တုိက္နယ္ေဆး႐ံုကေလးသို႔လွည္း
တစ္စီးႏွင့္ တင္လာေသာ လူနာတစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ လူနာမွာ အမ်ဳိးသမီး လူနာျဖစ္သည္။ အသက္အရြယ္ ငယ္ငယ္ျဖစ္သည္။
ႏုနယ္ပ်ဳိျမစ္ေသာ အႏွီ မိန္းကေလး လူနာမွာ ေတာ၏ သမီးပီပီ ႏြားစာစဥ္းရင္ ၀ဲဘက္လက္မွာ ဓားစက္ ထိသြား၏။ ေသြးမ်ားအထြက္ကာ သတိ ပင္ မရတစ္ခ်က္၊ ရတစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။အေတာ္ေခါင္ေသာ ရြာမွ ဤတုိက္နယ္ေဆး႐ံုထိ လာပို႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ လွည္းေမာင္းသူ၊ အကူအညီ အမ်ဳိးသားအျပင္ လူနာ၏ မိခင္ အဘြားႀကီး ငိုႀကီး ခ်က္မႏွင့္ လုိက္ပါလာ၏။တာ၀န္ရွိ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳမ်ား လုပ္ငန္း စဥ္အရ စမ္းသပ္ၿပီးေနာက္ ဆရာ၀န္က လူနာ၏ ေသြးအမ်ဳိး အစားကို စစ္ၿပီး လူနာကုိ “အိုေသြး” သြင္းရမယ္ဟု ေျပာေသာ အခါ၊ ႐ိုးသားလွေသာ လူနာရွင္ မိခင္ႀကီးက
“ကြၽန္မသမီး ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို အုိေသြးေတာ့ မသြင္းေပးပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးရယ္။ အပ်ဳိေလးမုိ႔ အပ်ဳိေသြးပဲ ေသြးပါေနာ္”တဲ့။
ခလုတ္မွန္းမသိလို႔ပါကြယ္
အလြန္ အရွက္ႀကီးေသာ မိန္းမပ်ဳိေလး တစ္ေယာက္၊ ငယ္သူတုိ႔ဘာ၀ ခ်စ္သူရည္းစား အျဖစ္ လူငယ္ေလး တစ္ဦးႏွင့္ ရည္ငံေနၾကပါသတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး သာယာတဲ့ ျမစ္ကမ္းေဘး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ျမက္ခင္းေလးမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ ေနၾကတယ္။
သည္အခိုက္မွာ မနက္ခင္းတုန္းက ပဲႀကီးေလွာ္သုပ္နဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အျပင္ အဘြားရဲ႔ လွ်က္ဆားကိုပါ တို႔ၿမီးခဲ့တဲ့ မိန္းမပ်ဳိခမ်ာ ေလလည္ခ်င္ လာခဲ့ပါေလေရာ။ ခက္ၿပီ။ အရွက္ကလည္းႀကီး၊ ခ်စ္သူကလည္း အနီးမွာ အတူထုိင္ေနေလမ်ား လည္မိလုိက္လုိ႔ကေတာ့ မဟာ အရွက္ ဟက္တက္ ကြဲေတာ့မွာပဲ။
ေလမလည္မိေအာင္အတင္းေအာင့္အည္းထားရတယ္။
ေအာင့္ထားရလြန္းလုိ႔ သြားေတြလည္း စိၿပီး၊ ေျခမကလည္း ေကြးလုိ႔။ အဲဒီ ေကြးေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေျခမကို ျမင္သြားတဲ့ ခ်စ္သူက “အခ်စ္ရဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက
လွရဲ႔သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ ေကြးထား တာလဲကြယ္” လုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေျခမေလး တစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ဆန္႔လိုက္တယ္။ မိန္းမပ်ဳိမွာ ေအာင့္ထားလုိ႔ မရေတာ့ဘဲ က်ယ္ေလာင္ ရွည္လ်ားတဲ့ အသံနဲ႔ ေလလည္လုိက္မိသြားေရာ။ မိန္းမပ်ဳိေလးဟာ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ရွက္လြန္းလုိ႔ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္း ေသမလို ျဖစ္သြားတယ္။ခ်စ္သူေကာင္ေလးဟာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ လုိက္တာက “အခ်စ္ကေလးရဲ႔ အီးခလုတ္မွန္း မသိလုိ႔ ကိုင္မိလုိက္တာပါ။ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္။ ေနာက္ဆုိ မကိုင္မိ ေစရပါဘူးေနာ္”တဲ့။
သည္အခိုက္မွာ မနက္ခင္းတုန္းက ပဲႀကီးေလွာ္သုပ္နဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အျပင္ အဘြားရဲ႔ လွ်က္ဆားကိုပါ တို႔ၿမီးခဲ့တဲ့ မိန္းမပ်ဳိခမ်ာ ေလလည္ခ်င္ လာခဲ့ပါေလေရာ။ ခက္ၿပီ။ အရွက္ကလည္းႀကီး၊ ခ်စ္သူကလည္း အနီးမွာ အတူထုိင္ေနေလမ်ား လည္မိလုိက္လုိ႔ကေတာ့ မဟာ အရွက္ ဟက္တက္ ကြဲေတာ့မွာပဲ။
ေလမလည္မိေအာင္အတင္းေအာင့္အည္းထားရတယ္။
ေအာင့္ထားရလြန္းလုိ႔ သြားေတြလည္း စိၿပီး၊ ေျခမကလည္း ေကြးလုိ႔။ အဲဒီ ေကြးေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေျခမကို ျမင္သြားတဲ့ ခ်စ္သူက “အခ်စ္ရဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက
လွရဲ႔သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ ေကြးထား တာလဲကြယ္” လုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေျခမေလး တစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ဆန္႔လိုက္တယ္။ မိန္းမပ်ဳိမွာ ေအာင့္ထားလုိ႔ မရေတာ့ဘဲ က်ယ္ေလာင္ ရွည္လ်ားတဲ့ အသံနဲ႔ ေလလည္လုိက္မိသြားေရာ။ မိန္းမပ်ဳိေလးဟာ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ရွက္လြန္းလုိ႔ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္း ေသမလို ျဖစ္သြားတယ္။ခ်စ္သူေကာင္ေလးဟာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ လုိက္တာက “အခ်စ္ကေလးရဲ႔ အီးခလုတ္မွန္း မသိလုိ႔ ကိုင္မိလုိက္တာပါ။ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္။ ေနာက္ဆုိ မကိုင္မိ ေစရပါဘူးေနာ္”တဲ့။
ထံုမွထံုတတ္ပေလ
မိေအးထံုသည္ ဦးကြန္႔၏ မယားပါ သမီးျဖစ္သည္။ ဦးကြန္႔သည္ ပေထြးဆုိေသာ္လည္း ေအးထံုကို သမီးရင္းကဲ့သုိ႔ ခ်စ္သနားသည္။ ေအးထံုက အမည္ႏွင့္ လုိက္သည္။ ေအးေဆးသည္။ ထံုနန ႏွင့္ သူ႔ပင္ကိုယ္စ႐ိုက္က မွာသည့္ အတုိင္း ေျပာသည့္ အတုိင္းသာ လုပ္တတ္၏။
“ဧည့္သည္ အတြက္ ခရားထဲ ေရေႏြးထည့္ခဲ့” ဟုေျပာလွ်င္ ေရေႏြးပဲ ထည့္လာ၏။ လက္ဖက္ေျခာက္ မခပ္။ “လက္ဖက္သုပ္လုိက္” ဆုိလွ်င္ လက္ဖက္ကိုခ်ည္း ဆီဆမ္း၊ ဆားျဖဴး၍ နယ္လာ၏။ ဘာအဆာမွ မပါ။ ဒီလုိ ထံုနန၊ ေအးေဆးၿပီး ႐ိုးရွာလြန္းသျဖင့္ ဦးကြန္႔က သနားသည္။ သမီးရင္းေလးႏွယ္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။တစ္ေန႔ ဦးကြန္႔သည္ စိတ္တို ေဒါပြလ်က္
“ဟဲ့ မိေအးထံု၊ နင္မွန္မွန္ ေျပာစမ္း၊ အင္တုိင္းသာက ဒင္ႀကီးဆုိတဲ့ ေကာင္နဲ႔ ႀကိဳက္ေနတယ္ဆုိ။ ရြာေနာက္ေဖးက ေကာက္႐ိုးပံုေဘးမွာ ခ်ိန္းခ်ိန္းေတြ႔သတဲ့”
“မဟုတ္ေပါင္ေတာ္၊ ဘယ္ေကာင္ေတြက ကုန္းတုိက္လုိက္လဲ မသိဘူး”
“ဘယ္ေကာင္ေျပာေျပာ မဟုတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘာသံမွ မၾကားခ်င္ဘူး။ဘယ္သူ႔မွလဲ လက္မခံနဲ့၊ ဘယ္ေကာင္က ဘာေျပာေျပာ၊ ေခါင္းခါျပလုိက္၊ ၾကားလား”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့”
(၅) ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ဒင္ႀကီးႏွင့္ ေအးထံု ခ်ိန္းေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိသို႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရာတြင္ ဒင္ႀကီးက
“ေအးထံု နင့္ကို ငါေလ အာဗြား ေပးခ်င္တယ္။ နင္စိတ္ဆုိးမွာလား” ေအးထံုက ေခါင္းခါျပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒင္ႀကီးက ေအးထံု၏ ပါးေလးကို အာဗြား (ေမႊးေမႊး)ေပးလုိက္ေလ၏။
ေအးထံုက ရွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းေလး ငံု႔သြားရာ ဒင္ႀကီးက
“ေအးထံု နင္ ငါ့ကို စိတ္ဆုိးသြားလားဟင” ေအးထံုက ေခါင္းေလးကို ခါရမ္းျပလုိက္၏။ ဤတြင္ ဒင္ႀကီးက ေအးထံုအား အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ အာဗြား အာဗြား အာဗြား လုိက္သတည္း။
“ဧည့္သည္ အတြက္ ခရားထဲ ေရေႏြးထည့္ခဲ့” ဟုေျပာလွ်င္ ေရေႏြးပဲ ထည့္လာ၏။ လက္ဖက္ေျခာက္ မခပ္။ “လက္ဖက္သုပ္လုိက္” ဆုိလွ်င္ လက္ဖက္ကိုခ်ည္း ဆီဆမ္း၊ ဆားျဖဴး၍ နယ္လာ၏။ ဘာအဆာမွ မပါ။ ဒီလုိ ထံုနန၊ ေအးေဆးၿပီး ႐ိုးရွာလြန္းသျဖင့္ ဦးကြန္႔က သနားသည္။ သမီးရင္းေလးႏွယ္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။တစ္ေန႔ ဦးကြန္႔သည္ စိတ္တို ေဒါပြလ်က္
“ဟဲ့ မိေအးထံု၊ နင္မွန္မွန္ ေျပာစမ္း၊ အင္တုိင္းသာက ဒင္ႀကီးဆုိတဲ့ ေကာင္နဲ႔ ႀကိဳက္ေနတယ္ဆုိ။ ရြာေနာက္ေဖးက ေကာက္႐ိုးပံုေဘးမွာ ခ်ိန္းခ်ိန္းေတြ႔သတဲ့”
“မဟုတ္ေပါင္ေတာ္၊ ဘယ္ေကာင္ေတြက ကုန္းတုိက္လုိက္လဲ မသိဘူး”
“ဘယ္ေကာင္ေျပာေျပာ မဟုတ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘာသံမွ မၾကားခ်င္ဘူး။ဘယ္သူ႔မွလဲ လက္မခံနဲ့၊ ဘယ္ေကာင္က ဘာေျပာေျပာ၊ ေခါင္းခါျပလုိက္၊ ၾကားလား”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့”
(၅) ရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ဒင္ႀကီးႏွင့္ ေအးထံု ခ်ိန္းေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိသို႔ ခ်ိန္းေတြ႔ရာတြင္ ဒင္ႀကီးက
“ေအးထံု နင့္ကို ငါေလ အာဗြား ေပးခ်င္တယ္။ နင္စိတ္ဆုိးမွာလား” ေအးထံုက ေခါင္းခါျပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒင္ႀကီးက ေအးထံု၏ ပါးေလးကို အာဗြား (ေမႊးေမႊး)ေပးလုိက္ေလ၏။
ေအးထံုက ရွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းေလး ငံု႔သြားရာ ဒင္ႀကီးက
“ေအးထံု နင္ ငါ့ကို စိတ္ဆုိးသြားလားဟင” ေအးထံုက ေခါင္းေလးကို ခါရမ္းျပလုိက္၏။ ဤတြင္ ဒင္ႀကီးက ေအးထံုအား အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ အာဗြား အာဗြား အာဗြား လုိက္သတည္း။
တို႔လည္း ပိုက္ဆံေပးၾကည့္တာ
ၿမိဳ႔နယ္ ေဘာလံုး ကြင္းတြင္ ေက်းရြာအုပ္စု အဆင့္ ေဘာလံုးပြဲ က်င္းပေန၏။ ရွမ္းစုရြာ အသင္းက ေျမာက္ဘက္ ဂိုးစည္းမွ ေနရာယူၿပီး၊ ကန္လွ ရြာ အသင္းက ေတာင္ဘက္ ၈ိုးစည္းမွ ကစား ေနၾကသည္။
တစ္ခ်ိန္လံုး ကန္လွ အသင္းက တုိက္စစ္ ဆင္ ဖိကစားရာ ေဘာလံုးမွာ အလယ္ စည္းပင္ ေက်ာ္မလား။ ေျမာက္ ဘက္ ဂိုးစည္း (ရွမ္းစု) အသင္း ဘက္တြင္သာ ၀ဲေန၏။ ကန္လွ ရြာသားမ်ားက တခဲနက္ သူ႔ရြာ အသင္းကို အားေပးေနၾက၏။ ပထမပိုင္းကတည္းက ေတာင္ဘက္ ပြဲၾကည့္စင္မွ ၾကည့္ေနေသာ ပရိသတ္မွာ အနီးကပ္ မၾကည့္ရ၍ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္လာသည္။ ကြင္းလယ္ ဒိုင္လူႀကီးကလည္း ေဘာလံုး ၀ဲေနေသာ ေျမာက္ဖက္ ဂိုးစည္း အနီးမွာပင္ ခရာကို ကိုက္လ်က္ လိုက္ၾကည့္ေနရ၏။ စည္းၾကပ္ ဒုိင္မ်ား ကလည္း ေျမာက္ဘက္ ပိုင္းသာ အလံတျပျပႏွင့္ ၾကပ္မတ္ ေနၾကရသည္။
ထုိစဥ္ အေ၀း ေတာင္ဘက္ ပြဲၾကည့္စင္မွ ၾကည့္ၿပီး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနေသာ၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ဦးကိုေမာင္ဆုိေသာ ရွမ္းစုသားႀကီးက ထေအာ္ လုိက္သည္မွာ
“ေဟ့ ဒိုင္ေတြကလည္း မတရားဘူး၊ တုိ႔လည္း ပိုက္ဆံေပး ၾကည့္တာကြ။ ဒီဘက္လဲ လာၿပီး ကစား ခိုင္းဦးမွေပါ့” တဲ့ဗ်။
တစ္ခ်ိန္လံုး ကန္လွ အသင္းက တုိက္စစ္ ဆင္ ဖိကစားရာ ေဘာလံုးမွာ အလယ္ စည္းပင္ ေက်ာ္မလား။ ေျမာက္ ဘက္ ဂိုးစည္း (ရွမ္းစု) အသင္း ဘက္တြင္သာ ၀ဲေန၏။ ကန္လွ ရြာသားမ်ားက တခဲနက္ သူ႔ရြာ အသင္းကို အားေပးေနၾက၏။ ပထမပိုင္းကတည္းက ေတာင္ဘက္ ပြဲၾကည့္စင္မွ ၾကည့္ေနေသာ ပရိသတ္မွာ အနီးကပ္ မၾကည့္ရ၍ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္လာသည္။ ကြင္းလယ္ ဒိုင္လူႀကီးကလည္း ေဘာလံုး ၀ဲေနေသာ ေျမာက္ဖက္ ဂိုးစည္း အနီးမွာပင္ ခရာကို ကိုက္လ်က္ လိုက္ၾကည့္ေနရ၏။ စည္းၾကပ္ ဒုိင္မ်ား ကလည္း ေျမာက္ဘက္ ပိုင္းသာ အလံတျပျပႏွင့္ ၾကပ္မတ္ ေနၾကရသည္။
ထုိစဥ္ အေ၀း ေတာင္ဘက္ ပြဲၾကည့္စင္မွ ၾကည့္ၿပီး အားမလုိ အားမရ ျဖစ္ေနေသာ၊ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ ၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴႏွင့္ ဦးကိုေမာင္ဆုိေသာ ရွမ္းစုသားႀကီးက ထေအာ္ လုိက္သည္မွာ
“ေဟ့ ဒိုင္ေတြကလည္း မတရားဘူး၊ တုိ႔လည္း ပိုက္ဆံေပး ၾကည့္တာကြ။ ဒီဘက္လဲ လာၿပီး ကစား ခိုင္းဦးမွေပါ့” တဲ့ဗ်။
ေမတၱာစာ
(၁) သည္ကေန႔ ရြာေဟာင္းဘက္ ဆီကိုသာ ေအးသြားရမည္။ အေမႀကီး ႀကီးဘံု (ႀကီးေတာ္ဘံု) တစ္ေယာက္ သူ႔စာကို ေမွ်ာ္လွရွာ ေရာ့မည္။ သူ႔စာ မဟုတ္ ပါဘူးေလ။ သူ႔ ေျမးရဲ့ စာပါ။ တကယ္ဆုိ ႀကီးဘံုဆီကို ကိုသာေအး သြားသင့္တာ ၾကာၿပီ။ သြားရမွာ ကိုလည္း ၀န္ေလး ေနခဲ့သည္။ သည္လုိ ရြာေဟာင္းက အမယ္အုိဆီ သူစာ သြားသြား ပို႔ေနရတာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေခါက္ဆုိ တစ္ေခါက္ အမယ္အုိကို သူ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရသလုိ အသနားလည္း ပိုမိရပါ၏။ ေလာကထဲမွာ ေျမးႏွင့္ အဘြား ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရွိေသာ ဘ၀ကေလးက တကြဲ တျပားစီ။ အမယ္ႀကီးက အေတာ္အုိစာ ရွာခဲ့ၿပီ။
ေန႔ခင္းက ေနပူလြန္းတာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း က်မွ ရြာေဟာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ရြာေဟာင္း ဆုိတာက ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိရြာက ပဲ့က်န္ခဲ့သည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ျမစ္နား ကမ္းနား ရြာဆုိေတာ့ ျမစ္ေရ အတုိးၾကမ္းသည့္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တုန္းက ကမ္းပါးေတြ ပုတ္လံုးက်ီလံုးေလာက္ ၿပိဳက်ခဲ့တာ တစ္ေလွ်ာက္ႀကီး။ နဂိုေနရာမွာ ေျမဆုိလုိ႔ ကမ္းပါးဆြယ္ ေနရာကြက္ကြက္ ကေလးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တစ္ရြာလံုးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ကြင္းစပ္ကို ေျပာင္းၾက ရသည္။ ရြာေဟာင္းမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ အိမ္ကေလး၊ တဲကေလးေတြ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ အင္မတန္ ဆင္းရဲ ၾကသူေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ျမစ္ဖဲ့လုိ႔ ပဲ့ကာမွ ပဲ့ေရာ။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာင္မွ ေရာက္ရားပဲ”
က်န္ရစ္ခဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္လာမွ ရင္ဆုိင္ၾကေတာ့မည္ ဆုိသည့္ သေဘာေျပာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ႀကီးဘံု ကေတာ့ ဘာထူးမွာတုန္း။ရြာေဟာင္းမွာပဲ ျမစ္ကမ္းဆြယ္ ေမးတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ မူရင္း ေညာင္ငုတ္တုိက ရြာေဟာင္း ျဖစ္ရၿပီး ေရႊ႕သြားသည့္ ေနာက္ေပါက္ရြာက ေညာင္ငုတ္တုိ ျဖစ္ရၿပီ။
ေျမပဲေတြ ႏႈတ္ၿပီးစမို႔ အခင္းတုိင္းက ဟင္းလင္း။ ေနေရာင္က ျမစ္ေသာင္ တစ္ျခမ္းကို အလင္း ေပးထားေသးသည္။ ေနလံုး ပက္လက္ ဆုိေသာ္လည္း ရြာေဟာင္းကို လွမ္းျမင္ ေနရေသးသည္။ ထင္းမီးခိုးေတြ အူတူ ထေနေသာ တဲကေလးေတြကို ကမ္းထိပ္က လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုသာ ေအးသက္ျပင္း ခ်မိ၏။ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္ကမ္းပါး ယံႀကီးက ပါးတပ္ရပ္လ်က္ တစ္ဖက္မွာကေတာ့ ကမ္းပါးဆြယ္ လမ္းကေလး။ ေနရသမွ် ကုတ္တြယ္ေနၾကရေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒါကို နာေကာင္းသည္ မထင္။
“ဘယ္တုန္း ကိုႏို႔ဆီ ရြာေဟာင္းလား”
ျမစ္ေရခပ္ၾက သူေတြက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုသာေအး ၿပံဳးလုိက္မိ၏။ ကိုသာေအးကို တခ်ဳိ႕က ကိုႏုိ႔ဆီ ေခၚၾကသည္။ ျမစ္ေစာင္းအတုိင္း ဆင္းလုိက္လာၿပီး ရြာေဟာင္း အတက္တြင္ ႏြားတစ္အုပ္ သိမ္းတာႏွင့္ ႀကံဳသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ မေမွာင္ခင္ ေဘာင္ဘင္ ခတ္ေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေလ၏။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ခ်က္တုန္း ျပဳတ္တုန္း။ ႏြားသိမ္းလာသူက ႏႈတ္ဆက္သည္။
“သာေအး ဘယ္တုန္းကြ ဂ်ီးဘံုဆီလား”
“ေအး အမယ္အုိ ရွိသမႈတ္လား”
“ရွိေလာက္ပ”
တစ္ေယာက္က ႀကီးဘံုကို လွမ္းေအာ္ေပးသည္။ ႀကီးဘံုတုိ႔ တဲဆီက ဘာမွ အသံမျပန္။ ကိစၥမရွိ။ ကိုသာေအးက တဲေပါက္၀ ေရာက္မွ အံ့ၾသ သြားေအာင္ လုပ္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားသည္။ ကိုသာေအးက ႀကီးဘံုကို စေနက်။ သူလာတာ ျမင္လွ်င္ ႀကီးဘံု ေပ်ာ္လိမ့္ မည္။ ၿပီးလွ်င္ ငိုလိမ့္မည္။ သူျပန္ ထြက္လာလွ်င္ စာရြက္ကေလးကို ကိုင္ကာ က်န္ခဲ့လိမ့္မည္။ ကိုသာေအး တဲေပါက္က အကဲခတ္သည္။ အတြင္းမွာေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္ သာေအးရယ္၊ ေျမးေတာ္ေလးဆီက စာပါပါ့ဗ်ား ေငြပါပါ့ဗ်ား”
“ . . . . ”
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္”
(၂)
ကိုသာေအးက ေညာင္ငုတ္တို ရြာသားဆုိေသာ္လည္း ေတာင္သူ အလုပ္ကို လုပ္သူ မဟုတ္ပါ။ ရြာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြမွာ သြားသြင္းရေသာ ႏုိ့ဆီပို႔သမားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုသာေအးက လူ႐ိုး လူေျဖာင့္၊ ေငြေရး ေၾကးေရး စိတ္ခ်ရသည္။ ႏုိ႔ဆီကုန္သည္က ကိုသာေအးကို အထူးယံုၾကည္ ကိုးစားသည္။ ၿမိဳ႕ကို ပို႔ခုိင္းသည့္ ႏို႔ဆီ ပံုးေတြ သေဘၤာႏွင့္ တင္ကာ မႏၱေလး ပို႔ရသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘႀကီးသိန္းမွာ တာေတြ ေစ့ငေအာင္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အျပန္ေငြခံ ခဲ့ရသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေငြႏွင့္ စာရင္း ရွင္းရသည္။ ကိုသာေအး သည္လုိ ႏုိ႔ဆီပို႔လာတာပင္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေငြေျခာက္ျပား အကြာအဟ မရွိ။ အအမ္းအေတာမလြဲခဲ့။ ေညာင္ငုတ္တုိႏွင့္ မႏၱေလး ကူးရတာႏွင့္ပင္ ဒူးဆတ္ေခါက္လုိက္ခဲ့ၿပီ။
“သာေအး ေစ်းခ်ဳိက ေဟာသည္ တံဆိပ္နဲ႔ ေဆးရွာ ၀ယ္ခဲ့စမ္းကြာ။ သန္းေမတုိ႔ အိမ္မွာ ေတြ႔လို႔ လ်က္ၾကည့္သာ ေကာင္းသဟ”
“ကိုႀကီးသာေအး ေခ်ာ္ဆိပ္က လွေပါတုိ႔ အိမ္၀င္ ေျပာခဲ့စမ္း ပါေတာ္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ ရြာ၀ လာႏုိင္ရင္ လာခဲ့စမ္းပါလုိ႔”
တခ်ဳိ႕က မႏၱေလးဆုိတာႏွင့္ တစ္ေနရာတည္းလို႔ ထင္ၾကသည္။ မႏၱေလး သြားလွ်င္ ရြာမွာလုိ ဘယ္သူ႔မဆုိ ေတြ႔ႏုိင္သည္ ထင္ၾကသည္။ ကိုသာေအးကေတာ့ သေဘာ သကယ ေကာင္းသူဆုိေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေပးလုိက္တာ မ်ားပါ၏။
“သာေအးေရ ငါ့တူေတာ့ အားနာသကြာ။ ႏို႔ဆီပံုးေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္မွာလည္း စိုးပါရဲ႕။ သရက္သီးေထာင္း ထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လုိ႔ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶေက်ာင္း ပို႔ခ်င္သာ ျဖစ္ပါ့မလား”
“ျဖစ္ပါသယ္ . . . လွဴလိုက္ပါ့မယ္”
စကားလူႀကံဳ၊ စာလူ ႀကံဳမွာၾကတာ ရွိသလုိ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ပါး ၾကတာမ်ားလည္း ရွိ၏။ နီးနီးနားနား မွာၾကသလုိ ေ၀းေ၀းလံလံ မွာၾကတာလည္း ရွိသည္။ အသြားမွာလုိ႔ အျပန္ လြတ္သည္ မရွိ။ အျပန္လည္း တသယ္တပိုး သယ္ခဲ့ရသည္သာ။ ကိုသာေအးကေတာ့ သည္လုိ လုပ္ေပးရတာကို ကုသိုလ္ရသည္ဟု ခံယူသည္။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္ ရတာပဲေလလို႔ တြက္သည္။
ႀကီးဘံုကေတာ့ မွာေလ့ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလး ေရာက္ေနတတ္သည့္ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ဖိုးလူ၏ စာႏွင့္ ေငြႀကံဳကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ ဖိုးလူက မႏၲေလး အထက္ စဥ့္ကူး သပိတ္က်ဥ္းဘက္ ေရႊေတာ္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနေတာ့ မႏၱေလးက သူ႔ဆရာအိမ္ကို ေငြႏွင့္ စာပို႔ ေပးထား တတ္သည္။ ဒါကို ကိုသာေအးက ၀င္ယူ ရျခင္းျဖစ္၏။
“အေမႀကီး
ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလူ စာေရး လုိက္ပါတယ္။ အေမႀကီးသံုးဖုိ႔ ေငြထည့္ ေပးလုိက္တယ္။ အေမႀကီး လွဴစရာရွိတာ လွဴပါ။ ေနေကာင္းေအာင္ ေနပါ အေမႀကီး။ အေမႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ပူတာ။ အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပူရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနေကာင္း ပါတယ္။ အေမႀကီး သံုးလို႔ ပိုတဲ့ေငြကို သိမ္းထားပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိဘက္ ေျမ၀ယ္ၿပီး ရြာဘက္ ေရႊ႕ရေအာင္လုိ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက လႊတ္တဲ့ေန႔ ရြာခဏ ျပန္ခဲ့ပါဦးမယ္။
လူကေလး ေမာင္ဖိုးလူ
ဗလာစာရြက္ကို ျဖစ္သလုိ ဆုတ္ၿပီး ေရးလုိက္သည့္ စာ။ သည္စာကေလးကို ႀကီးဘံုက ပဲႀကီးေရ တြန္႔ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္း လွီလွီကေလး ေတြႏွင့္ ကိုင္ကာ စာလံုးေတြကို သီမဲြမြဲ မ်က္လံုး ကေလးေတြႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း လုိက္ၾကည့္တတ္သည္။ ႀကီးဘံုက ၾကည့္လို႔သာ ၾကည့္ရွာ တာပါေလ။ စာမတတ္ရွာေတာ့ ေျမး ကေလး ေမာင္ဖိုးလူရင္ေငြ႔ ကေလးမွ တစ္႐ိႈက္ရေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ကိုင္ထားမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
ေရႊေတာဆီက လာသည့္စာ။ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္လုိ ေရာက္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာလည္း မသိ။ ရြာကေန ၿမိဳ႔ကို ႏို႔ဆီ သြားသြားပို႔သည့္ ကိုသာေအး ရွိလုိ႔သာ တစ္ဆင့္ခံ ေရာက္လာတာေလာက္သာ သိရွာသူ ျဖစ္၏။
“သာေအးႀကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္လုိ႔ ကိုယ့္အက်ဳိးမ်ား တစ္လံုး တစ္၀တည္း ျပည့္ပါစီေတာ္။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပပါဦးကြယ့္။ ငါျဖင့္ ငါ့ေျမး စာၾကားရသာ ၀သယ္ကို မထင္ဘူး”
စာတစ္ေခါက္ လာပို႔တုိင္း ကိုသာေအးက သည္လုိ ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပရၿမဲ။ လူကလည္း ဟိုစကား သည္စကား ေျပာရင္း တေအာင့္ တျဖဳတ္ ထုိင္ရၿမဲ။ ကိုသာေအး ေရာက္သြားတုိင္းလည္း ႀကီးဘံုက ၀မ္းသာသည္။ ေျမးဆီက တစ္ခုခုရေတာ့ မည္ဆုိတာထက္ ေျမးသတင္း တစ္ခုခု ၾကားရမွာကို ၀မ္းသာရွာမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
“ဘာသဲ့တုန္း သာေအး ငါ့ေျမးကေလး”
“ဂ်ီးဘံုေျမး မိန္းမယူသြားၿပီသဲ့ဗ်ား ေျမးေခြၽးမ လာျပမလုိ႔သဲ့”
ကိုသာေအးက ေနာက္သည့္ အခါ ႀကီးဘံု မ်က္ႏွာပ်က္တာမ်ဳိး မရွိ။ ငါ့ေျမး အေၾကာင္း ငါအသိဆံုးေပါ့ကြယ္ ဆုိသည့္ မ်က္ႏွာခံႏွင့္ ၿပံဳးေနတတ္သည္။ သည္လုိ အၿပံဳးကို ကိုသာေအး အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သူ႔မိခင္ရင္း ၿပံဳးသလုိ ခံစားရသည္။ ရြယ္ႀကီး ရြယ္အုိ မိခင္ တစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲက လွိဳက္တက္လာေသာ အၿပံဳးမ်ဳိး။
“ေရာ္ အမယ္အုိႏွယ္ တကယ္ေျပာသာဗ်။ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းသာသတဲ့။ နားေတာင္း တစ္ဖက္ ဗံုေခါင္းေလာက္ ပန္သာတဲ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ဖက္ပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာေမာ့ မရလုိ႔ ဖိုးလူေတာင္ မယားမ်က္ႏွာ မျမင္ရဘူး ေျပာသာပဲ”
ကိုသာေအးက ေနာက္ေလ ႀကီးဘံုက ပါးကေလး ခြက္ေအာင္ရယ္ေလ။ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ သြားဖံုး ညိဳညိဳ ကေလးေတြပင္ ႐ုန္းထြက္ ေတာ့မလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ဇရာ အေရးအေၾကာင္းေတြပဲ ဆန္႔ျဖန္႔သြား သလား ထင္ရသည္။ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ ရယ္သံက ခြၽဲသံေတြ ပါေသာ္လည္း တကယ္ ေပ်ာ္သည့္ အေပ်ာ္သံျဖစ္သည္။
“သာေအးရယ္ မင္းေျပာသလို သာဆုိ ငါ့ေျမးက မိန္းမယူသာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဗံုေခါင္းယူသာ ေနမွာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ေျပာမွ ေျပာတတ္ ပေလ”
ကိုသာေအးက ေငြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္သည္။ စာထဲပါသည့္ ေငြအေရ အတြက္ႏွင့္ ကိုက္ေအာင္ စာကို တစ္ခါ ျပန္ၾကည့္သည္။ မွန္ၿပီဆုိေတာ့မွ စာႏွင့္ေငြကို အပ္သည္။ သည္လုိ အခါမွာေတာ့ ႀကီးဘံု ၿငိမ္သြား တတ္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ညိႇဳးက် သြားသလုိ မ်က္ရည္ကေလး လည္လာတတ္သည္။ သည္လို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ကိုသာေအး စိတ္မေကာင္းျပန္။ ေျမးကေလးကို...
(စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ စာျမည္း သေဘာ အျဖစ္မွ်သာ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္)
ေန႔ခင္းက ေနပူလြန္းတာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း က်မွ ရြာေဟာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ရြာေဟာင္း ဆုိတာက ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိရြာက ပဲ့က်န္ခဲ့သည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ျမစ္နား ကမ္းနား ရြာဆုိေတာ့ ျမစ္ေရ အတုိးၾကမ္းသည့္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တုန္းက ကမ္းပါးေတြ ပုတ္လံုးက်ီလံုးေလာက္ ၿပိဳက်ခဲ့တာ တစ္ေလွ်ာက္ႀကီး။ နဂိုေနရာမွာ ေျမဆုိလုိ႔ ကမ္းပါးဆြယ္ ေနရာကြက္ကြက္ ကေလးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တစ္ရြာလံုးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ကြင္းစပ္ကို ေျပာင္းၾက ရသည္။ ရြာေဟာင္းမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ အိမ္ကေလး၊ တဲကေလးေတြ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ အင္မတန္ ဆင္းရဲ ၾကသူေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ျမစ္ဖဲ့လုိ႔ ပဲ့ကာမွ ပဲ့ေရာ။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာင္မွ ေရာက္ရားပဲ”
က်န္ရစ္ခဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္လာမွ ရင္ဆုိင္ၾကေတာ့မည္ ဆုိသည့္ သေဘာေျပာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ႀကီးဘံု ကေတာ့ ဘာထူးမွာတုန္း။ရြာေဟာင္းမွာပဲ ျမစ္ကမ္းဆြယ္ ေမးတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ မူရင္း ေညာင္ငုတ္တုိက ရြာေဟာင္း ျဖစ္ရၿပီး ေရႊ႕သြားသည့္ ေနာက္ေပါက္ရြာက ေညာင္ငုတ္တုိ ျဖစ္ရၿပီ။
ေျမပဲေတြ ႏႈတ္ၿပီးစမို႔ အခင္းတုိင္းက ဟင္းလင္း။ ေနေရာင္က ျမစ္ေသာင္ တစ္ျခမ္းကို အလင္း ေပးထားေသးသည္။ ေနလံုး ပက္လက္ ဆုိေသာ္လည္း ရြာေဟာင္းကို လွမ္းျမင္ ေနရေသးသည္။ ထင္းမီးခိုးေတြ အူတူ ထေနေသာ တဲကေလးေတြကို ကမ္းထိပ္က လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုသာ ေအးသက္ျပင္း ခ်မိ၏။ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္ကမ္းပါး ယံႀကီးက ပါးတပ္ရပ္လ်က္ တစ္ဖက္မွာကေတာ့ ကမ္းပါးဆြယ္ လမ္းကေလး။ ေနရသမွ် ကုတ္တြယ္ေနၾကရေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒါကို နာေကာင္းသည္ မထင္။
“ဘယ္တုန္း ကိုႏို႔ဆီ ရြာေဟာင္းလား”
ျမစ္ေရခပ္ၾက သူေတြက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုသာေအး ၿပံဳးလုိက္မိ၏။ ကိုသာေအးကို တခ်ဳိ႕က ကိုႏုိ႔ဆီ ေခၚၾကသည္။ ျမစ္ေစာင္းအတုိင္း ဆင္းလုိက္လာၿပီး ရြာေဟာင္း အတက္တြင္ ႏြားတစ္အုပ္ သိမ္းတာႏွင့္ ႀကံဳသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ မေမွာင္ခင္ ေဘာင္ဘင္ ခတ္ေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေလ၏။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ခ်က္တုန္း ျပဳတ္တုန္း။ ႏြားသိမ္းလာသူက ႏႈတ္ဆက္သည္။
“သာေအး ဘယ္တုန္းကြ ဂ်ီးဘံုဆီလား”
“ေအး အမယ္အုိ ရွိသမႈတ္လား”
“ရွိေလာက္ပ”
တစ္ေယာက္က ႀကီးဘံုကို လွမ္းေအာ္ေပးသည္။ ႀကီးဘံုတုိ႔ တဲဆီက ဘာမွ အသံမျပန္။ ကိစၥမရွိ။ ကိုသာေအးက တဲေပါက္၀ ေရာက္မွ အံ့ၾသ သြားေအာင္ လုပ္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားသည္။ ကိုသာေအးက ႀကီးဘံုကို စေနက်။ သူလာတာ ျမင္လွ်င္ ႀကီးဘံု ေပ်ာ္လိမ့္ မည္။ ၿပီးလွ်င္ ငိုလိမ့္မည္။ သူျပန္ ထြက္လာလွ်င္ စာရြက္ကေလးကို ကိုင္ကာ က်န္ခဲ့လိမ့္မည္။ ကိုသာေအး တဲေပါက္က အကဲခတ္သည္။ အတြင္းမွာေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္ သာေအးရယ္၊ ေျမးေတာ္ေလးဆီက စာပါပါ့ဗ်ား ေငြပါပါ့ဗ်ား”
“ . . . . ”
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္”
(၂)
ကိုသာေအးက ေညာင္ငုတ္တို ရြာသားဆုိေသာ္လည္း ေတာင္သူ အလုပ္ကို လုပ္သူ မဟုတ္ပါ။ ရြာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြမွာ သြားသြင္းရေသာ ႏုိ့ဆီပို႔သမားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုသာေအးက လူ႐ိုး လူေျဖာင့္၊ ေငြေရး ေၾကးေရး စိတ္ခ်ရသည္။ ႏုိ႔ဆီကုန္သည္က ကိုသာေအးကို အထူးယံုၾကည္ ကိုးစားသည္။ ၿမိဳ႕ကို ပို႔ခုိင္းသည့္ ႏို႔ဆီ ပံုးေတြ သေဘၤာႏွင့္ တင္ကာ မႏၱေလး ပို႔ရသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘႀကီးသိန္းမွာ တာေတြ ေစ့ငေအာင္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အျပန္ေငြခံ ခဲ့ရသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေငြႏွင့္ စာရင္း ရွင္းရသည္။ ကိုသာေအး သည္လုိ ႏုိ႔ဆီပို႔လာတာပင္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေငြေျခာက္ျပား အကြာအဟ မရွိ။ အအမ္းအေတာမလြဲခဲ့။ ေညာင္ငုတ္တုိႏွင့္ မႏၱေလး ကူးရတာႏွင့္ပင္ ဒူးဆတ္ေခါက္လုိက္ခဲ့ၿပီ။
“သာေအး ေစ်းခ်ဳိက ေဟာသည္ တံဆိပ္နဲ႔ ေဆးရွာ ၀ယ္ခဲ့စမ္းကြာ။ သန္းေမတုိ႔ အိမ္မွာ ေတြ႔လို႔ လ်က္ၾကည့္သာ ေကာင္းသဟ”
“ကိုႀကီးသာေအး ေခ်ာ္ဆိပ္က လွေပါတုိ႔ အိမ္၀င္ ေျပာခဲ့စမ္း ပါေတာ္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ ရြာ၀ လာႏုိင္ရင္ လာခဲ့စမ္းပါလုိ႔”
တခ်ဳိ႕က မႏၱေလးဆုိတာႏွင့္ တစ္ေနရာတည္းလို႔ ထင္ၾကသည္။ မႏၱေလး သြားလွ်င္ ရြာမွာလုိ ဘယ္သူ႔မဆုိ ေတြ႔ႏုိင္သည္ ထင္ၾကသည္။ ကိုသာေအးကေတာ့ သေဘာ သကယ ေကာင္းသူဆုိေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေပးလုိက္တာ မ်ားပါ၏။
“သာေအးေရ ငါ့တူေတာ့ အားနာသကြာ။ ႏို႔ဆီပံုးေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္မွာလည္း စိုးပါရဲ႕။ သရက္သီးေထာင္း ထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လုိ႔ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶေက်ာင္း ပို႔ခ်င္သာ ျဖစ္ပါ့မလား”
“ျဖစ္ပါသယ္ . . . လွဴလိုက္ပါ့မယ္”
စကားလူႀကံဳ၊ စာလူ ႀကံဳမွာၾကတာ ရွိသလုိ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ပါး ၾကတာမ်ားလည္း ရွိ၏။ နီးနီးနားနား မွာၾကသလုိ ေ၀းေ၀းလံလံ မွာၾကတာလည္း ရွိသည္။ အသြားမွာလုိ႔ အျပန္ လြတ္သည္ မရွိ။ အျပန္လည္း တသယ္တပိုး သယ္ခဲ့ရသည္သာ။ ကိုသာေအးကေတာ့ သည္လုိ လုပ္ေပးရတာကို ကုသိုလ္ရသည္ဟု ခံယူသည္။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္ ရတာပဲေလလို႔ တြက္သည္။
ႀကီးဘံုကေတာ့ မွာေလ့ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလး ေရာက္ေနတတ္သည့္ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ဖိုးလူ၏ စာႏွင့္ ေငြႀကံဳကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ ဖိုးလူက မႏၲေလး အထက္ စဥ့္ကူး သပိတ္က်ဥ္းဘက္ ေရႊေတာ္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနေတာ့ မႏၱေလးက သူ႔ဆရာအိမ္ကို ေငြႏွင့္ စာပို႔ ေပးထား တတ္သည္။ ဒါကို ကိုသာေအးက ၀င္ယူ ရျခင္းျဖစ္၏။
“အေမႀကီး
ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလူ စာေရး လုိက္ပါတယ္။ အေမႀကီးသံုးဖုိ႔ ေငြထည့္ ေပးလုိက္တယ္။ အေမႀကီး လွဴစရာရွိတာ လွဴပါ။ ေနေကာင္းေအာင္ ေနပါ အေမႀကီး။ အေမႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ပူတာ။ အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပူရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနေကာင္း ပါတယ္။ အေမႀကီး သံုးလို႔ ပိုတဲ့ေငြကို သိမ္းထားပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိဘက္ ေျမ၀ယ္ၿပီး ရြာဘက္ ေရႊ႕ရေအာင္လုိ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက လႊတ္တဲ့ေန႔ ရြာခဏ ျပန္ခဲ့ပါဦးမယ္။
လူကေလး ေမာင္ဖိုးလူ
ဗလာစာရြက္ကို ျဖစ္သလုိ ဆုတ္ၿပီး ေရးလုိက္သည့္ စာ။ သည္စာကေလးကို ႀကီးဘံုက ပဲႀကီးေရ တြန္႔ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္း လွီလွီကေလး ေတြႏွင့္ ကိုင္ကာ စာလံုးေတြကို သီမဲြမြဲ မ်က္လံုး ကေလးေတြႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း လုိက္ၾကည့္တတ္သည္။ ႀကီးဘံုက ၾကည့္လို႔သာ ၾကည့္ရွာ တာပါေလ။ စာမတတ္ရွာေတာ့ ေျမး ကေလး ေမာင္ဖိုးလူရင္ေငြ႔ ကေလးမွ တစ္႐ိႈက္ရေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ကိုင္ထားမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
ေရႊေတာဆီက လာသည့္စာ။ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္လုိ ေရာက္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာလည္း မသိ။ ရြာကေန ၿမိဳ႔ကို ႏို႔ဆီ သြားသြားပို႔သည့္ ကိုသာေအး ရွိလုိ႔သာ တစ္ဆင့္ခံ ေရာက္လာတာေလာက္သာ သိရွာသူ ျဖစ္၏။
“သာေအးႀကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္လုိ႔ ကိုယ့္အက်ဳိးမ်ား တစ္လံုး တစ္၀တည္း ျပည့္ပါစီေတာ္။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပပါဦးကြယ့္။ ငါျဖင့္ ငါ့ေျမး စာၾကားရသာ ၀သယ္ကို မထင္ဘူး”
စာတစ္ေခါက္ လာပို႔တုိင္း ကိုသာေအးက သည္လုိ ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပရၿမဲ။ လူကလည္း ဟိုစကား သည္စကား ေျပာရင္း တေအာင့္ တျဖဳတ္ ထုိင္ရၿမဲ။ ကိုသာေအး ေရာက္သြားတုိင္းလည္း ႀကီးဘံုက ၀မ္းသာသည္။ ေျမးဆီက တစ္ခုခုရေတာ့ မည္ဆုိတာထက္ ေျမးသတင္း တစ္ခုခု ၾကားရမွာကို ၀မ္းသာရွာမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
“ဘာသဲ့တုန္း သာေအး ငါ့ေျမးကေလး”
“ဂ်ီးဘံုေျမး မိန္းမယူသြားၿပီသဲ့ဗ်ား ေျမးေခြၽးမ လာျပမလုိ႔သဲ့”
ကိုသာေအးက ေနာက္သည့္ အခါ ႀကီးဘံု မ်က္ႏွာပ်က္တာမ်ဳိး မရွိ။ ငါ့ေျမး အေၾကာင္း ငါအသိဆံုးေပါ့ကြယ္ ဆုိသည့္ မ်က္ႏွာခံႏွင့္ ၿပံဳးေနတတ္သည္။ သည္လုိ အၿပံဳးကို ကိုသာေအး အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သူ႔မိခင္ရင္း ၿပံဳးသလုိ ခံစားရသည္။ ရြယ္ႀကီး ရြယ္အုိ မိခင္ တစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲက လွိဳက္တက္လာေသာ အၿပံဳးမ်ဳိး။
“ေရာ္ အမယ္အုိႏွယ္ တကယ္ေျပာသာဗ်။ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းသာသတဲ့။ နားေတာင္း တစ္ဖက္ ဗံုေခါင္းေလာက္ ပန္သာတဲ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ဖက္ပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာေမာ့ မရလုိ႔ ဖိုးလူေတာင္ မယားမ်က္ႏွာ မျမင္ရဘူး ေျပာသာပဲ”
ကိုသာေအးက ေနာက္ေလ ႀကီးဘံုက ပါးကေလး ခြက္ေအာင္ရယ္ေလ။ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ သြားဖံုး ညိဳညိဳ ကေလးေတြပင္ ႐ုန္းထြက္ ေတာ့မလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ဇရာ အေရးအေၾကာင္းေတြပဲ ဆန္႔ျဖန္႔သြား သလား ထင္ရသည္။ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ ရယ္သံက ခြၽဲသံေတြ ပါေသာ္လည္း တကယ္ ေပ်ာ္သည့္ အေပ်ာ္သံျဖစ္သည္။
“သာေအးရယ္ မင္းေျပာသလို သာဆုိ ငါ့ေျမးက မိန္းမယူသာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဗံုေခါင္းယူသာ ေနမွာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ေျပာမွ ေျပာတတ္ ပေလ”
ကိုသာေအးက ေငြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္သည္။ စာထဲပါသည့္ ေငြအေရ အတြက္ႏွင့္ ကိုက္ေအာင္ စာကို တစ္ခါ ျပန္ၾကည့္သည္။ မွန္ၿပီဆုိေတာ့မွ စာႏွင့္ေငြကို အပ္သည္။ သည္လုိ အခါမွာေတာ့ ႀကီးဘံု ၿငိမ္သြား တတ္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ညိႇဳးက် သြားသလုိ မ်က္ရည္ကေလး လည္လာတတ္သည္။ သည္လို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ကိုသာေအး စိတ္မေကာင္းျပန္။ ေျမးကေလးကို...
(စာဖတ္ပရိသတ္ အတြက္ စာျမည္း သေဘာ အျဖစ္မွ်သာ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္)
အတူတကြ ေန႔ရက္မ်ား
“ယခုမွစ၍ သင္တုိ႔သည္ မိုးရြာ လွ်င္လည္း စြတ္စိုမည္ မဟုတ္ေတာ့၊ တစ္ဦးသည္ တစ္ဦး အတြက္ အကြယ္အကာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္း အေအးဒဏ္ ကိုလည္း ခံရမည္ မဟုတ္ေတာ့၊ တစ္ဦးသည္ တစ္ဦး အတြက္ ေႏြးေထြးမႈ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ အထီးက်န္မႈ ဟူသည္လည္း သင္တုိ႔ အတြက္ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္ဦး သည္ တစ္ဦး အတြက္ အေဖာ္မြန္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ယခုမွ စ၍ သင္တုိ႔သည္ ကိုယ္ႏွစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘ၀ခရီး တစ္ခုတည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ သင္တုိ႔ ေနစရာ အိမ္ေဂဟာသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကေလာ့။ အတူတကြ ဘ၀ ေန႔ရက္မ်ား အစျပဳၾကေလာ့”
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေသသပ္စြာ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ စာရြက္ ကေလးကို အေသအခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သည္လုိ ေနရာႏွင့္ သည္လုိ အခါမ်ဳိး၌ သည္လုိ စာရြက္မ်ဳိးကို ကမ္းေ၀ေပးေသာ သူ၏ စိတ္ကူး စိတ္သန္းကို ခ်ီးက်ဴး အံ့ၾသေနမိသည္။
ေတာက္ပ ၿပိဳးျပက္ေသာ မဂၤလာ ခန္းမေဆာင္ အတြင္း ဧည့္ပရိသတ္တုိ႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားက ခ်ဳိရႊန္းေနၾကသည္။ ၾသ၀ါဒ စကားႁမြက္ၾကား ေနေသာ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡ ႀကီး၏ ပီျပင္ ၾကည္ျမေသာ အသံက ခန္းမေဆာင္ကို စိုးမိုးထားသည္။ ၾသ၀ါဒ နာယူ မွတ္သားေနဟန္ အမူအရာ ျပဳထားၾကသည့္ သတို႔သား သတုိ႔သမီးတို႔၏ မၿငိမ္သက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူတုိ႔ ရင္ထဲမွ လႈပ္ခတ္မႈကို ေဖာ္ျပေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သည္ခန္းမအတြင္း တည္ ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ၿပံဳးေနေသာ မိန္းမသား တစ္ဦးလည္း ရွိေနသည္။ သူမသည္ သတုိ႔သား ဗုိဗို၏ မိခင္ပဲ ျဖစ္သည္။
“အပါခ်ီအင္ဒီးယန္း႐ိုးရာ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာ” စာရြက္ ကေလးကို ဧည့္ပရိသတ္သို႔ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့သည္မွာ ထုိမိခင္၏ စိတ္ကူး စိတ္သန္းျဖစ္မည္ ေသခ်ာသည္။ သူမသည္ တစ္ခါတုန္းက ၀တၴဳတုိ ေကာင္းေလးေတြ ေရးခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့မိ၍ လိႈင္းေလ ၾကမ္းသည့္ ဘ၀ ေရျပင္က်ယ္ အတြင္း မိန္းမသား မာနကို ရြက္ဆင္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ဥမမည္၊ စာမေျမာက္သည့္ ရင္ေသြးသံုး ေယာက္စလံုးကို လူတစ္လုံး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာသည္ အထိ ခရီးႏွင္ခဲ့ေသာ မိခင္ တစ္ဦး၏ ေမာႏြမ္း ပင္ပန္းမႈေတြကို မွန္းဆ ၾကည့္ေနမိသည္။ ယခုေသာ္ကား ထုိမိခင္သည္ အႀကီးဆံုးသားကို ေခြၽးမ အလိမၼာႏွင့္ စိတ္တုိင္းက် ေရြးခ်ယ္ေဆာင္ႏွင္း ေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေမာႏြမ္း ပင္ပန္းခဲ့သည့္ ခရီးရွည္ႀကီး၏ တစ္ခုေသာ ကြန္းရိပ္ညိဳ၌ ခဏနားေန အေမာေျဖႏုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ယခု အေျခအေန၌ ထုိမိခင္၏ တစ္ခုတည္းေသာ လုိအင္မွာ အႀကီးဆံုး သားကို မေမာမႏြမ္း၊ မပင္မပန္းမူ၍ ခ်ဳိၿမိန္ ေႏြးေထြးေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္ တည္ေဆာက္ ႏုိင္ေစလုိျခင္းပဲျဖစ္မည္ ေသခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာ စာရြက္ကို တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ မိျပန္ပါသည္။
_ _ _
“ျမန္မာ့ဓေလ့ ထံုးတမ္း အရဆုိရင္ ခုလုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ထိမ္းျမားလက္ထပ္ပါမွ ဒါမွမဟုတ္ မဂၤလာပြဲႀကီး တစ္ခမ္းတစ္နား က်င္းပ လက္ထပ္ပါမွ လင္မယား အရာေျမာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး”
လြတ္လပ္၍ အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ကေလးတုိ႔၏ လွပေသာ ေရႊေရာင္ စာခ်ဳပ္ကေလးမ်ားတြင္ အသိ အမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ထုိးေပးခြင့္ ႀကံဳရေလတုိင္း၊ ထုိသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေလ့ ရွိပါသည္။ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္ လင္မယားဆုိသည္ မဟုတ္လား။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔ အဖုိ႔ ခရီးသြားဟန္ လဲႊဆုိသလုိ မဂၤလာရွိစြာ ကူညီခြင့္ရေသာ ကိစၥ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေစကာမူ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတုိ႔အဖုိ႔ “အတူတကြ ေန႔ရက္မ်ား” အစျပဳေသာ အထိမ္း အမွတ္တစ္ခု အျဖစ္ ေလးနက္ေနတတ္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ထုိသို႔ေသာ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ကေလးမ်ားေပၚ၌ အၾကင္ လင္မယားအျဖစ္ “သက္ဆံုးတုိင္”၊ “႐ိုးေျမက်”၊ “ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ”၊ “ေပါင္း ဖက္”ပါမည္ ဟုကတိက၀တ္ ျပဳေလတုိင္း ေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ လံုေလာက္ေသာ အာမခံခ်က္ ျဖစ္မည္ဟူ၍ ဘယ္တုန္းအခါကမွ ကြၽန္ေတာ္ မယံုၾကည္ခဲ့ပါ။
ကမၻာေပၚတြင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အခမ္းနားဆံုး လက္ထပ္ မဂၤလာပြဲႀကီးကို ၀ွဲခ်ီး ဆင္ယင္က်င္းပခဲ့သည့္ ေ၀လမင္း သားခ်ားလ္စ္ႏွင့္ ဒိုင္ယာနာ တို႔၏ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္စစီ ကြဲေၾက ၿပိဳလဲကာ နာက်င္ ထိခိုက္စရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ အဆံုး သတ္ခဲ့ရသည္ကို သတိရ ၾကဦးမည္ ထင္ပါသည္။ စင္စစ္တရား႐ံုး၌ က်မ္းက်ိန္ဆုိ လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ေသာ စာမွတ္စာတမ္းမွာ တရား၀င္ ထိမ္းျမားခဲ့ၾကသည္ ဟူေသာ အေထာက္အထား တစ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါ သည္။ လက္ထပ္ပြဲႀကီး ၀ဲွခ်ီး ဆင္ယင္လ်က္ ထိမ္းျမား ေဆာင္ႏွင္းၾကျခင္းမွာလည္း ကာယကံရွင္တုိ႔၏ တတ္စြမ္းႏုိင္မႈကိုျပသေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ျပပြဲ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
“အတူတကြ ေန႔ရက္မ်ား” ကို အစ ျပဳဖို႔ရာ လူမ်ဳိးတုိင္း ဘာသာတုိင္းလုိလုိက ထံုးဓေလ့ အေလ်ာက္ အသိအမွတ္ ျပဳၾကတာ၊ အေလးထား ၾကတာ၊ ရွိၾကမည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေအာင္ျမင္ ခ်မ္းေျမ႕ေသာ လံုၿခံဳ ေႏြးေထြးေသာ အသိုက္အၿမံဳ တစ္ခု ျဖစ္ဖုိ႔ရာမူ ကာယကံ ရွင္တို႔၏ ၾကမၼာကံႏွင့္ စ႐ိုက္သဘာ၀ အလုိအရသာလွ်င္ ျဖစ္ဖြယ္ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။
တစ္ခုေသာ ေန႔ရက္က “မနက္ျဖန္ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ ဆရာတုိ႔ ႐ံုးမွာ လက္မွတ္လာ ထုိးခ်င္တယ္” ဟု တယ္လီဖုန္း ဆက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာ အယ္ဒီတာ ေဒါက္ကေလး ျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ရွစ္နာရီလဲ။ ကိုးနာရီ မဟုတ္ဘူးလား ေမးေတာ့“မဟုတ္ဘူး ရွစ္နာရီပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ထားလုိ႔” ဟု သူက ဆုိသည္။ သူသည္ အသက္ငယ္ ေသာ္လည္း ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ေသာ အယ္ဒီတာေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္ခင္ ေလးစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ ဘ၀ကို ျငင္းပယ္၍ အယ္ဒီတာ ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနျခင္း အတြက္ မၾကာခဏ က်ီစယ္ ခလုတ္တုိက္ျခင္း ခံရေသာ ဘ၀ကို ျငင္းပယ္၍ သမုဒယနယ္ အတြင္း သက္ဆင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဖႏြမ္းပင္ စာေရးဆရာႏွင့္ ရနံ႔သစ္ အယ္ဒီတာတုိ႔က သက္ေသအျဖစ္ လက္မွတ္ထုိးၾကသည္။ မဂၤလာ စကားေတြ အုတ္အုတ္ေသာေသာ ခ်ီးျမႇင့္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးေသာအခါ (Oriental House) သို႔ ဖႏြမ္းပင္၏ ကားကေလး ႏွင့္ သြားခဲ့ၾကေတာ့ “အဲဒီလူကို ကြၽန္ေတာ္ ေျမႇာက္ေပး လုိက္တာဗ်” ဟု ဖႏြမ္းပင္ ဆရာက ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စြမ္းေဆာင္မႈ တစ္ခုကို ျပဳလာခဲ့သလုိမ်ဳိး တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာ၍ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ ေသးသည္။ နံနက္ ေစာစာစားရင္း မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽး လုပ္ဦးမည့္ အစီအမံတုိ႔ကို တက္ႂကြစြာ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦးက တည္ၾကည္ ၿငိမ္သက္ေသာ ပညာတတ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္က ဓနဥစၥာ ျပည့္စံုေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ “အတူတကြ ဘ၀ ေန႔ရက္မ်ား”သည္ ခ်မ္းေျမ႕ သာယာရွိၾက လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ရာေထာင္မႈ ဆိုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ႀကိဳတင္ ေတြးဆ၍ မထားႏုိင္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး အနက္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ မေအာင္ မျမင္ ၿပိဳကဲြ တတ္ေသာ သဘာ၀ တစ္ခုအေသ အခ်ာရွိေနတတ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာ အယ္ဒီတာ ကေလး ဆံုး႐ံႈး လြင့္ပါး သြားခဲ့ေသာ အခါတြင္မွ အမွတ္ သတိျပဳမိရေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွမ အေထြးဆံုးအား ေၾကာင္းလမ္းသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။
ေတာေက်းလက္ တစ္ခုမွ ေက်ာင္း ဆရာမေလးသည္ သူ၏ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ရည္ငံ ေနၿပီဆုိေသာ အခါ ႏွမငယ္ေထြးအား သည့္ထက္ ပို၍ ေခ်ာေမြ႔ေသာ ဘ၀တစ္ခုသို႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိခဲ့ ေသးေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုက မကန္႔ကြက္ ခဲ့ရက္ပါ။ ေၾကာင္းလမ္းမည့္ ေန႔ရက္ မတုိင္မီ ရြာသို႔ အေရာက္ ျပန္လာရမည္ဟု အေမက အမိန္႔ခ်မွတ္ ထားေၾကာင္း ညီျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ထံ ဖုန္းဆက္သည္။ ေနပါဦး မင္း အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာ ၾကည့္ေသးလား။ သူစာဖတ္ပံု ရရဲ႕လားဟူ၍ ညီကိုေမးမိသည္။ တစ္ပါးသူ အေပၚ အလြယ္တကူ စာနာ နားလည္ႏုိင္ဖို႔ရာ စာဖတ္သူက စာမဖတ္သူထက္ ပို၍ အခြင့္သာမည္ ထင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေယာက္ဖေလာင္းက စာဖတ္ပံု မရဟု ဆုိသျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏွမငယ္ေထြး၏ တစ္အိုးတစ္အိမ္ အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ ေပၚမိေသး ေသာ္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပသည္ ၾကားရေသာ အခါ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ႏွမငယ္ေထြး သည္လည္း မက္မက္စက္စက္ စာဖတ္ ၀ါသနာ မပါခဲ့ဆုိေသာ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါသည္။
_ _ _
အေမရိကန္သူ ႏွစ္ခုလတ္ အမ်ဳိးသမီး မစၥက္ဆင္ပဆင္ကို မစြန္႔ႏုိင္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ အဂၤလန္ ထီးနန္းကို စြန္႔ခဲ့ေသာ အဌမေျမာက္ အက္ဒြပ္ ဘုရင္၏ နန္းစြန္႔ မိန္႔ခြန္း၌ “ႀကီးေလးလွတဲ့ တာ၀န္မ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးရဲ႕ ကူညီ ပံ့ပိုးမႈ မပါဘဲနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အခါ ယံုၾကည္ ေစခ်င္ပါတယ္” ဟူ၍ ပါရွိပါသည္။
ေ၀းလံေသာ အရပ္ တစ္ပါး၌ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ တာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူးေသာ မိတ္ေဆြ၏ ဇနီးက “ရွင့္တို႔ လူကို ၾကည့္ထိန္း ေပးၾကပါဦး။ အဲဒီက သူ႔ရဲ႕အသည္း ေက်ာ္မနဲ႔ ကြၽန္မကို တုိက္႐ိုက္ ဖုန္းေျပာ ခိုင္းတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီ” ဟု ငိုယို ေျပာဆုိေသာ အခါ ကြၽန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသ သြားပါသည္။ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္ခါမွဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ သူ၏ မိသားစုကို မၾကာမၾကာ ခဲြခြာခဲ့ ဖူးလ်က္ ထုိသို႔ ခဲြခဲ့ရ တုိင္း I try my best, you try your best ဟူ၍ အေကာင္းဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသူ၊ မိသားစုကို ကံတူ အက်ဳိးေပး တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုး တတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ဦးမလုိအပ္ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
တျခားေသာ မိန္းမတစ္ဦးႏွင့္ မွားယြင္း၍ ေတြေ၀ ယိမ္းယိုင္ ေနခဲ်႕ေသာ၊ သားသမီး ေလးေယာက္တုိ႔၏ ဖခင္ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ကြၽန္ေတာ့္၌ ရွိခဲ႕ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔ သူအလုပ္မွ ျပန္လာေသာ အခါ အိမ္တံခါး၀မွာ ကပ္ထားေသာ စာတမ္းေလးကို ဖတ္မိသြားသည္။ သူ႔သမီး အႀကီးမ၏ လက္ရာျဖစ္သည္။ ထုိစာတမ္းေလးက သူ၏ မွားယြင္းေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္သိမ္းဖုိ႔ရာ သတိတရား ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ စာတမ္းက သံေပါက္ ကဗ်ာေလးပဲ ျဖစ္သည္။ “ငါးေယာက္ တစ္ေယာက္ မလဲေလာက္၊ သစၥာ မေဖာက္ႏွင့္” ဟူလုိ။
“ကြၽန္မတုိ႔ကို ဆရာပဲ လက္ထပ္ ေပးထားတာ။ ခု ဆရာ့ လူက အက်င့္တန္ လြန္းေနၿပီ ဆရာပဲ ျပန္ကြာရွင္းေပး” ဟု ေယာက်္ား ဆိပ္တက္၍ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြြဲ ေနခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကို ၿပံဳး၍ သာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ေငး ေနခဲ့ရသည္။ သည္လုိ ကိစၥမ်ဳိးက အငိုလြယ္၍ အ႐ိႈက္ ခက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရက္မ်ား မၾကာမီမွာပဲ ပြဲေစ်းတန္း တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးလက္ေနေသာ သူတို႔ ေမာင္ႏွံ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ ပုစၧာမ်ား လြယ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ ေဆး႐ံုသုိ႔ တင္ပို႔ လုိက္ရေသာ ဇနီးသည္ အတြက္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ေလာက္ေအာင္ အစိုးရိမ္ႀကီး ေနခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးလည္း ရိွေသးသည္။ ေနာက္တတ္ ေျပာင္တတ္ေသာ သူ၏ မိတ္ေဆြက “ဒီေလာက္လည္း ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက အရြယ္လည္း ရွိေသးသားနဲ႔။ အစီး အပြားလည္း ရွာႏုိင္ေသးသားနဲ႔” ဟူ၍ ေျပာသည္။“သူကကြၽန္ေတာ္႕မိန္းမ အျဖစ္နဲ့ ပဲ တန္ဖိုး ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သားတုိ့ သမီးတို႔ရဲ႕အေမ အျဖစ္နဲ႔လည္း တန္ဖုိး ရွိေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ . . .” ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစား စရာေတြ သူက ေျပာပါသည္။
မွန္ပါသည္။ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္တြင္ အဖုအထစ္တုိ႔ မရွိ မဟုတ္ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ အတိမ္းအေစာင္းတုိ႔ မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ သူတုိ႔၏ အတူတကြ ဘ၀ ေန႔ရက္ မ်ား၌ တစ္ဦး ေဆြးလွ်င္ တစ္ဦးပူ၍၊ တစ္ဦး လဲလွ်င္ တစ္ဦး ထူကာ၊ တစ္ဦး အျပစ္ကို တစ္ဦးကေခ်၊ တစ္ဦး ပုစၦာကို တစ္ဦးကေျဖ၊ ဆုိးတူ ေကာင္းဘက္ ေပါင္းဖက္ခဲ့သည့္ အႏံြအတာ ခရီးကို မည္သည္ႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏိုင္ပါမည္နည္း။ ၀မ္းနည္းစရာ အေတြ႔အႀကံဳတုိ႔ေၾကာင့္ ႏူးညံ့ ၾကင္နာေသာ ႏွလံုးသားတို႔ လြန္႔ႏုိးလာခဲ့ျခင္းအား မည္သည္ႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏုိင္ပါမည္ နည္း။ “မိမိ၏ အေကာင္းဆံုး တစ္၀က္” အျဖစ္ ခံစားထပ္တူ ေ၀မွ်ယူခဲ့သူအားမည္ သူႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏုိင္ ပါမည္နည္း။
_ _ _
လူ၏ ပင္ကိုဗီဇစိတ္မွာ အားငယ္တတ္ျခင္း ရွိသည္။ အားငယ္မႈေတြ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔ရာ လူ၌ တစ္စံုတစ္ရာ လုိအပ္သည္။ အယ္လီဇဘက္ ဘုရင္မ၌လည္း မွီႏြဲ႔စရာ ပခံုးတစ္ခု လုိအပ္သည္။ နပိုလီယန္၌လည္း ဂ်ဳိးဇဖင္း၏ ရင္ခြင္လုိအပ္သည္။ ဟစ္တလာ၌လည္း အီဗာဗရြန္း လုိအပ္သည္။ ဘုရင့္ေနာင္၌ ခင္ဦးလုိအပ္ၿပီး ယန္းေပါ့ဆာ့တ္၌ ဆီမြန္ဒီဗူးဗြား လိုအပ္သလုိပဲ ျဖစ္သည္။
“ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာဆုိတာ အိမ္က စပါတယ္။ လူသားရဲ႕ အနာဂတ္ ဟာလည္း မိသားစုက တစ္ဆင့္ သြားရတာပါ” ဆုိေသာ မာသာထရီဇာ၏ အဆုိကို အျငင္းမပြား ဘူးဆုိပါလွ်င္ ခ်ဳိၿမိန္ ေႏြးေထြးေသာ သိုက္ၿမံဳ အိုးအိမ္ တစ္ခု၏ ေလးနက္မႈကို အသိ အမွတ္ျပဳရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤေလာကီဘံု သံသရာ အတြင္း က်င္လည္ ျဖတ္ သန္း ရဦးမည့္ ခရီးရွည္ႀကီး၌ ခ်စ္ေမတၲာျဖင္႕ တည္ဖဲြ႔အပ္ေသာ သိုက္ၿမံဳ အိုးအိမ္ထဲမွ သာလွ်င္ ခြန္အားတုိ့ ျပန္လည္သစ္ႏုိး ႏုိင္စြမ္းသည္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းေသာ ေျမကမၻာ၏ အေသးငယ္ ဆံုးႏွင့္ အက်စ္လ်စ္ ဆံုးေသာ လူ႔အဖဲြ႔ အစည္းငယ္ တစ္ခုသည္ ရွိသည္ ဆုိအံ့။ ၾကည္သာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္တို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ နာက်င္ ေၾကကြဲဖြယ္ တုိ႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးအတူမွ်ယူ ခံစားျခင္းျဖင့္တည္ေဆာက္ခုိင္ၿမဲ ႏုိင္လိမ့္မည္ ေသခ်ာသည္။
ယခုမွ စ၍ သင္တုိ႔သည္ . . .
ေမာင္ရင့္မာ (ေက်ာင္းကုန္း)
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေသသပ္စြာ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ စာရြက္ ကေလးကို အေသအခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ၿပီး သည္လုိ ေနရာႏွင့္ သည္လုိ အခါမ်ဳိး၌ သည္လုိ စာရြက္မ်ဳိးကို ကမ္းေ၀ေပးေသာ သူ၏ စိတ္ကူး စိတ္သန္းကို ခ်ီးက်ဴး အံ့ၾသေနမိသည္။
ေတာက္ပ ၿပိဳးျပက္ေသာ မဂၤလာ ခန္းမေဆာင္ အတြင္း ဧည့္ပရိသတ္တုိ႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားက ခ်ဳိရႊန္းေနၾကသည္။ ၾသ၀ါဒ စကားႁမြက္ၾကား ေနေသာ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡ ႀကီး၏ ပီျပင္ ၾကည္ျမေသာ အသံက ခန္းမေဆာင္ကို စိုးမိုးထားသည္။ ၾသ၀ါဒ နာယူ မွတ္သားေနဟန္ အမူအရာ ျပဳထားၾကသည့္ သတို႔သား သတုိ႔သမီးတို႔၏ မၿငိမ္သက္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက သူတုိ႔ ရင္ထဲမွ လႈပ္ခတ္မႈကို ေဖာ္ျပေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သည္ခန္းမအတြင္း တည္ ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ၿပံဳးေနေသာ မိန္းမသား တစ္ဦးလည္း ရွိေနသည္။ သူမသည္ သတုိ႔သား ဗုိဗို၏ မိခင္ပဲ ျဖစ္သည္။
“အပါခ်ီအင္ဒီးယန္း႐ိုးရာ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာ” စာရြက္ ကေလးကို ဧည့္ပရိသတ္သို႔ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့သည္မွာ ထုိမိခင္၏ စိတ္ကူး စိတ္သန္းျဖစ္မည္ ေသခ်ာသည္။ သူမသည္ တစ္ခါတုန္းက ၀တၴဳတုိ ေကာင္းေလးေတြ ေရးခဲ့ေသာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့မိ၍ လိႈင္းေလ ၾကမ္းသည့္ ဘ၀ ေရျပင္က်ယ္ အတြင္း မိန္းမသား မာနကို ရြက္ဆင္ ေလွာ္ခတ္ခဲ့ရေသာ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ဥမမည္၊ စာမေျမာက္သည့္ ရင္ေသြးသံုး ေယာက္စလံုးကို လူတစ္လုံး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာသည္ အထိ ခရီးႏွင္ခဲ့ေသာ မိခင္ တစ္ဦး၏ ေမာႏြမ္း ပင္ပန္းမႈေတြကို မွန္းဆ ၾကည့္ေနမိသည္။ ယခုေသာ္ကား ထုိမိခင္သည္ အႀကီးဆံုးသားကို ေခြၽးမ အလိမၼာႏွင့္ စိတ္တုိင္းက် ေရြးခ်ယ္ေဆာင္ႏွင္း ေပးႏုိင္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေမာႏြမ္း ပင္ပန္းခဲ့သည့္ ခရီးရွည္ႀကီး၏ တစ္ခုေသာ ကြန္းရိပ္ညိဳ၌ ခဏနားေန အေမာေျဖႏုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ယခု အေျခအေန၌ ထုိမိခင္၏ တစ္ခုတည္းေသာ လုိအင္မွာ အႀကီးဆံုး သားကို မေမာမႏြမ္း၊ မပင္မပန္းမူ၍ ခ်ဳိၿမိန္ ေႏြးေထြးေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္ တည္ေဆာက္ ႏုိင္ေစလုိျခင္းပဲျဖစ္မည္ ေသခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာင္းခ်ီး မဂၤလာ စာရြက္ကို တစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ မိျပန္ပါသည္။
_ _ _
“ျမန္မာ့ဓေလ့ ထံုးတမ္း အရဆုိရင္ ခုလုိ လက္မွတ္ေရးထုိး ထိမ္းျမားလက္ထပ္ပါမွ ဒါမွမဟုတ္ မဂၤလာပြဲႀကီး တစ္ခမ္းတစ္နား က်င္းပ လက္ထပ္ပါမွ လင္မယား အရာေျမာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး”
လြတ္လပ္၍ အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ကေလးတုိ႔၏ လွပေသာ ေရႊေရာင္ စာခ်ဳပ္ကေလးမ်ားတြင္ အသိ အမွတ္ျပဳ လက္မွတ္ထုိးေပးခြင့္ ႀကံဳရေလတုိင္း၊ ထုိသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာေလ့ ရွိပါသည္။ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္ လင္မယားဆုိသည္ မဟုတ္လား။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔ အဖုိ႔ ခရီးသြားဟန္ လဲႊဆုိသလုိ မဂၤလာရွိစြာ ကူညီခြင့္ရေသာ ကိစၥ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေစကာမူ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတုိ႔အဖုိ႔ “အတူတကြ ေန႔ရက္မ်ား” အစျပဳေသာ အထိမ္း အမွတ္တစ္ခု အျဖစ္ ေလးနက္ေနတတ္ပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ထုိသို႔ေသာ လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ကေလးမ်ားေပၚ၌ အၾကင္ လင္မယားအျဖစ္ “သက္ဆံုးတုိင္”၊ “႐ိုးေျမက်”၊ “ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာ”၊ “ေပါင္း ဖက္”ပါမည္ ဟုကတိက၀တ္ ျပဳေလတုိင္း ေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ လံုေလာက္ေသာ အာမခံခ်က္ ျဖစ္မည္ဟူ၍ ဘယ္တုန္းအခါကမွ ကြၽန္ေတာ္ မယံုၾကည္ခဲ့ပါ။
ကမၻာေပၚတြင္ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အခမ္းနားဆံုး လက္ထပ္ မဂၤလာပြဲႀကီးကို ၀ွဲခ်ီး ဆင္ယင္က်င္းပခဲ့သည့္ ေ၀လမင္း သားခ်ားလ္စ္ႏွင့္ ဒိုင္ယာနာ တို႔၏ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္စစီ ကြဲေၾက ၿပိဳလဲကာ နာက်င္ ထိခိုက္စရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ အဆံုး သတ္ခဲ့ရသည္ကို သတိရ ၾကဦးမည္ ထင္ပါသည္။ စင္စစ္တရား႐ံုး၌ က်မ္းက်ိန္ဆုိ လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ေသာ စာမွတ္စာတမ္းမွာ တရား၀င္ ထိမ္းျမားခဲ့ၾကသည္ ဟူေသာ အေထာက္အထား တစ္ရပ္မွ်သာ ျဖစ္ပါ သည္။ လက္ထပ္ပြဲႀကီး ၀ဲွခ်ီး ဆင္ယင္လ်က္ ထိမ္းျမား ေဆာင္ႏွင္းၾကျခင္းမွာလည္း ကာယကံရွင္တုိ႔၏ တတ္စြမ္းႏုိင္မႈကိုျပသေသာ ဂုဏ္ျဒပ္ျပပြဲ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
“အတူတကြ ေန႔ရက္မ်ား” ကို အစ ျပဳဖို႔ရာ လူမ်ဳိးတုိင္း ဘာသာတုိင္းလုိလုိက ထံုးဓေလ့ အေလ်ာက္ အသိအမွတ္ ျပဳၾကတာ၊ အေလးထား ၾကတာ၊ ရွိၾကမည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေအာင္ျမင္ ခ်မ္းေျမ႕ေသာ လံုၿခံဳ ေႏြးေထြးေသာ အသိုက္အၿမံဳ တစ္ခု ျဖစ္ဖုိ႔ရာမူ ကာယကံ ရွင္တို႔၏ ၾကမၼာကံႏွင့္ စ႐ိုက္သဘာ၀ အလုိအရသာလွ်င္ ျဖစ္ဖြယ္ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။
တစ္ခုေသာ ေန႔ရက္က “မနက္ျဖန္ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ ဆရာတုိ႔ ႐ံုးမွာ လက္မွတ္လာ ထုိးခ်င္တယ္” ဟု တယ္လီဖုန္း ဆက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာ အယ္ဒီတာ ေဒါက္ကေလး ျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ရွစ္နာရီလဲ။ ကိုးနာရီ မဟုတ္ဘူးလား ေမးေတာ့“မဟုတ္ဘူး ရွစ္နာရီပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ထားလုိ႔” ဟု သူက ဆုိသည္။ သူသည္ အသက္ငယ္ ေသာ္လည္း ၿငိမ္သက္ တည္ၾကည္ေသာ အယ္ဒီတာေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္ခင္ ေလးစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္ ဘ၀ကို ျငင္းပယ္၍ အယ္ဒီတာ ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လူပ်ဳိႀကီး ျဖစ္ေနျခင္း အတြက္ မၾကာခဏ က်ီစယ္ ခလုတ္တုိက္ျခင္း ခံရေသာ ဘ၀ကို ျငင္းပယ္၍ သမုဒယနယ္ အတြင္း သက္ဆင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဖႏြမ္းပင္ စာေရးဆရာႏွင့္ ရနံ႔သစ္ အယ္ဒီတာတုိ႔က သက္ေသအျဖစ္ လက္မွတ္ထုိးၾကသည္။ မဂၤလာ စကားေတြ အုတ္အုတ္ေသာေသာ ခ်ီးျမႇင့္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ လက္မွတ္ထုိးၿပီးေသာအခါ (Oriental House) သို႔ ဖႏြမ္းပင္၏ ကားကေလး ႏွင့္ သြားခဲ့ၾကေတာ့ “အဲဒီလူကို ကြၽန္ေတာ္ ေျမႇာက္ေပး လုိက္တာဗ်” ဟု ဖႏြမ္းပင္ ဆရာက ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စြမ္းေဆာင္မႈ တစ္ခုကို ျပဳလာခဲ့သလုိမ်ဳိး တေဖာင္ေဖာင္ ေျပာ၍ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ ေသးသည္။ နံနက္ ေစာစာစားရင္း မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽး လုပ္ဦးမည့္ အစီအမံတုိ႔ကို တက္ႂကြစြာ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ဦးက တည္ၾကည္ ၿငိမ္သက္ေသာ ပညာတတ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္က ဓနဥစၥာ ျပည့္စံုေသာသူ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး၏ “အတူတကြ ဘ၀ ေန႔ရက္မ်ား”သည္ ခ်မ္းေျမ႕ သာယာရွိၾက လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ရာေထာင္မႈ ဆိုသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ႀကိဳတင္ ေတြးဆ၍ မထားႏုိင္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိး အနက္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ မေအာင္ မျမင္ ၿပိဳကဲြ တတ္ေသာ သဘာ၀ တစ္ခုအေသ အခ်ာရွိေနတတ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္ခင္ေသာ အယ္ဒီတာ ကေလး ဆံုး႐ံႈး လြင့္ပါး သြားခဲ့ေသာ အခါတြင္မွ အမွတ္ သတိျပဳမိရေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွမ အေထြးဆံုးအား ေၾကာင္းလမ္းသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို အမွတ္ရမိသည္။
ေတာေက်းလက္ တစ္ခုမွ ေက်ာင္း ဆရာမေလးသည္ သူ၏ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ရည္ငံ ေနၿပီဆုိေသာ အခါ ႏွမငယ္ေထြးအား သည့္ထက္ ပို၍ ေခ်ာေမြ႔ေသာ ဘ၀တစ္ခုသို႔ ေမွ်ာ္လင့္လုိခဲ့ ေသးေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုက မကန္႔ကြက္ ခဲ့ရက္ပါ။ ေၾကာင္းလမ္းမည့္ ေန႔ရက္ မတုိင္မီ ရြာသို႔ အေရာက္ ျပန္လာရမည္ဟု အေမက အမိန္႔ခ်မွတ္ ထားေၾကာင္း ညီျဖစ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ထံ ဖုန္းဆက္သည္။ ေနပါဦး မင္း အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာ ၾကည့္ေသးလား။ သူစာဖတ္ပံု ရရဲ႕လားဟူ၍ ညီကိုေမးမိသည္။ တစ္ပါးသူ အေပၚ အလြယ္တကူ စာနာ နားလည္ႏုိင္ဖို႔ရာ စာဖတ္သူက စာမဖတ္သူထက္ ပို၍ အခြင့္သာမည္ ထင္ျမင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ေယာက္ဖေလာင္းက စာဖတ္ပံု မရဟု ဆုိသျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏွမငယ္ေထြး၏ တစ္အိုးတစ္အိမ္ အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ ေပၚမိေသး ေသာ္လည္း သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္ေျပသည္ ၾကားရေသာ အခါ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေသာ အခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ့ ႏွမငယ္ေထြး သည္လည္း မက္မက္စက္စက္ စာဖတ္ ၀ါသနာ မပါခဲ့ဆုိေသာ အခ်က္ပဲျဖစ္ပါသည္။
_ _ _
အေမရိကန္သူ ႏွစ္ခုလတ္ အမ်ဳိးသမီး မစၥက္ဆင္ပဆင္ကို မစြန္႔ႏုိင္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ အဂၤလန္ ထီးနန္းကို စြန္႔ခဲ့ေသာ အဌမေျမာက္ အက္ဒြပ္ ဘုရင္၏ နန္းစြန္႔ မိန္႔ခြန္း၌ “ႀကီးေလးလွတဲ့ တာ၀န္မ်ားကို ကြၽႏ္ုပ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးရဲ႕ ကူညီ ပံ့ပိုးမႈ မပါဘဲနဲ႔ ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ အခါ ယံုၾကည္ ေစခ်င္ပါတယ္” ဟူ၍ ပါရွိပါသည္။
ေ၀းလံေသာ အရပ္ တစ္ပါး၌ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ တာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူးေသာ မိတ္ေဆြ၏ ဇနီးက “ရွင့္တို႔ လူကို ၾကည့္ထိန္း ေပးၾကပါဦး။ အဲဒီက သူ႔ရဲ႕အသည္း ေက်ာ္မနဲ႔ ကြၽန္မကို တုိက္႐ိုက္ ဖုန္းေျပာ ခိုင္းတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီ” ဟု ငိုယို ေျပာဆုိေသာ အခါ ကြၽန္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသ သြားပါသည္။ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္ခါမွဟူေသာ အေတြးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ သူ၏ မိသားစုကို မၾကာမၾကာ ခဲြခြာခဲ့ ဖူးလ်က္ ထုိသို႔ ခဲြခဲ့ရ တုိင္း I try my best, you try your best ဟူ၍ အေကာင္းဆံုး ေမွ်ာ္လင့္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိသူ၊ မိသားစုကို ကံတူ အက်ဳိးေပး တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏိုး တတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ဦးမလုိအပ္ဟူ၍ ကြၽန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
တျခားေသာ မိန္းမတစ္ဦးႏွင့္ မွားယြင္း၍ ေတြေ၀ ယိမ္းယိုင္ ေနခဲ်႕ေသာ၊ သားသမီး ေလးေယာက္တုိ႔၏ ဖခင္ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ကြၽန္ေတာ့္၌ ရွိခဲ႕ဖူးပါသည္။ တစ္ေန႔ သူအလုပ္မွ ျပန္လာေသာ အခါ အိမ္တံခါး၀မွာ ကပ္ထားေသာ စာတမ္းေလးကို ဖတ္မိသြားသည္။ သူ႔သမီး အႀကီးမ၏ လက္ရာျဖစ္သည္။ ထုိစာတမ္းေလးက သူ၏ မွားယြင္းေသာ ေျခလွမ္းတုိ႔ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္သိမ္းဖုိ႔ရာ သတိတရား ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ စာတမ္းက သံေပါက္ ကဗ်ာေလးပဲ ျဖစ္သည္။ “ငါးေယာက္ တစ္ေယာက္ မလဲေလာက္၊ သစၥာ မေဖာက္ႏွင့္” ဟူလုိ။
“ကြၽန္မတုိ႔ကို ဆရာပဲ လက္ထပ္ ေပးထားတာ။ ခု ဆရာ့ လူက အက်င့္တန္ လြန္းေနၿပီ ဆရာပဲ ျပန္ကြာရွင္းေပး” ဟု ေယာက်္ား ဆိပ္တက္၍ အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြြဲ ေနခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကို ၿပံဳး၍ သာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္ေငး ေနခဲ့ရသည္။ သည္လုိ ကိစၥမ်ဳိးက အငိုလြယ္၍ အ႐ိႈက္ ခက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရက္မ်ား မၾကာမီမွာပဲ ပြဲေစ်းတန္း တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ျမဴးလက္ေနေသာ သူတို႔ ေမာင္ႏွံ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ ပုစၧာမ်ား လြယ္ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ ေဆး႐ံုသုိ႔ တင္ပို႔ လုိက္ရေသာ ဇနီးသည္ အတြက္ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္ေလာက္ေအာင္ အစိုးရိမ္ႀကီး ေနခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးလည္း ရိွေသးသည္။ ေနာက္တတ္ ေျပာင္တတ္ေသာ သူ၏ မိတ္ေဆြက “ဒီေလာက္လည္း ပူမေနစမ္းပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားက အရြယ္လည္း ရွိေသးသားနဲ႔။ အစီး အပြားလည္း ရွာႏုိင္ေသးသားနဲ႔” ဟူ၍ ေျပာသည္။“သူကကြၽန္ေတာ္႕မိန္းမ အျဖစ္နဲ့ ပဲ တန္ဖိုး ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သားတုိ့ သမီးတို႔ရဲ႕အေမ အျဖစ္နဲ႔လည္း တန္ဖုိး ရွိေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ . . .” ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစား စရာေတြ သူက ေျပာပါသည္။
မွန္ပါသည္။ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္တြင္ အဖုအထစ္တုိ႔ မရွိ မဟုတ္ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ အတိမ္းအေစာင္းတုိ႔ မရွိမဟုတ္ ရွိခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ သူတုိ႔၏ အတူတကြ ဘ၀ ေန႔ရက္ မ်ား၌ တစ္ဦး ေဆြးလွ်င္ တစ္ဦးပူ၍၊ တစ္ဦး လဲလွ်င္ တစ္ဦး ထူကာ၊ တစ္ဦး အျပစ္ကို တစ္ဦးကေခ်၊ တစ္ဦး ပုစၦာကို တစ္ဦးကေျဖ၊ ဆုိးတူ ေကာင္းဘက္ ေပါင္းဖက္ခဲ့သည့္ အႏံြအတာ ခရီးကို မည္သည္ႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏိုင္ပါမည္နည္း။ ၀မ္းနည္းစရာ အေတြ႔အႀကံဳတုိ႔ေၾကာင့္ ႏူးညံ့ ၾကင္နာေသာ ႏွလံုးသားတို႔ လြန္႔ႏုိးလာခဲ့ျခင္းအား မည္သည္ႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏုိင္ပါမည္ နည္း။ “မိမိ၏ အေကာင္းဆံုး တစ္၀က္” အျဖစ္ ခံစားထပ္တူ ေ၀မွ်ယူခဲ့သူအားမည္ သူႏွင့္ အစားထိုး၍ ရႏုိင္ ပါမည္နည္း။
_ _ _
လူ၏ ပင္ကိုဗီဇစိတ္မွာ အားငယ္တတ္ျခင္း ရွိသည္။ အားငယ္မႈေတြ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔ရာ လူ၌ တစ္စံုတစ္ရာ လုိအပ္သည္။ အယ္လီဇဘက္ ဘုရင္မ၌လည္း မွီႏြဲ႔စရာ ပခံုးတစ္ခု လုိအပ္သည္။ နပိုလီယန္၌လည္း ဂ်ဳိးဇဖင္း၏ ရင္ခြင္လုိအပ္သည္။ ဟစ္တလာ၌လည္း အီဗာဗရြန္း လုိအပ္သည္။ ဘုရင့္ေနာင္၌ ခင္ဦးလုိအပ္ၿပီး ယန္းေပါ့ဆာ့တ္၌ ဆီမြန္ဒီဗူးဗြား လိုအပ္သလုိပဲ ျဖစ္သည္။
“ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာဆုိတာ အိမ္က စပါတယ္။ လူသားရဲ႕ အနာဂတ္ ဟာလည္း မိသားစုက တစ္ဆင့္ သြားရတာပါ” ဆုိေသာ မာသာထရီဇာ၏ အဆုိကို အျငင္းမပြား ဘူးဆုိပါလွ်င္ ခ်ဳိၿမိန္ ေႏြးေထြးေသာ သိုက္ၿမံဳ အိုးအိမ္ တစ္ခု၏ ေလးနက္မႈကို အသိ အမွတ္ျပဳရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဤေလာကီဘံု သံသရာ အတြင္း က်င္လည္ ျဖတ္ သန္း ရဦးမည့္ ခရီးရွည္ႀကီး၌ ခ်စ္ေမတၲာျဖင္႕ တည္ဖဲြ႔အပ္ေသာ သိုက္ၿမံဳ အိုးအိမ္ထဲမွ သာလွ်င္ ခြန္အားတုိ့ ျပန္လည္သစ္ႏုိး ႏုိင္စြမ္းသည္ကို အသိအမွတ္ ျပဳရမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းေသာ ေျမကမၻာ၏ အေသးငယ္ ဆံုးႏွင့္ အက်စ္လ်စ္ ဆံုးေသာ လူ႔အဖဲြ႔ အစည္းငယ္ တစ္ခုသည္ ရွိသည္ ဆုိအံ့။ ၾကည္သာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္တို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ နာက်င္ ေၾကကြဲဖြယ္ တုိ႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ဦးအတူမွ်ယူ ခံစားျခင္းျဖင့္တည္ေဆာက္ခုိင္ၿမဲ ႏုိင္လိမ့္မည္ ေသခ်ာသည္။
ယခုမွ စ၍ သင္တုိ႔သည္ . . .
ေမာင္ရင့္မာ (ေက်ာင္းကုန္း)
ပ်ားရည္ခန္းခ်ိန္ ( 2 )
“နင္ဆက္ေတာ့ ကိုႀကီး ဘာေျပာလဲ သူစိတ္ပူေနမွာ။ သူ အလုပ္ မအားလုိ႔ ျဖစ္မွာ။ ႏုိ႔မို႔ဆုိ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ေရာက္ေနမွာ”
အိျႏၵာေျပာေတာ့ စိုးစိုးခိုင္ တစ္ခ်က္ငိုင္သြားသည္။ ၿပီးမွ
“မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ ဖုန္းဆက္ေတာ့ နင့္ကိုႀကီးရဲ႕ ဟန္းဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကိုင္တာ။ ကိုကို ေရခ်ဳိးခန္း ၀င္ေနလုိ႔ပါ ၿပီးမွ ျပန္ေခၚပါ တဲ့ဆုိလုိ႔ ေနာက္ျပန္ေခၚေတာ့ ဖုန္းပိတ္ထား တယ္ဟ”
စိုးစိုးခိုင့္ စကားက အိျႏၵာ့ကို ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ျဖစ္ေစခဲ့ သည္ေတာ့ အမွန္။ ကိုႀကီးမွာ အတူေန ညီမ ရွိသည္ဟုလည္း ေျပာသံ မၾကားခဲ့။ အိျႏၵာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စပ္စပ္စုစု ေမး မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ကိုႀကီးထံ အိျႏၵာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဖုန္းဆက္ ဖူးသည္တြင္ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အျပင္ ေရာက္ေနသည္ဟုသာ ၾကားရဖူးလ်က္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးဦးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ ဖူးသည္လည္း မရွိခဲ့။ မနက္က ေျခာက္နာရီေလာက္ အေစာႀကီး ရွိေသးသည့္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီး ဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္က ကိုင္သည္ ဆုိေတာ့ အိျႏၵာ ေခါင္းခါပစ္လိုက္သည္။
ထပ္ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ ေပးဖုိ႔လည္း စိုးစိုးခုိင္ကို အိျႏၵာ အေသအခ်ာ အထပ္ထပ္ မွာလုိက္ မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ အိျႏၵာ မမွာလွ်င္ေတာင္မွ စိုးစိုးခုိင္က ကိုႀကီးထံ ထပ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားမွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုႀကီးႏွင့္ အိျႏၵာ့ အေၾကာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္ ဂ်ာနယ္တုိက္ တစ္ခုလံုး အားလံုးအသိ။
မေန႔ ညေနတုန္းကပင္ အလုပ္မွ ျပန္ေတာ့ ကိုႀကီး လာႀကိဳ ေစာင့္ေနၿပီး တစ္ခုခု စားရေအာင္ ဆုိျဖင့္ စိုးစိုးတုိ႔ကို တာ့တာျပၿပီး ကိုႀကီး ႏွင့္ အတူလုိက္ကာ ၃၆ လမ္း ေၾကးအိုးဆုိင္မွာ ေၾကးအိုး အတူ ၀င္စား ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ ေၾကးအုိးကို အိျႏၵာ အလြန္ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း မေန့ကေတာ႕ ေၾကးအိုးစားဖုိ႔ အိျႏၵာ သိပ္စိတ္မပါခဲ့။ သို႔ေသာ္ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ အိျႏၵာတုိ႔ “ေဆးလ္ဗားစတား” (silver star) ဂ်ာနယ္တုိက္ အေပါက္၀ သို႔တုိင္ ကိုႀကီး ေရာက္လာ ႀကိဳပါလ်က္ႏွင့္ ဆုိေတာ့ သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ေခါင္းမခါမိ လုိက္ေတာ့။ အမွန္ေတာ့လည္း ကိုႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ အိျႏၵာ ေခါင္းခါမိတာ ခပ္ရွားရွားပင္။ ကိုႀကီးကလည္း အိျႏၵာ့ အတြက္ဆုိ အရာခပ္သိမ္း အလိုက္တသိ ရွိတတ္ခဲ့ သည္ေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကိုႀကီး ေက်နပ္ေအာင္ ေၾကးအိုးဆုိင္သို႔ေတာ့ လုိက္ခဲ့ရေသးသည္။ စိတ္ကမူ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ ေနခဲ့၏။
ညေနပိုင္းတြင္ သူကားေပၚမွာ ေစာေစာဆင္းလ်က္ သူတုိ႔ လင္မယား အေမ့ကို သီတင္းကြၽတ္ အခါရက္ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ တူမ ႏွစ္လ သမီးေလးႏွင့္ အတူ အိမ္သို႔ လာၾကမည္ဟု အိျႏၵာ့ထံ ေန႔လယ္ပိုင္း ကတည္းက အစ္ကို ဖုန္းဆက္ထားသည္။ အစ္ကိုသည္ အေမ့ကို မွတ္မွတ္ရရ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မကန္ေတာ့ဖူးခဲ့။ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ ေနသည္ ဟုတ္ဟန္ မတူေသာ္လည္း လုိင္းကား စပယ္ယာ ဆုိသည့္ သူ႔၀င္ေငြက သူ႔အိမ္ေထာင္ကိုမွ်ပင္ ေလာက္ငွပါရဲ႕လား မသိဟု အိျႏၵာ ေတြးမိၿပီး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ လူေမြးလူေတာင္ မေပါက္ေစခဲ့သည့္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေတြလည္း ၀ါသနာ ပါတတ္ေသးသည္မုိ႔ ၿခိဳးၿခိဳး ၿခံၿခံႏွင့္ပင္ ေရႊျပည္သာမွာ တဲသာသာ အိမ္ကုပ္ကုပ္ ကေလးတစ္လံုး ငွားၿပီး အိုးခဲြ အိမ္ခဲြ ေနရသည့္ ဘ၀ ျဖစ္၏။
ခဲြမေနလုိ႔ကလည္း အေမရယ္၊ အေမ့ ေနာက္ေယာက်္ား ပေထြးရယ္၊ အဲသည္ ပေထြးႏွင့္ ရသည့္ မေအတူ ဖေအကဲြ ေမာင္ေလးရယ္ ဆုိေတာ့ လိႈင္သာယာ အစြန္မွ အိျႏၵာတုိ႔၏ မဓမတုိင္ ဓနိမိုး ၀ါးထရံကာ အိမ္ကေလးႏွင့္က မကာမိ။ သည္ေတာ့ အစ္ကိုက သူစပယ္ယာ လုပ္သည့္ လုိင္းကားဂိတ္ အစႏွင့္ အနီးႏိုင္ဆံုး ထန္းေျခာက္ပင္ ရပ္ကြက္ ကေလးမွာ ေနသည္။ သည္ေတာ့လည္း တစ္မိတည္းဖြား ေမာင္ႏွမ အရင္း ဆုိေပမယ့္ အစ္ကိုႏွင့္ မျမင္မေတြ႔ ခဲ့ရသည္မွာ လႏွင့္ပင္ ခ်ီၿပီ။ ႏွစ္လသမီး တူမေလးကိုလည္း အစ္ကို႔ ဇနီး မီးဖြားၿပီးစ မီးတြင္းထဲမွာ တုန္းကသာ အိျႏၵာ သြားေတြ႔သျဖင့္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႔ခဲ့ ရၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကိုယ္မုိ႔ အစ္ကိုတုိ႔ အိမ္သို႔ မေရာက္ျဖစ္။ သည္ေတာ့ တူမေလးကိုလည္း ျမင္ခ်င္ ေတြ႔ခ်င္သည္။
ထုိေၾကာင့္ အစ္ကုိ႔ ဖုန္းရကတည္းက ဒီေန႔ အိမ္ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ ျပန္မည္ဟု စဥ္းစား ထားမိခဲ့၏။ အေမ့ကို လာကန္ေတာ့မည္ ဆုိေတာ့ အစ္ကို႔မွာ ေငြစေလး အထုိက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပ ေနပံုရသည္ဟု အိျႏၵာ ထင္သည္။ အစ္ကို႔မွာ အဆင္ေျပပံု ရလွ်င္ အစ္ကို႔ဆီက မုန္႔ဖိုး ရဖူးတယ္ ရွိေအာင္ တမင္ကို အနည္းအပါး ေတာင္းထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခါတုိင္းလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႔ေနက် ေနရာေလးသို႔ ကိုႀကီး ေခၚတာကိုပင္ သည္ေန႔ေတာ့ ခြင့္ျပဳပါ ေတာင္းပန္ရင္း အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။
“အိျႏၵာ ညီမေလး၊ မင္းတုိ႔ မားကက္တင္းေတြနဲ႔ ကပ္စတမ္မာေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာ သူတုိ႔ဆီက ေၾကာ္ျငာေလး တစ္ခုရဖုိ႔ အတြက္ မင္းတို႔ဘက္က အၿပံဳးခ်ဳိခ်ဳိ အေျပာ ႏဲြ႔ႏြဲ႔ေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္ ဆုိတာမွာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ သတ္မွတ္ ထားဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။ သတ္မွတ္ မထားရင္ ေသြးတုိးစမ္း ခံရတတ္တယ္။ လက္ရဲ ဇက္ရဲနဲ႔ အေစာ္ကား ခံရတတ္တယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာကြၽမ္းတဲ့ မုဆုိးက အလြယ္တကူ သိတတ္တယ္လုိ႔လည္း ညီမေလး သိထား ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းရွင္ဆုိတဲ့ လူေတြထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေငြေပါသေလာက္ စာရိတၲ ခ်မ္းသာတဲ့သူ အေတာ္နည္းတတ္တယ္။ သူတုိ့က မင္းတုိ႔လုိ မအူ မလည္နဲ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွခ်င္ပခ်င္တဲ့ အရြယ္ မားကက္တင္း ေလးေတြကိုဆုိ အလိုလို ႀကိဳၿပီး အထင္ေသး ထားတတ္တယ္ ဆုိတာ သတိထားပါ။ ဒါလည္း တခ်ဳိ႕မားကက္တင္းေတြရဲ႕အေနအထုိင္ မတတ္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ညီမေလးက မားကက္ တင္းေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးမို႔ မမွားသင့္ တာ မမွားရေအာင္ အစ္မ သတိေပးတာေနာ္”
ညေနပိုင္း အလုပ္မွ ျပန္ခ်ိန္တြင္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ကို ႀကီး လာလာ ႀကိဳ ေခၚသည့္ ေနာက္သို့ အိျႏၵာပါပါသြား သည္ ကို ႏွစ္ခါသံုးခါ ျမင္ ေနသည့္ ေပါ့ပ္သတင္း အယ္ဒီတာ အစ္မႀကီး ေစာစႏၵာက အိျႏၵာ့ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း တ မင္ ေခၚၿပီး သတိ ေပး ခဲ့ဖူးေသးသည္။
အယ္ဒီတာ အစ္မႀကီး ေျပာတာ ေစတနာ ျဖစ္ေၾကာင္း အိျႏၵာ သိသည္။ မားကက္တင္းေတြ ထဲ တြင္ အိျႏၵာ အငယ္ဆံုး ဆုိတာလည္း မွန္ သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီး ၿပီးခ်င္း အိျႏၵာ အလုပ္စ ၀င္ေတာ့ ဆယ့္ခုနစ္ ႏွစ္ပဲ ရွိေသး၏။
ယခု လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ဆုိေတာ့ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ထဲမွာမုိ႔ အားလံုးထဲတြင္ေတာ့ ကေလးအရြယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ေတာ့ ကေလးဟု သိပ္မထင္ခ်င္ေတာ့။ အပ်ဳိရင့္ မႀကီးေတြႏွင့္ တဲြၿပီး အပ်ဳိ လုပ္ခ်င္ လွၿပီ။ ၿပီးကိုယ့္႐ုပ္ရည္ အေျခအေနကိုလည္း ကိုယ္သိသည္ပဲေလ။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မုိ႔ ကိုယ္ခ်ဥ္သည္ မဟုတ္။ အသားက ညိဳသည့္ ဘက္ပါသည္ ဆုိေပမယ့္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ညိဳသည့္ အသားမဟုတ္။ စိုၿပီး အိေနသည့္ အသား။
ကိုႀကီးကေတာ့ “မျဖတ္မေတာက္ဘဲ ခါးဆစ္ေပၚထိ ၀ဲေနတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ သြားတက္ ေဖြးေဖြးေလးေတြ အျပင္ ေတာက္ၿပီး ရႊန္းလဲ့ ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြက ျမန္မာဆန္ဆန္ မ်က္လံုး ေအးေအာင္လွတဲ့ အလွဆံုးေလးေတြပါပဲ” ဟု ထုတ္ထုတ္ႏႈတ္ႏႈတ္ ဆုိဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သည္ တစ္ကိုယ္လံုး ေျပာစရာမရွိေအာင္ လွသည့္ မိန္းမေခ်ာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားမိၿပီးသား ျဖစ္၏။
ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ တုန္းကေတာ့ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ဘ၀မို႔ သနပ္ခါးေတာင္မွ တစ္တံုးႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ ေပးရသည့္ ရွင္မေတာင္လုိမ်ဳိး မလိမ္းႏုိင္ခဲ့။ ေရႊျပည္နန္းလုိ ဘူးမ်ဳိးနားကိုပင္ မကပ္ႏိုင္သျဖင့္ ေစ်းေပါ ေပါရသည့္ စက္ေသြးခဲလုိ သနပ္ခါးမ်ဳိးႏွင့္သာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္သည္ အထိ အေမႏွင့္ ပေထြး လုပ္သူက စိတ္ရွည္စြာ ႀကိဳးစားပမ္းစား ထားေပးခဲ့ေသး သည္ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရမည္။
အစ္ကို႔ အခုလက္ရွိ အလုပ္က လုိင္းကား စပယ္ယာ ဆုိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အိမ့္စီးပြားေရး အေျခအေနကို အစ္ကို ကိုယ္တုိင္ သိသျဖင့္ ခုႏွစ္တန္းႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းထြက္လ်က္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလးတြင္ အစ္ကို စားပြဲ၀င္ လုပ္သြားခဲ့သည္။ ရသည့္ စားပြဲထုိး လခက မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ စားရိတ္ၿငိမ္း ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္စာ ေလ်ာ့ၿပီး ၀န္ထုပ္ အေတာ္ ေပါ့သြားသည္။
အစ္ကို အလုပ္ထြက္ လုပ္လုိက္တာေၾကာင့္လည္း အတန္းထဲမွာ စာမညံ့သည့္ အိျႏၵာ့ကို ေက်ာင္းဆက္ ထားႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္။ အစ္ကိုက ညီမေလး အတြက္ တမင္ ေက်ာင္းထြက္ ေပးလုိက္တာလား မသိဟုပင္ အိျႏၵာ ေတြးခဲ့မိဖူး၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ အိျႏၵာတုိ႔ မိသားစုေလးမွာ အေမ့ ကံကကို မေကာင္းခဲ့ တာပဲလား။ အိျႏၵာတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ကံက မေကာင္း ခဲ့တာလားေတာ့ မေျပာတတ္။ အိျႏၵာတုိ႔ အေဖက ပုဂၢလိက ငါးဖမ္း သေဘၤာမွာ ငါးဖမ္းပိုက္ဆဲြ အလုပ္သမား အျဖစ္ ပင္လယ္ေပ်ာ္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တုန္းကေတာ့ မိသားစု အေျခအေနေလးက တင့္ေတာင္း တင့္တယ္ အရွိခဲ့သားဟု အေမ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ ကံၾကမၼာဆုိသည္က ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ လုိရာ ဇက္ႀကိဳး သတ္ၿပီး ႏွင္၍ရစေကာင္းသည္ မဟုတ္ေတာ့ အေဖတုိ႔ ငါးဖမ္းသေဘၤာ ပင္လယ္ထဲမွာ မုန္တုိင္း မိၿပီး စင္းလံုး ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ အလုပ္သမား ရပိုင္ခြင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေလး ဘာ ေလးမွ်ပင္ မရရွိခဲ့။ သည္တုန္းက အစ္ကို ေလးႏွစ္သားႏွင့္ အိျႏၵာက တစ္ႏွစ္ခဲြ သမီးေလး။ အိျႏၵာ အဖုိ႔ေတာ့ အေဖ့ မ်က္ႏွာကိုမွ်ပင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိတတ္သည့္ အရြယ္ ျဖစ္သည္။
ပင္ကိုကပင္ ႐ုိး႐ိုးထုိင္းထုိင္းႏွင့္ လင့္လုပ္စာကိုသာ အားကိုး တတ္ခဲ့ေသာ အေမသည္ လူမမည္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ဘ၀ကို ႐ုန္းရကန္ရၿပီ ဆုိသည့္ အခါ အရာရာ အက်အဆံုးႏွင့္သာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ ရ၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕သစ္ တည္စက အေဖ့ ေခြၽးႏွဲစာေလးျဖင့္ ၀ယ္ထားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕တြင္းက်က် ေပ ၄၀၊ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ကေလးႏွင့္ ဓနိမိုး ၀ါးထရံကာ ပ်ဥ္ခင္း၊ အထုိက္ အေလ်ာက္ အိမ္ကေလးကို ရသေလာက္ျဖင့္ ေရာင္းကာ ၿမိဳ႕အစြန္သို႔ ေရႊ႔ ခဲ့ရသည္။ အေမကမူ ေမာလွသည့္ ရင္ကို ေျပေစလုိ၍ပဲ လားေတာ့ မသိ “ထိန္ပင္ သုသာန္နဲ႔ နီးသြားေတာ့လည္း ေသေတာ့ ပိုအဆင္ ေျပတာေပါ့” ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာတတ္ခဲ့ ေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ဘာဆုိဘာမွ် မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ရွိလွသည့္ အေမသည္ အားကိုး ရွာရင္းႏွင့္ပင္ အရက္ခ်က္ စက္႐ံု တစ္ခုမွ ထရပ္ကား ေမာင္းသမား မုဆိုးဖုိ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳလုိက္ေတာ့ အိျႏၵာ့ အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ အေမ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္က မုဆိုးဖုိ ဆုိေပမယ့္ ကေလး မရွိ၍ တိုးလုိ႔ တြဲေလာင္းေတြ ပါမလာခဲ့။ အရက္ခ်က္ စက္႐ံုမွ ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာ ဆုိေပမယ့္လည္း အရက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ေယာင္လုိ႔ ေသာက္တတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ သည္တစ္ခုေတာ့ အေမ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္။အိျႏၵာတုိ႔ ေမာင္ႏွမလည္း အေမ့ နည္းတူ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္ ထင္၏။ ပေထြး လုပ္သူက မယားပါ သားသမီးေတြ အေပၚ အစစ သည္းညည္း ခံတတ္သည့္ လူ႐ိုး သေဘာေကာင္း တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “႐ိုးလြန္းလုိ႔လည္း ခပ္ထံုထံု ခပ္အအ အေမႏွင့္ ေတြ႔ၾကတာ ျဖစ္မွာ” ဟု ဒရြတ္ သီထိုးႏွင့္ပင္ ဆယ္တန္း ေရာက္လာသည့္ အိျႏၵာက အေမ့ကို ေနာက္ေတာ့ “ညည္းက်ရင္သာ ဆန္းဆန္းျပားျပား လူနဲ႔ မေတြ႔ ေအာင္ေရွာင္”ဟု ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ ရန္ေတြ႔ပံု တမင္ လုပ္လ်က္ အေမ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးေသးသည္။
ပေထြး လုပ္သူက သူရသည့္ လခ ရွစ္ေသာင္းကို တစ္ျပား မက်န္ အေမ့လက္ထဲ အပ္ၿပီးမွ လမ္းစရိတ္၊ ကြမ္းဖိုးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဖုိးဟု ဆုိကာ တစ္ေန႔ တစ္ေထာင္ႏႈန္းႏွင့္ သံုးေသာင္းျပန္ ေတာင္းေတာ့ အေမ့လက္ထဲ ငါးေသာင္းပဲ က်န္သည္။ ထုိ ငါးေသာင္းက လူဦးေရ ေလးေယာက္ရွိသည္႕ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု၏ စားစရိတ္ေလာက္ကိုမွ် မကာမိသည့္ အခါ ပေထြးက သူ႔အရင္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္တုန္းက ေနခဲ့သည့္ အိမ္၀ိုင္းႏွင့္ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းလုိက္ၿပီး အေမ့ကို တုိတိုထြာထြာ ကုန္စံုေလးေတြ တင္ထား ႏုိင္သည့္ အိမ္ဆုိင္ေသးေသးေလး တစ္ဆုိင္ ဖြင့္ေပးသည္။ နည္းနည္းေတာ့ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္သလို ရွိလာခဲ့၏။
သို႔ႏွင့္ပင္ အစ္ကိုက ခုႏွစ္တန္း အေရာက္ ေက်ာင္းထြက္သြားေပမယ့္ အိျႏၵာက ဆယ္တန္းေအာင္သည္ အထိ ကုပ္ကုပ္ ကပ္ကပ္ႏွင့္ပင္ ေနႏုိင္ခဲ့ သည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေအာင္ခ်င္း အိျႏၵာ အလုပ္၀င္ေတာ့ စေပး လစာ ႏွစ္ေသာင္းခဲြ။ ကိုယ္ေကာက္၍ ရေသာ ေၾကာ္ျငာအေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေပးသည္ ဆုိေတာ့ လစာႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ေလးေသာင္း ေလးေသာင္းခဲြေလာက္ေတာ့ ကိုက္သည္။ ထုိမွ်ေလာက္မွ မရလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္။ လိႈင္သာယာႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲခရီး စရိတ္ကပင္ အသြားအျပန္ ၄၀၀ ရွိသည္။ တစ္လဆုိေတာ့ တစ္ေသာင္းေအာက္ မဆင္းတတ္။
မိန္းကေလး သဘာ၀ အခ်ဥ္ ထုပ္ကေလး ဘာေလးပင္ တစ္ထုပ္ တစ္ရာေအာက္ ဆင္းတာ မရွိသျဖင့္ လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္မစားရဲခဲ့။ တုိတိုထြာထြာ သြားရည္စာ ဆုိတာကေတာ့ ေ၀းလုိ႔။ အလုပ္ထဲကို ထည့္သြားရသည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ဆုိသည္ကလည္း အၿမဲလုိလုိ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ ျဖစ္မေနဖို႔ကလည္း လုိေသးသည္ ဆုိေတာ့ အေမ့ထံ အိျႏၵာ့ လစာ အသားတင္ က်န္သည္က နည္းလွသည္။
ေၾကာ္ျငာ ကိစၥႏွင့္ လူေတာ သူေတာထဲ ၀င္ရ သြားရေတာ့လည္း အ၀တ္အစားေလးက အထုိက္ အေလ်ာက္ေတာ့ လုိလာျပန္၏။ မားကက္တင္းေတြ အတြက္ ေဆးလ္ဗားစတား ဂ်ာနယ္၏ သတ္မွတ္ထားေသာ ၀တ္စံုရွိသည္ ဆုိျငားလည္း ထုိ၀တ္စံု အတြက္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ အေရာင္ကိုသာ ဂ်ာနယ္က သတ္မွတ္ေပးတာ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္း ဘယ္ရာသီမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္စံုက သံုးစံုမွ မရွိလွ်င္မျဖစ္။ ၿပီး စေန တစ္ရက္ကို သတ္မွတ္ ၀တ္စံု မဟုတ္ဘဲ မိမိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ၀တ္ခြင့္ရွိသည္ ဆုိေတာ့ ဒီ့ျပင္ အ၀တ္အစားကလည္း မရွိလုိ႔ မျဖစ္ေသးျပန္။
သူမ်ား၀တ္တုိင္း လုိက္မ၀တ္နဲ႔ေပါ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မားကက္တင္း ၀တ္စံုပဲ ေျခာက္ရက္လံုးလံုး ၀တ္ပါလား ဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြလုိပဲ လွလွပပေလး ၀တ္ခ်င္စိတ္ ရွိမိရသည့္ အတြက္ကိုမူ အျပစ္ရယ္လုိ႔ ျမင္မေနခ်င္ေတာ့။ လွခ်င္ပခ်င္သည့္ အရြယ္ ပါရွင္ဟုသာ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးခ်င္မိသည္။
အ၀တြင္လား ဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးျပန္။ မ်က္ႏွာေပၚ ထိုက္သင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ေတာ့လည္း လိမ္းခ်င္ျခယ္ခ်င္မိ ျပန္ေသး၏။ ခက္သည္က အိျႏၵာ့ ခ်ဳိင္းနံ႔က ေနျပင္းျပင္း ဆုိလွ်င္ ကိုယ့္အနံ႔ပင္ ကိုယ္သည္း ညည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ရွိတတ္မွန္း ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သိေနသျဖင့္ကာ ေနရွင္းေလးကအစ လုိအပ္ ေနျပန္ေသး၏။အေမကေတာ့ အေျပာသား။ ထံုးၾကက္တက္ ရည္ေလး ခ်ဳိင္းမွာ သုတ္လည္း အနံ႔ဆုိးတာေတာ့ ေပ်ာက္ပါတယ္ေအတဲ့။ သို႔ေသာ္ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးရနံ႔ေလးေတာ့ ကိုယ့္ဆီက ရေစခ်င္ေသးသည္ေလ။ ဒါ့အျပင္ ေနာင္းေဟာင္း၊ မက္စ္ဖိုက္ တာလုိ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူး ေလးမ်ဳိးက အိျႏၵာတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လစဥ္ အရစ္က်ေပးႏွင့္ အစ္မႀကီး တစ္ေယာက္က ေရာင္းေပးသျဖင့္ အတုိးႏွင့္ တြက္လွ်င္ သံုးဆယ္တုိးေလာက္ အထိ ေစ်းတင္ထား မွန္းသိေသာ္လည္း သူေရာင္းေပးေပးလုိ႔ဟု ေက်းဇူးပင္ တင္မိရ ေသးလ်က္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ရသည္။ ဖ်ဥ္စ လွလွေလးေတြ ဆုိလည္း သည္လုိပါပဲ။ လေပးႏွင့္ ၀ယ္၀တ္ရသည္ေပါ့။
ပင္ကိုယ္႐ုပ္ခံေလး ရွိသူမို႔ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း ျခယ္ကာ သကာ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ေယာက္က အိျႏၵာတုိ႔မ်ား လွလုိက္တာေနာ္။ ညိဳေခ်ာေလးဟု ဆုိခဲ့လွ်င္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္မွ လွခ်င္ ပခ်င္စိတ္ေတြ ပိုခဲ့မိရေသးသည္။ အဲသည္လုိ ခ်ီးမြမ္းခဲ့ သူေတြထဲ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ ျမတ္ႏုိးစြာ ေခၚမိသည့္ ကိုႀကီး တင္ေအာင္ႏိုင္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ခ်ီးမြမ္းဖူးသူဟု အိျႏၵာ မေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူ႔ခ်ီးမြမ္းသံကို အိျႏၵာ ရင္ခုန္မိခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္လံုး အၾကည့္ စူးစူးေတြကို နည္းနည္း ရြံ႔မိေသာ္လည္း သူႏွင့္မုိ႔ ဆံုမိလွ်င္ သူ႔ကို ေငးမၾကည့္ဘဲ မေနခဲ့မိ။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ မ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံ ေပၚေပၚႏွင့္ သူ႔႐ုပ္က အိျႏၵာ့ကို ဖမ္းစား ထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူႏွင့္ စတင္ ခင္မင္ခဲ့ရသည့္ ေန႔ကို အိျႏၵာ မေမ့။
(၂)
အမွန္ေတာ့ သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ရန္ကုန္ ဘစ္စနက္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဒီေခတ္ အင္တာနက္ ခ်က္တင္၀င္ရင္း အြန္လိုင္းမွာ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ျမင္ဖူး သိဖူးသည္ မဟုတ္ဘဲ အသံေလး တစ္ေယာက္တစ္ ျပန္ၾကားရ႐ံုႏွင္႕ပင္ အသိ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ရာမွ တစ္ဆင့္ မျမင္ဖူးၾကဘဲ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာေတြ ရွိသည္ဆုိေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ႏွင့္ အကြၽမ္းတ၀င္ မရွိသည့္ အိျႏၵာက နည္းနည္း အံ့ၾသမိသလုိ ရွိေသာ္လည္း ကိုႀကီးႏွင့္ အိျႏၵာတုိ႔၏ ဆံုဆည္းမႈ သည္လည္း ႀကိဳးဖုန္းထဲမွ တစ္ဆင့္ စတင္ ခဲ့ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါသည္ ဟုေတာ့ ၀န္ခံရမည္ ျဖစ္သည္။
အိျႏၵာတုိ႔ အလုပ္က မနက္ ၉ နာရီခဲြ ဂ်ာနယ္တုိက္ ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ဘစ္စနက္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္လွန္ၿပီး ေၾကာ္ျငာ ရႏုိင္သည့္ ကုမၸဏီေတြ၊ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ၊ အထူကု ေဆးခန္းေတြ၊ ေဆးကုမၸဏီႀကီးေတြ စသည္ျဖင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကမ္းလွမ္း ၾကည့္ရတာမ်ဳိး ရွိသလုိ တျခား မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲ ေၾကာ္ျငာ ထည့္ထားသည့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ထံသုိ႔လည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ကမ္းလွမ္း ၾကည့္ရသည္။
“တုိ႔ မားကက္တင္းေတြ ဆုိတာကကြယ္ အၿငိမ့္ မင္းသမီးေတြ လုိပဲေပါ့။ ကိုယ့္ရင္ထဲ အပူ ရွိေနဦးေတာ့ေတာင္မွ စင္ေပၚေရာက္လုိ႔ ပရိသတ္ကို မ်က္ႏွာျပရၿပီဆုိတဲ့ အခါ ခ်ဳိေနေအာင္ ၿပံဳးထားရတဲ့ အၿငိမ့္ မင္းသမီးေလးေတြလုိမ်ဳိးပါပဲ။ ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာ တစ္ေယာက္ရဖုိ႔ ေျပာရတဲ့ အခါ အေျပာေလးကို ခ်ဳိထားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း အလုိက္ အထုိက္ေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္ထား သည္းညည္းခံၿပီး ဆက္ဆံရတာမ်ဳိးေတြ ရွိတာေပါ့”
အိျႏၵာ အလုပ္ထဲ ေရာက္စက လုပ္သက္ရင့္ အစ္မႀကီးမ ေခ်ာသီတာက အစစ သင္ျပေပးခဲ့ဖူး၏။ အလုပ္သင္ မားကက္တင္းေလးဆုိေတာ့ အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာႏွင့္ပင္ အတူသြား အတူ လာလုပ္ခဲ့ရသည္။ အစ္မႀကီးက ကိုယ့္ညီမ အရင္းေလးကို အိျႏၵာ့ကို ထိန္းထိန္းကြပ္ကြပ္ ဆံုးမတတ္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ညီမေလးေရ၊ ကပ္စတမ္မာ ဆုိတာက လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံရတယ္ ဆုိတာမွာလည္း ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။ အစ္မ ႀကံဳဖူးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ပါ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေၾကာ္ျငာ ကိစၥ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဖုန္းခဏ ခဏဆက္၊ ဖုန္းထဲမွာ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အီတာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာ ဆုိေတာ့ အလုိက္အထုိက္ေတာ့ လက္ခံ ေျပာရတာေပါ့။
သူတစ္ခါ ဖုန္းေျပာရင္ နာရီ၀က္၊ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ေတာင္မွ ၾကာတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က အလိမၼာ သံုးၿပီး စကားျဖတ္လုိ႔။ လႊတ္မ်ားထားလုိ႔ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုးေတာင္ ေျပာေနမလားပဲ။ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိးေတြက တယ္လီဖုန္းထဲက ေနေတာင္မွ အရသာ တစ္ခုခု ရေအာင္ ယူတတ္ ေနတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ တစ္ခုခု စားရင္း စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာခ်င္လုိ႔ ဟိုဆုိင္ကို လာခဲ့ပါ။ ဒီဆုိင္ကို လာခဲ့ပါ။ တစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့ေနာ္နဲ႔။ ခ်ိန္းေတာ့တာေလ။ အဲဒါမ်ဳိးဟာ ေက်ာ့ကြင္းပဲလုိ႔ သိထားဖုိ႔ လိုတယ္။ အဲဒီလို ဖုန္း ခဏခဏ ဆက္ၿပီး ေခၚေနတာကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစ္မ သည္းမခံႏုိင္တာနဲ႔ပဲ သူ႔ေၾကာ္ျငာ ေလးေရာင္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္သိန္း ခဲြဖိုး မရခ်င္ေနေတာ့ ဆုိၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အဲဒီလုိ ကပ္စတမ္မာလုိမ်ဳိး ကိုယ့္ဂ်ာနယ္ကေန လန္ထြက္သြားတာ က်ေတာ့ ဂ်ာနယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမက မႀကိဳက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ထိခိုက္နစ္နာတယ္ေပါ႕။
တုိ႔ဆက္ဆံေရး မတတ္လုိ႔ ဆုိၿပီး အဆူခံ ထိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔တင္ ထိခိုက္တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္သိန္း ခဲြကို ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ့ဆုိေတာ႕ အစ္မဘက္ကလည္း တစ္ေသာင္းခြဲ နာသြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက အလုပ္ရွင္ေလ။ သူ႔အတြက္ပဲ သူၾကည့္တာ။ ကိုယ့္၀န္ထမ္း ထိကပါး ရိကပါး အလုပ္ခံရေန ရတာကိုက် သူတုိ႔က စာနာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မားကက္ တင္းပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ႕ သည္းညည္းခံမွေပါ့တဲ့။ သူတုိ႔ ေၾကာ္ျငာ ရရင္ၿပီးေရာ။ တုိ႔ေတြေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသြားေပါ့ ညီမေလးရယ္။ ေျပာခ်င္တာက တို႔မားကက္တင္းေတြဆုိတာက ဆူးႏွစ္ဘက္ၾကား က ဘူးသီးလုိမ်ဳိး ဆုိတာလည္း သိထားဖုိ႔ လုိတယ္ ညီမေလး။ သတိထားတတ္ဖုိ႔ ေျပာတာပါ”
အစ္မေခ်ာသီတာက အေသးစိတ္ေအာင္ သင္ျပ ေပးခဲ့ဖူးသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူကိုယ္တုိင္ကမူ သူ႔ကပ္စတမ္မာ ျဖစ္သည့္ တုိင္းရင္းေဆးတုိက္တစ္ခု၏ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်သြားသည္။
“သူက ညီမေလးရယ္။ တစ္ခုလတ္ ဆုိေပမယ့္ အစ္မကို အေပ်ာ္ ႀကံခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ သူ အစ္မကို အရမ္း ခ်စ္ရွာပါတယ္။ အစ္မ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ကို ေမတၲာ ရွိမိတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ အသက္ကလည္း သူက အစ္မထက္ ငါးႏွစ္ပဲ ႀကီးတယ္။ သူက အိမ္ေထာင္ေရး ကံမေကာင္းခဲ့တဲ့ သူ႔ဘ၀ဟာ အစ္မနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးမွ အဓိပၸာယ္ ရွိခဲ့ရတာတဲ့”
ယခုေတာ့ အိမ္ေထာင္က် ၿပီးသည္ႏွင့္ အလုပ္မွ ထြက္သြားခဲ့ေသာ အစ္မ ေခ်ာသီတာ ကေလး တစ္ေယာက္ပင္ ရလ်က္ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးက သာသာယာယာ ရွိေၾကာင္း အိျႏၵာ သိရသည္။ သူ႔ထံသို႔လည္း မၾကာမၾကာဆုိသလုိ အိျႏၵာ သြားလည္ျဖစ္သည္။ သူ႔ အစ္ကိုႀကီး ဦးခင္ေမာင္၀င္းကလည္း သူေျပာသလုိပင္ သေဘာ ေကာင္းစြာႏွင့္ သူ႔ကို ခ်စ္တတ္သျဖင့္ အိျႏၵာ မုဒိတာျဖစ္ရ သည္။
“အစ္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၲာ အစစ္အမွန္နဲ႔ အိုးအိမ္ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကလည္း ရွားေတာင့္ ပါးေတာင့္ ျဖစ္ခဲ့ သလားေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အမ်ားကျဖင့္ေတာ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းတုိ႔ ေငြတုိ႔နဲ႔ လမ္းခင္းၿပီး ပ်ားရည္ ဆမ္းထားတဲ့ ဓားသြား မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြနဲ့ ကိုယ့္ဆီကို ၀င္လာ တတ္တဲ့ သူေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိး ေတြကို အလိမၼာနဲ႔ ေရွာင္တတ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့လည္း ပ်ားရည္ကိုသာ ျမင္ၿပီး ဓားသြားကို မျမင္မိ တတ္ၾကဘူးေလ။ ဓားသြားကုိ မျမင္ရင္ေတာ႕ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ ဘ၀ဟာ ေရတိမ္နစ္ သြားတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးမထားဘဲ မီးနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သူေတြ ရွိ တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ညီမေလးရယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္း တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အလကားရတဲ့ ဘာပစၥည္းဆုိ ဘာပစၥည္းကိုမွ မမက္ေမာပါနဲ႔။ မက္ေမာမိရင္ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး အေလ်ာ္ေပး ရတတ္တယ္”
အေၾကာင္းအရာ ဆံုတိုင္း အစ္မ ေခ်ာသီတာ ေျပာခဲ့သည့္ စကားေတြကို အိျႏၵာ့ ဦးေႏွာက္ထဲ အၿမဲ ထည့္ထားမိသည္။ သူ႔ စကားေတြကို ဗဟိုျပဳကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္လည္း ေနတတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကားေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံု တစ္ခု၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘစ္စ္နက္ဒုိင္ ယာရီထဲတြင္ ေတြ႔မိ၍ ေခၚလုိက္မိသည္ႏွင့္ စၾကား လုိက္ရသည့္ သူ႔အသံကကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာ တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ့မိေလသလားပင္ မသိေတာ့။
“မဂၤလာပါ၊ အမိန္႔ ရွိပါ ခင္ဗ်ာ” တဲ့။
ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘဲ အဲဒီ့ အသံက အိျႏၵာ့ နားထဲ ခ်ဳိလုိက္မိသလုိလားပင္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ႏႈတ္ခ်ဳိရသည့္ မားကက္တင္း တစ္ေယာက္ ဆုိေပမယ့္ သူ႔အသံက ဆဲြေဆာင္မႈ အျပည့္ႏွင့္ပင္ ပိုခ်ဳိ ေနသလား ထင္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိအသံႏွင့္ လုိက္ဖက္ႏိုင္သည့္ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို အိျႏၵာ့ စိတ္ကူးထဲ ပံုေဖာ္လုိက္မိေတာ့ နားကပ္ပန္ မထားေသာ ဆံပင္ေမြးနီ ေၾကာင္ေၾကာင္ကို ဂ်ယ္ႏွင့္ ေထာင္မထားေသာ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေျခဖ်ားကို ဖေနာင့္ျဖင့္ နင္းမထားေသာ။ တည္ၾကည္ခန္႔ညား အမ်ဳိးသား လူငယ္တစ္ေယာက္။ စတုိင္ပင္ကိုေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ထားေလမည္လား မသိ။
“အစ္မတုိ႔ ဂ်ာနယ္က ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္မုိ႔ ဖတ္ျဖစ္ ေနပါတယ္။ ေစာင္ေရကလည္း ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ ဆုိေတာ့ ေၾကာ္ျငာ အတြက္ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘာ့စ္ကို ေျပာထားႏွင့္ မယ္ေလ။ အစ္မ လာေဆြးေႏြး ၾကည့္ပါလား။ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္႐ံုမွဴး တင္ေအာင္ႏုိင္ပါ”
သူက ကုိယ္႕ကို “အစ္မ” ဟု ဆုိေနေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုယ္ဖန္ဆင္း ထားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကပင္ ပိုႏုသြားလုိက္ သလုိလုိ။ သူ႔အေခၚ ႀကီးေၾကာင့္ ကိုယ္ကပင္ ပုိရင့္ သြားလုိက္ သလုိလုိ။ ဒီက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူးေနာ္ဟု ေျပာလုိက္ခ်င္မိေသး သလုိလုိ။
အဲ႕ဒီ ဖုန္းဆက္သည့္ ေန႔လယ္ခင္းမွာကို သူ႔ “ဂုိးလ္ဒင္း ဟီး႐ိုး”ကား ေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံုသို႔ ေရာက္သြားေတာ့ အလုပ္႐ံုႀကီးက အႀကီးႀကီး။ သည္ေလာက္ လုပ္ငန္းႀကီး ဆုိေတာ့ ေလးေရာင္မ်က္ ႏွာ၀က္ ေၾကာ္ျငာေလာက္ေတာ့ ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ၿပီး သူတုိ့ ေၾကာ္ျငာကို မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ တခမ္းတနား ေတြ႔ထားသည္ပဲ။ ကိုယ္အေျပာ ညက္လွ်င္ ညက္သေလာက္ ေၾကာ္ျငာေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္သည္။ ၿပီး အလုပ္႐ံုမွဴး ဆုိသည့္ ကိုတင္ေအာင္ႏိုင့္ အသံက သေဘာ ေကာင္းႏုိင္သည့္ အသံမ်ဳိးပါဟု အိျႏၵာ ထင္သည္။
“ကြၽန္မက ေဆးလ္ဗား စတား ဂ်ာနယ္က အိျႏၵာပါရွင့္။ ဒီက အလုပ္႐ံုမွဴး ဦးတင္ေအာင္ႏုိင္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါ”
အလုပ္႐ံု ႐ံုးခန္း၀တြင္ ရပ္လ်က္ ႐ံုးခန္းထဲမွ စားပြဲတြင္ တယ္လီဖုန္း ႏွစ္လံုးႏွင့္ ဖုိင္တြဲေတြ ၾကားထဲ ထုိင္ေနသည့္ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာမိေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ဖိတ္ခနဲ လက္သြားလုိက္တာ အိျႏၵာ ျမင္သည္။
“ေၾသာ္ မနက္က ဖုန္းဆက္တဲ့ အိျႏၵာဆုိတာက ညီမေလးကိုး။ အစ္ကိုက တင္ေအာင္ႏုိင္ပါ။ လာထုိင္ ညီမေလး။ အစ္ကို တုိ႔အလုပ္႐ံုက မွတ္တုိင္နဲ႔ လွမ္းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ခဲ့ ရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ လွေအးေရ ဒီညီမေလးဖုိ႔ အေအး တစ္ပုလင္း လုပ္ပါကြာ ညီမေလး ဘာေသာက္မလဲ”
ေနျပင္းျပင္း ေအာက္မွာ ထီးမပါဘဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ ရသျဖင့္ နဖူးျပင္တြင္ စုိ႔တက္လာသည့္ ေခြၽးစကို စလင္းဘက္ထဲမွ လက္ကိုင္ပု၀ါေလး ထုတ္ၿပီး တုိ႔မိသည္ကို သူ သတိ ထားမိလုိက္ပံု ရွိသည္ဟု အိျႏၵာသိသည္။ တစ္ေထာင့္ ေလးငါးရာတန္ အေပါစား ေခါက္ထီးေလးတစ္လက္ပင္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသး သျဖင့္ မိုးကုန္ ေနၿပီပဲေလ။ ထီးမလုိေတာ့ပါဘူးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ဆင္ေျခ ေပးထားမိသည့္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ထက္ သူ႔သိ တတ္မႈေလးကို ပိုၿပီး သတိထားမိ လုိက္ရေသးသည္။
“အာ မေသာက္ေတာ့ဘူး အစ္ကို ရပါတယ္”
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေအးေအးေလး တစ္ခုခု ေသာက္လုိက္၊ ေအာရိန္႔ခ်္၊ ေအာရိန္႔ခ်္ေသာက္။ လွေအးေရ ေအာရိန္႔ခ်္ တစ္လံုး မွာလုိက္ကြာ။ ကိုင္း ညီမေလး အေအးေသာက္၊ နားၿပီးမွ အလုပ္ကိစၥ ေျပာၾကတာေပါ့။ နားပါဦး”
သူက သူ႔ပါးေပၚမွာ ပါးခ်ဳိင့္ခြက္ေလး ေပၚေအာင္ထိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၿပံဳးလ်က္ အိျႏၵာ့ကို အကဲ ခတ္သလုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ အိျႏၵာမ်က္လႊာ ခ်ထားလုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မလွမ္းကမမ္း စတီး ဘီ႐ိုေပၚမွ ဇီးကြပ္႐ုပ္ ယြန္းစီးကရက္ဘူးကို ထယူလုိက္သည့္ သူ႔ကိုမူ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္မိေအာင္ ၾကည့္လုိက္မိေသး၏။ စပုိ႔ရွပ္ အျပာႏု ေရာင္ႏွင့္ စတိုင္လ္ပင္ အျပာရင့္ကို တဲြ၀တ္ထားသည္က သူ႔အသား ျဖဴျဖဴႏွင့္ လုိက္ဖက္ ေနသလားလည္း ထင္မိသည္။
“ေၾသာ္ ေဆာရီး၊ အစ္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္လုိ႔ ျဖစ္မလား မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕က ေဆးလိပ္ မီးခိုးနံ႔ မခံႏုိင္ဘူး”
သူက စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ခ်ိတ္ၿပီးကာမွ အားနာဟန္ျဖင့္ ဆုိေနျပန္သည့္ အခါ “ရပါတယ္” ဟု အိျႏၵာ အလ်င္အျမန္ ေျပာလုိက္မိျပန္သည္။ ေျပာလုိက္မိၿပီးမွ သူ႔အျပဳအမူက တစ္ဖက္သား အေပၚ အလုိက္ကမ္းဆုိး အရမ္း သိတတ္သည့္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ သတိထားမိလုိက္ရပါသည္ ဆုိသည့္တုိင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ သိပ္သည္း ညည္းမခံႏုိင္ တတ္သည့္ ကိုယ္က ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ အလ်င္အျမန္ ခြင့္ျပဳသေဘာ တူလုိက္မိရသည္ မသိဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိရေသးေသာ္လည္း ကိုယ္က မားကက္တင္း တစ္ေယာက္မို႔ ကပ္စတမ္မာသာ အဓိကဆုိသည့္ အေျဖသာ ရလုိက္၏။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲသည္ေလာက္ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ လုပ္ငန္း တာ၀န္ခံမ်ဳိး၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ဳိး မေတြ႔ဖူးခဲ့ ေသးတာေတာ့လည္း အမွန္ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေတာ့ အေပၚစီးမွ ဆက္ဆံၾကတာေတြသာ အိျႏၵာ ႀကံဳဖူးသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ . . .
“ခုေနေတာ့ တစ္လ လခ်ဳပ္နဲ႔ စၾကတာေပါ့ေနာ္။ ေနာင္ ေၾကာ္ျငာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေျပာင္းအလဲြရွိရင္ ညီမေလးဆီ အစ္ကို ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္” ဟူေသာ နိဂံုးသတ္ စကားႏွင့္ပင္ “ဂုိးလ္ဒင္းဟီး႐ိုး” ကားေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံုမွ ေလးေရာင္မ်က္ႏွာ တစ္၀က္ ခုႏွစ္ေသာင္းခဲြဖိုး ေၾကာ္ျငာ ရသျဖင့္ အိျႏၵာ ေပ်ာ္သြားသည္။ အိျႏၵာ့ လုပ္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ သံုးေသာင္းေၾကာ္ျငာ တစ္ခုရခဲ့ ဖူးသည္က အျမင့္ဆံုး ျဖစ္သျဖင့္ သည္ကေန႔ ရသည့္ ေၾကာ္ျငာက ထင္ပင္ထင္ မထားမိခဲ့သည့္ တန္ဖုိး။ တစ္ဆယ္ ရာႏႈန္းႏွင့္ တြက္ၾကည့္ေတာ့ အိျႏၵာ့ အတြက္ တစ္ပတ္ကို ခုႏွစ္ ေထာင့္ငါးရာ။ တစ္လဆုိေတာ့ သူ႔လစာရင္းေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္လေတြ ဆက္ရႏုိင္ေအာင္ေတာ့ အစ္ကို တင္ေအာင္ႏိုင္ကိုပဲ အပူ ကပ္ရမည္ ေတြးရင္း “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို” ဟု ေျပာရေတာ့ သူက “ေၾကာ္ျငာတယ္ ဆုိတာက အခုလုိ အက္္ဒ္ဗာ တုိက္ဇင္း ေခတ္မွာ အစ္ကိုတုိ႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္လုိ႔ အစ္ကိုတုိ႔ကေတာင္ အခုလုိ တကူးတက လာေပး ေဖာ္ရတဲ႕ ညီမေလးတုိ႔ကို ေက်းဇူး တင္ရဦးမွာပါ” ဆုိေနျပန္ေသးသည္။
တစ္ဆက္တည္းလည္း “ၿမိဳ႕ထဲ သြားစရာ လမ္းႀကံဳလုိ႔ ဂ်ာနယ္တုိက္ အထိ လုိက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္” ဆုိသည္႕ သူ႔ေစတနာကို ထပ္မံ ကမ္းလွမ္း လုိက္ေသးသည့္ အခါ အဲသည္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပစ္လုိက္ဖုိ႔ အိျႏၵာ့မွာ ခြန္အား မရွိ လုိက္ေတာ့သလုိပင္ ျဖစ္သြား၏။ သူ႔ပါပလစ္ကာ ကားေလး ေရွ႕ခန္းမွာ သူႏွင့္အတူ စီးၿပီး လုိက္ခဲ့ မိသည္က ကနဦး အစ . . .။
(၃)
သူႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သံုးလ နီးပါး ရွိခဲ့သည့္ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ . . .
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔။
သူ႔ဆီမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။
“ညီမေလးေရ ဒီေန႔က ဘာေန႔လဲ သိလား” ဟုေမးသည္။ အဲဒီေန႔က ၾကာသာပေတးေန႔မွန္း သိေနပါလ်က္ ပိုၿပီး ေသခ်ာေအာင္ နံရံေပၚမွ ျပကၡဒိန္ဆီ တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္ၿပီးမွ “ၾကာသာပေတးေန႔”ဟု ေျဖရသည္။ အိျႏၵာ့ အေျဖကို သူအသံ ထြက္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။ ၿပီးမွ “ဗာလင္တုိင္းေဒး ဆုိတာေရာ သိလား” တဲ့။ သည္ေတာ့လည္း သူ ဘာကို ေမးေနသည္ဟု အိျႏၵာ မသဲကြဲ။ ထုိေၾကာင့္ သိသေလာက္ ေျဖရသည္။ “ဗာလင္ တုိင္းေဒးေတာ့ မသိဘူး ကိုႀကီး။ ေရႊဂံတုိင္ မီးပိြဳင့္နားက ဗာလင္တုိင္း ေမြ႔ရာ ဆုိင္ေတာ့ သိတယ္။ ညီမေလး ေၾကာ္ျငာ သြားေကာက္ ဖူးတယ္” အိျႏၵာ ေျဖေတာ့ ကိုႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ျပန္သည္။ ရယ္သံဆံုးမွ “ကိုင္းဗာလင္တုိင္း မသိလည္း ထားပါေတာ့ကြာ။
မနက္ျဖန္ေရာ ဘာေန႔လဲ သိလား” ကိုႀကီးထံမွ အေမး ဆက္လာ ျပန္သျဖင့္ “ေရာ ခက္ေနပါၿပီ” ဟု အိျႏၵာ ေခါင္းကုတ္ရေတာ့၏။ သည္ေတာ့ ကိုႀကီးက “မခက္နဲ႔ေလ ေျပာ မနက္ျဖန္ ဘာေန႔လဲ”ထပ္ေမးသည္။ “ဒီေန႔ ၾကာသာပေတး ဆုိေတာ့ မနက္ျဖန္ ေသာၾကာေပါ့လုိ႔။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီမေလးကို သက္သက္ ေခါင္းစားေအာင္ လာလုပ္ ေနျပန္ၿပီ” အိျႏၵာ ေျပာေတာ့လည္း ကိုႀကီးက ရယ္လုိ႔သာ ေနျပန္သည္။ အားရပါးရ ၀ေအာင္ ရယ္ၿပီးေတာ့မွ
“မနက္ျဖန္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ဟာ ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလး အိျႏၵာရဲ႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည္႕ေမြးေန႔ေလ ညီမေလးရဲ႕။ အဲဒီ ေမြးေန႔မွာ ကိုႀကီးက ညီမေလးကို ဘာ့သ္ေဒး ပရဲဇဲ့န္ ေပးရမယ္ေလကြာ။ အဲဒါ မနက္ျဖန္ ညေန ညီမေလး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ကိုႀကီး လာႀကိဳမယ္ ေစာင့္ေနယ္။ အုိေက။ ဒါပဲေနာ္”
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုႀကီး ဖုန္းခ် သြားေတာ့ အိျႏၵာ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ပင္ က်န္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဘက္က စကား ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း အၿမဲ လုိလုိ ဖုန္းခ်သြားတတ္တာက အႏုိင္ယူသလုိမ်ဳိး လုိလုိမုိ႔ အိျႏၵာ သေဘာ မေတြ႔ခဲ့တာေတာ့ ၾကာၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အတုိင္းပင္ ဖုန္းလက္ခံ နားေထာင္ ေနခဲ့ရသည့္မွာလည္း ၾကာၿပီ။
မနက္ျဖန္ ကိုယ့္ေမြးေန႔တဲ့။ အိျႏၵာ သတိ မထားမိ။ မွတ္မွတ္ သားသားလည္း သိပ္မရွိခဲ့။ ေမြးေန႔ပြဲေတြ ဘာေတြလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးခဲ့။ အခု သူက ကိုႀကီးက မွတ္မွတ္ရရ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးမလုိ႔တဲ့။ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးတယ္ ဆုိတာေတာ့ ထားပါဦး။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာင္မွ မွတ္မွတ္သားသား မထားခဲ့သည့္ ေမြးေန႔ သကၠရာဇ္ကို သူက ဘယ္ကေန ရလုိက္ ရတာတဲ့တုန္း။
ၿပီးေတာ့ သူ႔အေျပာထဲမွာ “ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလး”တဲ့။ ဘယ္တုန္းက သူ႔ညီမေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတာတုန္း။ ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳခဲ့ေသးလို႔လဲ။ သူကေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ႀကီးကို ဆုိေနခဲ့ၿပီ ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလးတဲ့။ အိျႏၵာ့ စိတ္ထဲ အမ်ဳိးအမည္ မသိသည့္ ခံစားမႈေလး တစ္ခု တင္က်န္ ေနခဲ့မိသည္ေတာ့လည္း အမွန္။
(၄)
WONDERLAND FOOD-HOUSE တဲ့။ ရန္ကုန္ျမစ္ကို ေက်ာေပးထားသည့္ အေအးခန္း စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခု။ အတြင္းဘက္မွာ ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ တိတ္ဆိတ္မႈ ရသကို အျပည့္အ၀ ေပးထားလ်က္ တေယာသံ ႏဲြ႔ႏဲြ႔သည္ အေနာက္တုိင္း တီးလံုးတစ္ခုက တီးတိုးေလး ျပန္႔လြင့္ေနသည္။ မီးေရာင္ကလည္း အဲဒီ တီးလံုး သံေလးႏွယ္ပင္ ျပာလဲ့လဲ့ မွိန္မွိန္ေလး။ ျမစ္ဘက္ မွန္ျပတင္း က်ယ္ႀကီးေတြ အားလံုးကို စေတကာ အေမွာင္ေရာင္ေတြ ကပ္ထားသျဖင့္ ျမစ္ျပင္ ျမင္ကြင္းက ညေနေစာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ညျမင္ကြင္း လုိျဖစ္ေနသည္။ ဆုိင္က က်ယ္က်ယ္၀င့္၀င့္ ရွိေသာ္လည္း စားေသာက္သူက အေတာ္က်ဲက်ဲပဲ ရွိသည္။ သည္လုိ စားေသာက္ ဆုိင္မ်ဳိး အိျႏၵာ တစ္ေခါက္ တေလမွ် မေရာက္ဖူးခဲ့ သျဖင့္ နည္း နည္းေတာ့ စိမ့္တိန္႔တိန္႔ ေၾကာင္စီစီ ႏုိင္လြန္းသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥပတိ ႐ုပ္တည္ၾကည္ပံု ရွိသည္ဟု အိျႏၵာ ယံုၾကည္ဆဲ ကိုႀကီးကို အားနာမႈျဖင့္ လုိက္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ႐ွဳိးတိုးရွန္းတန္း ျဖစ္မေနေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းထားလုိက္ရ၏။
Golden Crown Fashion Shop တံဆိပ္ပါသည့္ လက္ဆြဲ စကၠဴ အိတ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးႏွင္ Super Star Cosmetics Gallery တံဆိပ္ပါသည့္ စကၠဴဆဲြအိတ္ တစ္အိတ္ကို ႏွစ္အိတ္ ပူးဆြဲလာသည့္ ကိုႀကီးေနာက္မွ အိျႏၵာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိက္လာမိခဲ့သည္။ ေဒါင့္က်က် စားပြဲတစ္လံုး အေရာက္ ကိုႀကီးက သူ႔ လက္ထဲမွ အိတ္ေတြကို စားပြဲေပၚ တင္လုိက္ၿပီး “ထုိင္ ညီမေလး” ေျပာသျဖင့္ ရမုတ္ ကြန္ထ႐ိုးျဖင့္ လႈပ္ရွားသည့္ စက္႐ုပ္ေလးတစ္ခု လုိ အိျႏၵာ ထုိင္လုိက္ရသည္။ ကိုႀကီးက အိျႏၵာႏွင့္ ေဘးတုိက္လည္း မက်၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လည္း မက်သည့္ စားပြဲထိပ္မွာ ကပ္လ်က္ထုိင္သည္။ ကိုႀကီးထံ ၾကည့္မိသည့္ အခါ အိျႏၵာ့ကို ၾကည့္ေနေသာ ကိုႀကီး၏ မ်က္လံုး စူးစူးေတြက အိျႏၵာ့ တစ္ကုိယ္လံုး ေနရာ အႏွံ႔ျပားဆီ ေပၚသို႔ ပိုက္စိတ္တုိက္ ေလ်ာစီး သြားလုိက္သလို မ်ဳိးလား ထင္ရ၏။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ျဖစ္မိသည္။
အဲဒီလုိ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ဳိး သူ႔ထံမွာ အခုတစ္ႀကိမ္ ပထမဆံုး ေတြ႔မိလုိက္ရ တာလားပင္ မသိ။ အဲဒီ့ အၾကည့္ဒဏ္ကို မခံႏုိင္သျဖင့္ မ်က္လံုးကို ေနရာ ေရႊ႔လုိက္ရေတာ့ အိျႏၵာ့ မ်က္လံုးက စားပြဲေပၚမွ အိတ္ေတြဆီ ေရာက္သြားသည္။ Golden Crown တဲ့။Super Star တဲ့။ သည္ဆုိင္ႀကီးေတြက တကယ့္ စပါယ္ရွယ္ ဆုိင္ႀကီးေတြ။ ေတာ္႐ံု မိန္းကေလး ဆုိင္ထဲ၀င္ ၾကည့္ဖို႔ မ၀ံ့သည့္ ဆုိင္ႀကီးမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သည္။
အဲဒီ ဆုိင္ႀကီးေတြက ၀ယ္လာသည့္ သည္ပစၥည္းေတြက အိျႏၵာ ဆုိသည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေနသတဲ့လား။ အဲဒီ လက္ေဆာင္ေတြကို သံုးလ မျပည့္တျပည့္သာ ရွိေသးသည့္ အခ်ိန္တုိေလးထဲမွ အသိမိတ္ေဆြ အစ္ကိုႀကီး တစ္ဦးက အိျႏၵာ့ကို ေပးမွာတဲ့ ဆုိသည့္ အခါ
“လက္ေဆာင္ပစၥည္းတုိ႔၊ ေငြေၾကးတုိ႔ ဆုိတာေတြကို ေရွ႔တန္း တင္ၿပီး ပ်ားရည္ ဆမ္းထားတဲ့ ဓားသြား မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြနဲ႔ လမ္းေဖာက္လာၾကတတ္တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြဟာ ပ်ားရည္ကိုပဲ ျမင္ၿပီး ဓားသြားကို မျမင္တတ္ၾကဘူး။ ဓားသြားကို သတိမထားမိ မျမင္မိရင္ေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေရတိမ္နစ္ သြားတတ္တယ္။ အလကားရတဲ့ ပစၥည္းဟာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး အေလ်ာ္ ေပးရတတ္တယ္လုိ႔ ညီမေလး နားလည္ပါ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားက အိျႏၵာ့ ေခါင္းထဲ ဖ်ဳဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ၀င္လာသျဖင့္ ကိုႀကီး ေခၚသည့္ေနာက္ လြယ္လင့္တကူ လုိက္လာ မိခဲ့တာ မွားသြားၿပီလားဟု ေတြးလုိက္ မိရေသးသည္။
“ညီမေလးရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ကိုႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာ ပါလိမ့္လုိ႔ အံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြာ။ ပထမဆံုး မင္းလာၿပီး ေၾကာ္ျငာ ေကာက္တုန္းက ကိုႀကီးက တစ္လစာ ေငြေခ် လုိက္ရမွာမုိ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ယံုၾကည္မႈ ဆုိၿပီး မင္းဆီက မွတ္ပံုတင္ ေတာင္းၿပီး မိတၲဴကူးယူ ထားလုိက္တာေလ။ မွတ္မိၿပီလား”
ကိုႀကီးက ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ စူပါစတား အိတ္ထဲမွ အလွကုန္ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚ တစ္ခုခ်င္း စီစီခ် ေနသည္။ စားပြဲေပၚ ေရာက္လာေနသည့္ ပစၥည္းေလးေတြက အိျႏၵာ့ကို စပါးႀကီး ေႁမြတစ္ေကာင္လုိ ညိႇဳ႕ယူ ဖမ္းစားေန၏။ သည္ပစၥည္းေလးေတြ အားလံုးက အိျႏၵာ အလြန္ သံုးခ်င္ မိခဲ့ရသည့္တုိင္ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မသံုးဖူးခဲ့ေသာ အလွကုန္ ပစၥည္းေလးေတြ။
Smooth E Baby Face မ်က္ႏွာသစ္ ခရင္မ္။Golden Rose မ်က္ေတာင္ေကာ့ေဆး။Follow Me Oil Control ၀က္ၿခံ မေပါက္ေအာင္ အသားအေရကို ထိန္းသည့္ ခရင္မ္။ ဂ်ာမဏီ ႏုိင္ငံလုပ္ Secret Glamour ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး အနီ တစ္ဘူးႏွင့္ မိတ္ကပ္ ပန္းႏုေရာင္ တစ္ဘူး။Sheene Power Cake တစ္ဘူး။ Lotane Lotion တစ္ဘူး။ Now How Whitening Cleansing Form တစ္ဘူး။ Channal ေရေမႊးတစ္ပုလင္း။ Nivea Whitening ေခြၽးနံ႔ေပ်ာက္ေဆး။ ဒီပစၥည္းေတြ အားလံုး ေပါင္းလုိက္လွ်င္ တန္ဖိုး မနည္းေၾကာင္း အိျႏၵာသိသည္။ Golden Crown Fashion Shop အိတ္ႀကီးထဲမွာလည္း အ၀တ္က ႏွစ္စံုမက ပါလာေလမည္ကိုလည္း အိျႏၵာ သိေနသည္။
“ညီမေလးက ပင္ကိုယ္က လွေနၿပီးသား ဆုိေတာ့ ဒါေတြ သံုးလုိက္ရင္ အရမ္းကို လွသြားမွာပဲဆုိတာ ကိုႀကီးသိလုိ့ တမင္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီး ဒီပစၥည္းေတြ အားလံုးကို မေန့တုန္း ကတည္းက သြား၀ယ္ ထားခဲ့တာ။ မေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္ေလးရက္ ဆုိတာက ဗာလင္တုိင္းေဒးေလ ညီမေလးရဲ႕။ အဲဒီေန႔ကို ခ်စ္သူ စံုတဲြေတြရဲ႕ေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ ထားတာေပါ့ ညီမေလးရာ”
ကိုႀကီးက အိျႏၵာ့ကို စူးစူး ၾကည့္ရင္း ေျပာေတာ့ အိျႏၵာ့ ရင္ထဲ ငလ်င္တစ္ခု ၀င္လႈပ္သြားခဲ႕သည္။ အဲဒီငလ်င္သည္ ေၾကာက္ လန့္စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ လႈပ္ခဲ့သည့္ ငလ်င္ေပလား.။ တစ္စံုတစ္ရာ ေက်နပ္မႈေၾကာင့္ လႈပ္ခဲ့သည့္ ငလ်င္ေလးလား အိျႏၵာ မခဲြျခား တတ္ခဲ့။ ေစာေစာေလးကမွပင္ သတိရ လုိက္မိေသးသည့္ အစ္မ ႀကီးေခ်ာသီတာ အထပ္ထပ္ေျပာဆုိသြန္သင္ခဲ႕ေသာ စကားေတြကို လည္း အမွတ္မရ မိေတာ့ျပန္။ အဲသည္ေန႔က အဲသည္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘယ္အစားအေသာက္ေတြကို စားခဲ့သည္ပင္ ျပန္ေတြးေတာ့ ၀ိုးတ၀ါးလုိလို။
သို႔ေသာ္ ဆုိင္ထဲမွအထြက္ ကိုႀကီးက အိျႏၵာ့ ပခံုးေလးကို ဖြဖြဖက္ၿပီး “အရမ္းခ်စ္တာပဲ ကေလးရယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္ကို ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနမိသည္။
ထင္း႐ွဴးေသတၲာ ပံုးခံြေလးကို ျပဳလုပ္ထားေသာ မွန္တင္ခံု ေလးေပၚမွ သံုးလက္စ အကပ္အသတ္ မိတ္ကပ္ဘူး ကေလးေတြ အိျႏၵာ့ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ပိုက္ထားေသာ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစားႏွင့္ အလွျပင္ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားသည့္ အိတ္ႏွစ္အိတ္ကို မ်က္စိ သူငယ္ နားသူငယ္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ ေနၾကသလုိပါပဲ ဆုိသည္ကိုလည္း အမွတ္တရ ရွိေနမိေသးသည္။
(၅)
“ညီမေလး အိျႏၵာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”
မ်က္လံုးကို ေမွးစင္းထားရင္း အတိတ္ ရပ္၀န္းထဲမွ ကိုႀကီးထံ ျပန္ေျပး သြားေနခဲ့သည့္ အိျႏၵာ့ နဖူးေပၚ လက္ဖ၀ါး ေႏြးေႏြးတစ္ခု ဖြဖြက်လာ လုိက္သည့္ အခါ ညီမေလး အေခၚေၾကာင့္ ကုိႀကီးမ်ားလားဟုပင္ ထင္လုိက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိျႏၵာ့ မ်က္လံုး အဖြင့္တြင္ ျမင္လုိက္ရသည္ကမူ အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာသာ ျဖစ္ေနေလသည္။
“ဘယ္လုိ ျဖစ္လုိက္ရတာလဲ ညီမေလးရယ္။ အစ္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးခဲ့တဲ့ ၾကားထဲ့ မိုက္လုိက္တာ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ စေျပာလုိက္သည့္ စကားကပင္ သူ႔အေၾကာင္း အကုန္ သိၿပီးေနသလုိမ်ဳိးပါဟု အိျႏၵာ သေဘာ ေပါက္လုိက္သည္။အစ္မႀကီး၏ မ်က္လံုးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ိုင္းေနသည္။ အိျႏၵာ ျမင္ေတာ့ ခ်ဳပ္တည္း ထိန္းသိမ္းထားရသည့္ အိျႏၵာ့ရင္က အတုိင္းသား ပြင့္ထြက္သြားလ်က္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ပါးေပၚ မ်က္ရည္ ရႊဲရၿပီ။ အကယ္၍မ်ား အေစာကထင္ လုိက္မိသလုိ နဖူးေပၚမွ လက္က ကိုႀကီးလက္သာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္မူ ခဲြထားသည့္ အနာကိုပင္ သတိ မထားမိဘဲ ငုတ္တုတ္ထထုိင္ လုိက္မိမည္လား မသိ။ ခုေတာ့
“အစ္မ ေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ညီမေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္လုိ႔ ညီမေလး ေမေမနဲ႔ စကားေျပာရင္း အေၾကာင္းစံု သိလိုက္ရၿပီးပါၿပီ။ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆုိေတာ့လည္း ရင္ဆုိင္ၾကရ ႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ ညီမေလးရယ္”
အစ္မႀကီးက ပါးေပၚက်လုဆဲ မ်က္ရည္ကို ဆလင္း ဘက္ထဲမွ တစ္႐ွဴးစေလး တစ္စထုတ္၍ သုတ္သည္။ အိျႏၵာထိန္း ထားလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့။ အသံ ထြက္ေအာင္ပင္ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေလးလုိ ငိုခ် လုိက္မိေတာ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့လည္း ျပင္ဆင္ ပိုင္ခြင္႕မရွိေတာ့သည့္ အေျခအေန ေရာက္ကာမွ သိလ်က္ႏွင့္ မဆင္ျခင္ မထိန္းသိမ္း မိခဲ့သည့္ ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ သိလုိက္ရသည္ပဲ။
ဟိုဘက္လေတြကတည္းကပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေတာ့ ထားခဲ့မိသား။ သုိ႔ေသာ္ သည္ကိစၥ ဘယ္သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာရမည္လဲ။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္လည္း ငယ္သူမုိ႔ မသဲကြဲလွ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလဆုိေတာ့ အေမ့ကို မေျပာရဲ။ အေမ ရင္ကြဲမွာ အိျႏၵာ သိသည္။ အရမ္း ခ်စ္တာပဲ အိျႏၵာေလးရယ္ဟု အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ကိုႀကီးကို ေျပာရဖုိ႔ ဆုိသည္ကလည္း ကိုႀကီးက အလြယ္တကူ လက္သင့္မွ ခံပါ့မည္လား။ မေျပာလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သည့္ သိသိသာသာ အေျခအေနသို႔လည္း တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လံုး ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
သားသမီး အရိပ္အကဲ တၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္သည့္ အေမက “သမီးရယ္ လာစမ္းပါဦး” ဟု ဗုိက္ဆီ လက္ကမ္းေတာ့ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ စိတ္ကို ထိန္းလ်က္ အၿပံဳးေလးတစ္ခု မ်က္ႏွာေပၚ ကမန္းကတမ္း ပစ္တင္ လုိက္ၿပီးမွ အေမက ဘာမွ မေမးေသးဘဲႏွင့္ပင္ “အို အေမကလည္း ၀တာပါ အေမရဲ႕” ဟု ရင္တုန္ ပန္းတုန္ျဖင့္ ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေျဖခဲ့သည္။ အေမကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေလး တစ္ခ်ပ္ ကုပ္လုိက္ၿပီးမွ “အေမ့ သမီးေလး လိမ္မာတာ အေမ သိပါတယ္ကြယ္ သမီး လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္”တဲ့။ ဣေျႏၵ ပ်က္သြားသည့္ အိျႏၵာ့ အေပၚ အေမ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပံု ရသည္ဟု အိျႏၵာ သိလုိက္ေသာ္လည္း အေမ့ကိုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ ထားဦးမွ ျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျခင္း ေျပာလွ်င္ေတာ့ ခ်စ္တတ္လြန္းသည့္ ကိုႀကီးကိုသာ ေျပာမည္ဟု ျပင္ဆင္ဆဲမွာပင္ . . .
မေန႔ည ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ဗုိက္က တအား ေအာင့္လာသည္။ အဲသည္ ဗိုက္ေအာင့္တာက ၀ိ႐ိုး၀ိသား ေအာင့္တာပဲလား။ ဟို ဗုိက္ထဲက ကိစၥက တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္ခ်င္ျပဳခ်င္လုိ႔ ေအာင့္တာပဲလား။ အိျႏၵာ ဘယ္လုိမွ မသဲကြဲတတ္။ သဲကဲြ တတ္ရေအာင္လည္း အိျႏၵာ အရြယ္က ကေလး သာသာေလး။ ပ်က္စီး က်သြားတာမ်ဳိးဆုိ ရင္ေတာ့လည္း အဲဒါကိုပင္ ၀မ္းသာရမွာလား။ ၀မ္းမသာရဘူးလား။
မေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေအာင့္လာေတာ့သည့္ အဆံုး ေဆး႐ံု ေရာက္ခဲ့ေတာ့ အေရးေပၚဌာနမွာ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ စမ္းသပ္ ေပးသည့္ ဆရာ၀န္မေလးက အူအတက္တဲ့။ အေရးေပၚ ခဲြစိတ္ရမည္တဲ့။ မုိင္နာ ေက့စ္မို႔ စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့ ဆုိေတာ့ အိျႏၵာ စိတ္သက္ သာရေတာ့ မလုိလုိ မသာရဘူး လုိလုိ။
သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္မေလး ဆက္ေျပာလုိက္သည့္ စကားကမူ အိျႏၵာ့ကိုထက္ အေမ့ ေခါင္းကုိ မိုးႀကိဳး ၀င္မွန္သြားလုိက္ သလုိပါပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အနားမွာ ဆက္ရပ္ ေနႏုိင္ဖုိ႔ကိုေတာင္ တတ္ႏုိင္ပံု မရလုိက္ေတာ့သည့္အေမသည္ နီးစပ္ရာ ခံုတန္းေလးေပၚ ထုိင္ခ် သြားတာ အိျႏၵာ ျမင္သည္။ အေမ့ ပါးေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ အုိင္ထြန္းလုိ႔။ အိျႏၵာ့ ဗိုက္ထဲမွာ . . .ကိုယ္၀န္ သံုးလတဲ့။
ေဆး႐ံု အေပၚထပ္ ခဲြစိတ္ လူနာေဆာင္သို႔ တက္ရခါနီး အ၀င္၀ ေဆးဆုိင္ေလးမွာ အေမ့ကို ခြင့္ေတာင္း၍ ကိုႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ရေတာ့ ညဥ့္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ မနက္က်မွ လာခဲ့မည္ ဆုိၿပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။ ေနႏုိင္ရက္လုိက္တာဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဆရာ၀န္မေလး ထုိးေပးလုိက္သည့္ ေဆးေၾကာင့္ ဗုိက္အေအာင့္ အနာသက္သာ လာသျဖင့္ အေမ့ကို အေၾကာင္းစံု ဖြင့္ေျပာျပရ သည့္အခါ ကိုႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ဆဲ ရွိသျဖင့္ အိျႏၵာ မ်က္ရည္ မက်ခဲ့ေသာ္လည္း အေမကမူ ႐ိႈက္၍ပင္ ငိုလို႔။
ခဏ အၾကာတြင္ အေမ့ကို တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ႀကီးက ေခၚသျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီး ႐ံုးခန္းသို႔ အေမ လုိက္သြားရသည္။
ဆရာ၀န္ႀကီး၏ ႐ံုးခန္းမွ အေမ ျပန္ေရာက္ လာသည့္ အခါတြင္မူ အေမ့ မ်က္ႏွာက ေဆာက္တည္ရာ မရေတာ့သလုိ တစ္ကုိယ္လံုးပင္ သိမ့္သိမ့္ တုန္ေအာင္ ငို႐ိႈက္ရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖင့္ ဖိကိုက္ ထားပံုက အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးထဲ အေမ့သြားေတြ နစ္၀င္သြားေတာ့ မလုိ ထင္ရ၏။ ငိုရင္းမွ ပင္ပါလာသည့္ ပစၥည္း ပစၥယေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေကာက္သိမ္း ေနျပန္သည့္ အတြက္ အိျႏၵာ ရင္ထိတ္ရသည္။ အေမ ဘာျဖစ္လာ သလဲ။
“အေမ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဘာေျပာလုိက္လုိ႔လဲဟင္”
အိျႏၵာ ေမးေတာ့ အေမ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါသည္။ “မိုက္လုိက္တာ၊ မုိက္လိုက္တာ ဘ၀ ပ်က္ေအာင္ကို မိုက္တာပါလား” ဟုသာ အေမတြင္တြင္ ေျပာေနခဲ့သည္။ အေမ့ကို ဘာမွ ေမးလုိ႔မရ။
ခဏေနေတာ့ အိျႏၵာ့ကို သီးသန္႔ အခန္း တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ သီးသန္႔ အခန္းမွာက ခုတင္ ေလးငါးလံုးသာ ရွိလ်က္ လူနာက ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ မုိးစင္စင္လင္းသည္ အထိ တငိုတည္း ငိုေနသည့္ အေမ့ကို အိျႏၵာ ဘာတစ္ခုမွ ေမးလုိ႔မရ။ ေမးမိတုိင္းလည္း “မိုက္လုိက္တာ မိုက္လိုက္တာ” ဟုသာ အေမ တဖြဖြ ေျပာေနခဲ့သည္။
တစ္ခ်ိန္လံုး လုိလုိ အိျႏၵာ့ကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ၿပီး အေမ့ပါး မ်က္ရည္ မေျခာက္သည့္ ကိစၥက ယခုတုိင္ ပေဟဠိ ျဖစ္ေနဆဲ ရွိသည္။
သည္ေန႔ေတာ့ အိျႏၵာ့ အငိုလွည့္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီလား မသိ။ အေျပး ေရာက္လာလိမ့္မည္ ထင္သည့္ ကိုႀကီး ေရာက္မလာခဲ့။ အဲသည္လုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ႀကံဳတတ္လုိ႔ သတိိထားပါ ညီမေလးရယ္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိ ေပးဆံုးမခဲ့သည့္ အစ္မႀကီးေခ်ာ သီတာသာ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ အိျႏၵာ့ အပါး ေရာက္လာသည္။
အစ္မႀကီးက အိျႏၵာ့ လက္ဖ၀ါးေလး တစ္ဖက္ကို ဖြဖြယူ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
“ညီမေလးကို အစ္မ တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့လည္း အေရးႀကီးလွတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးကို အသိေပးထားဖုိ႔ လုိလုိ႔ အစ္မေျပာမွာ။ ညီမေလး စိတ္ေအးေအး ထားၿပီး နားေထာင္ေနာ္ဟို”
“ဘာလဲဟင္ အစ္မႀကီး၊ ကိုႀကီး အေၾကာင္းလားဟင္”
အိျႏၵာက အစ္မႀကီး စကားကို ျဖတ္ေမးေတာ့ အစ္မႀကီးေခ်ာ သီတာက ေခါင္းညင္ညင္ခါသည္။
“သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ေမ့ထားလုိက္ရေအာင္ ညီမေလး ရယ္ေနာ္”
အစ္မႀကီးက ေျပာရင္းႏွင့္ အေမ့ဆီ လက္လွမ္းလုိက္ေတာ့ အေမက ဘီ႐ိုပုေလးေပၚတြင္ ေဆးပုလင္း တစ္ခုႏွင့္ ဖိတင္ထား ေသာ ေဆးစာရြက္ကေလးကို လွမ္းယူၿပီး အစ္မႀကီးဆီ ကမ္းလုိက္သည္။ ေဆးစာရြက္ကေလးက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည့္ အေမ့ လက္ထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါလုိ႔။ အေမက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္ သြားေတာ့နီး ဖိကိုက္ထားျပန္သည္။ အေမ့ပါးေပၚ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။ အိျႏၵာ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ညကႏွင့္ သည္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး အေမ့ကို ေမးလုိ႔ မရခဲ့သည့္ ကိစၥပဲ ျဖစ္မည္ဟု အိျႏၵာ သေဘာ ေပါက္လုိက္သည္။ အစ္မႀကီးက စာရြက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း အိျႏၵာ့ လက္ကေလးကို ပိုၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္လာေၾကာင္း အိျႏၵာသိသည္။ အစ္မႀကီး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ၿပံဳးလုိက္တာလား။ မဲ့လုိက္တာလား မသိ တစ္ခ်က္ လႈပ္သြားၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္သလုိ အိျႏၵာ့ မ်က္ႏွာဆီ အၾကည့္ေျပာင္းသည္။
“ညီမေလးရဲ႕ ေသြးထဲမွာ အိပ္ခ်္အုိင္ဗီြပိုး ရွိေနၿပီ”
“ရွင္ အစ္မ”
ေက်ာေအာက္သို႔ အက္ဆစ္ရည္ေတြ စီး၀င္တာ ခံလုိက္ရသလုိ အိျႏၵာ ထထိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ ခဲြထားသည့္ အနာက အေတာ္ နာသြားသျဖင့္ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕သြားသည္။ အစ္မႀကီးက အိျႏၵာ့ ပခံုးကို ဆီးဖက္ ထားလုိက္ရင္း
“အဲဒီေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္ပူ မသြားပါနဲ႔ ညီမေလး။ စိတ္ကို ေအးေအးထားၿပီး ေရရွည္ ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥပါ။ ျပန္လွဲေန လိုက္ေနာ္။ မေတာ္တဆ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ ဘာေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္မွ ဒုကၡ ေရာက္ေနပါဦးမယ္”
“ခ်ဳပ္႐ိုး ကဲြထြက္ၿပီး အခု ေသသြားေတာ့လည္း ေအးတာေပါ့။ ေနာက္လည္း ေသရမယ့္ ေရာဂါပိုးႀကီး ညီမေလး ကိုယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ အစ္မရယ္။ ဘာထူးေတာ့လုိ႔လဲ”
အိျႏၵာက ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်သည္။ အေမ့ ႐ိႈက္သံကိုလည္း အိျႏၵာ ၾကားေနရသည္။
“မဟုတ္ဘူး ညီမေလး။ ဒီပိုး ေသြးထဲကို ေရာက္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ မေသပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အဲဒီပိုးေတြ ပြားမလာေအာင္ တားထားႏုိင္တဲ့ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေဆးလည္း ေသာက္မယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း က်န္းမာေရး အတြက္ အေနအထုိင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္သြားမယ္ ဆုိရင္ သက္တမ္းျပည့္ ေနသြားလုိ႔ ရပါတယ္ကြာ။ အဲဒီ ေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္ပူ မသြားပါနဲ႔။ တုိ႔စိတ္ေအးေအး ထားၿပီး ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းရမွာေပါ့”
“ငါ မနက္အေစာႀကီး ဖုန္းဆက္ေတာ့ နင့္ကိုႀကီးဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ကိုင္တယ္”ဟု ေျပာသြားသည့္ စိုးစုိးခုိင့္ အသံက နားထဲမွာ ပဲ့တင္သံ ျဖစ္လာေနသည္။ ညတုန္းက ကိုႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ မနက္က်မွ လာမယ္ ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းခ်သြားသည့္ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ အျမတ္တႏိုး ေခၚခဲ့ရေသာ အဲသည့္ လူအသံ နားထဲ တစ္ေက်ာ့ ျပန္၀င္လာသည္။
အိျႏၵာေတာက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ေခါက္ပစ္လုိက္မိသည္။ အိျႏၵာ့ ေတာက္ေခါက္သံကို အစ္မႀကီး ဘာမွ် မေျပာေတာ့။
“အိျႏၵာ့ အျဖစ္က ႐ိုင္းလုိက္တာေနာ္”
အိျႏၵာ့ အသံေလးက အားလံုးကို လက္ေလွ်ာ့ ေပးလုိက္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္လုိ မွိန္ေဖ်ာ့သြားသည္။
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာထံမွ သက္ျပင္း႐ိႈက္သံ တစ္ခု ၾကားလုိက္ရသည္။
“အိျႏၵာ့ဘ၀ တစ္ခုတည္းက ကြက္ၿပီး ႐ိုင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ ေစာင့္စည္း၊ ထိန္းသိမ္း၊ စာနာမႈေတြ မရွိၾကေတာ့တဲ့ အဲဒီ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးက ႐ိုင္းေနတာ ထင္ပါရဲ႕”
“ရွင္”
“ေၾသာ္ ဘာကိုမွ မေစာင့္စည္း ေတာ့တဲ့ ေလာကႀကီးကကို ႐ုိင္းစိုင္းၿပီး အက်ည္း တန္လာလုိ႔ အဲဒီ ေလာကႀကီးထဲက ဘ၀ေတြလည္း ႐ိုင္းၿပီး အက်ည္းတန္ ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕လုိ႔ ေျပာတာပါ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ၏ အသံသည္ပင္ မွိန္ေဖ်ာ့ သြားခဲ့ၿပီလား ထင္သည္။
အိျႏၵာ့ထံမွ ေနာက္ထပ္ ႐ိႈက္သံ မၾကားရေတာ့။ ျဖစ္လာ ခဲ့ၿပီးသည့္ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ လုိက္ႏုိင္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
သင္းရီ
အိျႏၵာေျပာေတာ့ စိုးစိုးခိုင္ တစ္ခ်က္ငိုင္သြားသည္။ ၿပီးမွ
“မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ ငါ ဖုန္းဆက္ေတာ့ နင့္ကိုႀကီးရဲ႕ ဟန္းဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ကိုင္တာ။ ကိုကို ေရခ်ဳိးခန္း ၀င္ေနလုိ႔ပါ ၿပီးမွ ျပန္ေခၚပါ တဲ့ဆုိလုိ႔ ေနာက္ျပန္ေခၚေတာ့ ဖုန္းပိတ္ထား တယ္ဟ”
စိုးစိုးခိုင့္ စကားက အိျႏၵာ့ကို ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ျဖစ္ေစခဲ့ သည္ေတာ့ အမွန္။ ကိုႀကီးမွာ အတူေန ညီမ ရွိသည္ဟုလည္း ေျပာသံ မၾကားခဲ့။ အိျႏၵာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စပ္စပ္စုစု ေမး မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ ကိုႀကီးထံ အိျႏၵာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဖုန္းဆက္ ဖူးသည္တြင္ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာ အျပင္ ေရာက္ေနသည္ဟုသာ ၾကားရဖူးလ်က္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးဦးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ ဖူးသည္လည္း မရွိခဲ့။ မနက္က ေျခာက္နာရီေလာက္ အေစာႀကီး ရွိေသးသည့္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီး ဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္က ကိုင္သည္ ဆုိေတာ့ အိျႏၵာ ေခါင္းခါပစ္လိုက္သည္။
ထပ္ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ ေပးဖုိ႔လည္း စိုးစိုးခုိင္ကို အိျႏၵာ အေသအခ်ာ အထပ္ထပ္ မွာလုိက္ မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ အိျႏၵာ မမွာလွ်င္ေတာင္မွ စိုးစိုးခုိင္က ကိုႀကီးထံ ထပ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားမွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုႀကီးႏွင့္ အိျႏၵာ့ အေၾကာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပင္ ဂ်ာနယ္တုိက္ တစ္ခုလံုး အားလံုးအသိ။
မေန႔ ညေနတုန္းကပင္ အလုပ္မွ ျပန္ေတာ့ ကိုႀကီး လာႀကိဳ ေစာင့္ေနၿပီး တစ္ခုခု စားရေအာင္ ဆုိျဖင့္ စိုးစိုးတုိ႔ကို တာ့တာျပၿပီး ကိုႀကီး ႏွင့္ အတူလုိက္ကာ ၃၆ လမ္း ေၾကးအိုးဆုိင္မွာ ေၾကးအိုး အတူ ၀င္စား ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ ေၾကးအုိးကို အိျႏၵာ အလြန္ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း မေန့ကေတာ႕ ေၾကးအိုးစားဖုိ႔ အိျႏၵာ သိပ္စိတ္မပါခဲ့။ သို႔ေသာ္ ညေန အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ အိျႏၵာတုိ႔ “ေဆးလ္ဗားစတား” (silver star) ဂ်ာနယ္တုိက္ အေပါက္၀ သို႔တုိင္ ကိုႀကီး ေရာက္လာ ႀကိဳပါလ်က္ႏွင့္ ဆုိေတာ့ သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ေခါင္းမခါမိ လုိက္ေတာ့။ အမွန္ေတာ့လည္း ကိုႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ အိျႏၵာ ေခါင္းခါမိတာ ခပ္ရွားရွားပင္။ ကိုႀကီးကလည္း အိျႏၵာ့ အတြက္ဆုိ အရာခပ္သိမ္း အလိုက္တသိ ရွိတတ္ခဲ့ သည္ေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကိုႀကီး ေက်နပ္ေအာင္ ေၾကးအိုးဆုိင္သို႔ေတာ့ လုိက္ခဲ့ရေသးသည္။ စိတ္ကမူ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ ေနခဲ့၏။
ညေနပိုင္းတြင္ သူကားေပၚမွာ ေစာေစာဆင္းလ်က္ သူတုိ႔ လင္မယား အေမ့ကို သီတင္းကြၽတ္ အခါရက္ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ တူမ ႏွစ္လ သမီးေလးႏွင့္ အတူ အိမ္သို႔ လာၾကမည္ဟု အိျႏၵာ့ထံ ေန႔လယ္ပိုင္း ကတည္းက အစ္ကို ဖုန္းဆက္ထားသည္။ အစ္ကိုသည္ အေမ့ကို မွတ္မွတ္ရရ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါမွ် မကန္ေတာ့ဖူးခဲ့။ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ ေနသည္ ဟုတ္ဟန္ မတူေသာ္လည္း လုိင္းကား စပယ္ယာ ဆုိသည့္ သူ႔၀င္ေငြက သူ႔အိမ္ေထာင္ကိုမွ်ပင္ ေလာက္ငွပါရဲ႕လား မသိဟု အိျႏၵာ ေတြးမိၿပီး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ လူေမြးလူေတာင္ မေပါက္ေစခဲ့သည့္ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးေတြလည္း ၀ါသနာ ပါတတ္ေသးသည္မုိ႔ ၿခိဳးၿခိဳး ၿခံၿခံႏွင့္ပင္ ေရႊျပည္သာမွာ တဲသာသာ အိမ္ကုပ္ကုပ္ ကေလးတစ္လံုး ငွားၿပီး အိုးခဲြ အိမ္ခဲြ ေနရသည့္ ဘ၀ ျဖစ္၏။
ခဲြမေနလုိ႔ကလည္း အေမရယ္၊ အေမ့ ေနာက္ေယာက်္ား ပေထြးရယ္၊ အဲသည္ ပေထြးႏွင့္ ရသည့္ မေအတူ ဖေအကဲြ ေမာင္ေလးရယ္ ဆုိေတာ့ လိႈင္သာယာ အစြန္မွ အိျႏၵာတုိ႔၏ မဓမတုိင္ ဓနိမိုး ၀ါးထရံကာ အိမ္ကေလးႏွင့္က မကာမိ။ သည္ေတာ့ အစ္ကိုက သူစပယ္ယာ လုပ္သည့္ လုိင္းကားဂိတ္ အစႏွင့္ အနီးႏိုင္ဆံုး ထန္းေျခာက္ပင္ ရပ္ကြက္ ကေလးမွာ ေနသည္။ သည္ေတာ့လည္း တစ္မိတည္းဖြား ေမာင္ႏွမ အရင္း ဆုိေပမယ့္ အစ္ကိုႏွင့္ မျမင္မေတြ႔ ခဲ့ရသည္မွာ လႏွင့္ပင္ ခ်ီၿပီ။ ႏွစ္လသမီး တူမေလးကိုလည္း အစ္ကို႔ ဇနီး မီးဖြားၿပီးစ မီးတြင္းထဲမွာ တုန္းကသာ အိျႏၵာ သြားေတြ႔သျဖင့္ တစ္ႀကိမ္ေတြ႔ခဲ့ ရၿပီး ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကိုယ္မုိ႔ အစ္ကိုတုိ႔ အိမ္သို႔ မေရာက္ျဖစ္။ သည္ေတာ့ တူမေလးကိုလည္း ျမင္ခ်င္ ေတြ႔ခ်င္သည္။
ထုိေၾကာင့္ အစ္ကုိ႔ ဖုန္းရကတည္းက ဒီေန႔ အိမ္ေစာေစာ ေရာက္ေအာင္ ျပန္မည္ဟု စဥ္းစား ထားမိခဲ့၏။ အေမ့ကို လာကန္ေတာ့မည္ ဆုိေတာ့ အစ္ကို႔မွာ ေငြစေလး အထုိက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပ ေနပံုရသည္ဟု အိျႏၵာ ထင္သည္။ အစ္ကို႔မွာ အဆင္ေျပပံု ရလွ်င္ အစ္ကို႔ဆီက မုန္႔ဖိုး ရဖူးတယ္ ရွိေအာင္ တမင္ကို အနည္းအပါး ေတာင္းထားလုိက္ခ်င္ေသးသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခါတုိင္းလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႔ေနက် ေနရာေလးသို႔ ကိုႀကီး ေခၚတာကိုပင္ သည္ေန႔ေတာ့ ခြင့္ျပဳပါ ေတာင္းပန္ရင္း အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။
“အိျႏၵာ ညီမေလး၊ မင္းတုိ႔ မားကက္တင္းေတြနဲ႔ ကပ္စတမ္မာေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာ သူတုိ႔ဆီက ေၾကာ္ျငာေလး တစ္ခုရဖုိ႔ အတြက္ မင္းတို႔ဘက္က အၿပံဳးခ်ဳိခ်ဳိ အေျပာ ႏဲြ႔ႏြဲ႔ေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတယ္ ဆုိတာမွာ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ သတ္မွတ္ ထားဖုိ႔ လုိလိမ့္မယ္။ သတ္မွတ္ မထားရင္ ေသြးတုိးစမ္း ခံရတတ္တယ္။ လက္ရဲ ဇက္ရဲနဲ႔ အေစာ္ကား ခံရတတ္တယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေတာကြၽမ္းတဲ့ မုဆုိးက အလြယ္တကူ သိတတ္တယ္လုိ႔လည္း ညီမေလး သိထား ေစခ်င္တယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းရွင္ဆုိတဲ့ လူေတြထဲက အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေငြေပါသေလာက္ စာရိတၲ ခ်မ္းသာတဲ့သူ အေတာ္နည္းတတ္တယ္။ သူတုိ့က မင္းတုိ႔လုိ မအူ မလည္နဲ႔ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွခ်င္ပခ်င္တဲ့ အရြယ္ မားကက္တင္း ေလးေတြကိုဆုိ အလိုလို ႀကိဳၿပီး အထင္ေသး ထားတတ္တယ္ ဆုိတာ သတိထားပါ။ ဒါလည္း တခ်ဳိ႕မားကက္တင္းေတြရဲ႕အေနအထုိင္ မတတ္မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ညီမေလးက မားကက္ တင္းေတြထဲမွာ အငယ္ဆံုးမို႔ မမွားသင့္ တာ မမွားရေအာင္ အစ္မ သတိေပးတာေနာ္”
ညေနပိုင္း အလုပ္မွ ျပန္ခ်ိန္တြင္ တစ္ပတ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ကို ႀကီး လာလာ ႀကိဳ ေခၚသည့္ ေနာက္သို့ အိျႏၵာပါပါသြား သည္ ကို ႏွစ္ခါသံုးခါ ျမင္ ေနသည့္ ေပါ့ပ္သတင္း အယ္ဒီတာ အစ္မႀကီး ေစာစႏၵာက အိျႏၵာ့ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း တ မင္ ေခၚၿပီး သတိ ေပး ခဲ့ဖူးေသးသည္။
အယ္ဒီတာ အစ္မႀကီး ေျပာတာ ေစတနာ ျဖစ္ေၾကာင္း အိျႏၵာ သိသည္။ မားကက္တင္းေတြ ထဲ တြင္ အိျႏၵာ အငယ္ဆံုး ဆုိတာလည္း မွန္ သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီး ၿပီးခ်င္း အိျႏၵာ အလုပ္စ ၀င္ေတာ့ ဆယ့္ခုနစ္ ႏွစ္ပဲ ရွိေသး၏။
ယခု လုပ္သက္ ၃ ႏွစ္ဆုိေတာ့ အသက္က ႏွစ္ဆယ္ထဲမွာမုိ႔ အားလံုးထဲတြင္ေတာ့ ကေလးအရြယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ေတာ့ ကေလးဟု သိပ္မထင္ခ်င္ေတာ့။ အပ်ဳိရင့္ မႀကီးေတြႏွင့္ တဲြၿပီး အပ်ဳိ လုပ္ခ်င္ လွၿပီ။ ၿပီးကိုယ့္႐ုပ္ရည္ အေျခအေနကိုလည္း ကိုယ္သိသည္ပဲေလ။ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မုိ႔ ကိုယ္ခ်ဥ္သည္ မဟုတ္။ အသားက ညိဳသည့္ ဘက္ပါသည္ ဆုိေပမယ့္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ ညိဳသည့္ အသားမဟုတ္။ စိုၿပီး အိေနသည့္ အသား။
ကိုႀကီးကေတာ့ “မျဖတ္မေတာက္ဘဲ ခါးဆစ္ေပၚထိ ၀ဲေနတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ သြားတက္ ေဖြးေဖြးေလးေတြ အျပင္ ေတာက္ၿပီး ရႊန္းလဲ့ ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေလးေတြက ျမန္မာဆန္ဆန္ မ်က္လံုး ေအးေအာင္လွတဲ့ အလွဆံုးေလးေတြပါပဲ” ဟု ထုတ္ထုတ္ႏႈတ္ႏႈတ္ ဆုိဖူးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သည္ တစ္ကိုယ္လံုး ေျပာစရာမရွိေအာင္ လွသည့္ မိန္းမေခ်ာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားမိၿပီးသား ျဖစ္၏။
ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ တုန္းကေတာ့ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ဘ၀မို႔ သနပ္ခါးေတာင္မွ တစ္တံုးႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ ေပးရသည့္ ရွင္မေတာင္လုိမ်ဳိး မလိမ္းႏုိင္ခဲ့။ ေရႊျပည္နန္းလုိ ဘူးမ်ဳိးနားကိုပင္ မကပ္ႏိုင္သျဖင့္ ေစ်းေပါ ေပါရသည့္ စက္ေသြးခဲလုိ သနပ္ခါးမ်ဳိးႏွင့္သာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္သည္ အထိ အေမႏွင့္ ပေထြး လုပ္သူက စိတ္ရွည္စြာ ႀကိဳးစားပမ္းစား ထားေပးခဲ့ေသး သည္ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္ရမည္။
အစ္ကို႔ အခုလက္ရွိ အလုပ္က လုိင္းကား စပယ္ယာ ဆုိေပမယ့္ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အိမ့္စီးပြားေရး အေျခအေနကို အစ္ကို ကိုယ္တုိင္ သိသျဖင့္ ခုႏွစ္တန္းႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းထြက္လ်က္ ရပ္ကြက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေလးတြင္ အစ္ကို စားပြဲ၀င္ လုပ္သြားခဲ့သည္။ ရသည့္ စားပြဲထုိး လခက မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ စားရိတ္ၿငိမ္း ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္စာ ေလ်ာ့ၿပီး ၀န္ထုပ္ အေတာ္ ေပါ့သြားသည္။
အစ္ကို အလုပ္ထြက္ လုပ္လုိက္တာေၾကာင့္လည္း အတန္းထဲမွာ စာမညံ့သည့္ အိျႏၵာ့ကို ေက်ာင္းဆက္ ထားႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္။ အစ္ကိုက ညီမေလး အတြက္ တမင္ ေက်ာင္းထြက္ ေပးလုိက္တာလား မသိဟုပင္ အိျႏၵာ ေတြးခဲ့မိဖူး၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ အိျႏၵာတုိ႔ မိသားစုေလးမွာ အေမ့ ကံကကို မေကာင္းခဲ့ တာပဲလား။ အိျႏၵာတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ကံက မေကာင္း ခဲ့တာလားေတာ့ မေျပာတတ္။ အိျႏၵာတုိ႔ အေဖက ပုဂၢလိက ငါးဖမ္း သေဘၤာမွာ ငါးဖမ္းပိုက္ဆဲြ အလုပ္သမား အျဖစ္ ပင္လယ္ေပ်ာ္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တုန္းကေတာ့ မိသားစု အေျခအေနေလးက တင့္ေတာင္း တင့္တယ္ အရွိခဲ့သားဟု အေမ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ ကံၾကမၼာဆုိသည္က ျမင္းတစ္ေကာင္လုိ လုိရာ ဇက္ႀကိဳး သတ္ၿပီး ႏွင္၍ရစေကာင္းသည္ မဟုတ္ေတာ့ အေဖတုိ႔ ငါးဖမ္းသေဘၤာ ပင္လယ္ထဲမွာ မုန္တုိင္း မိၿပီး စင္းလံုး ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ အလုပ္သမား ရပိုင္ခြင့္ ေလ်ာ္ေၾကးေလး ဘာ ေလးမွ်ပင္ မရရွိခဲ့။ သည္တုန္းက အစ္ကို ေလးႏွစ္သားႏွင့္ အိျႏၵာက တစ္ႏွစ္ခဲြ သမီးေလး။ အိျႏၵာ အဖုိ႔ေတာ့ အေဖ့ မ်က္ႏွာကိုမွ်ပင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိတတ္သည့္ အရြယ္ ျဖစ္သည္။
ပင္ကိုကပင္ ႐ုိး႐ိုးထုိင္းထုိင္းႏွင့္ လင့္လုပ္စာကိုသာ အားကိုး တတ္ခဲ့ေသာ အေမသည္ လူမမည္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ဘ၀ကို ႐ုန္းရကန္ရၿပီ ဆုိသည့္ အခါ အရာရာ အက်အဆံုးႏွင့္သာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ ရ၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕သစ္ တည္စက အေဖ့ ေခြၽးႏွဲစာေလးျဖင့္ ၀ယ္ထားခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕တြင္းက်က် ေပ ၄၀၊ ေပ ၆၀ ေျမကြက္ကေလးႏွင့္ ဓနိမိုး ၀ါးထရံကာ ပ်ဥ္ခင္း၊ အထုိက္ အေလ်ာက္ အိမ္ကေလးကို ရသေလာက္ျဖင့္ ေရာင္းကာ ၿမိဳ႕အစြန္သို႔ ေရႊ႔ ခဲ့ရသည္။ အေမကမူ ေမာလွသည့္ ရင္ကို ေျပေစလုိ၍ပဲ လားေတာ့ မသိ “ထိန္ပင္ သုသာန္နဲ႔ နီးသြားေတာ့လည္း ေသေတာ့ ပိုအဆင္ ေျပတာေပါ့” ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာတတ္ခဲ့ ေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ဘာဆုိဘာမွ် မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ ရွိလွသည့္ အေမသည္ အားကိုး ရွာရင္းႏွင့္ပင္ အရက္ခ်က္ စက္႐ံု တစ္ခုမွ ထရပ္ကား ေမာင္းသမား မုဆိုးဖုိ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳလုိက္ေတာ့ အိျႏၵာ့ အသက္ ခုႏွစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ အေမ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္က မုဆိုးဖုိ ဆုိေပမယ့္ ကေလး မရွိ၍ တိုးလုိ႔ တြဲေလာင္းေတြ ပါမလာခဲ့။ အရက္ခ်က္ စက္႐ံုမွ ထရပ္ကား ဒ႐ိုင္ဘာ ဆုိေပမယ့္လည္း အရက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာပင္ ေယာင္လုိ႔ ေသာက္တတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ သည္တစ္ခုေတာ့ အေမ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္။အိျႏၵာတုိ႔ ေမာင္ႏွမလည္း အေမ့ နည္းတူ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္ ထင္၏။ ပေထြး လုပ္သူက မယားပါ သားသမီးေတြ အေပၚ အစစ သည္းညည္း ခံတတ္သည့္ လူ႐ိုး သေဘာေကာင္း တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “႐ိုးလြန္းလုိ႔လည္း ခပ္ထံုထံု ခပ္အအ အေမႏွင့္ ေတြ႔ၾကတာ ျဖစ္မွာ” ဟု ဒရြတ္ သီထိုးႏွင့္ပင္ ဆယ္တန္း ေရာက္လာသည့္ အိျႏၵာက အေမ့ကို ေနာက္ေတာ့ “ညည္းက်ရင္သာ ဆန္းဆန္းျပားျပား လူနဲ႔ မေတြ႔ ေအာင္ေရွာင္”ဟု ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ ရန္ေတြ႔ပံု တမင္ လုပ္လ်က္ အေမ ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးေသးသည္။
ပေထြး လုပ္သူက သူရသည့္ လခ ရွစ္ေသာင္းကို တစ္ျပား မက်န္ အေမ့လက္ထဲ အပ္ၿပီးမွ လမ္းစရိတ္၊ ကြမ္းဖိုးႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဖုိးဟု ဆုိကာ တစ္ေန႔ တစ္ေထာင္ႏႈန္းႏွင့္ သံုးေသာင္းျပန္ ေတာင္းေတာ့ အေမ့လက္ထဲ ငါးေသာင္းပဲ က်န္သည္။ ထုိ ငါးေသာင္းက လူဦးေရ ေလးေယာက္ရွိသည္႕ အိမ္ေထာင္ တစ္ခု၏ စားစရိတ္ေလာက္ကိုမွ် မကာမိသည့္ အခါ ပေထြးက သူ႔အရင္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္တုန္းက ေနခဲ့သည့္ အိမ္၀ိုင္းႏွင့္ အိမ္ကေလးကို ေရာင္းလုိက္ၿပီး အေမ့ကို တုိတိုထြာထြာ ကုန္စံုေလးေတြ တင္ထား ႏုိင္သည့္ အိမ္ဆုိင္ေသးေသးေလး တစ္ဆုိင္ ဖြင့္ေပးသည္။ နည္းနည္းေတာ့ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္သလို ရွိလာခဲ့၏။
သို႔ႏွင့္ပင္ အစ္ကိုက ခုႏွစ္တန္း အေရာက္ ေက်ာင္းထြက္သြားေပမယ့္ အိျႏၵာက ဆယ္တန္းေအာင္သည္ အထိ ကုပ္ကုပ္ ကပ္ကပ္ႏွင့္ပင္ ေနႏုိင္ခဲ့ သည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ေအာင္ခ်င္း အိျႏၵာ အလုပ္၀င္ေတာ့ စေပး လစာ ႏွစ္ေသာင္းခဲြ။ ကိုယ္ေကာက္၍ ရေသာ ေၾကာ္ျငာအေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေပးသည္ ဆုိေတာ့ လစာႏွင့္ ေပါင္းလွ်င္ ေလးေသာင္း ေလးေသာင္းခဲြေလာက္ေတာ့ ကိုက္သည္။ ထုိမွ်ေလာက္မွ မရလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္။ လိႈင္သာယာႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲခရီး စရိတ္ကပင္ အသြားအျပန္ ၄၀၀ ရွိသည္။ တစ္လဆုိေတာ့ တစ္ေသာင္းေအာက္ မဆင္းတတ္။
မိန္းကေလး သဘာ၀ အခ်ဥ္ ထုပ္ကေလး ဘာေလးပင္ တစ္ထုပ္ တစ္ရာေအာက္ ဆင္းတာ မရွိသျဖင့္ လြယ္လင့္တကူ ၀ယ္မစားရဲခဲ့။ တုိတိုထြာထြာ သြားရည္စာ ဆုိတာကေတာ့ ေ၀းလုိ႔။ အလုပ္ထဲကို ထည့္သြားရသည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ဆုိသည္ကလည္း အၿမဲလုိလုိ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ ျဖစ္မေနဖို႔ကလည္း လုိေသးသည္ ဆုိေတာ့ အေမ့ထံ အိျႏၵာ့ လစာ အသားတင္ က်န္သည္က နည္းလွသည္။
ေၾကာ္ျငာ ကိစၥႏွင့္ လူေတာ သူေတာထဲ ၀င္ရ သြားရေတာ့လည္း အ၀တ္အစားေလးက အထုိက္ အေလ်ာက္ေတာ့ လုိလာျပန္၏။ မားကက္တင္းေတြ အတြက္ ေဆးလ္ဗားစတား ဂ်ာနယ္၏ သတ္မွတ္ထားေသာ ၀တ္စံုရွိသည္ ဆုိျငားလည္း ထုိ၀တ္စံု အတြက္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ အေရာင္ကိုသာ ဂ်ာနယ္က သတ္မွတ္ေပးတာ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္း ဘယ္ရာသီမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္စံုက သံုးစံုမွ မရွိလွ်င္မျဖစ္။ ၿပီး စေန တစ္ရက္ကို သတ္မွတ္ ၀တ္စံု မဟုတ္ဘဲ မိမိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ၀တ္ခြင့္ရွိသည္ ဆုိေတာ့ ဒီ့ျပင္ အ၀တ္အစားကလည္း မရွိလုိ႔ မျဖစ္ေသးျပန္။
သူမ်ား၀တ္တုိင္း လုိက္မ၀တ္နဲ႔ေပါ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မားကက္တင္း ၀တ္စံုပဲ ေျခာက္ရက္လံုးလံုး ၀တ္ပါလား ဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြလုိပဲ လွလွပပေလး ၀တ္ခ်င္စိတ္ ရွိမိရသည့္ အတြက္ကိုမူ အျပစ္ရယ္လုိ႔ ျမင္မေနခ်င္ေတာ့။ လွခ်င္ပခ်င္သည့္ အရြယ္ ပါရွင္ဟုသာ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးခ်င္မိသည္။
အ၀တြင္လား ဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးျပန္။ မ်က္ႏွာေပၚ ထိုက္သင့္ ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ေတာ့လည္း လိမ္းခ်င္ျခယ္ခ်င္မိ ျပန္ေသး၏။ ခက္သည္က အိျႏၵာ့ ခ်ဳိင္းနံ႔က ေနျပင္းျပင္း ဆုိလွ်င္ ကိုယ့္အနံ႔ပင္ ကိုယ္သည္း ညည္းမခံႏုိင္ေအာင္ ရွိတတ္မွန္း ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္သိေနသျဖင့္ကာ ေနရွင္းေလးကအစ လုိအပ္ ေနျပန္ေသး၏။အေမကေတာ့ အေျပာသား။ ထံုးၾကက္တက္ ရည္ေလး ခ်ဳိင္းမွာ သုတ္လည္း အနံ႔ဆုိးတာေတာ့ ေပ်ာက္ပါတယ္ေအတဲ့။ သို႔ေသာ္ သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေမႊးရနံ႔ေလးေတာ့ ကိုယ့္ဆီက ရေစခ်င္ေသးသည္ေလ။ ဒါ့အျပင္ ေနာင္းေဟာင္း၊ မက္စ္ဖိုက္ တာလုိ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူး ေလးမ်ဳိးက အိျႏၵာတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လစဥ္ အရစ္က်ေပးႏွင့္ အစ္မႀကီး တစ္ေယာက္က ေရာင္းေပးသျဖင့္ အတုိးႏွင့္ တြက္လွ်င္ သံုးဆယ္တုိးေလာက္ အထိ ေစ်းတင္ထား မွန္းသိေသာ္လည္း သူေရာင္းေပးေပးလုိ႔ဟု ေက်းဇူးပင္ တင္မိရ ေသးလ်က္ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္ရသည္။ ဖ်ဥ္စ လွလွေလးေတြ ဆုိလည္း သည္လုိပါပဲ။ လေပးႏွင့္ ၀ယ္၀တ္ရသည္ေပါ့။
ပင္ကိုယ္႐ုပ္ခံေလး ရွိသူမို႔ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း ျခယ္ကာ သကာ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ေယာက္က အိျႏၵာတုိ႔မ်ား လွလုိက္တာေနာ္။ ညိဳေခ်ာေလးဟု ဆုိခဲ့လွ်င္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္မွ လွခ်င္ ပခ်င္စိတ္ေတြ ပိုခဲ့မိရေသးသည္။ အဲသည္လုိ ခ်ီးမြမ္းခဲ့ သူေတြထဲ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ ျမတ္ႏုိးစြာ ေခၚမိသည့္ ကိုႀကီး တင္ေအာင္ႏိုင္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ ခ်ီးမြမ္းဖူးသူဟု အိျႏၵာ မေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူ႔ခ်ီးမြမ္းသံကို အိျႏၵာ ရင္ခုန္မိခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္လံုး အၾကည့္ စူးစူးေတြကို နည္းနည္း ရြံ႔မိေသာ္လည္း သူႏွင့္မုိ႔ ဆံုမိလွ်င္ သူ႔ကို ေငးမၾကည့္ဘဲ မေနခဲ့မိ။ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ မ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း၊ ႏွာတံ ေပၚေပၚႏွင့္ သူ႔႐ုပ္က အိျႏၵာ့ကို ဖမ္းစား ထားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူႏွင့္ စတင္ ခင္မင္ခဲ့ရသည့္ ေန႔ကို အိျႏၵာ မေမ့။
(၂)
အမွန္ေတာ့ သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ရန္ကုန္ ဘစ္စနက္ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဒီေခတ္ အင္တာနက္ ခ်က္တင္၀င္ရင္း အြန္လိုင္းမွာ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ျမင္ဖူး သိဖူးသည္ မဟုတ္ဘဲ အသံေလး တစ္ေယာက္တစ္ ျပန္ၾကားရ႐ံုႏွင္႕ပင္ အသိ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ရာမွ တစ္ဆင့္ မျမင္ဖူးၾကဘဲ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတာေတြ ရွိသည္ဆုိေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ႏွင့္ အကြၽမ္းတ၀င္ မရွိသည့္ အိျႏၵာက နည္းနည္း အံ့ၾသမိသလုိ ရွိေသာ္လည္း ကိုႀကီးႏွင့္ အိျႏၵာတုိ႔၏ ဆံုဆည္းမႈ သည္လည္း ႀကိဳးဖုန္းထဲမွ တစ္ဆင့္ စတင္ ခဲ့ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါသည္ ဟုေတာ့ ၀န္ခံရမည္ ျဖစ္သည္။
အိျႏၵာတုိ႔ အလုပ္က မနက္ ၉ နာရီခဲြ ဂ်ာနယ္တုိက္ ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ဘစ္စနက္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ႀကီးကို ဖြင့္လွန္ၿပီး ေၾကာ္ျငာ ရႏုိင္သည့္ ကုမၸဏီေတြ၊ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ၊ အထူကု ေဆးခန္းေတြ၊ ေဆးကုမၸဏီႀကီးေတြ စသည္ျဖင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ကမ္းလွမ္း ၾကည့္ရတာမ်ဳိး ရွိသလုိ တျခား မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြထဲ ေၾကာ္ျငာ ထည့္ထားသည့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ထံသုိ႔လည္း ဖုန္းဆက္ၿပီး ကမ္းလွမ္း ၾကည့္ရသည္။
“တုိ႔ မားကက္တင္းေတြ ဆုိတာကကြယ္ အၿငိမ့္ မင္းသမီးေတြ လုိပဲေပါ့။ ကိုယ့္ရင္ထဲ အပူ ရွိေနဦးေတာ့ေတာင္မွ စင္ေပၚေရာက္လုိ႔ ပရိသတ္ကို မ်က္ႏွာျပရၿပီဆုိတဲ့ အခါ ခ်ဳိေနေအာင္ ၿပံဳးထားရတဲ့ အၿငိမ့္ မင္းသမီးေလးေတြလုိမ်ဳိးပါပဲ။ ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာ တစ္ေယာက္ရဖုိ႔ ေျပာရတဲ့ အခါ အေျပာေလးကို ခ်ဳိထားရတယ္။ တစ္ခါတေလလည္း အလုိက္ အထုိက္ေတာ့ စိတ္ရွည္ရွည္ထား သည္းညည္းခံၿပီး ဆက္ဆံရတာမ်ဳိးေတြ ရွိတာေပါ့”
အိျႏၵာ အလုပ္ထဲ ေရာက္စက လုပ္သက္ရင့္ အစ္မႀကီးမ ေခ်ာသီတာက အစစ သင္ျပေပးခဲ့ဖူး၏။ အလုပ္သင္ မားကက္တင္းေလးဆုိေတာ့ အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာႏွင့္ပင္ အတူသြား အတူ လာလုပ္ခဲ့ရသည္။ အစ္မႀကီးက ကိုယ့္ညီမ အရင္းေလးကို အိျႏၵာ့ကို ထိန္းထိန္းကြပ္ကြပ္ ဆံုးမတတ္သည္။
“ဒါေပမဲ့ ညီမေလးေရ၊ ကပ္စတမ္မာ ဆုိတာက လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံရတယ္ ဆုိတာမွာလည္း ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။ အစ္မ ႀကံဳဖူးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ပါ။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ ေၾကာ္ျငာ ကိစၥ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဖုန္းခဏ ခဏဆက္၊ ဖုန္းထဲမွာ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး အီတာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ကပ္စတမ္မာ ဆုိေတာ့ အလုိက္အထုိက္ေတာ့ လက္ခံ ေျပာရတာေပါ့။
သူတစ္ခါ ဖုန္းေျပာရင္ နာရီ၀က္၊ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ေတာင္မွ ၾကာတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က အလိမၼာ သံုးၿပီး စကားျဖတ္လုိ႔။ လႊတ္မ်ားထားလုိ႔ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုးေတာင္ ေျပာေနမလားပဲ။ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိးေတြက တယ္လီဖုန္းထဲက ေနေတာင္မွ အရသာ တစ္ခုခု ရေအာင္ ယူတတ္ ေနတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ တစ္ခုခု စားရင္း စကား ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာခ်င္လုိ႔ ဟိုဆုိင္ကို လာခဲ့ပါ။ ဒီဆုိင္ကို လာခဲ့ပါ။ တစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့ေနာ္နဲ႔။ ခ်ိန္းေတာ့တာေလ။ အဲဒါမ်ဳိးဟာ ေက်ာ့ကြင္းပဲလုိ႔ သိထားဖုိ႔ လိုတယ္။ အဲဒီလို ဖုန္း ခဏခဏ ဆက္ၿပီး ေခၚေနတာကို ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစ္မ သည္းမခံႏုိင္တာနဲ႔ပဲ သူ႔ေၾကာ္ျငာ ေလးေရာင္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္သိန္း ခဲြဖိုး မရခ်င္ေနေတာ့ ဆုိၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက အဲဒီလုိ ကပ္စတမ္မာလုိမ်ဳိး ကိုယ့္ဂ်ာနယ္ကေန လန္ထြက္သြားတာ က်ေတာ့ ဂ်ာနယ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမက မႀကိဳက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ သူ႔အတြက္ ထိခိုက္နစ္နာတယ္ေပါ႕။
တုိ႔ဆက္ဆံေရး မတတ္လုိ႔ ဆုိၿပီး အဆူခံ ထိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔တင္ ထိခိုက္တာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္သိန္း ခဲြကို ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ့ဆုိေတာ႕ အစ္မဘက္ကလည္း တစ္ေသာင္းခြဲ နာသြားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက အလုပ္ရွင္ေလ။ သူ႔အတြက္ပဲ သူၾကည့္တာ။ ကိုယ့္၀န္ထမ္း ထိကပါး ရိကပါး အလုပ္ခံရေန ရတာကိုက် သူတုိ႔က စာနာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မားကက္ တင္းပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ႕ သည္းညည္းခံမွေပါ့တဲ့။ သူတုိ႔ ေၾကာ္ျငာ ရရင္ၿပီးေရာ။ တုိ႔ေတြေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသြားေပါ့ ညီမေလးရယ္။ ေျပာခ်င္တာက တို႔မားကက္တင္းေတြဆုိတာက ဆူးႏွစ္ဘက္ၾကား က ဘူးသီးလုိမ်ဳိး ဆုိတာလည္း သိထားဖုိ႔ လုိတယ္ ညီမေလး။ သတိထားတတ္ဖုိ႔ ေျပာတာပါ”
အစ္မေခ်ာသီတာက အေသးစိတ္ေအာင္ သင္ျပ ေပးခဲ့ဖူးသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူကိုယ္တုိင္ကမူ သူ႔ကပ္စတမ္မာ ျဖစ္သည့္ တုိင္းရင္းေဆးတုိက္တစ္ခု၏ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်သြားသည္။
“သူက ညီမေလးရယ္။ တစ္ခုလတ္ ဆုိေပမယ့္ အစ္မကို အေပ်ာ္ ႀကံခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ သူ အစ္မကို အရမ္း ခ်စ္ရွာပါတယ္။ အစ္မ ကိုယ္တုိင္ကလည္း သူ႔ကို ေမတၲာ ရွိမိတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ အသက္ကလည္း သူက အစ္မထက္ ငါးႏွစ္ပဲ ႀကီးတယ္။ သူက အိမ္ေထာင္ေရး ကံမေကာင္းခဲ့တဲ့ သူ႔ဘ၀ဟာ အစ္မနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးမွ အဓိပၸာယ္ ရွိခဲ့ရတာတဲ့”
ယခုေတာ့ အိမ္ေထာင္က် ၿပီးသည္ႏွင့္ အလုပ္မွ ထြက္သြားခဲ့ေသာ အစ္မ ေခ်ာသီတာ ကေလး တစ္ေယာက္ပင္ ရလ်က္ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးက သာသာယာယာ ရွိေၾကာင္း အိျႏၵာ သိရသည္။ သူ႔ထံသို႔လည္း မၾကာမၾကာဆုိသလုိ အိျႏၵာ သြားလည္ျဖစ္သည္။ သူ႔ အစ္ကိုႀကီး ဦးခင္ေမာင္၀င္းကလည္း သူေျပာသလုိပင္ သေဘာ ေကာင္းစြာႏွင့္ သူ႔ကို ခ်စ္တတ္သျဖင့္ အိျႏၵာ မုဒိတာျဖစ္ရ သည္။
“အစ္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ေမတၲာ အစစ္အမွန္နဲ႔ အိုးအိမ္ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကလည္း ရွားေတာင့္ ပါးေတာင့္ ျဖစ္ခဲ့ သလားေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အမ်ားကျဖင့္ေတာ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းတုိ႔ ေငြတုိ႔နဲ႔ လမ္းခင္းၿပီး ပ်ားရည္ ဆမ္းထားတဲ့ ဓားသြား မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြနဲ့ ကိုယ့္ဆီကို ၀င္လာ တတ္တဲ့ သူေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလုိ လူမ်ဳိး ေတြကို အလိမၼာနဲ႔ ေရွာင္တတ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့လည္း ပ်ားရည္ကိုသာ ျမင္ၿပီး ဓားသြားကို မျမင္မိ တတ္ၾကဘူးေလ။ ဓားသြားကုိ မျမင္ရင္ေတာ႕ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ ဘ၀ဟာ ေရတိမ္နစ္ သြားတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တန္ဖိုးမထားဘဲ မီးနဲ႔ ကစားေနတဲ့ သူေတြ ရွိ တာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ညီမေလးရယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္း တတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ အလကားရတဲ့ ဘာပစၥည္းဆုိ ဘာပစၥည္းကိုမွ မမက္ေမာပါနဲ႔။ မက္ေမာမိရင္ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး အေလ်ာ္ေပး ရတတ္တယ္”
အေၾကာင္းအရာ ဆံုတိုင္း အစ္မ ေခ်ာသီတာ ေျပာခဲ့သည့္ စကားေတြကို အိျႏၵာ့ ဦးေႏွာက္ထဲ အၿမဲ ထည့္ထားမိသည္။ သူ႔ စကားေတြကို ဗဟိုျပဳကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္လည္း ေနတတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကားေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံု တစ္ခု၏ ဖုန္းနံပါတ္ကို ဘစ္စ္နက္ဒုိင္ ယာရီထဲတြင္ ေတြ႔မိ၍ ေခၚလုိက္မိသည္ႏွင့္ စၾကား လုိက္ရသည့္ သူ႔အသံကကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာ တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ့မိေလသလားပင္ မသိေတာ့။
“မဂၤလာပါ၊ အမိန္႔ ရွိပါ ခင္ဗ်ာ” တဲ့။
ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘဲ အဲဒီ့ အသံက အိျႏၵာ့ နားထဲ ခ်ဳိလုိက္မိသလုိလားပင္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ႏႈတ္ခ်ဳိရသည့္ မားကက္တင္း တစ္ေယာက္ ဆုိေပမယ့္ သူ႔အသံက ဆဲြေဆာင္မႈ အျပည့္ႏွင့္ပင္ ပိုခ်ဳိ ေနသလား ထင္၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိအသံႏွင့္ လုိက္ဖက္ႏိုင္သည့္ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို အိျႏၵာ့ စိတ္ကူးထဲ ပံုေဖာ္လုိက္မိေတာ့ နားကပ္ပန္ မထားေသာ ဆံပင္ေမြးနီ ေၾကာင္ေၾကာင္ကို ဂ်ယ္ႏွင့္ ေထာင္မထားေသာ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ေျခဖ်ားကို ဖေနာင့္ျဖင့္ နင္းမထားေသာ။ တည္ၾကည္ခန္႔ညား အမ်ဳိးသား လူငယ္တစ္ေယာက္။ စတုိင္ပင္ကိုေတာ့ ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္ထားေလမည္လား မသိ။
“အစ္မတုိ႔ ဂ်ာနယ္က ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္မုိ႔ ဖတ္ျဖစ္ ေနပါတယ္။ ေစာင္ေရကလည္း ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ ဆုိေတာ့ ေၾကာ္ျငာ အတြက္ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘာ့စ္ကို ေျပာထားႏွင့္ မယ္ေလ။ အစ္မ လာေဆြးေႏြး ၾကည့္ပါလား။ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္႐ံုမွဴး တင္ေအာင္ႏုိင္ပါ”
သူက ကုိယ္႕ကို “အစ္မ” ဟု ဆုိေနေတာ့ စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုယ္ဖန္ဆင္း ထားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကပင္ ပိုႏုသြားလုိက္ သလုိလုိ။ သူ႔အေခၚ ႀကီးေၾကာင့္ ကိုယ္ကပင္ ပုိရင့္ သြားလုိက္ သလုိလုိ။ ဒီက အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူးေနာ္ဟု ေျပာလုိက္ခ်င္မိေသး သလုိလုိ။
အဲ႕ဒီ ဖုန္းဆက္သည့္ ေန႔လယ္ခင္းမွာကို သူ႔ “ဂုိးလ္ဒင္း ဟီး႐ိုး”ကား ေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံုသို႔ ေရာက္သြားေတာ့ အလုပ္႐ံုႀကီးက အႀကီးႀကီး။ သည္ေလာက္ လုပ္ငန္းႀကီး ဆုိေတာ့ ေလးေရာင္မ်က္ ႏွာ၀က္ ေၾကာ္ျငာေလာက္ေတာ့ ရႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ၿပီး သူတုိ့ ေၾကာ္ျငာကို မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ တခမ္းတနား ေတြ႔ထားသည္ပဲ။ ကိုယ္အေျပာ ညက္လွ်င္ ညက္သေလာက္ ေၾကာ္ျငာေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္သည္။ ၿပီး အလုပ္႐ံုမွဴး ဆုိသည့္ ကိုတင္ေအာင္ႏိုင့္ အသံက သေဘာ ေကာင္းႏုိင္သည့္ အသံမ်ဳိးပါဟု အိျႏၵာ ထင္သည္။
“ကြၽန္မက ေဆးလ္ဗား စတား ဂ်ာနယ္က အိျႏၵာပါရွင့္။ ဒီက အလုပ္႐ံုမွဴး ဦးတင္ေအာင္ႏုိင္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါ”
အလုပ္႐ံု ႐ံုးခန္း၀တြင္ ရပ္လ်က္ ႐ံုးခန္းထဲမွ စားပြဲတြင္ တယ္လီဖုန္း ႏွစ္လံုးႏွင့္ ဖုိင္တြဲေတြ ၾကားထဲ ထုိင္ေနသည့္ အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာမိေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ဖိတ္ခနဲ လက္သြားလုိက္တာ အိျႏၵာ ျမင္သည္။
“ေၾသာ္ မနက္က ဖုန္းဆက္တဲ့ အိျႏၵာဆုိတာက ညီမေလးကိုး။ အစ္ကိုက တင္ေအာင္ႏုိင္ပါ။ လာထုိင္ ညီမေလး။ အစ္ကို တုိ႔အလုပ္႐ံုက မွတ္တုိင္နဲ႔ လွမ္းေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ခဲ့ ရတာ နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ လွေအးေရ ဒီညီမေလးဖုိ႔ အေအး တစ္ပုလင္း လုပ္ပါကြာ ညီမေလး ဘာေသာက္မလဲ”
ေနျပင္းျပင္း ေအာက္မွာ ထီးမပါဘဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ ရသျဖင့္ နဖူးျပင္တြင္ စုိ႔တက္လာသည့္ ေခြၽးစကို စလင္းဘက္ထဲမွ လက္ကိုင္ပု၀ါေလး ထုတ္ၿပီး တုိ႔မိသည္ကို သူ သတိ ထားမိလုိက္ပံု ရွိသည္ဟု အိျႏၵာသိသည္။ တစ္ေထာင့္ ေလးငါးရာတန္ အေပါစား ေခါက္ထီးေလးတစ္လက္ပင္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသး သျဖင့္ မိုးကုန္ ေနၿပီပဲေလ။ ထီးမလုိေတာ့ပါဘူးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ဆင္ေျခ ေပးထားမိသည့္ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ထက္ သူ႔သိ တတ္မႈေလးကို ပိုၿပီး သတိထားမိ လုိက္ရေသးသည္။
“အာ မေသာက္ေတာ့ဘူး အစ္ကို ရပါတယ္”
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ေအးေအးေလး တစ္ခုခု ေသာက္လုိက္၊ ေအာရိန္႔ခ်္၊ ေအာရိန္႔ခ်္ေသာက္။ လွေအးေရ ေအာရိန္႔ခ်္ တစ္လံုး မွာလုိက္ကြာ။ ကိုင္း ညီမေလး အေအးေသာက္၊ နားၿပီးမွ အလုပ္ကိစၥ ေျပာၾကတာေပါ့။ နားပါဦး”
သူက သူ႔ပါးေပၚမွာ ပါးခ်ဳိင့္ခြက္ေလး ေပၚေအာင္ထိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ၿပံဳးလ်က္ အိျႏၵာ့ကို အကဲ ခတ္သလုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ အိျႏၵာမ်က္လႊာ ခ်ထားလုိက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မလွမ္းကမမ္း စတီး ဘီ႐ိုေပၚမွ ဇီးကြပ္႐ုပ္ ယြန္းစီးကရက္ဘူးကို ထယူလုိက္သည့္ သူ႔ကိုမူ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္မိေအာင္ ၾကည့္လုိက္မိေသး၏။ စပုိ႔ရွပ္ အျပာႏု ေရာင္ႏွင့္ စတိုင္လ္ပင္ အျပာရင့္ကို တဲြ၀တ္ထားသည္က သူ႔အသား ျဖဴျဖဴႏွင့္ လုိက္ဖက္ ေနသလားလည္း ထင္မိသည္။
“ေၾသာ္ ေဆာရီး၊ အစ္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္လုိ႔ ျဖစ္မလား မသိဘူး။ တခ်ဳိ႕က ေဆးလိပ္ မီးခိုးနံ႔ မခံႏုိင္ဘူး”
သူက စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ခ်ိတ္ၿပီးကာမွ အားနာဟန္ျဖင့္ ဆုိေနျပန္သည့္ အခါ “ရပါတယ္” ဟု အိျႏၵာ အလ်င္အျမန္ ေျပာလုိက္မိျပန္သည္။ ေျပာလုိက္မိၿပီးမွ သူ႔အျပဳအမူက တစ္ဖက္သား အေပၚ အလုိက္ကမ္းဆုိး အရမ္း သိတတ္သည့္သူ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ သတိထားမိလုိက္ရပါသည္ ဆုိသည့္တုိင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ သိပ္သည္း ညည္းမခံႏုိင္ တတ္သည့္ ကိုယ္က ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ အလ်င္အျမန္ ခြင့္ျပဳသေဘာ တူလုိက္မိရသည္ မသိဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိရေသးေသာ္လည္း ကိုယ္က မားကက္တင္း တစ္ေယာက္မို႔ ကပ္စတမ္မာသာ အဓိကဆုိသည့္ အေျဖသာ ရလုိက္၏။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲသည္ေလာက္ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ လုပ္ငန္း တာ၀န္ခံမ်ဳိး၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ဳိး မေတြ႔ဖူးခဲ့ ေသးတာေတာ့လည္း အမွန္ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကေတာ့ အေပၚစီးမွ ဆက္ဆံၾကတာေတြသာ အိျႏၵာ ႀကံဳဖူးသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ . . .
“ခုေနေတာ့ တစ္လ လခ်ဳပ္နဲ႔ စၾကတာေပါ့ေနာ္။ ေနာင္ ေၾကာ္ျငာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ အေျပာင္းအလဲြရွိရင္ ညီမေလးဆီ အစ္ကို ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္” ဟူေသာ နိဂံုးသတ္ စကားႏွင့္ပင္ “ဂုိးလ္ဒင္းဟီး႐ိုး” ကားေဘာ္ဒီ အလုပ္႐ံုမွ ေလးေရာင္မ်က္ႏွာ တစ္၀က္ ခုႏွစ္ေသာင္းခဲြဖိုး ေၾကာ္ျငာ ရသျဖင့္ အိျႏၵာ ေပ်ာ္သြားသည္။ အိျႏၵာ့ လုပ္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ သံုးေသာင္းေၾကာ္ျငာ တစ္ခုရခဲ့ ဖူးသည္က အျမင့္ဆံုး ျဖစ္သျဖင့္ သည္ကေန႔ ရသည့္ ေၾကာ္ျငာက ထင္ပင္ထင္ မထားမိခဲ့သည့္ တန္ဖုိး။ တစ္ဆယ္ ရာႏႈန္းႏွင့္ တြက္ၾကည့္ေတာ့ အိျႏၵာ့ အတြက္ တစ္ပတ္ကို ခုႏွစ္ ေထာင့္ငါးရာ။ တစ္လဆုိေတာ့ သူ႔လစာရင္းေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္လေတြ ဆက္ရႏုိင္ေအာင္ေတာ့ အစ္ကို တင္ေအာင္ႏိုင္ကိုပဲ အပူ ကပ္ရမည္ ေတြးရင္း “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို” ဟု ေျပာရေတာ့ သူက “ေၾကာ္ျငာတယ္ ဆုိတာက အခုလုိ အက္္ဒ္ဗာ တုိက္ဇင္း ေခတ္မွာ အစ္ကိုတုိ႔ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ ရည္ရြယ္တာ ျဖစ္လုိ႔ အစ္ကိုတုိ႔ကေတာင္ အခုလုိ တကူးတက လာေပး ေဖာ္ရတဲ႕ ညီမေလးတုိ႔ကို ေက်းဇူး တင္ရဦးမွာပါ” ဆုိေနျပန္ေသးသည္။
တစ္ဆက္တည္းလည္း “ၿမိဳ႕ထဲ သြားစရာ လမ္းႀကံဳလုိ႔ ဂ်ာနယ္တုိက္ အထိ လုိက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္” ဆုိသည္႕ သူ႔ေစတနာကို ထပ္မံ ကမ္းလွမ္း လုိက္ေသးသည့္ အခါ အဲသည္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပစ္လုိက္ဖုိ႔ အိျႏၵာ့မွာ ခြန္အား မရွိ လုိက္ေတာ့သလုိပင္ ျဖစ္သြား၏။ သူ႔ပါပလစ္ကာ ကားေလး ေရွ႕ခန္းမွာ သူႏွင့္အတူ စီးၿပီး လုိက္ခဲ့ မိသည္က ကနဦး အစ . . .။
(၃)
သူႏွင့္ အသိမိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သံုးလ နီးပါး ရွိခဲ့သည့္ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ . . .
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔။
သူ႔ဆီမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။
“ညီမေလးေရ ဒီေန႔က ဘာေန႔လဲ သိလား” ဟုေမးသည္။ အဲဒီေန႔က ၾကာသာပေတးေန႔မွန္း သိေနပါလ်က္ ပိုၿပီး ေသခ်ာေအာင္ နံရံေပၚမွ ျပကၡဒိန္ဆီ တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္ၿပီးမွ “ၾကာသာပေတးေန႔”ဟု ေျဖရသည္။ အိျႏၵာ့ အေျဖကို သူအသံ ထြက္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။ ၿပီးမွ “ဗာလင္တုိင္းေဒး ဆုိတာေရာ သိလား” တဲ့။ သည္ေတာ့လည္း သူ ဘာကို ေမးေနသည္ဟု အိျႏၵာ မသဲကြဲ။ ထုိေၾကာင့္ သိသေလာက္ ေျဖရသည္။ “ဗာလင္ တုိင္းေဒးေတာ့ မသိဘူး ကိုႀကီး။ ေရႊဂံတုိင္ မီးပိြဳင့္နားက ဗာလင္တုိင္း ေမြ႔ရာ ဆုိင္ေတာ့ သိတယ္။ ညီမေလး ေၾကာ္ျငာ သြားေကာက္ ဖူးတယ္” အိျႏၵာ ေျဖေတာ့ ကိုႀကီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ျပန္သည္။ ရယ္သံဆံုးမွ “ကိုင္းဗာလင္တုိင္း မသိလည္း ထားပါေတာ့ကြာ။
မနက္ျဖန္ေရာ ဘာေန႔လဲ သိလား” ကိုႀကီးထံမွ အေမး ဆက္လာ ျပန္သျဖင့္ “ေရာ ခက္ေနပါၿပီ” ဟု အိျႏၵာ ေခါင္းကုတ္ရေတာ့၏။ သည္ေတာ့ ကိုႀကီးက “မခက္နဲ႔ေလ ေျပာ မနက္ျဖန္ ဘာေန႔လဲ”ထပ္ေမးသည္။ “ဒီေန႔ ၾကာသာပေတး ဆုိေတာ့ မနက္ျဖန္ ေသာၾကာေပါ့လုိ႔။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီမေလးကို သက္သက္ ေခါင္းစားေအာင္ လာလုပ္ ေနျပန္ၿပီ” အိျႏၵာ ေျပာေတာ့လည္း ကိုႀကီးက ရယ္လုိ႔သာ ေနျပန္သည္။ အားရပါးရ ၀ေအာင္ ရယ္ၿပီးေတာ့မွ
“မနက္ျဖန္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ဆယ့္ငါးရက္ေန႔ဟာ ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလး အိျႏၵာရဲ႕ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည္႕ေမြးေန႔ေလ ညီမေလးရဲ႕။ အဲဒီ ေမြးေန႔မွာ ကိုႀကီးက ညီမေလးကို ဘာ့သ္ေဒး ပရဲဇဲ့န္ ေပးရမယ္ေလကြာ။ အဲဒါ မနက္ျဖန္ ညေန ညီမေလး အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ ကိုႀကီး လာႀကိဳမယ္ ေစာင့္ေနယ္။ အုိေက။ ဒါပဲေနာ္”
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုႀကီး ဖုန္းခ် သြားေတာ့ အိျႏၵာ ေၾကာင္စီစီႏွင့္ပင္ က်န္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ဘက္က စကား ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း အၿမဲ လုိလုိ ဖုန္းခ်သြားတတ္တာက အႏုိင္ယူသလုိမ်ဳိး လုိလုိမုိ႔ အိျႏၵာ သေဘာ မေတြ႔ခဲ့တာေတာ့ ၾကာၿပီ။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ အတုိင္းပင္ ဖုန္းလက္ခံ နားေထာင္ ေနခဲ့ရသည့္မွာလည္း ၾကာၿပီ။
မနက္ျဖန္ ကိုယ့္ေမြးေန႔တဲ့။ အိျႏၵာ သတိ မထားမိ။ မွတ္မွတ္ သားသားလည္း သိပ္မရွိခဲ့။ ေမြးေန႔ပြဲေတြ ဘာေတြလည္း တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးခဲ့။ အခု သူက ကိုႀကီးက မွတ္မွတ္ရရ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ ေပးမလုိ႔တဲ့။ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးတယ္ ဆုိတာေတာ့ ထားပါဦး။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေတာင္မွ မွတ္မွတ္သားသား မထားခဲ့သည့္ ေမြးေန႔ သကၠရာဇ္ကို သူက ဘယ္ကေန ရလုိက္ ရတာတဲ့တုန္း။
ၿပီးေတာ့ သူ႔အေျပာထဲမွာ “ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလး”တဲ့။ ဘယ္တုန္းက သူ႔ညီမေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတာတုန္း။ ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳခဲ့ေသးလို႔လဲ။ သူကေတာ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ႀကီးကို ဆုိေနခဲ့ၿပီ ကိုႀကီးရဲ႕ ညီမေလးတဲ့။ အိျႏၵာ့ စိတ္ထဲ အမ်ဳိးအမည္ မသိသည့္ ခံစားမႈေလး တစ္ခု တင္က်န္ ေနခဲ့မိသည္ေတာ့လည္း အမွန္။
(၄)
WONDERLAND FOOD-HOUSE တဲ့။ ရန္ကုန္ျမစ္ကို ေက်ာေပးထားသည့္ အေအးခန္း စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခု။ အတြင္းဘက္မွာ ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ တိတ္ဆိတ္မႈ ရသကို အျပည့္အ၀ ေပးထားလ်က္ တေယာသံ ႏဲြ႔ႏဲြ႔သည္ အေနာက္တုိင္း တီးလံုးတစ္ခုက တီးတိုးေလး ျပန္႔လြင့္ေနသည္။ မီးေရာင္ကလည္း အဲဒီ တီးလံုး သံေလးႏွယ္ပင္ ျပာလဲ့လဲ့ မွိန္မွိန္ေလး။ ျမစ္ဘက္ မွန္ျပတင္း က်ယ္ႀကီးေတြ အားလံုးကို စေတကာ အေမွာင္ေရာင္ေတြ ကပ္ထားသျဖင့္ ျမစ္ျပင္ ျမင္ကြင္းက ညေနေစာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ညျမင္ကြင္း လုိျဖစ္ေနသည္။ ဆုိင္က က်ယ္က်ယ္၀င့္၀င့္ ရွိေသာ္လည္း စားေသာက္သူက အေတာ္က်ဲက်ဲပဲ ရွိသည္။ သည္လုိ စားေသာက္ ဆုိင္မ်ဳိး အိျႏၵာ တစ္ေခါက္ တေလမွ် မေရာက္ဖူးခဲ့ သျဖင့္ နည္း နည္းေတာ့ စိမ့္တိန္႔တိန္႔ ေၾကာင္စီစီ ႏုိင္လြန္းသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥပတိ ႐ုပ္တည္ၾကည္ပံု ရွိသည္ဟု အိျႏၵာ ယံုၾကည္ဆဲ ကိုႀကီးကို အားနာမႈျဖင့္ လုိက္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ႐ွဳိးတိုးရွန္းတန္း ျဖစ္မေနေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းထားလုိက္ရ၏။
Golden Crown Fashion Shop တံဆိပ္ပါသည့္ လက္ဆြဲ စကၠဴ အိတ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးႏွင္ Super Star Cosmetics Gallery တံဆိပ္ပါသည့္ စကၠဴဆဲြအိတ္ တစ္အိတ္ကို ႏွစ္အိတ္ ပူးဆြဲလာသည့္ ကိုႀကီးေနာက္မွ အိျႏၵာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိက္လာမိခဲ့သည္။ ေဒါင့္က်က် စားပြဲတစ္လံုး အေရာက္ ကိုႀကီးက သူ႔ လက္ထဲမွ အိတ္ေတြကို စားပြဲေပၚ တင္လုိက္ၿပီး “ထုိင္ ညီမေလး” ေျပာသျဖင့္ ရမုတ္ ကြန္ထ႐ိုးျဖင့္ လႈပ္ရွားသည့္ စက္႐ုပ္ေလးတစ္ခု လုိ အိျႏၵာ ထုိင္လုိက္ရသည္။ ကိုႀကီးက အိျႏၵာႏွင့္ ေဘးတုိက္လည္း မက်၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္လည္း မက်သည့္ စားပြဲထိပ္မွာ ကပ္လ်က္ထုိင္သည္။ ကိုႀကီးထံ ၾကည့္မိသည့္ အခါ အိျႏၵာ့ကို ၾကည့္ေနေသာ ကိုႀကီး၏ မ်က္လံုး စူးစူးေတြက အိျႏၵာ့ တစ္ကုိယ္လံုး ေနရာ အႏွံ႔ျပားဆီ ေပၚသို႔ ပိုက္စိတ္တုိက္ ေလ်ာစီး သြားလုိက္သလို မ်ဳိးလား ထင္ရ၏။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ျဖစ္မိသည္။
အဲဒီလုိ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ဳိး သူ႔ထံမွာ အခုတစ္ႀကိမ္ ပထမဆံုး ေတြ႔မိလုိက္ရ တာလားပင္ မသိ။ အဲဒီ့ အၾကည့္ဒဏ္ကို မခံႏုိင္သျဖင့္ မ်က္လံုးကို ေနရာ ေရႊ႔လုိက္ရေတာ့ အိျႏၵာ့ မ်က္လံုးက စားပြဲေပၚမွ အိတ္ေတြဆီ ေရာက္သြားသည္။ Golden Crown တဲ့။Super Star တဲ့။ သည္ဆုိင္ႀကီးေတြက တကယ့္ စပါယ္ရွယ္ ဆုိင္ႀကီးေတြ။ ေတာ္႐ံု မိန္းကေလး ဆုိင္ထဲ၀င္ ၾကည့္ဖို႔ မ၀ံ့သည့္ ဆုိင္ႀကီးမ်ဳိးေတြ ျဖစ္သည္။
အဲဒီ ဆုိင္ႀကီးေတြက ၀ယ္လာသည့္ သည္ပစၥည္းေတြက အိျႏၵာ ဆုိသည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ေမြးေန႔ အတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေနသတဲ့လား။ အဲဒီ လက္ေဆာင္ေတြကို သံုးလ မျပည့္တျပည့္သာ ရွိေသးသည့္ အခ်ိန္တုိေလးထဲမွ အသိမိတ္ေဆြ အစ္ကိုႀကီး တစ္ဦးက အိျႏၵာ့ကို ေပးမွာတဲ့ ဆုိသည့္ အခါ
“လက္ေဆာင္ပစၥည္းတုိ႔၊ ေငြေၾကးတုိ႔ ဆုိတာေတြကို ေရွ႔တန္း တင္ၿပီး ပ်ားရည္ ဆမ္းထားတဲ့ ဓားသြား မ်က္ႏွာမ်ဳိးေတြနဲ႔ လမ္းေဖာက္လာၾကတတ္တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြဟာ ပ်ားရည္ကိုပဲ ျမင္ၿပီး ဓားသြားကို မျမင္တတ္ၾကဘူး။ ဓားသြားကို သတိမထားမိ မျမင္မိရင္ေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေရတိမ္နစ္ သြားတတ္တယ္။ အလကားရတဲ့ ပစၥည္းဟာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး အေလ်ာ္ ေပးရတတ္တယ္လုိ႔ ညီမေလး နားလည္ပါ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားက အိျႏၵာ့ ေခါင္းထဲ ဖ်ဳဳိးဖ်ဳိးဖ်ပ္ဖ်ပ္ ၀င္လာသျဖင့္ ကိုႀကီး ေခၚသည့္ေနာက္ လြယ္လင့္တကူ လုိက္လာ မိခဲ့တာ မွားသြားၿပီလားဟု ေတြးလုိက္ မိရေသးသည္။
“ညီမေလးရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ကိုႀကီး ဘယ္လုိလုပ္ သိသြားတာ ပါလိမ့္လုိ႔ အံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြာ။ ပထမဆံုး မင္းလာၿပီး ေၾကာ္ျငာ ေကာက္တုန္းက ကိုႀကီးက တစ္လစာ ေငြေခ် လုိက္ရမွာမုိ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ယံုၾကည္မႈ ဆုိၿပီး မင္းဆီက မွတ္ပံုတင္ ေတာင္းၿပီး မိတၲဴကူးယူ ထားလုိက္တာေလ။ မွတ္မိၿပီလား”
ကိုႀကီးက ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ စူပါစတား အိတ္ထဲမွ အလွကုန္ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္ၿပီး စားပြဲေပၚ တစ္ခုခ်င္း စီစီခ် ေနသည္။ စားပြဲေပၚ ေရာက္လာေနသည့္ ပစၥည္းေလးေတြက အိျႏၵာ့ကို စပါးႀကီး ေႁမြတစ္ေကာင္လုိ ညိႇဳ႕ယူ ဖမ္းစားေန၏။ သည္ပစၥည္းေလးေတြ အားလံုးက အိျႏၵာ အလြန္ သံုးခ်င္ မိခဲ့ရသည့္တုိင္ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မသံုးဖူးခဲ့ေသာ အလွကုန္ ပစၥည္းေလးေတြ။
Smooth E Baby Face မ်က္ႏွာသစ္ ခရင္မ္။Golden Rose မ်က္ေတာင္ေကာ့ေဆး။Follow Me Oil Control ၀က္ၿခံ မေပါက္ေအာင္ အသားအေရကို ထိန္းသည့္ ခရင္မ္။ ဂ်ာမဏီ ႏုိင္ငံလုပ္ Secret Glamour ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး အနီ တစ္ဘူးႏွင့္ မိတ္ကပ္ ပန္းႏုေရာင္ တစ္ဘူး။Sheene Power Cake တစ္ဘူး။ Lotane Lotion တစ္ဘူး။ Now How Whitening Cleansing Form တစ္ဘူး။ Channal ေရေမႊးတစ္ပုလင္း။ Nivea Whitening ေခြၽးနံ႔ေပ်ာက္ေဆး။ ဒီပစၥည္းေတြ အားလံုး ေပါင္းလုိက္လွ်င္ တန္ဖိုး မနည္းေၾကာင္း အိျႏၵာသိသည္။ Golden Crown Fashion Shop အိတ္ႀကီးထဲမွာလည္း အ၀တ္က ႏွစ္စံုမက ပါလာေလမည္ကိုလည္း အိျႏၵာ သိေနသည္။
“ညီမေလးက ပင္ကိုယ္က လွေနၿပီးသား ဆုိေတာ့ ဒါေတြ သံုးလုိက္ရင္ အရမ္းကို လွသြားမွာပဲဆုိတာ ကိုႀကီးသိလုိ့ တမင္ကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေအာင္ဆုိၿပီး ဒီပစၥည္းေတြ အားလံုးကို မေန့တုန္း ကတည္းက သြား၀ယ္ ထားခဲ့တာ။ မေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္ေလးရက္ ဆုိတာက ဗာလင္တုိင္းေဒးေလ ညီမေလးရဲ႕။ အဲဒီေန႔ကို ခ်စ္သူ စံုတဲြေတြရဲ႕ေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္ ထားတာေပါ့ ညီမေလးရာ”
ကိုႀကီးက အိျႏၵာ့ကို စူးစူး ၾကည့္ရင္း ေျပာေတာ့ အိျႏၵာ့ ရင္ထဲ ငလ်င္တစ္ခု ၀င္လႈပ္သြားခဲ႕သည္။ အဲဒီငလ်င္သည္ ေၾကာက္ လန့္စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ လႈပ္ခဲ့သည့္ ငလ်င္ေပလား.။ တစ္စံုတစ္ရာ ေက်နပ္မႈေၾကာင့္ လႈပ္ခဲ့သည့္ ငလ်င္ေလးလား အိျႏၵာ မခဲြျခား တတ္ခဲ့။ ေစာေစာေလးကမွပင္ သတိရ လုိက္မိေသးသည့္ အစ္မ ႀကီးေခ်ာသီတာ အထပ္ထပ္ေျပာဆုိသြန္သင္ခဲ႕ေသာ စကားေတြကို လည္း အမွတ္မရ မိေတာ့ျပန္။ အဲသည္ေန႔က အဲသည္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘယ္အစားအေသာက္ေတြကို စားခဲ့သည္ပင္ ျပန္ေတြးေတာ့ ၀ိုးတ၀ါးလုိလို။
သို႔ေသာ္ ဆုိင္ထဲမွအထြက္ ကိုႀကီးက အိျႏၵာ့ ပခံုးေလးကို ဖြဖြဖက္ၿပီး “အရမ္းခ်စ္တာပဲ ကေလးရယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္ကို ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနမိသည္။
ထင္း႐ွဴးေသတၲာ ပံုးခံြေလးကို ျပဳလုပ္ထားေသာ မွန္တင္ခံု ေလးေပၚမွ သံုးလက္စ အကပ္အသတ္ မိတ္ကပ္ဘူး ကေလးေတြ အိျႏၵာ့ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ပိုက္ထားေသာ ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစားႏွင့္ အလွျပင္ ပစၥည္းေတြ ထည့္ထားသည့္ အိတ္ႏွစ္အိတ္ကို မ်က္စိ သူငယ္ နားသူငယ္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ ေနၾကသလုိပါပဲ ဆုိသည္ကိုလည္း အမွတ္တရ ရွိေနမိေသးသည္။
(၅)
“ညီမေလး အိျႏၵာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္”
မ်က္လံုးကို ေမွးစင္းထားရင္း အတိတ္ ရပ္၀န္းထဲမွ ကိုႀကီးထံ ျပန္ေျပး သြားေနခဲ့သည့္ အိျႏၵာ့ နဖူးေပၚ လက္ဖ၀ါး ေႏြးေႏြးတစ္ခု ဖြဖြက်လာ လုိက္သည့္ အခါ ညီမေလး အေခၚေၾကာင့္ ကုိႀကီးမ်ားလားဟုပင္ ထင္လုိက္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိျႏၵာ့ မ်က္လံုး အဖြင့္တြင္ ျမင္လုိက္ရသည္ကမူ အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာသာ ျဖစ္ေနေလသည္။
“ဘယ္လုိ ျဖစ္လုိက္ရတာလဲ ညီမေလးရယ္။ အစ္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိေပးခဲ့တဲ့ ၾကားထဲ့ မိုက္လုိက္တာ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ စေျပာလုိက္သည့္ စကားကပင္ သူ႔အေၾကာင္း အကုန္ သိၿပီးေနသလုိမ်ဳိးပါဟု အိျႏၵာ သေဘာ ေပါက္လုိက္သည္။အစ္မႀကီး၏ မ်က္လံုးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ိုင္းေနသည္။ အိျႏၵာ ျမင္ေတာ့ ခ်ဳပ္တည္း ထိန္းသိမ္းထားရသည့္ အိျႏၵာ့ရင္က အတုိင္းသား ပြင့္ထြက္သြားလ်က္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ပါးေပၚ မ်က္ရည္ ရႊဲရၿပီ။ အကယ္၍မ်ား အေစာကထင္ လုိက္မိသလုိ နဖူးေပၚမွ လက္က ကိုႀကီးလက္သာ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္မူ ခဲြထားသည့္ အနာကိုပင္ သတိ မထားမိဘဲ ငုတ္တုတ္ထထုိင္ လုိက္မိမည္လား မသိ။ ခုေတာ့
“အစ္မ ေရာက္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ညီမေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္လုိ႔ ညီမေလး ေမေမနဲ႔ စကားေျပာရင္း အေၾကာင္းစံု သိလိုက္ရၿပီးပါၿပီ။ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ ဆုိေတာ့လည္း ရင္ဆုိင္ၾကရ ႐ံုပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့ ညီမေလးရယ္”
အစ္မႀကီးက ပါးေပၚက်လုဆဲ မ်က္ရည္ကို ဆလင္း ဘက္ထဲမွ တစ္႐ွဴးစေလး တစ္စထုတ္၍ သုတ္သည္။ အိျႏၵာထိန္း ထားလုိ႔ မရႏုိင္ေတာ့။ အသံ ထြက္ေအာင္ပင္ ကေလးမ ငယ္ငယ္ေလးလုိ ငိုခ် လုိက္မိေတာ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့လည္း ျပင္ဆင္ ပိုင္ခြင္႕မရွိေတာ့သည့္ အေျခအေန ေရာက္ကာမွ သိလ်က္ႏွင့္ မဆင္ျခင္ မထိန္းသိမ္း မိခဲ့သည့္ ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ သိလုိက္ရသည္ပဲ။
ဟိုဘက္လေတြကတည္းကပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေတာ့ ထားခဲ့မိသား။ သုိ႔ေသာ္ သည္ကိစၥ ဘယ္သူ႔ကို ဖြင့္ေျပာရမည္လဲ။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္လည္း ငယ္သူမုိ႔ မသဲကြဲလွ။ သည္လိုႏွင့္ တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလဆုိေတာ့ အေမ့ကို မေျပာရဲ။ အေမ ရင္ကြဲမွာ အိျႏၵာ သိသည္။ အရမ္း ခ်စ္တာပဲ အိျႏၵာေလးရယ္ဟု အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ကိုႀကီးကို ေျပာရဖုိ႔ ဆုိသည္ကလည္း ကိုႀကီးက အလြယ္တကူ လက္သင့္မွ ခံပါ့မည္လား။ မေျပာလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့သည့္ သိသိသာသာ အေျခအေနသို႔လည္း တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လံုး ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
သားသမီး အရိပ္အကဲ တၾကည့္ၾကည့္ ေနတတ္သည့္ အေမက “သမီးရယ္ လာစမ္းပါဦး” ဟု ဗုိက္ဆီ လက္ကမ္းေတာ့ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ စိတ္ကို ထိန္းလ်က္ အၿပံဳးေလးတစ္ခု မ်က္ႏွာေပၚ ကမန္းကတမ္း ပစ္တင္ လုိက္ၿပီးမွ အေမက ဘာမွ မေမးေသးဘဲႏွင့္ပင္ “အို အေမကလည္း ၀တာပါ အေမရဲ႕” ဟု ရင္တုန္ ပန္းတုန္ျဖင့္ ဖံုးဖံုးဖိဖိ ေျဖခဲ့သည္။ အေမကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေလး တစ္ခ်ပ္ ကုပ္လုိက္ၿပီးမွ “အေမ့ သမီးေလး လိမ္မာတာ အေမ သိပါတယ္ကြယ္ သမီး လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနာ္”တဲ့။ ဣေျႏၵ ပ်က္သြားသည့္ အိျႏၵာ့ အေပၚ အေမ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပံု ရသည္ဟု အိျႏၵာ သိလုိက္ေသာ္လည္း အေမ့ကိုေတာ့ ဟန္ေဆာင္ ထားဦးမွ ျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာျခင္း ေျပာလွ်င္ေတာ့ ခ်စ္တတ္လြန္းသည့္ ကိုႀကီးကိုသာ ေျပာမည္ဟု ျပင္ဆင္ဆဲမွာပင္ . . .
မေန႔ည ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ဗုိက္က တအား ေအာင့္လာသည္။ အဲသည္ ဗိုက္ေအာင့္တာက ၀ိ႐ိုး၀ိသား ေအာင့္တာပဲလား။ ဟို ဗုိက္ထဲက ကိစၥက တစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္ခ်င္ျပဳခ်င္လုိ႔ ေအာင့္တာပဲလား။ အိျႏၵာ ဘယ္လုိမွ မသဲကြဲတတ္။ သဲကဲြ တတ္ရေအာင္လည္း အိျႏၵာ အရြယ္က ကေလး သာသာေလး။ ပ်က္စီး က်သြားတာမ်ဳိးဆုိ ရင္ေတာ့လည္း အဲဒါကိုပင္ ၀မ္းသာရမွာလား။ ၀မ္းမသာရဘူးလား။
မေနႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေအာင့္လာေတာ့သည့္ အဆံုး ေဆး႐ံု ေရာက္ခဲ့ေတာ့ အေရးေပၚဌာနမွာ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ စမ္းသပ္ ေပးသည့္ ဆရာ၀န္မေလးက အူအတက္တဲ့။ အေရးေပၚ ခဲြစိတ္ရမည္တဲ့။ မုိင္နာ ေက့စ္မို႔ စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့ ဆုိေတာ့ အိျႏၵာ စိတ္သက္ သာရေတာ့ မလုိလုိ မသာရဘူး လုိလုိ။
သို႔ေသာ္ ဆရာ၀န္မေလး ဆက္ေျပာလုိက္သည့္ စကားကမူ အိျႏၵာ့ကိုထက္ အေမ့ ေခါင္းကုိ မိုးႀကိဳး ၀င္မွန္သြားလုိက္ သလုိပါပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အနားမွာ ဆက္ရပ္ ေနႏုိင္ဖုိ႔ကိုေတာင္ တတ္ႏုိင္ပံု မရလုိက္ေတာ့သည့္အေမသည္ နီးစပ္ရာ ခံုတန္းေလးေပၚ ထုိင္ခ် သြားတာ အိျႏၵာ ျမင္သည္။ အေမ့ ပါးေပၚမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ အုိင္ထြန္းလုိ႔။ အိျႏၵာ့ ဗိုက္ထဲမွာ . . .ကိုယ္၀န္ သံုးလတဲ့။
ေဆး႐ံု အေပၚထပ္ ခဲြစိတ္ လူနာေဆာင္သို႔ တက္ရခါနီး အ၀င္၀ ေဆးဆုိင္ေလးမွာ အေမ့ကို ခြင့္ေတာင္း၍ ကိုႀကီးထံ ဖုန္းဆက္ရေတာ့ ညဥ့္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ မနက္က်မွ လာခဲ့မည္ ဆုိၿပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။ ေနႏုိင္ရက္လုိက္တာဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဆရာ၀န္မေလး ထုိးေပးလုိက္သည့္ ေဆးေၾကာင့္ ဗုိက္အေအာင့္ အနာသက္သာ လာသျဖင့္ အေမ့ကို အေၾကာင္းစံု ဖြင့္ေျပာျပရ သည့္အခါ ကိုႀကီးကို ေမွ်ာ္လင့္ဆဲ ရွိသျဖင့္ အိျႏၵာ မ်က္ရည္ မက်ခဲ့ေသာ္လည္း အေမကမူ ႐ိႈက္၍ပင္ ငိုလို႔။
ခဏ အၾကာတြင္ အေမ့ကို တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ႀကီးက ေခၚသျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီး ႐ံုးခန္းသို႔ အေမ လုိက္သြားရသည္။
ဆရာ၀န္ႀကီး၏ ႐ံုးခန္းမွ အေမ ျပန္ေရာက္ လာသည့္ အခါတြင္မူ အေမ့ မ်က္ႏွာက ေဆာက္တည္ရာ မရေတာ့သလုိ တစ္ကုိယ္လံုးပင္ သိမ့္သိမ့္ တုန္ေအာင္ ငို႐ိႈက္ရင္း ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖင့္ ဖိကိုက္ ထားပံုက အေမ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးထဲ အေမ့သြားေတြ နစ္၀င္သြားေတာ့ မလုိ ထင္ရ၏။ ငိုရင္းမွ ပင္ပါလာသည့္ ပစၥည္း ပစၥယေလးေတြကို တစ္ခုခ်င္း ေကာက္သိမ္း ေနျပန္သည့္ အတြက္ အိျႏၵာ ရင္ထိတ္ရသည္။ အေမ ဘာျဖစ္လာ သလဲ။
“အေမ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ဘာေျပာလုိက္လုိ႔လဲဟင္”
အိျႏၵာ ေမးေတာ့ အေမ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါသည္။ “မိုက္လုိက္တာ၊ မုိက္လိုက္တာ ဘ၀ ပ်က္ေအာင္ကို မိုက္တာပါလား” ဟုသာ အေမတြင္တြင္ ေျပာေနခဲ့သည္။ အေမ့ကို ဘာမွ ေမးလုိ႔မရ။
ခဏေနေတာ့ အိျႏၵာ့ကို သီးသန္႔ အခန္း တစ္ခုသို႔ ေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ သီးသန္႔ အခန္းမွာက ခုတင္ ေလးငါးလံုးသာ ရွိလ်က္ လူနာက ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ မုိးစင္စင္လင္းသည္ အထိ တငိုတည္း ငိုေနသည့္ အေမ့ကို အိျႏၵာ ဘာတစ္ခုမွ ေမးလုိ႔မရ။ ေမးမိတုိင္းလည္း “မိုက္လုိက္တာ မိုက္လိုက္တာ” ဟုသာ အေမ တဖြဖြ ေျပာေနခဲ့သည္။
တစ္ခ်ိန္လံုး လုိလုိ အိျႏၵာ့ကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ၿပီး အေမ့ပါး မ်က္ရည္ မေျခာက္သည့္ ကိစၥက ယခုတုိင္ ပေဟဠိ ျဖစ္ေနဆဲ ရွိသည္။
သည္ေန႔ေတာ့ အိျႏၵာ့ အငိုလွည့္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီလား မသိ။ အေျပး ေရာက္လာလိမ့္မည္ ထင္သည့္ ကိုႀကီး ေရာက္မလာခဲ့။ အဲသည္လုိ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ႀကံဳတတ္လုိ႔ သတိိထားပါ ညီမေလးရယ္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ သတိ ေပးဆံုးမခဲ့သည့္ အစ္မႀကီးေခ်ာ သီတာသာ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ အိျႏၵာ့ အပါး ေရာက္လာသည္။
အစ္မႀကီးက အိျႏၵာ့ လက္ဖ၀ါးေလး တစ္ဖက္ကို ဖြဖြယူ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
“ညီမေလးကို အစ္မ တစ္ခု ေျပာစရာ ရွိတယ္။ သိပ္ေတာ့လည္း အေရးႀကီးလွတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးကို အသိေပးထားဖုိ႔ လုိလုိ႔ အစ္မေျပာမွာ။ ညီမေလး စိတ္ေအးေအး ထားၿပီး နားေထာင္ေနာ္ဟို”
“ဘာလဲဟင္ အစ္မႀကီး၊ ကိုႀကီး အေၾကာင္းလားဟင္”
အိျႏၵာက အစ္မႀကီး စကားကို ျဖတ္ေမးေတာ့ အစ္မႀကီးေခ်ာ သီတာက ေခါင္းညင္ညင္ခါသည္။
“သူ႔အေၾကာင္းကေတာ့ ေမ့ထားလုိက္ရေအာင္ ညီမေလး ရယ္ေနာ္”
အစ္မႀကီးက ေျပာရင္းႏွင့္ အေမ့ဆီ လက္လွမ္းလုိက္ေတာ့ အေမက ဘီ႐ိုပုေလးေပၚတြင္ ေဆးပုလင္း တစ္ခုႏွင့္ ဖိတင္ထား ေသာ ေဆးစာရြက္ကေလးကို လွမ္းယူၿပီး အစ္မႀကီးဆီ ကမ္းလုိက္သည္။ ေဆးစာရြက္ကေလးက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည့္ အေမ့ လက္ထဲမွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ခါလုိ႔။ အေမက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္ သြားေတာ့နီး ဖိကိုက္ထားျပန္သည္။ အေမ့ပါးေပၚ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။ အိျႏၵာ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။ ညကႏွင့္ သည္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး အေမ့ကို ေမးလုိ႔ မရခဲ့သည့္ ကိစၥပဲ ျဖစ္မည္ဟု အိျႏၵာ သေဘာ ေပါက္လုိက္သည္။ အစ္မႀကီးက စာရြက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း အိျႏၵာ့ လက္ကေလးကို ပိုၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္လာေၾကာင္း အိျႏၵာသိသည္။ အစ္မႀကီး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးက ၿပံဳးလုိက္တာလား။ မဲ့လုိက္တာလား မသိ တစ္ခ်က္ လႈပ္သြားၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခု ခ်လိုက္သလုိ အိျႏၵာ့ မ်က္ႏွာဆီ အၾကည့္ေျပာင္းသည္။
“ညီမေလးရဲ႕ ေသြးထဲမွာ အိပ္ခ်္အုိင္ဗီြပိုး ရွိေနၿပီ”
“ရွင္ အစ္မ”
ေက်ာေအာက္သို႔ အက္ဆစ္ရည္ေတြ စီး၀င္တာ ခံလုိက္ရသလုိ အိျႏၵာ ထထိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ ခဲြထားသည့္ အနာက အေတာ္ နာသြားသျဖင့္ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕သြားသည္။ အစ္မႀကီးက အိျႏၵာ့ ပခံုးကို ဆီးဖက္ ထားလုိက္ရင္း
“အဲဒီေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္ပူ မသြားပါနဲ႔ ညီမေလး။ စိတ္ကို ေအးေအးထားၿပီး ေရရွည္ ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥပါ။ ျပန္လွဲေန လိုက္ေနာ္။ မေတာ္တဆ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြ ဘာေတြ ျပဳတ္ထြက္ကုန္မွ ဒုကၡ ေရာက္ေနပါဦးမယ္”
“ခ်ဳပ္႐ိုး ကဲြထြက္ၿပီး အခု ေသသြားေတာ့လည္း ေအးတာေပါ့။ ေနာက္လည္း ေသရမယ့္ ေရာဂါပိုးႀကီး ညီမေလး ကိုယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ အစ္မရယ္။ ဘာထူးေတာ့လုိ႔လဲ”
အိျႏၵာက ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်သည္။ အေမ့ ႐ိႈက္သံကိုလည္း အိျႏၵာ ၾကားေနရသည္။
“မဟုတ္ဘူး ညီမေလး။ ဒီပိုး ေသြးထဲကို ေရာက္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ မေသပါဘူး ညီမေလးရယ္။ အဲဒီပိုးေတြ ပြားမလာေအာင္ တားထားႏုိင္တဲ့ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေဆးလည္း ေသာက္မယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း က်န္းမာေရး အတြက္ အေနအထုိင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္သြားမယ္ ဆုိရင္ သက္တမ္းျပည့္ ေနသြားလုိ႔ ရပါတယ္ကြာ။ အဲဒီ ေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္ပူ မသြားပါနဲ႔။ တုိ႔စိတ္ေအးေအး ထားၿပီး ရင္ဆုိင္ ေျဖရွင္းရမွာေပါ့”
“ငါ မနက္အေစာႀကီး ဖုန္းဆက္ေတာ့ နင့္ကိုႀကီးဖုန္းကို အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ကိုင္တယ္”ဟု ေျပာသြားသည့္ စိုးစုိးခုိင့္ အသံက နားထဲမွာ ပဲ့တင္သံ ျဖစ္လာေနသည္။ ညတုန္းက ကိုႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ မနက္က်မွ လာမယ္ ေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းခ်သြားသည့္ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ အျမတ္တႏိုး ေခၚခဲ့ရေသာ အဲသည့္ လူအသံ နားထဲ တစ္ေက်ာ့ ျပန္၀င္လာသည္။
အိျႏၵာေတာက္ တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္း ေခါက္ပစ္လုိက္မိသည္။ အိျႏၵာ့ ေတာက္ေခါက္သံကို အစ္မႀကီး ဘာမွ် မေျပာေတာ့။
“အိျႏၵာ့ အျဖစ္က ႐ိုင္းလုိက္တာေနာ္”
အိျႏၵာ့ အသံေလးက အားလံုးကို လက္ေလွ်ာ့ ေပးလုိက္ရသည့္ လူတစ္ေယာက္လုိ မွိန္ေဖ်ာ့သြားသည္။
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာထံမွ သက္ျပင္း႐ိႈက္သံ တစ္ခု ၾကားလုိက္ရသည္။
“အိျႏၵာ့ဘ၀ တစ္ခုတည္းက ကြက္ၿပီး ႐ိုင္းသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။ ေစာင့္စည္း၊ ထိန္းသိမ္း၊ စာနာမႈေတြ မရွိၾကေတာ့တဲ့ အဲဒီ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးက ႐ိုင္းေနတာ ထင္ပါရဲ႕”
“ရွင္”
“ေၾသာ္ ဘာကိုမွ မေစာင့္စည္း ေတာ့တဲ့ ေလာကႀကီးကကို ႐ုိင္းစိုင္းၿပီး အက်ည္း တန္လာလုိ႔ အဲဒီ ေလာကႀကီးထဲက ဘ၀ေတြလည္း ႐ိုင္းၿပီး အက်ည္းတန္ ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕လုိ႔ ေျပာတာပါ”
အစ္မႀကီး ေခ်ာသီတာ၏ အသံသည္ပင္ မွိန္ေဖ်ာ့ သြားခဲ့ၿပီလား ထင္သည္။
အိျႏၵာ့ထံမွ ေနာက္ထပ္ ႐ိႈက္သံ မၾကားရေတာ့။ ျဖစ္လာ ခဲ့ၿပီးသည့္ ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ ရပ္တည္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ လုိက္ႏုိင္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
သင္းရီ
ပ်ားရည္ခန္းခ်ိန္
သူ ေရာက္လာမွာပါဟု မနက္ကတည္းက ညေန ေစာင္းသည္ထိ အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိဆဲ ရွိ သည္။
တကယ္ေတာ့ မေန႔ညတုန္းကတည္းက အေရးေပၚ လူနာ အျဖစ္ အိျႏၵာ ေဆး႐ံုတက္ လုိက္ရၿပီ ဆုိေတာ့ ေဆး႐ံု အေပါက္၀ ေျမညီထပ္ ေဆးဆုိင္ေလးမွာ အိျႏၵာ ကိုယ္တုိင္ မခ်ိတင္ကဲႏွင့္ပင္ သူ႔ဟန္းဖုန္းကို လွမ္းေခၚမိခဲ့ေသး၏။ သန္းေခါ င္ေက်ာ္ၿပီမုိ႔ သူအိပ္ေမာ က်ေနၿပီဟု ထင္သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားၿပီး သံုးေလးခါ ေခၚမွ ထူးသံၾကားရသည္။ အေျခအေနေတြ အားလံုးကို ေျပာျပရသည့္ အခါ သူသိပ္စိတ္ပူမွာ သြားမွာ စိုးလုိ႔ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္တည္း ေျပာရေပမယ့္ တစ္စြန္းတစေတာ့ ေပၚသြားခဲ့ေသးသည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ သူ က မနက္က်မွ လာခဲ့မည္ဟု ခပ္တုိတို ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
သည့္အတြက္ေတာ့ အိျႏၵာ့ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ သည္ေလာက္ အေရး ႀကီးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ေအာင္ မလာႏုိင္ျခင္းအတြက္ “အရမ္းခ်စ္တာပဲ အိျႏၵာရယ္” ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ သူ႔အေပၚ အလုိမက် စိတ္ကေလးလည္း နည္းနည္း ရွိလုိက္မိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကို ယံုၾကည္ စိတ္ႏွင့္ပင္ သူအလုပ္ေတြ သိပ္ပင္ပန္းေနလုိ႔ ရွိမွာပါ၊ မနက္အေစာဆုိ သူေရာက္ကို ေရာက္လာမွာပါဟု အိျႏၵာ ယံုပစ္လုိက္သည္။
အိျႏၵာ့ထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္လည္း ႀကီးသျဖင့္ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာက ေခၚခဲ့ေသာ သူေရာက္ လာလွ်င္ေတာ့ သည္ကိစၥေတြ အားလံုး အဆင္ေျပ သြားမွာပါဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိသည္။ ကိုႀကီးက အိျႏၵာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အၿမဲလုိ အလုိက္တသိ ရွိတတ္ၿပီးဘယ္ တုန္းကမွ် ႏွေမ်ာတြန္႔တို မရွိတတ္တာ အိျႏၵာ သိသည္။
သို႔ေသာ္ မနက္ ရွစ္နာရီ ေက်ာ္သည္ အထိ သူေရာက္မလာခဲ့။ အိျႏၵာက ဆယ္နာရီဆုိ ခဲြစိတ္ခန္း ၀င္ရေတာ့မည္။
အိျႏၵာ အလုပ္လုပ္ေသာ ဂ်ာနယ္တုိက္မွ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း စိုးစိုးခိုင္ဆီကိုေတာ့ မနက္အေစာႀကီးကပင္ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္ ေျပာခိုင္း ထားသျဖင့္ ခဲြစိတ္ခန္း မ၀င္ရမီ အေတာ္ ေစာေစာကတည္းက စိုးစိုးခိုင္ႏွင့္ ခင္ေလးေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျပး အလႊား ေရာက္လာ ေဖာ္ရလုိက္ၾကေသးသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ ပိုင္ရွင္ သူေဌးမထံသို႔ ႀကိဳတင္ လစာေငြ သံုးေသာင္းကိုပါ သြားေျပာ ထုတ္ယူ လာခဲ့ေသးသည့္ အျပင္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္၏ စုေပါင္း စပ္ေပါင္း ေငြေလး တစ္ေသာင္းကိုပါ ေပးခဲ့သျဖင့္ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္သြားခဲ့ရ၏။ ႏုိ႔မဟုတ္လွ်င္ မေန႔ညေနကမွ သီတင္းကြၽတ္ အခါရက္မုိ႔ အေမ့ကို အစ္ကိုလာၿပီး ကန္ေတာ့ သြားခဲ့သည့္ ေငြေလးငါးေထာင္ႏွင့္ အေမ့ ေစ်းဆုိင္ ပိုက္ဆံ ေသတၲာေလးထဲမွ သြန္ခ်ယူ လာခဲ့ရသည့္ ရွိစုမဲ့စု ေငြေလး တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ အားလံုး စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္က ဗုိက္ခဲြရမည့္ ေဆး႐ံု ကိစၥမွာ ဘာမွအရာ ေရာက္မည္ မဟုတ္။
“စရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရး” ဆုိေတာ့ အရက္ပ်ံ၊ ဂြမ္း၊ ပလပ္ စတာ၊ ပတ္တီးက အစ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ရသည္။ ခဲြစိတ္ရာတြင္ လုိအပ္မည့္ အုိ အမ်ဳိးအစား ေသြးႏွစ္ ပုလင္း ရွာထားပါဆုိသည့္ အတြက္လည္း အိျႏၵာတုိ႔ ရပ္ကြက္ထိပ္ စာသင္တုိက္သို႔ မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္းတုန္းက အေျပးအလႊားႏွင့္ပင္ အေမ ျပန္ေျပးၿပီး ေလွ်ာက္ရသည့္ အခါ ဦးပဥၨင္းႏွစ္ပါး လိုက္လာၿပီး လွဴသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေသြးတစ္ပုလင္းက ေပါက္ေစ်း တစ္ေသာင္းခဲြ။
သူ႔ကိုကိုႀကီးကို အခ်ိန္မလပ္ ေမွ်ာ္ေနမိသည့္ အိျႏၵာ့အား နံနက္ ဆယ္နာရီတြင္ ခဲြခန္းထဲ သြင္းသြားသည့္တုိင္ ကိုႀကီးကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့။
သာမန္ ခဲြစိတ္ရမႈမွ်သာ ျဖစ္၍ တစ္နာရီ အတြင္းမွာပင္ ေအာင္ျမင္စြာ ခဲြစိတ္ ၿပီးစီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနာက္ ယခု ညေနပိုင္း အေျခအေနတြင္ေတာ့ အေမ့ လက္ထဲမွာ ေငြႏွစ္ရာ ျပည့္ေအာင္ပင္ မက်န္ေတာ့ၿပီ။ ေဆး႐ံုမွ မဆင္းရေသးခင္ လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါး ကိစၥ ဘာညာ တိုလီထြာလီေတြက ရွိေသး၏။
အဲဒီအတြက္ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေတာ့။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ သည္ည ညစာ အျဖစ္ အေမကိုယ္တုိင္ အငတ္ခံၿပီး အိျႏၵာ့ အတြက္ ေစ်းအနည္း ဆံုး လမ္းေဘး ဆုိင္မွာ ထမင္ေလး ၀ယ္ေကြၽးဖုိ႔ပင္ လက္ထဲမွာ မျပည့္စံုေတာ့သျဖင့္ အေမ့ မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းေနတာဟု အိျႏၵာ နားလည္စြာ ျမင္သည္။ အိျႏၵာ ကိုယ္တုိင္လည္း ဆာလွၿပီ။ မေန႔ညကတည္းက ခဲြစိတ္ရမည့္ လူနာမုိ႔ ေရေရာ အစာပါ ရပ္နားထားခဲ့ ရသည့္ အတြက္ အိျႏၵာ့ အစာ အိမ္ထဲမွာ ဆူဆူညံညံေတြ ျဖစ္ေနတာ အိျႏၵာသိသည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မပူဆာရက္။ အေမ့ အေၾကာင္း အိျႏၵာ သိသည္ပဲ။ အေမသည္ လူ႔ေလာက အလယ္တြင္ ခပ္ထံုထံုေပမယ့္ သားသမီး အရိပ္အကဲေတာ့ အလြန္သိသည္။ အိျႏၵာ သိပ္ဆာေလာင္ ေနၿပီဆုိသည္ကို အေမ မသိမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လြတ္ေနသည့္ ေဘးခ်င္းကပ္ ခုတင္ေပၚမွာ ဒံုးေပကပ္သပ္ ႀကီးထုိင္၍ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ရင္း အေမ ငိုင္ေနပံုက အခက္အခဲေတြ အားလံုးကို အေမ့ မ်က္ႏွာေပၚ တင္လ်က္ ျပပြဲ ခင္းထားသလုိ ရွိသည္။
အခါတုိင္းလုိဆုိလွ်င္ေတာ႕ အေမ႕မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိရွိရွိ အိျႏၵာ ဇြတ္ပူဆာ၍ အေမမေနတတ္ေအာင္ မ်က္ရည္ပင္ က်ျပလုိက္မိဦး မည္ထင္သည္။ သို့ေသာ္ အိျႏၵာ႕အခုအျဖစ္က က်ခ်င္ေနသည္႕ မ်က္ရည္ပင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း မက်ရဲသည႕္ဘ၀လုိ ပါ ဟု အိျႏၵာေျပာရမလားပင္။
ထုိ့ေၾကာင္႕သူ႔ကို ကိုႀကီးကို စကၠန့္မလပ္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေနမိ သည္။
အိျႏၵာ့ ခုတင္က အ၀င္ တံခါး၀ဘက္သို႔ ေျခရင္းျပဳ ထားသျဖင့္ စႀကႍ လမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ထံုေဆးျပယ္ၿပီ ျဖစ္၍ ခဲြထားၿပီးစ ဗုိက္က စစ္စစ္စစ္စစ္ႏွင့္ နာသလုိ ရွိသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမထား မိေလာက္ေအာင္ သူ႔ကို မနက္ကတည္းက ညေနေစာင္းသည္ အထိ တစ္ေန႔လံုး ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ ျမတ္ႏိုးစြာ အားကိုးစြာ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ အစ္ကိုႀကီး တင္ေအာင္ႏုိင္ကမူ ယခုထိ ေရာက္မလာေသး။
ကိုႀကီး ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ သူ႔ကို ေျပာရမွာ မရြံ႔မရဲလုိမုိ႔ ေျပာမျပျဖစ္ေသးေသာ ေျပာစရာ တစ္ခု ရွိေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စတင္ၿပီး သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ေျပာျပ ခ်င္ေနမိသည္။ အဲဒီ စကားတစ္ခြန္း အတြက္ ကိုႀကီးက “ခုမွပဲ ေျပာရေရာတဲ့လား အိျႏၵာေလးရယ္” ဟု ကိုယ့္နဖူးျပင္ေလးကို ကိုႀကီး ဖြဖြထုၿပီး ၿပံဳးႏုိင္ပါေစဟုလည္း အိျႏၵာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနမိရေသးသည္။ ကိုႀကီး ခုထိ ေရာက္မလာ ေသးတာေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနလုိ႔သာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကိုႀကီးက သူတုိ႔ အလုပ္႐ံုမွာ သူေဌးက ယံုၾကည္စြာ လႊဲအပ္ျခင္း ခံထားရသည့္ အလုပ္႐ံုမွဴးေလ။ သူ႔အလုပ္ကေလး ပါးသည္ႏွင့္ သူျပာျပာ ျပာျပာႏွင့္ ေရာက္လာႏုိင္သည္ပဲ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကို ကိုႀကီးကိုသာ အခ်ိန္ရွိတုိင္း ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ သူေရာက္လာသည္ႏွင့္ကို အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ သြားႏိုင္သည္။ အေမလည္း မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿပံဳးေတြ ေ၀သြားႏုိင္သည္ဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ ရွိသည္။
အေမကမူ “နင့္အေကာင္က လာမွာေရာ ေသခ်ာလုိ႔လား အိျႏၵာရယ္ မိုက္လုိက္တာ၊ မိုက္လိုက္တာ” ဟု ေဒါသတစ္၀က္ မ်က္ရည္ စက္လက္ျဖင့္ အိျႏၵာ့ကို မာန္ေျပာ ေျပာေနသည္မွာ သည္ေန႔ အဖုိ႔ အႀကိမ္မနည္းေတာ့ဘူး ထင္သည္။ အေမ့ ေဒါသႏွင့္ အေမ့ မ်က္ရည္ အတြက္ အိျႏၵာ့မွာ ေျပာစရာစကား မရွိခဲ့။ ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္ ကိုယ္မုိ႔ ေခါင္းငံု႔၍သာ ေနလုိက္ရ၏။
မနက္က စိုးစိုးခိုင္ ေျပာသြား သည့္စကားအခ်ဳိ႕က အိျႏၵာ့နားထဲသို႔ မအီမသာႏွင့္ ျပန္၀င္လာျပန္သည္။
“ႀကီးေမ မနက္က ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ေလ။ အဲဒါ ႀကီးေမနဲ႔ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ နင့္ကိုႀကီးဆီကို ငါခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ လုိက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မ ေခ်ာသီတာဆီလည္း တစ္ခါတည္း ဆက္ၿပီး နင္ေဆး႐ံု တက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ အစ္မ ေခ်ာသီတာက သူလာခဲ့ဦးမယ္တဲ့”
တကယ္ေတာ့ မေန႔ညတုန္းကတည္းက အေရးေပၚ လူနာ အျဖစ္ အိျႏၵာ ေဆး႐ံုတက္ လုိက္ရၿပီ ဆုိေတာ့ ေဆး႐ံု အေပါက္၀ ေျမညီထပ္ ေဆးဆုိင္ေလးမွာ အိျႏၵာ ကိုယ္တုိင္ မခ်ိတင္ကဲႏွင့္ပင္ သူ႔ဟန္းဖုန္းကို လွမ္းေခၚမိခဲ့ေသး၏။ သန္းေခါ င္ေက်ာ္ၿပီမုိ႔ သူအိပ္ေမာ က်ေနၿပီဟု ထင္သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားၿပီး သံုးေလးခါ ေခၚမွ ထူးသံၾကားရသည္။ အေျခအေနေတြ အားလံုးကို ေျပာျပရသည့္ အခါ သူသိပ္စိတ္ပူမွာ သြားမွာ စိုးလုိ႔ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာကို ခ်ဳပ္တည္း ေျပာရေပမယ့္ တစ္စြန္းတစေတာ့ ေပၚသြားခဲ့ေသးသည္ ထင္၏။ သို႔ေသာ္ သူ က မနက္က်မွ လာခဲ့မည္ဟု ခပ္တုိတို ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္။
သည့္အတြက္ေတာ့ အိျႏၵာ့ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ သည္ေလာက္ အေရး ႀကီးေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရာက္ေအာင္ မလာႏုိင္ျခင္းအတြက္ “အရမ္းခ်စ္တာပဲ အိျႏၵာရယ္” ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ သူ႔အေပၚ အလုိမက် စိတ္ကေလးလည္း နည္းနည္း ရွိလုိက္မိေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကို ယံုၾကည္ စိတ္ႏွင့္ပင္ သူအလုပ္ေတြ သိပ္ပင္ပန္းေနလုိ႔ ရွိမွာပါ၊ မနက္အေစာဆုိ သူေရာက္ကို ေရာက္လာမွာပါဟု အိျႏၵာ ယံုပစ္လုိက္သည္။
အိျႏၵာ့ထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ေလာက္လည္း ႀကီးသျဖင့္ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာက ေခၚခဲ့ေသာ သူေရာက္ လာလွ်င္ေတာ့ သည္ကိစၥေတြ အားလံုး အဆင္ေျပ သြားမွာပါဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိသည္။ ကိုႀကီးက အိျႏၵာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အၿမဲလုိ အလုိက္တသိ ရွိတတ္ၿပီးဘယ္ တုန္းကမွ် ႏွေမ်ာတြန္႔တို မရွိတတ္တာ အိျႏၵာ သိသည္။
သို႔ေသာ္ မနက္ ရွစ္နာရီ ေက်ာ္သည္ အထိ သူေရာက္မလာခဲ့။ အိျႏၵာက ဆယ္နာရီဆုိ ခဲြစိတ္ခန္း ၀င္ရေတာ့မည္။
အိျႏၵာ အလုပ္လုပ္ေသာ ဂ်ာနယ္တုိက္မွ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း စိုးစိုးခိုင္ဆီကိုေတာ့ မနက္အေစာႀကီးကပင္ အေမ့ကို ဖုန္းဆက္ ေျပာခိုင္း ထားသျဖင့္ ခဲြစိတ္ခန္း မ၀င္ရမီ အေတာ္ ေစာေစာကတည္းက စိုးစိုးခိုင္ႏွင့္ ခင္ေလးေက်ာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျပး အလႊား ေရာက္လာ ေဖာ္ရလုိက္ၾကေသးသည္။ ဂ်ာနယ္တိုက္ ပိုင္ရွင္ သူေဌးမထံသို႔ ႀကိဳတင္ လစာေငြ သံုးေသာင္းကိုပါ သြားေျပာ ထုတ္ယူ လာခဲ့ေသးသည့္ အျပင္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္၏ စုေပါင္း စပ္ေပါင္း ေငြေလး တစ္ေသာင္းကိုပါ ေပးခဲ့သျဖင့္ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္သြားခဲ့ရ၏။ ႏုိ႔မဟုတ္လွ်င္ မေန႔ညေနကမွ သီတင္းကြၽတ္ အခါရက္မုိ႔ အေမ့ကို အစ္ကိုလာၿပီး ကန္ေတာ့ သြားခဲ့သည့္ ေငြေလးငါးေထာင္ႏွင့္ အေမ့ ေစ်းဆုိင္ ပိုက္ဆံ ေသတၲာေလးထဲမွ သြန္ခ်ယူ လာခဲ့ရသည့္ ရွိစုမဲ့စု ေငြေလး တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ အားလံုး စုစုေပါင္း တစ္ေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္က ဗုိက္ခဲြရမည့္ ေဆး႐ံု ကိစၥမွာ ဘာမွအရာ ေရာက္မည္ မဟုတ္။
“စရိတ္မွ်ေပး က်န္းမာေရး” ဆုိေတာ့ အရက္ပ်ံ၊ ဂြမ္း၊ ပလပ္ စတာ၊ ပတ္တီးက အစ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၀ယ္ရသည္။ ခဲြစိတ္ရာတြင္ လုိအပ္မည့္ အုိ အမ်ဳိးအစား ေသြးႏွစ္ ပုလင္း ရွာထားပါဆုိသည့္ အတြက္လည္း အိျႏၵာတုိ႔ ရပ္ကြက္ထိပ္ စာသင္တုိက္သို႔ မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္းတုန္းက အေျပးအလႊားႏွင့္ပင္ အေမ ျပန္ေျပးၿပီး ေလွ်ာက္ရသည့္ အခါ ဦးပဥၨင္းႏွစ္ပါး လိုက္လာၿပီး လွဴသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေသြးတစ္ပုလင္းက ေပါက္ေစ်း တစ္ေသာင္းခဲြ။
သူ႔ကိုကိုႀကီးကို အခ်ိန္မလပ္ ေမွ်ာ္ေနမိသည့္ အိျႏၵာ့အား နံနက္ ဆယ္နာရီတြင္ ခဲြခန္းထဲ သြင္းသြားသည့္တုိင္ ကိုႀကီးကေတာ့ ေရာက္မလာခဲ့။
သာမန္ ခဲြစိတ္ရမႈမွ်သာ ျဖစ္၍ တစ္နာရီ အတြင္းမွာပင္ ေအာင္ျမင္စြာ ခဲြစိတ္ ၿပီးစီးခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနာက္ ယခု ညေနပိုင္း အေျခအေနတြင္ေတာ့ အေမ့ လက္ထဲမွာ ေငြႏွစ္ရာ ျပည့္ေအာင္ပင္ မက်န္ေတာ့ၿပီ။ ေဆး႐ံုမွ မဆင္းရေသးခင္ လုိအပ္သည့္ ေဆး၀ါး ကိစၥ ဘာညာ တိုလီထြာလီေတြက ရွိေသး၏။
အဲဒီအတြက္ လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေတာ့။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ သည္ည ညစာ အျဖစ္ အေမကိုယ္တုိင္ အငတ္ခံၿပီး အိျႏၵာ့ အတြက္ ေစ်းအနည္း ဆံုး လမ္းေဘး ဆုိင္မွာ ထမင္ေလး ၀ယ္ေကြၽးဖုိ႔ပင္ လက္ထဲမွာ မျပည့္စံုေတာ့သျဖင့္ အေမ့ မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းေနတာဟု အိျႏၵာ နားလည္စြာ ျမင္သည္။ အိျႏၵာ ကိုယ္တုိင္လည္း ဆာလွၿပီ။ မေန႔ညကတည္းက ခဲြစိတ္ရမည့္ လူနာမုိ႔ ေရေရာ အစာပါ ရပ္နားထားခဲ့ ရသည့္ အတြက္ အိျႏၵာ့ အစာ အိမ္ထဲမွာ ဆူဆူညံညံေတြ ျဖစ္ေနတာ အိျႏၵာသိသည္။
သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မပူဆာရက္။ အေမ့ အေၾကာင္း အိျႏၵာ သိသည္ပဲ။ အေမသည္ လူ႔ေလာက အလယ္တြင္ ခပ္ထံုထံုေပမယ့္ သားသမီး အရိပ္အကဲေတာ့ အလြန္သိသည္။ အိျႏၵာ သိပ္ဆာေလာင္ ေနၿပီဆုိသည္ကို အေမ မသိမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လြတ္ေနသည့္ ေဘးခ်င္းကပ္ ခုတင္ေပၚမွာ ဒံုးေပကပ္သပ္ ႀကီးထုိင္၍ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်ရင္း အေမ ငိုင္ေနပံုက အခက္အခဲေတြ အားလံုးကို အေမ့ မ်က္ႏွာေပၚ တင္လ်က္ ျပပြဲ ခင္းထားသလုိ ရွိသည္။
အခါတုိင္းလုိဆုိလွ်င္ေတာ႕ အေမ႕မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိရွိရွိ အိျႏၵာ ဇြတ္ပူဆာ၍ အေမမေနတတ္ေအာင္ မ်က္ရည္ပင္ က်ျပလုိက္မိဦး မည္ထင္သည္။ သို့ေသာ္ အိျႏၵာ႕အခုအျဖစ္က က်ခ်င္ေနသည္႕ မ်က္ရည္ပင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း မက်ရဲသည႕္ဘ၀လုိ ပါ ဟု အိျႏၵာေျပာရမလားပင္။
ထုိ့ေၾကာင္႕သူ႔ကို ကိုႀကီးကို စကၠန့္မလပ္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေနမိ သည္။
အိျႏၵာ့ ခုတင္က အ၀င္ တံခါး၀ဘက္သို႔ ေျခရင္းျပဳ ထားသျဖင့္ စႀကႍ လမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ထံုေဆးျပယ္ၿပီ ျဖစ္၍ ခဲြထားၿပီးစ ဗုိက္က စစ္စစ္စစ္စစ္ႏွင့္ နာသလုိ ရွိသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမထား မိေလာက္ေအာင္ သူ႔ကို မနက္ကတည္းက ညေနေစာင္းသည္ အထိ တစ္ေန႔လံုး ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ကိုႀကီးဟု အိျႏၵာ ျမတ္ႏိုးစြာ အားကိုးစြာ တန္ဖိုးထား ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ အစ္ကိုႀကီး တင္ေအာင္ႏုိင္ကမူ ယခုထိ ေရာက္မလာေသး။
ကိုႀကီး ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ သူ႔ကို ေျပာရမွာ မရြံ႔မရဲလုိမုိ႔ ေျပာမျပျဖစ္ေသးေသာ ေျပာစရာ တစ္ခု ရွိေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စတင္ၿပီး သူ႔ကို ကိုႀကီးကို ေျပာျပ ခ်င္ေနမိသည္။ အဲဒီ စကားတစ္ခြန္း အတြက္ ကိုႀကီးက “ခုမွပဲ ေျပာရေရာတဲ့လား အိျႏၵာေလးရယ္” ဟု ကိုယ့္နဖူးျပင္ေလးကို ကိုႀကီး ဖြဖြထုၿပီး ၿပံဳးႏုိင္ပါေစဟုလည္း အိျႏၵာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေနမိရေသးသည္။ ကိုႀကီး ခုထိ ေရာက္မလာ ေသးတာေတာ့ သူ႔မွာ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနလုိ႔သာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကိုႀကီးက သူတုိ႔ အလုပ္႐ံုမွာ သူေဌးက ယံုၾကည္စြာ လႊဲအပ္ျခင္း ခံထားရသည့္ အလုပ္႐ံုမွဴးေလ။ သူ႔အလုပ္ကေလး ပါးသည္ႏွင့္ သူျပာျပာ ျပာျပာႏွင့္ ေရာက္လာႏုိင္သည္ပဲ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔ကို ကိုႀကီးကိုသာ အခ်ိန္ရွိတုိင္း ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ သူေရာက္လာသည္ႏွင့္ကို အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ သြားႏိုင္သည္။ အေမလည္း မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿပံဳးေတြ ေ၀သြားႏုိင္သည္ဟု အိျႏၵာ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ ရွိသည္။
အေမကမူ “နင့္အေကာင္က လာမွာေရာ ေသခ်ာလုိ႔လား အိျႏၵာရယ္ မိုက္လုိက္တာ၊ မိုက္လိုက္တာ” ဟု ေဒါသတစ္၀က္ မ်က္ရည္ စက္လက္ျဖင့္ အိျႏၵာ့ကို မာန္ေျပာ ေျပာေနသည္မွာ သည္ေန႔ အဖုိ႔ အႀကိမ္မနည္းေတာ့ဘူး ထင္သည္။ အေမ့ ေဒါသႏွင့္ အေမ့ မ်က္ရည္ အတြက္ အိျႏၵာ့မွာ ေျပာစရာစကား မရွိခဲ့။ ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္ ကိုယ္မုိ႔ ေခါင္းငံု႔၍သာ ေနလုိက္ရ၏။
မနက္က စိုးစိုးခိုင္ ေျပာသြား သည့္စကားအခ်ဳိ႕က အိျႏၵာ့နားထဲသို႔ မအီမသာႏွင့္ ျပန္၀င္လာျပန္သည္။
“ႀကီးေမ မနက္က ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီ ေလာက္ေလ။ အဲဒါ ႀကီးေမနဲ႔ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ နင့္ကိုႀကီးဆီကို ငါခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ လုိက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစ္မ ေခ်ာသီတာဆီလည္း တစ္ခါတည္း ဆက္ၿပီး နင္ေဆး႐ံု တက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ အစ္မ ေခ်ာသီတာက သူလာခဲ့ဦးမယ္တဲ့”
ဆက္ေရးခ်င္ေသာစာသားမ်ား သို ့အညတရရုပ္ပံုလြာ (၁)
ိုရန္ကုန္ၿမုိ ့ထဲတြင္ တက္စီေမာင္းေနေသာသူကိုေတြ ့သည္။ သူ ့အမည္မွာ ရာဂ်ူ းၿဖစ္ပါသည္။ အရပ္ၿမင့္ၿမင့္ အသား နီညုိေရာင္ ဆံပင္မ်ားမွာ အနည္းငယ္ ေကြးေကာက္လွ်က္ စကားေၿပာလွ်င္ ၿဖူေဖြးေသာ သြားေလးမ်ားေပၚလာ ၿပီး နွစ္လိုဖြယ္အၿပံ ုးနွင့္ ခ် ိုသာစြာေၿပာတက္သည္။ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ေကာင္း ၿပီးနာတံေပၚသည္။ အသက္သံုးဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္အရြယ္ဟုခန့္မွန္းရေသာ္လည္း စကားေၿပာလွ်င္ တက္စီသမား တုိ့ ထံုးစံအတုိင္း အကုိအမဟုသာ တဖက္သားကိုေခၚေ၀ၚေလ့ရွိသည္။ သူကုိယ္ေပၚတြင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း လဒ္ဇပ္ပလင္ တီရွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္နဲ့ အေရာင္မေပၚေတာ့သည့္ ကခ်င္ လံုခ်ည္တစ္ထည္ကို၀တ္ဆင္လွ်က္........
အကို အံၿသသြားမလား က်ေနာ့္အေၿကာင္း ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတာ့မပါဘူးေပါ့ေလ လူထဲကလူတစ္ေယာက္ပါပဲ ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ေၿပာၿပမယ္ဗ် အိမ္ေထာင္လဲမက်ဘူးပါဘူးမိန္းမလဲမရွိဘူး ဒါေပမဲ့က်ေနာ့္မွာက မိသားစုရွိတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္အကို နားမမွားပါဘူး။ လူပ် ုိပဲ ကေလးအေဖလူပ်ု ိေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ့မ် ိုးရိုးက ဟိုး အာသံမဏိပူရဘက္က အဘိုးေရာအေဖေရာ ဟင္ဒူကုလားမ် ုိးေတြေပါ့ ေနာက္ေတာ့ အညာဘက္ကိုဆင္းလာ။ ပုဂံ ေညာင္ဦးနားမွာပဲအေၿခခ် ေညာင္ဦးကမ္းပါး နားမွာတဲေလးထိုးၿပီး ေနၿကတာေပါ့။ အေနာ္ရထာ ၿကည္းစုိကို လွံနဲ့ထိုးလို့ ၿမင္းေရာလူပါၿမစ္ထဲက်သြားတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့ အိမ္ အဲ ေယာင္လို့ဗ် တဲ နဲ့ဘယ္ေ၀းလို့တုန္းဗ်။ ခုေတာ့ ယံုတမ္းစကားေတြေပါ့ဗ်ာ သိၿကားမင္းေပးတဲ့လွံဟုတ္မဟုတ္တုိ ့ၿမင္းတစ္ေကာင္ကို လွံနဲ့ထုတ္ၿခင္းေပါက္ထုိးနုိင္မနုိင္ဆုိတာက။ ဒါေပမဲ့ က် ေနာ္တုိ့ ရြာသားေတြကေတာ့ဂုဏ္ယူတယ္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မဟုတ္ဘူး မွန္နန္းရာဇ၀င္က်မ္းမွာကိုကအတိအက်လာတာကိုးဗ်။ ဘာအလုပ္လုပ္စားလဲဟုတ္လား။ အေဖကမနက္အေစာၿကီးဆုိ ဧရာ၀တီၿမစ္ထဲ ေခါင္းဆင္းေလွ်ာ္တယ္ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ၿဗမ္မဒတ္အႏြယ္မို ့တဲ့။ ေနာက္ ေဆးၿပင္းလိပ္ကေလးကိုေၿပာင္းၿပန္ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး စက္ဘီးေလးနဲ ့ရြာထဲမွာႏြားေမြးတဲ့သူဆီက ႏြားနုိ့္ လိုက္ ေကာက္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သံဗုဒ္ေဓဂါတာအက်ယ္ၿကီးရြတ္ပီးေတာ့ ၿမို ့သစ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြ လဖက္ရည္ဆုိင္ေတြကို လိုက္ပို့ေတာ့တာပဲ။ ဘိုလုိေခၚရင္ ဒယ္ဒီက မခ္မင္း ေပါ့ဗ်ာ။ သံဗုဒ္ေဓရြတ္တယ္ဆုိ လို ့အံၿသသြားလား အဲဒါကလဲရြာထဲက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက အၿမဲရြတ္ေနအန္ဒ၇ယ္ကင္းတယ္ဆုိလို ့တစ္မိသားစုလံုးအလြတ္က်က္ထားရတာပဲ။ ဟိ ဒူ အယူမွာလဲ ေဂါထမၿမတ္စြာဘုရားဟာ ကိုးေယာက္ေၿမာက္ တမာန္ေတာ္ လူသားအေနနဲ့ ကမ္ဘာၿကီးကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္မယ္လို့ပါေသးတာပဲ။ ဘုရားကိုလဲရွိခိုးၿကတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ ့ေနာက္ေတာ့ ေဆး၇ြက္ၿကီးေတြငံုပါမ်ားလို့ပါးစပ္ကင္ဆာၿဖစ္ပီးဆံုးတာပဲ။ မရဏဆုိတဲ့ေသၿခငး္တရားကိုေတာ့ဘုရားလဲမကယ္နိုင္ ၿဗမ္မာလဲမကယ္နိုင္ သွ်ီ၀ ၿဗိသာနုိး လန္ခ်မီး မယ္ေတာ္ ၃၇ ပါးအတြင္းအၿပင္နတ္ဘယ္သူမွတားမရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အၿမဲၿကားၿကားေနတာပဲ ဥုးသုမဂၤလ ဒယ္အုိးဆရာေတာ္ဆုိလား သူအၿမဲေၿပာေနေဟာေနတာ ခန္ဓါမွန္သမွ် ဒုတ္ခသစ္စာဆုိလား ေသခ်ာေတာ့နားမလည္ေသးပါဘူး။ ေရးေရးေလးသိတာကေတာ့ လူၿဖစ္တာနဲ့ ဒုတ္ခဆုိတာၿကီးကေအာ္တုိမက္တစ္ပါလာတယ္ဆုိလား။
ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးဆုိပီးရန္ကုန္ဆင္းလာ ၿကည့္ၿမင့္တုိင္ဘက္ ညေစ်းဘက္နားမွာ အခန္းေလးငွားပီး ညေစ်းမွာပဲအေၿကာ္ေလး ဘာေလးေရာင္းအသက္ေမြးၿကတာေပါ့။ ၁၀တန္း ကိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ့ေအာင္ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆက္မတက္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ တာ၀လိုဒဂံုၿမုိ့သစ္လို ေနရာမ် ိုးေတြ အေ၀းၿကီးတေနကုန္တေနခန္းသြားေက်ာင္းသြားတက္ပီး စာသင္ရေအာင္ စီးပြားေရးအေၿခအေနလဲမေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ ေန့တိုင္း အိမ္နားကစာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္ငွားဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။ သိလဲသိေနေတာ့ ေတာက္တုိမယ္ရေလးလုပ္ေပးေနေတာ့စာအုပ္ဖုိးလဲမယူဘူး။ စာအုပ္တစ္ဆုိင္လံုးၿကိုက္တာယူဖတ္လို့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ့ပဲကားေမာင္းေလးသင္ပီး အသိအံုနာတစ္ေယာက္ဆီက ကားကုိငွားေမာင္းပီးအသက္ေမြးေနရတာပဲ။ အခုလား ကားအံုနာေၿကးနဲ့ ဆီဖိုးကေတာ့ ေသာင္းခြဲေလာက္က်တယ္ က်ေနာ္ေန့တုိင္းဆြဲေနတာေတာ့ ၂ေသာင္း ၃ေသာင္းၿကားေတာ့ပံုမွန္၀င္ပါတယ္။ ပါဆင္ဂ်ာေတြကိုပံုမွန္ေစ်းပဲေခၚပါတယ္ မသိလို ရိတ္မယ္လွီးမယ္စိတ္မ်ိုးမထားပါဘူး။ က်ေနာ္မနက္ဆုိ ဘယာေၿကာ္ေလာက္နဲ့ထမင္းအ၀စားၿပီး ေရပဲေသာက္တာဆုိေတာ့ အပိုမကုန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေသာက္အစားလဲမရွိဘူးဆုိေတာ့ စုမိတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ ့က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ေတာ့အရမ္းေသာက္တယ္ တစ္ေန့ကို ဒူးယား ၃ ၄ေလးဗူးေတာ့အသာေလးပဲ။ အကိုလဲေသာက္တက္ရင္ ယူေသာက္ပါဦး။
တေန့ကိုေထာင့္နစ္ရာေလာက္ေတာ့ေဆးလိပ္ဖိုးကုန္တာပဲ။ အခုပဲၿကည့္ေလ အကိုကိုတင္လာတာ ဘာၿကာေသးလို့တုန္း စီးကရက္ ၄ လိပ္ေသာက္ၿပီးေနၿပီ။ က်ေနာ့မိသားစုအေၿကာင္းဆက္ေၿပာဦးမယ္။ ရည္းစားလဲမထားဘူးပါဘူး။ မိန္းမယူဖို့လဲအစီအစဥ္မရွိဘူး။ က်ေနာ္ကမိန္းမလဲမရွိဘူးလူပ်ုိလူလြတ္ပဲဒါေပမဲ့အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ကေလးနွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရွမ္းၿပည္ဘက္ ၀မ္မဆုိတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ကို ဘုန္းၿကီးေက်ာင္းက ေနေခၚလာတာပဲ။ ထပ္ေခၚပီးေမြးစားဖို့လဲအစီအစဥ္ရွိေသးတယ္ခင္ဗ်။ သူတို့အေဖအေမအရင္းက ၀တပ္ေတြနဲ့ အစုိးရတပ္ေတြစစ္ ၿဖစ္တုန္းက ေသသြားတယ္ဆိုလား။ အဲဒါမ် ိုးခ်ို ့တဲ့ေနတဲ့ကေလးေတြ အမ်ားၿကီးပါ။ က်ေနာ္က သူတို့ အေတြးမွာ ငါတို့မွာမိဘမရွိလို့ ေလာကၿကီးမတရားဘူးလို့ မၿမင္ေစခ်င္ဘူး။ မတရားတဲ့ေလာကဘက္ကတရားေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တယ္။က်ေနာ္ရွာသမွ်ေငြဟာသူတို့ အနာဂတ္အတြက္ပဲ။ ကေလးေတြကေတာ့ အသားၿဖူၿဖူ ရွမ္းေလးေတြ က်ေနာ္ကေတာ့အသားမဲေတာ့ ဘယ္သူသားေလးေတြလဲ ဘာညာ အေမဘယ္သူလဲေမးၿကတာေပါ့ေလ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက။ ကေလးေတြကိုလဲမွာထားတယ္ အေဖကသားတုိ့အေဖအရင္းပဲ အေမလဲအေဖပဲ အေဖလဲအေဖပဲလို ့ဘယ္သူေမးေမးဒီလိုပဲေၿပာၿကလို ့ေပါ့။
တကယ္တမ္းေတာ့ အေဖအေမအရင္းလဲ မစ္တာကိုကိုယ္စားၿပု တာပဲ က်ေနာ္လဲမစ္တာကိုကိုယ္စားၿပုပီးေမြးထားတာဆုိေတာ့ တူတူပဲလို့ ေၿပာလို့ရတာေပါ့ေလ။
တတကယ္တမ္းေတာ့လူသားေတြ အားလံုးလိုအပ္ေနတာဟာ လဲမစ္တာ ပါပဲ။ တစ္ဦးဆီကတစ္ဦးဘာမွမမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပန္းေလးေတြကို ဖူးပြင့္ေစခ်င္တဲ့ ဥယ်ာဥ္မူးတစ္ေယာက္ ရဲ ့ ခံယူခ်က္နဲ့ လူေတြကိုဆက္ဆံရင္ ေလာကၿကီးဟာ ေနခ်င္စရာ ၿကီးပါ။ ေနတက္ရင္ေအးေဆးေလးပါ။ ေနတက္ဖို့ကေတာ့ မစ္တာဆုိတဲ့ ခ်စ္ၿခင္းတရားလိုအပ္မယ္ထင္ပါတယ္။
Pyae Phyo (USA)
အကို အံၿသသြားမလား က်ေနာ့္အေၿကာင္း ဘာမွ ေထြေထြထူးထူးေတာ့မပါဘူးေပါ့ေလ လူထဲကလူတစ္ေယာက္ပါပဲ ထူးဆန္းတာတစ္ခုေတာ့ေၿပာၿပမယ္ဗ် အိမ္ေထာင္လဲမက်ဘူးပါဘူးမိန္းမလဲမရွိဘူး ဒါေပမဲ့က်ေနာ့္မွာက မိသားစုရွိတယ္ဗ်။ ဟုတ္တယ္အကို နားမမွားပါဘူး။ လူပ် ုိပဲ ကေလးအေဖလူပ်ု ိေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ့မ် ိုးရိုးက ဟိုး အာသံမဏိပူရဘက္က အဘိုးေရာအေဖေရာ ဟင္ဒူကုလားမ် ုိးေတြေပါ့ ေနာက္ေတာ့ အညာဘက္ကိုဆင္းလာ။ ပုဂံ ေညာင္ဦးနားမွာပဲအေၿခခ် ေညာင္ဦးကမ္းပါး နားမွာတဲေလးထိုးၿပီး ေနၿကတာေပါ့။ အေနာ္ရထာ ၿကည္းစုိကို လွံနဲ့ထိုးလို့ ၿမင္းေရာလူပါၿမစ္ထဲက်သြားတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့ အိမ္ အဲ ေယာင္လို့ဗ် တဲ နဲ့ဘယ္ေ၀းလို့တုန္းဗ်။ ခုေတာ့ ယံုတမ္းစကားေတြေပါ့ဗ်ာ သိၿကားမင္းေပးတဲ့လွံဟုတ္မဟုတ္တုိ ့ၿမင္းတစ္ေကာင္ကို လွံနဲ့ထုတ္ၿခင္းေပါက္ထုိးနုိင္မနုိင္ဆုိတာက။ ဒါေပမဲ့ က် ေနာ္တုိ့ ရြာသားေတြကေတာ့ဂုဏ္ယူတယ္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မဟုတ္ဘူး မွန္နန္းရာဇ၀င္က်မ္းမွာကိုကအတိအက်လာတာကိုးဗ်။ ဘာအလုပ္လုပ္စားလဲဟုတ္လား။ အေဖကမနက္အေစာၿကီးဆုိ ဧရာ၀တီၿမစ္ထဲ ေခါင္းဆင္းေလွ်ာ္တယ္ ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ၿဗမ္မဒတ္အႏြယ္မို ့တဲ့။ ေနာက္ ေဆးၿပင္းလိပ္ကေလးကိုေၿပာင္းၿပန္ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး စက္ဘီးေလးနဲ ့ရြာထဲမွာႏြားေမြးတဲ့သူဆီက ႏြားနုိ့္ လိုက္ ေကာက္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သံဗုဒ္ေဓဂါတာအက်ယ္ၿကီးရြတ္ပီးေတာ့ ၿမို ့သစ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေဟာ္တယ္ေတြ လဖက္ရည္ဆုိင္ေတြကို လိုက္ပို့ေတာ့တာပဲ။ ဘိုလုိေခၚရင္ ဒယ္ဒီက မခ္မင္း ေပါ့ဗ်ာ။ သံဗုဒ္ေဓရြတ္တယ္ဆုိ လို ့အံၿသသြားလား အဲဒါကလဲရြာထဲက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက အၿမဲရြတ္ေနအန္ဒ၇ယ္ကင္းတယ္ဆုိလို ့တစ္မိသားစုလံုးအလြတ္က်က္ထားရတာပဲ။ ဟိ ဒူ အယူမွာလဲ ေဂါထမၿမတ္စြာဘုရားဟာ ကိုးေယာက္ေၿမာက္ တမာန္ေတာ္ လူသားအေနနဲ့ ကမ္ဘာၿကီးကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္မယ္လို့ပါေသးတာပဲ။ ဘုရားကိုလဲရွိခိုးၿကတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ ့ေနာက္ေတာ့ ေဆး၇ြက္ၿကီးေတြငံုပါမ်ားလို့ပါးစပ္ကင္ဆာၿဖစ္ပီးဆံုးတာပဲ။ မရဏဆုိတဲ့ေသၿခငး္တရားကိုေတာ့ဘုရားလဲမကယ္နိုင္ ၿဗမ္မာလဲမကယ္နိုင္ သွ်ီ၀ ၿဗိသာနုိး လန္ခ်မီး မယ္ေတာ္ ၃၇ ပါးအတြင္းအၿပင္နတ္ဘယ္သူမွတားမရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ အၿမဲၿကားၿကားေနတာပဲ ဥုးသုမဂၤလ ဒယ္အုိးဆရာေတာ္ဆုိလား သူအၿမဲေၿပာေနေဟာေနတာ ခန္ဓါမွန္သမွ် ဒုတ္ခသစ္စာဆုိလား ေသခ်ာေတာ့နားမလည္ေသးပါဘူး။ ေရးေရးေလးသိတာကေတာ့ လူၿဖစ္တာနဲ့ ဒုတ္ခဆုိတာၿကီးကေအာ္တုိမက္တစ္ပါလာတယ္ဆုိလား။
ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးဆုိပီးရန္ကုန္ဆင္းလာ ၿကည့္ၿမင့္တုိင္ဘက္ ညေစ်းဘက္နားမွာ အခန္းေလးငွားပီး ညေစ်းမွာပဲအေၿကာ္ေလး ဘာေလးေရာင္းအသက္ေမြးၿကတာေပါ့။ ၁၀တန္း ကိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးသံုးဘာသာနဲ့ေအာင္ခဲ့ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းဆက္မတက္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ တာ၀လိုဒဂံုၿမုိ့သစ္လို ေနရာမ် ိုးေတြ အေ၀းၿကီးတေနကုန္တေနခန္းသြားေက်ာင္းသြားတက္ပီး စာသင္ရေအာင္ စီးပြားေရးအေၿခအေနလဲမေကာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ ေန့တိုင္း အိမ္နားကစာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္ငွားဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။ သိလဲသိေနေတာ့ ေတာက္တုိမယ္ရေလးလုပ္ေပးေနေတာ့စာအုပ္ဖုိးလဲမယူဘူး။ စာအုပ္တစ္ဆုိင္လံုးၿကိုက္တာယူဖတ္လို့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ့ပဲကားေမာင္းေလးသင္ပီး အသိအံုနာတစ္ေယာက္ဆီက ကားကုိငွားေမာင္းပီးအသက္ေမြးေနရတာပဲ။ အခုလား ကားအံုနာေၿကးနဲ့ ဆီဖိုးကေတာ့ ေသာင္းခြဲေလာက္က်တယ္ က်ေနာ္ေန့တုိင္းဆြဲေနတာေတာ့ ၂ေသာင္း ၃ေသာင္းၿကားေတာ့ပံုမွန္၀င္ပါတယ္။ ပါဆင္ဂ်ာေတြကိုပံုမွန္ေစ်းပဲေခၚပါတယ္ မသိလို ရိတ္မယ္လွီးမယ္စိတ္မ်ိုးမထားပါဘူး။ က်ေနာ္မနက္ဆုိ ဘယာေၿကာ္ေလာက္နဲ့ထမင္းအ၀စားၿပီး ေရပဲေသာက္တာဆုိေတာ့ အပိုမကုန္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အေသာက္အစားလဲမရွိဘူးဆုိေတာ့ စုမိတာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ ့က်ေနာ္ ေဆးလိပ္ေတာ့အရမ္းေသာက္တယ္ တစ္ေန့ကို ဒူးယား ၃ ၄ေလးဗူးေတာ့အသာေလးပဲ။ အကိုလဲေသာက္တက္ရင္ ယူေသာက္ပါဦး။
တေန့ကိုေထာင့္နစ္ရာေလာက္ေတာ့ေဆးလိပ္ဖိုးကုန္တာပဲ။ အခုပဲၿကည့္ေလ အကိုကိုတင္လာတာ ဘာၿကာေသးလို့တုန္း စီးကရက္ ၄ လိပ္ေသာက္ၿပီးေနၿပီ။ က်ေနာ့မိသားစုအေၿကာင္းဆက္ေၿပာဦးမယ္။ ရည္းစားလဲမထားဘူးပါဘူး။ မိန္းမယူဖို့လဲအစီအစဥ္မရွိဘူး။ က်ေနာ္ကမိန္းမလဲမရွိဘူးလူပ်ုိလူလြတ္ပဲဒါေပမဲ့အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ ကေလးနွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရွမ္းၿပည္ဘက္ ၀မ္မဆုိတဲ့ရြာေလးတစ္ရြာမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ကို ဘုန္းၿကီးေက်ာင္းက ေနေခၚလာတာပဲ။ ထပ္ေခၚပီးေမြးစားဖို့လဲအစီအစဥ္ရွိေသးတယ္ခင္ဗ်။ သူတို့အေဖအေမအရင္းက ၀တပ္ေတြနဲ့ အစုိးရတပ္ေတြစစ္ ၿဖစ္တုန္းက ေသသြားတယ္ဆိုလား။ အဲဒါမ် ိုးခ်ို ့တဲ့ေနတဲ့ကေလးေတြ အမ်ားၿကီးပါ။ က်ေနာ္က သူတို့ အေတြးမွာ ငါတို့မွာမိဘမရွိလို့ ေလာကၿကီးမတရားဘူးလို့ မၿမင္ေစခ်င္ဘူး။ မတရားတဲ့ေလာကဘက္ကတရားေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တယ္။က်ေနာ္ရွာသမွ်ေငြဟာသူတို့ အနာဂတ္အတြက္ပဲ။ ကေလးေတြကေတာ့ အသားၿဖူၿဖူ ရွမ္းေလးေတြ က်ေနာ္ကေတာ့အသားမဲေတာ့ ဘယ္သူသားေလးေတြလဲ ဘာညာ အေမဘယ္သူလဲေမးၿကတာေပါ့ေလ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက။ ကေလးေတြကိုလဲမွာထားတယ္ အေဖကသားတုိ့အေဖအရင္းပဲ အေမလဲအေဖပဲ အေဖလဲအေဖပဲလို ့ဘယ္သူေမးေမးဒီလိုပဲေၿပာၿကလို ့ေပါ့။
တကယ္တမ္းေတာ့ အေဖအေမအရင္းလဲ မစ္တာကိုကိုယ္စားၿပု တာပဲ က်ေနာ္လဲမစ္တာကိုကိုယ္စားၿပုပီးေမြးထားတာဆုိေတာ့ တူတူပဲလို့ ေၿပာလို့ရတာေပါ့ေလ။
တတကယ္တမ္းေတာ့လူသားေတြ အားလံုးလိုအပ္ေနတာဟာ လဲမစ္တာ ပါပဲ။ တစ္ဦးဆီကတစ္ဦးဘာမွမမေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပန္းေလးေတြကို ဖူးပြင့္ေစခ်င္တဲ့ ဥယ်ာဥ္မူးတစ္ေယာက္ ရဲ ့ ခံယူခ်က္နဲ့ လူေတြကိုဆက္ဆံရင္ ေလာကၿကီးဟာ ေနခ်င္စရာ ၿကီးပါ။ ေနတက္ရင္ေအးေဆးေလးပါ။ ေနတက္ဖို့ကေတာ့ မစ္တာဆုိတဲ့ ခ်စ္ၿခင္းတရားလိုအပ္မယ္ထင္ပါတယ္။
Pyae Phyo (USA)
မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ နတ္ျပည္မွနတ္မင္းတို႔တရားေဆြးေႏြးပံု
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနလိုလလိုထင္ရွားတဲ့ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္တဲ့မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး လက္ထက္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာ ရိပ္သာမွာ တရားလာအားထုတ္တဲ့ရေသ့မေလးတစ္ပါးဟာ ရိပ္သာေရာက္ၿပီး ၁၀ ရက္အၾကာမွာ
သူမ်ားနားမလည္တဲ့စကားေတြေျပာေနသံ ၾကားရတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကိုေခၚသြားၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူဟာ နတ္ျပည္က နတ္မင္းတစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔တရား စကားေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္းတို႔ကို ပါဠိဘာသာနဲ႔ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔ညမွာ
ေဆြးေႏြးၾကမယ္လို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ရေသ့မေလးပါးစပ္က ပါဠိစကားသံေတြထြက္လာၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔ နိမၼာနရတိနတ္ျပည္က နတ္သားတစ္ပါးတို႔(ရေသ့မေလးကိုၾကားခံၿပီး) အေမးအေျဖလုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီစကား ၀ိုင္း ကိုဆရာေတာ္ရဲ႕တကာေတြက အသံဖမ္းယူထားၿပီး ျမန္မာဘာသာျပန္လို႔ ျမန္မာ့အသံကေန
တစ္ႏိုင္ငံလုံး ကို ထုတ္လႊင့္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္က“နတ္နဲ႔လူနဲ႔ စကားေျပာတာဟာ ယုံတမ္းစကားပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔”ေ၀ဖန္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္က
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဦးႏုကိုေခၚၿပီး မလႊင့္နဲ႔ေတာ့လို႔ တားလိုက္ပါတယ္။အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီအသံကိုလႊင့္ျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးရွိသူေတြရွိႏိုင္သလိုအက်ဳိးမရွိသူေတြလည္း ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ပါတဲ့။
ျမန္မာ့အသံကေန အသံမလႊင့္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အသံဖမ္းထားတဲ့ ဒီတိပ္ေခြကိုလက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းထားသူေတြ ရွိတာေၾကာင့္ အခု ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္မွာျပန္လည္နာၾကားခြင့္ရၾကပါတယ္။ ဒီ နတ္နဲ႔လူနဲ႔ တရားေဆြးေႏြးတဲ့ပြဲမွာ
ေရွ႕ပိုင္းမွာ နတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ နတ္သမီးႏွစ္ပါးတို႔ရဲ႕ ပါဠိဂါထာနဲ႔ဆရာေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္တဲ့အသံေတြကို ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာဒီစကား၀ိုင္းရဲ႕အဓိကနတ္သား (ေကာသႏၱရအမည္ရွိနတ္သား)နဲ႔
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ပါဠိဘာသာနဲ႔ အေမးအေျဖလုပ္ၾကတဲ့အသံကို နာၾကားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ (ပါဠိကေန ျမန္မာလိုျပန္ေပးထားတာကို အေမးအေျဖတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားမွာ ၾကားရမွာပါ) နတ္သားက ၾကားခံပုဂၢိဳလ္လုပ္ၿပီးစကားေျပာေနတဲ့ရေသ့မေလးဟာ ႐ိုး႐ိုးစာကိုသာဖတ္တတ္ၿပီး ပါဠိလိုလုံး၀မတတ္ေၾကာင္းနဲ႔
ေနာက္ပိုင္းမွာ ရေသ့မေလးရဲ႕ပင္ကိုအသံကိုပါ ခြဲျခားႏိုင္ေအာင္ထည့္သြင္းေပးထားေၾကာင္း အသံဖိုင္ရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ရွင္းျပထားပါတယ္။ဒီေနရာမွာ နတ္သားနတ္သမီး ေတြေျပာတဲ့ ပါဠိနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာသုံးစြဲေျပာဆိုတဲ့ ပါဠိတို႔အနည္းငယ္ကြာျခားတာကိုလည္း သတိထားမိမွာျဖစ္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါး (၁၉၅၂ခုႏွစ္)ကအလြန္႐ွားပါးတဲ့အေခြျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားႏုိင္ၾကပါေစ။
Those who want to listen above, Request mail to thethtetaung@gmail.com
သူမ်ားနားမလည္တဲ့စကားေတြေျပာေနသံ ၾကားရတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ဆရာေတာ္ႀကီးဆီကိုေခၚသြားၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူဟာ နတ္ျပည္က နတ္မင္းတစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔တရား စကားေဆြးေႏြးလိုေၾကာင္းတို႔ကို ပါဠိဘာသာနဲ႔ေလွ်ာက္ၾကားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း ေနာက္တစ္ေန႔ညမွာ
ေဆြးေႏြးၾကမယ္လို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္လို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ရေသ့မေလးပါးစပ္က ပါဠိစကားသံေတြထြက္လာၿပီး ဆရာေတာ္နဲ႔ နိမၼာနရတိနတ္ျပည္က နတ္သားတစ္ပါးတို႔(ရေသ့မေလးကိုၾကားခံၿပီး) အေမးအေျဖလုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီစကား ၀ိုင္း ကိုဆရာေတာ္ရဲ႕တကာေတြက အသံဖမ္းယူထားၿပီး ျမန္မာဘာသာျပန္လို႔ ျမန္မာ့အသံကေန
တစ္ႏိုင္ငံလုံး ကို ထုတ္လႊင့္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္က“နတ္နဲ႔လူနဲ႔ စကားေျပာတာဟာ ယုံတမ္းစကားပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔”ေ၀ဖန္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီအခ်ိန္က
၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဦးႏုကိုေခၚၿပီး မလႊင့္နဲ႔ေတာ့လို႔ တားလိုက္ပါတယ္။အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီအသံကိုလႊင့္ျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးရွိသူေတြရွိႏိုင္သလိုအက်ဳိးမရွိသူေတြလည္း ရွိႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆလို႔ပါတဲ့။
ျမန္မာ့အသံကေန အသံမလႊင့္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အသံဖမ္းထားတဲ့ ဒီတိပ္ေခြကိုလက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းထားသူေတြ ရွိတာေၾကာင့္ အခု ဒီဂ်စ္တယ္ေခတ္မွာျပန္လည္နာၾကားခြင့္ရၾကပါတယ္။ ဒီ နတ္နဲ႔လူနဲ႔ တရားေဆြးေႏြးတဲ့ပြဲမွာ
ေရွ႕ပိုင္းမွာ နတ္သားတစ္ပါးနဲ႔ နတ္သမီးႏွစ္ပါးတို႔ရဲ႕ ပါဠိဂါထာနဲ႔ဆရာေတာ္ကို ခ်ီးက်ဴးပူေဇာ္တဲ့အသံေတြကို ၾကားရမွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာဒီစကား၀ိုင္းရဲ႕အဓိကနတ္သား (ေကာသႏၱရအမည္ရွိနတ္သား)နဲ႔
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ပါဠိဘာသာနဲ႔ အေမးအေျဖလုပ္ၾကတဲ့အသံကို နာၾကားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ (ပါဠိကေန ျမန္မာလိုျပန္ေပးထားတာကို အေမးအေျဖတစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကားမွာ ၾကားရမွာပါ) နတ္သားက ၾကားခံပုဂၢိဳလ္လုပ္ၿပီးစကားေျပာေနတဲ့ရေသ့မေလးဟာ ႐ိုး႐ိုးစာကိုသာဖတ္တတ္ၿပီး ပါဠိလိုလုံး၀မတတ္ေၾကာင္းနဲ႔
ေနာက္ပိုင္းမွာ ရေသ့မေလးရဲ႕ပင္ကိုအသံကိုပါ ခြဲျခားႏိုင္ေအာင္ထည့္သြင္းေပးထားေၾကာင္း အသံဖိုင္ရဲ႕ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ရွင္းျပထားပါတယ္။ဒီေနရာမွာ နတ္သားနတ္သမီး ေတြေျပာတဲ့ ပါဠိနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာသုံးစြဲေျပာဆိုတဲ့ ပါဠိတို႔အနည္းငယ္ကြာျခားတာကိုလည္း သတိထားမိမွာျဖစ္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ နီးပါး (၁၉၅၂ခုႏွစ္)ကအလြန္႐ွားပါးတဲ့အေခြျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားႏုိင္ၾကပါေစ။
Those who want to listen above, Request mail to thethtetaung@gmail.com
အခ်စ္မရွိေသာ ဒီေန႔စြဲမ်ား
ခပ္ေဝးေဝးမွာ ငွက္တစ္ေကာင္လား? ႏွစ္ေကာင္လား?.... ခိုျဖဴေတြမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
အိပ္မက္အစစ္လား? တကယ္ ျဖစ္ေနတာလား?
ခံစားလိုက္ရတာ တိုက္ရိုက္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ စကားေနာက္ စိမ္းလန္းျခင္းဆိုတာပါ ျဖည့္စြက္ ေနၾကပါလား။ ၾကားမိတာပါ…. နားစြန္နားဖ်ား လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႔ရတာက တျခား။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားတာထက္စာရင္ မွ်ေဝ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခံစားေပးခ်င္ ကိုယ္ခ်င္းစာခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ေပါ့။ အားလုံးကေတာ့ သနားစရာေတြ႔ရင္ ကရုဏာသက္ဖို႔ေတာ့ ဝန္ေလးၾကမွာ မဟုတ္သလို ေဒါသထြက္စရာ ရြံစရာအေနအထားတခုကိုေကာ ေဝဖန္ၾကဖို႔ ဝန္ေလးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ ကိုယ္ တန္ဖိုးထားၾကတာကိုးေနာ့္။
ေတြးရင္းနဲ႔ မဲ့ၿပံဳးေလးတစ္ခု ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ဖန္ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ေအာ္……..မိုးတိမ္သားေတြကလဲ ထူထပ္ေနလိုက္တာ။ ေနေရာင္ေတာင္ တိုးမေပါက္ေတာ့ပါလား။ တိမ္စိုင္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုး….. အမည္တပ္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ့္ ပံုရိပ္ေတြ သ႑ာန္ေတြပါလား။ အဲလိုပဲ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ေလလြင့္ေနၾကတာေတြကေကာ ေလာကႀကီးကို ရည္ညႊန္းတာပါလား။
ကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္…….ရင့္က်က္မႈကို အေရၿခံဳ ဟန္ေဆာင္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္ ဝန္တိုမႈေတြကို ရင္ဝယ္ပို္က္လိုက္မိတာ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈနဲ႔ အၿပိဳင္ပါပဲ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ေလးက လမ္းေပၚကို ထိုးက်ေနတယ္။ အေဝးတေနရာဆီက ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ ေအာ္သံျဖတ္ကနဲ ၾကားလိုက္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အေဝးက ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့ အသံေတြ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ေပါ့။ စာအုပ္ေတြ လွန္ေလွာေနတဲ့ သူမ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းပၾကည္စင္ေနတယ္။ ကရုဏာအျပည့္ပါတဲ့ ဟန္အမူအရာေတြကိုလည္း သူမအျပဳအမူတိုင္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔။ မနက္ျဖန္ဆို ရုံးပိတ္ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ စေန။ သူမက ကေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စာျပေပးေနတုန္း။
အိမ္က သားငယ္ေလးရဲ့ ေက်ာင္းက အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္တဲ့သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီး ေလးစားမိေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အိမ္မွာ အိမ္သူကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ သားငယ္ရဲ႕ ပညာေရးကို သူ႔ဆရာမလက္ထဲ ဝကြက္အပ္ထားရတာ။ ဆရာမေလးကလည္း အေတာ္ေစတနာ ေကာင္းရွာတယ္။ အခုလိုေသာၾကာေန႔ဆို သူမက ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္ေလးကို အခ်ိန္ပိုေပးၿပီး စာျပတတ္တယ္။
အခု စာေမးပြဲႀကီးနီးလာေတာ့ သားငယ္ေလးကို စာေမးပြဲအတြက္ ပိုၿပီး အားသြန္ခြန္စိုက္ သင္ၾကား ျပသေပးေနေလရဲ့။ သူမ လက္ေခ်ာင္းေတြက သားငယ္ တြက္ထားတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို စစ္ေဆးၿပီး သားငယ္ကို အမွားေတြ ျပန္ရွင္းျပေနေလရဲ့။ သူမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ခရီးကလဲ မပူမပင္ရဘူးေပါ့။
အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝနဲ႔ သူမဟာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနႏိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္။ သူမလည္တိုင္မွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔။ လက္ေခ်ာင္း တခ်ိဳ႕မွာလည္း ရတနာေတြက ေနရာယူထားတယ္။ အျပင္အဆင္ကလည္း ေခတ္မီ အထက္တန္းက်က်ပါပဲ။ အခုလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ ဆင္ေျခဖံုးက အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူမဟာ ရတဲ့လခအျပင္ အပိုဝင္ေငြကလည္း မဆိုစေလာက္ေလးပါ။ သူမအျပင္အဆင္က သူမ လခေကာ အပိုဝင္ေငြထက္ပင္ မ်ားေနသလားလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သားငယ္ရဲ့ဆရာမျဖစ္တဲ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာ ေနမိတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သားငယ္စာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္တဲ့တစ္ရက္မွာ ဇာတိၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ငယ္ေပါင္းတခ်ိဳ႕ အိမ္ကိုအလည္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ အားတဲ့ တစ္ရက္ သူတို႔မျပန္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေနရာမွ မသြားျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔ မျပန္ခင္တစ္ရက္ေတာ့ ဘီယာဘား တစ္ခုလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ကတိျပဳလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔ ညေနခင္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္ ေျပာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ အခုလို အျပင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္ခြင့္ရေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေတြ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသြက္ေတြဆိုေတာ့ ဘီယာဘားေရာက္တာနဲ႔ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္ ခံစားဖို႔ စည္းစိမ္ယူၾကေတာ့တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကေခ်သည္ေတြကလည္း သူတို႔ ရဲ့ ေၾကးစားဘဝကို ခုံမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ရစ္ေရႊရည္ကို တျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔စုပ္ေကာင္းတုန္း ေဘးနားက ရနံ႕တစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသြားၿပီး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေဘးတိုက္အေနအထား ပံုရိပ္ေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရရင္ပဲ အသက္ရွဴ တခဏရပ္သြားမိေလရဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္က စကၠန္႔သံုးဆယ္လား မိနစ္သံုးဆယ္လား ေသခ်ာေတာ့ မမွန္းမိဘူးဗ်။ အေတာ္ၾကာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေၾကာင့္ ေဘးတိုက္ ပံုရိပ္ေလးဟာ သူမအေဖာ္ဘက္ တြတ္ထိုးေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ…...အဲဒီမွာေပါ့ဗ်ာ။
“အို……ဟင္”
အာေမဋိတ္ စကားသံ သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ဖိတ္က်လာပံုရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းကို သူမမ်က္ဝန္းအစံုက အံ့ၾသမႈ ရွက္ရြ႕ံမႈ သိမ္ငယ္မႈ ဝမ္းနည္းမႈ.. ေနာက္ထပ္ အမည္တပ္ဖို႔ ခက္မယ့္ခံစားမႈမ်ားစြာနဲ႔အတူ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနတယ္။
သူမတကိုယ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္အခုမွ အေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အျပင္အဆင္က ဘီယာဘားရဲ့ အျဖည့္ခံ တစ္ေယာက္ပုံစံနဲ႔။ သူမလက္ထဲမွာ သူမအေဖာ္အတြက္ သူမထည့္ထားတဲ့ ရစ္ေရႊရည္ခြက္ကေလးလား။ သူမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အနည္းငယ္ဇိမ္က် ေနပံုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္းက သူမ ကၽြန္ေတာ့္အနား ျဖတ္ကနဲကပ္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္နားနား သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြက တစံုတရာကိုေျပာၿပီး သူမအေဖာ္လက္ကိုတြဲ ခ်ာကနဲ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိစြာနဲ႔ တစံုတရာကို လွိ်ဳ႕ဝွက္ထား ရတဲ့ေဝဒနာကို အသည္းအသန္ခံစားလာရတယ္။ သူမရဲ့ တိုးသက္ညင္သာတဲ့ စကားသံေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲ ေနရာယူေနပါေတာ့တယ္။
သူမစကားေလးက…….“ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္……..”တဲ့။
အဲဒီညေနခင္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငး္ေတြနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ မီးေတြေမွာင္လို႔။ ေလၾကမ္းကလဲ တျဖည္းျဖည္းထန္လို႔။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ ျငိမ္သက္လြန္း တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။
အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံ သဲ့သဲ့ၾကားေတာ့ အေဝးက ကားမီးေရာင္ေလးကိုျမင္ရင္း ေငးေနမိျပန္ေတာ့ သူမေလ…သူမေပါ့။ ကားေပၚကဆင္းျပီး သူမအိမ္ထဲဝင္သြား ေလရဲ့။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာင္နီကပ်ိဳ႕ေနျပီ။ အရုဏ္တက္တဲ့မနက္ခင္းက မဂၤလာရွိတယ္တဲ့။ ေရွးလူျကီးသူမေတြေျပာတာ ၾကားဖူးေပမယ့္ အခုေတာ့ ညဥ့္ငွက္က အိပ္တန္းတက္ဖို႔ထက္ ဝမ္းစာရွာေနတုန္း။
……….
တစ္သက္မွာ တစ္မဂၤလာတဲ့။ သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလဲ ေနာက္ထပ္ သမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေသးေတာ့ သူမအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ တေန႔ထက္တေန႔ ျကီးျမင့္လာတဲ့ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔အညီ ကၽြန္ေတာ္ရုန္းကန္ရတာလဲ တနင့္တပိုးပါပဲ။ အိမ္မွာက အိမ္သူေကာ ကၽြန္ေတာ္ေကာအလုပ္ေတြ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ေနတာ ေတာင္မွ အိမ္စားရိတ္ကာမိရုံရယ္ေလ။ အေရးထဲ သမီးျကီးက အခု တကၠသိုလ္တက္ေနျပီ။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ရည္းစားသနာ ကေတာ့ မ်ားတာေပါ့။ ေခတ္မီတဲ့ဖက္ရွင္ဆန္းေတြကိုလဲ သမီးက စိတ္ဝင္စားေလေတာ့ တဦးတည္းေသာသူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘႏွစ္ပါးက အင္တိုက္အားတိုက္ရွာႀကံ ဆင္ယင္ျဖည့္တင္းေပးရတာေပါ့။
သူမကလဲ အေတာ္ေလးလိမၼာတာပါပဲ။ စာေတာ္သလို အရႈပ္အရွင္းလဲကင္းသူမို႔ သူ့အေမက ဖူးဖူးမႈတ္ထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ သမီးက စူပါစတားေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္တူေတြထဲမွာ ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္ ျပင္ႏိုင္ဆင္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အမ်ားတကာ ေငးေမာရႈခ်င္ဖြယ္ရာထဲမွာပါတယ္ေလ….။ သူ႔အေမကလဲ သူ႔သမီးအတြက္ ဆို ေရွ႕တန္းက မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔အသင့္. ။
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးပါတဲ့ဗ်ာ။ မ်ိဳးေဆြထဲမွာလဲ တစ္ေယာက္တည္း ထြန္းေပါက္တာကလား။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ အထိေတာ့ သမီးကေအးေဆးပါပဲ။ စတုတၳႏွစ္လဲေရာက္ေကာ က်ဴရွင္တဲ့။ တက္လိုက္ရတဲ့က်ဴရွင္ သိန္းေက်ာ္ခ်ည္း။ ဘီအီးပါဖို႔ဆိုလား တက္ရတာတဲ့။ ေအာ္ တက္ေပါ့။ ရွာေပးလိုက္ရတဲ့ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ အင္း တျဖည္းျဖည္း ျပီးေတာ့မယ္ ဆိုျပီးေတာင့္ထားတာ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေျဖျပီး သြားမွ ဟင္းခ်ႏို္င္တယ္။
အေမာေျပဖို႔ၾကံကာရွိေသး။ သမီးက ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ေအာ္……ေခတ္မီတဲ့ပညာေတြကို ေခတ္နဲ႔အမီ အသံုးခ်ခ်င္မွာေပါ့ဆိုျပီး လႊတ္ဖို႔ ေငြထုတ္ေပးရျပန္တယ္။ တိုဖယ္လ္ဆိုလား အိုင္အီအယ္လ္တီအက္စ္ဆိုလား ေျဖေသးတယ္။ တစ္ခါနဲ႔အဆင္မေျပလို႔ သံုးေခါက္။ တစ္ခါေျဖရင္ ေဒၚလာနဲ႔သြင္းရတယ္။ အင္း…….အျမင့္ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ရင္းရမွာေပါ့ဆိုျပီး ရွာေပးရျပန္။
ဒီလိုနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရပါျပီတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါ အတူသြားရေတာ့မွာ ဆိုျပီးေပ်ာ္ေနတဲ့သမီးကို ကၽြန္ေတာ္ အေမာေျပ ၾကည့္ေနရတယ္။ သမီးရဲ့ အေမကေတာ့ ေတြ႔သမွ် ႀကံဳသမွ်လူေတြက သမီးအေၾကာင္း မေမးလိုက္နဲ႔။ အိုး ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားရမယ္ဆိုျပီးၾကြားေနလိုက္တာမ်ား နားေတာင္ရွက္ လာရတယ္။ အေမဆိုေတာ့လဲ ဂုဏ္ယူခ်င္ရွာမွာေပါ့ ဆိုျပီး နားလည္ ေပးထားလိုက္ရတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းေတာ့ မိခင္ခမ်ာငိုရွာတာ။ သမီးေလးကေတာ့ ငိုေပ်ာ္ေလးေပ်ာ္လို႔။ အခ်ိန္ကလဲ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ရင္း တစ္ႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ သမီးဆီက သတင္းရတယ္။ သူ လက္ထပ္ေတာ့ပါမယ္တဲ့။ သူမ ငယ္ခ်စ္နဲ႔ပါပဲတဲ့။ ေက်ာင္းအတူတက္ရင္း သံေယာဇဥ္ပိုသြားလို႔ အခုဆို ဟိုမွာ အတူေနေနပါျပီတဲ့။ သမီးတို႔ အဲဒီမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးျဖစ္မွာမို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါတဲ့။ သမီးရဲ့ ေကာင္ေလးမိဘေတြက သူတို႔ သားအတြက္ ကုန္က်ထားတာေတြ မေက်ေသးလို႔ သမီးအတြက္ မဂၤလာပြဲမလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးတို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူလက္မွတ္ထိုးၾကမွာမို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါတဲ့။ ေကာင္းေရာ…။
မိခင္ကေတာ့ ငိုေၾကြးပူေဆြးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုေတာ့ သမီးေလးက ေငြ ဘယ္ေလာက္ ပို႔တယ္။ ဘာေတြ သင္ေနတာ။ ဘာေတြလုပ္ေနတာ။ အလုပ္မအားလို႔ မျပန္လာနိုင္တာ ဘာညာနဲ႔ မိုးမႊန္ေအာင္ၾကြားေနရေသးတာ။
အင္း မိဘ မိဘ။ နားလည္မႈအေပါင္းသရဖူေဆာင္းျပီး ခႏၱီပါရမီ ရင့္သန္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ မိဘေတြပဲ ထင္ပါတယ္ေလ။ အခုဆို သမီးေလးထြက္သြားတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။ စာေတြ ဖုန္းေတြေတာ့ လာေပမယ့္ သမီးေလးဆီက “ေဖတို႔အဆင္ေျပလား” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း မၾကားဖူးေသးတာ အမွန္ပဲ။ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ အေသးစိတ္ မသိရေပမယ့္ သမီးေလး အဆက္သြယ္ လုပ္ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူရမလိုေပါ့။
မိခင္ျဖစ္သူကို သမီးအေၾကာင္းေျပာမိေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေတာ္ေသးတာေပါ့ရွင္ သမီးေလးရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ တစ္ေယာက္ဆို အေျခအေန အေတာ္ဆိုးတာ။ သူ႔ရည္းစား ဟိုကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ျပီး လက္ထပ္ခါနီးမွာမွ တျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲရင္း အဲဒီေကာင္ေလးကို လက္ထပ္ ယူလိုက္တာ။ အဲဒီေကာင္မေလးက အရင္ရည္းစားနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ ပါလာတာေလ။ အခုယူထားတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ကေလးပဲထင္ေနတာ။ အဲလိုအျဖစ္မိ်ဳး သမီးေလးမျကံဳတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ရွင့္။ ေနာက္ ဟိုတစ္ေယာက္ဆိုလဲ အင္တာနက္ကေန ေတြ႔ျပီး ခ်စ္တာ။ အဲလူက လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို သာယာေနတာ။ ေနာက္မွ အဲဒီလူက အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဆိုတာသိရတာ။ သိရေပမယ့္ လြန္ေနျပီေလ။ ယူလို႔လည္း မျဖစ္။ အဲလိုေတြက ရွိေသးမဟုတ္လား။ ကၽြန္မသမီးေလးအတြက္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ အခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အခ်စ္ကိစၥေတြက အေတာ္ရႈပ္သားကလား။ အဲဒီထဲမွာ သမီးေလးအျဖစ္က ေကာင္းပါေသးတယ္ေတာ္” ေျပာေနရင္းက လွည့္ထြက္သြားတဲ့ အိမ္သူကို ၾကည့္ရင္းက ကၽြန္ေတာ ္အျပံဳးမဲ့မဲ့တစ္ခုနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူမ မသိေသးတဲ့ ဟိုတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိရင္ သူမ ဘာေတြေျပာျဖစ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ လမ္းမမည္းမည္းေပၚမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ တစ္စ ေလထဲ လြင့္သြားေလရဲ႕။ ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေလးေတြလဲ တူစံု မပ်ံၾကေတာ့ဘူး။ ေန အေတာ္ ပူတာကိုး။
အိပ္မက္အစစ္လား? တကယ္ ျဖစ္ေနတာလား?
ခံစားလိုက္ရတာ တိုက္ရိုက္ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ စကားေနာက္ စိမ္းလန္းျခင္းဆိုတာပါ ျဖည့္စြက္ ေနၾကပါလား။ ၾကားမိတာပါ…. နားစြန္နားဖ်ား လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႔ရတာက တျခား။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ရင္ထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားတာထက္စာရင္ မွ်ေဝ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ခံစားေပးခ်င္ ကိုယ္ခ်င္းစာခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္ေပါ့။ အားလုံးကေတာ့ သနားစရာေတြ႔ရင္ ကရုဏာသက္ဖို႔ေတာ့ ဝန္ေလးၾကမွာ မဟုတ္သလို ေဒါသထြက္စရာ ရြံစရာအေနအထားတခုကိုေကာ ေဝဖန္ၾကဖို႔ ဝန္ေလးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ ကိုယ္ တန္ဖိုးထားၾကတာကိုးေနာ့္။
ေတြးရင္းနဲ႔ မဲ့ၿပံဳးေလးတစ္ခု ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာ ဖန္ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ေအာ္……..မိုးတိမ္သားေတြကလဲ ထူထပ္ေနလိုက္တာ။ ေနေရာင္ေတာင္ တိုးမေပါက္ေတာ့ပါလား။ တိမ္စိုင္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုး….. အမည္တပ္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္မယ့္ ပံုရိပ္ေတြ သ႑ာန္ေတြပါလား။ အဲလိုပဲ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ေလလြင့္ေနၾကတာေတြကေကာ ေလာကႀကီးကို ရည္ညႊန္းတာပါလား။
ကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္…….ရင့္က်က္မႈကို အေရၿခံဳ ဟန္ေဆာင္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္ ဝန္တိုမႈေတြကို ရင္ဝယ္ပို္က္လိုက္မိတာ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈနဲ႔ အၿပိဳင္ပါပဲ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ေလးက လမ္းေပၚကို ထိုးက်ေနတယ္။ အေဝးတေနရာဆီက ညဥ့္ငွက္တစ္ေကာင္ ေအာ္သံျဖတ္ကနဲ ၾကားလိုက္ရတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အေဝးက ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ ဥဒဟို ျဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့ အသံေတြ နီးလာလိုက္ ေဝးသြားလိုက္ေပါ့။ စာအုပ္ေတြ လွန္ေလွာေနတဲ့ သူမ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းပၾကည္စင္ေနတယ္။ ကရုဏာအျပည့္ပါတဲ့ ဟန္အမူအရာေတြကိုလည္း သူမအျပဳအမူတိုင္းမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔။ မနက္ျဖန္ဆို ရုံးပိတ္ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ စေန။ သူမက ကေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စာျပေပးေနတုန္း။
အိမ္က သားငယ္ေလးရဲ့ ေက်ာင္းက အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္တဲ့သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္းႏွီး ေလးစားမိေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အိမ္မွာ အိမ္သူကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ သားငယ္ရဲ႕ ပညာေရးကို သူ႔ဆရာမလက္ထဲ ဝကြက္အပ္ထားရတာ။ ဆရာမေလးကလည္း အေတာ္ေစတနာ ေကာင္းရွာတယ္။ အခုလိုေသာၾကာေန႔ဆို သူမက ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္ေလးကို အခ်ိန္ပိုေပးၿပီး စာျပတတ္တယ္။
အခု စာေမးပြဲႀကီးနီးလာေတာ့ သားငယ္ေလးကို စာေမးပြဲအတြက္ ပိုၿပီး အားသြန္ခြန္စိုက္ သင္ၾကား ျပသေပးေနေလရဲ့။ သူမ လက္ေခ်ာင္းေတြက သားငယ္ တြက္ထားတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္ကို စစ္ေဆးၿပီး သားငယ္ကို အမွားေတြ ျပန္ရွင္းျပေနေလရဲ့။ သူမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုး တစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ခရီးကလဲ မပူမပင္ရဘူးေပါ့။
အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘဝနဲ႔ သူမဟာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနႏိုင္တဲ့သူ တစ္ေယာက္။ သူမလည္တိုင္မွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔။ လက္ေခ်ာင္း တခ်ိဳ႕မွာလည္း ရတနာေတြက ေနရာယူထားတယ္။ အျပင္အဆင္ကလည္း ေခတ္မီ အထက္တန္းက်က်ပါပဲ။ အခုလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ ဆင္ေျခဖံုးက အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူမဟာ ရတဲ့လခအျပင္ အပိုဝင္ေငြကလည္း မဆိုစေလာက္ေလးပါ။ သူမအျပင္အဆင္က သူမ လခေကာ အပိုဝင္ေငြထက္ပင္ မ်ားေနသလားလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သားငယ္ရဲ့ဆရာမျဖစ္တဲ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာ ေနမိတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ သားငယ္စာေမးပြဲႀကီး ေျဖၿပီး ေက်ာင္းပိတ္တဲ့တစ္ရက္မွာ ဇာတိၿမိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ငယ္ေပါင္းတခ်ိဳ႕ အိမ္ကိုအလည္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ အားတဲ့ တစ္ရက္ သူတို႔မျပန္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔အတြက္ အခ်ိန္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္ေနရာမွ မသြားျဖစ္တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔ မျပန္ခင္တစ္ရက္ေတာ့ ဘီယာဘား တစ္ခုလိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ကတိျပဳလိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔ ညေနခင္းေလးက အေတာ္သာယာတယ္ ေျပာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ အခုလို အျပင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထြက္ခြင့္ရေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေတြ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသြက္ေတြဆိုေတာ့ ဘီယာဘားေရာက္တာနဲ႔ လြတ္လပ္မႈကို အျပည့္ ခံစားဖို႔ စည္းစိမ္ယူၾကေတာ့တယ္။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကေခ်သည္ေတြကလည္း သူတို႔ ရဲ့ ေၾကးစားဘဝကို ခုံမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ရစ္ေရႊရည္ကို တျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔စုပ္ေကာင္းတုန္း ေဘးနားက ရနံ႕တစ္ခုေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသြားၿပီး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေဘးတိုက္အေနအထား ပံုရိပ္ေလးတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရရင္ပဲ အသက္ရွဴ တခဏရပ္သြားမိေလရဲ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္က စကၠန္႔သံုးဆယ္လား မိနစ္သံုးဆယ္လား ေသခ်ာေတာ့ မမွန္းမိဘူးဗ်။ အေတာ္ၾကာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အၾကည့္ေၾကာင့္ ေဘးတိုက္ ပံုရိပ္ေလးဟာ သူမအေဖာ္ဘက္ တြတ္ထိုးေနရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ…...အဲဒီမွာေပါ့ဗ်ာ။
“အို……ဟင္”
အာေမဋိတ္ စကားသံ သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ဖိတ္က်လာပံုရတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းကို သူမမ်က္ဝန္းအစံုက အံ့ၾသမႈ ရွက္ရြ႕ံမႈ သိမ္ငယ္မႈ ဝမ္းနည္းမႈ.. ေနာက္ထပ္ အမည္တပ္ဖို႔ ခက္မယ့္ခံစားမႈမ်ားစြာနဲ႔အတူ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနတယ္။
သူမတကိုယ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္အခုမွ အေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့ အျပင္အဆင္က ဘီယာဘားရဲ့ အျဖည့္ခံ တစ္ေယာက္ပုံစံနဲ႔။ သူမလက္ထဲမွာ သူမအေဖာ္အတြက္ သူမထည့္ထားတဲ့ ရစ္ေရႊရည္ခြက္ကေလးလား။ သူမကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အနည္းငယ္ဇိမ္က် ေနပံုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္းက သူမ ကၽြန္ေတာ့္အနား ျဖတ္ကနဲကပ္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္နားနား သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေတြက တစံုတရာကိုေျပာၿပီး သူမအေဖာ္လက္ကိုတြဲ ခ်ာကနဲ ကၽြန္ေတာ့္အနားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိစြာနဲ႔ တစံုတရာကို လွိ်ဳ႕ဝွက္ထား ရတဲ့ေဝဒနာကို အသည္းအသန္ခံစားလာရတယ္။ သူမရဲ့ တိုးသက္ညင္သာတဲ့ စကားသံေလးက ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲ ေနရာယူေနပါေတာ့တယ္။
သူမစကားေလးက…….“ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္……..”တဲ့။
အဲဒီညေနခင္းက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်ငး္ေတြနဲ႔ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ မီးေတြေမွာင္လို႔။ ေလၾကမ္းကလဲ တျဖည္းျဖည္းထန္လို႔။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ ျငိမ္သက္လြန္း တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။
အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံ သဲ့သဲ့ၾကားေတာ့ အေဝးက ကားမီးေရာင္ေလးကိုျမင္ရင္း ေငးေနမိျပန္ေတာ့ သူမေလ…သူမေပါ့။ ကားေပၚကဆင္းျပီး သူမအိမ္ထဲဝင္သြား ေလရဲ့။
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာင္နီကပ်ိဳ႕ေနျပီ။ အရုဏ္တက္တဲ့မနက္ခင္းက မဂၤလာရွိတယ္တဲ့။ ေရွးလူျကီးသူမေတြေျပာတာ ၾကားဖူးေပမယ့္ အခုေတာ့ ညဥ့္ငွက္က အိပ္တန္းတက္ဖို႔ထက္ ဝမ္းစာရွာေနတုန္း။
……….
တစ္သက္မွာ တစ္မဂၤလာတဲ့။ သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာလဲ ေနာက္ထပ္ သမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရွိေသးေတာ့ သူမအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ တေန႔ထက္တေန႔ ျကီးျမင့္လာတဲ့ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔အညီ ကၽြန္ေတာ္ရုန္းကန္ရတာလဲ တနင့္တပိုးပါပဲ။ အိမ္မွာက အိမ္သူေကာ ကၽြန္ေတာ္ေကာအလုပ္ေတြ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ေနတာ ေတာင္မွ အိမ္စားရိတ္ကာမိရုံရယ္ေလ။ အေရးထဲ သမီးျကီးက အခု တကၠသိုလ္တက္ေနျပီ။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမိန္းကေလးတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ရည္းစားသနာ ကေတာ့ မ်ားတာေပါ့။ ေခတ္မီတဲ့ဖက္ရွင္ဆန္းေတြကိုလဲ သမီးက စိတ္ဝင္စားေလေတာ့ တဦးတည္းေသာသူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိဘႏွစ္ပါးက အင္တိုက္အားတိုက္ရွာႀကံ ဆင္ယင္ျဖည့္တင္းေပးရတာေပါ့။
သူမကလဲ အေတာ္ေလးလိမၼာတာပါပဲ။ စာေတာ္သလို အရႈပ္အရွင္းလဲကင္းသူမို႔ သူ့အေမက ဖူးဖူးမႈတ္ထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ သမီးက စူပါစတားေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္တူေတြထဲမွာ ဝတ္ႏိုင္စားႏိုင္ ျပင္ႏိုင္ဆင္ႏိုင္ဆိုေတာ့ အမ်ားတကာ ေငးေမာရႈခ်င္ဖြယ္ရာထဲမွာပါတယ္ေလ….။ သူ႔အေမကလဲ သူ႔သမီးအတြက္ ဆို ေရွ႕တန္းက မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔အသင့္. ။
တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ေပ်ာ္တျပံဳးျပံဳးပါတဲ့ဗ်ာ။ မ်ိဳးေဆြထဲမွာလဲ တစ္ေယာက္တည္း ထြန္းေပါက္တာကလား။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္ အထိေတာ့ သမီးကေအးေဆးပါပဲ။ စတုတၳႏွစ္လဲေရာက္ေကာ က်ဴရွင္တဲ့။ တက္လိုက္ရတဲ့က်ဴရွင္ သိန္းေက်ာ္ခ်ည္း။ ဘီအီးပါဖို႔ဆိုလား တက္ရတာတဲ့။ ေအာ္ တက္ေပါ့။ ရွာေပးလိုက္ရတဲ့ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ အင္း တျဖည္းျဖည္း ျပီးေတာ့မယ္ ဆိုျပီးေတာင့္ထားတာ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေျဖျပီး သြားမွ ဟင္းခ်ႏို္င္တယ္။
အေမာေျပဖို႔ၾကံကာရွိေသး။ သမီးက ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ေအာ္……ေခတ္မီတဲ့ပညာေတြကို ေခတ္နဲ႔အမီ အသံုးခ်ခ်င္မွာေပါ့ဆိုျပီး လႊတ္ဖို႔ ေငြထုတ္ေပးရျပန္တယ္။ တိုဖယ္လ္ဆိုလား အိုင္အီအယ္လ္တီအက္စ္ဆိုလား ေျဖေသးတယ္။ တစ္ခါနဲ႔အဆင္မေျပလို႔ သံုးေခါက္။ တစ္ခါေျဖရင္ ေဒၚလာနဲ႔သြင္းရတယ္။ အင္း…….အျမင့္ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ရင္းရမွာေပါ့ဆိုျပီး ရွာေပးရျပန္။
ဒီလိုနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရပါျပီတဲ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါ အတူသြားရေတာ့မွာ ဆိုျပီးေပ်ာ္ေနတဲ့သမီးကို ကၽြန္ေတာ္ အေမာေျပ ၾကည့္ေနရတယ္။ သမီးရဲ့ အေမကေတာ့ ေတြ႔သမွ် ႀကံဳသမွ်လူေတြက သမီးအေၾကာင္း မေမးလိုက္နဲ႔။ အိုး ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားရမယ္ဆိုျပီးၾကြားေနလိုက္တာမ်ား နားေတာင္ရွက္ လာရတယ္။ အေမဆိုေတာ့လဲ ဂုဏ္ယူခ်င္ရွာမွာေပါ့ ဆိုျပီး နားလည္ ေပးထားလိုက္ရတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းေတာ့ မိခင္ခမ်ာငိုရွာတာ။ သမီးေလးကေတာ့ ငိုေပ်ာ္ေလးေပ်ာ္လို႔။ အခ်ိန္ကလဲ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ရင္း တစ္ႏွစ္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ျပည့္တဲ႔ေန႔မွာ သမီးဆီက သတင္းရတယ္။ သူ လက္ထပ္ေတာ့ပါမယ္တဲ့။ သူမ ငယ္ခ်စ္နဲ႔ပါပဲတဲ့။ ေက်ာင္းအတူတက္ရင္း သံေယာဇဥ္ပိုသြားလို႔ အခုဆို ဟိုမွာ အတူေနေနပါျပီတဲ့။ သမီးတို႔ အဲဒီမွာပဲ လက္မွတ္ထိုးျဖစ္မွာမို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါတဲ့။ သမီးရဲ့ ေကာင္ေလးမိဘေတြက သူတို႔ သားအတြက္ ကုန္က်ထားတာေတြ မေက်ေသးလို႔ သမီးအတြက္ မဂၤလာပြဲမလုပ္ေပးႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ သမီးတို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူလက္မွတ္ထိုးၾကမွာမို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာပါတဲ့။ ေကာင္းေရာ…။
မိခင္ကေတာ့ ငိုေၾကြးပူေဆြးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ကိုေတာ့ သမီးေလးက ေငြ ဘယ္ေလာက္ ပို႔တယ္။ ဘာေတြ သင္ေနတာ။ ဘာေတြလုပ္ေနတာ။ အလုပ္မအားလို႔ မျပန္လာနိုင္တာ ဘာညာနဲ႔ မိုးမႊန္ေအာင္ၾကြားေနရေသးတာ။
အင္း မိဘ မိဘ။ နားလည္မႈအေပါင္းသရဖူေဆာင္းျပီး ခႏၱီပါရမီ ရင့္သန္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ မိဘေတြပဲ ထင္ပါတယ္ေလ။ အခုဆို သမီးေလးထြက္သြားတာ ေလးႏွစ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ။ စာေတြ ဖုန္းေတြေတာ့ လာေပမယ့္ သမီးေလးဆီက “ေဖတို႔အဆင္ေျပလား” ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း မၾကားဖူးေသးတာ အမွန္ပဲ။ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ အေသးစိတ္ မသိရေပမယ့္ သမီးေလး အဆက္သြယ္ လုပ္ေနတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူရမလိုေပါ့။
မိခင္ျဖစ္သူကို သမီးအေၾကာင္းေျပာမိေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေတာ္ေသးတာေပါ့ရွင္ သမီးေလးရဲ႕ ေက်ာင္းေနဖက္ တစ္ေယာက္ဆို အေျခအေန အေတာ္ဆိုးတာ။ သူ႔ရည္းစား ဟိုကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ျပီး လက္ထပ္ခါနီးမွာမွ တျခားေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲရင္း အဲဒီေကာင္ေလးကို လက္ထပ္ ယူလိုက္တာ။ အဲဒီေကာင္မေလးက အရင္ရည္းစားနဲ႔ ကိုယ္ဝန္ ပါလာတာေလ။ အခုယူထားတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ကေလးပဲထင္ေနတာ။ အဲလိုအျဖစ္မိ်ဳး သမီးေလးမျကံဳတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ရွင့္။ ေနာက္ ဟိုတစ္ေယာက္ဆိုလဲ အင္တာနက္ကေန ေတြ႔ျပီး ခ်စ္တာ။ အဲလူက လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးတာကို သာယာေနတာ။ ေနာက္မွ အဲဒီလူက အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဆိုတာသိရတာ။ သိရေပမယ့္ လြန္ေနျပီေလ။ ယူလို႔လည္း မျဖစ္။ အဲလိုေတြက ရွိေသးမဟုတ္လား။ ကၽြန္မသမီးေလးအတြက္ ကၽြန္မ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။ အခုေခတ္ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အခ်စ္ကိစၥေတြက အေတာ္ရႈပ္သားကလား။ အဲဒီထဲမွာ သမီးေလးအျဖစ္က ေကာင္းပါေသးတယ္ေတာ္” ေျပာေနရင္းက လွည့္ထြက္သြားတဲ့ အိမ္သူကို ၾကည့္ရင္းက ကၽြန္ေတာ ္အျပံဳးမဲ့မဲ့တစ္ခုနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူမ မသိေသးတဲ့ ဟိုတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို သိရင္ သူမ ဘာေတြေျပာျဖစ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံလွ်ပ္ေတြနဲ႔ လမ္းမမည္းမည္းေပၚမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ တစ္စ ေလထဲ လြင့္သြားေလရဲ႕။ ေကာင္းကင္မွာ ငွက္ေလးေတြလဲ တူစံု မပ်ံၾကေတာ့ဘူး။ ေန အေတာ္ ပူတာကိုး။
မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ
တစ္ခါက ပညာရွိ တစ္ေယာက္ဟာ က်မ္းတစ္ေစာင္ ျပဳစုဖုိ႔ အတြက္ ေက်းရြာေတြကို ေလ့လာေရး ခရီး ထြက္ခဲ့တယ္။ သူျပဳစုရမယ့္ က်မ္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က “မယံု ၾကည္အပ္ေသာ အရာ”တဲ့။ ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္က ေျပးထြက္ လာတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္က ႐ုတ္တရက္ ၀င္ေ၀ွ႔ပစ္တယ္။ ပညာရွိလည္း ဘုိင္းကနဲ ပစ္လဲသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေထာ္လာဂ်ီ ငွားၿပီး ၿမိဳ႕ကို ေျပးရတယ္။ ေပါင္တစ္ဖက္က ေရာင္ကိုင္းၿပီး တအား နာလာတယ္။ အ႐ိုး အထူးကုနဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ “ေပါင္က်ဳိးသြား ပံုရတယ္၊ ဓာတ္မွန္ ႐ိုက္ၾကည့္တာေပါ့” လုိ႔ ေျပာတယ္။
ဓာတ္မွန္လည္း ရေအာင္ ဆရာ၀န္က “က်ဳိးတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ခဲြစိတ္ၿပီး စတီးေခ်ာင္း ထည့္ရမယ္။ ေဆး႐ံု တက္လုိက္ပါ” လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေျပာတဲ့ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု တစ္ခုမွာ တက္လုိက္ရတယ္။ အခန္းခက တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းခဲြ၊ ဆရာ၀န္ ခဲြစိတ္ခက သံုးသိန္း၊ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ လာၾကည့္ရင္ သံုးေထာင္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ တိုလီထြာလီ ရွစ္သိန္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ နာလည္းနာ၊ ေငြလည္းကုန္ ဆုိေတာ့ ပညာရွိႀကီးက တက္တ ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ႏြားခ်ဳိဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ေျခေထာက္အနာ ေပ်ာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပညာရွိႀကီးဟာ မၿပီးေသးတဲ့ သူ႔က်မ္း အတြက္ ေက်းရြာေတြကိုလည္း ရျပန္တယ္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေရဆာတာနဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္၀င္ၿပီး ေရေတာင္း ေသာက္တယ္။ ေရေသာက္ေနတုန္း ေခြးတစ္ေကာင္က ေျခသလံုးကို စြပ္ကနဲ ၀င္ဆဲြတယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ အသားတစ္ေတြ လန္ၿပီး ေသြးေတြ ေငါက္ခနဲ ပန္းထြက္တာေပါ့။ ရြာထဲက နီးရာ ေဆးခန္းကို အျမန္ေျပးၿပီး ေဆးထည့္ရတယ္။ ေနာက္ႀကံဳရာ ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ မိသားစု ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ အနာက ေတာ္ေတာ္ၿပဲေနတာနဲ႔ ငါးခ်က္ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ ေခြး႐ူး ေရာဂါအတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆုိၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ေခြး႐ူးျပန္ ကာကြယ္ ေဆးေလးလံုး ထိုးရတယ္။ ပထမႏွစ္လံုး၊ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ ေနာက္ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ တစ္လံုးကို တစ္ေသာင္း သံုးေထာင့္ ငါးရာ ေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးဖိုး၀ါးခနဲ႔ ခုႏွစ္ ေသာင္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိလည္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ေခြးသြားဆုိၿပီး ေရးမွတ္ျပန္တယ္။ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေတာ့ ပညာရွိလည္း သူ႔က်မ္းၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ ရြာေတြကို လည္ရျပန္တယ္။
ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ အနား သြားကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ “ေတာေရာက္ရင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ေလာက္ ရွာခဲ့စမ္းပါ အစ္ကိုရာ။ကြၽန္ေတာ့္ျမင္း ေစ်းေကာင္းရလုိ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ၊ အခု လွည္းတပ္ဖို႔ ျမင္းလိုေနတယ္ဗ်”ဆုိတဲ႕ သူ႔ညီျမင္း လွည္းဆရာရဲ႕ စကားကို သြားသတိရတာကိုး၊ ျမင္းက ျမင္းေကာင္း ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္။အဲလုိ ကပ္ၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမင္းကန္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုတ္ျပတ္ၿပီး သြားေတြ ကြၽတ္ထြက္ကုန္တယ္။လူလည္း ၾကယ္ေတြ လေတြျမင္ၿပီး သတိ လစ္သြားတယ္။ ေနာက္ကားငွားၿပီး ၿမိဳ႕ပို႔လုိက္ရ တယ္။ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္က စုတ္ျပတ္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဒဏ္ရာေတြ အကင္းေသေတာ့ က်ဳိးသြားတဲ့ သြားေတြကို သြားေဆးခန္းမွာ ျပန္စိုက္ရတယ္။ သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေသာင္းဆုိေတာ့ သြားစိုက္ခတင္ သိန္းခ်ီ ကုန္သြားတယ္။ ပညာရွိလည္း ကြၽဲၿမီး တိုတိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ့ ပညာရွိက ပညာရွိမ်ား ညီလာခံမွာ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ က်မ္းႀကီးကို တင္သြင္းတယ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ လုိက္ေတာ့ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။တစ္ . . . ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . .ေခြးသြားနဲ႔ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိပဲ။ က်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခုိင္ခိုင္လံုလံု ရွိတယ္။ မခိုင္လံုဘဲ ေနမလား၊ ပညာရွိႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တကြ တင္ျပတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိေတြက ပညာရွိႀကီးကို “သိပ္ေတာ္တယ္ဗ်ာ . . . ခင္ဗ်ားထက္ေတာ္တဲ့ သူေတာင္၊ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ က်မ္းမ်ဳိး ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း” လုိ့ ေျပာဆုိၿပီး တခဲနက္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီး က်ဴးၾကတယ္။ ေနာက္ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ မဟာပညာရွိဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမႇင့္လုိက္တယ္။
မဟာ ပညာရွိျဖစ္လာတဲ့ ပညာရွိဟာ ေတာ္ေတာ္ အၿငိဳးအေတးႀကီးသူျဖစ္တယ္။ သူခံခဲ့ရတာေတြကို အခဲ မေၾကဘူး၊ ႏြားအကန္ခံရတဲ့ ရြာကို ျပန္သြားတယ္။ ႏြားရွင္ဆီကို သြားၿပီး “သႀကၤန္တြင္း ႏြား ေဘးမဲ့ေပးခ်င္လုိ့ ဟိုႏြားႀကီးကို ေရာင္းပါ” ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ကန္ခဲ့တဲ့ ႏြားႀကီးကို လက္ ညႇိဳးထုိးတယ္။ ႏြားရွင္က ၀မ္းသာတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး ကုန္း႐ုန္းလုပ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ႏြားႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ၿမိဳ႕လည္းေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ေ၀ွ႔တဲ့ႏြား ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့” ဆုိၿပီး ပညာရွိက ႏြားကို သားသတ္သမား လက္အပ္ၿပီး အမဲေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အေနနဲ႔ အမဲသားကို အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ႏြားခ်ဳိကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ယူထားလုိက္တာေပါ့။
ဒါနဲ့ မနားေသးဘူး၊ ပညာရွိဟာ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့ ရြာကို သြားျပန္တယ္။ ေခြးရွင္ကို “ဦးႀကီးရယ္ . . . ဦးႀကီးရဲ႕ ေခြးကေလးက ေတာ္ေတာ္စြာတယ္။ ဒီလုိ စြာတဲ့ ေခြးမ်ဳိးေမြးမွလည္း အိမ္လံုတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ပညာရွိဆုိေတာ့ အစည္း အေ၀းေတြ ခဏခဏ တက္ရတယ္။ အိမ္မွာ လူမရွိေတာ႕ သူခိုး သူ၀ွက္ရန္ ေၾကာက္ရတယ္။ ၿခံေစာင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ လုိခ်င္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ၿခံေစာင့္ဖို႔ ့ ဒီေခြးေလးကို ေရာင္းပါ။ ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးၿပီး ေကာင္းေကာင္းထားပါမယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ပညာရွိဆုိေတာ့ ေတာသားက ယံုတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေခြးကို အလကား နီးပါးနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကိုက္တဲ့ ေခြးပညာေပးရေသးတာေပါ႕”လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ ေခြးသားေရာင္းတဲ့ လူရဲ႕ လက္ထဲ ေခြးကို အပ္လုိက္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ “ပညာရွိႀကီး အရက္နဲ႔ ၿမီးဖို႔” ဆုိၿပီး ေခြးသားခ်က္ တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သြားတယ္။ ေခြးသားကုိ အရက္နဲ႔ ျမီးေနရင္းကေန အမွတ္တရ ယူထားတဲ့ ေခြးသြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပညာရွိက အားရေက်နပ္ ေနတယ္။ ေခြးသားက သိပ္မႏူးဘူး။ နည္းနည္း မာေနတယ္။ သြားကလည္း အတုဆုိေတာ့ ၀ါးရတာ အားမရဘူး။ “ငါ႕ကို သြားက်ဳိးေအာင္ ကန္တဲ့ ျမင္း၊ ဒီတစ္ခါ ဒင္းအလွည့္” ဆုိၿပီး ပညာရွိက မူးမူးနဲ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ ျမင္းကန္လိုက္တဲ့ ရြာကို သြားတယ္။ ျမင္းရွင္ဆီကို ေရာက္ေတာ့ “ဒီျမင္း ကြၽန္ေတာ့္ ေရာင္းပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျမင္းရွင္က “ပညာရွိဆုိတာ ေမာ္ေတာ္ကား စီးရတာ မဟုတ္လား၊ ျမင္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ”လို႔ ေမးတယ္။ ပညာရွိက “ဘေဒြး . . .ပိုလုိ ကစားနည္းကို သိလား။ ျမင္းစီးၿပီး ျမင္းေပၚကေန ေဘာလုံးကို ဒုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ဂိုး၀င္ေအာင္ သြင္းရတဲ့ ကစားနည္းေလ” ဆုိေတာ့ ေတာသားက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ “ပညာရွိဆုိတာ ေဂါက္ကစားရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမင္းစီးၿပီး ပိုလုိကစားရတယ္လုိ႔ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ဗ်ာ” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ပညာရွိက ဟန္ပါပါ ေအာ္ရယ္လုိက္ၿပီး “ေဂါက္႐ိုက္တာ ဒိတ္ေအာက္ သြားၿပီ၊ အခု ေခတ္က ပိုလိုကစားတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ကဲ . . . ဒီျမင္းကို ေရာင္းလုိက္စမ္းပါ။ ႀကိဳက္ေစ်းေပးပါမယ္။ ေနာက္ပိုလိုကစားတဲ့ ျမင္းဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားကပဲ ၀ယ္ေကြၽးရ တာဗ်” ဆိုၿပီးေျပာလုိက္တယ္။ “အင္း . . . ငါ့ျမင္းေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ပဲ စားရေတာ့မွာပဲ” ဆုိၿပီး ျမင္းရွင္က ၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကန္တဲ့ျမင္း ေသမင္း လက္ေရာက္ေရာ့ လဟယ္” ဆုိၿပီး သားသတ္သမား လက္အပ္ ျမင္းသားေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။
ပညာရွိဆုိတာက စာေပေတြ ေလ့လာရေတာ့ အထုိင္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ ပညာရွိခ်င္း ၀ိုင္းဖဲြ႔ ၿပီး ေပၚကာ ေဒါင္းရေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဒူလာ ကိုင္ခ်င္သလုိ၊ ေညာင္းညာလာတယ္။ ျမင္းသားက ဒူလာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ပညာရွိႀကီးက ၾကားဖူးၿပီးသား၊ ဒါနဲ႔ ျမင္းသား တစ္ပိႆာေလာက္ကို ခ်က္ ၿပီး အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ျမင္းခြာေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သိမ္းထားတာေပါ႕ေလ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရွိႀကီးဆီကို ခုံ႐ံုးက ေခၚစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ ျပဴးျပာၿပီး ခုံ႐ံုးသို႔ သြားခဲ့တယ္။ ခံုမင္း “ဒီမွာ ပညာရွိႀကီး တိရစၦာန္ေတြကို လိမ္လည္ သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲထားတယ္”
“တရားလုိက ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ပဲဗ်။ သူတုိ႔က ခင္ဗ်ားဟာ သူတုိ့ရဲ႕ ညီအစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပိုင္ရွင္ေတြဆီကေန ၀ယ္သြားတယ္။ ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကတိမတည္ဘဲ ဒီတိရစာၦန္ေတြကို အၿငိဳးတႀကီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်”
ပညာရွိလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ခံုမင္းက ဆက္ၿပီး . . .
“ေနာက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာဆုိတဲ့ က်မ္းမွာ တစ္ . . .ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . . . ေခြးသြား၊ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးထားတယ္ဆုိ”
“မွန္ပါတယ္ ခံုမင္း”
“ဒီက်မ္းနဲ့ ခင္ဗ်ားက မဟာပညာရွိ ဘြဲ႔ရတာဆုိ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“သူတုိ့က တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး အလကားပါကြာ။ ဒီ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာဆုိတဲ့ က်မ္းက က်မ္းငေပါႀကီးလို႔ ေျပာတယ္”
“ဘာ . . . ဒီေကာင္ေတြက ဒီလုိေျပာရဲတယ္ေပါ့”
“ေျပာတယ္ဗ်ာ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဒီက်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနတယ္။ တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ ဆံုးအရာကို ေဖာ္ျပမထားဘူးတဲ႕”
“တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ဆံုး အရာ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဘာလိုေျပာလဲ ခံုမင္း”
“လူ႔ ဦးေႏွာက္တဲ႕။ ပညာရွိႀကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္မ်ဳိးဆုိ ပိုေတာင္ မယံုၾကည္အပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္”
“ေတာက္ . . . ေခြးမသားေတြ ဒီေကာင္ေတြကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရား စြဲရမယ္”
“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္ဗ်။ သက္ေသခံ ပစၥည္း တျခား သြားစရာ မလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား အိမ္မွာ ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြားနဲ႔ ျမင္းခြာေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ျမတ္စြာဘုရား . . .”
ဒီအရာေတြကို သိမ္းထားမိတာ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီဆုိၿပီး ပညာရွိက မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။
“ဒါေတာ့ ဒီသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဒဏ္ ကြၽန္ေတာ္ ခံရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွာ ခံုမင္းဆုိလည္း ဒီလိုပဲ တံု႔ျပန္မွာ မဟုတ္လား။လူလူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ သတၱ၀ါေတြ ေသြးထိုးတိုင္း မတရား မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က လူပါဗ်။ လူလုိ သိတတ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ . . . ဟဲဟဲ”
ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ခံုမင္းက “ပညာရွိကို အသေရ ဖ်က္မႈ”နဲ႔ ႏြား၊ ေခြး၊ ျမင္းတို႔ကို ႀကိမ္ဒဏ္ ဆယ္ခ်က္စီ အျပစ္ေပးၿပီး ၿမိဳင္ရပ္ႏွင္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ ရလဒ္မ်ဳိး ရလာတာကို ဒီသတၱ၀ါေတြက မအံ့ၾသဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခံုမင္းက လူျဖစ္ ေနတာကိုးဗ်။ ဒီသံုးေကာင္က အစျပဳၿပီး ေလာကမွာ မယံုၾကည္အပ္ဆံုးအရာဟာ လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာ ေတာ႐ိုင္း သတၱ၀ါေတြၾကား ထဲထိေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ လူကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၿပီး လူဆုိရင္ ေ၀းေ၀း ေရွာင္ၾကတယ္။ လူေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာေတြက ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြား၊ ျမင္းခြာဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ မပါဘူး။ ဘယ္ပါပါ့ မလဲ လူေတြက လူသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ လူက တန္ဖုိး အရွိဆံုးဆုိ တာေလာက္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ စာထဲေပထဲ အကၡရာ တင္မထားေပမယ့္ ေလာကမွာ မယံုၾကည္ရဆံုး အရာက လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာကိုေတာ့ လူတုိင္း သိေနၾကတယ္ဗ်။
နတ္မွဴး
ဓာတ္မွန္လည္း ရေအာင္ ဆရာ၀န္က “က်ဳိးတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ခဲြစိတ္ၿပီး စတီးေခ်ာင္း ထည့္ရမယ္။ ေဆး႐ံု တက္လုိက္ပါ” လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူေျပာတဲ့ ပုဂၢလိက ေဆး႐ံု တစ္ခုမွာ တက္လုိက္ရတယ္။ အခန္းခက တစ္ရက္ တစ္ေသာင္းခဲြ၊ ဆရာ၀န္ ခဲြစိတ္ခက သံုးသိန္း၊ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ လာၾကည့္ရင္ သံုးေထာင္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ တိုလီထြာလီ ရွစ္သိန္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ နာလည္းနာ၊ ေငြလည္းကုန္ ဆုိေတာ့ ပညာရွိႀကီးက တက္တ ေခါက္ေခါက္နဲ႔ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေဒါသတႀကီးနဲ႔ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ႏြားခ်ဳိဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ေျခေထာက္အနာ ေပ်ာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ပညာရွိႀကီးဟာ မၿပီးေသးတဲ့ သူ႔က်မ္း အတြက္ ေက်းရြာေတြကိုလည္း ရျပန္တယ္။ ရြာတစ္ရြာေရာက္ေတာ့ ေရဆာတာနဲ႔ အိမ္တစ္အိမ္၀င္ၿပီး ေရေတာင္း ေသာက္တယ္။ ေရေသာက္ေနတုန္း ေခြးတစ္ေကာင္က ေျခသလံုးကို စြပ္ကနဲ ၀င္ဆဲြတယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ အသားတစ္ေတြ လန္ၿပီး ေသြးေတြ ေငါက္ခနဲ ပန္းထြက္တာေပါ့။ ရြာထဲက နီးရာ ေဆးခန္းကို အျမန္ေျပးၿပီး ေဆးထည့္ရတယ္။ ေနာက္ႀကံဳရာ ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ မိသားစု ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပၾကည့္ေတာ့ အနာက ေတာ္ေတာ္ၿပဲေနတာနဲ႔ ငါးခ်က္ ခ်ဳပ္လုိက္ရတယ္။ ေနာက္ ေခြး႐ူး ေရာဂါအတြက္ စိတ္ခ်ရေအာင္ ဆုိၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ေခြး႐ူးျပန္ ကာကြယ္ ေဆးေလးလံုး ထိုးရတယ္။ ပထမႏွစ္လံုး၊ ေနာက္ခုႏွစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ ေနာက္ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ရက္မွာ တစ္လံုး၊ တစ္လံုးကို တစ္ေသာင္း သံုးေထာင့္ ငါးရာ ေပးရတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးဖိုး၀ါးခနဲ႔ ခုႏွစ္ ေသာင္းေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိလည္း စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ေခြးသြားဆုိၿပီး ေရးမွတ္ျပန္တယ္။ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေတာ့ ပညာရွိလည္း သူ႔က်မ္းၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ အတြက္ ရြာေတြကို လည္ရျပန္တယ္။
ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္ အနား သြားကပ္ၾကည့္လုိက္တယ္။ “ေတာေရာက္ရင္ ျမင္းတစ္ေကာင္ေလာက္ ရွာခဲ့စမ္းပါ အစ္ကိုရာ။ကြၽန္ေတာ့္ျမင္း ေစ်းေကာင္းရလုိ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ၊ အခု လွည္းတပ္ဖို႔ ျမင္းလိုေနတယ္ဗ်”ဆုိတဲ႕ သူ႔ညီျမင္း လွည္းဆရာရဲ႕ စကားကို သြားသတိရတာကိုး၊ ျမင္းက ျမင္းေကာင္း ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္။အဲလုိ ကပ္ၾကည့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမင္းကန္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုတ္ျပတ္ၿပီး သြားေတြ ကြၽတ္ထြက္ကုန္တယ္။လူလည္း ၾကယ္ေတြ လေတြျမင္ၿပီး သတိ လစ္သြားတယ္။ ေနာက္ကားငွားၿပီး ၿမိဳ႕ပို႔လုိက္ရ တယ္။ေဆးခန္းမွာ ဆရာ၀န္က စုတ္ျပတ္သြားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ဒဏ္ရာေတြ အကင္းေသေတာ့ က်ဳိးသြားတဲ့ သြားေတြကို သြားေဆးခန္းမွာ ျပန္စိုက္ရတယ္။ သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေသာင္းဆုိေတာ့ သြားစိုက္ခတင္ သိန္းခ်ီ ကုန္သြားတယ္။ ပညာရွိလည္း ကြၽဲၿမီး တိုတိုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ စာရင္းမွာ ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးမွတ္လုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ့ ပညာရွိက ပညာရွိမ်ား ညီလာခံမွာ သူ႔ရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ က်မ္းႀကီးကို တင္သြင္းတယ္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ လုိက္ေတာ့ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာ သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။တစ္ . . . ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . .ေခြးသြားနဲ႔ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိပဲ။ က်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခုိင္ခိုင္လံုလံု ရွိတယ္။ မခိုင္လံုဘဲ ေနမလား၊ ပညာရွိႀကီးက သူ႔ရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ တကြ တင္ျပတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ပညာရွိေတြက ပညာရွိႀကီးကို “သိပ္ေတာ္တယ္ဗ်ာ . . . ခင္ဗ်ားထက္ေတာ္တဲ့ သူေတာင္၊ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ က်မ္းမ်ဳိး ျပဳစုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကြန္ဂရက္ က်ဴေလးရွင္း” လုိ့ ေျပာဆုိၿပီး တခဲနက္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီး က်ဴးၾကတယ္။ ေနာက္ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ မဟာပညာရွိဘြဲ႔ကို ခ်ီးျမႇင့္လုိက္တယ္။
မဟာ ပညာရွိျဖစ္လာတဲ့ ပညာရွိဟာ ေတာ္ေတာ္ အၿငိဳးအေတးႀကီးသူျဖစ္တယ္။ သူခံခဲ့ရတာေတြကို အခဲ မေၾကဘူး၊ ႏြားအကန္ခံရတဲ့ ရြာကို ျပန္သြားတယ္။ ႏြားရွင္ဆီကို သြားၿပီး “သႀကၤန္တြင္း ႏြား ေဘးမဲ့ေပးခ်င္လုိ့ ဟိုႏြားႀကီးကို ေရာင္းပါ” ဆုိၿပီး သူ႔ကုိ ကန္ခဲ့တဲ့ ႏြားႀကီးကို လက္ ညႇိဳးထုိးတယ္။ ႏြားရွင္က ၀မ္းသာတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး ကုန္း႐ုန္းလုပ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ႏြားႀကီး လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွာကိုး။ ဒါနဲ႔ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တယ္။ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ၿမိဳ႕လည္းေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ေ၀ွ႔တဲ့ႏြား ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့” ဆုိၿပီး ပညာရွိက ႏြားကို သားသတ္သမား လက္အပ္ၿပီး အမဲေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အေနနဲ႔ အမဲသားကို အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ႏြားခ်ဳိကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ယူထားလုိက္တာေပါ့။
ဒါနဲ့ မနားေသးဘူး၊ ပညာရွိဟာ ေခြးကိုက္ခံရတဲ့ ရြာကို သြားျပန္တယ္။ ေခြးရွင္ကို “ဦးႀကီးရယ္ . . . ဦးႀကီးရဲ႕ ေခြးကေလးက ေတာ္ေတာ္စြာတယ္။ ဒီလုိ စြာတဲ့ ေခြးမ်ဳိးေမြးမွလည္း အိမ္လံုတာဗ်။ ကြၽန္ေတာ္က ပညာရွိဆုိေတာ့ အစည္း အေ၀းေတြ ခဏခဏ တက္ရတယ္။ အိမ္မွာ လူမရွိေတာ႕ သူခိုး သူ၀ွက္ရန္ ေၾကာက္ရတယ္။ ၿခံေစာင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ လုိခ်င္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ၿခံေစာင့္ဖို႔ ့ ဒီေခြးေလးကို ေရာင္းပါ။ ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးၿပီး ေကာင္းေကာင္းထားပါမယ္” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ပညာရွိဆုိေတာ့ ေတာသားက ယံုတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ ေခြးကို အလကား နီးပါးနဲ႔ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကိုက္တဲ့ ေခြးပညာေပးရေသးတာေပါ႕”လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးၿပီး အရက္ဆုိင္မွာ ေခြးသားေရာင္းတဲ့ လူရဲ႕ လက္ထဲ ေခြးကို အပ္လုိက္တယ္။ ညေနေရာက္ေတာ့ “ပညာရွိႀကီး အရက္နဲ႔ ၿမီးဖို႔” ဆုိၿပီး ေခြးသားခ်က္ တစ္ပန္းကန္ လာပို႔သြားတယ္။ ေခြးသားကုိ အရက္နဲ႔ ျမီးေနရင္းကေန အမွတ္တရ ယူထားတဲ့ ေခြးသြားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ပညာရွိက အားရေက်နပ္ ေနတယ္။ ေခြးသားက သိပ္မႏူးဘူး။ နည္းနည္း မာေနတယ္။ သြားကလည္း အတုဆုိေတာ့ ၀ါးရတာ အားမရဘူး။ “ငါ႕ကို သြားက်ဳိးေအာင္ ကန္တဲ့ ျမင္း၊ ဒီတစ္ခါ ဒင္းအလွည့္” ဆုိၿပီး ပညာရွိက မူးမူးနဲ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။
ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ ျမင္းကန္လိုက္တဲ့ ရြာကို သြားတယ္။ ျမင္းရွင္ဆီကို ေရာက္ေတာ့ “ဒီျမင္း ကြၽန္ေတာ့္ ေရာင္းပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ျမင္းရွင္က “ပညာရွိဆုိတာ ေမာ္ေတာ္ကား စီးရတာ မဟုတ္လား၊ ျမင္းက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ”လို႔ ေမးတယ္။ ပညာရွိက “ဘေဒြး . . .ပိုလုိ ကစားနည္းကို သိလား။ ျမင္းစီးၿပီး ျမင္းေပၚကေန ေဘာလုံးကို ဒုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ ဂိုး၀င္ေအာင္ သြင္းရတဲ့ ကစားနည္းေလ” ဆုိေတာ့ ေတာသားက ေခါင္းရမ္းျပတယ္။ “ပညာရွိဆုိတာ ေဂါက္ကစားရတယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ျမင္းစီးၿပီး ပိုလုိကစားရတယ္လုိ႔ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ဗ်ာ” ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ပညာရွိက ဟန္ပါပါ ေအာ္ရယ္လုိက္ၿပီး “ေဂါက္႐ိုက္တာ ဒိတ္ေအာက္ သြားၿပီ၊ အခု ေခတ္က ပိုလိုကစားတဲ့ ေခတ္ဗ်။ ကဲ . . . ဒီျမင္းကို ေရာင္းလုိက္စမ္းပါ။ ႀကိဳက္ေစ်းေပးပါမယ္။ ေနာက္ပိုလိုကစားတဲ့ ျမင္းဆုိတာ ႏုိင္ငံျခားကပဲ ၀ယ္ေကြၽးရ တာဗ်” ဆိုၿပီးေျပာလုိက္တယ္။ “အင္း . . . ငါ့ျမင္းေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက လာတဲ့ ပဲ စားရေတာ့မွာပဲ” ဆုိၿပီး ျမင္းရွင္က ၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕လည္း ေရာက္ေရာ “ငါ့ကို ကန္တဲ့ျမင္း ေသမင္း လက္ေရာက္ေရာ့ လဟယ္” ဆုိၿပီး သားသတ္သမား လက္အပ္ ျမင္းသားေပၚ ပစ္လုိက္တယ္။
ပညာရွိဆုိတာက စာေပေတြ ေလ့လာရေတာ့ အထုိင္မ်ားတယ္။ တစ္ခါတေလ ပညာရွိခ်င္း ၀ိုင္းဖဲြ႔ ၿပီး ေပၚကာ ေဒါင္းရေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဒူလာ ကိုင္ခ်င္သလုိ၊ ေညာင္းညာလာတယ္။ ျမင္းသားက ဒူလာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ပညာရွိႀကီးက ၾကားဖူးၿပီးသား၊ ဒါနဲ႔ ျမင္းသား တစ္ပိႆာေလာက္ကို ခ်က္ ၿပီး အရက္နဲ႔ ၿမီးပစ္လုိက္တယ္။ ျမင္းခြာေတြကိုေတာ့ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သိမ္းထားတာေပါ႕ေလ။
တစ္ေန႔ေတာ့ ပညာရွိႀကီးဆီကို ခုံ႐ံုးက ေခၚစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ ျပဴးျပာၿပီး ခုံ႐ံုးသို႔ သြားခဲ့တယ္။ ခံုမင္း “ဒီမွာ ပညာရွိႀကီး တိရစၦာန္ေတြကို လိမ္လည္ သတ္ျဖတ္မႈနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို တရားစြဲထားတယ္”
“တရားလုိက ဘယ္သူပါလဲ ခင္ဗ်ာ”
“ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ပဲဗ်။ သူတုိ႔က ခင္ဗ်ားဟာ သူတုိ့ရဲ႕ ညီအစ္ကိုျဖစ္တဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပိုင္ရွင္ေတြဆီကေန ၀ယ္သြားတယ္။ ေကာင္းေကာင္းထားၿပီး ေကာင္းေကာင္း ေကြၽးပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီကတိမတည္ဘဲ ဒီတိရစာၦန္ေတြကို အၿငိဳးတႀကီး သတ္ပစ္လုိက္တယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်”
ပညာရွိလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတယ္။ ခံုမင္းက ဆက္ၿပီး . . .
“ေနာက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မယံုၾကည္အပ္ေသာအရာဆုိတဲ့ က်မ္းမွာ တစ္ . . .ႏြားခ်ဳိ၊ ႏွစ္ . . . ေခြးသြား၊ သံုး . . . ျမင္းခြာဆုိၿပီး ေရးထားတယ္ဆုိ”
“မွန္ပါတယ္ ခံုမင္း”
“ဒီက်မ္းနဲ့ ခင္ဗ်ားက မဟာပညာရွိ ဘြဲ႔ရတာဆုိ”
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ”
“သူတုိ့က တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး အလကားပါကြာ။ ဒီ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာဆုိတဲ့ က်မ္းက က်မ္းငေပါႀကီးလို႔ ေျပာတယ္”
“ဘာ . . . ဒီေကာင္ေတြက ဒီလုိေျပာရဲတယ္ေပါ့”
“ေျပာတယ္ဗ်ာ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ဒီက်မ္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိေနတယ္။ တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ ဆံုးအရာကို ေဖာ္ျပမထားဘူးတဲ႕”
“တကယ္တမ္း မယံုၾကည္အပ္ဆံုး အရာ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဘာလိုေျပာလဲ ခံုမင္း”
“လူ႔ ဦးေႏွာက္တဲ႕။ ပညာရွိႀကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္မ်ဳိးဆုိ ပိုေတာင္ မယံုၾကည္အပ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္”
“ေတာက္ . . . ေခြးမသားေတြ ဒီေကာင္ေတြကုိ အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရား စြဲရမယ္”
“ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာသလုိပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ျမင္းတစ္ေကာင္ကို ပက္ပက္စက္စက္ သတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနတယ္ဗ်။ သက္ေသခံ ပစၥည္း တျခား သြားစရာ မလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား အိမ္မွာ ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြားနဲ႔ ျမင္းခြာေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား”
“ျမတ္စြာဘုရား . . .”
ဒီအရာေတြကို သိမ္းထားမိတာ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္သလုိ ျဖစ္ေနၿပီဆုိၿပီး ပညာရွိက မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔။
“ဒါေတာ့ ဒီသတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဒဏ္ ကြၽန္ေတာ္ ခံရတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွာ ခံုမင္းဆုိလည္း ဒီလိုပဲ တံု႔ျပန္မွာ မဟုတ္လား။လူလူခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာသင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ သတၱ၀ါေတြ ေသြးထိုးတိုင္း မတရား မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က လူပါဗ်။ လူလုိ သိတတ္ပါတယ္။ ဟဲဟဲ . . . ဟဲဟဲ”
ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ခံုမင္းက “ပညာရွိကို အသေရ ဖ်က္မႈ”နဲ႔ ႏြား၊ ေခြး၊ ျမင္းတို႔ကို ႀကိမ္ဒဏ္ ဆယ္ခ်က္စီ အျပစ္ေပးၿပီး ၿမိဳင္ရပ္ႏွင္လုိက္တယ္။ ဒီလုိ ရလဒ္မ်ဳိး ရလာတာကို ဒီသတၱ၀ါေတြက မအံ့ၾသဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ခံုမင္းက လူျဖစ္ ေနတာကိုးဗ်။ ဒီသံုးေကာင္က အစျပဳၿပီး ေလာကမွာ မယံုၾကည္အပ္ဆံုးအရာဟာ လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာ ေတာ႐ိုင္း သတၱ၀ါေတြၾကား ထဲထိေအာင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ လူကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၿပီး လူဆုိရင္ ေ၀းေ၀း ေရွာင္ၾကတယ္။ လူေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ မယံုၾကည္အပ္ေသာ အရာေတြက ႏြားခ်ဳိ၊ ေခြးသြား၊ ျမင္းခြာဆိုၿပီး သံုးမ်ဳိးပဲ ေတြ႔ရတယ္။ လူ႔ဦးေႏွာက္ မပါဘူး။ ဘယ္ပါပါ့ မလဲ လူေတြက လူသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ လူက တန္ဖုိး အရွိဆံုးဆုိ တာေလာက္ေရးခ်င္တာ၊ ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ စာထဲေပထဲ အကၡရာ တင္မထားေပမယ့္ ေလာကမွာ မယံုၾကည္ရဆံုး အရာက လူ႔ဦးေႏွာက္ဆုိတာကိုေတာ့ လူတုိင္း သိေနၾကတယ္ဗ်။
နတ္မွဴး
(Jan-2010)စာေပမင္းသားႀကီး ဦးေအာင္သင္းႏွင့္ စကားေျပာျခင္း
ဆရာ ဦးေအာင္သင္းႏွင့္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ စာေပ ပညာရွင္မ်ား သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲတြင္ ဆံုျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ က်န္းက်န္းမာမာ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ႏွင့္ ဆရာ့ကို မိတ္ေဆြမ်ား၊ စာေပရဲေဘာ္မ်ား၊ တပည့္ တပန္းမ်ားက ႏႈတ္ဆတ္ၾက၊ ဂါရ၀ ျပဳၾကႏွင့္ ဆရာသည္ ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ အားလံုးကို ၿပံဳးျပလိုက္၊ ဆုေတြ ေပးလိုက္၊ စကားေတြ ေျပာလိုက္ႏွင့္။
စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားတြင္ သည္ႏွစ္ တခ်ိဳ႕ေသာ စာေပ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့။ တခ်ိဳ႕ ေႂကြလြင့္ သြားၾကေခ်ၿပီ။ တခ်ိဳ႕ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၍ သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားသို႔ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားသို႔ သည္ႏွစ္မွ တက္ေရာက္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း အသက္ ၈၀ ျပည့္သူေတြ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ၈၀ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ၈၅၊ ၈၆ ေရာက္သူေတြလည္း သည္ႏွစ္မွာ ေတြ႔ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္း သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲသည္ တစ္ႏွစ္တာ ကြဲကာ ေနၾကေသာ စာေပႏွင့္ စာေပ ေရာင္းရင္းေဟာင္းႀကီးမ်ားကို ျပန္လည္ စုစည္းကာ အလာပသလာပ ေျပာၾကရန္ စီစဥ္ေပးသည့္ သေဘာ၊ မိမိတုိ႔ ေလးစား ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳရေသာ စာေပ ဂုဏ္ျမင့္မားေသာ၊ စာေပေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကို တစ္ေနရာတည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္စုတစ္ စည္းတည္း ၾကည္ညိဳ ဂါရ၀ျပဳႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးမွာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္။ တခ်ဳိ႕လည္း ကိုယ္ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားထံ ဂါရ၀ျပဳၾက၊ ၾသ၀ါဒ ခံယူၾကႏွင့္ ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေကာင္း ေသးေတာ့သည္။
မိမိသည္ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား အလယ္၌ မိမိၾကည္ညိဳေလးစားေသာ၊ စာေပဂုဏ္ႀကီးမားေသာ၊ ဆရာမ်ားကို ၾကည္ညိဳေနျဖစ္ခဲ႕သည္။ ကန္ေတာ့ခံ စာေပ ပညာရွင္ႀကီးထဲမွ ဆရာသမားမ်ား၊ ထုိေန႔က ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းဆီ ေရာက္ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ စမ္းေခ်ာင္း ဓမၼိက၀တီလမ္းမွ အိမ္ ေလးတြင္ ခပ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္၊ သည္ေန႔ဆရာ့ကို ေမးစရာ၊ ျမန္းစရာ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕မိမိ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ျဖစ္သည္။
တခ်ဳိ႔က မိမိကိုယ္တုိင္ သိခ်င္ေနသည့္ ေမးခြန္းမ်ား၊ တခ်ဳိ႔က စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ား သိခ်င္ေနမည္ဟု ယူဆရသည့္ ေမးခြန္းမ်ား၊ တခ်ဳိ႕က စာဖတ္ ပရိသတ္အတြက္ေသာ္ လည္ေးကာင္း၊ တခ်ဳိ႕က စာေပသမုိင္းအတြက္ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ကမၸည္းတင္ထားခ်င္းသည့္ ေမးခြန္းမ်ား။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ့ထံ၌ သင္ ယူစရာ နာယူစရာ အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲအရ၊ စာမ်က္ႏွာခဲြတမ္းအရ၊ တခ်ဳိ႕ကိုျဖင့္ ခ်န္လွပ္ ထားခဲ့ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။
ဆရာဦးေအာင္သင္း ဆရာ၏သမီး ျဖစ္သူ ေဒၚေမာ္ေမာ္သင္း ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိေနခိုက္တြင္ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာ အနားယူေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္လင့္ကစား အားနာနာႏွင့္ သိလုိသည္ မ်ားကို ေမးယူျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာသည္ သိလိုသမွ် စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။ ထုိညက မိမိ စုစည္းထားသမွ် ဆရာ့ စာအုပ္မ်ားကို အမွတ္တရ လက္မွတ္ ေရးထုိးေပးပါရန္အတြက္ . . .
ဆရာအပါအ၀င္ သက္ႀကီးစာေပ ပညာရွင္မ်ားကို ဂါရ၀ျပဳတဲ့ အေပၚမွာ ဆရာ့ အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ပထမတုန္းက စာေပ လုပ္သားထဲ မ၀င္ခဲ့ဘူး။ မ၀င္ခဲ့ဘူးဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္အသင္းအဖဲြ႔ကိုမွ မပါခဲ့တာ။ ေတာ္ေတာ့ ရွင္းေအာင္ ေနခဲ့ေတာ့ စာေပ လုပ္သားထဲလည္း မပါဘူးလုိ႔ေန ရင္းကေန ေနာက္က်ေတာ့ စင္ကာပူက ဖိတ္ေရာ။ ဖိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတုိင္း သြားလုိ႔ မရဘူး။ ေျပာတာက ခ်စ္ဦးညိဳပါပဲ။ အဖဲြ႔၀င္လုိက္ပါ ဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ အဖဲြ႔၀င္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ထဲမွာ အကန္ေတာ့ခံထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေရာ။ အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ေနလုိ႔။ ဖိတ္ေတာ့ က်ဳပ္က လိပ္ျပာ မလံုဘူး။ က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကန္ေတာ့ခဲ့ဖူးဘဲနဲ႔ အကန္ေတာ့ ခံတဲ့ အထဲ ပါရမယ္ဆုိေတာ့ လိပ္ျပာ မလံုဘူး။ ပထမတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မကန္ေတာ့ခဲ့ဘဲနဲ႔ အခုက်မွ ကန္ေတာ႕ခံရမယ္ ဆုိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းထဲက စာေပလုပ္သား အဖဲြ႔၀င္ ကေလးမေလးက “အကန္ေတာ့ခံပါ”ဆုိေတာ့ “ေအးဟာ လာေခၚရင္ေတာ့ လုိက္မယ္။ ငါလည္း သိပ္ေနမေကာင္းဘူး” ဆုိေတာ့ လာေခၚတာနဲ႔ ပါသြားတာ။ အခု ႏွစ္က်ေတာ့လည္း ဆက္ပါသြားတာေပါ့။
အမွန္ကေတာ့ ကမၻာမွာ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္ထဲ ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ သိပ္တန္ဖိုး ထားၾကတာ။ စာဆုိေတာ္ေန႔ ဆုိတာ ဟိုးေရွးတုန္းကတည္းက တန္ဖိုး ထားခဲ့ၾကတာ။ ကန္ေတာ့ခံတဲ့ အထဲ ကြၽန္ေတာ္ပါေတာ့ သူတုိ႔ ကန္ေတာ့တာကို တန္ဖိုးထား တယ္။ တစ္ခု ရွိတာက ကန္ေတာ့ခံ ထုိက္ေလာက္ေအာင္ စာေပမ်ဳိးလည္း ေရးဖုိ႔ သင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။
ဒါကေတာ့ အသက္ႀကီးလုိ႔ ကန္ေတာ့ ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေပ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလံုး ကန္ေတာ့ ခံထုိက္ တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းထဲမွာဆုိရင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔မွာ ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ ဘာေတြညာေတြ မပါဘူး။ အသက္ႀကီးတယ္ဆုိ ကန္ေတာ့လုိက္တာပဲ။ တကယ္ဆုိ ကိုျမတ္ခုိင္ အသက္ႀကီးတာကို ကန္ေတာ့ ထိုက္သင့္တယ္။ ျပန္တြက္ၾကည့္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ contemporary ေတြ ေသကုန္တာ အမ်ားႀကီး။ (၈၀) ေက်ာ္သည္ အထိ ေနရေအာင္ဆုိတာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။
စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားတြင္ သည္ႏွစ္ တခ်ိဳ႕ေသာ စာေပ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ရေတာ့။ တခ်ိဳ႕ ေႂကြလြင့္ သြားၾကေခ်ၿပီ။ တခ်ိဳ႕ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၍ သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားသို႔ မတက္ေရာက္ႏိုင္ေတာ့။ တခ်ိဳ႕ သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားသို႔ သည္ႏွစ္မွ တက္ေရာက္ လာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း အသက္ ၈၀ ျပည့္သူေတြ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ၈၀ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ၈၅၊ ၈၆ ေရာက္သူေတြလည္း သည္ႏွစ္မွာ ေတြ႔ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေပႏွင့္ စာနယ္ဇင္း သက္ႀကီး ပူေဇာ္ပြဲသည္ တစ္ႏွစ္တာ ကြဲကာ ေနၾကေသာ စာေပႏွင့္ စာေပ ေရာင္းရင္းေဟာင္းႀကီးမ်ားကို ျပန္လည္ စုစည္းကာ အလာပသလာပ ေျပာၾကရန္ စီစဥ္ေပးသည့္ သေဘာ၊ မိမိတုိ႔ ေလးစား ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳရေသာ စာေပ ဂုဏ္ျမင့္မားေသာ၊ စာေပေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားကို တစ္ေနရာတည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္စုတစ္ စည္းတည္း ၾကည္ညိဳ ဂါရ၀ျပဳႏုိင္သည့္ အခြင့္အေရးမွာ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္။ တခ်ဳိ႕လည္း ကိုယ္ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ားထံ ဂါရ၀ျပဳၾက၊ ၾသ၀ါဒ ခံယူၾကႏွင့္ ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေကာင္း ေသးေတာ့သည္။
မိမိသည္ စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား အလယ္၌ မိမိၾကည္ညိဳေလးစားေသာ၊ စာေပဂုဏ္ႀကီးမားေသာ၊ ဆရာမ်ားကို ၾကည္ညိဳေနျဖစ္ခဲ႕သည္။ ကန္ေတာ့ခံ စာေပ ပညာရွင္ႀကီးထဲမွ ဆရာသမားမ်ား၊ ထုိေန႔က ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းဆီ ေရာက္ျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ စမ္းေခ်ာင္း ဓမၼိက၀တီလမ္းမွ အိမ္ ေလးတြင္ ခပ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္၊ သည္ေန႔ဆရာ့ကို ေမးစရာ၊ ျမန္းစရာ ေမးခြန္းတခ်ဳိ႕မိမိ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့ျဖစ္သည္။
တခ်ဳိ႔က မိမိကိုယ္တုိင္ သိခ်င္ေနသည့္ ေမးခြန္းမ်ား၊ တခ်ဳိ႔က စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ား သိခ်င္ေနမည္ဟု ယူဆရသည့္ ေမးခြန္းမ်ား၊ တခ်ဳိ႕က စာဖတ္ ပရိသတ္အတြက္ေသာ္ လည္ေးကာင္း၊ တခ်ဳိ႕က စာေပသမုိင္းအတြက္ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ကမၸည္းတင္ထားခ်င္းသည့္ ေမးခြန္းမ်ား။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ့ထံ၌ သင္ ယူစရာ နာယူစရာ အမ်ားႀကီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲအရ၊ စာမ်က္ႏွာခဲြတမ္းအရ၊ တခ်ဳိ႕ကိုျဖင့္ ခ်န္လွပ္ ထားခဲ့ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ စာမ်က္ႏွာေပၚ ေရာက္သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။
ဆရာဦးေအာင္သင္း ဆရာ၏သမီး ျဖစ္သူ ေဒၚေမာ္ေမာ္သင္း ေနအိမ္သို႔ ေရာက္ရွိေနခိုက္တြင္ သြားေရာက္ ေတြ႔ဆံု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာ အနားယူေနသည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္လင့္ကစား အားနာနာႏွင့္ သိလုိသည္ မ်ားကို ေမးယူျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာသည္ သိလိုသမွ် စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။ ထုိညက မိမိ စုစည္းထားသမွ် ဆရာ့ စာအုပ္မ်ားကို အမွတ္တရ လက္မွတ္ ေရးထုိးေပးပါရန္အတြက္ . . .
ဆရာအပါအ၀င္ သက္ႀကီးစာေပ ပညာရွင္မ်ားကို ဂါရ၀ျပဳတဲ့ အေပၚမွာ ဆရာ့ အျမင္ကို သိခ်င္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ပထမတုန္းက စာေပ လုပ္သားထဲ မ၀င္ခဲ့ဘူး။ မ၀င္ခဲ့ဘူးဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္အသင္းအဖဲြ႔ကိုမွ မပါခဲ့တာ။ ေတာ္ေတာ့ ရွင္းေအာင္ ေနခဲ့ေတာ့ စာေပ လုပ္သားထဲလည္း မပါဘူးလုိ႔ေန ရင္းကေန ေနာက္က်ေတာ့ စင္ကာပူက ဖိတ္ေရာ။ ဖိတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတုိင္း သြားလုိ႔ မရဘူး။ ေျပာတာက ခ်စ္ဦးညိဳပါပဲ။ အဖဲြ႔၀င္လုိက္ပါ ဆုိေတာ့ အဲဒီမွာ အဖဲြ႔၀င္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ထဲမွာ အကန္ေတာ့ခံထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေရာ။ အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ေနလုိ႔။ ဖိတ္ေတာ့ က်ဳပ္က လိပ္ျပာ မလံုဘူး။ က်ဳပ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကန္ေတာ့ခဲ့ဖူးဘဲနဲ႔ အကန္ေတာ့ ခံတဲ့ အထဲ ပါရမယ္ဆုိေတာ့ လိပ္ျပာ မလံုဘူး။ ပထမတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ကန္ေတာ့ မခံဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က တစ္ခါမွ မကန္ေတာ့ခဲ့ဘဲနဲ႔ အခုက်မွ ကန္ေတာ႕ခံရမယ္ ဆုိေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းထဲက စာေပလုပ္သား အဖဲြ႔၀င္ ကေလးမေလးက “အကန္ေတာ့ခံပါ”ဆုိေတာ့ “ေအးဟာ လာေခၚရင္ေတာ့ လုိက္မယ္။ ငါလည္း သိပ္ေနမေကာင္းဘူး” ဆုိေတာ့ လာေခၚတာနဲ႔ ပါသြားတာ။ အခု ႏွစ္က်ေတာ့လည္း ဆက္ပါသြားတာေပါ့။
အမွန္ကေတာ့ ကမၻာမွာ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္ထဲ ရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲ။ သိပ္တန္ဖိုး ထားၾကတာ။ စာဆုိေတာ္ေန႔ ဆုိတာ ဟိုးေရွးတုန္းကတည္းက တန္ဖိုး ထားခဲ့ၾကတာ။ ကန္ေတာ့ခံတဲ့ အထဲ ကြၽန္ေတာ္ပါေတာ့ သူတုိ႔ ကန္ေတာ့တာကို တန္ဖိုးထား တယ္။ တစ္ခု ရွိတာက ကန္ေတာ့ခံ ထုိက္ေလာက္ေအာင္ စာေပမ်ဳိးလည္း ေရးဖုိ႔ သင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။
ဒါကေတာ့ အသက္ႀကီးလုိ႔ ကန္ေတာ့ ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေပ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ ခံတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ခုလံုး ကန္ေတာ့ ခံထုိက္ တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းထဲမွာဆုိရင္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔မွာ ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ ဘာေတြညာေတြ မပါဘူး။ အသက္ႀကီးတယ္ဆုိ ကန္ေတာ့လုိက္တာပဲ။ တကယ္ဆုိ ကိုျမတ္ခုိင္ အသက္ႀကီးတာကို ကန္ေတာ့ ထိုက္သင့္တယ္။ ျပန္တြက္ၾကည့္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ contemporary ေတြ ေသကုန္တာ အမ်ားႀကီး။ (၈၀) ေက်ာ္သည္ အထိ ေနရေအာင္ဆုိတာ နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။
ေမတၱာစာ
သည္ကေန႔ ရြာေဟာင္းဘက္ ဆီကိုသာ ေအးသြားရမည္။ အေမႀကီး ႀကီးဘံု (ႀကီးေတာ္ဘံု) တစ္ေယာက္ သူ႔စာကို ေမွ်ာ္လွရွာ ေရာ့မည္။ သူ႔စာ မဟုတ္ ပါဘူးေလ။ သူ႔ ေျမးရဲ့ စာပါ။ တကယ္ဆုိ ႀကီးဘံုဆီကို ကိုသာေအး သြားသင့္တာ ၾကာၿပီ။ သြားရမွာ ကိုလည္း ၀န္ေလး ေနခဲ့သည္။ သည္လုိ ရြာေဟာင္းက အမယ္အုိဆီ သူစာ သြားသြား ပို႔ေနရတာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ တစ္ေခါက္ဆုိ တစ္ေခါက္ အမယ္အုိကို သူ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ရသလုိ အသနားလည္း ပိုမိရပါ၏။ ေလာကထဲမွာ ေျမးႏွင့္ အဘြား ႏွစ္ဦးတည္းသာ ရွိေသာ ဘ၀ကေလးက တကြဲ တျပားစီ။ အမယ္ႀကီးက အေတာ္အုိစာ ရွာခဲ့ၿပီ။
ေန႔ခင္းက ေနပူလြန္းတာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း က်မွ ရြာေဟာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ရြာေဟာင္း ဆုိတာက ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိရြာက ပဲ့က်န္ခဲ့သည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ျမစ္နား ကမ္းနား ရြာဆုိေတာ့ ျမစ္ေရ အတုိးၾကမ္းသည့္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တုန္းက ကမ္းပါးေတြ ပုတ္လံုးက်ီလံုးေလာက္ ၿပိဳက်ခဲ့တာ တစ္ေလွ်ာက္ႀကီး။ နဂိုေနရာမွာ ေျမဆုိလုိ႔ ကမ္းပါးဆြယ္ ေနရာကြက္ကြက္ ကေလးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တစ္ရြာလံုးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ကြင္းစပ္ကို ေျပာင္းၾက ရသည္။ ရြာေဟာင္းမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ အိမ္ကေလး၊ တဲကေလးေတြ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ အင္မတန္ ဆင္းရဲ ၾကသူေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ျမစ္ဖဲ့လုိ႔ ပဲ့ကာမွ ပဲ့ေရာ။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာင္မွ ေရာက္ရားပဲ”
က်န္ရစ္ခဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္လာမွ ရင္ဆုိင္ၾကေတာ့မည္ ဆုိသည့္ သေဘာေျပာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ႀကီးဘံု ကေတာ့ ဘာထူးမွာတုန္း။ရြာေဟာင္းမွာပဲ ျမစ္ကမ္းဆြယ္ ေမးတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ မူရင္း ေညာင္ငုတ္တုိက ရြာေဟာင္း ျဖစ္ရၿပီး ေရႊ႕သြားသည့္ ေနာက္ေပါက္ရြာက ေညာင္ငုတ္တုိ ျဖစ္ရၿပီ။
ေျမပဲေတြ ႏႈတ္ၿပီးစမို႔ အခင္းတုိင္းက ဟင္းလင္း။ ေနေရာင္က ျမစ္ေသာင္ တစ္ျခမ္းကို အလင္း ေပးထားေသးသည္။ ေနလံုး ပက္လက္ ဆုိေသာ္လည္း ရြာေဟာင္းကို လွမ္းျမင္ ေနရေသးသည္။ ထင္းမီးခိုးေတြ အူတူ ထေနေသာ တဲကေလးေတြကို ကမ္းထိပ္က လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုသာ ေအးသက္ျပင္း ခ်မိ၏။ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္ကမ္းပါး ယံႀကီးက ပါးတပ္ရပ္လ်က္ တစ္ဖက္မွာကေတာ့ ကမ္းပါးဆြယ္ လမ္းကေလး။ ေနရသမွ် ကုတ္တြယ္ေနၾကရေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒါကို နာေကာင္းသည္ မထင္။
“ဘယ္တုန္း ကိုႏို႔ဆီ ရြာေဟာင္းလား”
ျမစ္ေရခပ္ၾက သူေတြက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုသာေအး ၿပံဳးလုိက္မိ၏။ ကိုသာေအးကို တခ်ဳိ႕က ကိုႏုိ႔ဆီ ေခၚၾကသည္။ ျမစ္ေစာင္းအတုိင္း ဆင္းလုိက္လာၿပီး ရြာေဟာင္း အတက္တြင္ ႏြားတစ္အုပ္ သိမ္းတာႏွင့္ ႀကံဳသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ မေမွာင္ခင္ ေဘာင္ဘင္ ခတ္ေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေလ၏။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ခ်က္တုန္း ျပဳတ္တုန္း။ ႏြားသိမ္းလာသူက ႏႈတ္ဆက္သည္။
“သာေအး ဘယ္တုန္းကြ ဂ်ီးဘံုဆီလား”
“ေအး အမယ္အုိ ရွိသမႈတ္လား”
“ရွိေလာက္ပ”
တစ္ေယာက္က ႀကီးဘံုကို လွမ္းေအာ္ေပးသည္။ ႀကီးဘံုတုိ႔ တဲဆီက ဘာမွ အသံမျပန္။ ကိစၥမရွိ။ ကိုသာေအးက တဲေပါက္၀ ေရာက္မွ အံ့ၾသ သြားေအာင္ လုပ္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားသည္။ ကိုသာေအးက ႀကီးဘံုကို စေနက်။ သူလာတာ ျမင္လွ်င္ ႀကီးဘံု ေပ်ာ္လိမ့္ မည္။ ၿပီးလွ်င္ ငိုလိမ့္မည္။ သူျပန္ ထြက္လာလွ်င္ စာရြက္ကေလးကို ကိုင္ကာ က်န္ခဲ့လိမ့္မည္။ ကိုသာေအး တဲေပါက္က အကဲခတ္သည္။ အတြင္းမွာေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္ သာေအးရယ္၊ ေျမးေတာ္ေလးဆီက စာပါပါ့ဗ်ား ေငြပါပါ့ဗ်ား”
“ . . . . ”
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္”
(၂)
ကိုသာေအးက ေညာင္ငုတ္တို ရြာသားဆုိေသာ္လည္း ေတာင္သူ အလုပ္ကို လုပ္သူ မဟုတ္ပါ။ ရြာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြမွာ သြားသြင္းရေသာ ႏုိ့ဆီပို႔သမားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုသာေအးက လူ႐ိုး လူေျဖာင့္၊ ေငြေရး ေၾကးေရး စိတ္ခ်ရသည္။ ႏုိ႔ဆီကုန္သည္က ကိုသာေအးကို အထူးယံုၾကည္ ကိုးစားသည္။ ၿမိဳ႕ကို ပို႔ခုိင္းသည့္ ႏို႔ဆီ ပံုးေတြ သေဘၤာႏွင့္ တင္ကာ မႏၱေလး ပို႔ရသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘႀကီးသိန္းမွာ တာေတြ ေစ့ငေအာင္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အျပန္ေငြခံ ခဲ့ရသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေငြႏွင့္ စာရင္း ရွင္းရသည္။ ကိုသာေအး သည္လုိ ႏုိ႔ဆီပို႔လာတာပင္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေငြေျခာက္ျပား အကြာအဟ မရွိ။ အအမ္းအေတာမလြဲခဲ့။ ေညာင္ငုတ္တုိႏွင့္ မႏၱေလး ကူးရတာႏွင့္ပင္ ဒူးဆတ္ေခါက္လုိက္ခဲ့ၿပီ။
“သာေအး ေစ်းခ်ဳိက ေဟာသည္ တံဆိပ္နဲ႔ ေဆးရွာ ၀ယ္ခဲ့စမ္းကြာ။ သန္းေမတုိ႔ အိမ္မွာ ေတြ႔လို႔ လ်က္ၾကည့္သာ ေကာင္းသဟ”
“ကိုႀကီးသာေအး ေခ်ာ္ဆိပ္က လွေပါတုိ႔ အိမ္၀င္ ေျပာခဲ့စမ္း ပါေတာ္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ ရြာ၀ လာႏုိင္ရင္ လာခဲ့စမ္းပါလုိ႔”
တခ်ဳိ႕က မႏၱေလးဆုိတာႏွင့္ တစ္ေနရာတည္းလို႔ ထင္ၾကသည္။ မႏၱေလး သြားလွ်င္ ရြာမွာလုိ ဘယ္သူ႔မဆုိ ေတြ႔ႏုိင္သည္ ထင္ၾကသည္။ ကိုသာေအးကေတာ့ သေဘာ သကယ ေကာင္းသူဆုိေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေပးလုိက္တာ မ်ားပါ၏။
“သာေအးေရ ငါ့တူေတာ့ အားနာသကြာ။ ႏို႔ဆီပံုးေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္မွာလည္း စိုးပါရဲ႕။ သရက္သီးေထာင္း ထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လုိ႔ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶေက်ာင္း ပို႔ခ်င္သာ ျဖစ္ပါ့မလား”
“ျဖစ္ပါသယ္ . . . လွဴလိုက္ပါ့မယ္”
စကားလူႀကံဳ၊ စာလူ ႀကံဳမွာၾကတာ ရွိသလုိ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ပါး ၾကတာမ်ားလည္း ရွိ၏။ နီးနီးနားနား မွာၾကသလုိ ေ၀းေ၀းလံလံ မွာၾကတာလည္း ရွိသည္။ အသြားမွာလုိ႔ အျပန္ လြတ္သည္ မရွိ။ အျပန္လည္း တသယ္တပိုး သယ္ခဲ့ရသည္သာ။ ကိုသာေအးကေတာ့ သည္လုိ လုပ္ေပးရတာကို ကုသိုလ္ရသည္ဟု ခံယူသည္။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္ ရတာပဲေလလို႔ တြက္သည္။
ႀကီးဘံုကေတာ့ မွာေလ့ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလး ေရာက္ေနတတ္သည့္ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ဖိုးလူ၏ စာႏွင့္ ေငြႀကံဳကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ ဖိုးလူက မႏၲေလး အထက္ စဥ့္ကူး သပိတ္က်ဥ္းဘက္ ေရႊေတာ္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနေတာ့ မႏၱေလးက သူ႔ဆရာအိမ္ကို ေငြႏွင့္ စာပို႔ ေပးထား တတ္သည္။ ဒါကို ကိုသာေအးက ၀င္ယူ ရျခင္းျဖစ္၏။
“အေမႀကီး
ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလူ စာေရး လုိက္ပါတယ္။ အေမႀကီးသံုးဖုိ႔ ေငြထည့္ ေပးလုိက္တယ္။ အေမႀကီး လွဴစရာရွိတာ လွဴပါ။ ေနေကာင္းေအာင္ ေနပါ အေမႀကီး။ အေမႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ပူတာ။ အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပူရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနေကာင္း ပါတယ္။ အေမႀကီး သံုးလို႔ ပိုတဲ့ေငြကို သိမ္းထားပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိဘက္ ေျမ၀ယ္ၿပီး ရြာဘက္ ေရႊ႕ရေအာင္လုိ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက လႊတ္တဲ့ေန႔ ရြာခဏ ျပန္ခဲ့ပါဦးမယ္။
လူကေလး ေမာင္ဖိုးလူ
ဗလာစာရြက္ကို ျဖစ္သလုိ ဆုတ္ၿပီး ေရးလုိက္သည့္ စာ။ သည္စာကေလးကို ႀကီးဘံုက ပဲႀကီးေရ တြန္႔ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္း လွီလွီကေလး ေတြႏွင့္ ကိုင္ကာ စာလံုးေတြကို သီမဲြမြဲ မ်က္လံုး ကေလးေတြႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း လုိက္ၾကည့္တတ္သည္။ ႀကီးဘံုက ၾကည့္လို႔သာ ၾကည့္ရွာ တာပါေလ။ စာမတတ္ရွာေတာ့ ေျမး ကေလး ေမာင္ဖိုးလူရင္ေငြ႔ ကေလးမွ တစ္႐ိႈက္ရေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ကိုင္ထားမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
ေရႊေတာဆီက လာသည့္စာ။ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္လုိ ေရာက္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာလည္း မသိ။ ရြာကေန ၿမိဳ႔ကို ႏို႔ဆီ သြားသြားပို႔သည့္ ကိုသာေအး ရွိလုိ႔သာ တစ္ဆင့္ခံ ေရာက္လာတာေလာက္သာ သိရွာသူ ျဖစ္၏။
“သာေအးႀကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္လုိ႔ ကိုယ့္အက်ဳိးမ်ား တစ္လံုး တစ္၀တည္း ျပည့္ပါစီေတာ္။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပပါဦးကြယ့္။ ငါျဖင့္ ငါ့ေျမး စာၾကားရသာ ၀သယ္ကို မထင္ဘူး”
စာတစ္ေခါက္ လာပို႔တုိင္း ကိုသာေအးက သည္လုိ ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပရၿမဲ။ လူကလည္း ဟိုစကား သည္စကား ေျပာရင္း တေအာင့္ တျဖဳတ္ ထုိင္ရၿမဲ။ ကိုသာေအး ေရာက္သြားတုိင္းလည္း ႀကီးဘံုက ၀မ္းသာသည္။ ေျမးဆီက တစ္ခုခုရေတာ့ မည္ဆုိတာထက္ ေျမးသတင္း တစ္ခုခု ၾကားရမွာကို ၀မ္းသာရွာမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
“ဘာသဲ့တုန္း သာေအး ငါ့ေျမးကေလး”
“ဂ်ီးဘံုေျမး မိန္းမယူသြားၿပီသဲ့ဗ်ား ေျမးေခြၽးမ လာျပမလုိ႔သဲ့”
ကိုသာေအးက ေနာက္သည့္ အခါ ႀကီးဘံု မ်က္ႏွာပ်က္တာမ်ဳိး မရွိ။ ငါ့ေျမး အေၾကာင္း ငါအသိဆံုးေပါ့ကြယ္ ဆုိသည့္ မ်က္ႏွာခံႏွင့္ ၿပံဳးေနတတ္သည္။ သည္လုိ အၿပံဳးကို ကိုသာေအး အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သူ႔မိခင္ရင္း ၿပံဳးသလုိ ခံစားရသည္။ ရြယ္ႀကီး ရြယ္အုိ မိခင္ တစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲက လွိဳက္တက္လာေသာ အၿပံဳးမ်ဳိး။
“ေရာ္ အမယ္အုိႏွယ္ တကယ္ေျပာသာဗ်။ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းသာသတဲ့။ နားေတာင္း တစ္ဖက္ ဗံုေခါင္းေလာက္ ပန္သာတဲ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ဖက္ပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာေမာ့ မရလုိ႔ ဖိုးလူေတာင္ မယားမ်က္ႏွာ မျမင္ရဘူး ေျပာသာပဲ”
ကိုသာေအးက ေနာက္ေလ ႀကီးဘံုက ပါးကေလး ခြက္ေအာင္ရယ္ေလ။ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ သြားဖံုး ညိဳညိဳ ကေလးေတြပင္ ႐ုန္းထြက္ ေတာ့မလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ဇရာ အေရးအေၾကာင္းေတြပဲ ဆန္႔ျဖန္႔သြား သလား ထင္ရသည္။ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ ရယ္သံက ခြၽဲသံေတြ ပါေသာ္လည္း တကယ္ ေပ်ာ္သည့္ အေပ်ာ္သံျဖစ္သည္။
“သာေအးရယ္ မင္းေျပာသလို သာဆုိ ငါ့ေျမးက မိန္းမယူသာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဗံုေခါင္းယူသာ ေနမွာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ေျပာမွ ေျပာတတ္ ပေလ”
ကိုသာေအးက ေငြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္သည္။ စာထဲပါသည့္ ေငြအေရ အတြက္ႏွင့္ ကိုက္ေအာင္ စာကို တစ္ခါ ျပန္ၾကည့္သည္။ မွန္ၿပီဆုိေတာ့မွ စာႏွင့္ေငြကို အပ္သည္။ သည္လုိ အခါမွာေတာ့ ႀကီးဘံု ၿငိမ္သြား တတ္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ညိႇဳးက် သြားသလုိ မ်က္ရည္ကေလး လည္လာတတ္သည္။ သည္လို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ကိုသာေအး စိတ္မေကာင္းျပန္။ ေျမးကေလးကို...
ေန႔ခင္းက ေနပူလြန္းတာေၾကာင့္ ညေနေစာင္း က်မွ ရြာေဟာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့ရ၏။ ရြာေဟာင္း ဆုိတာက ေ၀းေ၀းလံလံေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိရြာက ပဲ့က်န္ခဲ့သည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ျမစ္နား ကမ္းနား ရြာဆုိေတာ့ ျမစ္ေရ အတုိးၾကမ္းသည့္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တုန္းက ကမ္းပါးေတြ ပုတ္လံုးက်ီလံုးေလာက္ ၿပိဳက်ခဲ့တာ တစ္ေလွ်ာက္ႀကီး။ နဂိုေနရာမွာ ေျမဆုိလုိ႔ ကမ္းပါးဆြယ္ ေနရာကြက္ကြက္ ကေလးသာ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ တစ္ရြာလံုးကေတာ့ ရြာအေရွ႕ကြင္းစပ္ကို ေျပာင္းၾက ရသည္။ ရြာေဟာင္းမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ အိမ္ကေလး၊ တဲကေလးေတြ ေလာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ အင္မတန္ ဆင္းရဲ ၾကသူေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ျမစ္ဖဲ့လုိ႔ ပဲ့ကာမွ ပဲ့ေရာ။ က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ရြာေနာက္ တေကာက္ေကာက္ မလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနာင္မွ ေရာက္ရားပဲ”
က်န္ရစ္ခဲ့ သူေတြက ကိုယ့္ေ၀ဒနာႏွင့္ ကိုယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္လာမွ ရင္ဆုိင္ၾကေတာ့မည္ ဆုိသည့္ သေဘာေျပာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ႀကီးဘံု ကေတာ့ ဘာထူးမွာတုန္း။ရြာေဟာင္းမွာပဲ ျမစ္ကမ္းဆြယ္ ေမးတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ မူရင္း ေညာင္ငုတ္တုိက ရြာေဟာင္း ျဖစ္ရၿပီး ေရႊ႕သြားသည့္ ေနာက္ေပါက္ရြာက ေညာင္ငုတ္တုိ ျဖစ္ရၿပီ။
ေျမပဲေတြ ႏႈတ္ၿပီးစမို႔ အခင္းတုိင္းက ဟင္းလင္း။ ေနေရာင္က ျမစ္ေသာင္ တစ္ျခမ္းကို အလင္း ေပးထားေသးသည္။ ေနလံုး ပက္လက္ ဆုိေသာ္လည္း ရြာေဟာင္းကို လွမ္းျမင္ ေနရေသးသည္။ ထင္းမီးခိုးေတြ အူတူ ထေနေသာ တဲကေလးေတြကို ကမ္းထိပ္က လွမ္းၾကည့္ရင္း ကိုသာ ေအးသက္ျပင္း ခ်မိ၏။ တစ္ဖက္မွာ ျမစ္ကမ္းပါး ယံႀကီးက ပါးတပ္ရပ္လ်က္ တစ္ဖက္မွာကေတာ့ ကမ္းပါးဆြယ္ လမ္းကေလး။ ေနရသမွ် ကုတ္တြယ္ေနၾကရေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ ဒါကို နာေကာင္းသည္ မထင္။
“ဘယ္တုန္း ကိုႏို႔ဆီ ရြာေဟာင္းလား”
ျမစ္ေရခပ္ၾက သူေတြက ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ကိုသာေအး ၿပံဳးလုိက္မိ၏။ ကိုသာေအးကို တခ်ဳိ႕က ကိုႏုိ႔ဆီ ေခၚၾကသည္။ ျမစ္ေစာင္းအတုိင္း ဆင္းလုိက္လာၿပီး ရြာေဟာင္း အတက္တြင္ ႏြားတစ္အုပ္ သိမ္းတာႏွင့္ ႀကံဳသည္။ ကေလးေတြကေတာ့ မေမွာင္ခင္ ေဘာင္ဘင္ ခတ္ေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေလ၏။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေတြက ခ်က္တုန္း ျပဳတ္တုန္း။ ႏြားသိမ္းလာသူက ႏႈတ္ဆက္သည္။
“သာေအး ဘယ္တုန္းကြ ဂ်ီးဘံုဆီလား”
“ေအး အမယ္အုိ ရွိသမႈတ္လား”
“ရွိေလာက္ပ”
တစ္ေယာက္က ႀကီးဘံုကို လွမ္းေအာ္ေပးသည္။ ႀကီးဘံုတုိ႔ တဲဆီက ဘာမွ အသံမျပန္။ ကိစၥမရွိ။ ကိုသာေအးက တဲေပါက္၀ ေရာက္မွ အံ့ၾသ သြားေအာင္ လုပ္ရဦးမည္ဟု ေတြးထားသည္။ ကိုသာေအးက ႀကီးဘံုကို စေနက်။ သူလာတာ ျမင္လွ်င္ ႀကီးဘံု ေပ်ာ္လိမ့္ မည္။ ၿပီးလွ်င္ ငိုလိမ့္မည္။ သူျပန္ ထြက္လာလွ်င္ စာရြက္ကေလးကို ကိုင္ကာ က်န္ခဲ့လိမ့္မည္။ ကိုသာေအး တဲေပါက္က အကဲခတ္သည္။ အတြင္းမွာေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ။
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္ သာေအးရယ္၊ ေျမးေတာ္ေလးဆီက စာပါပါ့ဗ်ား ေငြပါပါ့ဗ်ား”
“ . . . . ”
“ဂ်ီးဘံု က်ဳပ္ရယ္”
(၂)
ကိုသာေအးက ေညာင္ငုတ္တို ရြာသားဆုိေသာ္လည္း ေတာင္သူ အလုပ္ကို လုပ္သူ မဟုတ္ပါ။ ရြာက ခ်က္ႏုိ႔ဆီကို ၿမိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြမွာ သြားသြင္းရေသာ ႏုိ့ဆီပို႔သမားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုသာေအးက လူ႐ိုး လူေျဖာင့္၊ ေငြေရး ေၾကးေရး စိတ္ခ်ရသည္။ ႏုိ႔ဆီကုန္သည္က ကိုသာေအးကို အထူးယံုၾကည္ ကိုးစားသည္။ ၿမိဳ႕ကို ပို႔ခုိင္းသည့္ ႏို႔ဆီ ပံုးေတြ သေဘၤာႏွင့္ တင္ကာ မႏၱေလး ပို႔ရသည္။ အလုပ္ရွင္ ဘႀကီးသိန္းမွာ တာေတြ ေစ့ငေအာင္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အျပန္ေငြခံ ခဲ့ရသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေငြႏွင့္ စာရင္း ရွင္းရသည္။ ကိုသာေအး သည္လုိ ႏုိ႔ဆီပို႔လာတာပင္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေငြေျခာက္ျပား အကြာအဟ မရွိ။ အအမ္းအေတာမလြဲခဲ့။ ေညာင္ငုတ္တုိႏွင့္ မႏၱေလး ကူးရတာႏွင့္ပင္ ဒူးဆတ္ေခါက္လုိက္ခဲ့ၿပီ။
“သာေအး ေစ်းခ်ဳိက ေဟာသည္ တံဆိပ္နဲ႔ ေဆးရွာ ၀ယ္ခဲ့စမ္းကြာ။ သန္းေမတုိ႔ အိမ္မွာ ေတြ႔လို႔ လ်က္ၾကည့္သာ ေကာင္းသဟ”
“ကိုႀကီးသာေအး ေခ်ာ္ဆိပ္က လွေပါတုိ႔ အိမ္၀င္ ေျပာခဲ့စမ္း ပါေတာ္။ အေမ ေနမေကာင္းဘူးလုိ႔ ရြာ၀ လာႏုိင္ရင္ လာခဲ့စမ္းပါလုိ႔”
တခ်ဳိ႕က မႏၱေလးဆုိတာႏွင့္ တစ္ေနရာတည္းလို႔ ထင္ၾကသည္။ မႏၱေလး သြားလွ်င္ ရြာမွာလုိ ဘယ္သူ႔မဆုိ ေတြ႔ႏုိင္သည္ ထင္ၾကသည္။ ကိုသာေအးကေတာ့ သေဘာ သကယ ေကာင္းသူဆုိေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေပးလုိက္တာ မ်ားပါ၏။
“သာေအးေရ ငါ့တူေတာ့ အားနာသကြာ။ ႏို႔ဆီပံုးေတြနဲ႔ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္မွာလည္း စိုးပါရဲ႕။ သရက္သီးေထာင္း ထည့္ေပးလုိက္ခ်င္လုိ႔ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶေက်ာင္း ပို႔ခ်င္သာ ျဖစ္ပါ့မလား”
“ျဖစ္ပါသယ္ . . . လွဴလိုက္ပါ့မယ္”
စကားလူႀကံဳ၊ စာလူ ႀကံဳမွာၾကတာ ရွိသလုိ ပစၥည္း လက္ေဆာင္ပါး ၾကတာမ်ားလည္း ရွိ၏။ နီးနီးနားနား မွာၾကသလုိ ေ၀းေ၀းလံလံ မွာၾကတာလည္း ရွိသည္။ အသြားမွာလုိ႔ အျပန္ လြတ္သည္ မရွိ။ အျပန္လည္း တသယ္တပိုး သယ္ခဲ့ရသည္သာ။ ကိုသာေအးကေတာ့ သည္လုိ လုပ္ေပးရတာကို ကုသိုလ္ရသည္ဟု ခံယူသည္။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္ ရတာပဲေလလို႔ တြက္သည္။
ႀကီးဘံုကေတာ့ မွာေလ့ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလး ေရာက္ေနတတ္သည့္ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ဖိုးလူ၏ စာႏွင့္ ေငြႀကံဳကိုေတာ့ ေမွ်ာ္ရွာသည္။ ဖိုးလူက မႏၲေလး အထက္ စဥ့္ကူး သပိတ္က်ဥ္းဘက္ ေရႊေတာ္မွာ အလုပ္ လုပ္ေနေတာ့ မႏၱေလးက သူ႔ဆရာအိမ္ကို ေငြႏွင့္ စာပို႔ ေပးထား တတ္သည္။ ဒါကို ကိုသာေအးက ၀င္ယူ ရျခင္းျဖစ္၏။
“အေမႀကီး
ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလူ စာေရး လုိက္ပါတယ္။ အေမႀကီးသံုးဖုိ႔ ေငြထည့္ ေပးလုိက္တယ္။ အေမႀကီး လွဴစရာရွိတာ လွဴပါ။ ေနေကာင္းေအာင္ ေနပါ အေမႀကီး။ အေမႀကီး ေနမေကာင္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ပူတာ။ အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပူရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေနေကာင္း ပါတယ္။ အေမႀကီး သံုးလို႔ ပိုတဲ့ေငြကို သိမ္းထားပါ။ ေညာင္ငုတ္တုိဘက္ ေျမ၀ယ္ၿပီး ရြာဘက္ ေရႊ႕ရေအာင္လုိ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာက လႊတ္တဲ့ေန႔ ရြာခဏ ျပန္ခဲ့ပါဦးမယ္။
လူကေလး ေမာင္ဖိုးလူ
ဗလာစာရြက္ကို ျဖစ္သလုိ ဆုတ္ၿပီး ေရးလုိက္သည့္ စာ။ သည္စာကေလးကို ႀကီးဘံုက ပဲႀကီးေရ တြန္႔ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္း လွီလွီကေလး ေတြႏွင့္ ကိုင္ကာ စာလံုးေတြကို သီမဲြမြဲ မ်က္လံုး ကေလးေတြႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း လုိက္ၾကည့္တတ္သည္။ ႀကီးဘံုက ၾကည့္လို႔သာ ၾကည့္ရွာ တာပါေလ။ စာမတတ္ရွာေတာ့ ေျမး ကေလး ေမာင္ဖိုးလူရင္ေငြ႔ ကေလးမွ တစ္႐ိႈက္ရေစေတာ့ သေဘာျဖင့္ ကိုင္ထားမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
ေရႊေတာဆီက လာသည့္စာ။ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းမွန္းလည္း မသိ။ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္လုိ ေရာက္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာလည္း မသိ။ ရြာကေန ၿမိဳ႔ကို ႏို႔ဆီ သြားသြားပို႔သည့္ ကိုသာေအး ရွိလုိ႔သာ တစ္ဆင့္ခံ ေရာက္လာတာေလာက္သာ သိရွာသူ ျဖစ္၏။
“သာေအးႀကီး က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ။ သူတစ္ပါး အက်ဳိးေဆာင္လုိ႔ ကိုယ့္အက်ဳိးမ်ား တစ္လံုး တစ္၀တည္း ျပည့္ပါစီေတာ္။ ေမာင္မင္း ႀကီးသား တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပပါဦးကြယ့္။ ငါျဖင့္ ငါ့ေျမး စာၾကားရသာ ၀သယ္ကို မထင္ဘူး”
စာတစ္ေခါက္ လာပို႔တုိင္း ကိုသာေအးက သည္လုိ ႏွစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျပရၿမဲ။ လူကလည္း ဟိုစကား သည္စကား ေျပာရင္း တေအာင့္ တျဖဳတ္ ထုိင္ရၿမဲ။ ကိုသာေအး ေရာက္သြားတုိင္းလည္း ႀကီးဘံုက ၀မ္းသာသည္။ ေျမးဆီက တစ္ခုခုရေတာ့ မည္ဆုိတာထက္ ေျမးသတင္း တစ္ခုခု ၾကားရမွာကို ၀မ္းသာရွာမွန္း ကိုသာေအး သိပါ၏။
“ဘာသဲ့တုန္း သာေအး ငါ့ေျမးကေလး”
“ဂ်ီးဘံုေျမး မိန္းမယူသြားၿပီသဲ့ဗ်ား ေျမးေခြၽးမ လာျပမလုိ႔သဲ့”
ကိုသာေအးက ေနာက္သည့္ အခါ ႀကီးဘံု မ်က္ႏွာပ်က္တာမ်ဳိး မရွိ။ ငါ့ေျမး အေၾကာင္း ငါအသိဆံုးေပါ့ကြယ္ ဆုိသည့္ မ်က္ႏွာခံႏွင့္ ၿပံဳးေနတတ္သည္။ သည္လုိ အၿပံဳးကို ကိုသာေအး အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ သူ႔မိခင္ရင္း ၿပံဳးသလုိ ခံစားရသည္။ ရြယ္ႀကီး ရြယ္အုိ မိခင္ တစ္ေယာက္၏ ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲက လွိဳက္တက္လာေသာ အၿပံဳးမ်ဳိး။
“ေရာ္ အမယ္အုိႏွယ္ တကယ္ေျပာသာဗ်။ ေကာင္မေလးက ခ်မ္းသာသတဲ့။ နားေတာင္း တစ္ဖက္ ဗံုေခါင္းေလာက္ ပန္သာတဲ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ဖက္ပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာေမာ့ မရလုိ႔ ဖိုးလူေတာင္ မယားမ်က္ႏွာ မျမင္ရဘူး ေျပာသာပဲ”
ကိုသာေအးက ေနာက္ေလ ႀကီးဘံုက ပါးကေလး ခြက္ေအာင္ရယ္ေလ။ သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ သြားဖံုး ညိဳညိဳ ကေလးေတြပင္ ႐ုန္းထြက္ ေတာ့မလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ဇရာ အေရးအေၾကာင္းေတြပဲ ဆန္႔ျဖန္႔သြား သလား ထင္ရသည္။ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ ရယ္သံက ခြၽဲသံေတြ ပါေသာ္လည္း တကယ္ ေပ်ာ္သည့္ အေပ်ာ္သံျဖစ္သည္။
“သာေအးရယ္ မင္းေျပာသလို သာဆုိ ငါ့ေျမးက မိန္းမယူသာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဗံုေခါင္းယူသာ ေနမွာ။ မင္းႏွယ္ကြယ္ ေျပာမွ ေျပာတတ္ ပေလ”
ကိုသာေအးက ေငြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္သည္။ စာထဲပါသည့္ ေငြအေရ အတြက္ႏွင့္ ကိုက္ေအာင္ စာကို တစ္ခါ ျပန္ၾကည့္သည္။ မွန္ၿပီဆုိေတာ့မွ စာႏွင့္ေငြကို အပ္သည္။ သည္လုိ အခါမွာေတာ့ ႀကီးဘံု ၿငိမ္သြား တတ္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာ ညိႇဳးက် သြားသလုိ မ်က္ရည္ကေလး လည္လာတတ္သည္။ သည္လို ျမင္ရျပန္ေတာ့ ကိုသာေအး စိတ္မေကာင္းျပန္။ ေျမးကေလးကို...
Subscribe to:
Posts (Atom)
![](<a href="http://www.apytz.net" target="_blank"><img alt="အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ေရဒီယို" src="http://www.apytz.net/radio3.gif" width="205" height="270" alt="အၿဖဴေရာင္သံစဥ္ေရဒီယို" border="0"/></a> <div id="jukebox"> <span id="music1"><embed pluginspage="http://www.microsoft.com/Windows/MediaPlayer/" controltype="2" autostart="1" showstatusbar="1" type="application/x-mplayer2" height="60" src="http://wma2.viastreaming.net/APYTZ" id="music1" width="205" showcontrols="1" name="MediaPlayer1"> </embed></span> </div>){kind=small}
