ယူရတယ္ေလ။ အေရာင္းသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ကြ်န္မမွာ ဆႏၵရွိပါတယ္။ တက္က်မ္းေတြ လည္း ကြ်န္မ ဖတ္ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ According to the big book စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္ဖို႔ လက္ေတြ႕မွာ မလြယ္လွပါဘူး။ ဒီကေန႔ေတာ့ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနမယ္ဆိုၿပီး ျပင္ဆင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ေစ်းဝယ္လာသူအေပါင္းဟာလည္း လူမ်ိဳး တစ္ရာ့ တစ္ပါး ဆိုေတာ့ သူတို႔စိတ္နဲ႔ကိုယ့္စိတ္ အခန္႔မသင့္ရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မာနက ေရွ႕တန္းက ေနရာယူပစ္ေတာ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ခက္ပါရဲ႕ရွင္...။ ေစ်းစေရာင္းကတည္းက ဝယ္သူ႔ပါးစပ္က `ေစ်းႀကီးလိုက္တာ’ လို႔ ေျပာတဲ့စကားဟာလည္း ၾကားေနက်ပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ရွင္... အဲဒီပစၥည္းကို ဟိုတုန္းက ငါးရာနဲ႔ေရာင္းခဲ့ေတာ့လည္း ဒီစကားပဲ။ ခု ဒီပစၥည္းပဲ ငါးေထာင္ျဖစ္သြား ေတာ့လည္း ဒီစကားပဲ။ ကြ်န္မရဲ႕ ေစ်းေရာင္း သက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ မေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ ဒီစကား။ စိတ္ေပါက္ ေပါက္နဲ႔ အလကားေပးပစ္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ခု ေတာင္းမယ့္လူေတြ။ ကြ်န္မသိတာေပါ့။ `အေႂကြးမေရာင္းရင္ ေစ်းေရာင္းပါးမယ္’ ဆိုတဲ့ ဩဝါဒလက္ခံၿပီး ယံုၾကည္ရမယ့္သူေတြကို အေႂကြးေပးခဲ့ပါတယ္။ အေရာင္းကေတာ့ သြက္သလားမေမးနဲ႔၊ ကြ်န္မတို႔လူမ်ိဳးေတြက အေႂကြးရရင္ ဆင္ေတာင္ဝယ္မွာဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္။ အေျြကးစာရင္းစာအုပ္ ထူထူထဲထဲႀကီးကို တစ္ခါတစ္ရံ လွန္ေလွာ ၾကည့္ရင္း `ယံုၾကည့္မႈအလြဲမ်ား’ ကို ေတြ႕ရေတာ့ ကုသိုလ္ျပဳစာရင္းထဲ ထည့္ရမလိုျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္မ်ားေတာင္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ခါေျပာရရင္ `ဣႆာ’ ဆိုတဲ့ မနာလိုတဲ့စိတ္ဟာ အေတာ့္ကို ဆန္းၾကယ္ တယ္ရွင့္။ ကြ်န္မေလ ကမၻာမွာ အခ်မ္းသာဆံုးဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြကို တစ္ခါမွလွမ္းၿပီး မနာလိုစိတ္ မျဖစ္ဖူးဘူး။ ကြ်န္မတို႔ၿမိဳ႕က အေရာင္းအဝယ္ အလြန္ျဖစ္တဲ့ စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြ၊ ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္း ႀကီးေတြ၊ စက္ကိရိယာပစၥည္းဆိုင္ေတြ အဲသလို သိန္းခ်ီဝင္ေငြရွိေနတဲ့ သူေတြကိုလည္း တစ္ခါမွ မနာလိုတိုရွည္မျဖစ္ဖူးဘူး။ မွန္တာေျပာရင္ ဒီတစ္လ ေအာင္ဘာေလထီ သိန္း ၁၀ဝ၀ ဆု ေပါက္ရပါေစရဲ႕...။ ကြ်န္မမွာ ကြ်န္မနဲ႔ လုပ္ငန္းတူ၊ ၿပီးေတာ့ ပိန္မသာလိန္မသာ အေျခအေနခ်င္းတူၿပီး ေန႔စဥ္လိုလို ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ဆိုင္နားနီး `မသာမိ’ ကိုေတာ့ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ မနာလိုစိတ္၊ အကုသိုလ္ ေန႔တိုင္းပြားေနရပါသရွင္။ မွန္တာ ေျပာရရင္ သိန္း ၁၀ဝ မဂၤလာစံုတြဲဆုႀကီးကို အကၡရာစံု အတြဲလိုက္ အအုပ္လိုက္ေပါက္ရပါေစ ရဲ႕...။ ထီထိုးရတာလည္း ကုန္လိုက္တဲ့ေငြ။ ကြ်န္မ ထီထိုးတဲ့ေငြေတြသာ စုထားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခပ္သင့္သင့္အိမ္ေလးတစ္လံုးေလာက္ေတာ့ ေဆာက္လို႔ရမယ္ထင္မိပါရဲ႕။ ေတာ္႐ံုသိန္းဆု ေလးေပါက္႐ံုေတာ့ျဖင့္ အရင္းေတာင္ ေက်မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲသလိုသာေျပာခ်င္ေတာ့တယ္။ ထိုးခဲသမွ် ထီလက္မွတ္ေတြလည္း ေသတၲာ ေဟာင္းတစ္ခုထဲ ကြ်န္မ စုထားခဲ့တာ အေတာ္ မ်ားေနပါၿပီ။ တကယ္လို႔ ေအာင္ဘာေလထီ႐ံုး က ထီလက္မွတ္ ဘယ္၍ဘယ္မွ် တင္ျပႏိုင္သူ အား `က႐ုဏာေၾကး’ အေနနဲ႔ အဘယ္မွ် ဆုခ် မည္လို႔မ်ား ေၾကညာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေပါ့။ လူရယ္စရာမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီလား မသိ။ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အ႐ူးခ်ည္းပဲလို႔ ဘုရားေဟာခဲ့ တာ ကြ်န္မလို လူေတြ မ်ားေနလို႔ျဖစ္မယ္။ အဲသလို ေျဖယူရတယ္ရွင့္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနစဥ္က ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေလးတစ္အုပ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု သတိရတယ္။ ကမၻာ့အသက္အရွည္ဆံုး အဘြားႀကီး ဘြားသက္ရွည္ရဲ႕စကားပါပဲ။ သူ႔ကို စာနယ္ဇင္းသမားေတြက ေမးၾကတာေပါ့။ အခုလို အသက္ရွည္ေအာင္ ၿပီးေတာ့ က်န္းမာ ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲေပါ့။ အဲဒီမွာ သူ ေျဖခဲ့တာက စားတာကလည္း ပံုမွန္ပါ ပဲ။ ဝတ္တာကလည္း ပံုမွန္ပါပဲ။ ေနတာထိုင္တာကလည္း ပံုမွန္ပါပဲတဲ့။ ဘာေဆးဝါးေကာင္း ကိုမွလည္း ထူးထူးေထြေထြ မမွီဝဲပါဘူးတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကြ်န္မ သတိျပဳမိတာက ေလ..တဲ့။ ေခါင္းပူမခံဘူး၊ ေက်ာပူမခံဘူး၊ ဖင္ပူ မခံဘူးတဲ့။ ဒါပါပဲ...တဲ့။ ကြ်န္မေလ သေဘာက်လြန္းလို႔ မွတ္မိေနတာပါ။ သိပ္ပညာပါတာပဲ။ သူဟာ ေသာက အျဖစ္မခံဘူး၊ ၾကာရွည္မအိပ္ဘူး၊ ၾကာရွည္ မထိုင္ဘူး၊ အျမဲ ႏွလံုးစိတ္ဝမ္းေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အအားမေန၊ ဇိမ္မခံဘဲ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား တက္ႂကြစြာနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ေနခဲ့ တယ္လို႔ ကြ်န္မ သေဘာေပါက္တယ္ေလ။ ကြ်န္မဟာ သေဘာက် အားက်ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔လို မေနႏိုင္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ေစ်းသည္ပီပီ ေသာကေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖစ္လိုက္ ရတာ။ ေခါင္းပူတာမွ ေခါင္းေျခာက္ ေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ ေဈးဝယ္လာလာ မလာလာ ဆိုင္ထိုင္ေနရတာကလည္း ဖင္ကိုပူလို႔။ မ႐ိုေသ့စကား ဖင္ဂြ်တ္တက္မတတ္ပါပဲ။ညက်ေတာ့ စိတ္ပန္းကိုယ္ႏြမ္းနဲ႔ အိပ္ပစ္ရတာ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကြ်န္မေက်ာပူ ေအာင္ေတာ့ မအိပ္ရပါဘူး။ မနက္အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ထတာခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ ေလ။ ဒီေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ကြ်န္မ က်န္းမာ ေရးေကာင္းႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အခု ၄၀ ေက်ာ္ ၅၀ မျပည့္ခင္ေလးမွာပဲ ကြ်န္မ အိုစာေနသလိုပဲ။ ေငြေၾကးဥစၥာရွာရတာ ကြ်န္မ စိတ္မကုန္ေသးဘူး။ တစ္ဖက္က တရားဘာဝနာကိစၥကို လည္း တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ေနပါၿပီေလ။ မင္းသားေက်ာ္ဟိန္းေျပာတာလား မသိပါဘူး။ ဘာတဲ့ `ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ကို ဘာမွမပါဘူး ဆိုတာကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်န္ထား ႏိုင္ခဲ့ရမယ္’ တဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ...ကြ်န္မတို႔ ေမြးခဲ့တဲ့ မီးေလးဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္း ေကာင္းမြန္မြန္ ေတာက္ေလာင္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ လုပ္ေပးထားခဲ့ရမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါပါပဲ။ လူ႔ဘဝ၊ မိဘရဲ႕တာဝန္ဆိုတာေလ။ ဒီႏွစ္ဟာ ၂၀ဝ၀ ျပည့္တဲ့ႏွစ္၊ ကြ်န္မဘဝမွာလည္း ထူးျခားတဲ့ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္ ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ႏွစ္စမွာပဲ မအားလပ္တဲ့ၾကားက ကြ်န္မ ဝိပႆနာတရားစခန္း (၇)ရက္ ဝင္ခဲ့ တယ္။ သမီးေတြက အားေပးခဲ့လို႔ပါပဲ။ အေမရယ္၊ သမီးတို႔ အေမ့ဆိုင္ကို ၾကည့္ေပးပါ့ မယ္။ အေမ့စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား လုပ္ေပးပါ့မယ္။ မမွားမယြင္းေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့ မယ္။ သမီးတို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အေဖ ကေတာ့ ဝန္ထမ္းမို႔ ထားပါေတာ့။ အေမ တရား စခန္းဝင္ပါတဲ့ေလ။ အဲသလို တရားလမ္း ေၾကာင္းေပးခဲ့တာ။ သမီးတို႔ရဲ႕ ေစတနာကို ကြ်န္မ လိုက္ေလ်ာခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တရားကို ေရးေရးသိပါၿပီ။ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြလည္း တိုးခဲ့ ၿပီ။ စီးပြားေရးမိတ္ေဆြေတြထက္ အားကိုးရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ေတြပါ။ ေလာဘမဖက္ဆက္ဆံရတာ အင္မတန္ ခ်မ္းေျမ့ပါကလားလို႔ သတိျပဳမိေလ ရဲ႕။ စီးပြားေရးနဲ႔ ဆက္ဆံရတာက စိတ္မပါဘဲ မခ်ိသြားျဖဲလုပ္ေနရတာ။ ကူညီသလိုလိုနဲ႔ ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေတြေလ။ ေသာကမဖက္ဘဲ အလုပ္လုပ္ရတာက လည္း လူသက္သာၿပီး အလုပ္လည္း တြင္တယ္ ဆိုတာ သိလာရပါၿပီ။ ေသာကဟာ အဖ်က္ သေဘာသက္သက္ပါပဲ။ မသိလို႔ ဒါကို ဖက္တြယ္ထားၾကရတာ။ လူဆိုတာ စိတ္ေအး လက္ေအးေလး လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေနႏိုင္ရင္ကို အေတာ္ဟုတ္ေနပါၿပီ။ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္ေတြဟာ ၾကား႐ံုနဲ႔ တင္ အပူစင္ၿပီး က်င့္ရင္ ခ်က္ခ်င္း ခ်မ္းသာ က်င့္ၿပီးရင္ေတာ့ လြန္စြာၿငိမ္းခ်မ္း။ အဲသလို ဓမၼသေဘာေတြကိုး။ အခုဆို ကြ်န္မဘာသာ ကြ်န္မ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္တဲ့ အလုပ္ကို `အလုပ္’ တစ္ခုလို သေဘာမ်ိဳး လုပ္စ ျပဳေနပါၿပီ။ ဘာမဆို `အလိုနည္း’ ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္မဘဝကိုကြ်န္မ ျပန္ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့။ ဘာမွလိုခ်င္ရမွန္းမသိခင္က ဘာမွမလိုခဲ့။ နည္းနည္းလိုခ်င္လာတဲ့အခါမွာ နည္းနည္း မျပည့္စံုမွန္းသိလာခဲ့။ မ်ားမ်ားလိုခ်င္လာတဲ့အခါမွာ မျပည့္စံုႏိုင္ ေတာ့။ ဘာမွမလိုခ်င္ေတာ့တဲ့အခါက်မွ အလံုးစံု ျပည့္စံုေတာ့မွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအဆင့္ေရာက္ေအာင္ အေတာ္ ႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မ တို႔တစ္ေတြဟာ ခ်မ္းသာဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ဆင္းရဲ ေနခဲ့ရတာပါ။ အဲသလိုနဲ႔ ကြ်န္မဟာ တစ္ဖက္က စီးပြားေရးလုပ္ရင္း တရားကို ေလ့လာလိုက္စားေနခဲ့ရာက ကြ်န္မနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ ကြ်န္မခင္ပြန္းကို သတိျပဳမိလာပါတယ္။ သူဟာ ဘဝမွာ ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္လြန္း သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကြ်န္မကပဲ အစစအရာရာ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစြာ မိသားစုဘဝတိုးတက္ဖို႔ လုပ္ ခဲ့ရတာပါ။ သူကေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔ အေၾကာင္း မပါခင္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ႐ံုးတာဝန္ကို ေက်ပြန္ စြာ လုပ္ေဆာင္ရင္း မိသားစုနဲ႔ပတ္သက္လို႔က ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပံုမွန္ဝင္ေငြနဲ႔ ေရာင့္ရဲစြာ ေနထိုင္ၾကဖို႔ ကိုပဲ ဆံုးမ ေနခဲ့ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္ႏိုင္ မလဲရွင္။ ကြ်န္မရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈကိုေတာ့ ဘာမွ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ကန္႔ကြက္တာမ်ိဳး မရွိ သလို၊ အားေပးအားျပဳလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ဝင္ေငြနဲ႔ စားရ႐ံု၊ ဝတ္ရ႐ံုကေန ကြ်န္မ ေဈးဆိုင္ေလးျဖစ္ၿပီးေတာ့ စားေကာင္းျခင္းစားရ၊ ဝတ္ေကာင္းျခင္းဝတ္ရလာတာမို႔ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုေလးမွာ ဘာတစ္စံုတစ္ရာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ခုေတာ့ ကြ်န္မ သူ႔ကို ေျပာခ်င္ၿပီ။ အသက္ အရြယ္ရလာေတာ့ တရားဘာဝနာ လုပ္ဖို႔ပါပဲ။ ခု တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္အတြင္း ကြ်န္မ ေစ်းေရာင္းမေကာင္းပါ။ ေစ်းဝယ္အလြန္ ပါးလွပါတယ္။ ဒီျပင္ဆိုင္ေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔လည္း `ထိုနည္းလည္းေကာင္း’ ပါပဲလို႔ သိရတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ကြ်န္မ ေျဖၿပီး ေတာ့ ေသာကမျဖစ္ေအာင္ ေနေနပါတယ္။ ကြ်န္မ ဆိုင္ခန္းေလးထဲမွာ မနက္လင္းတာနဲ႔ ဘုရားမွာ ပန္း၊ ဆီမီး၊ အေမႊးတိုင္ လွဴၿပီးတာနဲ႔ ဘုရားရွိခိုးရင္း ဝယ္သူကို ေမွ်ာ္ပါတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေမတၲာပို႔ပြားရင္း ခ်မ္းခ်မ္းေျမ့ေျမ့ ေနၾကည့္ပါတယ္။ ဒီေန႔ မေရာင္းရရင္၊ နက္ျဖန္ေရာင္းရမယ္၊ မနက္ျဖန္ မေရာင္းရလည္း တစ္ေန႔ေန႔ ေရာင္းရမယ့္ပစၥည္း ေတြပါပဲ။ ပုပ္ပြပ်က္စီးႏိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲသလိုေပါ့။ ကြ်န္မဆိုင္ခန္းေလးဟာ ဝယ္သူမလာတဲ့အခါ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလး ပါပဲ။ အဲသလို ဘုရား၊ တရားစိတ္ေလးနဲ႔ ေနေန ရာက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပးစရာအေႂကြးေတြ စိတ္တြက္ တြက္ေနမိပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔လို ေစ်းသည္ေတြဟာ `အေဟာင္းေပး အသစ္ယူ’ အေႂကြးစနစ္နဲ႔ ပစၥည္းတင္ေရာင္ၿပီး အျမတ္ကို စားရတာ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္တန္လို႔ ေႂကြးမဆပ္ႏိုင္ရင္ မ်က္ႏွာပူ ေနရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေနာက္ထပ္လိုေနတဲ့ ပစၥည္းသစ္ယူဖို႔ ခက္ကေရာ...။ ရက္ၾကာလာ ရင္ ေႂကြးရွင္ရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကို ခံရမယ္။ ယံုၾကည္မႈ ကို ထိပါးလာမယ္။ နာမည္ပ်က္ေတာ့တာပဲ။ ပံုမွန္ ဝယ္ေရာင္းလည္ပတ္မႈ ပ်က္လာရင္ ရွိတဲ့ အထည္ေလးထုတ္ေရာင္း ေပါင္ႏွံလုပ္ၾကရေတာ့တာ။ အဲဒီအေျခအေနကို ေစ်းသည္တိုင္းက စိုးရိမ္ပူပန္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီအထဲ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္ ေယာက္ ဖ်ားရင္နာရင္ ေဆးဖိုးဝါးခ ကုန္က် စရိတ္၊ မသံုးမျဖစ္ သံုးစြဲ ကုန္က်ရတဲ့ လူမႈေရး ကိစၥေတြ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ထည့္ဝင္ရေငြေတြ။ အဲသလိုနဲ႔ ေခါင္းမီးေတာက္ ေတာ့တာပဲ။ မေန႔က ေႂကြးရွင္တစ္ေယာက္ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္သြားရင္း `ေနေကာင္းၾကရဲ႕လား’ လို႔ ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္သြားေသးတယ္။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ေတာ့ `သတိလာေပးတာပဲ’ လို႔ သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ေပးဖို႔အခ်ိန္ကလည္း တန္ၿပီေလ။ ေနာက္ထပ္ ေလး၊ ငါးရက္ေလာက္ေနလို႔မွ ေငြမရွင္းႏိုင္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာ ပံုစံေျပာင္းသြားမွာ ႀကိဳ ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။ ကေန႔မနက္ကတည္းက တစ္ေထာင္ဖိုး ျပည့္ေအာင္ မေရာင္းရေသးဘူး။ ခုပဲ ၁၁ နာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္။ ေစ်းဝယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာနဲ႔ ကမန္း ကတန္းထၿပီး ႀကိဳဆိုလိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္ဆီမထားတဲ့ ပစၥည္းရွိလားလို႔ လာေမးလို႔ ရွိတဲ့ေနရာ ၫႊန္ျပေပးလိုက္ပါရဲ႕။ စိတ္ကေတာ့ မအီမသာ ပဲ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားၾကည့္... ခဏၾကာေတာ့ သံုးေလးဦး ျပံဳေရာက္လာတာနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေျပေျပလည္လည္ ဆက္ဆံပါတယ္။ ဘသားေခ်ာတို႔က မႏွစ္ တစ္ႏွစ္က ေပါက္ေစ်းနဲ႔ ရခ်င္ေနၾကတယ္။ ခု ဝယ္ေစ်းေတာင္ အဲသေလာက္ မကေတာ့ဘူး။ ရွင္းျပပါတယ္။ မရဘူး။ အ႐ံႈးခံေရာင္းရ ေတာ့မလား။ မေရာင္းရရင္ ေနပါေစေတာ့။ အျမတ္ကိုမက္လို႔ ေစ်းေရာင္းစားတာ မဟုတ္ လား။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့မယ္။ အဲလိုနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး ခက္ပဲ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ေနာ္။ သမီးငယ္ ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး ေရာက္ မဆိုက္ေျပာတယ္။ က်ဴရွင္လခ ကေန႔ ညေန ေပးရမတဲ့...။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေစာင့္ ပါဦးလားသမီးရယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးေပးကုန္ ၾကၿပီ၊ သမီးပဲ က်န္ေတာ့တာတဲ့။ ကေန႔ မေပး ျဖစ္ရင္ က်ဴရွင္မသြားေတာ့ဘူး လုပ္ေနတယ္။ အလတ္မကလည္း ဖိနပ္ျပတ္လို႔တဲ့။ ညည္းေန ရွာတယ္။ အႀကီးမကလည္း မီးေသြးကုန္ၿပီဆို တဲ့အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔တယ္။ သူက ခ်က္ျပဳတ္ရသူကိုး။ ႐ံုးတာဝန္ေလးစားေက်ပြန္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ကေတာ့ စံခ်ိန္ကိုက္ ႐ံုးဆင္းလာပါၿပီ။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ပါပဲ။ ပူပင္ေသာကမဲ့၊ ၾကည္လင္တဲ့ ဣေႁႏၵအျပည့္နဲ႔ပါပဲ။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္မထိုင္ရင္း နားလည္သမွ် တရားသေဘာေတြကို ဆင္ျခင္ ေနမိပါတယ္။ စိတ္ညစ္ေျပေပ်ာက္ဖို႔ပါပဲ။ ၿပီးမွ စိတ္ေလး တည္ၿငိမ္လာေအာင္ ေမတၲသုတ္ပရိတ္ေတာ္ကို စာအုပ္ၾကည့္ရြတ္ေနမိပါရဲ႕။ အမွတ္တမဲ့ မသာမိရဲ႕ ဆိုင္ဘက္ လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ ေစ်းဝယ္တစ္ဦးနဲ႔ ရယ္လို႔ ေမာလို႔၊ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ထည့္ေပးေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အလိုေလး...ကြ်န္မရဲ႕ ေဖာက္သည္ `ကိုလူတင္’ ပါကလား။ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား စည္း႐ံုးလိုက္တာပါလိမ့္။ ေစ်းေတြမ်ား ေလွ်ာ့ေပးေနလို႔လား။ အေႂကြးေတြ ဘုန္းေပါလေအာ ေပးေနတာလား။ ကိုလူတင္ မလာတာ ရက္အေတာ္ၾကာၿပီလို႔ေတာ့ စိတ္က ထင့္ေနတာ။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ကိုယ့္လူက သူ႔လူျဖစ္သြားရတာပါလိမ့္။ ကြ်န္မ စိတ္ေထြ သြားခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီေန႔က ညစာမိသားစုထမင္းစားပြဲမွာ အပူ႐ုပ္ကို ဟန္လုပ္ရင္း ကြ်န္မ ခင္ပြန္းသည္ကို တရားအလုပ္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း နားခ်မိပါတယ္။ ေျပာသမွ်ကို ၿပီးေအာင္ နားေထာင္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္က ဘာမွ မျဖစ္သလို ပံုစံနဲ႔ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ `တရားဆိုတာ လူသိေအာင္ လုပ္ေနရတာ မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ တရားဆိုတာ နက္နဲတယ္။ ခက္ခဲတယ္။ နက္ေပမဲ့ နဲပါတယ္။ ခက္ေပမဲ့ ခဲရလိမ့္မယ္’ တဲ့ရွင္။ အလိုေတာ္ သူကမ်ား...။ ဘယ္အခ်ိန္က သူ တရားေတြ က်ိတ္လုပ္ခဲ့သလဲမသိ။ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ႀကီး ေျပာေနပံုကေလ..။ တရားသိတာနဲ႔ တရားရွိတာ ႏွစ္ခုကို အဲဒီ ေန႔က ကြ်န္မ နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြား သလိုပါပဲ။