တကယ္ေနာ္ခက္သည့္ အရြယ္ေတြအေၾကာင္း

 ၁၁ ႏွစ္ဆုိတာ မူလတန္းကေန အလယ္တန္းကုိ ကူးေျပာင္းသည့္ အရြယ္ပါ။ နဂိုကတည္းက မူလတန္းေရာ၊ အလယ္တန္းေရာရွိသည့္ ေက်ာင္းမွာ တက္ေနသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ မေထာင္းတာလွ ေသာ္လည္း ေက်ာင္းငယ္မွ ေက်ာင္းႀကီးသုိ႔ ေျပာင္းရသည့္ ကေလးမ်ား အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္က “မ်က္ႏွာ”သီခ်င္းထဲကလုိပင္ “ေျပာင္းလဲမႈက ျမန္ဆန္လြန္း”ေနတတ္ပါသည္။ နဂုိက သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ ေလးႏွင့္သူ အသားက်ၿပီးသား ကေလးက “အသားမက်”ျပန္ျဖစ္သြား တတ္ပါသည္။ မိဘေတြက အနည္းဆံုး ပထမရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ခန္႔ေတာ့ ဒါေတြကုိ သတိထား၍ ဂ႐ုစုိက္ေပးဖုိ႔ လုိပါသည္။ စာသင္ခ်ိန္ ဇယားေလးေတြက ပံုစံေျပာင္းသြားမည္။ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက မ်က္ႏွာသစ္ေတြ ျဖစ္ကုန္မည္။ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္ပံုစံက သူ႔အတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနမည္။ အိမ္စာေတြ ပုိလုပ္ရမည္။ တခ်ိဳ႕က်ဴရွင္ေတြ ပုိတက္ရမည္။ (ကေလးငယ္ငယ္ေလးေတြ က်ဴရွင္အမ်ားႀကီး တက္ရတာ ေဒါက္တာရဲ ဘယ္ေတာ့မွ အားမေပးေၾကာင္း ေဒါက္တာရဲ ပရိသတ္အားလံုး သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အားလံုး ကုိယ့္ကေလးကုိ တက္ခုိင္းၾကတာပါပဲ။ သည္ေတာ့ “မတက္ခုိင္းၾကပါနဲ႔...” ဟု ေျပာေျပာ ေနတာေလး နည္းနည္းေလွ်ာ့ၿပီး တက္ေနရသည့္ၾကားက စိတ္ေရာ၊ လူပါ က်န္းမာေအာင္ ဘယ္လုိထားမလဲ ဆုိတာေလးဘက္ နည္းနည္း လွည့္ေရးရပါေတာ့မည္) သည္လုိ “စိန္ေခၚမႈ” အသစ္ေလးေတြႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရသည့္အခ်ိန္မွာ ကေလးကုိ ကုိယ့္အား ကုိယ္ကုိးတတ္သည့္ အေလ့အထေလး မေပ်ာက္ဖုိ႔လည္း ဆက္လက္ထိန္းညိႇ ေပးရပါဦးမည္။ စာသင္ခ်ိန္ဇယား (Time Table) သူ႔ဘာသာသူ ဖတ္တတ္ရမည္။ စာအုပ္ေတြ၊ စာေရးကိရိယာေတြ၊ လုိအပ္သည့္ ပစၥည္းေလးေတြ သူ႔ဘာသာသူ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ တတ္ရမည္။ ဒါေတြပါ မိဘက လုိက္လုပ္ေပးေနလွ်င္ ကုိယ့္ကေလး ဘယ္ေတာ့မွ လူႀကီး ျဖစ္လာမည္ မဟုတ္။ (မယံုမရွိပါႏွင့္။ သား ၁၆ ႏွစ္ သားက တီဗီဂိမ္းထုိင္ကစားေနစဥ္ အေမ ဆရာ၀န္မက သား၏ တကၠသုိလ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာကုိ ေနာက္မွာ ထုိင္ေရးေပးေနတာ တကယ္ ရွိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲသည့္သားက ေဆးေက်ာင္း၀င္သြားၿပီး ဆရာ၀န္ေလာင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ)။ စာသင္ခန္းကုိ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ရွာေဖြတတ္ ရေတာ့မည္။ မိဘက ကူေတာ့ ကူရမည္။ (အိမ္ေဖာ္က ကူရမွာမဟုတ္)။ ကူပံုကူနည္းက ညေနပုိင္းေတြမွာ ကေလးႏွင့္ အခ်ိန္ေပး၍ စကားေျပာ ေပးတာပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ စာသင္ခ်ိန္ဇယား အေၾကာင္း ကေလးကုိ ေမးမည္။ ဘာေတြ လိုမည္လဲ စဥ္းစားခုိင္းမည္။ လုိတာကုိ စုေဆာင္း၍ ထည့္ခုိင္းမည္။ ျဖစ္လာႏုိင္သည့္ ျပႆနာေလးမ်ားအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခုိင္းမည္။ (ဥပမာ စာသင္ခန္းရွာမေတြ႕တာမ်ိဳး)။ အဲသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာသာ လုပ္ရမလဲဆုိတာ ကေလးက စဥ္းစားထားၿပီးသား ျဖစ္ရမည္။ လုိအပ္လွ်င္ အကူအညီေတာင္းရဲေအာင္လည္း ေျပာျပ ထားရမည္။ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိလာေအာင္ ကေလးကုိ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ ရွိလာေအာင္ အေကာင္းဆံုး ပ်ိဳးေထာင္ နည္းကေတာ့ ကေလး၏ ေကာင္းေသာ အမူအက်င့္ေလးမ်ား အားလံုးအတြက္ ခ်ီးက်ဴးတာ၊ ဆုခ်တာ၊ ထပ္၍ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ေပးတာေလးေတြ မွန္မွန္လုပ္ေပးေနသည့္နည္းပါပဲ။ ကေလး ေက်ာင္းစာမွာ အမွတ္နည္းသြားလွ်င္ ဘယ္လုိအျပစ္ေပးမည္ဆုိၿပီး ႀကိဳၿခိမ္းေျခာက္သည့္နည္းေတြက ကေလး၏ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ကုိ မည္သုိ႔မွ အေထာက္အကူ မျပဳေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ား စနစ္တက် ေလ့လာသုေတသနျပဳခဲ့ၾကရာမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခုိင္အမာေတြ႕ရွိၿပီးေၾကာင္း မေမ့ပါႏွင့္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက သည္လုိလုပ္ဆုိလွ်င္ ဟုိလုိလုပ္လုိ႔ မရဘူးလားဆုိတာေလးေတြ လုပ္လာ တတ္ၾကေသးသည္။ မိဘကုိ အာခံသည္ဟု သေဘာ မထားပါႏွင့္။ မိဘအတည္ျပဳခ်က္ လာေတာင္းေနတာပါ။ ေျပာေနသည့္ ဟန္ပန္ေလးက ဆန္႔က်င္ခ်င္သည့္ အမူအရာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမည္။ အတြင္းစိတ္ကေတာ့ မိဘေထာက္ခံတာကုိ ႏွစ္လုိတပ္မက္ေန တာပါ။ ေက်ာင္းဆုေပးပဲြတုိ႔၊ ေက်ာင္းကပဲြတုိ႔မွာ မိဘလုိက္လာၿပီး သူတုိ႔ ထူးခၽြန္စြာ ေဆာင္ရြက္ထား တာေလးေတြကုိ လုိက္အားေပးလွ်င္ ရင္ထဲမွာ က်ိတ္၍အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ၾကပါေသးသည္။ အိမ္စာမၿပီးမွာတုိ႔၊ စာေမးပဲြနီးတာတုိ႔ကုိ စၿပီး စိတ္ပူတတ္သည့္ အရြယ္ေလးပါ။ အဲသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈေလးေတြ နည္းေစဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တတ္မႈက အဓိက ကာကြယ္ပါသည္။ ပံုမွန္စာက်က္ ခ်ိန္၊ စာေႏႊးခ်ိန္ေလးေတြ သတ္မွတ္ထားတာရွိလွ်င္ ကေလးက သူ႔စာ ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ ယံုၾကည္မႈ အားေကာင္းတတ္ပါသည္။ မိဘဘက္ကလည္း ပံ့ပုိးႏုိင္တာေလးေတြ ရွိပါသည္။ စိတ္ဖိစီးမႈနည္းေစဖုိ႔ ၁။ ကေလး စာက်က္ဖုိ႔ ဆိတ္ၿငိမ္သည့္ ေနရာေလး တတ္ႏုိင္ သမွ် သပ္သပ္ လုပ္ေပးထားပါ။ တျခား ကေလးေတြက စာက်က္ ေနတာ မဟုတ္လွ်င္ စာက်က္ ေနသည့္ ကေလးကုိ အေႏွာင့္ အယွက္ မေပးမိေစဖုိ႔ တျခား တစ္ေနရာ ရာမွာ တျခား အာ႐ံု တစ္ခုခုႏွင့္ စည္း႐ံုး ထားပါ။ (ေဒါက္တာရဲ ကေတာ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အထိ အလြန္က်ဥ္းေသာ မိဘ အိမ္ထဲမွာ စာက်က္ခဲ့တာမုိ႔ ညီေတြ၊ အစ္ကုိေတြက အဲသည့္ အခ်ိန္အထိ တီဗီ တုိးတုိး ၾကည့္ေပးခဲ့ ၾကရပါသည္) ၂။ အိမ္စာေတြ သိပ္မ်ားေနသည့္အခ်ိန္၊ စာေမးပဲြနီးေနသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေလးေလာက္ႏွင့္ ကေလးကုိ ေဘာင္ခတ္ထား၍ မရပါ။ မၿပီးမခ်င္း က်က္ပါေစ။ (ငယ္ငယ္က ေဖေဖ တစ္ခ်ိန္လံုး လာလာ အတင္းအိပ္ခုိင္းတာ မွတ္မိေသးေတာ့။ ေဆးတကၠသုိလ္က လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး စာေမးပြဲနီးေနတာကုိး။ ၁၁ ႏွစ္သားတုန္းကေတာ့ ေဒါက္တာရဲလည္း စာသိပ္မက်က္ပါ) ၃။ စာ သိပ္ေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္၊ အဆင့္ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း မိဘက သူ႔ကုိ ခ်စ္မွာပါပဲဆုိတာကေတာ့ သူ သတိရေနဖုိ႔ လုိပါသည္။ ႀကိဳးစားတာေလးကုိပဲ ခ်ီးက်ဴးပါ။ အဆင့္ ဘယ္ေလာက္ရလွ်င္ ဘာ၀ယ္ေပးမည္ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ႀကိဳျဖားေယာင္း ေသြးေဆာင္ထားဖုိ႔ မလုိပါ။ ၄။ အေၾကာေလွ်ာ့သည့္ နည္းေလးေတြလည္း စျပထားဖုိ႔ လုိပါၿပီ။ လက္ေျမႇာက္၊ ကုိယ္ကုိ ဆန္႔ထုတ္ၿပီးခါမွ ပခံုးတစ္ခုလံုး ေလွ်ာ့ခ် ၍ အေၾကာေလွ်ာ့တာမ်ိဳး၊ လက္သီးတင္းတင္း ဆုပ္ၿပီးခါမွ လက္ခါထုတ္တာမ်ိဳး၊ အသက္ကုိ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ရွည္ရွည္ ႐ွဴတာမ်ိဳး တတ္သြား လွ်င္ ကေလးက စာေမးပဲြေျဖေနရင္းေတာင္ လုပ္၍ရပါသည္။ ေမာင္ႏွမေတြရွိေနရင္ ကေလးတစ္ဦးထက္မက ပုိေမြးထားလွ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ၾကားထဲက ရန္ပဲြေလးေတြက ေရွာင္လႊဲ၍ မရပါ။ တစ္ေယာက္မခံခ်င္ သည့္ကိစၥကုိမွ တစ္ေယာက္က တည့္တည့္ တုိက္တတ္တာ သဘာ၀လုိကုိ ျဖစ္ေနပါ ၿပီ။ ေဒါက္တာရဲတုိ႔ ငယ္ငယ္က ညီအစ္ကုိ ေလးဦး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆင္ႏႊဲလုိက္သည့္ ရန္ပဲြေတြက ယခု အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္အတြင္း ၀င္လာသည္အထိ ပါးစပ္ႏွင့္ ျငင္းခုန္ပဲြမ်ားအသြင္သာ ေျပာင္းသြားသည္။ မရပ္တတ္ေသး။ ေဒါက္တာရဲ ကေတာ္တုိ႔ မိခင္ (ကြယ္လြန္သူ ေယာကၡမႀကီး) ကေတာ့ သားသမီးသာ ရွစ္ေယာက္ ေမြးထားသည္။ အခ်င္းခ်င္းေတြေရာ၊ မိဘေတြကုိေရာ ခ်စ္တတ္လုိက္ၾကတာ။ ေဒါက္တာရဲကပင္ ဇနီးကုိ “ေဒၚမ်ိဳးခ်စ္”ဟု နာမည္ေျပာင္ေပးရသည္အထိ ယခု ႏုိင္ငံကဲြေနၾကၿပီး မိဘႏွစ္ပါးစလံုး မရွိေတာ့တာေတာင္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ေနၾကတုန္း။ ဂ႐ုစုိက္ေနၾကတုန္း။ နည္းလမ္းေလးေတြရွိလုိ႔သာ ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ကေလးတုိင္းက သူအေရးပါတာ သူ သိပါေစ... တျခားကေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ အိမ္မွာ ပုိအေရးပါ အရာ ေရာက္ေနသည္ဟု ထင္တာႏွင့္ ကေလးက မနာလုိစိတ္၀င္မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကေလးတုိင္း ညီတူညီမွ် အခ်စ္ခံရပါမည္။ မိဘက အေရးေပးရပါမည္။ သူတုိ႔ခံစားခ်က္ေလးေတြကုိ သူတုိ႔ လာေျပာခြင့္ ရွိၾကရပါမည္။ ေလးေလးစားစား လက္ခံေဆြးေႏြးေပးရပါမည္။ (ေၾကာ္ျငာျဖတ္၀င္ခြင့္ရွိမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ လက္ရွိ Faces မဂၢဇင္း တြင္ လကၤာရည္ေက်ာ္ အခန္းဆက္ေနရးေနၿပီး မၾကာခင္ ဇာတ္သိမ္းေတာ့မည့္ “ခ်စ္စရာအိမ္ကေလး” ၀တၳဳရွည္ကုိ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကေစလုိပါသည္) ကေလးတုိင္း၏ တုိးတက္မႈအတြက္ တန္းတူစိတ္၀င္စားျပပါ ကေလးတစ္ေယာက္၏ အရြယ္တစ္ခုတစ္ခုမွာ ရရွိေအာင္ျမင္မႈေတြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူႏုိင္ပါ။ တစ္ေယာက္တုန္းက မိဘက သိပ္စိတ္၀င္စားျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ အဲသည့္ေလာက္ စိတ္၀င္စားခ်င္မွ စိတ္၀င္စားပါမည္။ စိတ္ထဲမွာ အဲသည္လုိ ျဖစ္ေနလွ်င္ ေတာင္မွ ထုတ္ေဖာ္မျပပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စာသိပ္ေတာ္ေသာ အစ္ကုိျဖစ္သူ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ ထင္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ခဲ့ေသာ အခါ စာေတာ္သည္ဟု မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ၊ ဆရာေတြကပါ ဘယ္တုန္းကမွ အသိအမွတ္ျပဳ မခံခဲ့ရသည့္အျပင္ ငယ္စဥ္က စာသင္လုိ႔မွ ရပါ့မလားဟု သံသယ၀င္ခံရဖူး သည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေရာက္လာမႈအေပၚ မိဘေတြက သိသိသာသာ စိတ္၀င္စားမႈ နည္းခဲ့ပါသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ အစ္ကုိႀကီးႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး နယ္မွာ သြားေနေန ၾကသည့္အခါ အတူလာေနေပးေသာ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရည္အေပၚ သူ ဘယ္ေလာက္ယံုၾကည္ေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွားစြာ ျပသအားေပးႏုိင္သျဖင့္ အဲသည့္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္ လူတုိင္း အံ့ၾသေအာင္ လုပ္ျပႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း ယခုအႏွစ္သံုးဆယ္ၾကာသည္အထိ မွတ္မိေနပါေသး၏။ တာ၀န္ကုိယ္စီေပးပါ အႀကီးကုိ အႀကီးမုိ႔လု႔ိဆုိၿပီး ခုိင္းစရာရွိတာ အကုန္ခုိင္းလွ်င္ အႀကီးကလည္း “မတရားဘူး”ထင္တတ္သည္။ အငယ္ကလည္း “ငါ့ဆုိ ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႔က မယံုဘူး”ဟု ခံစားရတတ္ပါသည္။ သူ႔အရြယ္ႏွင့္သူ ႏုိင္တာ ခုိင္းပါ။ အျဖဴအမည္း ႐ုပ္ရွင္ေခတ္က ကၽြန္ေတာ္ ေဆးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သိပ္စဲြလမ္းခဲ့ဖူးေသာ မစႏၵာ၏ “ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္ေပးပါ”၀တၳဳကုိ ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းတုိ႔ ညီအစ္ကုိတစ္ေတြ ႐ုိက္ခဲ့ၾကပါသည္။ အဲသည့္ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ အေဖ ဆရာ၀န္ႀကီး အိမ္ျပန္လာသည္ကုိ သား ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အရြယ္ ထင္လင္း (ေနာင္...သ႐ုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီ ေဒြး-ကြယ္လြန္)က ေျပးႀကိဳ၍ ေဆးအိတ္ကုိ လွမ္းယူရာ အေဖက လက္ကာျပၿပီး “ကဲြစရာေတြ ပါတယ္သားရဲ႕”ဟု ေျပာကာ သမီးႀကီး ေဆးေက်ာင္းသူ လက္ထဲ အပ္လုိက္သျဖင့္ ထင္လင္း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ထုိင္သည့္ အမူအရာေလးကုိ ယခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စဲြေနဆဲပါ။ အႀကီးက အငယ္ကုိ တာ၀န္ယူခုိင္းတာလည္း အရြယ္ခ်င္းကြာမွ ေကာင္းပါသည္။ အစ္ကုိႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္က ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ကေလးေတြ ခ်ည္းပဲ ႐ုပ္ရွည္ၾကည့္ဖုိ႔ လႊတ္လုိက္စဥ္က အစ္ကိုႀကီးမွာ လက္ပတ္နာရီ အသစ္တစ္လံုး ပါလာ ပါသည္။ ေဖေဖက လက္ပတ္နာရီကုိေရာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ အစ္ကုိႀကီးကုိ တာ၀န္ေပးထားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အစ္ကုိႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္သာ ႀကီးပါသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲတြင္ အသက္ အစိတ္ခန္႔ လူရြယ္တစ္ဦးက အစ္ကုိႀကီးကုိ ဇြတ္ခ်ဥ္းကပ္၍ မိတ္ဖြဲ႕ လာပါသည္။ ထုိလူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲတြင္ လူလိမ္ေတြ သိပ္မ်ား၍ သတိထားရန္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပာေနကတည္းက ထုိလူ... လူလိမ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ အစ္ကုိႀကီးကုိ တုိးတုိးေျပာေသာ္လည္း အစ္ကုိႀကီးက လက္မခံပါ။ ေနာက္ဆံုး ထုိလူလိမ္က အစ္ကုိႀကီးနာရီကုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခဏေပးထားေစသည္။ အစ္ကုိႀကီးကုိ တစ္ေနရာ လႊတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿခိမ္းေျခာက္၍ နာရီကုိ ယူသြားသည္။ ျဖစ္စဥ္အဆံုးတြင္ အစ္ကုိႀကီးကုိ ေဖေဖက ေတာ္ေတာ္ဆူပါသည္။ သည္ေလာက္ ညံ့ရမလားလုိ႔။ တကယ္ေတာ့ အစ္ကုိႀကီးလည္း အဲသည့္အရြယ္က ကေလးပါပဲ။ ကေလးႏွင့္မမွ်ေသာ တာ၀န္အေပးခံရ၍ ျဖစ္တာပါ။ သည္ေခတ္မွာ ကေလးေတြကုိ ေပးထားေသာ တန္ဖုိးႀကီးပစၥည္းေတြကလည္း ပုိမ်ားလာ၊ ဒုစ႐ုိက္သမားေတြကလည္း ပုိရက္စက္လာသျဖင့္ အဲသည္အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ဆက္စပ္မိတုန္း ကၽြန္ေတာ္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္ရတာပါ။ သိမ္ေမြ႕ျခင္းက မိသားစုအစဥ္အလာျဖစ္ပါေစ မိဘအခ်င္းခ်င္းကုိက ရန္ျဖစ္ျပေနလွ်င္ သားသမီးခ်င္းရန္ျဖစ္တာ မဆန္းပါ။ (ခ်စ္စရာ့ အိမ္ကေလးကုိ ၫႊန္းပါရေစဦး) အားလံုးက သိမ္ေမြ႕ေနလွ်င္ ကေလးေတြကလည္း အပုိ အားကုန္မည့္ ရန္ျဖစ္ျခင္းအေပၚ စိတ္ကုန္သြား တတ္ၾကပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ အျငင္းပြားမႈကေတာ့ ရွိပါေစ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ မေက်နပ္တာက အျမဲရွိေနမွာပါပဲ။ စိတ္ဆုိးလွ်င္ ရန္မျဖစ္ ဘဲ ေျဖရွင္းႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းရွာတတ္ဖုိ႔ သင္ေပးပါ။ ကုိယ့္ကုိ သူမ်ားက ဆက္ဆံမွာ မႀကိဳက္ ေသာပံုစံႏွင့္ ကုိယ္ကလည္း သူမ်ားကုိ မဆက္ဆံ မိေစဖုိ႔ သတိေပးပါ။ ညီအစ္ကုိခ်င္း၊ ေမာင္ႏွမခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မႀကိဳက္တာေတြကုိ ညိႇႏိႈင္းရင္းကပဲ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမ်ားႏွင့္ ညိႇႏိႈင္းတတ္သည့္ ပညာကုိ သူတုိ႔ေလးေတြ ေလ့လာရတာပါ။ အဲသည္လုိ ေလ့လာရင္းကပဲ ျပႆနာရွိလွ်င္ ညိႇႏိႈင္းသည့္နည္းျဖင့္ ဘယ္လုိ အေျဖရွာမလဲ ဆုိတာ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ လုပ္တတ္လာၾကပါသည္။ ေနရာတကာ ၀င္မပါပါႏွင့္။ တစ္ခါတေလလည္း သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ ေျဖရွင္း ႏုိင္ေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပးပါ။ အျမဲတမ္းေသခ်ာေနေအာင္ လုပ္ထားရမည့္ အခ်က္ကေတာ့ သူတုိ႔ အားလံုးကုိ မိဘက တန္းတူရည္တူခ်စ္သည္ဆုိတာ သူတုိ႔ ယံုၾကည္ ေနၾကဖုိ႔ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ပုိဂ႐ုစုိက္ ရတာမ်ိဳး ရွိခ်င္ရွိမည္။ အခ်ိန္တုိင္းအတြက္ မွ်လုိက္လွ်င္ ေတာ့ တန္းတူပဲ ဂ႐ုစုိက္ခံရတာပါပဲဆုိတာ သူတုိ႔သိရမည္။ မိဘက သားသမီးေတြ အားလံုးကုိ အမ်ားႀကီးခ်စ္ျပေနမွေတာ့ ငါ့က်ေတာ့ သိပ္မခ်စ္ဘူး ဆုိသည့္ သိမ္ငယ္စိတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ အၾကာႀကီး ေပၚႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။ ငါက ေမြးစားသမီးလားမသိဘူး၊ ငါက သားအရင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လား ဆုိသည့္ စိတ္မ်ိဳးက ကေလးေတြမွာ ေပၚတတ္တာမွန္ေပမဲ့ ေပၚသင့္ေသာ ကိစၥမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မေပၚေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ျပႏုိင္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၁၁ ႏွစ္သားဆုိေတာ့ အသက္ေလး နည္းနည္းႀကီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် စိတ္ခ်၍ ရတာေတြလည္း ရွိလာပါၿပီ။ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ေပးသင့္ သေလာက္ ေပးရေတာ့မွာပါ။ လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္တစ္ပါတည္း တဲြေပးရမွာ က အႏ္ၲရာယ္ျဖစ္လာႏုိင္ေသာ ကိစ္ၥေတြအတြက္ ႀကိဳတင္သတိေပးမႈ ပါ။ ဥပမာ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္း(ေယာက္်ားေလးခ်င္း၊ မိန္းကေလး ခ်င္း)အိမ္ေတြမွာ သြားအတူေနတာ၊ အတူတီဗီၾကည့္တာ၊ ကစားတာ ရွိလာႏုိင္တာ လက္ခံရပါမည္။ ညအိပ္ညေနေတာ့ ခြင့္ျပဳ၍ မရပါ။ လူႀကီးေတြက ရံဖန္ရံခါ လွမ္းၾကည့္ ႏုိင္ေသာ ေနရာမ်ိဳးမွာ ရွိရမွာပါ။ အသြားအျပန္ခရီးေတာ့ သူ႔ခ်ည္းပဲ မသင့္ေလ်ာ္ေသးပါ။ ဒါေတြက ပံုေသကားခ် ေျပာရခက္သည္။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရ ကြဲျပားႏုိင္သည္။ ဒုစ႐ုိက္ေကာင္ေတြ ထူေျပာေသာ ယခုလုိကာလမ်ိဳး မွာေတာ့ မိဘေတြအတြက္က “ေၾကာက္တတ္လွ်င္ ေဘးကင္း”ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ သေဘာထားသင့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လြတ္လပ္ခြင့္ကလည္း လုိျပန္သည္။ ဒါမွ ကေလးက တာ၀န္ယူတတ္စိတ္ျဖစ္လာမည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္မႈ ပုိလာမည္။ ေဆြမ်ိဳးစံုညီ ၁၁ ႏွစ္သားကေလးေတြက မိသားစုဆုိသည့္ ေဘာင္အျပင္ဘက္က အေပါင္းအသင္းေတြကုိ ပုိ၍ ေတာင့္တလာတတ္ၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳး ကိစၥေတြထက္ အျပင္ကိစၥကုိ အားသန္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀န္းကလည္း အေရးႀကီးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဆြမ်ိဳးေတြႏွင့္ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇအားျဖင့္ ဆက္သြယ္ထား ၾကတာပါ။ ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္။ သည္မိသားစုေဆြမ်ိဳးအသုိင္း အ၀န္းကရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိပံုစံ ေလွ်ာက္လွမ္းမည္ဆုိတာ အုတ္ျမစ္ခ်တာပါ။ ဘ၀မွာ ဘာေတြကုိ တန္ဖုိးထားမွာလဲ။ ဘယ္ဘာသာတရားကုိ ယံုၾကည္ သက္၀င္ သင့္သလဲက အစျပဳ၍ အမူအက်င့္၊ လူမႈယဥ္ေက်းမႈ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ တာ၀န္ယူစိတ္၊ အလုပ္အေပၚ တန္ဖုိးထားမႈ၊ စီးပြားေရး၊ ဒါေတြအားလံုးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေတြးအေခၚ အေျခခံေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက ရႏုိင္ပါသည္။ မိသားစုတန္ဖုိးကုိ နားလည္ေအာင္လည္း သင္ေပးရပါေတာ့မည္။ မိသားစုဆိုတာ အကူအညီ၊ အၾကံၪဏ္လုိအပ္တုိင္း အားကုိး၍ ရသည့္ ေနရာပါ။ မိသားစုပဲြေလးတစ္ပဲြကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ တစ္ခါ တေလ ပါ၀င္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္သည္ဆုိတာလည္း လက္ခံႏုိင္ ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ အရာရာ အားလံုးထက္ မိသားစုကိုေတာ့ ပုိတန္ဖုိးထားတတ္ရပါမည္။ သုေတသနမ်ားမွာ ေတြ႕ရွိထားတာကေတာ့ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္း သုိက္သုိက္၀န္း၀န္းႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာရသူေတြက ပညာ ဆည္းပူးရာမွာေရာ အလုပ္အကုိင္ ေကာင္းရသည့္ ေနရာမွာေရာ သာတတ္ၾကသည္။ စိတ္ခံစားခ်က္ကုိ ထိန္းညိႇရာမွာလည္း ပုိတည္ၿငိမ္ၾကၿပီး ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တတ္ၾကသည္။ ေလာကဓံကုိလည္း ပုိ၍ ခံႏုိင္ရည္ ရွိၾကသည္။ (ဥပမာ ပစၥည္းဥစၥာဆံုး႐ံႈးတာမ်ိဳး၊ လူေသတာမ်ိဳး၊ လင္မယားကဲြတာမ်ိဳး)။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္ မိသားစုဘ၀ကုိလည္း ပုိ၍ ရလြယ္ၾကသည္။ အသက္လည္း ပိုရွည္၍ က်န္းလည္း က်န္းမာ ၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀န္း ေကာင္းေပမဲ့ ေကာင္းတာတစ္ခုမွ သယ္ေဆာင္ မလာဘဲ ဒုက္ၡမ်ိဳးစံု၀ုိင္းေပးေနေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြ မေတြ႕ဖူးဘူးလား ဆုိေတာ့ ေတြ႕ဖူးတာေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ဒါက အနည္းစု ျဖစ္သည္။ အမ်ားစု ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀န္း ကေတာ့ ရွိတာက မရွိတာထက္ သာစျမဲပါ။ သည္ေလာက္ဆုိလွ်င္ ၁၁ ႏွစ္သားကေလးအေၾကာင္း ျပည့္စံု လံုေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ ေရွ႕လမွာ ၁၂ ႏွစ္ကုိ ဆက္ပါမည္။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ တစ္အုပ္တည္းႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုိ႔ အေၾကာင္း ထပ္ေရးစရာမလုိေလာက္ေအာင္ ေရးသြားခ်င္ပါသည္။ ၁၄ ႏွစ္ အထိ ဆက္ဦးမွာပါ။ ဆႏၵမြန္ျဖင့္ ေဒါက္တာရဲ (ကေလးအထူးဆရာဝန္)