ေျပာင္းလဲသြားေသာ အန္တီေလး

“အန္တီေလး လင္ေနာက္လုိက္သြားလို႔” ဒီသတင္းဟာ ညဳိ႕ကို အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစပါသည္။ အန္တီေလးသည္ ညဳိ႕ဦးေလး အငယ္ဆံုး၏ ဇနီးမဟုတ္လား။ ဖုန္းေတြ ဆက္ၾက၊ အေဖနဲ႔ အေမ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္၍ တီးတုိးေျပာၾက၊ ညဳိ႕ကိုေတာ့ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ကေလးအရြယ္မို႔လား မသိ၊ ဘာမွ ေျပာမျပၾက။ ညဳိကလည္း သူတို႔ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္၍ မေမး၀ံ့၊ စိတ္ထဲကမူ သိခ်င္လွသည္။

“ဒီမိန္းမ ယုတ္လုိက္တာ ေတာက္” အေဖ့၏ ေတာက္ေခါက္သံမ်ား၊ “ဟုိအေကာင္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္” အေမ့၏ ထင္ေၾကးေပးသံမ်ားကို ညဳိနားစြင့္ရင္းအန္တီေလး ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္သြားသနည္းဟု ေတြးေနမိသည္။

“သူ ရွင့္ညီကို ေပါင္းကို မေပါင္းခ်င္လို႔ ျဖစ္ရမယ္။ ခုဘယ္မွာ ပုန္းေနတယ္ ၾကားလဲ”

“ေမာ္လၿမဳိင္ဘက္ ထြက္ေျပးတယ္ ၾကားတာပဲ၊ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါကန္ေနတယ္။ မရရေအာင္ ရွာၿပီး . . . ”

“ရွာၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ”

“ရွာၿပီး ဟိုေကာင့္ကို မယားခုိးနဲ႔ တရားစြဲမလို႔တဲ့”

“ေၾသာ္ ၿပီးေတာ့ သူ႔မယားသူ ျပန္ေပါင္းမယ္ေပါ့။ အဓိက တရားခံက သူ႔မယားဟာကိုမ်ား၊ တကယ္ေတာ့ ယုယုစန္းက ရွင့္ညီကို ေပါင္းကို မေပါင္းခ်င္ေတာ့တာ၊ ဒါေၾကာင့္ မရ ရတဲ့လမ္းနဲ႔ ထြက္ေပါက္ရွာသြားတာ”

အေဖႏွင့္ အေမ အျပန္အလွန္ ေျပာေနသည္ကို ညဳိေခ်ာင္း၍ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ အေမ ဒီတခါပဲ အန္တီေလးဖက္က လုိက္ေျပာဖူးေလသည္။

“ေတာ္စမ္းကြာ စိတ္ရႈပ္ရတဲ့အထဲ” အေဖ့ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေအာ္သံအဆံုးတြင္ အေမအိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ထြက္ခြာသြားေသာ ေျခသံကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားရသည္။

- - - - -

မီးပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ လေရာင္သည္ အစြမ္းကုန္ သာေနသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ၿခံထဲ၌ ယိမ္းထုိးေနေသာ အပင္မ်ားကို ညဳိ႕အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ညဳိေငးေနမိသည္။ ေလႏုေအး၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေပြ႔ဖက္မႈၾကားတြင္ အပင္ငယ္ေလးမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ယိမ္းထုိး ကခုန္ေနၾကသည္လား၊ မေက်နပ္စြာ ရုန္းကန္ တြန္းထုိးေနၾကသည္လား ညဳိ မေ၀ခြဲတတ္ပါ။ အမ်ားအျမင္တြင္ေတာ့ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေလညွင္းသြဲ႔သြဲ႔ေၾကာင့္ ယိမ္းႏြဲ႔ေနေသာ အပင္ပ်ဳိတို႔သည္ ကဗ်ာဆန္စြာ လွပေနမည္ပင္။ တအိမ္လံုး အိပ္ေမာက် ကုန္ၾကၿပီ။ ညဳိ တစ္ေယာက္သာ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္။ အန္တီေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ညဳိ၏ ရွစ္တန္း ဦးေႏွာက္ကေလးသည္ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွေသာ အိမ္ေထာင္ေရး မာယာမ်ားကို ဘယ္လိုမွ လုိက္မမီႏိုင္ပါေပ။ ညဳိ သိသည္က ညဳိ အန္တီေလးကို ခ်စ္ပါသည္။

အေဖတို႔ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္တြင္ ညဳိ႕အေဖသည္ အလတ္ျဖစ္၍ အန္တီေလး၏ ေယာက္်ား ညဳိ႕ဦးေလးသည္ အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ အေဖ့အထက္ ဦးႀကီးမွာ အလုပ္တာ၀န္ျဖင့္ နယ္စံုလုိက္ ေျပာင္းေနရ၍ ညဳိတို႔ႏွင့္ မေတြ႔သေလာက္ပင္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးလည္း မရွိပါ။ ညဳိ႕အဖုိးအဖြားတို႔ႏွင့္ တၿမဳိ႕တည္းေနေသာ အန္တီေလးႏွင့္ ဦးေလးသည္ ထိုၿမဳိ႕သို႔ ညဳိအလည္ သြားသည့္ အခါတုိင္း ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ အေနပို၍ ရင္းပါသည္။ ညဳိတို႔ ၿမဳိ႕ေလးမွ မုိင္ ၅၀ေက်ာ္ေ၀းေသာ အဖုိးအဖြားတို႔ ေနရာ ၿမဳိ႕သို႔ ညဳိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း ေရာက္တတ္ခဲ့သည္။

“ညဳိလာ၊ အန္တီေလး ေခါင္းၿဖီးေပးမယ္” အန္တီေလးက ညဳိနဲ႔ ေတြ႔တုိင္း စုတ္ဖြားျဖစ္ေနတတ္ေသာ ညဳိ႕ဆံပင္ေလးမ်ားကို တယုတယ ၿဖီးေပးတတ္သည္။ “မိန္းကေလးဆိုတာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနရတယ္ ညဳိေလးရဲ႕၊ မနက္အိပ္ရာထရင္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတာနဲ႔ ေခါင္းၿဖီးရတယ္” အန္တီေလးက ညဳိ႕ကို ဤကဲ့သို႔ ဆံုးမဖူးခဲ့သည္။ အန္တီေလးသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ ခပ္ညွက္ညွက္ သာမန္ၾကည့္ေပ်ာ္ရုံ မိန္းမရြယ္ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ အန္တီေလး၏ အထူးျခားဆံုး ဆြဲေဆာင္မႈမွာ ေသသပ္ပါးလႊာေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားႏွင့္ ထုိႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွ ထြက္လာေသာ စကားလံုးခ်ဳိခ်ဳိမ်ား ျဖစ္ပါ၏။

“ေစ်းသည္ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ခ်ဳိရမွာေပါ့” ဟု ညဳိ႕အေမက မလိုတမာ ဆုိတတ္သည္။ ေခၽြးမ သံုးေယာက္ထဲတြင္ အန္တီေလးသည္ အဖုိးအဖြားတို႔ႏွင့္ အဆင္အေျပဆံုး ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ အဖြားမွာ အန္တီေလးကို အထူးပင္ အေရးေပးလွသည္။ ေျမးဦးျဖစ္ေသာ ညဳိသည္ အဖုိးအဖြားတို႔၏ အသည္းေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ ညဳိ႕၏ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္းသည္ အဖြားတို႔ ၿမိဳ႕တြင္ ကုန္ဆံုးရသည္။ စာေမးပြဲမ်ား ၿပီး၍ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ စသည္ႏွင့္ အဖြားက ညဳိအလာကို ေမွ်ာ္ေတာ့သည္။ အဖြားတို႔ အိမ္၏ ဗိုလ္ျဖစ္ေသာ ညဳိ႕ကိုလည္း အန္တီေလးက အဆင္ေျပေျပ ေပါင္းတတ္ခဲ့သည္ပင္။

“နင့္ကို ခ်စ္လို႔မဟုတ္ဘူး၊ နင့္အဖြားကို မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လို႔ နင့္ကို အေရးသယ္ေနတာ” ဟုအေမက ေျပာတတ္သည္။ ညဳိ႕အေမသည္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ အေမသည္ အန္တီေလးထက္ ရုပ္ပိုလွေသာ္လည္း အန္တီေလးလို အေျပာမခ်ဳိပါ။ စိတ္ထားမွန္သည္ဆိုေသာ္လည္း တခါတခါ အေမ ေျပာလုိက္သည္မ်ားမွာ အမီးအရင္းျဖစ္ေသာ ညဳိပင္ မခံစားႏုိင္ေအာင္ တုတ္ထုိး အုိးေပါက္ ႏုိင္လွသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမသည္ မ်က္ႏွာလုပ္တတ္လွေသာ အေျပာခ်ဳိခ်ဳိ အန္တီေလးကို လင္ညီအစ္မခ်င္း အျမင္ကတ္ေနမည္ပင္။

အဖြားတို႔အိမ္တြင္ ညဳိ႕အတြက္ လုပ္စရာ ဘာမွမရွိသေလာက္ပင္။ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ကူလွ်င္လည္း အဖြားက “ေန ေန ေျမး၊ ရတယ္ ရတယ္” ဟု အကူမခံ၊ အျပင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သြားမည္ဆိုလွ်င္လည္း အဖုိးက စိတ္မခ်။ စာအုပ္ငွားဖတ္သည္ကိုပင္ သြားငွားရ၊ ျပန္အပ္ရႏွင့္မုိ႔ အလုပ္ရႈပ္သည္ဟု ဆုိသည္။ အိမ္တြင္ ၾကည့္စရာ တီဗီပင္မရွိ။ အဖုိးက မႀကဳိက္၍ မ၀ယ္ရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညဳိမွာ အဖြားတို႔ အိမ္ေရာက္လွ်င္ လုပ္စရာမရွိ၍ ပ်င္းလွသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ အန္တီေလးမွာ ညဳိ႕အတြက္ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ငွားလာေပးတတ္သည္။

ဦးေလးႏွင့္ အန္တီေလးတို႔သည္ အဖြားအိမ္ႏွင့္ ဆယ္မိနစ္မွ် စက္ဘီး စီးသြားရုံအေ၀းတြင္ ႀကဳိးၾကိမ္ ဆုိင္ဖြင့္ထားသည္။ ႏွီး၊ ႀကိမ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေသာ ပစၥည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာင္းခ်သည္။ ယပ္ေတာင္ပံု ႏွီးေသာ့ခ်ိတ္ ေသးေသးေလးမ်ားသည္ ညဳိ႕အႀကဳိက္ ၿမဳိ႕ျပန္လက္ေဆာင္ ျဖစ္သည္။ အန္တီေလးတို႔ ဆုိင္ေရာက္လွ်င္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အၿမဲစားရသည္။ “ဟဲ့ ဒီမွာ ညဳိ႕အတြက္ အေၾကာ္သြား၀ယ္လုိက္စမ္း” “ေရႊရင္ေအး သြား၀ယ္လုိက္စမ္း” “မုန္႔ကုလားမဲ ၀ယ္ခဲ့ပါဦး” စသည္ျဖင့္ မရုိးေအာင္ စားရသည္။ ဆုိင္တြင္ မည္သူက ဆုိင္ရွင္၊ မည္သူက အလုပ္သမား ဟုပင္ မခြဲႏုိင္ေအာင္ အၿမဲတရုန္းရုန္းျဖင့္ ခုိင္းစရာလူလည္း ေပါလွသည္။

“ကၽြန္မ ဆုိင္မွာ မရွိရင္ ကိုေလးညီက စိတ္မခ်ဘူး၊ ပိုက္ဆံပံုး ေသာ့ခတ္ မထားလို႔ ပါသြားလား သြားရဲ႕၊ ေစ်းမွား ေရာင္းမိလို ေရာင္းမိနဲ႔ စာရင္းလည္း မႏုိင္ဘူး” ဟု အန္တီေလးက အေဖသြားလွ်င္ တုိင္တတ္သည္။ စာရင္း မႏုိင္သည္ကေတာ့ ဦးေလးတင္ မဟုတ္ပါ။ အန္တီေလးေရာပင္ ေစ်းပံုးထဲက တခ်ိန္လံုး ႏႈိက္သံုးေနျခင္းပင္။ ျပန္ရင္းစရာ အရင္းႏွင့္အျမတ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ စာရင္းမလုပ္ထား၍ ကုန္မ်ား အတင္ေလွ်ာ့လာရသည္ဟု အေဖက ဆူတတ္သည္။ ထုိအထဲ ဦးေလးသည္ ဆုိင္နီးနားခ်င္းမ်ားႏွင့္ မၾကာခဏ ကေတာက္ကဆျဖစ္သည္။ တခါ ကၽြန္မ အလည္သြားစဥ္ တဖက္ခန္းမွ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ အန္တီေလးကို ဦးေလးအေၾကာင္း တုိင္ေတာ ေနပါသည္။ အေၾကာင္းရင္းက ဦးေလးက သူမ သားအႀကီးေကာင္ကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ႏွင့္ ေခါင္းကို စြတ္၍ ေဆာ့သည္တဲ့။ “ေသတတ္တယ္ ယုယုစန္းရဲ႕ နင့္လင္ကေလ ကေလးလိုလို ေခြးလိုလိုနဲ႔ ဒီအရြယ္ ေဆာ့ရမယ့္အရြယ္လား” အခ်ဳိသာဆံုး ၿပံဳး၍ ေျပရာ ေျပေၾကာင္းေျပာေနေသာ အန္တီေလး၏ မ်က္၀န္းမ်ားမွာ ညဳိ႕အျမင္တြင္ ေ၀ရီေန၏။

ကုန္၀ယ္၊ ကုန္ရွင္း၊ ကုန္သည္ႏွင့္ စကားေျပာ၊ ရထားတြင္ ကုန္သြားေစာင့္စေသာ ကိစၥမ်ားကို ဦးေလးက တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္သည္။ သို႔ေသာ္ အမွားမွား အယြင္းယြင္း၊ အန္တီေလး အိမ္မွ အတိအက် တြက္ခ်က္ ေျပာျပရသည္။ ညအိပ္ ညေနခရီးထြက္ရသည့္ အခါမ်ားတြင္ ဦးေလးသည္ ဇာတ္လမ္းတုိေလးမ်ားကိုေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ရွိတတ္သည္ပင္။

“ညဳိ နင့္ အန္တီေလး ေမးရင္ ငါလာတယ္၊ ရွစ္နာရီေလာက္မွ ျပန္တယ္လို႔ ေျပာ ၾကားလား” တကယ္ေတာ့ ညေနသံုးနာရီေလာက္ ေရာက္လာ၍ ဆယ္မိနစ္ပင္ ျပည့္ေအာင္မေန။ ညဳိ႕ကို ဤကဲ့သို႔မွာ၍ ျပန္ထြက္သြားသည္ပင္။ ဤလိုမ်ဳိး အခါေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္။

တခါေတာ့ ဦးေလးထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ အန္တီေလး အဖြားတို႔ အိမ္လုိက္လာသည္။

“ညဳိ . . နင့္ဦးေလး လာလား” “ဟုတ္ကဲ့”

“ခု ဘယ္မွာလဲ” “ျပန္ထြက္သြားတယ္ အန္တီေလး”

“ဒီလိုပဲ လာၿပီး ျပန္ထြက္ေနၾကလား” ညဳိအန္တီေလး၏ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ကာ အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ရႈိက္လုိက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ လာၿပီး ခဏပဲ ေနပါတယ္။ ျပန္ထြက္သြားတာပဲ၊ အန္တီေလးေမးရင္ ညအထိ ဒီအိမ္မွာ ရွိတယ္လို႔ ညဳိ႕ကို ညာခုိင္းပါတယ္” ရုိက္မစစ္ရဘဲ ညိဳေျဖာင့္ခ်က္ ေပးလုိက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ ဦးေလး ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွားႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ ဦးေလး ေျပာစကားမ်ားအရ ယမန္ေန႔ညက အန္တီေလးႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

“ငါတို႔ လင္မယားကို နင္က ကြဲေစခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ညဳိ”

“နင္က ငါ့ဖက္က တူမ၊ ဘာ သူ႔လူ ကိုယ့္ဖက္သား လုပ္ရတာလဲ” စေသာ စကား ႀကီးႀကီးမ်ားျဖင့္ ညဳိ႕ကို ဆူလုိက္ ေျပာသည္မွာ အဖုိး အနား ေရာက္တဲ့အထိ။ ညဳိ႕မွာ ေၾကာက္လြန္း၍ အသံေတာင္ မထြက္ရဲ ႀကိတ္မ်က္ရည္က် ေနရသည္။ အဖုိးက “ေတာ္စမ္းေဟ့ေကာင္ ကေလးကို ဘာမွ လာမဲ မေနနဲ႔။ မင္း ရထားသံလမ္းေနာက္ အိမ္ပုစုက ေကာင္မဆီသြားသြားေနတာ ယုယုစန္းက သိလို႔ လုိက္လာတာ။ ဒီလို စာရိတၱပ်က္တာ ငါအားမေပးဘူး” အဖုိးသည္ ခဏမွ် စကားရပ္၍ ညဳိ႕ဖက္ လွည့္ကာ “ညဳိ . . . တိတ္ . . တိတ္ . ေနာက္ေဖးမွာ အဖြားကို ဟင္းက်က္ၿပီလားလို႔ သြားေမးလုိက္” ဟု ညဳိ႕ကို ပထုတ္၏။

အဖိုးႏွင့္ ဦးေလးတို႔ စကားမ်ားတြင္ “ရပ္တန္းက ရပ္” “ဆက္ရႈပ္ေနရင္ ငါ့အေၾကာင္းသိမယ္” စေသာ အဖိုး၏ ဆူပူသံမ်ားမွာ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ပင္ လြင့္လာပါသည္။ ထုိအေခါက္အၿပီး အန္တီေလး အဖြားတို႔ အိမ္ဖက္သို႔ ညဳိ ျပန္သည္အထိ မလာပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ႏွစ္ေႏြ ညဳိ သြားလည္ေသာအခါ ဦးေလးႏွင့္ အန္တီေလးကို ဘာမွမျဖစ္သလို လုပ္ၿမဲကိုင္ၿမဲ အတုိင္း ေတြ႔ရပါသည္။ ထူးျခားသည္က အန္တီေလးတြင္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ၿပီပင္။

ညဳိ ေျခာက္တန္းႏွစ္တြင္ အဖြားဆံုးပါသည္။ ထုိေနာက္ပိုင္းမ်ားတြင္ ညဳိလည္း အတန္းႀကီးလာ၍ အဖုိးဆီ၌ ခဏတျဖဳတ္သာ ေနႏုိင္သည္။ ေႏြသံုးလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္လံုး အရင္လို မေနႏိုင္ပါ။ အန္တီေလးတို႔ ဆုိင္ အလည္သြားတုိင္း အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ အန္တီေလးႏွင့္ ေတာ္ရာ ေရာ္ရာထုိင္ေနေသာ (သို႔) သမီးေလးႏွင့္ ေဆာ့ေနေသာ ဦးေလးအျပင္ အသားညဳိညဳိ ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္သည္။ အန္တီေလး စကားအရ ထီေရာင္းသူ အသိဟု သိရသည္။ အခေၾကးေငြမယူပဲ ၀င္ကူသူသည္ ဆုိင္ရွင္ ဦးေလးထက္ပင္ ေရာင္းတတ္၊ ၀ယ္တတ္ေနသည္။ ပစၥည္း ေမးလုိက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းေစ်း ေျပာႏုိင္သည္။ ပစၥည္းေနရာ ထပ္ခုိးေပၚ ေရာက္ေနပါေစ၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ တက္ယူေပးႏုိင္သည္။ “ကိုႏုိင္ဦး ရွိေပလို႔သာပဲ” ဟူေသာ အန္တီေလး၏ ခ်ီးမြမ္းသံကို မၾကာမၾကာ ၾကားရတတ္သည္။

- - - - - -

“ညဳိ အိပ္ေတာ့ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ျပတင္းေပါက္ႀကီး လည္းဖြင့္ထားတယ္ အေအးမိဦးမယ္” အေဖ့အသံၾကားမွ ညဳိ သတိ၀င္လာသည္။ အိပ္မည္ဟု ျခင္ေထာင္ထဲ၀င္၍ လွဲလုိက္ေသာ္လည္း ျခင္ေထာင္ အမိုးတြင္ အန္တီေလးကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ညေနက အေဖတို႔ ေျပာေနေသာ စကားထဲတြင္ “အတြင္းပစၥည္း ဆြဲႀကဳိးလက္ေကာက္ အကုန္ယူသြားတာ။ သူ႔သမီးေလးကို အေဖ(အဖုိး) လုပ္ေပးထားတဲ့ ဆြဲႀကဳိးေလးေတာင္ ယူသြားတယ္ေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကတည္းက ေခ်းခၽြတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ျဖဳတ္ယူထားတာ။ ဖိနပ္၊ ထမီအသစ္ေတြ လုိက္မေျပးခင္ တပတ္ထဲက ၀ယ္ထားတာတဲ့။ အကုန္ယူ သြားတာေပါ့။ ႀကဳိတင္ စီစဥ္ထားတာေလ” ဟူေသာ အေဖ့ စကားကို ၾကားေယာင္ေနမိ၏။ အန္တီေလး ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ ရက္စက္တတ္ သြားသနည္း၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေျပာင္းလဲသြားသနည္း။ အစဥ္အလာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈၾကား၊ အထင္မႀကီးမႈႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားၾကားတြင္ အန္တီေလး၏ ေျဗာင္ေဖာက္ျပန္မႈသည္ ဓားစာခံ ျဖစ္ခဲ့ေလသလား။ သမီးေလးကိုပင္ မိခင္ တစ္ေယာက္စိတ္ထားႏွင့္ မငဲ့ညွာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အန္တီေလးကို ဘယ္အရာက ေျပာင္းလဲေစခဲ့သနည္း။ အန္တီေလးႏွင့္ ဆံုလွ်င္ ညဳိ ေမးခ်င္လွပါသည္။