စက္ရုပ္အမွတ္ ....

မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္၍ ႏွစ္သစ္ကူးေတာ့မည္။ လမ္းေပၚတြင္ တရြရြ သြားလာေနၾကသူမ်ား ကေတာ့ အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာ ႏွစ္သစ္ကုိ အထူး အစီအစဥ္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳဆိုၾကရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾက၏။ ဦးသကၠမွာေတာ့ ရင္ထဲတြင္ မေအးခ်မ္းႏိုင္ .. ပူပင္ေသာကမ်ားျဖင့္ အေတြးတို႔ ျဖန္႔ၾကက္ေနမိ၏။

မီမွ မီပါေတာ့မလား …။

၂၀၇၄ ႏွစ္ကို ဦးသကၠ အေနႏွင့္ လွပစြာ အဆံုးသတ္လိုသည္။ ၂၀၇၅ ခုႏွစ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာႀကိဳဆိုလိုသည္။ သို႔ေသာ္ အဆင္ခ်င္ကင္းမဲ့ေသာ လူရမ္းကားတစုေၾကာင့္ သူတို႔ကမၻာရြာႀကီး ပ်က္စီးရေတာ့မည္။ ဘယ္သူမွ မရိပ္စားမိၾက။ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူလည္း ထိုသူမ်ားနည္းတူ ဟက္ပီး နယူး ရီးယားဟု ေအာ္ဟစ္ခ်င္မိ၏ ..။ သို႔ေသာ္ …

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက အၾကမ္းဖက္ ဟူေသာ ေဝါဟာရကို လူမ်ား သံုးစြဲလာၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ထို အၾကမ္းဖက္သူမ်ားသည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစုံတရာမရွိဘဲ သူတို႔ကမၻာရြာႀကီး ပ်က္စီးရံုသက္သက္ အား ထုတ္ေနၾကသည့္ ရူးမုိက္သူမ်ားဟုသာ ဦးသကၠျမင္သည္။

ဦးသကၠတို႔ အဘိုးလက္ထက္က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီးအၾကမ္းဖက္မႈ တခုကို သတိရမိသည္။ အဘိုးမေသမီ က ထိုျဖစ္ရပ္အေၾကာင္း ပံုေျပာသလို ေျပာျပခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဦးသကၠ အတြက္ မဆန္းေတာ့။ ယခု ျပန္လည္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ထိုကိစၥက ရူးသြပ္မႈသက္သက္ျဖစ္ေနသည္။


မိမိကုိယ္ကို အေသခံရင္း ေလယာဥ္ကို ဗံုး တလံုး အျဖစ္အသံုးခ်ကာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အအုံတခုကို ၿပိဳက်ေစခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုမွ်ေလာက္ေသာ ကိစၥ ရပ္ကေလးကိုေတာ့ ဦးသကၠတို႔က အၾကမ္းဖက္မႈဟု မဆိုခ်င္ပါ။

မၾကာေတာ့မည့္ကာလ အတြင္း သူတို႔ ကမၻာရြာႀကီး ပ်က္စီးေတာ့မည့္ တကယ့္အၾကမ္းဖက္မႈႀကီး တခုကို လူတစု က က်ဴးလြန္ေတာ့မည္ ..။

ထူးေတာ့ ထူးဆန္း၏။

ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္သာ ကြန္ယက္ခ်ိတ္ဆက္၍ သတင္းေပးပို႔ ေနေသာ ေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ယင္းအခ်ိန္းအခ်က္ကို ေရွးေဟာင္း စာရြက္စုတ္ကေလး တရြက္ေပၚမွ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုစာရြက္ကေလးေပၚမွ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို သူ႔ကြန္ပ်ဴတာထဲတြင္ ထည့္သြင္း၍ ရွာေဖြခဲ့ရာ အလြန္ အံ့ၾသ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အၾကမ္းဖက္မႈႀကီး တမႈ၏ သဲလြန္စကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ယခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ ဦးသကၠက လက္ဦးမႈရယူႏိုင္ေကာင္းေပလိမ့္မည္။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးဟု လူအမ်ား တေလးတစား ဆက္ဆံခံရသည့္ သူ႔သက္တမ္းတြင္ ဒီတႀကိမ္ကို သူ သံသယအရွိဆံုးျဖစ္၏။

စက္ရုပ္အမွတ္စဥ္ ၀၀၁ မွ ၀၉၉ အထိကို တရုပ္ခ်င္း စစ္ေဆးလိုက္သည္။

စက္ရုပ္အမွတ္စဥ္ ၀၄၅ က ေခါင္းအနည္းငယ္ မူးေနသည္ ဟု ဆုိသည္။

“ေဟး သုည ေလးငါး ဘယ္လိုေနေသးလဲ”

“က်ေနာ္ ေခါင္းနည္းနည္း မူးေနတယ္ ဆရာ။ ဆရာေျပာျပထားတာေတြကို မွတ္မိတခ်က္ မမွတ္မိတခ်က္ ျဖစ္ေနတယ္”

“ခဏေလး ဒါဆို မင္းကို မွတ္ဥာဏ္အသစ္တခု အင္စေတာ ျပန္လုပ္ေပးမယ္။ မင္းရဲ႕ .. မန္မိုရီကဒ္ နည္းနည္း ခိ်ဳ႕ယြင္းေနတာကြ”

အမွတ္စဥ္ ၀၄၅ မွလြဲ၍ အားလံုးေကာင္းသည္။ ၀၄၅ ကိုမွတ္ဥာဏ္ထည့္သြင္းေပးသည့္ ကိစၥက နာရီဝက္ေလာက္ပဲ ၾကာသည္။

“ကဲ အားလံုးကိုျပန္ေမးမယ္။ မင္းတို႔အခု လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ဘာလဲ”

“အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို ဖမ္းဆီးဖို႔ပါ ဆရာႀကီး” . .. အားလံုးၿပိဳင္တူေျဖၾကသည္။

“မင္းတို႔ကုိ္ယ္မွာ တပ္ဆင္ေပးထားတဲ့ လက္နက္ေတြကို မင္းတို႔ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးခ် တတ္ၿပီေနာ္”

“သံုးတတ္ပါၿပီ”

“ေကာင္းၿပီ ဒါဆို မင္းတုိ႔ ေဟာဒီယာဥ္ေပၚတက္ေတာ့။

ဒီယာဥ္က အလင္းအလ်င္ရဲ႕ ေလးပိုင္းတပိုင္း ျမန္ႏႈန္းနဲ႔ မင္းတို႔သြားမယ့္ေနရာေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအၾကမ္းဖက္ လူသားေတြကို မင္းတို႔ လက္ရဖမ္းခဲ့ပါ။ ငါက မင္းတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေဟာဒီေမာ္နီတာကေန ၾကည့္ေနမယ္။ အေရးႀကီးတာက ငါ အဲဒီလူေတြကို အရွင္လတ္လတ္လိုခ်င္တယ္ ဒါပဲ”

“သိပါၿပီဆရာႀကီး”

“ကဲ သိရင္သြားေတာ့”

စက္ရုပ္မ်ား စီးနင္းလိုက္ပါသြားေသာ ယာဥ္ႀကီး ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ ဦးသကၠ .. ေမာ္နီတာေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္ သည္။ ရန္သူ မ်ားကို ရွာေဖြမေတြ႕မခ်င္း ေမာ္နီတာေပၚတြင္ အမည္းစက္ကေလး တစက္သာ ျမင္ရမည္ျဖစ္၏။

ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ မြန္းလြဲ ၁ နာရီ ၃၅ မိနစ္ရွိၿပီ။ အခ်ိန္က ည ၁၂ နာရီ တိတိ အထိသာ ရမည္ျဖစ္၏။ ရန္သူ မ်ား၏ ပစ္မွတ္မွာ ကမၻာအရပ္ရပ္ရွိ ေရခဲေတာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

သူတို႔ပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ေရာ့ကတ္ ဒံုးက်ည္ မ်ားက ေရခဲေတာင္အတြင္း မီတာ ၃၀၀ အထိ ေဖာက္ဝင္သြားမည္ ျဖစ္သည္။

အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက သူတို႔၏လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို စာရြက္ေပၚတြင္ စကားဝွက္ျဖင့္ ေရးသားထားၾကသည္။

စာရြက္ကိုမည္သူမွ် စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ အသံုးျပဳျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆရသည္။ စာရြက္ေပၚတြင္ ေရွးေဟာင္းမင္ျဖင့္ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ဒံုးက်ည္မ်ားသည္ ေရခဲေတာင္အတြင္းေဖာက္ဝင္သြားၿပီး စကၠန္႔ ၂၀ ခန္႔ အၾကာတြင္ ေပါက္ကြဲမႈႏွင့္အတူ အားျပင္း အပူဓာတ္မ်ားကို ထုတ္လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။

အပူခ်ိန္သည္ ၂၀၀၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ျဖစ္သည္။ ယင္း အပူခ်ိန္က ေရခဲေတာင္မ်ား အရည္ေပ်ာ္က်ရန္ လံုေလာက္၏။

ထုိအခါ သူတို႔ကမၻာႀကီး ေရလႊမ္းသြားေတာ့မည္။ ဦသကၠ၏ အေတြးထဲတြင္ ရန္သူမ်ား၏ စီမံခ်က္ အစီအစဥ္ အတုိင္း ေပၚလာသည္။ သက္ျပင္းတခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ေမာ္နီတာေပၚက အစက္ငယ္ကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ အစက္ငယ္က တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသည္။

ရန္သူမ်ားကို ရွာေတြ႕ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပ၏။

ေမာ္နီတာေပၚတြင္ စက္ရုပ္အမွတ္ ၀၃၃ ၏ မ်က္ႏွာေပၚလာသည္။ တခု ထူးဆန္းေနသည္မွာ တဖက္ရန္သူမ်ားက သူ႔စက္ရုပ္မ်ားကို လံုးဝတိုက္ခိုက္ျခင္းမရွိ။

“ဘာလဲေဟ့ ၀၃၃”

“ဒီလိုပါ ဆရာႀကီး သူတို႔အားလံုးက လူသားေတြ မဟုတ္ပါဘူး က်ေနာ္တို႔လိုပဲ စက္ရုပ္ေတြပါ”

“ေဟ .. ဟုတ္လား”

ဦးသကၠ အနည္းငယ္ေခါင္းေျခာက္သြားသည္။ သူ႔စက္ရုပ္မ်ားထဲတြင္ ထည့္သြင္းေပးလိုက္သည့္ မွတ္ဥာဏ္က လူသား စင္စစ္မ်ားကို ဖမ္းဆီေပးလိုက္ရန္သာ ပါသည္။ အခု လူသား တေယာက္မွ မရွိေတာ့ သူ႔စက္ရုပ္မ်ားက ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိ ျဖစ္ေနသည္။

အေဝးထိန္းခလုပ္ကိုႏွိပ္၍ သူ႔စက္ရုပ္အားလံုးကို ျပန္လာခိုင္းလိုက္သည္။ အခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ဟိုဘက္ရန္သူမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မည္သည့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားကိုမွ မမႈဘဲ သူတို႔လုပ္စရာရွိသည္ကို လုပ္ရန္ တာစူေနၾကပံု ေပါက္၏။

သူ လုပ္ေဆာင္စရာ နည္းလမ္း တခုသာရွိသည္။

ရန္သူစက္ရုပ္မ်ား၏ မွတ္ဥာဏ္ကို အဆိုးျမင္ ပံုစံမွ အေကာင္းျမင္ ပံုစံ ေျပာင္းလဲပစ္ရမည္။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ရန္ သူ႔စက္ရုပ္မ်ားကိုပင္ ခိုင္းေစရမည္။ ရန္သူ စက္ရုပ္ အေရအတြက္က ၆၅ ရုပ္ျဖစ္သည္။

အခိ်န္သိ္ပ္မရေတာ့။ ျပန္ေရာက္လာသည့္ သူ႔စက္ရုပ္မ်ားထဲမွ လက္ေရြးစင္ စက္ရုပ္ ၅ ရုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ကာ သူတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားထဲသို႔ ပရိုဂရမ္အသစ္မ်ား ထည့္သြင္း ရသည္။

သူတဦးတည္းမႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ တျခားစက္ရုပ္မ်ားကိုပါ ကူညီခိုင္းရသည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းမေပၚတြင္ လူမ်ား စက္ရုပ္မ်ား ေရာေထြးဆူညံလာၿပီျဖစ္၏။

မီးေရာင္မ်ားလည္း လင္းထိ္န္လာၿပီး လူမ်ားမွာ သူတို႔၏အနာဂတ္ကိုမသိဘဲ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ကိုသာ အာရံုစိုက္ေနၾကသည္။

ကမၻာႀကီးတခုလံုး ေရမ်ားလႊမ္းၿခံဳသြားၿပီး အစေပ်ာက္သြားလွ်င္ အၾကမ္းဖက္သမား တစုက အဂၤါၿဂိဳဟ္ေပၚတြင္ ကမၻာသစ္တခုကို စတင္တည္ေထာင္မည္ျဖစ္သည္။

ကမၻာရြာႀကီး မပ်က္စီးေရးက ေလာေလာဆယ္ သူ႔ လက္ထဲ တြင္သာရွိသည္ကို ဦးသကၠ သိသည္။

“ဘုရား ဘုရား မီပါ့မလား .. အခ်ိန္က သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး”

သူ႔လက္မ်ားက ကြန္ပ်ဴတာ ခလုပ္ေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနသကဲ့သို႔ သူ႔စက္ရုပ္မ်ားက သူ႔နည္းတူ လုပ္ေဆာင္ေပး ေနသည္္။ ညေန ေျခာက္နာရီ ဆယ္မိနစ္တြင္ အားလံုး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ စက္ရုပ္အားလံုးကို သူကိုယ္တုိင္ စစ္ေဆး ၿပီးသြားေတာ့ ခုနစ္နာရီ ထိုးေတာ့မည္။

စက္ရုပ္အားလံုး ယာဥ္ေပၚတက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားခ်ိန္တြင္ သူ႔စိတ္ တဝက္ ေအးရၿပီျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔စက္ရုပ္မ်ား အခ်ိန္မီလုပ္ႏုိင္ပါ့မလားဆိုတာ သံသယ ရွိေနေသးသည္။

တဘက္ရန္သူ စက္ရုပ္မ်ား၏ ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္ ပရိုဂရမ္အသစ္မ်ား ထည့္သြင္း၍ မွတ္ဥာဏ္ေဟာင္းမ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ရန္မွာ သူ႔စက္ရုပ္အတြက္ ခက္ခဲေသာအလုပ္ မဟုတ္မွန္း ဦးသကၠ သိထားေသာ္လည္း စိုးရိမ္စိတ္က ရွိေန ေသးသည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အႏၱရာယ္ က်ေရာက္ခဲ့လွ်င္ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သူ႔မ်က္လံုး မ်ားကို ေမာ္နီတာေပၚသို႔ ျပန္ေရႊ႕လိုက္၏။

ရန္သူစက္ရုပ္မ်ားကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ၾကည့္လိုက္သည္။

စက္ရုပ္မ်ားအားလံုး သူတို႔ မ်က္ႏွာ မူရာ အရပ္ကို မမွိတ္မသံု ၾကည့္၍ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္ …။ ထိုစဥ္ .. သူ႔နားထဲတြင္ သူ႔အဖိုး ေျပာခဲ့ေသာ ပံုျပင္ ..။

“ဟုတ္တယ္ အဆင္မေျပရင္ေတာ့ အားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရမွာပဲ။ ကံဆိုးရင္ ငါ့ေကာင္ေတြေကာ တစစီ ဖ်က္ဆီး ပစ္ရမယ္”

စိတ္ကူးရသည့္အတိုင္း က်န္ရွိေနေသာ စက္ရုပ္မ်ားထဲမွ စက္ရုပ္အမွတ္ ၀၀၃ ကိုေရြးလိုက္သည္။ ထုိ စက္ရုပ္တြင္ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးကို တပ္ဆင္ကာ တေယာက္စီး ယာဥ္ငယ္ တစီးေပၚ အသင့္ တက္ခိုင္းထားသည္။ အခ်ိန္နီးသည္အထိ အဆင္မေျပလွ်င္ ထိုယာဥ္ငယ္ကို ဗံုးအျဖစ္ အသံုးျပဳကာ အားလံုးကို ေဖာက္ခြဲလိုက္ရမည္ ျဖစ္သည္။

“ဒီလိုက်ေတာ့လည္း အဖိုးရဲ႕ ေရွးေဟာင္းနည္းေတြက အသံုးဝင္သားပဲ”

သူ႔စိတ္အနည္းငယ္ ေအးသြားသည္။ နာရီလက္တံမွာ ၈ နာရီတိတိကို ညႊန္ျပေနျပီ။ သူ႔စက္ရုပ္မ်ား အလုပ္စတင္ လုပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပ၏။ သူ႔အခန္းထဲတြင္ နာရီ တခ်က္ခ်က္ျမည္သံမွလြဲ၍ ဘာသံမွ မၾကားရ။ တခ်က္ တခ်က္ လမ္းမေပၚမွ အသံမ်ားက ဝင္ဝင္လာတတ္သည္။

ထိုအသံမ်ားမွလြဲလွ်င္ နာရီစက္သံ တခ်က္ခ်က္သာ ၾကားေနရ၏။

သူ႔စက္ရုပ္တရုပ္ခ်င္းစီ၏ အလုပ္လုပ္ပံုကို ေမာ္နီတာေပၚတြင္ အနီးကပ္ ဆြဲယူ ၾကည့္ရႈလိုက္သည္။ စိတ္ေက်နပ္ စရာ ေကာင္းလွ၏။

အခ်ိန္ကလည္း ည ၁၁ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။

ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတင္ ယာဥ္ကို လႊတ္သင့္ မလႊတ္သင့္ သူ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေသး။

ထိုယာဥ္ပ်ံကို ၁၂ နာရီထိုးရန္ ၁၅ မိနစ္ အလုိတြင္ လႊတ္ရန္ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

စကၠန္႔တံေလးက တခ်က္ခ်က္ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ ၁၀ မိနစ္ အလုိတြင္ ရန္သူစက္ရုပ္မ်ား အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားသြားသည္။

လက္နက္မ်ားကို ပစ္လႊတ္ရန္ စတင္ ခ်ိန္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ….

ေျခာက္ေထာင္ ဆိုသည့္အသံ စတင္ ေပၚထြက္လာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆက္တုိက္ဆိုသလို ..

“ငါးေထာင့္ကိုးရာ ကိုးဆယ့္ကိုး”

“ငါးေထာင့္ကိုးရာ ကိုးဆယ့္ရွစ္”

“………………. ကိုးဆယ့္ ခုနစ္”

“………………………………..”

ဆိုေသာ အသံမ်ားေပၚလာသည္။


ကိန္းဂဏန္းမ်ား စတင္ေရတြက္ေနၿပီ။ ဦးသကၠ၏ စက္ရုပ္မ်ားလည္း အျပင္း အထန္ အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။

“………………………………..”

“သံုးေထာင့္ ငါးရာ”

“သံုးေထာင့္ေလးရာ ေလးဆယ့္ကိုး”

ဆိုေသာအသံ။ ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း ဦးသကၠ၏ စက္ရုပ္မ်ားအားလံုး ၿပိဳင္တူ ၿပီးေတာ့ အားလံုး တၿပိဳင္နက္ ေအာ္လိုက္ၾကသည္ ..။

“ၿပီးၿပီ”

ကိန္းဂဏန္းမ်ား ေရသံမၾကားရေတာ့ ..။ ရန္သူ႔စက္ရုပ္မ်ားအားလံုး လက္နက္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ် လိုက္ၾကသည္။

“ေဟး”

ဦးသကၠႀကီးအသံ ဟိန္းထြက္လာသည္။ ထိုင္ေနရာမွ ဝမ္းသာအားရ ထခုန္ၿပီး သူ႔စက္ရုပ္မ်ားကို ၾသဘာေပး သည့္အေနႏွင့္ လက္ခုပ္ တီး ဂုဏ္ျပဳလုိက္သည္။

“ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း .. ေျဖာင္း …..”

လက္ခုပ္ ငါးခ်က္တီးအၿပီး ေျခာက္ခ်က္ေျမာက္ တီးမည္အလုပ္တြင္ ဦးသကၠ၏ လက္ႏွစ္ဘက္က ေလထဲတြင္ တန္းလန္းႀကီး ရပ္တံ့သြား၏။

ဦးသကၠ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေရြ႕လ်ားျခင္းမရွိ ၿငိမ္သြားသည္။

“တြီ တီြတြီ .. ဂ်စ္ ဂ်စ္ .. ဂြစ္” ဆိုေသာ အသံမ်ားေပၚလာၿပီး ဦးသကၠ၏ နဖူးတည့္တည့္မွ မီးနီကေလး အဝါေရာင္ ေျပာင္းသြားကာ လံုးဝ မွိတ္သြားသည္။

သူ႔ေနာက္ေက်ာတည့္တည့္မွ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ ေပၚတြင္ လႈပ္ရွား သြားလာေနေသာ ျမားကေလး လုံးဝ ၿငိမ္ သက္သြားၿပီ။ ခဏအၾကာတြင္ ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ စာတန္းတတန္းေပၚလာသည္။

Robot Number 100 … U Thet Ca out of service .. ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းေပၚတြင္ေအာ္ဟစ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးဆီက တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္သံႀကီး ေပၚထြက္လာသည္ ။

“ဟက္ပီးနယူးရီးယား”