ေျပာင္းလဲေနေသာ

အရာရာတိုင္းသည္ စကၠန္႕တိုင္း မိနစ္တိုင္းမွာ လွလွ ပပ ေျပာင္းလဲ ေနၾကသည္။ သက္ရွိေတြ သာမက သက္မဲ့အရာေတြသည္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲတတ္ၾကသည္။ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲတတ္သလို ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝေတြကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ အခ်ိန္အခါေတြ ေျပာင္းလည္းတတ္သလို အေျခအေနေတြသည္လည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ စကားလံုးေတြက ေျပာင္းလဲတတ္သလို အျပံဳးေတြကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ သစ္ရြက္ေလးေတြ၊ လိပ္ျပာေလးေတြက အေရာင္ေျပာင္းတတ္သလို ပန္းပြင့္ေလးေတြကလည္း အေရာင္ေျပာင္းတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအက်င့္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေျပာအဆို၊ အယူအဆ၊ စြဲလမ္းေသာ အရာ၊ အေလးအနက္ထားေသာ၊ တန္ဖိုးထားေသာ အရာေတြ သည္လည္း တခ်ိန္ႏွင့္တခ်ိန္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မတူညီႏိုင္ၾက။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲေနတတ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္…။

ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း သေဘာတရားကို မည္သူမွ် လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိသလို မည္သူကမွ်လည္း တားဆီး၍ မရႏိုင္။ ေျပာင္းလဲသြားေသာ အရာေတြကို အရင္အတိုင္း အေကာင္းပကတိ ျပန္ျဖစ္ရန္လဲ အေတာ္ေလးကို မလြယ္ကူ။ ဤသို႕ မလြယ္ကူမွန္း သိသိၾကီးႏွင့္ပင္ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္မွာ လွလွပပေလး ေျပာင္းလဲသြားေသာ အရာတစ္ခုကို ဟိုးအရင္ မေျပာင္းလဲခင္ အခ်ိန္တုန္းကလို အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္လာေစရန္ ကိုယ္ ရူးသြပ္စြာ ၾကိဳးစားေနခဲ့မိပါသည္။

*****

သူ႕ကို စတင္ရင္းႏွီးခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႕က ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာတူ အတန္းတူ ၿပီးေတာ့ ခံုနံပါတ္ခ်င္းကပ္ရက္.. သည္လိုႏွင့္ သူ႕ကို စတင္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရသည္။ ပင္ကိုယ္ အလွေတြႏွင့္ အျပစ္ဆိုစရာမရွိေအာင္ လွၿပီးသားျဖစ္ေသာ္လည္း ေခတ္မွီ ေသသပ္လွပေသာ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္ ျပင္ဆင္ျခယ္သကာ အစဥ္အၿမဲ လွေနတတ္သူ၊ ရယ္စရာ ဟာသမ်ားကို ရွာရွာေဖြေဖြ ေျပာတတ္ကာ အစဥ္အၿမဲ ၾကည္လင္စြာ ရယ္ေမာေနတတ္သူ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လူမ်ိဳး ဘာသာမေရြး တရင္းတႏွီး ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ခင္မင္ကာ ေစတနာအျပည့္ ထားတတ္သူ၊ သင္ခန္းစာမ်ားကို သိပ္အားမစိုက္ရပဲ လြယ္လင့္တကူ နားလည္တတ္ကြ်မ္းႏိုင္သူ၊ အရာရာကို အေကာင္းဖက္မွ ေတြးျမင္တတ္ကာ လူတိုင္းကို ရရာေနရာမွ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီတတ္သူ၊ သူသည္ အလြန္ လန္းဆန္း တက္ၾကြေသာ၊ လွပျပည့္စံု၍ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ခ်စ္စဖြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

သူႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္ ကာလ တေလွ်ာက္တြင္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ စိတ္တိုင္းမက်စရာမ်ား၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာမ်ား၊ အလိုမက်စရာမ်ား ဘာမွ် မေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါ။ အလြန္တရာမွ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းလွေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ သူသည္ ကိုယ့္ အရင္းႏွီးဆံုး စိတ္အခ်ရဆံုး တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္ တိုးတိုးေဖၚ သူငယ္ခ်င္း ညီအမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ သာမက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာပါ သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မပ်က္၊ အသြားအလာ မပ်က္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တတြဲတြဲႏွင့္ ေနျဖစ္ခဲ့ရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း စာရင္းထဲမွာ သူသည္ ထိပ္ဆံုးေနရာမွာ ေရာက္ေနခဲ့ေတာ့သည္။

သည္လိုႏွင့္ တေန႕မွာေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း... ေျပာစရာရွိသည္ ဟုဆိုကာ သူ ကိုယ့္အိမ္ကို ေရာက္လာပါသည္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပင္ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲသို႕ ဝင္လာကာ တံခါးေသာ့ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး “နင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျပရဘူးေနာ္.. ငါ့ကို ဂတိေပးပါ.. ” အစခ်ီေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ စတင္လာပါသည္။ သူေျပာေနေသာ စကားလံုးေတြ အမ်ားၾကီးထဲမွာ ကိုယ့္ နားထဲတြင္ ဗံုးတစ္လံုး ေပါက္ကြဲလိုက္သလို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကီး ၾကားလိုက္ရသည္ကေတာ့ သူ႕တြင္ ျပင္းထန္ ၾကီးမားေသာ ေရာဂါတစ္ခု ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်ားမၾကာမီ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အသက္ဆံုးရႈံးသြားႏိုင္သည္ တဲ့...။ ဘုရားေရ... ကိုယ့္ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ကနဲျဖစ္ကာ အျမင္အာရံုမ်ားလည္း ေဝေဝဝါးဝါး ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာဂါရွိေနသူမွာ သူမဟုတ္သလို… ဘာဆို ဘာမွ မျဖစ္ေလဟန္ႏွင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္...

“မဟုတ္ေသးဘူးေလ... ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ေဆးကုရမွာေပါ့.. ဒီအတိုင္းေနလို႕ ဘယ္ရမွာလဲ... ဘယ္မွာလဲ ျပ.. ေဆးစစ္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြ... ေရာဂါက ဘာေရာဂါမို႕လဲ…”

ကိုယ္ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္စိတ္၊ ဆံုးရံႈးရမွာကို ႏွေျမာစိတ္ႏွင့္ ေသြးရူးေသြးတန္း ေမးမိသည္ကို သူက ခပ္ေအးေအး အမူအရာႏွင့္သာ တုန္႕ျပန္သည္။

“အဲဒါေတြ မရွိေတာ့ဘူး… ေဆးစစ္လို႕ အဲဒီေရာဂါမွန္း သိၿပီးကထဲက စာရြက္ေတြ အကုန္လံုး မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္ၿပီ... ”

“ဟာ... မဟုတ္တာ.. နင္ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါလား... လာ.. လာ.. ငါ့အသိ အန္တီ ဆရာဝန္မၾကီးဆီကို သြားမယ္... ဒီလိုေနလို႕ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ.. နင့္အိမ္ကေရာ သိၿပီးၿပီလား... ဘာေျပာလဲ… ဒါနဲ႕ေနစမ္းပါအံုး… နင့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါလဲ... ေျပာစမ္းပါဟာ ေအးစက္စက္ ျမံဳစိစိ လုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕...”

ပူပင္ေသာကမ်ားႏွင့္ ဒလစပ္ေျပာေနမိေသာ ကိုယ့္ရဲ႕ စကားလံုးေတြကို သူက အျပံဳးေအးေအး တစ္ခုႏွင့္သာ တုန္႕ျပန္ေလသည္။ ကိုယ္ အားမလို အားမရေတြ ျဖစ္ကာ သူ႕ကို ပခုံးမွ ဆြဲခါ လႈပ္ရမ္းရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ၿပီး အေတာ္ၾကီးၾကာမွ သူက ျပဴတင္းေပါက္မွ တဆင့္ လွမ္းျမင္ေနရေသာ အရြက္စိမ္းႏုႏုေတြ ေဝေနေသာ ပိေတာက္ပင္ၾကီးဆီကို ေငးၾကည့္ကာ စကားတခ်ိဳ႕ကို ခပ္တိုးတိုး ဆိုလာေလသည္။

“သူငယ္ခ်င္း... ငါ့ေရာဂါက ဘာဆိုတာ နင္မေမးပါနဲ႕၊ သိရင္လဲ ဘာမွလုပ္လို႕မရတဲ့ အတူတူ မသိတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ ငါ့အေၾကာင္း ငါ သိပါတယ္.. ငါ အလြန္ဆံုးေနရလွ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့ဟာ... ေနာက္ၿပီး နင္ ငါ့ကို ဂတိ တစ္ခုေပးပါ။ အဲဒါကေတာ့ ငါ့မိသားစု ငါ့ မိဘေတြကို လံုးဝ မေျပာပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိပဲ... နင္ဒီေန႕ ေျပာလိုက္ရင္ နင္ ငါ့ကို မနက္ျဖန္ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး သာမွတ္... ငါ့မွာ ေဆးေတြ ရွိေနၿပီးသား အခ်ိန္မေရြး ငါ ျဖစ္ခ်င္တာ ငါ စီမံလို႕ရတယ္... ငါ့ဘဝကို ငါ အဆံုးသတ္လို႕ရတယ္... ဒီေတာ့ ငါ ေသကာမွ ေသသြားေရာ ငါ မေသခင္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ငါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ စိတ္ေသာက ေရာက္မေနပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိေနၾကတာကိုပဲ ငါျမင္သြားခ်င္တယ္... နင္ ငါ့ကို နားလည္ေပးပါဟာ…”

အိုး... ကိုယ္ဘာကိုမွျပန္မေျပာလိုက္ႏိုင္ခင္မွာ သူက အိတ္ထဲမွ ေဆးလံုးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေဆးကပ္အခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ျပေနေလသည္။ သူ႕ကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေသာ ကိုယ္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ခါယမ္းေနမိသည္။ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ ဟု အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ ကိုယ့္မွန္တင္ခံုေပၚမွ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူး တစ္ဗူးကို လွည့္ဖြင့္ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ “ငါျပန္လိုက္အံုးမယ္ နင္ ႏႈတ္လံုပါေစေနာ္.. ငါက နင့္ကို အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမို႕ ေျပာျပတာ..” ဟု ေျပာကာ ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မတားလိုက္ႏိုင္ခင္မွာပင္ ကားကို ဒေရာေသာပါး ေမာင္းကာ ျပန္သြားေလသည္။

*****

ထိုေန႕မွစကာ သူ႕ကို ခါတိုင္းလို ခဏခဏ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းကိုလဲ မွန္မွန္လာမတက္ေတာ့၊ ေတြ႕ဆံုၾကရန္ ခ်ိန္းလိုက္တိုင္းလဲ ငါမအားေသးဘူး ဟူေသာ စကားကိုသာ ၾကားရေလသည္။ တခါတေလေလး ေတြ႕လိုက္လွ်င္လဲ ျပာယိျပာယာႏွင့္ ဘာေတြအေရးၾကီးေနမွန္းလဲ မသိ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ေတာ့ ေဆးကုေနပါသည္၊ လိုအပ္ေသာ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ျခင္းကိုလဲ လုပ္ေနပါသည္ ဟူေသာ အေျဖကို (ကိုယ္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးႏွင့္) ေပးတတ္ပါသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရသည္မွာလဲ အနည္းငယ္ ပိန္သြယ္သြားသည္မွ လြဲလွ်င္ ဘာမွ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲလွေခ်။ ခက္ေနသည္က သူက သူ႕ကိုယ္သူ ေသလူလို သေဘာထားကာ ဘာေျပာလိုက္ ေျပာလိုက္ “ငါက သိပ္ၾကာၾကာေနရေတာ့မွ မဟုတ္ဖူး...” ဟူေသာစကားကိုသာ အဆက္မျပတ္ သံုးစြဲၿပီး ထင္ရာေတြ လုပ္ေနျခင္းပင္။

ကမာၻၾကီးသည္ အလြန္က်ဥ္းပါသည္။ ပန္းသတင္း ေလညွင္းေဆာင္၊ လူသတင္း လူခ်င္းေဆာင္ ဟူေသာ စကားအရ ဟိုက ဒီက ၾကားလာရေသာ သတင္းမ်ားအရ လက္ရွိတြဲေနေသာ ခ်စ္သူကို လမ္းခြဲကာ ေနာက္ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနျခင္း၊ ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ပဲ သူ႕မိဘက ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ ဘဏ္မွာ အပ္ေပးထားေသာ ေငြမ်ားကို အလြယ္တကူ သံုးျဖဳန္းပစ္ေနျခင္း၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ား ဘားမ်ားကိုသြားျခင္း၊ ေဆးလိပ္ ဘီယာ အရက္မ်ား ေသာက္စား သံုးစြဲေနျခင္း စသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေသာ အရာမ်ားကို လုပ္ေနသည္ဟု ၾကားရေသာအခါ သူ႕အစား ကိုယ္ အလြန္အမင္း တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ထို႕အျပင္ သူလုပ္သမွ်ကို ဘာမွ မေျပာသာ၊ မည္သူ႕ကိုမွ အသိေပး၍လဲ မရပဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနရေသာ ကိုယ့္အေနအထားကိုလဲ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသ ဟု ခံစားေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၾကီးအက်ယ္ မုန္းတီးေနမိပါသည္။

တရက္မွာ သူ႕ကို အတင္း မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ခ်ိန္းဆိုၿပီး စကားေျပာရန္ ၾကိဳးစားမိပါသည္။ သူကလည္း ဒီတခါေတာ့ အလုပ္မ်ားေနသည္ ဟူေသာ ဆင္ေျခေတြ မေပးဘဲ ခ်ိန္းဆိုထားေသာေနရာသို႕ အလြယ္တကူပင္ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာမွ မေမး မေျပာရေသးခင္မွာပင္ သူက စကား စ လာပါသည္။ ထိုေန႕က သူ ေျပာခဲ့ေသာ စကားလံုး တရွည္တလ်ားမ်ားကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနပါေသးသည္။

“သူငယ္ခ်င္း... လူေတြဆိုတာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ဘဝေတြက အေထြေထြပါ... ၿပီးေတာ့ လူ႕ဘဝဆိုတာကလဲ တိုတိုေလးပါ.. ဘဝမွာ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာရာကို ကိုယ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္သြားရတာ မေကာင္းဘူးလား… နင္လဲ ကိုယ့္ဘဝအေၾကာင္းကို ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စဥ္းစားၿပီး ပ်ံစရာရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အျမင့္ကိုေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းသြားပါေလ... သူမ်ားအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားၿပီး သူမ်ားကို ငဲ့ညွာေနတာ… သူမ်ားကို ကူညီခ်င္ေနတာ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ လို႕ နင္ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႕... သူငယ္ခ်င္း ဝတၱရားေတြ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသတာေတြ ဘာေတြလဲ ေခါင္းရႈပ္ခံၿပီး နင္ စဥ္းစားမေနနဲ႕… သူငယ္ခ်င္းဆိုတာလဲ တကယ္ေတာ့ တံတားေအာက္က ျဖတ္စီးသြားတဲ့ ေရေတြလိုပါပဲ… လမ္းၾကံဳလို႕ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကရင္း လမ္းေၾကာင္းေတြ ကြဲကုန္ၾကရတာပါပဲ... ဒီေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ဘာေတြနဲ႕ နင္ မလိုအပ္တာေတြ သိပ္ခံစားမေနပါနဲ႕ဟာ... ေအး.. ငါနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ နင္တခုခု ဆံုးျဖတ္မယ္ၾကံတိုင္း ငါ့ရဲ႕ စကားေတြ ငါ့ရဲ႕ ဆႏၵေတြကို နင္ သတိရေပါ့... စိတ္ခ်ပါဟာ... ငါဟာ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အခ်ိန္မေရြး ေသသြားႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါ... နင္ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ ငါမေသခင္ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနသြားတာ ျမင္ခ်င္စမ္းပါဟ… ဟုတ္ၿပီလား…”

ကိုယ္ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ ခါယမ္းေနမိရင္း “မဟုတ္ေသးဘူးေလ… နင္မွားေနၿပီ…” ဟု ေရရြတ္ေနမိသည္ပဲ။ သို႕ေသာ္ ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ အျပင္သို႕ ေရာက္မလာၾက… လည္ေခ်ာင္းဝမွာတင္ တစ္ဆို႕ေနၾကသည္။ သူ႕တြင္ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ လွ်င္ျမန္စြာ အသက္ဆံုးရႈံးရေလာက္ေအာင္ ၾကီးမားေသာ ေရာဂါ အေဆာက္အအံု တစ္ခု အမွန္တကယ္ ရွိေနျခင္းေပေလာ...သို႕တည္းမဟုတ္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူဤသို႕ ေျပာင္းလဲသြားရသည္လဲ… အေျဖရေအာင္ သူ႕ကို ေခ်ာ့တလွည့္ ေျခာက္တလွည့္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေမးၾကည့္ရန္ၾကိဳးစားေသာ္လည္း လံုးဝ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ သူ႕အေပၚမွာ ဟိုစဥ္အခ်ိန္ေတြတုန္းကလို ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္၍ မရေတာ့ေသာ ကိုယ့္အေတြးထဲတြင္ သူသည္ သူ ဆႏၵရွိေသာ အရာမ်ားကို လုပ္ရန္၊ သူ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရန္ ဤနည္းျဖင့္ ကိုယ့္ကို ျခိမ္းေျခာက္ ႏႈတ္ပိတ္ထားျခင္းေလာ ဟု မဝံ့မရဲ ေတြးေနမိသည္မွာလဲ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ…။ သူ႕အေၾကာင္းေတြ ေတြးလိုက္မိတိုင္း၊ သူ႕အေၾကာင္းေတြ ၾကားလာရတိုင္း၊ သူ၏ ထူးဆန္းေသာ ေျပာင္းလဲမႈအတြက္ အနီးကပ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ့္မွာ တာဝန္ရွိေနသလို ခံစားရသည္မွာလည္း နာရီတိုင္း၊ မိနစ္တိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ အရာရာကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတတ္ေသာ မိန္းကေလးတေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပါင္းသင္းလာသည့္ ကိုယ္က ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ ပို၍ ပို၍ စဥ္းစားရခက္ေသာ ပုစာၦတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

ကိုယ္ကသာ တစ္ေယာက္တည္း ၾကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ ပူပန္ေသာကေတြ ေဝေနသေလာက္ သူကေတာ့ အလွျပင္မပ်က္၊ အသြားအလာ မပ်က္၊ အလည္အပတ္ေတြ မပ်က္... လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္ေသာ၊ ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္းအလုပ္မ်ားမွလြဲ၍ က်န္တာေတြကို အကုန္လုပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ကိုယ္ ခံစားရပါသည္။ သူ႕မိသားစုကို အသိမေပးႏိုင္ေသးေသာ၊ သူ႕အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ပဲ သူ လုပ္ေနသမွ် ဒီအတိုင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရေသာ ကိုယ့္ဘဝကိုလဲ အလြန္ မုန္းတီးမိပါသည္။ သူကလည္း ကိုယ့္အေတြးမ်ားကို သိေနသလိုပင္... မၾကာမၾကာ ဖုန္းဆက္မိတိုင္း သူ ေသခ်င္ရင္ အလြယ္ေလး ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုယ့္ကို သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းျဖင့္ အသိေပးသလိုလို၊ သတိေပးသလိုလိုလဲ လုပ္တတ္ပါေသးသည္။

တေန႕ေန႕မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္၏ ဝတၱရားအတိုင္း သူ႕မိသားစုကို အသိေပးႏိုင္ရန္၊ သူေလွ်ာက္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းေလးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျပင္ဆင္ တည့္မတ္ေပးႏိုင္ရန္၊ တကယ္ပဲ သူ႕ဘဝမွာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ခ်ိန္ေတြ နဲပါးေနသည္ ဆိုလွ်င္လည္း က်န္ရွိေနေသာ ထိုအခ်ိန္ေလးေတြမွာ သူ႕ဘဝေလး အဓိပၸါယ္ ရွိရွိ ကုန္ဆံုးသြားႏိုင္ရန္ ကိုယ္ ၾကိဳးစားခြင့္ ရခ်င္ပါေသးသည္။

ဒီေန႕ ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းမ်ား ထြက္ေသာေန႕... ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအာင္စာရင္းမွာ ခံုနံပါတ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ေနရာမွာ သူ႕နာမည္ကို မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ကိုယ္ဝမ္းမသာႏိုင္ပဲ သူ႕အတြက္ ဝမ္းနည္းစြာ မ်က္ရည္က်ခဲ့မိပါသည္။ သူ... အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလး... အခုအခ်ိန္မွာ သူ ဘယ္ေတြကိုမ်ား ေရာက္ေနသလဲကြယ္...။

*****

လူတဦး တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ အမူအက်င့္၊ ဓေလ့စရိုက္၊ အေျပာအဆို၊ အယူအဆ၊ စြဲလမ္းေသာ အရာ၊ အေလးအနက္ထားေသာ၊ တန္ဖိုးထားေသာ အရာေတြသည္လည္း လူတဦးႏွင့္ တဦး တခ်ိန္ႏွင့္တခ်ိန္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မတူညီႏိုင္ၾက။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ေရြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲေနတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း (ကိုယ့္ဖက္က ၾကည့္လွ်င္ေတာ့) အေၾကာင္းအရာ ခိုင္ခိုင္လံုလံုမရွိေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္ အၿမဲတမ္း ထိခိုက္ခံစားေနရပါသည္။

ေျပာင္းလဲသြားေသာ အရာေတြကို အရင္အတိုင္း အေကာင္းပကတိ ျပန္ျဖစ္ရန္မွာ အေတာ္ မလြယ္ကူႏိုင္မွန္းကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ေနေသာ္လည္း ကိုယ့္ မ်က္ေစ့ေရွ႕ေမွာက္မွာ အခ်ိန္တိုအတြင္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ အေျပာင္းအလဲတခုကို ဟိုးအရင္ အခ်ိန္တုန္းကလို အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ႏိုင္ရန္ ေသးမွ်င္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ျခည္ တစ္ခုျဖင့္ ကိုယ္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။ ယေန႕ထက္တိုင္လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကိဳးစားေနဆဲပါ။