ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ျဖင့္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း

မေန႕ကညနက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္…။ ညကလဲ ညပါပဲ….။ ဒါေပမယ့္လင္းေနတယ္…။ ဒီေန႕ကလျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ေန႕ေလ….။ လမင္းၾကီးက ထိန္လို႕…။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္…။ ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္လဲ ျပန္ျပီးျပံဳးျပလိုက္တာေပါ့…..။ ေနာက္လမ္း ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေလျပည္တစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွဳတ္ဆက္လို႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကတယ္….။ ဘယ္အထိသူတို႕ ခရီးဆန္႕ၾကဦးမည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေရေရရာရာ ကၽြန္ေတာ္မသိ..။ ကၽြန္ေတ္ာ့ စိတ္ထင္ သူတို႕တရုတ္ျပည္ထိ ခရီးဆက္ၾကဦးမည္ထင္ပါရဲ႕….။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ကဘယ္ကိုေျခဦးတည့္ေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ညနက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပါ….။
(၂)

ဒီလိုနဲ႕ညနက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္း ဘယ္ကဘယ္လိုလွ်ပ္စစ္မီးေတြ လင္းလာလဲမသိ…။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ျမိဳ႕ျပ တစ္ခုထဲေရာက္ေနျပီထင္ပါရဲ႕…။ ညကေတာ့နက္ေနဆဲပဲ…။ လမ္းေပၚမွာ လူဆိုတာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ သာရွိတယ္..။ ေနာက္ျပီး မိုးလင္းအထိ ဖြင့္တတ္တဲ့ ညလင္းဆိုင္ေလးတစ္ခု…။ ဆိုင္ထဲမွာ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ မိန္းမငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္က တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသလိုပဲ…။ သူတို႕ၾကည့္ရသည္မွာ ညဥ့္ငွက္မ်ား ႏွင့္တူသည္..။ သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာပါ…။ ဆိုင္အတြင္းပိုင္း ေကာင္တာတြင္ေတာ့ အသက္ခပ္လတ္လတ္အရြယ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ေမွးစင္းေသာ မ်က္လံုးအစံုနဲ႕ ငိုက္ျမည္းေနတယ္…။ သူကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူသည္….။ ညလင္းဆိုင္ေလးနားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာလာသလိုပဲ…။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေလေတြကိုတ၀ၾကီး ရႈသြင္းလိုက္တယ္…။ ေနာက္ ေသာက္လာခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕ ဆက္ေမွ်ာလာခဲ့တယ္…။ ညလင္းဆိုင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ေလးေရွ႕မွာ ကားတစ္စီးရပ္သြားတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္…။ ကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတယ္…။ ေနာက္ကားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္ သြားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ညလင္းဆိုင္ေလး လဲမရွိေတာ့သလို ပကတိ အေမွာင္ထု ၾကီးသာၾကီးစိုးလ်က္ရွိသည္…။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ညနက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့တာေလ……….။
(၃)

ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ေလး ေအာက္က သူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္…။ သူ႕လက္ထဲမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကိုင္ထားတယ္…။ သူ႕ၾကည့္ရတာ လမ္းမီးတိုင္ရဲ႕ အလင္းနဲ႕စာဖတ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕…။ သူ႕ နားကိုကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ သူကတစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္တယ္…။ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ေလးနက္တည္ၾကည္မႈေတြ ကၽြန္ေတာ္ဖ်က္ကနဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရတယ္..။ ေနာက္ ေလာကၾကီးကို အလိုမက်မႈေတြလဲ သူ႕မ်က္၀န္းရဲ႕ အၾကည့္ေတြထဲေရာစြက္ပါလာတယ္ လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါရဲ႕…။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ကို အိမ္မျပန္ဘူးလားလို႕ေမးလိုက္တဲ့အခါ သူငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္သည့္ ဟန္ျဖင့္တစ္ခ်က္ၾကည့္တယ္…။ ေနာက္ ပြစိပြစိနဲ႕ သူ စကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေျပာသြားတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ သူဘာေျပာသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္လိုက္ေပ….။ ေနာက္သူ လမ္းမီးတိုင္ နဲ႕ကၽြန္ေတာ့္ကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့တယ္…။ တခဏအတြင္းမွာပဲ သူငယ္ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲက ရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္…။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူငယ္ကလဲကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆန္႕က်င္ဘက္ သို႕ ညနက္ထဲမွာေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့လို႕ျဖစ္မယ္…။ ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လဲ ညနက္ထဲကိုတိုး၀င္ လာျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္…………။
(၄)

ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့ေနရာက ဂံုးတံတားတစ္ခုရဲ႕ ေအာက္ဘက္ျဖစ္လိမ့္မ
ယ္…။ အဲ့သည့္မွာ လမ္းေတေလေလး (၄)ေယာက္ ေခြေခါက္ျပီးအိပ္ေနၾကတယ္…။ သူတို႕ကို ၾကည့္ရတာ ဘာကိုမွ ပူပန္မႈမရွိသလိုပဲ…။ တခဏေတာ့ ကၽြန္ေတ္ာအားက်လိုက္မိတယ္…။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕က ပူပန္မႈ ကင္းစြာနဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ေနၾကရတာကိုး……။ ကၽြန္ေတာ္လဲ သူတို႕ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မည္ ဆိုး၍ ညင္သာစြာ ထြက္လာခဲ့သည္….။ သူတို႕ကေတာ့ သူတို႕ဘ၀မွာ ေပ်ာ္လို႕ရႊင္လို႕…။ သာသာယာယာ ေအးေအးလူလူပဲ ညနက္တစ္ခုကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကေလရဲ႕…။ မထင္မွတ္ပဲ အသံတစ္သံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္…။ “ထမင္းဖိုးေလး ေပးခဲ့ပါ” တဲ့…။ ခုနကလမ္းေတေလေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕အသံျဖစ္ပါလိမ့္မယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္…။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕ဘ၀လဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုပဲ ရုန္းကန္ေနရတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတ္ာသိခဲ့ရတယ္..။ သူတို႕ကို အားက်တဲ့ စိတ္ကေန သနားလာတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွေတာ့မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာေတာ့ အသျပာတစ္ခ်ပ္မွ ပါမလာခဲ့လို႕ေလ…။ ထိုသူငယ္ရဲ႕ အားနည္းခ်ိနဲ႕ ေနတဲ့အသံကို လ်စ္လ်ဴရႈရင္း ကၽြန္ေတာ္ ညနက္ထဲ ခရီးဆက္ေနခဲ့တယ္…။ ဘယ္ဆီကိုမွန္းေတာ့ အတိအက်မသိ…။ ေျခဦးတည့္ရာကိုေပါ့…။
(၅)

ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာက ဘူတာရံုတစ္ခုထင္ပါတယ္..။ ရထားေစာင့္ေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြ စကားေျပာေနၾကတာ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္လို႕…။ ဒီတစ္ခါႏွဳတ္ဆိတ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္သည္…။ ေဘးကခရီးသည္ တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလာေျပာသည္…။ “မိတ္ေဆြက ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ” တဲ့…။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေျဖမိ..။ သူ႕ကိုသာေၾကာင္စီစီ ႏွင့္ၾကည့္မိသည္…။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုျပံဳးျပီးေျပာသည္…။ သူက ေသရြာ ကိုသြားမွာတဲ့…။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိသည္…။ ခဏၾကာေတာ့ ရထားတစ္စင္း ဘူတာကိုဆိုက္လာသည္..။ မည္သည့္ ခရီးသည္မွ ရထားေပၚသို႕မတတ္ၾက…။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ထူးဆန္းစြာ ရထားေပၚတတ္လိုက္သြားခဲ့သည္..။ ေနာက္ရထားေပၚမွ ကၽြန္ေတာ္ ဘူတာမွာ က်န္ခဲ့သည့္ခရီးသည္မ်ားကို လက္ျပမိသည္လားေတာ့မသိ….။ ဘူတာရံုမွာက်န္ေနခဲ့ေသာ ခရီးသည္ အားလံုး ကၽြန္ေတ္ာ့ကို အံ့ၾသေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ေနၾကရင္း ညနက္၏ အေမွာင္ထုထဲတြင္ သူတို႕ ၀ါးျမိဳခံလိုက္ၾကရသည္…….။
(၆)

ေနာက္ဆံုးကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနသည္က ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ပင္ျဖစ္သည္…။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္…။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ စားပြဲဲတစ္လံုးသာရွိသည္…။ အခန္းထဲက နာရီသံက တစ္ခ်က္ခ်က္မွ လြဲ၍ တိတ္ဆိတ္မွဳက ၾကီးစိုးေနသည္…။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျပင္ပက ခၽြတ္ခၽြတ္ခ်က္ခ်က္ အသံတခ်ိဳ႕သာ ၾကားရသည္…….။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲတြင္ ေလးေပမီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္း၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းရွိေနသည္…။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ညလင္းဆိုင္ ၊ လမ္းမီးတိုင္ ၊ ဂံုးတံတား ႏွင့္ ဘူတာရံု တို႕ျဖင့္ ခရီးသြားေနသည္….။ အခန္း၏ ျပင္ပတြင္ေတာ့ ညနက္နက္အား အေမွာင္က ၾကီးစိုးေနဆဲျဖစ္သည္……..။
{ေလတံခြန္}