ဘိုဟီးမီးယန္းမ်ားႏွင့္ ေငြငန္းျဖဴမ်ား

ညေနခင္း ေကာင္းကင္မွာ ပုဇြန္ဆီေသြး ခပ္ေရးေရး ထင္လာျပီ။ ေရဘဲေလးေတြ က်က္စားတတ္တ႔ဲ၊ ကန္ပတ္လည္မွာ ကုကၠဳိပင္ေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ႔၊ ကုကၠိဳသီးထုတဲ႔ ကေလးတစ္သိုက္ ေဆာ့ကစား ေနတတ္တဲ႔ ကန္ႀကီးေနာက္နားက အိမ္တစ္လုံးရဲ႕ ၀ရံတာေပၚမွာ လူနွစ္ေယာက္။ ထိုလူနွစ္ေယာက္၏ ေရွ႕ စားပြဲေပၚမွာ ပုလင္းတစ္လုံး၊ ေရခဲဗူးတစ္ဗူး၊ ဖန္ခြက္နွစ္ခြက္ႏွင္႔ ေျမပဲေလွာ္ ပန္းကန္တစ္လုံး။

တစ္ေယာက္က အသားျဖဴျဖဴ ဆံပင္ပါးပါး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္မွန္တပ္ထားသူ။ ဒီေန႔ကေတာ့ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ အတိုင္း တိုက္ခတ္ၿမဲ ေလျပင္းရဲ႕စည္းခ်က္ေတြနဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီ ယိမ္းႏြဲ႕ ကခုန္ေနတဲ့ ကန္အထက္ဘက္က ၀ါးရုံေတာနဲ႔ ျမက္ရွည္ပင္ေတြရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို သူတို႔နွစ္ဦး ေငးေမာ ခံစား ေနၾကရင္းက………………

“ဟိုတုန္းကေတာ႔ အဲဒီ ျမက္ရွည္ပင္ေတြနားမွာ ငန္းျဖဴႀကီးေတြ ရွိေနတတ္တယ္ဗ်” အသားျဖဴျဖဴ ဆံပင္ခပ္ပါးပါးလူက ေျမပဲေလွာ္ အနည္းငယ္ လွမ္းယူရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“မမွတ္မိစရာလားဗ်ာ… ။ ငန္းျဖဴႀကီးေတြရယ္၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရယ္၊ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရယ္ေလ…”

မ်က္မွန္ႏွင္႔လူက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး ေျပာလိုက္သည္။ ဆံပင္ပါးပါးႏွင္႔လူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ရုတ္ခ်ည္း ရီေ၀သြားသည္။ မ်က္မွန္ႏွင္႔လူက အလိုက္မသိစြာ ဆက္ေျပာလိုက္သည္..

“အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လူပ်ိဳေပါက္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကုကၠိဳသီးထုတဲ႔ အုပ္ထဲလည္းပါ လိုက္တာပဲ။ ကန္စပ္က ေျမေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ကို တုတ္နဲ႔ထိုးျပီး ေရပိုးေကာင္ေလးေတြကို ကေလာ္ထုတ္ေနတတ္တဲ႔ အုပ္စုထဲလည္း ပါလိုက္တာပဲ။ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋတစ္သန္းပုံစံနဲ႔ လႈပ္လီလႈပ္လဲ႔ လမ္းသလားေနတဲ႔ အပ်ိဳတစ္သိုက္ကို ေငးေမာတဲ႔အဖြဲ႕ထဲလည္း ပါလိုက္တာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကေတာ႔ ေရကန္အထက္ ၀ါးရုံေတာနားက ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ရွိေနတတ္တယ္။ ခင္ဗ်ား ခ်စ္သူက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲဗ်။ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြက ေနေရာင္ေအာင္မွာ အေရာင္ေတာက္ ေနသလိုပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ငန္းႀကီးေတြကလည္း သိပ္လွတယ္။ ေရႊအိုေရာင္ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ နႈတ္သီးကိုေမာ႔၊ အေတာင္ပံေတြကို ျဖန္႔ျပီး တဖ်တ္ဖ်တ္ ခါလိုက္လိုက္ရင္ေတာ့ျဖင့္ အို…တိမ္ေတာက္တဲ့ ညေနခင္းဟာေလ ရွိတာထက္ ပိုျပီး ၀င္းလက္သြားသလို ခံစားရတယ္”။

“အင္းေပါ႔ဗ်ာ… ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘိုဟီးမီးယန္းေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ား ဟိုမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အပို၀င္ေငြရေအာင္ အလုပ္သြားလုပ္တုန္းက ဘိုဟီးမီးယန္းေတြရဲ႕ ကလပ္ႀကီး အေၾကာင္းေလ”

ဆံပင္ပါးပါးနွင္႔လူက သူစမိသည္႔ စကားလမ္းေၾကာင္းကို သိသိသာသာလႊဲပစ္လိုက္သည္။

“ေအးဗ်ာ… အဓိက ကေတာ႔ ကမၻာ႔ထိပ္ထိပ္ႀကဲ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ရဲ႕ ေတာႀကီး တစ္ခုထဲမွာ အေဆာက္အဦး ေကာင္းေကာင္းေတြ ေဆာက္ၿပီး မိန္းမေတြနဲ႔ ေ၀းရာေနရာကို ေခတၱေရွာင္ပုန္းတဲ႔ ေနရာလို႔လဲ ဆိုလို႔ရတယ္။ ၁၉၆၀ျပည့္ႏွစ္ေတြရဲ႕ ဟိုဖက္မွာေတာ႔ ကလပ္အသင္း၀င္သူေတြက လူျဖဴေတြခ်ည္းပဲေလ။ က်ဳပ္အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ကာလတုန္းက အဂၤလန္နဲ႔ ကေနဒါက အသင္း၀င္ ငါးေယာက္စီ ရွိတယ္၊ က်န္တာေတြက မေကာင္းတတ္လို႔ ထည္႔ထားတဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္၊ ဘာျမဴဒါ၊ အိႏိၵယ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ဘဟားမား၊ ဂ်ပန္စတဲ႔ လူျဖဴ မဟုတ္တာေတြ တစ္ေယာက္စီ ထည္႔ထားေပးလိုက္တယ္ဗ်ာ၊ အာဖရိကန္ ေခါင္းေဆာင္သုံးေယာက္ ထည္႔ထားေပးတယ္ဗ်ာ၊ က်န္တာေတြက သူတို႔ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီအေနာက္နိုင္ငံသားေတြ မိန္းမေတြကို သိပ္ဦးစားေပးတယ္လို႔ ပုံဖမ္းထားေပမယ္႔လည္း မိန္းမေတြတစ္ေယာက္မွ ၀င္ခြင္႔မရတဲ႔ ေနရာလို႔လဲ ဆိုလို႔ ရတာေပါ႔ဗ်ာ။ လူၿပိန္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ စဥ္းစားၾကည္႔ဗ်ာ.. မိန္းမေတြကို သိပ္ဦးစားေပးတယ္ဆိုၿပီး အဲဒီတိုင္းျပည္က မိန္းမေတြဟာ ၁၉၆၀ ဒီဘက္ပိုင္းမွ မဲေပးခြင္႔ ရွိလာတယ္၊ ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္ခြင္႔ရွိတယ္။ ဘယ္႔နွယ္ဗ်ာ.. မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်ိန္းဆိုၿပီးေရာက္လာလို႔ ကားတံခါးေလးကိုဖြင္႔ေပးရုံနဲ႔၊ ျခဳံလႊာေလးရုံေပးရုံနဲ႔ အဲဒီ လူျဖဴတစ္ေယာက္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ရိုးလား၊ မိန္းမေတြကို ဦးစားေပးတယ္ ျဖစ္ရိုးလား”

“ခင္ဗ်ား ခရုသင္းေတာင္ စြဲပစ္လိုက္ခ်င္ေသးလား.. ဟုတ္လား”

“ဟားဟား… ေအးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ေတြ႔လိုက္တဲ႔ မိန္းမတိုင္းကလဲ လူျဖဴမွလူျဖဴ၊ လူျဖဴမဟုတ္ရင္ ေယာက္်ား မဟုတ္ေတာ႔တဲ႔ အတိုင္းပဲ။ အဲ…. လူျဖဴမွ လူထင္တတ္တဲ႔မိန္းမေတြရဲ႕ အထင္ႀကီးခံရဖို႔အတြက္ေတာ႔ ခရုသင္းေတာ႔ မစြဲလိုက္ ပါရေစနဲ႔ဗ်ာ”

သူ႔ခ်စ္သူက သူ႔ကိုပစ္ၿပီး လူျဖဴတစ္ေယာက္ေနာက္ လိုက္သြားလို႔ ယခုခ်ိန္ထိ မခံမရပ္ျဖစ္ေနေသာ၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သံျဖင္႔ တမင္လုပ္ရယ္ေနေသာ မ်က္မွန္နွင္႔လူကို ဆံပင္ပါးပါးနွင္႔လူက သေဘာက်ၿပီး ၾကည္႔ေနသည္။

မ်က္မွန္နွင္႔လူက စကားကို ျပန္ဆက္လိုက္သည္။thanlwin

“မိန္းမေတြကို သိပ္ဦးစားေပးတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာေတာင္ မိန္းမေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာတာ သိပ္မရွိဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိတဲ႔ အတိုင္းပဲေလ။ မိန္းမေတြကို ဦးစားေပးလွပါခ်ည္ရဲ႕လို႔ ေအာ္ဟစ္မေနတဲ႔ အေရွ႕တိုင္းျပည္အခ်ဳိ႕မွာပဲ မိန္းမ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚေပၚလာၾကတာ မဟုတ္လား။ အေနာက္နိုင္ငံေတြရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေဂါက္ကလပ္ေတြမွာ ဆိုရင္လည္း အခုခ်ိန္ထိ မိန္းမအသင္း၀င္ေတြကို လက္မခံဘူး။ ဒီလိုမ်ိဳး ေယာက္်ားမ်ားသာ ဆိုတဲ့ ကလပ္ေတြ အေမရိကန္မွာ တည္ရွိေနတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀ ေက်ာ္ ရွိေနၿပီ။ က်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ ဘိုဟီးမီးယန္း ကလပ္ထဲလဲ မိန္းမတစ္ေယာက္မွ ေျခခ်ခြင္႔မရွိဘူး”

“သူတို႔လည္း မိန္းမေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ႔ေနရာမွာ နားေအးပါးေအး ခဏသြားေနခ်င္တယ္နဲ႔ တူတယ္”

“ဟားဟား.. ဒါေပမယ္႔ က်ဳပ္တို႔ ေယာက္်ားေတြစကားမ်ားရင္ မိန္းမေတြ လိုက္မမီဘူး ထင္တယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔… သူတို႔ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ျခင္း ေလးရပ္(four freedoms) က ဘာလဲသိလား”

“ေျပာပါဦး”

ဆံပင္ပါးပါးနွင္႔လူက ဖန္ခြက္ကို အသံျမည္ေအာင္ လႈပ္ခတ္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။

o “ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ႔ အသုံးအနႈန္းနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ကို လြတ္လပ္စြာ ဆန္႔က်င္ႏိုင္မႈနဲ႔ ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး ေျပာဆိုနိုင္တဲ႔ လြတ္လပ္မႈတစ္ခု၊
o အရစ္တိုကေရစီကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္နိုင္မႈ၊
o စားပြဲထုိးေတြကို လြတ္လပ္စြာ တစ္ပ္ပိုက္ဆံ မေပးရမႈနဲ႔
o မိန္းမေတြကို ေၾကာက္ရျခင္း အျဖစ္ေတြကေန လြတ္ေျမာက္နိုင္မႈေတြပဲ”ဗ်

“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားကိုက်ေတာ႔ လူျဖဴမဟုတ္ဘဲ အဲဒီကလပ္ထဲ အလုပ္ခန္႔ထားတာပဲလား”

“ခုိင္းဖတ္ေလဗ်ာ။ အဲဒီမွာဂ်ပန္ေတြကိုလည္းခုိင္းထားတယ္ဗ်ာ၊ ေရႊေရာင္ၾကက္ဆံက်စ္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ႔ အျဖဴေရာင္အကီ်ၤ၀တ္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ထမင္းခ်က္ေတြက လူ ၇၀၀ ဆန္႔တဲ႔ ထမင္းစားခန္းႀကီးရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေရပူေရေအးကပ္ဖို႔ အဆင္သင္႔ ေစာင္႔ေနရတာဗ်။ ေနာက္ၿပီးဖိလစ္ပိုင္ေတြရွိတယ္ဗ်ာ၊ ခိုင္းထားခံရသူေတြေလ။ ၉၉% ေလာက္ေသာ အသင္း၀င္ေတြကသာ လူျဖဴေတြေပမယ္႔ အလုပ္သမား တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က လူျဖဴ မဟုတ္သူေတြေလ။ ခင္ဗ်ားသိလားဗ်.. ဒီကလပ္ထဲကို သူတို႔ လူျဖဴေရေပၚဆီ အထက္တန္းလႊာေတြ ၀င္နိုင္ဖို႔ကို ၁၅နွစ္ ေစာင္႔ရတယ္။ က်ဳပ္အလုပ္လုပ္စဥ္အခ်ိန္တုန္းက ၀င္ေၾကးက ေဒၚလာတစ္ေသာင္းနဲ႔ လစဥ္ေၾကးက ေဒၚလာတစ္ရာ႔နွစ္ဆယ္တဲ႔”

“သူတို႔တတ္နိုင္မွာပါ ဂုတ္ေသြးစုပ္ေတြပဲေလ။ အခြန္ထမ္းလူတန္းစားေတြဆီက အခြန္ေတြယူလာၿပီး ျငိမ္႔ေနတာလည္း ျဖစ္မွာေပါ႔၊ ဒါနဲ႕ အသင္း၀င္ေတြက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြလဲ”

“အေမရိကန္နိုင္ငံရဲ႕ ထိပ္ထိပ္ႀကဲစီးပြားေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ ေဆးပညာေလာကကလူေတြ၊ ထိပ္တန္းစာေရးဆရာေတြ၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပညာေရးေလာကက ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ေတြ စသျဖင္႔ဗ်။ အသင္း၀င္တိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အကုန္ေတာ႔ ဘယ္သိမလဲဗ်ာ။ ဒီကလပ္ထဲမွာ ေႏြရာသီအခ်ိန္ေတြ တစ္ပတ္တန္သည္ နွစ္ပတ္တန္သည္ ေတာထဲကစခန္းေတြမွာ လာအပန္းေျဖၾကခ်ိန္မွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြ၊ ဇာတ္ေတြလဲ ကၾကေသးတယ္။ အဲလိုအခ်ိန္ေတြမွာ စီးပြားေရးနဲ႔သက္ဆိုင္တာေတြ အခ်င္းခ်င္း မေဆြးေႏြးၾကရဘူး၊ စီးပြားေရးအခြင္႔အလမ္းအတြက္ လမ္းမေဖာက္ရဘူးဆိုတဲ႔ စည္းကမ္းေတြေတာ႔ ခ်မွတ္ထားတယ္။ သူတို႔ ေျပာေျပာေနတာကေတာ႔… ဘာတဲ႔… အင္းမွတ္မိၿပီ၊ “Weaving Spiders come not here” ဆိုတာပဲဗ်။ အသင္း၀င္အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕တဲ႔အခါမွာ ဘိစနက္ကဒ္ေတြ မလဲလွယ္ရဘူးဆိုတဲ႔ စည္းကမ္းရွိေပမယ္႔ ဘယ္ေလာက္ လိုက္နာနိုင္ၾကမလဲ။ ဒီအသင္းထဲ၀င္ၿပီဆိုမွေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆိုင္တဲ႔ အဆက္အသြယ္ တစ္ခုခုအတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုဟီးမီးယန္းတစ္ေယာက္ ဆိုတဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ တစ္ခုအတြက္ ၀င္ၾကတာပဲေလ”

မ်က္မွန္ႏွင့္လူက ေရခဲညွပ္ျဖင့္ ေရခဲတစ္တုံးကို ဖန္ခြက္ထဲ ပစ္ထည္႔လိုက္ကာ စကားဆက္ေျပာသည္။

“ကလပ္အေဆာက္အဦးႀကီးကလည္း ခမ္းနား ႀကီးက်ယ္လိုက္ေလျခင္း။ ဇီးကြက္ရုပ္က သူတို႔ရဲ႕ သေကၤတေပါ႔ဗ်ာ၊ ၀င္းအ၀င္၀မွာ ထုလုပ္ထားတယ္။ အထဲမွာလည္း လူ ၇၅၀ ေလာက္ဆန္႔တဲ႔ ရုပ္ရွင္သီေရတာႀကီးေတြ၊ ျပတိုက္ေတြ၊ အႏုပညာျပခန္းေတြ၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလက စုထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းတန္ဖိုးႀကီး အ၀တ္အစားေတြထားတဲ႔ အခန္းႀကီးေတြ၊ စုံလို႔ပဲဗ်။ က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ႔ နွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ သက္တမ္းရွိတဲ႔ ေလဒီအိုင္းရစ္ ဆိုတဲ႔ မာမီရုပ္ႀကီးပဲ။ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက အီဂ်စ္ သုေတသနပညာရွင္ ဂ်ယ္ရမိုင္းရာလင္႔ခ်္ ဆိုတဲ႔လူက ကလပ္ကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ လွဴထားတာေလ။”

မ်က္မွန္ႏွင္႔လူက ေမာသြားသျဖင္႔ သက္ျပင္းရိႈက္ၿပီး ဖန္ခြက္ကို ေမာ႔ခ်လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမပဲေလွာ္တစ္ဆုပ္ ေကာက္ယူကာ အသံျမည္ေအာင္ ၀ါးေနလိုက္သည္။ ဆံပင္ပါးပါးႏွင္႔လူကေတာ႔ မ်က္မွန္ႏွင္႔လူ ေျပာေသာ ေရာက္တတ္ရာရာ အေၾကာင္းမ်ားကို၊ ျငီးေငြ႔ျခင္းကင္းစြာ နားေထာင္ေနရင္း တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေမာ႔ခ်ေနတတ္သည္။

ညေနေစာင္းကတည္းက ၀ရံတာေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ျပီး စကားတေျပာေျပာႏွင္႔ ရွိေနတတ္ေသာ ထိုသူႏွစ္ဦးကို လွပေသာ ေႏြညမ်ား၊ မိုးရိပ္ကင္းစင္ေသာ မိုးညမ်ား၊ ႏွင္းေငြ႔ေ၀ေသာ ေဆာင္းညတိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔ရတတ္သည္။

thanlwin ဒီစကား၀ိုင္းမွာ မ်က္မွန္နဲ႕လူက အၿမဲတေစ စကားမ်ားမ်ား ေျပာဆိုဦးေဆာင္ၿပီး၊ ဆံပင္ပါးပါးနဲ႔လူက ထာ၀စဥ္လိုလို ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေလ့ ရွိသည္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် စကား၀ိုင္း ပိုင္ရွင္တို႔၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚက အေရးအေၾကာင္းေတြက ပိုမိုၿပီး ထင္ရွားလာသည္။ သူတို႔၏ သြားမ်ားကလည္း ပိုၿပီး ၀ါထိန္လာသည္။ အထူးသျဖင္႔ ဆံပင္ပါးပါးႏွင့္လူ၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က တျဖည္းျဖည္း ေဖာသြပ္လာသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက အရင္ကထက္ပိုၿပီး အေရာင္ကင္းမဲ႔လာသည္။ ထိုသူက ၀ရံတာေပၚမွ ေရကန္ႀကီးဘက္ကို မ်က္နွာမူၿပီး အၿမဲလိုလို ထိုင္တတ္သည္။ ဒီေနေတာ့ အရင္ေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး ေရကန္ႀကီးဘက္ကို မၾကာခဏ သူ ေငးႀကည္႔ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သက္ျပင္းကို ေလးတဲြ႕စြာခ်ကာ အိပ္မက္မက္ေနသူပမာ စကားကို တစ္ခြန္းခ်င္းစီ ေျပာလိုက္သည္။

“သူ.....ေသဆုံးသြားတဲ႔ ေနာက္ပိုင္း သူ႔ရဲ႕ ငန္းျဖဴႀကီးေတြကို တူေတြ၊ တူမေတြက ဆက္လက္ ထိန္းေက်ာင္းခဲ႔တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ သူ ဒီကန္ႀကီးေပၚမွာ ငန္းလာေက်ာင္းတဲ႔ ညေနေတြဟာ က်ဳပ္တို႔ အတြက္ေတာ႔ ေရႊေရာင္ညေနခင္းေတြေပါ႔ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ၾကတယ္ေလ။ သူ.....မရွိေတာ႔တဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕ တူ၊ တူမေတြ လက္ထဲမွာ ငန္းျဖဴႀကီးေတြဟာ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ေသဆုံးသြားၾကတယ္။ ေသဆုံးသြားတဲ႔ ငန္းျဖဴႀကီးေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုလုံးလည္း တျဖည္းျဖည္း ပဲ႔ေၾကြလာရာကေန ေသဆုံးေနခဲ႔တာေပါ႔ဗ်ာ..။”

“ေအးဗ်ာ… တစ္ရပ္ကြက္ထဲသားေတြဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကို က်ဳပ္လိုက္ပို႔ လိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား လိုက္မပို႔ဘူး မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားခ်စ္သူက ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာေတာင္ လွတုန္းပဲ…။ သူ႔ကို တစ္ကုိယ္လုံး အျဖဴေရာင္ ဆင္ျမန္းေပးထားၾကတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း နွင္းဆီျဖဴေတြနဲ႔ေလ”

“ဘယ္လို စိတ္ခြန္အားမ်ိဳးနဲ႔ က်ဳပ္ခ်စ္သူရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကို လိုက္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အဲဒီေန႔က က်ဳပ္လူမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူသူေတြ တိတ္ဆိတ္တဲ့အခါမွာေတာ႔ သူလဲေလ်ာင္းရာ ေနရာေလးမွာ ေန႔စဥ္လိုလို သြားၿပီး က်ဳပ္မ်က္ရည္ေတြကို က်ဳပ္အျပည့္အ၀ စားသုံးခဲ႔တယ္”

“လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲလို႔ ခင္ဗ်ားကို ေျဖသိမ္႔ရမလား၊ က်ဳပ္မေျဖသိမ္႔တတ္ဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ကုိယ္လုံး နာက်င္မႈေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားလည္း နာက်င္မႈေတြကို ကုစားရင္း က်ဳပ္လို အရက္စြဲလာတယ္ေပါ႔… ဟုတ္လား”

အလိုက္ မသိတတ္လြန္းစြာ ေျပာေနေသာ မ်က္မွန္ႏွင့္လူကို ဆံပင္ပါးပါးႏွင္႔လူက ေဗြမယူနိုင္ေတာ႔။ တစ္ကယ္ေတာ႔ သူခ်စ္ဖူးခဲ႔သူ ေငြငန္းပိုင္ရွင္ မိန္းကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ခံစားရသမွ်ကို နားေထာင္ေပးမည္႔သူက မ်က္မွန္ႏွင္႔လူ တစ္ဦးထဲသာရွိသလို၊ မ်က္မွန္နွင္႔လူ၏ ေက်ာင္းသြားတက္စဥ္တုန္းက ႀကဳံေတြ႔လာရေသာ ဘိုဟီးမီးယန္းမ်ား အေၾကာင္းကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးမည္႔ သူကလည္း ဆံပင္ပါးပါးႏွင္႔လူ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိေလသည္။

“အင္း.. က်ဳပ္ဘ၀ထဲက သူမထြက္ခြာသြားတဲ႔အတြက္ အလြမ္းဒဏ္ကို ကုစားတဲ႔အေနနဲ႔ ေသာက္တယ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ အရက္စြဲျခင္း အဆင့္သုံးဆင့္ရွိတဲ႔ အထဲမွာ ပထမအဆင္႔ရဲ႕ ထုံစံအတိုင္း အရက္ဟာ က်ဳပ္ရဲ႕ဘ၀မွာ အသုံးသိပ္မ၀င္ဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႕အသုံးခ်ခံေနမႈကို ခံေနရျခင္း သက္သက္ပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ကိုယ္ခႏၶာက အဲေလာက္နဲ႔ မရေတာ႔ဘူး။ မတိုးေတာ႔ဘူးဗ်၊ ဒါနဲ႔ ဒုတိယအဆင္႔ကို ေရာက္လာတယ္။ အရက္ဟာ က်ဳပ္ဘ၀မွာ ပိုၿပီး အေရးပါအရာေရာက္လာတယ္။ အရက္ဟာ က်ဳပ္ကို အသုံးခ်လာတယ္။ အရက္စြဲေနၿပီဆိုတာကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၀န္ခံေနတဲ႔ က်ဳပ္စိတ္ကို ျငင္းခ်က္ေတြ ျပန္ထုတ္ရင္း ပိုပိုၿပီး ေသာက္လာမိတယ္၊ ပထမအဆင္႔မွာ က်ဳပ္ကို စိတ္သက္သာရာရေစတဲ႔ အရက္ဟာ၊ ဒုတိယအဆင္႔ ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ က်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာကို စၿပီး အပိုင္စီး လာတယ္။ အဆိပ္ေတြ ပ်ံႏွံ႔ေနၿပီျဖစ္တဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္ႀကီးဟာ မၾကာခဏ မူးလည္း လာတယ္၊ ေခါင္းေတြ ကိုက္တတ္လာတယ္၊ ဗိုက္ေအာင္႔တတ္လာတယ္၊ အလင္း သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ေကာင္ အလင္းေရာင္ကို ေၾကာက္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား ထင္လားဟင္၊ မူးေနလို႔ က်ဳပ္သူ႔ကို ေမ႔ေနတယ္လို႔။ တကယ္ေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မေမ႔ႏိုင္ဘူး”

“အင္း အခုေတာ႔ အရက္စြဲျခင္း သုံးဆင္႔မွာ ခင္ဗ်ား ေနာက္ဆုံးအဆင္႔ကို ေရာက္ေနၿပီေပါ႔၊ အရက္က လြဲၿပီးဘာမွ အရသာ မရွိေတာ႔ဘူးမဟုတ္လား။ ခုခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အသည္းသာမက အစာေျခလမ္းေၾကာင္း တစ္ခုလုံးကလည္း ပ်က္စီးေနၿပီေလ။ အစာေျခတဲ႔ စနစ္တစ္ခုလုံး ပ်က္စီးၿပီဆိုမွေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံး ပ်က္စီးဖို႔ပဲ က်န္ေတာ႔တယ္။ ခင္ဗ်ားကို အရက္ျဖတ္ဖို႔ က်ဳပ္မတိုက္တြန္းလိုဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ႔ က်ဳပ္လည္း အရက္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ခင္ဗ်ားသိလားဗ်၊ ဒီဘိုဟီးမီးယန္းေတြရဲ႕ ကလပ္ေတြမွာ အရက္ကေတာ႔ ၂၄နာရီရတယ္။ လူဆယ္ေယာက္စာ ၀ိုင္တန္ဖိုးကတင္ ေဒၚလာေလးရာေလာက္ တန္တဲ႔ အေကာင္းစား ၀ိုင္ေတြ၊ ဒါေပမယ္႔ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြဆိုေတာ႔ မူးလဲတာေတြ ဘာေတြ ဘယ္ရွိမလဲ။ အရက္ခ်က္ စက္ရုံရွယ္ရာ၀င္ စီးပြားေရးသမား ဘိုဟီးမီးယန္းႀကီးေတြဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ အရက္မစြဲဘူးေလ။ က်ဳပ္တို႔သာ က်ဳပ္တိုရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ဖ်က္ဆီးလို႔ သူတို႔ ေကာင္းစားေရးကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳေနရတာ”

“ေအးဗ်ာ… သူတို႔အေၾကာင္း ဆက္ေျပာဗ်ာ….”

ေျပာအၿပီး ဆံပင္ပါးပါးႏွင္႔လူက ခြက္ကိုနႈတ္ခမ္းမွာ ေတ႔ၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္သည္။

“ေတာနက္ထဲမွာေဆာက္ထားတဲ႔ ဒီကလပ္အလယ္က ေရကန္ႀကီးကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်၊ အက်ယ္က ေပ ၁၀၀ ေလာက္ရွိတယ္၊ အရွည္က ေပ ၄၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ၁၉၂၀ခုနွစ္ေလာက္က ေဆာက္ထားတယ္ ေျပာၾကတယ္။ လူလုပ္ ေရတံခြန္ေတြ၊ ေရာင္စုံၾကာပန္းေတြ၊ ၿပီးေတာ႔ ေလတိုက္လို႔ ေရမ်က္ႏွာျပင္မွာ လိႈင္းတြန္႔ေလးေတြ ဘာ၀လႈပ္ခတ္ေနပုံမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လည္း ေရကန္ေအာက္က စက္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ ေရကန္ႀကီးနားက စားပြဲ၀ိုင္းႀကီးေတြမွာ စု၀ိုင္းထိုင္၊ ေရကန္ႀကီးနားက စင္ျမင့္ႀကီးေပၚမွာ ေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ကဇာတ္ေတြ ကျပေဖ်ာ္ေျဖၾကနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ေႏြရာသီစခန္းေတြက အံ့မခန္းပါပဲ။ thanlwinညညဆို တေတာလုံးမွာ ဂီတသံေတြ လြင္႔ပ်ံ႕ေနေအာင္လည္း ဖန္တီးထားလိုက္ေသးတယ္။ သစ္ပင္ေတြကလဲ ေရာင္စုံ မီးမွိန္မွိန္ေလးေတြနဲ႔ နတ္နန္းႀကီး တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။ ေႏြရာသီ စခန္းေတြ စၿပီဆိုရင္ ဒီေရေပၚဆီ ဘီုဟီးမီးယန္းေတြအတြက္ မီးသတ္ဌာနႀကီး တစ္ခုလုံးက အရံသင္႔ ေစာင္႔ေနရတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာ၀န္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြပါ ပါတယ္ေလ။ သူတို႔ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳဖို႔ကို လူအေယာက္ ၅၀၀ ကလည္း အဆင္သင္႔ ရွိေနတယ္။ ကမၻာအႏွံ႔က ထိပ္ထိပ္ႀကဲ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြကို ေရာက္ခဲ႔ၾကတဲ႔အတြက္ အဲဒီေရကန္ႀကီးနားက စင္ျမင့္ေပၚမွာ အေတြ႔အႀကဳံေတြ ဖလွယ္ၾကတဲ႔အခါမ်ိဳးကို ခင္ဗ်ားကို ျမင္ဖူးေစခ်င္ စမ္းတယ္။ သတင္းမွန္သမွ် သူတို႔ လက္ထဲမွာရွိတယ္ေပါ႔ဗ်ာ၊ စင္ေနာက္နားကေန လွမ္းၾကည္႔လိုက္ရင္ အျဖဴေရာင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလိုပဲ။ လူျဖဴေတြခ်ည္းပဲ၊ မေကာင္းတတ္လို႔ အာရွ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ေလာက္၊ အာဖရိက ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဟိုနားဒီနား ေတြ႔ရတတ္တယ္”

“သူတို႔ ညအိပ္ ညေနတည္းခုိတဲ႔ စခန္းေတြဆိုတာ စႏၵယားခုံေတြ၊ မေဟာ္ဂနီစားပြဲေတြ၊ မေဟာ္ဂနီ ေလသာေဆာင္ေတြနဲ႔ အပ်ံစားလုပ္ထားတာ။ မိန္းမေတြကိုသာ ပိတ္ပင္ထားေပမယ္႔ နံရံေတြေပၚမွာေတာ႔ မိန္းမပုံ ပန္းခ်ီေတြ ရွိသဗ်။ အနုပညာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ သိပ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ မခံနိုင္တာ တစ္ခုကေတာ႔ စခန္းေတြကို အမည္မွည္႔ထားတဲ႔ အထဲမွာ မႏၲေလးစခန္းဆိုတဲ႔ဟာကိုပဲ။ ဘယ္နွယ္႔ဗ်ာ.. အဂၤလိပ္က က်ဳပ္တို႔ တိုင္းျပည္ကို ကၽြန္ျပဳသြားတာ ၿပီးပါေစေတာ႔လား၊ ဒီေျမာက္အေမရိက တစ္ခုလုံး ဘယ္ေနရာမွာမဆို မႏၲေလးဆိုတဲ႔ အမည္တပ္ထားတဲ႔ အေဆာက္အဦးေတြ ျမင္တိုင္း က်ဳပ္ေတာ႔ ရွက္တယ္။ သူတို႔ ကၽြန္ျပဳခဲ႔တာကို စၿမဳံ႕ျပန္ထားတယ္လို႔ပဲ ျမင္တယ္။”

“ခင္ဗ်ားဟာ လူ႔ဂြစာပဲ”

“ဒီကိစၥမွာေတာ႔ က်ဳပ္ဂြက် လွတယ္လို႔ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ လုံး၀မထင္ဘူး။

“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘိုဟီးမီးယန္းေတြရဲ႕အေၾကာင္းက က်ဳပ္အတြက္ေတာ႔ ဒဏၰာရီတစ္ခုလိုပါပဲဗ်ာ”

ဆံပင္ပါးပါးႏွင့္လူက မ်က္မွန္ႏွင့္လူ၏ စကားအဆုံးမွာ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။

ညေလက တျဖဴးျဖဴး တိုက္ခတ္လာသည္။ ၾကည္လင္ေသာ ေကာင္းကင္ေပၚမွ လမင္းက သူတို႔ႏွစ္ဦးကို တိတ္ဆိတ္စြာ ငုံ႔ၾကည္႔လာခ်ိန္မွာ လူစုခြဲရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း သူတို႔ဆက္လက္ၿပီး ေတြ႔ဆုံၾကသည္။ ေျမပဲခြံေတြ ေပပြေနေသာ စားပြဲႏွင့္ မြဲညစ္ညစ္ ၀ရံတာၾကမ္းျပင္ေတြဟာလည္း ဖန္တရာေတ စကားလုံးေတြၾကားမွာ တျဖည္းျဖည္း အိုေဟာင္းလို႔ လာေနသည္။ ကုကၠဳိပင္ေတြ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ကန္ရိုး၊ ၀ါးရုံေတာႏွင့္ ျမက္ရွည္ပင္မ်ားကေတာ႔ သိပ္ၿပီး ေျပာင္းလဲမႈမရွိ။

တစ္ေန႔ေသာ ညေနေစာင္းတခုတြင္ အခ်ိန္မွန္ ေရာက္လာေနက် ဆံပင္ပါးပါးႏွင့္လူ ေရာက္မလာ၍ မ်က္မွန္ႏွင့္လူက ၀ရံတာ လက္ရမ္းကို မွီကာ ေရကန္ႀကီးဘက္ကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း ေစာင့္ေနခဲ႔သည္။ ညက တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာခဲ႔သည္။ မ်က္မွန္ႏွင့္လူက ဆံပင္ပါးပါးႏွင့္လူကို မေစာင္႔ႏိုင္ေတာ႔သျဖင္႔ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ေမာ႔ခ်ကာ အခိ်န္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆုံး မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သြားသည္႔ အခါမွာေတာ႔ စားပြဲမွ ထကာ အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္ခင္ ေရကန္ႀကီးဘက္ကို မူးရစ္ရီေ၀စြာႏွင့္ အေၾကာင္းမဲ႔ ေမွ်ာ္ေငးၾကည္႔လိုက္သည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေရကန္ႀကီးက ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ကုကၠဳိကိုင္းဖ်ားေတြက ေလွအေ၀ွ႔မွာ ခပ္ျဖည္းျဖည္း လႈပ္ခတ္ေနသည္။ ျမက္ရွည္ပင္ေတြဘက္ကို ၾကည္႔ေနေသာ မ်က္မွန္ႏွင့္လူ၏ မ်က္ႏွာမွာ အံ႔ၾသရိပ္၊ ေ၀ခဲြမရသည္႔ အရိပ္တို႔ႏွင့္အတူ ၀မ္းနည္းရိပ္တို႔ တျဖည္းျဖည္း ထင္ဟပ္လာသည္။ ေသခ်ာေအာင္ လက္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားကို ပြတ္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕ကာ ၀ါးရုံေတာဘက္ကို စူးစိုက္ ၾကည္႔ေနလိုက္သည္။ လေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ၀ါးရုံေတာနားက ျမက္ရွည္ပင္ေတြၾကားတြင္ လူတစ္ဦး လဲက်ေနသည္ကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ေနရသည္။ ထိုသူ၏ ေဘးတြင္ေတာ႔ လွပေသာ ငန္းျဖဴႀကီး ႏွစ္ေကာင္ လည္ခ်င္းယွက္လ်က္ ေနသည္ကိုလည္း ျမင္လိုက္ရပါေတာ႔သည္။