လူ ့ေလာကထဲတြင္ မည္သူမဆုိ မိတ္ေဆြမ်ား ရွိၾကေပသည္။ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမရွိေသာလူ ဟူ၍ ရွားပါးေလာက္ေပသည္။ အနည္းဆံုးမိတ္ေဆြစစ္ မရွိလွ်င္ မိတ္ေဆြတုေတာ့ ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ ေသရည္ဆုိင္၌သာ အေဖာ္ျဖစ္ေသာသူသည္ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ မိတ္ေဆြမည္၏။ မိတ္ေဆြမိတ္ေဆြဟု ေခၚ၍ မ်က္ေမွာက္၌သာ အေဖာ္သဟဲျဖစ္လ်က္ မ်က္ကြယ္၌ ရန္သူသဖြယ္ျဖစ္ေသာသူသည္ ဟန္ေဆာင္မိတ္ေဆြ မည္၏။ အၾကင္သူသည္ အေၾကာင္းကိစၥ ျဖစ္ေပၚလတ္ေသာ္ အေဖာ္သဟဲ ျဖစ္၏။ ထုိသူသည္ မိတ္ေဆြစစ္ မည္၏။
မိတ္ေဆြတု
*ယူသာ ယူတတ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္မဟုတ္သည့္ မိတ္ေဆြတု။(အညဓတၳဳဟရ မိတ္ေဆြတု)
*နွုတ္မွ်ျဖင့္သာလွ်င္ (ေလာကြတ္) ေပးတတ္ေသာ မိတ္ေဆြစစ္ မဟုတ္သည့္ မိတ္ေဆြတု။(၀စီပရမ မိတ္ေဆြတု)
*အၾကိဳက္ကိုလို၍ ေျပာဆုိတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။(အႏုပိၸယဘာဏီ မိေဆြတု)
*ပ်က္စီးေၾကာင္း၌ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတု။(အပါယသဟာယ မိတ္ေဆြတု)
မိတ္ေဆြစစ္
*ေက်းဇူးျပဳတတ္ေသာ ေကာင္းေသာ စိတ္နွလံုးရွိသည့္ မိတ္ေဆြစစ္။(ဥပကာရ မိတ္ေဆြ)
*ခ်မ္းသာအတူ ဆင္းရဲလည္းအတူျဖစ္ေသာ ေကာင္းေသာစိတ္နွလံုးရွိသည့္ မိတ္ေဆြစစ္။(သမာနသုခဒုကၡ မိတ္ေဆြ)
*အက်ိဳးစီးပြားကို ေျပာၾကားတတ္ေသာ ေကာင္းေသာစိတ္နွလံုးရွိသည့္ မိတ္ေဆြစစ္။(အတၳကၡာယီ မိတ္ေဆြ)
*အစဥ္သနားတတ္ေသာ ေကာင္းေသာစိတ္နွလံုးရွိသည့္ မိတ္ေဆြစစ္။(အႏုကမၸက မိတ္ေဆြ)
မိတ္ေဆြတုကို ေရွာင္
ထုိမိတ္ေဆြမ်ိဳးသည္ စင္စစ္ယူသာယူတတ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ နွုတ္ျဖင့္သာ ေပးတတ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ အၾကိဳက္ကိုသာ လုိက္၍ ေျပာဆုိတတ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ ပ်က္စီးေၾကာင္း၌ အေပါင္းအေဖာ္ ျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြစစ္ မဟုတ္ေသာ ဤေလးေယာက္တုိ ့ကို ပညာရွိသည္ ေဘးရန္ရွိေသာခရီးကို ေ၀းစြာ ေရွာင္းၾကဥ္သကဲ့သို ့ ေ၀းစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။
မိတ္ေဆြစစ္ကို ခ်ဥ္းကပ္
ထုိမိတ္ေဆြမ်ိဳးသည္ ေက်းဇူးျပဳတတ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ ခ်မ္းသာအတူ ဆင္းရဲအတူ ျဖစ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ အက်ိဳးစီးပြားကို ေျပာၾကားတတ္၏။ ထုိမိတ္ေဆြသည္ အစဥ္သနားတတ္၏။ ပညာရွိတို ့သည္ ဤမိတ္ေဆြေလးေယာက္တုိ ့ကို အမိသည္ ရင္၌ ျဖစ္ေသာသားသုိ ့ ခ်ဥ္းကပ္သကဲ ့သို ့ ရုိေသစြာ ခ်ဥ္းကပ္ရမည္။ သီလနွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပညာရွိမိတ္ေဆြသည္ ေတာင္ထိပ္၌ ေတာက္ေလာင္ေသာ မီးကဲ ့သို ့ ထြန္းလင္းတင့္တယ္ပါသည္။
''ငါအုိသြားေသာအခါ''
ငါအုိသြားေသာအခါ ငါဟာ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ည့္နဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ် ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ ့အခါ အကၤ် ီ၊ လံုခ်ည္ ဖုိသီဖတ္သီျဖစ္ေနတဲ ့အခါ င့ါကိုမရြံြပါနဲ ့၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ ့တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ျပန္သတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ ့ စကားေတြ ျပန္ေျပာမိတဲ ့အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီး နားေထာင္ေပးပါ။ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ ့ေတြ စတဲ ့ပံုျပင္ေတြ မရိုးေအာင္ေျပာရင္း ငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့့ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္ေတြ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊ တာေတြကို သတိရေပးပါ။ မလွဳပ္ရွားနုိင္လို ့ ေရခ်ိဳးဖုိ ့ အကူအညီ လုိတဲ့အခါ ငါ့ကို မျငိဳျငင္ပါနဲ ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေျခာက္တစ္လွည့္ ေရခ်ိဳးေပးခဲ ့ဖူးတဲ ့ ပံုရိပ္ေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။ ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ ့ရင္ မေလွာင္ပါနဲ ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိတ္ရွည္စြာငါျပန္ေျဖခဲ ့တာကို သတိရေပးပါ။ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္နုိင္တဲ ့အခါ ခြန္အားပါတဲ ့လက္တစ္စံုနဲ ့ငါ့ကို ကူတြဲေပးၾကပါ။ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့အုိစာသြားတဲ ့ ငါ့ကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ ့။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။ အရန္တုန္းက လူ ့ဘ၀သက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညြန္ခဲ ့သလုိ အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အတြက္ ေဖာ္ျပဳေပးပါ။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ ့ ေအးျမမွဳေတြကို ငါျပံဳးျပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။အဲ့ဒီအျပံဳးေတြထဲ မွာမဆံုးတဲ ့ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ ့ရမွာပါ။
တတိယလူ
"အခ်စ္ဆိုတာ လွပစြာလြဲမွားျခင္း" လို႕ မ်က္လံုးကိုမွိတ္၊နားကိုပိတ္ျပီး ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတေယာက္လိုု မဆိုလိုက္ပါနဲ႕လား သူငယ္ခ်င္းရယ္...။ အဲဒီစကားလံုးလွလွေတြရဲ႕ေနာက္မွာ သန္႕႐ွင္းျဖဴစင္တဲ႕အခ်စ္တခု တည္႐ွိေနတယ္လို႕ ငါဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္ေပးလို႕မရဘူး...။ ငါလဲနင္႕လို အနုပညာသမားေပမယ္႔ ကိုယ္က်င္႔တရားကို ႐ူးသြပ္စြာအေလးထားတယ္...။ ပိုင္ဆိုင္သူကိုယ္စီ႐ွိလ်က္နဲ႕ စိတ္သာယာမွူေနာက္ကိုလိုက္တဲ႔႔ အဲဒီလို ညစ္ေထးေထးခံစားမွူေတြ နင္႔ဆီမွာေရာဂါပိုးတခုလို ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ဝင္ေရာက္ေနွာက္ယွက္လိုက္ပါလိမ္႔...။ ကိုယ္ကိုတိုင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ခ်စ္ခင္သက္ဝင္လို႕ ေ႐ြးခ်ယ္ထားခဲ႕သူတေယာက္က အခုေတာ႔ နင္နဲ႕languageခ်င္း မတူေတာ႔ဘူးတဲ႕လား...။ နင္႕ကဗ်ာေတြ၊နင္႕စာေတြက ခံစားနားလည္ေပးတတ္လြန္းသူတေယာက္လက္ထဲက်မွ အသက္ဝင္လွူပ္႐ွားသတဲ႕လား...။ ရင္ခုန္သံေတြ ကာရန္ညီမွ အိပ္မက္ေတြခ်ဳိျမတယ္ဟာလို႕ အိပ္မက္ထဲက နုိးထသူတေယာက္လို ေယာင္ယမ္းေနတဲ႔နင္႔ကိုၾကည့္ျပီး ငါယူက်ဳံးမရ ျဖစ္မိတယ္...။ သူငယ္ခ်င္း...အရာအားလံုးက အစီအစဥ္တက် ေနသားက်ေနခဲ႔ျပီးမွ ဘာေၾကာင္႔ျဖိဳခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ခ်င္ရတာလဲ...။
စိတ္ခံစားမွူေနာက္ကိုလိုက္တယ္ဆိုရာမွာ စည္း၊ေဘာင္ေတြ႐ွိသင္႔တယ္...။ ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမွူ၊ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြကို ေမ႔ပစ္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲသင္႔ဘူး...။ နင္႔အတၱေၾကာင္႔က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ငါမုန္းတယ္...။ နင္႔ရဲ႕အဆိပ္ျပင္းတဲ႔ ျငီးျငဴသံေတြက ခါးသက္တယ္...။တဆိတ္သူငယ္ခ်င္းရယ္...ငါက 3rd Party ကိုမုန္းတတ္တယ္...။ ခ်ားလ္မင္းသားနဲ႔ကယ္မီလာရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ေဖာက္ျပန္မွူကို ငါနဲနဲေလးမွ နားလည္ေပးလို႕မရသလို၊ ဘရက္ပစ္နဲ႕ဂ်ဳိလီရဲ႕ ပတ္သက္မွူကိုလဲ ဘယ္လိုမွ လက္ခံေပးလို႕မရဘူး...။
"အနုပညာကို မခံစားတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက သူ႕ဘဝက ငါ႕ဘဝလိုပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နုိင္လွတယ္" ဆိုတဲ႕နင္႔စကားက ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ႔ မိသားစုနွစ္ခုကို ဓားခ်ြွန္ခ်ြွန္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ေမြွေနွာက္ေစတဲ႔စကား၊ လူမသိသူမသိ ေဖာက္ျပန္တတ္သူတို႕ရဲ႕ဆင္ေျခလို႕ ငါေျပာရင္နင္စိတ္ဆိုးမွာလား...။ ဒါ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးစာေရးဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ဘူး...။ ဘဝစစ္စစ္ေတြ...။ ငါကေတာ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေလးေတြ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ အဲဒီလိုေဖာက္ျပန္မွူမ်ဳိး ဝတၳဳထဲမွာေတာင္ အားမေပးဘူး...။ အနုပညာကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ခံစားလြယ္တဲ႔နွလံုးသားကို လြဲမွားစြာ အသံုးမခ်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေစတနာမ်ဳိးေစ႔မွန္မွ အပင္သန္မယ္...။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မသန္႕႐ွင္းမစင္ၾကယ္ရင္ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔အနုပညာက ဘယ္လိုမ်ားမြန္ျမတ္နုိင္မလဲ...။ ခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္း...အနွစ္နွစ္အလလက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔ရတဲ႕ မိသားစုဘဝေလးဟာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အမိွူက္ကေလးတစေၾကာင္႔ ျပာမက်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေလ်ာ႔ရဲရဲတြဲထားတဲ႔လက္ေတြ ျပန္ျပင္ျပီး ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ တြဲလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္း...။ နင္႔နံေဘးက ဘဝလက္တြဲေဖာ္စစ္စစ္က ကဗ်ာေတြ၊စာေတြမဖြဲ႕တတ္ရင္သာေနမယ္၊ သစၥာေမတၱာနဲ႕ နင္႕ဘဝကို တသက္လံုး လံုျခံဳမွုေပးမယ္႕သူဆိုတာ သံသယကင္းကင္းနဲ႕ ယံုလိုက္ပါေနာ္...။
စိတ္ခံစားမွူေနာက္ကိုလိုက္တယ္ဆိုရာမွာ စည္း၊ေဘာင္ေတြ႐ွိသင္႔တယ္...။ ဘာသာတရား၊ယဥ္ေက်းမွူ၊ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာေတြကို ေမ႔ပစ္ရေလာက္ေအာင္ မမိုက္မဲသင္႔ဘူး...။ နင္႔အတၱေၾကာင္႔က်တဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို ငါမုန္းတယ္...။ နင္႔ရဲ႕အဆိပ္ျပင္းတဲ႔ ျငီးျငဴသံေတြက ခါးသက္တယ္...။တဆိတ္သူငယ္ခ်င္းရယ္...ငါက 3rd Party ကိုမုန္းတတ္တယ္...။ ခ်ားလ္မင္းသားနဲ႔ကယ္မီလာရဲ႕ ကမာၻေက်ာ္ေဖာက္ျပန္မွူကို ငါနဲနဲေလးမွ နားလည္ေပးလို႕မရသလို၊ ဘရက္ပစ္နဲ႕ဂ်ဳိလီရဲ႕ ပတ္သက္မွူကိုလဲ ဘယ္လိုမွ လက္ခံေပးလို႕မရဘူး...။
"အနုပညာကို မခံစားတတ္တဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕လက္ထဲက သူ႕ဘဝက ငါ႕ဘဝလိုပဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕နုိင္လွတယ္" ဆိုတဲ႕နင္႔စကားက ခ်မ္းေျမ႕ေနတဲ႔ မိသားစုနွစ္ခုကို ဓားခ်ြွန္ခ်ြွန္နဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ ေမြွေနွာက္ေစတဲ႔စကား၊ လူမသိသူမသိ ေဖာက္ျပန္တတ္သူတို႕ရဲ႕ဆင္ေျခလို႕ ငါေျပာရင္နင္စိတ္ဆိုးမွာလား...။ ဒါ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီးစာေရးဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ေပါ႕ပ်က္ပ်က္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ဘူး...။ ဘဝစစ္စစ္ေတြ...။ ငါကေတာ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသားသမီးေလးေတြ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစမယ့္ အဲဒီလိုေဖာက္ျပန္မွူမ်ဳိး ဝတၳဳထဲမွာေတာင္ အားမေပးဘူး...။ အနုပညာကို ခုတံုးလုပ္ျပီး ခံစားလြယ္တဲ႔နွလံုးသားကို လြဲမွားစြာ အသံုးမခ်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေစတနာမ်ဳိးေစ႔မွန္မွ အပင္သန္မယ္...။ ကိုယ္ကိုတိုင္က မသန္႕႐ွင္းမစင္ၾကယ္ရင္ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ႔အနုပညာက ဘယ္လိုမ်ားမြန္ျမတ္နုိင္မလဲ...။ ခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္း...အနွစ္နွစ္အလလက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ႔ရတဲ႕ မိသားစုဘဝေလးဟာ ဘာမဟုတ္တဲ႔ အမိွူက္ကေလးတစေၾကာင္႔ ျပာမက်သင္႔ဘူးေနာ္...။ ေလ်ာ႔ရဲရဲတြဲထားတဲ႔လက္ေတြ ျပန္ျပင္ျပီး ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ တြဲလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္း...။ နင္႔နံေဘးက ဘဝလက္တြဲေဖာ္စစ္စစ္က ကဗ်ာေတြ၊စာေတြမဖြဲ႕တတ္ရင္သာေနမယ္၊ သစၥာေမတၱာနဲ႕ နင္႕ဘဝကို တသက္လံုး လံုျခံဳမွုေပးမယ္႕သူဆိုတာ သံသယကင္းကင္းနဲ႕ ယံုလိုက္ပါေနာ္...။
မိုးခါးေရ
ဒီပန္းခ်ီကားေ႐ွ႕မွာ က်ဳပ္ရပ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ တစံုတရာကို ေတြ႕နုိးနုိးနဲ႕ ႐ွာေဖြေနမိဆဲ။ တခုခုကေတာ့ ေသခ်ာစြာမွားယြင္း ေနခဲ့ၿပီ။ နံေဘးမွာက်ဳပ္နဲ႕အတူ ဒီပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ေနတဲ႕သူဆီ ေမးခြန္းေတြႃပိုက်မယ္႕ဆဲဆဲ။
"အခုလာေနတာ ဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာေပါ့"
ဟန္က်လိုက္တာ။ က်ဳပ္ရင္ထဲ အေတာ္ကသိကေအာက္နုိင္လွလြန္းလို႕ အန္ခ်ခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အတိအက်ဆံုးေျဖနုိင္မယ့္သူက အခုလာေနတဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာကလြဲလို႕ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္နုိင္ဦးမလဲ။ သူအနားေရာက္လာတဲ႕အခါ က်ဳပ္ေ႐ွ႕အရင္ နံေဘးကလူရဲ႕စကားေၾကာင္႕ က်ဳပ္နုွတ္ေတြဆြံ႕အသြားတယ္။
"ကြန္ကရက္က်ဳေလး႐ွင္းဆရာ...အေတာ္ကိုလက္ရာေျမာက္ပါတယ္...ပန္းခ်ီကားနာမည္နဲ႕လဲ အလြန္လိုက္ဘက္ပါတယ္"
က်ဳပ္ကပဲ လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့တာလား။ က်ဳပ္အစာမေၾကတာက အဲဒီပန္းခ်ီကားနာမည္ပါ။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ အႁဖူေရာင္ေဆးတစက္ေတာင္ စြန္းထင္းမေနတဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကားနာမည္က "အႁဖူေရာင္" တဲ႔။ က်ဳပ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဒါပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မွုပဲ။ က်ဳပ္ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရခင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီပန္းခ်ီကားနား ေရာက္လာၾကတယ္။ ထူးဆန္းတာက က်ဳပ္နံေဘးကလူရဲ႕စကားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ။ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ႔ ခ်ီးမြမ္းသံေတြၾကားက သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႕ က်ဳပ္ကို သတိမထားမိ႐ွာဘူး။ က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ ေနမရတဲ့အဆံုး ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြ က်ဳပ္အေပၚပံုက်လာတယ္။ က်ဳပ္က ပန္းခ်ီဆရာကိုပဲ တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး အသိခ်င္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္တယ္။
"ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကို ဒီနာမည္ေပးထားတာ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ မွားယြင္းမွုတခုလား"
ေမးခြန္းအဆုံးမွာ ပန္းခ်ီဆရာခဏၿငီမ္သက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္တယ္။ အနားမွာ႐ွိတဲ႕ လူေတြအားလံုးကလဲ ဝိုင္းရယ္ၾကတာ ရယ္သံေတြက ပန္းခ်ီျပခန္းတခုလံုး ဖုံးလြွမ္းသြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း။ ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတဲ့ အႁပုအမူလဲ။ ပန္းခ်ီဆရာဟာ က်ဳပ္လံုးဝေမၽွာ္လင့္မထားတဲ႔ အေျဖစကားနဲ႕ က်ဳပ္ကို မတရား အနုိင္ယူဖို႕ ႄကိုးစားခဲ့တယ္။
"ဒီေလာက္ ႁဖူေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို မဲေမွာင္ေနတယ္လို႔ ျမင္ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္ေနကာမ်က္မွန္တလက္ေၾကာင့္ ျဖစ္မွာေပါ့"
က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြကို ေယာင္ယမ္းၿပီး စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေမြးကတည္းက ေနကာမ်က္မွန္ေတြမုန္းတတ္တဲ႕ က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာကို ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အဲဒီခန္းမထဲက ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့ေတာ႕တယ္။
"အခုလာေနတာ ဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာေပါ့"
ဟန္က်လိုက္တာ။ က်ဳပ္ရင္ထဲ အေတာ္ကသိကေအာက္နုိင္လွလြန္းလို႕ အန္ခ်ခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အတိအက်ဆံုးေျဖနုိင္မယ့္သူက အခုလာေနတဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာကလြဲလို႕ ဘယ္သူမ်ားျဖစ္နုိင္ဦးမလဲ။ သူအနားေရာက္လာတဲ႕အခါ က်ဳပ္ေ႐ွ႕အရင္ နံေဘးကလူရဲ႕စကားေၾကာင္႕ က်ဳပ္နုွတ္ေတြဆြံ႕အသြားတယ္။
"ကြန္ကရက္က်ဳေလး႐ွင္းဆရာ...အေတာ္ကိုလက္ရာေျမာက္ပါတယ္...ပန္းခ်ီကားနာမည္နဲ႕လဲ အလြန္လိုက္ဘက္ပါတယ္"
က်ဳပ္ကပဲ လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့တာလား။ က်ဳပ္အစာမေၾကတာက အဲဒီပန္းခ်ီကားနာမည္ပါ။ မဲမဲေမွာင္ေမွာင္နဲ႕ အႁဖူေရာင္ေဆးတစက္ေတာင္ စြန္းထင္းမေနတဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကားနာမည္က "အႁဖူေရာင္" တဲ႔။ က်ဳပ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဒါပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ လြဲေခ်ာ္မွုပဲ။ က်ဳပ္ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္ မရခင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီပန္းခ်ီကားနား ေရာက္လာၾကတယ္။ ထူးဆန္းတာက က်ဳပ္နံေဘးကလူရဲ႕စကားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူတဲ႕ ခ်ီးမြမ္းစကားေတြ။ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ႔ ခ်ီးမြမ္းသံေတြၾကားက သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႕ က်ဳပ္ကို သတိမထားမိ႐ွာဘူး။ က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ ေနမရတဲ့အဆံုး ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္ေတာ့ အားလံုးရဲ႕မ်က္လံုးေတြ က်ဳပ္အေပၚပံုက်လာတယ္။ က်ဳပ္က ပန္းခ်ီဆရာကိုပဲ တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး အသိခ်င္ဆံုးေမးခြန္းကို ေမးလိုက္တယ္။
"ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားကို ဒီနာမည္ေပးထားတာ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ မွားယြင္းမွုတခုလား"
ေမးခြန္းအဆုံးမွာ ပန္းခ်ီဆရာခဏၿငီမ္သက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ႔ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္တယ္။ အနားမွာ႐ွိတဲ႕ လူေတြအားလံုးကလဲ ဝိုင္းရယ္ၾကတာ ရယ္သံေတြက ပန္းခ်ီျပခန္းတခုလံုး ဖုံးလြွမ္းသြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း။ ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္ ခံျပင္းစရာေကာင္းတဲ့ အႁပုအမူလဲ။ ပန္းခ်ီဆရာဟာ က်ဳပ္လံုးဝေမၽွာ္လင့္မထားတဲ႔ အေျဖစကားနဲ႕ က်ဳပ္ကို မတရား အနုိင္ယူဖို႕ ႄကိုးစားခဲ့တယ္။
"ဒီေလာက္ ႁဖူေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို မဲေမွာင္ေနတယ္လို႔ ျမင္ရတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္ေနကာမ်က္မွန္တလက္ေၾကာင့္ ျဖစ္မွာေပါ့"
က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြကို ေယာင္ယမ္းၿပီး စမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေမြးကတည္းက ေနကာမ်က္မွန္ေတြမုန္းတတ္တဲ႕ က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာကို ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အဲဒီခန္းမထဲက ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့ေတာ႕တယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ
အခ်စ္ဆိုတာ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း၊ ေပးဆပ္အနစ္နာခံျခင္း၊ ႐ူးသြပ္စြာ စြဲလန္းျခင္း၊ အျပန္အလွန္နားလည္ေပးျခင္း၊ သံေယာဇဥ္ႄကိုးတိုးေနွာင္ျခင္း၊ သစၥာထားျခင္း.... ဒီလို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဟိုးေ႐ွးကတည္းက အဓိပၸါယ္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ အခ်စ္ခရီးလမ္းေတြက ဖေယာင္းလမ္း၊ တခ်ိဳ႕က ခေရာင္းလမ္း။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ တသက္မွာတခါထဲ ပြင့္တဲ့ပန္းတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေမြးဖြားလို႕ရျပန္တယ္တဲ့။ ဒီၾကားထဲ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဘဝေတြ လွပလာသလို၊ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ဘဝေတြ ပ်က္စီးသြားတတ္ေသး။ အဲဒီလို ႐ွဴပ္ေထြးလြန္းတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ေမ့မရနုိင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတခုက အၿမဲအေတြးထဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ ကိုကိုရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထား သို႕မဟုတ္ ညီမေလး။ တေယာက္အတြက္ အခ်စ္က အဓိပၸါယ္တမ်ိဳးဆီ။ အဲဒီ ထား ဆိုတဲ့ ကၽြန္မဝမ္းကြဲ အေဒၚရဲ႕ ဒဏၤာရီဆန္ဆန္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေလး တပုဒ္ေဝမၽွပါရေစ။
********************
"ေမာင့္ရဲ႕ထား"
ျမင္လိုက္တိုင္း အသက္႐ွဴမွားရတဲ့ထားရယ္။ ေျခမ်က္စိထိ ႐ွည္တဲ့ မင္းဆံနြယ္ေတြကပဲေမာင့္ကို ဖမ္းစားတာလား၊ နွင္းဆီငံုေလးလို မင္းမ်က္နွာဖူးဖူးေလးကပဲ ေမာင့္ကို ႐ူးသြပ္ေစတာလား၊ ေသခ်ာတာက မင္းရဲ႕ေျခဖဝါးနုနုေလးက ေမာင့္နွလံုးသားေနရာ အနွံ႕မွာ။
"ထား"
"႐ွင္"
"ဒီေန႕ဟာ ေမာင့္ဘဝရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးေန႕တေန႕ ျဖစ္ပါရေစ"
ထားလက္ထဲက အဝါေရာင္လက္ကိုင္ပုဝါေလးက ေၾကမြတြန္႕လိန္။ ႐ွက္ေနတာလားထားရယ္။
"ထားအေျဖေလးကို ေမာင္ၾကားခ်င္ၿပီ"
ထားကမ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္ေတြဝင့္လို ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အရိပ္တခု။ အဲဒါ အခ်စ္ပဲလားထား။
ထားက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဒုတ္ကေလးနဲ႕ေရးျခစ္လိုက္တယ္။
"ေမာင္႔ကိုခ်စ္တယ္"တဲ့။
ဒီကမာၻမွာေမာင္အေပ်ာ္ဆံုး။ ထားလက္ဖဝါးေလးကို ဆုတ္ကိုင္ေတာ့ ေရခဲတံုးေလးလို ေအးျမေနတယ္။
"ထားရယ္...ဒီကေန႕ကစလို႕ ထားအတြက္ အရာရာေဝမၽွခံစားနားလည္ေပးမယ့္ ကိုယ္ပြားေလးတေယာက္ အၿမဲ႐ွိေနၿပီလို႕ ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့ေနာ္"
ထားက အႃပံုးခ်ိဳခိ်ဳေလးနဲ႕ ညင္သာစြာ ေခါင္းၿငိမ့္တယ္။
********************
"ကိုကိုရဲ႕ညီမေလး"
"ဟယ္...ကိုကိုျပန္လာၿပီ...ညီမေလးဖို႔ ဘာေတြ ဝယ္ခဲ့လဲ"
အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္နုိးခဲ့ရတဲ့ပန္းကေလး။ မင္းဟာ ကိုကို႕မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အၿမဲႁဖူေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ့ စပယ္ပြင့္ေလးပါ။ ကိုကို ၾကားသမၽွ မွားယြင္းမွူေတြျဖစ္ပါေစ။
"ဒီမွာ...ညီမေလးအတြက္"
"ေဟး..ဒါမွတို႕ကိုကို"
ကေလးရယ္။တို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အနွစ္နွစ္အလလက အထပ္ထပ္ခ်ည္ေနွာင္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ႃကိုးေတြကို ဘယ္သူက အလြယ္တကူ ျဖတ္ေတာက္လို႕ရနိုင္မလဲ။
"ညီမေလး"
"ကိုကိုမ်က္နွာလဲ မေကာင္းပါလား...အလုပ္ကိစၥအဆင္မေျပဘူးလားဟင္"
"ကိုကိုသူငယ္ခ်င္းသူရိန္ကေျပာတယ္...ညီမေလးနဲ႕ ဟိုတေလာက ေျပာင္းလာတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စနဲ႕ ႄကိုက္ေနၾကတယ္တဲ့...အဲဒါအမွန္ပဲလား"
ကိုယ့္အသံေတြ တုန္ခါသြားတယ္။ ေခါင္းငံု႕သြားတဲ့ ညီမေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလို႕ ျငင္းလိုက္ပါ ညီမေလးရယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္ကိုကို...သူညီမေလးကို ဖြင့္ေျပာထားတာၾကာပါၿပီ...ညီမေလးတို႕ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာ မၾကာေသးပါဘူး...သူက လူေကာင္းတေယာက္ပါ...ေမေမတို႕ ကိုကိုတို႕ သေဘာတူနုိင္မယ္ထင္လို႕ပါ"
ရင္ထဲက ဆို႕တက္လာတဲ့ တစံုတရာ။ သြားၿပီ။ ကိုကို မင္းကို တသက္လံုး ဆံုး႐ွဴးံရေတာ့မွာလား။
"ညီမေလး...ညေနက်ရင္...ခေရပင္ေအာက္ကိုလာခဲ့ေနာ္...ကိုကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္"
********************
"ညီမေလးရဲ႕ကိုကို"
ကိုကို႕လက္ထဲမွာ ခါတိုင္းလို ညီမေလးအတြက္ ခေရပြင့္ေတြမ႐ွိ။ အေဝးတေနရာကို ေၾကကြဲစြာ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္တစ။ ညီမေလးေၾကာင့္လား။
"ကိုကို...ညီမေလးကို စိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ညီမေလး...ကိုကို ခုေျပာမယ့္စကားေတြကို အေလးအနက္ နားေထာင္ေပးပါ...ၿပီးရင္ ညီမေလးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သိခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"
"ကိုကိုဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုရင္ သိပ္အတၱႀကီးတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ...အနွစ္နွစ္အလလက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းကေလးကို ဘယ္သူမွမေပးနိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ျမတ္နုိးတယ္"
"ကိုကိုဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ညီမေလးကို ကိုကိုခ်စ္တယ္"
"ညီမေလးလဲ ကုိကို႕ကိုခ်စ္တာပဲ"
"မဟုတ္ဘူး...ကိုကိုက ညီမေလးကို ခ်စ္သူတေယာက္လိုခ်စ္တာ"
"ဘယ္လို"
ဘယ္တုန္းကမွ ေမၽွာ္လင့္မထားတဲ့ စကားတခြန္း။ ကိုကိုဟာ ညီမေလးရဲ႕ေမြးစားအကိုဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အထိ ညီမေလးကိုကိုေပၚမွာ ႁဖူစင္ခဲ့တာ။ အဲဒီလို ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ေတြ ကိုကိုဆီမွာ ဝင္လာခဲ့လိမ့္မယ္လို႕ မေတြးမိခဲ့ဘူး။
"ကိုကိုညီမေလးကို လက္မထပ္ပါဘူး...ခုလိုပဲ ေဘးကေန ညီမေလးလိုအပ္သမၽွ ျဖည့္ဆီးေပးရင္း တသက္လံုးေနသြားမယ္...ညီမေလးလဲ ဘယ္သူကိုမွလက္မထပ္ရဘူး"
"ကိုကိုဘာေတြေျပာေနတာလဲ...ညီမေလးကစိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုကိုက အကိုအရင္းပဲ...ညီမေလးအိမ္ေထာင္ႁပုလဲ ကိုကိုဆက္ခ်စ္လို႕ရတာပဲ"
"မႁပုရဘူး...မင္းဘယ္သူနဲ႕မွမယူရဘူး"
"ကိုကို႐ူးေနၿပီ"
ဟုတ္တယ္။ ကိုကိုအ႐ူး။ ကိုကိုနဲ႕ညီမေလးရဲ႕အႁဖူေရာင္ဘဝကို ဖ်က္ဆီးရက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္...ကိုကို႐ူးေနၿပီ...အခ်စ္ေၾကာင့္႐ူးတာ"
"ကိုကို...ညီမေလးဘဝမွာ ေမာင့္ကို အခ်စ္ဆံုး...ေမာင့္ကိုပဲလက္ထပ္မယ္"
"မေျပာနဲ႕...မၾကားခ်င္ဘူး...ေအး..မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္မျပင္ရင္ ငါတခုခုလုပ္ရလိမ့္မယ္"
ကိုကိုရဲ႕ ေသြး႐ူးေသြးတန္းစကားေတြကို ညီမေလးဆက္မၾကားရပါေစနဲ႕။ ညီမေလးသြားပါရေစ။
********************
"ထားရဲ႕ေမာင္"
ေမာင္...အၿမဲၿငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးေနတဲ့ ေမာင္ဘဝေလးထဲ ထားဝင္လာခဲ့ေတာ့မယ္။
"ေမာင္...ထားတို႕ကိစၥ ေမေမ့ကိုဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီ"
"ဟာ..ဝမ္းသာလိုက္တာ ထားရယ္...ေယာကၡမႀကီးက သေဘာတူလားဟင္"
"ေမေမက ေမာင့္ကိုသိေနၿပီးသားဆိုေတာ့ သေဘာမတူစရာ မ႐ွိပါဘူးတဲ့...ဒါေပမယ့္ ေမာင့္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့...ေမာင္တို႕ဘက္က အေျခအေနလဲ သိခ်င္တယ္တဲ့"
"ေမာင့္ေမေမက ဟိုတေခါက္လာလည္ထဲက ထားကိုႀကိတ္သေဘာက်ေနတာ...ေမာင္တို႕ဘက္က အားလံုးok..ဘယ္ေတာ့ေယာကၡမႀကီးနဲ႕လာေတြ႕ရမလဲ"
"မနက္ျဖန္"
"ok..ပုဆိုးနဲ႕တိုက္ပံုဝတ္ခဲ့မယ္"
႐ြွင္ႁမူးေနတဲ့ ေမာင့္အေပ်ာ္ေတြထားဆီကူးလာတယ္။ ထားနဲ႕ေမာင္ အခ်စ္ခရီးေလး ေျဖာင့္ႁဖူးပါေစ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တစံုတရာကို စိတ္တထင္ထင့္။
********************
"ကိုကို၊ ေမာင္၊ ထား"
ကိုကို႕နွလံုးသားေတြကို ညီမေလးက လွလွပပနင္းေျခလိုက္ၿပီေပါ့။ ကိုကို႕ အခ်စ္ဥယ်ာဥ္ေလးကို ေျခစံုကန္ေတာ့မယ္ေပါ့။ သူမ်ားရင္ခြင္ထဲမွာ ညီမေလးကို ဘယ္လိုမွမထားခ်င္ဘူး။ တကယ္ဆို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမန္ဆန္သြားေအာင္ ညီမေလးလုပ္ရက္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႕ညီမေလးေစ့စပ္ေတာ့မယ္တဲ့။
အလွျပင္ဆိုင္ကျပန္လာတဲ့ညီမေလး။ မ်က္နွာမွာအႃပံုးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႕။ ေနာင္ဘဝကို ညီမေလးယံုသလားဟင္။ ကိုကိုကေတာ့ ယံုတယ္။
"ညီမေလး"
"အမေလး လန္႕လိုက္တာကိုကိုရယ္"
"ညီမေလးရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ တကယ္မျပင္ေတာ့ဘူးလား"
"ကိုကိုရယ္...ညီမေလးကိုခြင့္လြွတ္ပါ...ေမာင့္ကိုဘဝတသက္လံုးအတြက္ ရည္႐ြယ္ခ်စ္တာပါ"
သံေယာဇဥ္ေတြမွ မေထာက္ထား။ အစြမ္းကုန္ ရက္စက္ေတာ့မယ္လား ညီမေလး။ ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုမွဇာတ္သိမ္းမခံနုိင္ဘူး။ ကဲ..ကိုကိုနဲ႕အတူလိုက္ခဲ႕ေတာ့။ ေနာင္ဘဝဆီကို။
"ဟင္ကိုကို...ဒီဓားႀကီးက...မလုပ္ပါနဲ႕ညီမေလးေၾကာက္တယ္...ကိုကို...အား"
သြားနွင့္ေတာ့ညီမေလးေရ။ ကိုကို ခုလိုက္ခဲ့မယ္။ ေနာင္ဘဝက်ရင္ ကိုကိုနဲ႕ညီမေလးရဲ႕ အခ်စ္ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ ထာဝရမခြဲစတမ္းေပါ့။
********************
"သမီးေလး...သတိရလာၿပီ"
"ထား...ထားသတိရလာၿပီလား"
"ေမေမ...ေမာင္...ေမာင္..ထားမေသဘူးေနာ္"
"ထား...ဒါေတြမေတြးနဲ႕ေနာ္...ထားကို ေမာင္ေဆး႐ုံအခ်ိန္မီပို႕လိုက္နိုင္ပါတယ္ထားရယ္"
"ကိုကို...ထားကိုလုပ္ရက္တယ္ေမေမ...သူဘယ္မွာလဲ...ထားေၾကာက္တယ္"
"မေၾကာက္ပါနဲ႕သမီးရယ္...သူကိုယ့္သူခ်က္ခ်င္းအဆံုးစီရင္သြားခဲ့ပါၿပီ"
"႐ွင္"
"ထား...ဒါေတြေမ့ထားလိုက္...ထားေဘးမွာေမာင္႐ွိေနတယ္ေနာ္"
ပန္းပြင့္ေလးလို အၿမဲနူးညံ့လွပေနတဲ့ေမာင့္ရဲ႕ထား။ ခုေတာ့ မ်က္နွာမွာ ကန္႕လန္႕ဓားခုတ္ရာနဲ႕...သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ ထားရယ္။ ကံေကာင္းလို႕ ထားအသက္ေလးေမာင္ကယ္နုိင္ခဲ့တယ္။ ထားရယ္...ဘယ္လိုအေျခအေနေတြျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ထားကို တသက္လံုးေစာင့္ေ႐ွာက္သြားမွာပါ။ ထားကို ေမာင္အသက္ေလာက္ ျမတ္နုိုးတယ္။
********************
ထားကိုယ္ထား မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္တိုင္း အနွိုင္းမဲ့တဲ့ေမာင့္အခ်စ္ေတြအတြက္ ေမာင့္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ပလပ္စတစ္ဆာဂ်ရီလုပ္ခဲ႕ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွနဂို႐ုပ္ျပန္မရခဲ့တဲ့ ထား႐ုပ္ဆိုးဆိုးႀကီးကို ထားကိုယ္တိုင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေအာင္ ေမာင္ကစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ခုဆို ထားတို႕မွာ ခ်စ္စရာသမီးေလးတေယာက္နဲ႕ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာမိသားစုကေလးတခု ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ။ တခါတခါေတာ့ ေျခာက္ျခားစရာ အတိတ္ေတြေၾကာင္႕ ထားအိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တတ္တယ္။ အဲဒီအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကိုကိုအၿမဲပါတယ္။ ထားဘဝမွာ ထားကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေယာက်ၤားနွစ္ေယာက္႐ွိခဲ့တယ္။ တေယာက္ရဲ႕အခ်စ္က ထားကိုေအးျမေပ်ာ္႐ြွင္ေစၿပီး ေနာက္တေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကေတာ့ ပူျပင္းေလာင္ႃမိုက္ေစခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ဘဝမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမၿပီးလံုႃခံုမွူေပးနိုင္တဲ့ အခ်စ္တခုထဲသာလိုအပ္တာပါ။
********************
တန္ခူး
********************
"ေမာင့္ရဲ႕ထား"
ျမင္လိုက္တိုင္း အသက္႐ွဴမွားရတဲ့ထားရယ္။ ေျခမ်က္စိထိ ႐ွည္တဲ့ မင္းဆံနြယ္ေတြကပဲေမာင့္ကို ဖမ္းစားတာလား၊ နွင္းဆီငံုေလးလို မင္းမ်က္နွာဖူးဖူးေလးကပဲ ေမာင့္ကို ႐ူးသြပ္ေစတာလား၊ ေသခ်ာတာက မင္းရဲ႕ေျခဖဝါးနုနုေလးက ေမာင့္နွလံုးသားေနရာ အနွံ႕မွာ။
"ထား"
"႐ွင္"
"ဒီေန႕ဟာ ေမာင့္ဘဝရဲ႕ အေပ်ာ္ဆံုးေန႕တေန႕ ျဖစ္ပါရေစ"
ထားလက္ထဲက အဝါေရာင္လက္ကိုင္ပုဝါေလးက ေၾကမြတြန္႕လိန္။ ႐ွက္ေနတာလားထားရယ္။
"ထားအေျဖေလးကို ေမာင္ၾကားခ်င္ၿပီ"
ထားကမ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္ေတြဝင့္လို ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ အရိပ္တခု။ အဲဒါ အခ်စ္ပဲလားထား။
ထားက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဒုတ္ကေလးနဲ႕ေရးျခစ္လိုက္တယ္။
"ေမာင္႔ကိုခ်စ္တယ္"တဲ့။
ဒီကမာၻမွာေမာင္အေပ်ာ္ဆံုး။ ထားလက္ဖဝါးေလးကို ဆုတ္ကိုင္ေတာ့ ေရခဲတံုးေလးလို ေအးျမေနတယ္။
"ထားရယ္...ဒီကေန႕ကစလို႕ ထားအတြက္ အရာရာေဝမၽွခံစားနားလည္ေပးမယ့္ ကိုယ္ပြားေလးတေယာက္ အၿမဲ႐ွိေနၿပီလို႕ ယံုၾကည္လိုက္ေတာ့ေနာ္"
ထားက အႃပံုးခ်ိဳခိ်ဳေလးနဲ႕ ညင္သာစြာ ေခါင္းၿငိမ့္တယ္။
********************
"ကိုကိုရဲ႕ညီမေလး"
"ဟယ္...ကိုကိုျပန္လာၿပီ...ညီမေလးဖို႔ ဘာေတြ ဝယ္ခဲ့လဲ"
အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျမတ္နုိးခဲ့ရတဲ့ပန္းကေလး။ မင္းဟာ ကိုကို႕မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အၿမဲႁဖူေဖြးသန္႕စင္ေနတဲ့ စပယ္ပြင့္ေလးပါ။ ကိုကို ၾကားသမၽွ မွားယြင္းမွူေတြျဖစ္ပါေစ။
"ဒီမွာ...ညီမေလးအတြက္"
"ေဟး..ဒါမွတို႕ကိုကို"
ကေလးရယ္။တို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အနွစ္နွစ္အလလက အထပ္ထပ္ခ်ည္ေနွာင္ခဲ့တဲ့ သံေယာဇဥ္ႃကိုးေတြကို ဘယ္သူက အလြယ္တကူ ျဖတ္ေတာက္လို႕ရနိုင္မလဲ။
"ညီမေလး"
"ကိုကိုမ်က္နွာလဲ မေကာင္းပါလား...အလုပ္ကိစၥအဆင္မေျပဘူးလားဟင္"
"ကိုကိုသူငယ္ခ်င္းသူရိန္ကေျပာတယ္...ညီမေလးနဲ႕ ဟိုတေလာက ေျပာင္းလာတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာေပါက္စနဲ႕ ႄကိုက္ေနၾကတယ္တဲ့...အဲဒါအမွန္ပဲလား"
ကိုယ့္အသံေတြ တုန္ခါသြားတယ္။ ေခါင္းငံု႕သြားတဲ့ ညီမေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနတယ္။ မဟုတ္ဘူးလို႕ ျငင္းလိုက္ပါ ညီမေလးရယ္။
"ဟုတ္ပါတယ္ကိုကို...သူညီမေလးကို ဖြင့္ေျပာထားတာၾကာပါၿပီ...ညီမေလးတို႕ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာ မၾကာေသးပါဘူး...သူက လူေကာင္းတေယာက္ပါ...ေမေမတို႕ ကိုကိုတို႕ သေဘာတူနုိင္မယ္ထင္လို႕ပါ"
ရင္ထဲက ဆို႕တက္လာတဲ့ တစံုတရာ။ သြားၿပီ။ ကိုကို မင္းကို တသက္လံုး ဆံုး႐ွဴးံရေတာ့မွာလား။
"ညီမေလး...ညေနက်ရင္...ခေရပင္ေအာက္ကိုလာခဲ့ေနာ္...ကိုကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားေျပာစရာ႐ွိတယ္"
********************
"ညီမေလးရဲ႕ကိုကို"
ကိုကို႕လက္ထဲမွာ ခါတိုင္းလို ညီမေလးအတြက္ ခေရပြင့္ေတြမ႐ွိ။ အေဝးတေနရာကို ေၾကကြဲစြာ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို႕ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္တစ။ ညီမေလးေၾကာင့္လား။
"ကိုကို...ညီမေလးကို စိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ညီမေလး...ကိုကို ခုေျပာမယ့္စကားေတြကို အေလးအနက္ နားေထာင္ေပးပါ...ၿပီးရင္ ညီမေလးရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သိခ်င္တယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ကိုကို"
"ကိုကိုဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုရင္ သိပ္အတၱႀကီးတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ...အနွစ္နွစ္အလလက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပန္းကေလးကို ဘယ္သူမွမေပးနိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ္ျမတ္နုိးတယ္"
"ကိုကိုဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ညီမေလးကို ကိုကိုခ်စ္တယ္"
"ညီမေလးလဲ ကုိကို႕ကိုခ်စ္တာပဲ"
"မဟုတ္ဘူး...ကိုကိုက ညီမေလးကို ခ်စ္သူတေယာက္လိုခ်စ္တာ"
"ဘယ္လို"
ဘယ္တုန္းကမွ ေမၽွာ္လင့္မထားတဲ့ စကားတခြန္း။ ကိုကိုဟာ ညီမေလးရဲ႕ေမြးစားအကိုဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အထိ ညီမေလးကိုကိုေပၚမွာ ႁဖူစင္ခဲ့တာ။ အဲဒီလို ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ေတြ ကိုကိုဆီမွာ ဝင္လာခဲ့လိမ့္မယ္လို႕ မေတြးမိခဲ့ဘူး။
"ကိုကိုညီမေလးကို လက္မထပ္ပါဘူး...ခုလိုပဲ ေဘးကေန ညီမေလးလိုအပ္သမၽွ ျဖည့္ဆီးေပးရင္း တသက္လံုးေနသြားမယ္...ညီမေလးလဲ ဘယ္သူကိုမွလက္မထပ္ရဘူး"
"ကိုကိုဘာေတြေျပာေနတာလဲ...ညီမေလးကစိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုကိုက အကိုအရင္းပဲ...ညီမေလးအိမ္ေထာင္ႁပုလဲ ကိုကိုဆက္ခ်စ္လို႕ရတာပဲ"
"မႁပုရဘူး...မင္းဘယ္သူနဲ႕မွမယူရဘူး"
"ကိုကို႐ူးေနၿပီ"
ဟုတ္တယ္။ ကိုကိုအ႐ူး။ ကိုကိုနဲ႕ညီမေလးရဲ႕အႁဖူေရာင္ဘဝကို ဖ်က္ဆီးရက္တယ္။
"ဟုတ္တယ္...ကိုကို႐ူးေနၿပီ...အခ်စ္ေၾကာင့္႐ူးတာ"
"ကိုကို...ညီမေလးဘဝမွာ ေမာင့္ကို အခ်စ္ဆံုး...ေမာင့္ကိုပဲလက္ထပ္မယ္"
"မေျပာနဲ႕...မၾကားခ်င္ဘူး...ေအး..မင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္မျပင္ရင္ ငါတခုခုလုပ္ရလိမ့္မယ္"
ကိုကိုရဲ႕ ေသြး႐ူးေသြးတန္းစကားေတြကို ညီမေလးဆက္မၾကားရပါေစနဲ႕။ ညီမေလးသြားပါရေစ။
********************
"ထားရဲ႕ေမာင္"
ေမာင္...အၿမဲၿငိမ္းခ်မ္းေအးေဆးေနတဲ့ ေမာင္ဘဝေလးထဲ ထားဝင္လာခဲ့ေတာ့မယ္။
"ေမာင္...ထားတို႕ကိစၥ ေမေမ့ကိုဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီ"
"ဟာ..ဝမ္းသာလိုက္တာ ထားရယ္...ေယာကၡမႀကီးက သေဘာတူလားဟင္"
"ေမေမက ေမာင့္ကိုသိေနၿပီးသားဆိုေတာ့ သေဘာမတူစရာ မ႐ွိပါဘူးတဲ့...ဒါေပမယ့္ ေမာင့္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္တဲ့...ေမာင္တို႕ဘက္က အေျခအေနလဲ သိခ်င္တယ္တဲ့"
"ေမာင့္ေမေမက ဟိုတေခါက္လာလည္ထဲက ထားကိုႀကိတ္သေဘာက်ေနတာ...ေမာင္တို႕ဘက္က အားလံုးok..ဘယ္ေတာ့ေယာကၡမႀကီးနဲ႕လာေတြ႕ရမလဲ"
"မနက္ျဖန္"
"ok..ပုဆိုးနဲ႕တိုက္ပံုဝတ္ခဲ့မယ္"
႐ြွင္ႁမူးေနတဲ့ ေမာင့္အေပ်ာ္ေတြထားဆီကူးလာတယ္။ ထားနဲ႕ေမာင္ အခ်စ္ခရီးေလး ေျဖာင့္ႁဖူးပါေစ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ တစံုတရာကို စိတ္တထင္ထင့္။
********************
"ကိုကို၊ ေမာင္၊ ထား"
ကိုကို႕နွလံုးသားေတြကို ညီမေလးက လွလွပပနင္းေျခလိုက္ၿပီေပါ့။ ကိုကို႕ အခ်စ္ဥယ်ာဥ္ေလးကို ေျခစံုကန္ေတာ့မယ္ေပါ့။ သူမ်ားရင္ခြင္ထဲမွာ ညီမေလးကို ဘယ္လိုမွမထားခ်င္ဘူး။ တကယ္ဆို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမန္ဆန္သြားေအာင္ ညီမေလးလုပ္ရက္ခဲ့တယ္။ ဒီေန႕ညီမေလးေစ့စပ္ေတာ့မယ္တဲ့။
အလွျပင္ဆိုင္ကျပန္လာတဲ့ညီမေလး။ မ်က္နွာမွာအႃပံုးခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႕။ ေနာင္ဘဝကို ညီမေလးယံုသလားဟင္။ ကိုကိုကေတာ့ ယံုတယ္။
"ညီမေလး"
"အမေလး လန္႕လိုက္တာကိုကိုရယ္"
"ညီမေလးရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ တကယ္မျပင္ေတာ့ဘူးလား"
"ကိုကိုရယ္...ညီမေလးကိုခြင့္လြွတ္ပါ...ေမာင့္ကိုဘဝတသက္လံုးအတြက္ ရည္႐ြယ္ခ်စ္တာပါ"
သံေယာဇဥ္ေတြမွ မေထာက္ထား။ အစြမ္းကုန္ ရက္စက္ေတာ့မယ္လား ညီမေလး။ ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္လိုမွဇာတ္သိမ္းမခံနုိင္ဘူး။ ကဲ..ကိုကိုနဲ႕အတူလိုက္ခဲ႕ေတာ့။ ေနာင္ဘဝဆီကို။
"ဟင္ကိုကို...ဒီဓားႀကီးက...မလုပ္ပါနဲ႕ညီမေလးေၾကာက္တယ္...ကိုကို...အား"
သြားနွင့္ေတာ့ညီမေလးေရ။ ကိုကို ခုလိုက္ခဲ့မယ္။ ေနာင္ဘဝက်ရင္ ကိုကိုနဲ႕ညီမေလးရဲ႕ အခ်စ္ဥယ်ာဥ္ေလးထဲမွာ ထာဝရမခြဲစတမ္းေပါ့။
********************
"သမီးေလး...သတိရလာၿပီ"
"ထား...ထားသတိရလာၿပီလား"
"ေမေမ...ေမာင္...ေမာင္..ထားမေသဘူးေနာ္"
"ထား...ဒါေတြမေတြးနဲ႕ေနာ္...ထားကို ေမာင္ေဆး႐ုံအခ်ိန္မီပို႕လိုက္နိုင္ပါတယ္ထားရယ္"
"ကိုကို...ထားကိုလုပ္ရက္တယ္ေမေမ...သူဘယ္မွာလဲ...ထားေၾကာက္တယ္"
"မေၾကာက္ပါနဲ႕သမီးရယ္...သူကိုယ့္သူခ်က္ခ်င္းအဆံုးစီရင္သြားခဲ့ပါၿပီ"
"႐ွင္"
"ထား...ဒါေတြေမ့ထားလိုက္...ထားေဘးမွာေမာင္႐ွိေနတယ္ေနာ္"
ပန္းပြင့္ေလးလို အၿမဲနူးညံ့လွပေနတဲ့ေမာင့္ရဲ႕ထား။ ခုေတာ့ မ်က္နွာမွာ ကန္႕လန္႕ဓားခုတ္ရာနဲ႕...သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ ထားရယ္။ ကံေကာင္းလို႕ ထားအသက္ေလးေမာင္ကယ္နုိင္ခဲ့တယ္။ ထားရယ္...ဘယ္လိုအေျခအေနေတြျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ထားကို တသက္လံုးေစာင့္ေ႐ွာက္သြားမွာပါ။ ထားကို ေမာင္အသက္ေလာက္ ျမတ္နုိုးတယ္။
********************
ထားကိုယ္ထား မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္တိုင္း အနွိုင္းမဲ့တဲ့ေမာင့္အခ်စ္ေတြအတြက္ ေမာင့္ကို ေက်းဇူးတင္တယ္။ ပလပ္စတစ္ဆာဂ်ရီလုပ္ခဲ႕ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွနဂို႐ုပ္ျပန္မရခဲ့တဲ့ ထား႐ုပ္ဆိုးဆိုးႀကီးကို ထားကိုယ္တိုင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနေအာင္ ေမာင္ကစြမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ခုဆို ထားတို႕မွာ ခ်စ္စရာသမီးေလးတေယာက္နဲ႕ ေပ်ာ္႐ြွင္စရာမိသားစုကေလးတခု ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီ။ တခါတခါေတာ့ ေျခာက္ျခားစရာ အတိတ္ေတြေၾကာင္႕ ထားအိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တတ္တယ္။ အဲဒီအိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကိုကိုအၿမဲပါတယ္။ ထားဘဝမွာ ထားကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေယာက်ၤားနွစ္ေယာက္႐ွိခဲ့တယ္။ တေယာက္ရဲ႕အခ်စ္က ထားကိုေအးျမေပ်ာ္႐ြွင္ေစၿပီး ေနာက္တေယာက္ရဲ႕အခ်စ္ကေတာ့ ပူျပင္းေလာင္ႃမိုက္ေစခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိန္းခေလးတေယာက္ဘဝမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမၿပီးလံုႃခံုမွူေပးနိုင္တဲ့ အခ်စ္တခုထဲသာလိုအပ္တာပါ။
********************
တန္ခူး
အၾကင္နာအိပ္မက္
ကၽြန္မရဲ႕ဆံခ်ည္မၽွင္ေလးတမၽွင္ ညီ့နာရီမွာၿငိပါသြားသည္။ အဲဒီဆံမၽွင္ေလးျပတ္ေတာက္သြားမွာ စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ညီ့ကိုအကူအညီေတာင္းမိေတာ့ အံၾသသြားေသာညီ့အၾကည့္နဲ႕ဆံုသည္။ တေျဖးေျဖးညီ့အၾကည့္ေတြ ရီေဝေဝျဖစ္လာေတာ့ ရင္ေတြခုန္လာမိသည္။ ညီက ဆံမၽွင္ေလးကို သူ႕နာရီမွ ယုယုယယႁဖုတ္ေပးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ဝမ္းသာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မၾကား႐ုံေလာက္ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႕ ေမးခြန္းတခုေမးခဲ့သည္။
"မင္းဆံပင္ေလးေတြကို သိပ္ျမတ္နိုးတာပဲလား"
ကၽြန္မေခါင္းၿငိမ့္အေျဖေပးလိုက္ေတာ့ လိုခ်င္တာရသြားတဲ့ကေလးေလးလို ေလကေလးတခ်က္ခၽြန္၍ လက္ေတြ႕ခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ရင္ခုန္လွုိက္ဖိုသြားေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုနားမလည္မိ။
"လက္ဖ်ားေတြ ေအးလို႕ပါလား...သတိေတာ့ထားေနာ္...ညီတို႕ကမိန္းမက်မ္းေက်တယ္"
ကၽြန္မလက္ကိုလာကိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကသတိေပးေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ႃပံုးမိသည္။ အဲဒီေန႕က ညီနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႕ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့။
***********************************************
"ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေလး ႐ွင့္လက္ေကာက္မွာၿငိသြားၿပီ"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...ခဏေလးတို႕ႁဖုတ္ေပးမယ္"
ရင္ထဲမွာႀကိတ္ၿပီးႃပံုးလိုက္မိသည္။ ကိုယ့္လိုဆံပင္ေတြ႐ူးသြပ္သူနွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးတခု အတူသြားရမည္။ သူ႕ဆံပင္ေလးမျပတ္ေတာက္ပဲ လက္ေကာက္က ႁပုတ္သြားမွ အႃပံုးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ႕ရသည္။
"မနၲေလးသြားမွာပဲလား...နံေဘးမွာ႐ြယ္တူမိန္းခေလးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာပဲ"
ခပ္သြက္သြက္နဲ႕ ေဖာ္ေ႐ြပံုရတဲ႕သူနဲ႕ခဏေလး ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ရင္းနွီးသြားသည္။ သူ႕နာမည္ကကဗ်ာဆန္ဆန္ အၾကင္နာတဲ့။ နံေဘးကအဖြားႀကီးက ညီအမလားေမးေတာ့မွ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီးရီမိၾကသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးနက္နက္ေတြ၊ မ်က္ခံုးထူထူေတြ ေနာက္အညိုေရာင္ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္မနဲ႕အေတာ္ဆင္သည္။
***********************************************
"ညက ႐ွင္႕ညီက်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္တာ နားၿငီးေနတာပဲ"
အတန္းေ႐ွ႕က ေကာ္ရစ္တာမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ညီ့အၾကည့္တို႕ကို ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႕ ဖုန္းကြယ္ဖို႕ ႄကိုးစားရင္း သူငယ္ခ်င္းစကားေၾကာင့္ ရင္ေတြအခုန္ျမန္သြားသည္။
"ပထမနွစ္တနွစ္လံုး ႐ွင့္ကိုသတိမထားမိခဲ့တာ ေနာင္တရတယ္တဲ့...ၿပီးေတာ့ ႐ွင့္မ်က္လံုးေလးနက္နက္ေလးေတြ၊ ႐ွင့္ဆံနြယ္ေလးေတြက သူ႕မ်က္စိထဲက မထြက္ဖူးတဲ့"
သူငယ္ခ်င္းစကားေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြပိုလွုပ္႐ွားသြားသည္။
"ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕႐ွင့္ကို ဖြင့္ေျပာမယ္တဲ့"
အတန္းထဲကို ညီလွမ္းလာေတာ့ ေ႐ွ႕ကစာအုပ္ကို ဟန္ေဆာင္ဖတ္ေနမိသည္။ ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ကၽြန္မစာအုပ္ေပၚညီတင္သြားသည့္ စာအိတ္္ႁဖူႁဖူေလးကို ၾကည့္ရင္း အသက္႐ွူေတြရပ္သြားမလားထင္မိသည္။ စာအိတ္ေပၚက ညီ့လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေတြနဲ႕ "သာယာ"တဲ့။ ညီ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္တာလား။ မေရရာမွူေတြၾကားက တစံုတခုကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။
***********************************************
မတိုင္ပင္ပဲ သိုးေမြွးခ်ည္ခင္ႁဖူႁဖူေလးကို အတူထုတ္မိေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွူအတြက္ အံ့ၾသရျပန္သည္။
"အကၤ်ီေလးထိုးေနတာထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...အၾကင္နာက တဘက္ေလးလား"
"အင္း...ဘယ္သူ႕ဖို႕လဲ...တို႕ကေတာ႕တို႕အတြက္ထိုးတာ"
"သူ႕အတြက္ပါ"
အၾကင္နာႃပံုးစိစိျဖစ္သြားသည္။ ညီအတြက္ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ဝတ္စကုတ္အႁဖူေလးကို ေမြးေန႕အမီွေပးခ်င္သည္။
"ဒါထက္...ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္မဟုတ္ပဲ အႁဖူေရာင္လဲ"
"အႁဖူေရာင္ႄကိုက္မယ္ထင္လို႕ပါ...သူကတို႕ကိုလက္ေဆာင္ေပးသမၽွ အႁဖူေရာင္ခ်ည္းပဲ...အၾကင္နာကေရာ"
"တို႕ကအႁဖူေရာင္crazy...ဒါေပမယ့္ဖိနပ္ေတာ့ အႁဖူေရာင္မစီးဘူး...ကိုယ္အရမ္းျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မထားခ်င္လို႕"
ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ အဲဒီလို စကားတခြန္းမ်ိဳးကို တပံုစံထဲၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အႁဖူေရာင္သိုးေမြွးခ်ည္ေလးကို စိတ္ဝင္စားစြာထိုးေနသည့္ အႁဖူေရာင္အကၤ်ီေလးနဲ႕အၾကင္နာကို ၾကည့္ရင္း အေျဖ႐ွာမရခဲ႕သည့္ ပုစၧာတပုဒ္အတြက္။
***********************************************
လမ္းလည္ေခါင္မွာ ဖိနပ္ျပတ္တာေလာက္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိ။ ကံေကာင္း၍ ဖိနပ္ဆိုင္က မနီးမေဝးမွာ။ သိပ္ဂ႐ုစိုက္တတ္သည့္ခ်စ္သူက ကၽြန္မအတြက္ ဖိနပ္တရံေ႐ြးေပးေနသည္။ အႁဖူေရာင္ဖိနပ္တရံျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ခ်စ္သူစျဖစ္သည္႕ေန႕မွ ယေန႕ထိ ညီေပးသမၽွလက္ေဆာင္ေလးေတြက အႁဖူေရာင္ေလးေတြ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဝယ္လၽွင္ အေပမခံသည့္ အႁဖူေရာင္ဘယ္ေတာ့မွမဝယ္ျဖစ္။ ဘယ္အေရာင္ရယ္လို႕ စြဲစြဲလန္းလန္း မဟုတ္ပဲ မ်က္စိထဲလွတဲ့အေရာင္သာ ဝယ္ျဖစ္သည္။
"ဒါေလးစီးၾကည့္ပါလားသာယာ"
ညီလက္ထဲက ဖိနပ္ေလးက ကိုယ္ထင္သလို အႁဖူေရာင္ျဖစ္မေနခဲ့ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။
"ညီ...ဘာလို႕အႁဖူေရာင္ဖိနပ္ေလးမေ႐ြးတာလဲ"
ညီမ်က္နွာ အလိုမက်စြာနဲ႕ ကၽြန္မနားမလည္နိုင္သည့္စကားတခြန္းဆိုသည္။
"သာယာ...ကိုယ္ျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ထားမလို႕လား"
ရင္ထဲက ေမးခြန္းေတြ။ ညီျမတ္နိးတာလား။ ကၽြန္မျမတ္နိးတာလား။ ေသခ်ာတာက အႁဖူေရာင္ကို ကၽြန္မျမတ္နိးပါတယ္လို႕ ညီ့ကိုတခါမွမေျပာခဲ့။ တစံုတခုက ပိရိစြာ မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ။
***********************************************
"ေဟး...သိုးေမြွးကိုအဲလို ဆက္တိုက္မထိုးရဘူးေလ...မ်က္စိပ်က္မွာေပါ့...ပတ္ဝန္းက်င္႐ွူခင္းေတြလဲေငးဦး"
အၾကင္နာေပးတ့ဲ လဘက္သုတ္ဗူးေလးကို လွမ္းယူရင္းႁပူတင္းေပါက္မွ စိမ္းလန္းေသာ႐ွူခင္းေတြ အတူေငးၾကသည္။
"ေတာပန္းေလးေတြလွတယ္ေနာ္"
"အၾကင္နာက ပန္းေတြခ်စ္တတ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့...ပန္းဆိုရင္အကုန္ခ်စ္...ျမက္ပန္းေလးေတြကအစ"
"တို႕ကပန္းေတြသိပ္မသိဘူး...စံပယ္၊နွင္းဆီေလာက္ပဲ"
"သာယာရယ္...ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းေလးေတြကိုစိတ္မဝင္စားတာ အံ့ၾသေရာ...တို႕က ျမင္ရေတြ႕ရခဲတဲ့ပန္းေလးေတြဆို ပိုေတာင္ခ်စ္ေသး...ဥပမာ..ကရမက္ပန္းတို႕ေသာ္ကပန္းတို႕ေလ"
"ေသာ္ကပန္း.."
"သာယာ ေသာ္ကပန္းကိုသိလား...အပင္အႀကီးႀကီးကေန ငုပန္းလို ကဗ်ာဆန္ဆန္တြဲက်ၿပီးပြင့္တဲ့ ပန္းနီနီေလးေတြေလ...အနံ႕ေလးက တကယ့္ေဖ်ာ့သင္းသင္းေလး...တို႕သိပ္ခ်စ္တာ"
ထူးဆန္းလိုက္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မွူေတြ။ ညီနဲ႕ကၽြန္မၾကားက ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္တဲ့ အခ်စ္လမ္းေလးမွာ အဲဒီေသာ္ကပန္းေတြက သံသယဆိုတဲ့ ဆူးေညွာင့္ခလုတ္ကို သယ္္ေဆာင္လာခဲ့ဖူးသည္။
***********************************************
"သာယာ...ဒီမွာၾကည့္စမ္း...သာယာ့အတြက္"
ညီ့လက္ထဲက အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပန္းနီနီေတြ။ ပန္းသိပ္မခ်စ္တတ္ေပမယ့္ ခ်စ္သူကေပးတဲ့ လက္ေဆာင္မို႕ တယုတယယူမိသည္။
"လွလိုက္တာေနာ္...သာယာတခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး...ဒါဘာပန္းလဲညီ"
"ဟင္...သာယာမသိဘူး...ညီကသာယာသိမယ္ထင္တာ...ဒီပန္းေတြေတြ႕ရင္သာယာ အရမ္းကိုေပ်ာ္႐ြွင္စိတ္လွူပ္႐ွားသြားမယ္ ထင္တာ"
ညီက ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစံုတခုကို ဆံုး႐ွုံးလိုက္ရသလို ေငးငိုင္သြားသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလဲ တစံုတခုဆံုး႐ွူံးသြားခဲ့သည္။
"ညီ့ကို ဒီပန္းေတြနဲ႕ဘယ္သူက စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့သလဲဟင္"
မေမးခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတခုက သူ႕အလိုလိုႃပိုက်လာသည္။ ညီက အေဝးတေနရာကိုေငးရင္း အိပ္မက္ထဲကလူတေယာက္လို ေျဖသည္။
"ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပါ"
***********************************************
"ဟယ္ခုမွသတိထားမိတယ္...သာယာဆြဲႄကိုးေလးနဲ႕ တို႕ဆြဲႄကိုးေလးက တပံုစံထဲ"
အလံုးလံုးေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲပါေသာ အၾကင္နာဆြဲႄကိုးေလးကို အေတြ႕ နွလံုးေသြးေတြ ခဏရပ္တန္႕သြားသည္။ အဲဒီ တခုၿပီးတခု တိုက္ဆိုင္မွူေတြကပဲ နွလံုးသားကို ဓားခၽြွန္ခၽြွန္ျဖင့္ေမြွေနွာက္ေနသလို။
"အၾကင္နာကို ဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲ"
"ေဖေဖဝယ္ေပးတာ...ၾကာလွၿပီ ၈ တန္းထဲက...သာယာဆြဲႄကိုးေလးကေတာ့ သစ္ေနတာပဲ...ဝယ္တာမၾကာေသးဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...တို႕ခ်စ္သူကေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးထားတာ"
အဲဒီဒီဇိုင္းေလးကို ညီကိုယ္တိုင္ ပံုဆြဲၿပီး ပန္းတိမ္ဆိုင္မွာ သြားအပ္ေတာ့ ညီရဲ႕အေလးအနက္ထားမွူအတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္နူးမွူေတြ ဒီေနရာမွာကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
"သာယာခ်စ္သူက သာယာကိုအေတာ္ခ်စ္ပံုပဲေနာ္"
ကၽြန္မလဲ သံသယတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အၾကင္နာနဲ႕မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ထိ အဲဒီလို ထင္ေနခဲ့သည္ေလ။
"အၾကင္နာ့မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလား"
"ခ်စ္သူ..ဟားဟား..႐ွိခဲ့ဘူးတယ္...ကေလးတုန္းက...not seriousပါ"
အၾကင္နာက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ အေလးအနက္မထားခဲ့ေၾကာင့္ပဲ ကြဲကြာသြားခဲ့တာလား။
"ဘာလို႕ကြဲခဲ့ၾကတာလဲဟင္"
"တကယ္မခ်စ္လို႕ေပါ့သာယာရယ္"
အၾကင္နာ့အတြက္ အတိတ္ဟာ အဲဒီေလာက္ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္သလား။
"အပန္းမႀကီးရင္ တို႕ကိုအၾကင္နာ့ခ်စ္သူရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါလား"
"ဒါေလးမ်ားသာယာရယ္...သူ႕နာမည္ကတလံုးထဲ....xxxx"
မၾကားေတာ့။ အၾကင္နာဘာေတြ ဆက္ေျပာေနလဲမၾကားေတာ့။ အေျဖထြက္သြားေသာ ပုစာၦတပုဒ္အတြက္ ေၾကကြဲသြားေသာ နွလံုးသား။ လုပ္ရက္လိုက္တာညီ။
***********************************************
နား႐ြက္ေနာက္ဖက္နားက တိုကပ္ေနေသာဆံပင္ေတြကို နားမလည္နိုင္ေသာ၊ ေနာက္အနည္းငယ္ေဆြးေျမ႕ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ညီၾကည့္ေနေတာ့ ေက်နပ္စြာႃပံုးမိသည္။
"ဆံပင္ေတြနွေမ်ာဖို႕ေကာင္းေပမယ့္ သာယာကဒီလို ပံုေလးနဲ႕လဲလိုက္တာပဲ"
တကယ္လားညီ။ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား။
"ဒီမွာၾကည့္ညီ...ဒီဆြဲႄကိုးေလးလွလားဟင္...ညီလုပ္ေပးတဲ့ ဆြဲႄကိုးေလးကိုပဲ ဖ်က္ၿပီးျပန္လုပ္လိုက္တာ"
"လွပါတယ္...အဲဒီတုန္းကတည္းကမႄကိုက္ရင္ ေျပာခဲ့ေရာေပါ့သာယာရယ္"
ညီ့အသံေတြ အနည္းငယ္တုန္ရင္ေနသလို။ ထူးဆန္းတဲ့ ကၽြန္မအႁပုအမူေတြအတြက္ တစံုတခုကို ရိပ္မိေနသလို။
"ညီ့ကို သာယာတခုေမးခ်င္တယ္"
ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ဆံုးေကာက္႐ုိးတမၽွင္ပါညီ။
"ေမးေလသာယာ"
"ညီ သာယာ့ကိုဘာလို႕ခ်စ္တာလဲ"
ေျဖေတာ့ညီ။ ကၽြန္မနွလံုးသားကို အေသမသတ္မယ့္ အေျဖတခု။ ကၽြန္မမာနေတြကို နင္းဖ်က္မေျခတဲ့ အေျဖတခု။ ေက်းဇူးႁပုၿပီး။
"ဒီေမးခြန္းမေျဖခင္ ညီတခုဝန္ခံ.."
"ဟင့္အင္း...တျခားဘာမွ မေျပာနဲ႕...ဒီေမးခြန္းပဲေျဖပါ"
အ႐ွူံးေတြကို ထပ္မၾကားရပါေစနဲ႕။ ဝန္ခံစရာေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့အ႐ွူံး။
"သာယာရဲ႕ ႐ုိးသားတဲ့နွလံုးသားေလးကို ခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းတ့ဲစိတ္ဓါတ္ေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ဟန္ေဆာင္မွူကင္းတဲ့ႁဖူစင္ျခင္းေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာကသာယာမိုလို႕ခ်စ္တာပါ"
အို...။ေက်းဇူးတင္လိုက္တာညီ။ ညီမ်က္ဝန္းထဲက အတိတ္ေတြကင္းစင္ ေလးနက္မွူေတြ။ ညီ့အေျဖထဲက ယံုၾကည္ရတဲ့အင္အားေတြ ကၽြန္မနွလံုးသားထဲကို စိမ့္ဝင္စီးဆင္းသြားၾကေပါ့။ ညီ့ပုခံုးေလးေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက်လာတဲ့ မ်က္ရည္တုိ႕ကို မတားဆီးမိ။
ညီကကၽြန္မလက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
"ညီ အၾကင္နာအိပ္မက္က နိုးထခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီ သာယာရယ္...ညီ့ဘဝရဲ႕လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္မိသူဟာ သာယာတေယာက္ထဲပါ"
အဲဒီညီ့စကား တခြန္းနဲ႕တင္ ေနာင္အခါ သာယာတဲ႕ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဘဝေလးထဲကို သံသယဆိုတာ ႁမူတမွူန္မၽွမေပက်ံရလို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္စြာ သစၥာဆိုမိသည္။
(ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေလးကို ႄကိုက္လြန္း၍ postေခါင္းစဥ္အျဖစ္ ယူသံုးပါသည္)
တန္ခူး
"မင္းဆံပင္ေလးေတြကို သိပ္ျမတ္နိုးတာပဲလား"
ကၽြန္မေခါင္းၿငိမ့္အေျဖေပးလိုက္ေတာ့ လိုခ်င္တာရသြားတဲ့ကေလးေလးလို ေလကေလးတခ်က္ခၽြန္၍ လက္ေတြ႕ခန္းထဲမွထြက္သြားသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ရင္ခုန္လွုိက္ဖိုသြားေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုနားမလည္မိ။
"လက္ဖ်ားေတြ ေအးလို႕ပါလား...သတိေတာ့ထားေနာ္...ညီတို႕ကမိန္းမက်မ္းေက်တယ္"
ကၽြန္မလက္ကိုလာကိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းကသတိေပးေတာ့ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ႃပံုးမိသည္။ အဲဒီေန႕က ညီနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ နိဒါန္းအစလို႕ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့။
***********************************************
"ကၽြန္မရဲ႕ဆံပင္ေလး ႐ွင့္လက္ေကာက္မွာၿငိသြားၿပီ"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္...ခဏေလးတို႕ႁဖုတ္ေပးမယ္"
ရင္ထဲမွာႀကိတ္ၿပီးႃပံုးလိုက္မိသည္။ ကိုယ့္လိုဆံပင္ေတြ႐ူးသြပ္သူနွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခရီးတခု အတူသြားရမည္။ သူ႕ဆံပင္ေလးမျပတ္ေတာက္ပဲ လက္ေကာက္က ႁပုတ္သြားမွ အႃပံုးခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ႕ရသည္။
"မနၲေလးသြားမွာပဲလား...နံေဘးမွာ႐ြယ္တူမိန္းခေလးဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာပဲ"
ခပ္သြက္သြက္နဲ႕ ေဖာ္ေ႐ြပံုရတဲ႕သူနဲ႕ခဏေလး ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ရင္းနွီးသြားသည္။ သူ႕နာမည္ကကဗ်ာဆန္ဆန္ အၾကင္နာတဲ့။ နံေဘးကအဖြားႀကီးက ညီအမလားေမးေတာ့မွ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီးရီမိၾကသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးနက္နက္ေတြ၊ မ်က္ခံုးထူထူေတြ ေနာက္အညိုေရာင္ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္မနဲ႕အေတာ္ဆင္သည္။
***********************************************
"ညက ႐ွင္႕ညီက်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္တာ နားၿငီးေနတာပဲ"
အတန္းေ႐ွ႕က ေကာ္ရစ္တာမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ညီ့အၾကည့္တို႕ကို ဆံပင္႐ွည္ေတြနဲ႕ ဖုန္းကြယ္ဖို႕ ႄကိုးစားရင္း သူငယ္ခ်င္းစကားေၾကာင့္ ရင္ေတြအခုန္ျမန္သြားသည္။
"ပထမနွစ္တနွစ္လံုး ႐ွင့္ကိုသတိမထားမိခဲ့တာ ေနာင္တရတယ္တဲ့...ၿပီးေတာ့ ႐ွင့္မ်က္လံုးေလးနက္နက္ေလးေတြ၊ ႐ွင့္ဆံနြယ္ေလးေတြက သူ႕မ်က္စိထဲက မထြက္ဖူးတဲ့"
သူငယ္ခ်င္းစကားေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြပိုလွုပ္႐ွားသြားသည္။
"ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕႐ွင့္ကို ဖြင့္ေျပာမယ္တဲ့"
အတန္းထဲကို ညီလွမ္းလာေတာ့ ေ႐ွ႕ကစာအုပ္ကို ဟန္ေဆာင္ဖတ္ေနမိသည္။ ေ႐ွ႕ကျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ကၽြန္မစာအုပ္ေပၚညီတင္သြားသည့္ စာအိတ္္ႁဖူႁဖူေလးကို ၾကည့္ရင္း အသက္႐ွူေတြရပ္သြားမလားထင္မိသည္။ စာအိတ္ေပၚက ညီ့လက္ေရးေသာ့ေသာ့ေတြနဲ႕ "သာယာ"တဲ့။ ညီ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္တာလား။ မေရရာမွူေတြၾကားက တစံုတခုကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။
***********************************************
မတိုင္ပင္ပဲ သိုးေမြွးခ်ည္ခင္ႁဖူႁဖူေလးကို အတူထုတ္မိေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွူအတြက္ အံ့ၾသရျပန္သည္။
"အကၤ်ီေလးထိုးေနတာထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...အၾကင္နာက တဘက္ေလးလား"
"အင္း...ဘယ္သူ႕ဖို႕လဲ...တို႕ကေတာ႕တို႕အတြက္ထိုးတာ"
"သူ႕အတြက္ပါ"
အၾကင္နာႃပံုးစိစိျဖစ္သြားသည္။ ညီအတြက္ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ဝတ္စကုတ္အႁဖူေလးကို ေမြးေန႕အမီွေပးခ်င္သည္။
"ဒါထက္...ဘာေၾကာင့္အျပာေရာင္မဟုတ္ပဲ အႁဖူေရာင္လဲ"
"အႁဖူေရာင္ႄကိုက္မယ္ထင္လို႕ပါ...သူကတို႕ကိုလက္ေဆာင္ေပးသမၽွ အႁဖူေရာင္ခ်ည္းပဲ...အၾကင္နာကေရာ"
"တို႕ကအႁဖူေရာင္crazy...ဒါေပမယ့္ဖိနပ္ေတာ့ အႁဖူေရာင္မစီးဘူး...ကိုယ္အရမ္းျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ မထားခ်င္လို႕"
ဘာစကားမွမေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ အဲဒီလို စကားတခြန္းမ်ိဳးကို တပံုစံထဲၾကားခဲ့ဖူးသည္။ အႁဖူေရာင္သိုးေမြွးခ်ည္ေလးကို စိတ္ဝင္စားစြာထိုးေနသည့္ အႁဖူေရာင္အကၤ်ီေလးနဲ႕အၾကင္နာကို ၾကည့္ရင္း အေျဖ႐ွာမရခဲ႕သည့္ ပုစၧာတပုဒ္အတြက္။
***********************************************
လမ္းလည္ေခါင္မွာ ဖိနပ္ျပတ္တာေလာက္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာ မ႐ွိ။ ကံေကာင္း၍ ဖိနပ္ဆိုင္က မနီးမေဝးမွာ။ သိပ္ဂ႐ုစိုက္တတ္သည့္ခ်စ္သူက ကၽြန္မအတြက္ ဖိနပ္တရံေ႐ြးေပးေနသည္။ အႁဖူေရာင္ဖိနပ္တရံျဖစ္ဖို႕မ်ားသည္။ ခ်စ္သူစျဖစ္သည္႕ေန႕မွ ယေန႕ထိ ညီေပးသမၽွလက္ေဆာင္ေလးေတြက အႁဖူေရာင္ေလးေတြ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဝယ္လၽွင္ အေပမခံသည့္ အႁဖူေရာင္ဘယ္ေတာ့မွမဝယ္ျဖစ္။ ဘယ္အေရာင္ရယ္လို႕ စြဲစြဲလန္းလန္း မဟုတ္ပဲ မ်က္စိထဲလွတဲ့အေရာင္သာ ဝယ္ျဖစ္သည္။
"ဒါေလးစီးၾကည့္ပါလားသာယာ"
ညီလက္ထဲက ဖိနပ္ေလးက ကိုယ္ထင္သလို အႁဖူေရာင္ျဖစ္မေနခဲ့ေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။
"ညီ...ဘာလို႕အႁဖူေရာင္ဖိနပ္ေလးမေ႐ြးတာလဲ"
ညီမ်က္နွာ အလိုမက်စြာနဲ႕ ကၽြန္မနားမလည္နိုင္သည့္စကားတခြန္းဆိုသည္။
"သာယာ...ကိုယ္ျမတ္နိုးတဲ့အေရာင္ကို ေျခေထာက္ေအာက္မွာ ထားမလို႕လား"
ရင္ထဲက ေမးခြန္းေတြ။ ညီျမတ္နိးတာလား။ ကၽြန္မျမတ္နိးတာလား။ ေသခ်ာတာက အႁဖူေရာင္ကို ကၽြန္မျမတ္နိးပါတယ္လို႕ ညီ့ကိုတခါမွမေျပာခဲ့။ တစံုတခုက ပိရိစြာ မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ။
***********************************************
"ေဟး...သိုးေမြွးကိုအဲလို ဆက္တိုက္မထိုးရဘူးေလ...မ်က္စိပ်က္မွာေပါ့...ပတ္ဝန္းက်င္႐ွူခင္းေတြလဲေငးဦး"
အၾကင္နာေပးတ့ဲ လဘက္သုတ္ဗူးေလးကို လွမ္းယူရင္းႁပူတင္းေပါက္မွ စိမ္းလန္းေသာ႐ွူခင္းေတြ အတူေငးၾကသည္။
"ေတာပန္းေလးေတြလွတယ္ေနာ္"
"အၾကင္နာက ပန္းေတြခ်စ္တတ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့...ပန္းဆိုရင္အကုန္ခ်စ္...ျမက္ပန္းေလးေတြကအစ"
"တို႕ကပန္းေတြသိပ္မသိဘူး...စံပယ္၊နွင္းဆီေလာက္ပဲ"
"သာယာရယ္...ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ပန္းေလးေတြကိုစိတ္မဝင္စားတာ အံ့ၾသေရာ...တို႕က ျမင္ရေတြ႕ရခဲတဲ့ပန္းေလးေတြဆို ပိုေတာင္ခ်စ္ေသး...ဥပမာ..ကရမက္ပန္းတို႕ေသာ္ကပန္းတို႕ေလ"
"ေသာ္ကပန္း.."
"သာယာ ေသာ္ကပန္းကိုသိလား...အပင္အႀကီးႀကီးကေန ငုပန္းလို ကဗ်ာဆန္ဆန္တြဲက်ၿပီးပြင့္တဲ့ ပန္းနီနီေလးေတြေလ...အနံ႕ေလးက တကယ့္ေဖ်ာ့သင္းသင္းေလး...တို႕သိပ္ခ်စ္တာ"
ထူးဆန္းလိုက္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မွူေတြ။ ညီနဲ႕ကၽြန္မၾကားက ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္တဲ့ အခ်စ္လမ္းေလးမွာ အဲဒီေသာ္ကပန္းေတြက သံသယဆိုတဲ့ ဆူးေညွာင့္ခလုတ္ကို သယ္္ေဆာင္လာခဲ့ဖူးသည္။
***********************************************
"သာယာ...ဒီမွာၾကည့္စမ္း...သာယာ့အတြက္"
ညီ့လက္ထဲက အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပန္းနီနီေတြ။ ပန္းသိပ္မခ်စ္တတ္ေပမယ့္ ခ်စ္သူကေပးတဲ့ လက္ေဆာင္မို႕ တယုတယယူမိသည္။
"လွလိုက္တာေနာ္...သာယာတခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး...ဒါဘာပန္းလဲညီ"
"ဟင္...သာယာမသိဘူး...ညီကသာယာသိမယ္ထင္တာ...ဒီပန္းေတြေတြ႕ရင္သာယာ အရမ္းကိုေပ်ာ္႐ြွင္စိတ္လွူပ္႐ွားသြားမယ္ ထင္တာ"
ညီက ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တစံုတခုကို ဆံုး႐ွုံးလိုက္ရသလို ေငးငိုင္သြားသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလဲ တစံုတခုဆံုး႐ွူံးသြားခဲ့သည္။
"ညီ့ကို ဒီပန္းေတြနဲ႕ဘယ္သူက စမိတ္ဆက္ေပးခဲ့သလဲဟင္"
မေမးခ်င္ဆံုး ေမးခြန္းတခုက သူ႕အလိုလိုႃပိုက်လာသည္။ ညီက အေဝးတေနရာကိုေငးရင္း အိပ္မက္ထဲကလူတေယာက္လို ေျဖသည္။
"ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ပါ"
***********************************************
"ဟယ္ခုမွသတိထားမိတယ္...သာယာဆြဲႄကိုးေလးနဲ႕ တို႕ဆြဲႄကိုးေလးက တပံုစံထဲ"
အလံုးလံုးေလးေတြ ခပ္က်ဲက်ဲပါေသာ အၾကင္နာဆြဲႄကိုးေလးကို အေတြ႕ နွလံုးေသြးေတြ ခဏရပ္တန္႕သြားသည္။ အဲဒီ တခုၿပီးတခု တိုက္ဆိုင္မွူေတြကပဲ နွလံုးသားကို ဓားခၽြွန္ခၽြွန္ျဖင့္ေမြွေနွာက္ေနသလို။
"အၾကင္နာကို ဘယ္သူဝယ္ေပးတာလဲ"
"ေဖေဖဝယ္ေပးတာ...ၾကာလွၿပီ ၈ တန္းထဲက...သာယာဆြဲႄကိုးေလးကေတာ့ သစ္ေနတာပဲ...ဝယ္တာမၾကာေသးဘူးထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္...တို႕ခ်စ္သူကေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးထားတာ"
အဲဒီဒီဇိုင္းေလးကို ညီကိုယ္တိုင္ ပံုဆြဲၿပီး ပန္းတိမ္ဆိုင္မွာ သြားအပ္ေတာ့ ညီရဲ႕အေလးအနက္ထားမွူအတြက္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္နူးမွူေတြ ဒီေနရာမွာကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။
"သာယာခ်စ္သူက သာယာကိုအေတာ္ခ်စ္ပံုပဲေနာ္"
ကၽြန္မလဲ သံသယတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ အၾကင္နာနဲ႕မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ထိ အဲဒီလို ထင္ေနခဲ့သည္ေလ။
"အၾကင္နာ့မွာ ခ်စ္သူ႐ွိလား"
"ခ်စ္သူ..ဟားဟား..႐ွိခဲ့ဘူးတယ္...ကေလးတုန္းက...not seriousပါ"
အၾကင္နာက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ အေလးအနက္မထားခဲ့ေၾကာင့္ပဲ ကြဲကြာသြားခဲ့တာလား။
"ဘာလို႕ကြဲခဲ့ၾကတာလဲဟင္"
"တကယ္မခ်စ္လို႕ေပါ့သာယာရယ္"
အၾကင္နာ့အတြက္ အတိတ္ဟာ အဲဒီေလာက္ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္သလား။
"အပန္းမႀကီးရင္ တို႕ကိုအၾကင္နာ့ခ်စ္သူရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါလား"
"ဒါေလးမ်ားသာယာရယ္...သူ႕နာမည္ကတလံုးထဲ....xxxx"
မၾကားေတာ့။ အၾကင္နာဘာေတြ ဆက္ေျပာေနလဲမၾကားေတာ့။ အေျဖထြက္သြားေသာ ပုစာၦတပုဒ္အတြက္ ေၾကကြဲသြားေသာ နွလံုးသား။ လုပ္ရက္လိုက္တာညီ။
***********************************************
နား႐ြက္ေနာက္ဖက္နားက တိုကပ္ေနေသာဆံပင္ေတြကို နားမလည္နိုင္ေသာ၊ ေနာက္အနည္းငယ္ေဆြးေျမ႕ေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ညီၾကည့္ေနေတာ့ ေက်နပ္စြာႃပံုးမိသည္။
"ဆံပင္ေတြနွေမ်ာဖို႕ေကာင္းေပမယ့္ သာယာကဒီလို ပံုေလးနဲ႕လဲလိုက္တာပဲ"
တကယ္လားညီ။ ဟန္ေဆာင္ေနတာလား။
"ဒီမွာၾကည့္ညီ...ဒီဆြဲႄကိုးေလးလွလားဟင္...ညီလုပ္ေပးတဲ့ ဆြဲႄကိုးေလးကိုပဲ ဖ်က္ၿပီးျပန္လုပ္လိုက္တာ"
"လွပါတယ္...အဲဒီတုန္းကတည္းကမႄကိုက္ရင္ ေျပာခဲ့ေရာေပါ့သာယာရယ္"
ညီ့အသံေတြ အနည္းငယ္တုန္ရင္ေနသလို။ ထူးဆန္းတဲ့ ကၽြန္မအႁပုအမူေတြအတြက္ တစံုတခုကို ရိပ္မိေနသလို။
"ညီ့ကို သာယာတခုေမးခ်င္တယ္"
ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ဆံုးေကာက္႐ုိးတမၽွင္ပါညီ။
"ေမးေလသာယာ"
"ညီ သာယာ့ကိုဘာလို႕ခ်စ္တာလဲ"
ေျဖေတာ့ညီ။ ကၽြန္မနွလံုးသားကို အေသမသတ္မယ့္ အေျဖတခု။ ကၽြန္မမာနေတြကို နင္းဖ်က္မေျခတဲ့ အေျဖတခု။ ေက်းဇူးႁပုၿပီး။
"ဒီေမးခြန္းမေျဖခင္ ညီတခုဝန္ခံ.."
"ဟင့္အင္း...တျခားဘာမွ မေျပာနဲ႕...ဒီေမးခြန္းပဲေျဖပါ"
အ႐ွူံးေတြကို ထပ္မၾကားရပါေစနဲ႕။ ဝန္ခံစရာေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့အ႐ွူံး။
"သာယာရဲ႕ ႐ုိးသားတဲ့နွလံုးသားေလးကို ခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းတ့ဲစိတ္ဓါတ္ေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာရဲ႕ဟန္ေဆာင္မွူကင္းတဲ့ႁဖူစင္ျခင္းေလးကိုခ်စ္တာ...သာယာကသာယာမိုလို႕ခ်စ္တာပါ"
အို...။ေက်းဇူးတင္လိုက္တာညီ။ ညီမ်က္ဝန္းထဲက အတိတ္ေတြကင္းစင္ ေလးနက္မွူေတြ။ ညီ့အေျဖထဲက ယံုၾကည္ရတဲ့အင္အားေတြ ကၽြန္မနွလံုးသားထဲကို စိမ့္ဝင္စီးဆင္းသြားၾကေပါ့။ ညီ့ပုခံုးေလးေပၚ ေခါင္းတင္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက်လာတဲ့ မ်က္ရည္တုိ႕ကို မတားဆီးမိ။
ညီကကၽြန္မလက္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တိုးတိုးေလးဆိုသည္။
"ညီ အၾကင္နာအိပ္မက္က နိုးထခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီ သာယာရယ္...ညီ့ဘဝရဲ႕လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေလးေလးနက္နက္ခ်စ္မိသူဟာ သာယာတေယာက္ထဲပါ"
အဲဒီညီ့စကား တခြန္းနဲ႕တင္ ေနာင္အခါ သာယာတဲ႕ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဘဝေလးထဲကို သံသယဆိုတာ ႁမူတမွူန္မၽွမေပက်ံရလို႕ ကၽြန္မယံုၾကည္စြာ သစၥာဆိုမိသည္။
(ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ေလးကို ႄကိုက္လြန္း၍ postေခါင္းစဥ္အျဖစ္ ယူသံုးပါသည္)
တန္ခူး
ရလဒ္
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚေရးမွတ္လိုက္ေသာ က်ဴပ္နာမည္ကိုေတြ ့ေတာ့ ေဒါသေထာင္းကနဲထသြားသည္။ ဆရာမက အလုပ္ရွပ္ေန၍ အတန္းမဆူေအာင္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ၀င္းျမင့္ကို နာမည္မွတ္ခိုင္းခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္…ငါစကားမေျပာပဲ ငါ့နာမည္ဘာလုိ ့မွတ္တာလဲကြ”
“မင္း ေအာင္ေအာင္ကို စကားေျပာလိုက္တာ ငါျမင္တယ္”
“ဘာကြ…ေအာင္ေအာင္က ငါ့ကို စကားေျပာလာေျပာတာ..ငါဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာဘူး…
မင္းမ်က္လုံးကန္းေနလဲ နာမည္မွတ္မေနနဲ ့”
“ငါျမင္တာ ငါမွတ္တာပဲ”
မခုိးမခန္ ့ျပုံးလိုက္တဲ့ ၀င္းျမင့္မ်က္ႏွာကုိ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ဆြဲထုိးပစ္ခ်င္သည္။ တတန္းလုံးက ျငိမ္သက္စြာ အကဲခတ္ေနသည္။ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာ၍ သံုးႏိုင္ျဖုန္းႏိုင္ေသာ ေအာင္ေအာင္ကို မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေပါ့။ ဘာလို ့အျပစ္မရွိတဲ့ က်ဴပ္ကို ဆြဲထည့္လဲ။
“ ၀င္းျမင့္…ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့နာမည္ကို ဖ်က္ေပး”
“ဘာလို ့ဖ်က္ေပးရမွာလဲ…ကိုယ္လုပ္ကိုယ္ခံေပါ့”
လက္သီးေတြယားလာသည္။ ဒီေကာင္ သိသိၾကီးနဲ ့ က်ဴပ္ကိုလုပ္ျပီ။ ၀င္းျမင့္ကို မေၾကာက္သူဆိုလို ့ တတန္းလုံးမွာ က်ဴပ္တေယာက္ထဲရွိသည္။ တရားခံအစစ္ ေအာင္ေအာင္က အမွန္၀န္ခံဖို ့ေ၀းစြ အျပစ္မရွိသလုိဟန္ေဆာင္ေနသည္။
“ေအး…ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္ခံရဲတယ္ကြ… ကိုယ္မလုပ္ပဲနဲ ့ေတာ့ျငိမ္မခံဘူး”
တတန္းလုံးမွာ စာအေတာ္ဆုံး၊ စည္းကမ္းလိုက္နာဆုံး က်ဴပ္မွာ နာမည္ဆုိးဆုိလုိ ့ မဟုတ္မခံေသြးဆူတာပဲရွိသည္။ ၀င္းျမင့္အေမ ပိုက္ဆံအိတ္တလုံးနဲ ့ ဘယ္ေလာက္လိုက္လိုက္ အခ်ိန္တန္ရင္ က်ဴပ္က ပထမ။ အေဖ့က ဆိုက္ကားနင္း၊ အေမက ပဲျပုတ္ေရာင္းသည့္ က်ဴပ္လိုမ်က္ႏွာမြဲက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကေတာင္ အသိအမွတ္ျပုရေအာင္ စာေတာ္္သူဆုိေတာ့ ၀င္းျမင့္က မနာလုိ။ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ျပႆနာရွာခဲ့ဘူးသည္။
“မင္းမဖ်က္လဲ ငါဖ်က္တယ္ကြာ”
က်ဴပ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚေရးမွတ္လိုက္ေသာ က်ဴပ္နာမည္ကို သြားဖ်က္သည္။ ၀င္းျမင့္က ျပန္ေရးသည္။ က်ဴပ္ကဖ်က္၊ ၀င္းျမင့္ကေရးႏွင့္ အၾကိတ္အနယ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ေမာင္ေမာင္ အသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ..ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ…ဒီလုိဆိုရင္ျပႆနာက ဘယ္ဆုံးမလဲ”
ေမာင္ေမာင္က က်ဴပ္တို ့ေနာက္လိုင္းမွာ ထိုင္သူ။ က်ဴပ္စကားမေျပာဘူးဆုိတာ သူေသေသခ်ာခ်ာသိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္စကားကို က်ဴပ္စိတ္၀င္တစား နားေထာင္မိသည္။
“၀င္းျမင့္လဲမမွားဘူး…ထြန္းထြန္းလဲမမွားဘူး…၀င္းျမင့္ကလဲ ဆရာမ နာမည္မွတ္ခိုင္းလို ့ မွတ္တယ္…သူ ့အလုပ္သူလုပ္တယ္…ထြန္းထြန္းစကားေျပာတာသူျမင္တယ္ ထင္လုိ ့သူမွတ္တယ္…ထြန္းထြန္းကလဲ သူစကားမေျပာေတာ့ ၀င္းျမင့္ကိုျပန္ေျပာတယ္…အဲဒီလို မဆံုးႏိိ္ုင္ေအာင္ျငင္းေနရင္ ျပႆနာက မေျဖရွင္းႏိုင္ပဲ ဒီမွာပဲရပ္တန္ ့ေနေတာ့မွာေပါ့…ဒီေတာ့ ထြန္းထြန္းက ၀င္းျမင့္နာမည္မွတ္တာကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ျပီး ဆရာမလာရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ အေျဖေစာင့္လိုက္တာ မေကာင္းဘူးလား”
ေမာင္ေမာင္စကားဆုံးေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက က်ဴပ္နာမည္ကိုဖ်က္၊ ၀င္းျမင့္ထပ္မေရးႏိုင္ေအာင္ လက္သီးတလုံးေက်ြး၊ ၾကားလူလုိလိုနဲ ့ ေသတြင္းပို ့ေပးသည့္ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေမာင္ေမာင္ကိုပါ လက္သီးတလုံးခ်ီးျမင့္လုိက္သည္။
ဆရာမၾကိမ္လုံးဒဏ္ကို ၀င္းျမင့္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ပါးေပၚက လက္သီးရာေလးေတြၾကည့္ရင္း ျပံူးျပံုးၾကီး ခံခဲ့ပါသည္။ ရလဒ္ကေတာ့ ထိုေန ့မွစ၍ ၀င္းျမင့္ က်ဴပ္အေပၚမတရား လူပါးမ၀ရဲေတာ့သလုိ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ က်ဴပ္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္၀ံ့ေတာ့ပါ။
တန္ခူး
“ေဟ့ေကာင္…ငါစကားမေျပာပဲ ငါ့နာမည္ဘာလုိ ့မွတ္တာလဲကြ”
“မင္း ေအာင္ေအာင္ကို စကားေျပာလိုက္တာ ငါျမင္တယ္”
“ဘာကြ…ေအာင္ေအာင္က ငါ့ကို စကားေျပာလာေျပာတာ..ငါဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာဘူး…
မင္းမ်က္လုံးကန္းေနလဲ နာမည္မွတ္မေနနဲ ့”
“ငါျမင္တာ ငါမွတ္တာပဲ”
မခုိးမခန္ ့ျပုံးလိုက္တဲ့ ၀င္းျမင့္မ်က္ႏွာကုိ စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ဆြဲထုိးပစ္ခ်င္သည္။ တတန္းလုံးက ျငိမ္သက္စြာ အကဲခတ္ေနသည္။ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာ၍ သံုးႏိုင္ျဖုန္းႏိုင္ေသာ ေအာင္ေအာင္ကို မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္လဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေပါ့။ ဘာလို ့အျပစ္မရွိတဲ့ က်ဴပ္ကို ဆြဲထည့္လဲ။
“ ၀င္းျမင့္…ခုခ်က္ခ်င္း ငါ့နာမည္ကို ဖ်က္ေပး”
“ဘာလို ့ဖ်က္ေပးရမွာလဲ…ကိုယ္လုပ္ကိုယ္ခံေပါ့”
လက္သီးေတြယားလာသည္။ ဒီေကာင္ သိသိၾကီးနဲ ့ က်ဴပ္ကိုလုပ္ျပီ။ ၀င္းျမင့္ကို မေၾကာက္သူဆိုလို ့ တတန္းလုံးမွာ က်ဴပ္တေယာက္ထဲရွိသည္။ တရားခံအစစ္ ေအာင္ေအာင္က အမွန္၀န္ခံဖို ့ေ၀းစြ အျပစ္မရွိသလုိဟန္ေဆာင္ေနသည္။
“ေအး…ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္ခံရဲတယ္ကြ… ကိုယ္မလုပ္ပဲနဲ ့ေတာ့ျငိမ္မခံဘူး”
တတန္းလုံးမွာ စာအေတာ္ဆုံး၊ စည္းကမ္းလိုက္နာဆုံး က်ဴပ္မွာ နာမည္ဆုိးဆုိလုိ ့ မဟုတ္မခံေသြးဆူတာပဲရွိသည္။ ၀င္းျမင့္အေမ ပိုက္ဆံအိတ္တလုံးနဲ ့ ဘယ္ေလာက္လိုက္လိုက္ အခ်ိန္တန္ရင္ က်ဴပ္က ပထမ။ အေဖ့က ဆိုက္ကားနင္း၊ အေမက ပဲျပုတ္ေရာင္းသည့္ က်ဴပ္လိုမ်က္ႏွာမြဲက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးကေတာင္ အသိအမွတ္ျပုရေအာင္ စာေတာ္္သူဆုိေတာ့ ၀င္းျမင့္က မနာလုိ။ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ျပႆနာရွာခဲ့ဘူးသည္။
“မင္းမဖ်က္လဲ ငါဖ်က္တယ္ကြာ”
က်ဴပ္က ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚေရးမွတ္လိုက္ေသာ က်ဴပ္နာမည္ကို သြားဖ်က္သည္။ ၀င္းျမင့္က ျပန္ေရးသည္။ က်ဴပ္ကဖ်က္၊ ၀င္းျမင့္ကေရးႏွင့္ အၾကိတ္အနယ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ေမာင္ေမာင္ အသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေနာက္လွည့္ၾကည့္မိၾကသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ..ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ…ဒီလုိဆိုရင္ျပႆနာက ဘယ္ဆုံးမလဲ”
ေမာင္ေမာင္က က်ဴပ္တို ့ေနာက္လိုင္းမွာ ထိုင္သူ။ က်ဴပ္စကားမေျပာဘူးဆုိတာ သူေသေသခ်ာခ်ာသိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေမာင္စကားကို က်ဴပ္စိတ္၀င္တစား နားေထာင္မိသည္။
“၀င္းျမင့္လဲမမွားဘူး…ထြန္းထြန္းလဲမမွားဘူး…၀င္းျမင့္ကလဲ ဆရာမ နာမည္မွတ္ခိုင္းလို ့ မွတ္တယ္…သူ ့အလုပ္သူလုပ္တယ္…ထြန္းထြန္းစကားေျပာတာသူျမင္တယ္ ထင္လုိ ့သူမွတ္တယ္…ထြန္းထြန္းကလဲ သူစကားမေျပာေတာ့ ၀င္းျမင့္ကိုျပန္ေျပာတယ္…အဲဒီလို မဆံုးႏိိ္ုင္ေအာင္ျငင္းေနရင္ ျပႆနာက မေျဖရွင္းႏိုင္ပဲ ဒီမွာပဲရပ္တန္ ့ေနေတာ့မွာေပါ့…ဒီေတာ့ ထြန္းထြန္းက ၀င္းျမင့္နာမည္မွတ္တာကို ခဏေစာင့္ၾကည့္ျပီး ဆရာမလာရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတဲ့ အေျဖေစာင့္လိုက္တာ မေကာင္းဘူးလား”
ေမာင္ေမာင္စကားဆုံးေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက က်ဴပ္နာမည္ကိုဖ်က္၊ ၀င္းျမင့္ထပ္မေရးႏိုင္ေအာင္ လက္သီးတလုံးေက်ြး၊ ၾကားလူလုိလိုနဲ ့ ေသတြင္းပို ့ေပးသည့္ ဥာဏ္ၾကီးရွင္ေမာင္ေမာင္ကိုပါ လက္သီးတလုံးခ်ီးျမင့္လုိက္သည္။
ဆရာမၾကိမ္လုံးဒဏ္ကို ၀င္းျမင့္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ပါးေပၚက လက္သီးရာေလးေတြၾကည့္ရင္း ျပံူးျပံုးၾကီး ခံခဲ့ပါသည္။ ရလဒ္ကေတာ့ ထိုေန ့မွစ၍ ၀င္းျမင့္ က်ဴပ္အေပၚမတရား လူပါးမ၀ရဲေတာ့သလုိ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ က်ဴပ္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္၀ံ့ေတာ့ပါ။
တန္ခူး
ရာျဖတ္
“ဟယ္ဖိတ္စာေလးက လွလိုက္တာ”
တကယ့္ဇာစျဖူျဖူေလးသံုးထားေသာ ထူးဆန္းလွပသည့္ ဖိတ္စာေလးကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မမွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ မူယာက ဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံုးႏွင့္။ ရင္ထဲမွာ တခုခုကို ရိပ္မိလိုက္ျပီး
သတို ့သားနာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…။
“နင္ အဲဒီလူၾကီးကိုေရြးလိုက္တယ္… သူကလူပ်ိဳလဲမဟုတ္ဘူး… နင့္ထက္လဲ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးတယ္… ျပီးေတာ့”
“ျပီးေတာ့ မိန္းမေတြကလဲအမ်ားၾကီးပဲ… သိျပီးသားေတြျပန္ေျပာမေနနဲ ့ေတာ့…
သူ ့မွာလုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္… ဒီမွာေရာ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာ… ျပီးေတာ့သူက အ၀င္အထြက္တတ္တယ္… ငါနဲ ့လက္ထပ္ျပီးရင္ ငါ့ကိုcompanyတခုလွြဲေပးမယ္… ငါ့ဘ၀ခိုင္သြားျပီ… ”
“သူ ့လက္ရွိမိန္းမေတြကေရာ”
“ဒါကသူ ့အပိုင္း… သူႏိုင္လို ့သူလုပ္တာေပါ့… ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး… ေသခ်ာတာက
သူ ့မိန္းမေတြထဲမွာ ငါကအသက္အငယ္ဆံုး… အသစ္ဆံုး…”
Branded ပိုက္ဆံအိတ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ေရွြျဖူနဲ ့စိန္ေတြသီးျပီး ေလာကၾကီးကို ေက်နပ္ေနေသာ မူယာကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းၾကိတ္ခ်မိသည္။
“Sedona မွာေနာ္… လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့… ၀တ္စံုက စကၤာပူကမွာထားတာ…ဟန္နီးမြန္းက Europe”
“လာျဖစ္ေအာင္ ၾကိုးစားမယ္ေလ”
“OK… bye”
အိမ္ေရွ ့မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးအမည္မသိသည့္ ကားအသစ္ၾကီးထဲကို ၾကြၾကြရြရြ တက္သြားေသာ မူယာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မသြားျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည့္ သူ ့မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးေတာင္းပန္္မိသည္။ အဲဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မဂၤလာမရွိေသာ မဂၤလာေဆာင္တခုက ကြ်န္မရဲ ့အခ်ိ္န္ေတြကို ဖဲ့ေျခြေပးရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး မရွိပါ။
*****************************************
ယဥ္စစႏွင့္ က်က္သေရရွိစြာလွေနေသာ ျဖူျပာ့ကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးမိသည္။ အျပစ္ကင္းလိုက္သည့္ သတို ့သမီးေလး။ ဓာတ္ပံုရိုက္တိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနေသာ သတို ့သားက တကယ့္ရိုးသားမွ ုအျပည့္။ သူ ့မွာ ေဒၚလာမရွိပါ၊ သူ ့မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိပါ၊ ထို ့အတူ သူ ့မွာ မိန္းမ မရွိပါ။ သူ ့မွာ ျဖူျပာ့ကို တန္ဖိုးထားသည့္ ႏွလုံးသားတခုရိွသည္။ သမာအာဇီ၀ အလုပ္တခုရွိသည္။ ျဖူျပာ့ဘ၀ကို လုံျခံုမွ ုေပးႏိုင္သည့္ လွပသည့္သစၥာတရားရွိသည္။
“ျဖူျပာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအူေၾကာင္ၾကားကို ေရြးလိုက္လဲ စဥ္းစားမရဘူး… သူ ့Bossကသူကို အရူးအမူး…”
“ေအးေလ… ငါလဲအံ့ၾသေနတာ… ငါတို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီလိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာေဆာင္တာက ခပ္ရွားရွားေလ… အန္ကယ္ၾကီးသာေရြးလိုက္ရင္ Sedona လား Tradersလားပဲ… ျဖူျပာတို ့က တကယ့္stupid”
ေဘး၀ိုင္းက ျမန္မာမွန္းမသိရတဲ့ ေခတ္လြန္ အ၀တ္အစားေတြနဲ ့မိန္းမတအုပ္က ျဖူျပာ့မဂၤလာေဆာင္ကို တန္ဘိုးျဖတ္ေနၾကသည္။
“ဟဲ့..ဟိုမွာအန္ကယ္ၾကီးလာျပီ… သနားပါတယ္ဟယ္…မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး”
“ေဘးက သူ ့ပြဲတက္မယားၾကီးေလ… သူ ့နားကပ္က ဘယ္ႏွရတီေလာက္မ်ားရိွမလဲ… ဒီကေတာင္ မ်က္စိက်ိန္းတယ္”
သူတို ့ေျပာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု၀တ္ထားသည့္ ျဖူျပာ့အေဖထက္ အသက္ၾကီးပုံရတဲ့ လူၾကီး။ ျဖူျပာရဲ ့
သူ ့ဘ၀ကို တန္ဖိုးျဖတ္မွ ုအတြက္ ကြ်န္မဂုဏ္ယူမိသည္။ ဘ၀ကို ျဖတ္လမ္း မလိုက္တတ္သည့္ ျဖူျပာအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ုေတြက အသင့္ေစာင့္ၾကိုေနလိမ့္မည္။
*****************************************
“နင္ ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား”
ရင္းႏွီးသလိုလိုရွိသည့္မ်က္ႏွာကို အေတာ္ကိုပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္မွ….။
“မူယာ မိုလားဟင္…မူယာဟုတ္ပါတယ္ေနာ္”
မေတြ ့ရတဲ့ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သိသိသာသာ ပိန္္ခ်ံဴးက်သြားေသာ သူ ့ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သူက မ်က္ရည္ရစ္၀ဲျပီး ကြ်န္မကို ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။
“ညီမေလးက ဒီေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်လို ့ လာၾကိုတာေလ… မူယာကေရာ”
“ေနမေကာင္းလို ့ေလ… ေရာဂါေတြက အမ်ားၾကီး… ”
စကားေျပာလွ်င္ နားနားျပီးေျပာရတဲ့ အထိေမာေနသည္။
“လိုတာရွိေျပာေလ… တို ့ညီမေလးကို အကူအညီေတာင္းလဲရတယ္… တေယာက္ထဲလား… အမ်ိဳးသားမပါဘူးလား”
ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး မဆင္မျခင္ ေမးလိုက္ မိသည့္ အျဖစ္ကို ေနာင္တရသြားသည္။
“ကြဲသြားတာ လက္ထပ္ျပီး ၆လေလာက္ထဲက… ေနမေကာင္းစျဖစ္ထဲကဆုိပါေတာ့”
“စိတ္မေကာင္းလိုက္တာမူယာရယ္… ”
“ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္ပဲေပါ့… ကိုယ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူကို ပစ္ျပီး ေငြေနာက္လိုက္ခဲ့တာကိုး”
ဘ၀တခုလံုးနဲ ့ရင္းျပီးမွ ရလိုက္တဲ့ေနာင္တ။ တကယ့္ေမတၱာစစ္နဲ ့ခ်စ္သူဆို ခုလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခိ်န္မွာ အနားကေနေဖးမေပးလိမ့္မည္။
တကယ့္ဇာစျဖူျဖူေလးသံုးထားေသာ ထူးဆန္းလွပသည့္ ဖိတ္စာေလးကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မမွတ္ခ်က္ခ်ေတာ့ မူယာက ဂုဏ္ယူတဲ့ အျပံုးႏွင့္။ ရင္ထဲမွာ တခုခုကို ရိပ္မိလိုက္ျပီး
သတို ့သားနာမည္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…။
“နင္ အဲဒီလူၾကီးကိုေရြးလိုက္တယ္… သူကလူပ်ိဳလဲမဟုတ္ဘူး… နင့္ထက္လဲ အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးတယ္… ျပီးေတာ့”
“ျပီးေတာ့ မိန္းမေတြကလဲအမ်ားၾကီးပဲ… သိျပီးသားေတြျပန္ေျပာမေနနဲ ့ေတာ့…
သူ ့မွာလုပ္ငန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတယ္… ဒီမွာေရာ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာေရာ… ျပီးေတာ့သူက အ၀င္အထြက္တတ္တယ္… ငါနဲ ့လက္ထပ္ျပီးရင္ ငါ့ကိုcompanyတခုလွြဲေပးမယ္… ငါ့ဘ၀ခိုင္သြားျပီ… ”
“သူ ့လက္ရွိမိန္းမေတြကေရာ”
“ဒါကသူ ့အပိုင္း… သူႏိုင္လို ့သူလုပ္တာေပါ့… ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး… ေသခ်ာတာက
သူ ့မိန္းမေတြထဲမွာ ငါကအသက္အငယ္ဆံုး… အသစ္ဆံုး…”
Branded ပိုက္ဆံအိတ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ေရွြျဖူနဲ ့စိန္ေတြသီးျပီး ေလာကၾကီးကို ေက်နပ္ေနေသာ မူယာကို ၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းၾကိတ္ခ်မိသည္။
“Sedona မွာေနာ္… လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့… ၀တ္စံုက စကၤာပူကမွာထားတာ…ဟန္နီးမြန္းက Europe”
“လာျဖစ္ေအာင္ ၾကိုးစားမယ္ေလ”
“OK… bye”
အိမ္ေရွ ့မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ကြ်န္မ အမ်ိဳးအမည္မသိသည့္ ကားအသစ္ၾကီးထဲကို ၾကြၾကြရြရြ တက္သြားေသာ မူယာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မသြားျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည့္ သူ ့မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ေတာ့ စိတ္ထဲကၾကိတ္ျပီးေတာင္းပန္္မိသည္။ အဲဒီလို အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ မဂၤလာမရွိေသာ မဂၤလာေဆာင္တခုက ကြ်န္မရဲ ့အခ်ိ္န္ေတြကို ဖဲ့ေျခြေပးရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုး မရွိပါ။
*****************************************
ယဥ္စစႏွင့္ က်က္သေရရွိစြာလွေနေသာ ျဖူျပာ့ကို ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးမိသည္။ အျပစ္ကင္းလိုက္သည့္ သတို ့သမီးေလး။ ဓာတ္ပံုရိုက္တိုင္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ေနေသာ သတို ့သားက တကယ့္ရိုးသားမွ ုအျပည့္။ သူ ့မွာ ေဒၚလာမရွိပါ၊ သူ ့မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းမရွိပါ၊ ထို ့အတူ သူ ့မွာ မိန္းမ မရွိပါ။ သူ ့မွာ ျဖူျပာ့ကို တန္ဖိုးထားသည့္ ႏွလုံးသားတခုရိွသည္။ သမာအာဇီ၀ အလုပ္တခုရွိသည္။ ျဖူျပာ့ဘ၀ကို လုံျခံုမွ ုေပးႏိုင္သည့္ လွပသည့္သစၥာတရားရွိသည္။
“ျဖူျပာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအူေၾကာင္ၾကားကို ေရြးလိုက္လဲ စဥ္းစားမရဘူး… သူ ့Bossကသူကို အရူးအမူး…”
“ေအးေလ… ငါလဲအံ့ၾသေနတာ… ငါတို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီလိုဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာေဆာင္တာက ခပ္ရွားရွားေလ… အန္ကယ္ၾကီးသာေရြးလိုက္ရင္ Sedona လား Tradersလားပဲ… ျဖူျပာတို ့က တကယ့္stupid”
ေဘး၀ိုင္းက ျမန္မာမွန္းမသိရတဲ့ ေခတ္လြန္ အ၀တ္အစားေတြနဲ ့မိန္းမတအုပ္က ျဖူျပာ့မဂၤလာေဆာင္ကို တန္ဘိုးျဖတ္ေနၾကသည္။
“ဟဲ့..ဟိုမွာအန္ကယ္ၾကီးလာျပီ… သနားပါတယ္ဟယ္…မ်က္ႏွာလဲမေကာင္းဘူး”
“ေဘးက သူ ့ပြဲတက္မယားၾကီးေလ… သူ ့နားကပ္က ဘယ္ႏွရတီေလာက္မ်ားရိွမလဲ… ဒီကေတာင္ မ်က္စိက်ိန္းတယ္”
သူတို ့ေျပာတဲ့ အန္ကယ္ၾကီးကို ကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိသည္။ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံု၀တ္ထားသည့္ ျဖူျပာ့အေဖထက္ အသက္ၾကီးပုံရတဲ့ လူၾကီး။ ျဖူျပာရဲ ့
သူ ့ဘ၀ကို တန္ဖိုးျဖတ္မွ ုအတြက္ ကြ်န္မဂုဏ္ယူမိသည္။ ဘ၀ကို ျဖတ္လမ္း မလိုက္တတ္သည့္ ျဖူျပာအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ုေတြက အသင့္ေစာင့္ၾကိုေနလိမ့္မည္။
*****************************************
“နင္ ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား”
ရင္းႏွီးသလိုလိုရွိသည့္မ်က္ႏွာကို အေတာ္ကိုပုံေဖာ္ၾကည့္လိုက္မွ….။
“မူယာ မိုလားဟင္…မူယာဟုတ္ပါတယ္ေနာ္”
မေတြ ့ရတဲ့ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း သိသိသာသာ ပိန္္ခ်ံဴးက်သြားေသာ သူ ့ကို ၾကည့္ရင္း ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သူက မ်က္ရည္ရစ္၀ဲျပီး ကြ်န္မကို ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။
“ညီမေလးက ဒီေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်လို ့ လာၾကိုတာေလ… မူယာကေရာ”
“ေနမေကာင္းလို ့ေလ… ေရာဂါေတြက အမ်ားၾကီး… ”
စကားေျပာလွ်င္ နားနားျပီးေျပာရတဲ့ အထိေမာေနသည္။
“လိုတာရွိေျပာေလ… တို ့ညီမေလးကို အကူအညီေတာင္းလဲရတယ္… တေယာက္ထဲလား… အမ်ိဳးသားမပါဘူးလား”
ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး မဆင္မျခင္ ေမးလိုက္ မိသည့္ အျဖစ္ကို ေနာင္တရသြားသည္။
“ကြဲသြားတာ လက္ထပ္ျပီး ၆လေလာက္ထဲက… ေနမေကာင္းစျဖစ္ထဲကဆုိပါေတာ့”
“စိတ္မေကာင္းလိုက္တာမူယာရယ္… ”
“ကိုယ့္အျပစ္နဲ ့ကိုယ္ပဲေပါ့… ကိုယ့္ကိုတကယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူကို ပစ္ျပီး ေငြေနာက္လိုက္ခဲ့တာကိုး”
ဘ၀တခုလံုးနဲ ့ရင္းျပီးမွ ရလိုက္တဲ့ေနာင္တ။ တကယ့္ေမတၱာစစ္နဲ ့ခ်စ္သူဆို ခုလို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခိ်န္မွာ အနားကေနေဖးမေပးလိမ့္မည္။
“ေလာကၾကီးမွာ ေငြထက္အေရးၾကီးတဲ့ အရာေတြ အမ်ားၾကီးဆိုတာ ငါေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားပါျပီ သူငယ္ခ်င္းရယ္”
“ျဖစ္ျပီးတာေတြကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ၾကိုးစားပါ မူယာ… လိုတဲ့အခါင့ါကို ဆက္သြယ္ေနာ္… ဒီမွာငါ့ဖုန္းနံပါတ္”
သူ ့နာမည္ေခၚေနျပီမို ့ စကားျဖတ္လိုက္ရသည္။ လူနာခန္းထဲသို ့ ေႏွးေကြးစြာ ၀င္သြားေသာ မူယာကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိျပန္သည္။ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းဟာ သူထင္သလို
မေခ်ာေမြ ့ခဲ့။
*****************************************
“ဆရာမမ်ားအတြက္ ေနာက္အလွ ူရွင္တဦးကေတာ့ ေက်ာင္းသူေဟာင္းမျဖူျပာနဲ ့မိသားစုပဲ ျဖစ္ပါတယ္”
ကြ်န္မတို ့ႏွစ္က သူငယ္ခ်င္းျဖူျပာလား သိိခ်င္ေဇာႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားေတြျဖူ၀င္းျပီး လွေနတဲ့ ျဖူျပာက သူ ့အမ်ိဳးသား နဲ ့ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္နဲ ့အတူ ဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ေငြ လွ ူဒါန္းေနတာ ေတြ ့ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္မိသည္။
ဆရာမေဟာင္းေတြကို ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြက ဂါ၀ရျပုကန္ေတာ့ပြဲကို ကြ်န္မတို ့ အထက္တန္းေက်ာင္းက ႏွစ္စဥ္က်င္းပေလ့ရွိသည္။ အခန္းအနား အစီအစဥ္ျပီးေတာ့ ျဖူျပာဆီသြား ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္သည္။
“သူငယ္ခ်င္းရယ္… မေတြ ့ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီေနာ္”
ျဖူျပာက အရင္ကအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း။
“ျဖူျပာအမ်ိဳးသားကို သူ ့အလုပ္က ၾကိုက္လို ့ဆိုျပီး စကၤာပူရံုးခ်ဴပ္ကို ပို ့လိုက္တာ…
ျဖူျပာတို ့လဲလိုက္ေနရတာေပါ့… ဒီႏွစ္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လာခ်င္လို ့ အမ်ိဳးသားကို ပူဆာျပီး ျပန္လာတာ ”
“ျပန္ဆုံရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ျဖူျပာရယ္… နင္အဆင္ေျပေနတာေတြ ့ရတာ ငါအရမ္းကုိ ေပ်ာ္မိတယ္”
“ကိုယ့္ေစတနာ ကိုယ့္အက်ိဳးေပးတယ္ပဲ ေျပာရမွာေပါ့ဟယ္… ယူတုန္းက ဒီေလာက္ႏုံအတဲ့ ေယာက်ၤား ယူရမလားဆို ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ ၀ိုင္းကဲ့ရဲ့တာ… ကိုယ္ကလဲခ်စ္တာရယ္… ရုိးဂုဏ္ေလးရွိတာရယ္ေၾကာင့္ ဇြတ္တိုးခဲ့တာ… ဒီေလာက္ အဆင္ေျပသြားလိမ္မယ္လို ့ မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါဘူးဟယ္”
ျဖူျပာ့ရဲ့ရုိးသားတဲ့ ကိုယ္ေတြ ့စကားေလးက မွတ္သားစရာ။ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ မိသားစုေလးကို ၾကည့္ျပီး သူတို ့ရဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းမွ ုေတြက ကြ်န္မဆိီပါ ကူးျပီး ေပ်ာ္ရြွင္၀မ္းသာမိသည္။
*****************************************
ပတ္၀န္းက်င္က အိမ္ေထာင္ေရးသုခ၊ ဒုကၡေတြ ျမင္ရၾကားရတိ္ုင္း မူယာနဲ ့ျဖူျပာက ကြ်န္မ အေတြးထဲ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုသည္မွာ ထီထိုးသည္နဲ ့တူသည္ဟု ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ မျမင္ရတဲ့ ကံတရားကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေပမယ့္ ေလာဘ အဓိပၸါယ္ပါသည့္ ထိုဥပမာကို ကြ်န္မ မႏွစ္သက္လွပါ။ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးခ်ယ္ျခင္းသည္ သက္မဲ့ပစၥည္းမ်ားကို ရာျဖတ္သကဲ့သို ့ ၾကိုတင္တြက္ခ်က္လို ့မရ။ ေစတနာမွန္လ်ွင္ အက်ိဳးေပးမည္ဆုိသည့္ ျဖူျပာ ကိုယ္ေတြ ့စကားေလးက ပိ္ုလို ့လက္ေတြ ့က် မွန္ကန္လိမ့္မည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို မွန္ကန္သည့္ ေစတနာတရားႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။
အစြန္းေရာက္
မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
**********
ကြ်န္မရဲ့ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖီးေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မ လက္သည္းေလးေတြကို ယုယုယယ ညွပ္ေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္၊လက္ရွည္ ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းတတ္သူ၊ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြကို စနၵရားေလးတီးျပီး ညင္သာစြာ ဆိုျပတတ္သူ၊ ကြ်န္မ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေငးေမာျပီး အိပ္မက္ထဲက သူတေယာက္လို ခ်စ္စကားေတြ ေရရြတ္တတ္သူ … ေမာင္ဟာ ကြ်န္မ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တတ္လြန္းသူပါ… ။
ေမာင္မို ့ ကြ်န္မဆီေရာက္လာရင္ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္ယူငင္သြားမယ့္ အံ့ၾသစရာတခုက အျမဲပါလာျမဲ။ ကြ်န္မ ရူးသြပ္သည့္ ပန္းေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့… ေမာင္က ကြ်န္မကို ဂရုစိုက္လြန္းသူ။ ကြ်န္မ လံုး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို စျပီးခ်စ္တဲ့ေန ့၊ ဖြင့္ေျပာတဲ့ေန ့၊ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ေန ့… အမွတ္တရေန ့ေပါင္းမ်ားစြာကို္ တိ္တ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္ေလးတဆို္င္မွာ အျမဲမေမ့မေလ်ာ့ က်င္းပတတ္တာလဲ ေမာင္ပါပဲ။
အဲဒီလို အေသးစိတ္ေလးက အစ ဂရုစိ္ုက္ခ်စ္တတ္လြန္းလို ့လဲ ေမာင္နဲ ့လက္ထပ္ဖုိ ့ကို မွန္းထားတာထက္ ေစာစီးစြာ လက္ခံမိလိုက္တာ ကြ်န္မ အတြက္ ၾကီးစြာေသာ အမွားဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါေမာင္…။
**********
ေမာင္ရဲ့ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒါဟာ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ကြ်န္မရွင္းျပစရာ မလို ေမာင္သိသင့္သည္။ ကြ်န္မေၾကာင့္ စြန္းထင္းသြားေသာ ေမာင့္အက်ီၤေလးကို ဖြတ္ေလွ်ာ္ၾကည့္ရန္ ၾကယ္သီးျဖုတ္ေပးဖို ့ လုပ္ေတာ့ “မထိနဲ ့” ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံနွင့္မတူေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အသံ။
ျပီးေတာ့… ကြ်န္မလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပါးျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားမွ ု။ အဲဒီတဒဂၤမွာ… ကြ်န္မက ေမာင့္လက္ထဲက အရုပ္တရုပ္။ ေရတြက္လို ့မရသည့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြစိုစြတ္မွ… ေမာင္သတိျပန္၀င္လာသည္။
ကြ်န္မ လက္ရွိအျဖစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လို ့မရ။ ကြ်န္မကို ရူးသြပ္စြာစြဲလန္းသည့္ေမာင္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိ္က္ရက္သည္တဲ့လား။ ေမာင္က ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွ ဒဏ္ရာကို ယူက်ံဳးမရစြာ ထိၾကည့္ျပီး ျပာျပာသလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ဖို ့ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခုနကတင္.. စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခဲ့ေသာ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ အမူအရာႏွစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ႏွလံုးသားေတြ ထံုက်င္ေနခဲ့သည္။
**********
ကြ်န္မအိမ္ေရွ ့အေရာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလးကို ေမာင္ျပုစုေနသည္။ ကြ်န္မကိုပါ ေမာင္အကူအညီေတာင္းရင္း ျပာယာခတ္ေနသည့္ ေမာင့္အမူအရာကိုေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘ၀တူေခြးေလးကို ၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာမခ်ိ။
ခဏၾကာေတာ့ ေခြးေလးေမာင့္လက္ေပၚမွာ အသက္ဆံုးသြားသည္။
ရွိ ုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေၾကြးေနေသာ ေမာင့္ကို ေဖးမဖို ့စကားလံုးမ်ားက ရွားပါးကုန္သည္။ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးနုနုေတြကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကြ်န္မဟာ ေခြးေလးလို ရုန္းထြက္သြားႏိ္ုင္မလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့.. ေခြးေလး
လြတ္ေျမာက္သြားတာပါေမာင္… ။
**********
နာက်င္ေသာကိုယ္… နာက်င္ေသာႏွလုံးသားႏွင့္ ေမာင္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ပံုမခ်လိုေတာ့။ ဝဋ္ေၾကြးဟုသာ ခံယူမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးစြန္းထင္းသြားမွ ေမာင့္ရဲ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာေသြးတို ့ ျငိမ္သက္သြားတတ္္သည္။ ေမာင့္ေတာင္းပန္သံ တိုးညွင္းညွင္း… ဒဏ္ရာကို ညင္ညင္သာသာျပုစု… ဒါေတြကို ခုေတာ့အလြတ္ရေနျပီ။
ေမာင့္ကို ေဆးခန္းျပဖုိ ့ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ တိုက္တြန္းမိျပန္သည္။ ဒီတခါက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္ဖို ့ ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ့္ကို အရူးလို ့ေျပာရက္္တာလားတဲ့။ တခါတခါေမာင္သည္ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္အနားက ထြက္ေျပးဖို ့ ၾကိုးစားရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးရျမဲ။ အသင့္ျပင္ထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဴပ္ကို ေရြးမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေဆြးေႏြးမလား…။ တခုခုေတာ့ ေမာင္ေရြးရလိမ့္မည္။ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ခြဲဖို ့ေျပာရက္တယ္ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္မေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ခုလုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ျငိမ္သက္ေနပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္… ။ ဒါဆို ကြ်န္မေမာင့္နားက ေျခတဖ၀ါးမွ ခြါျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။
**********
မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူလို ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ကြ်န္မကို ကံေကာင္းသူလို ့ အားက်ၾကတဲ့… ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင့္သာ လြွမ္းျခံုထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀လုိ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ပတ္၀န္းက်င္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို ့့… သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ သိပ္ရက္စက္တတ္သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ယံုၾကည္ေအာင္ ကြ်န္မဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲေမာင္… ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ အခ်စ္ရဲ့ ပိရိစြာ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေအာက္မွာ က်ဆံုးျပိုလဲခဲ့သူပါေလ။
**********
ကြ်န္မရဲ့ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖီးေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မ လက္သည္းေလးေတြကို ယုယုယယ ညွပ္ေပးတတ္သူ၊ ကြ်န္မႏွစ္သက္တဲ့ အစားအစာေတြကို ကိုယ္တိုင္ စိတ္ရွည္၊လက္ရွည္ ခ်က္ျပုတ္ေကြ်းတတ္သူ၊ ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ေတးသီခ်င္းေလးေတြကို စနၵရားေလးတီးျပီး ညင္သာစြာ ဆိုျပတတ္သူ၊ ကြ်န္မ မ်က္၀န္းေတြထဲ ေငးေမာျပီး အိပ္မက္ထဲက သူတေယာက္လို ခ်စ္စကားေတြ ေရရြတ္တတ္သူ … ေမာင္ဟာ ကြ်န္မ အသိုင္းအ၀ိုင္းက လက္ဖ်ားခါေလာက္တဲ့ အထိ ခ်စ္တတ္လြန္းသူပါ… ။
ေမာင္မို ့ ကြ်န္မဆီေရာက္လာရင္ ကြ်န္မႏွလံုးသားကို ဆြဲေဆာင္ယူငင္သြားမယ့္ အံ့ၾသစရာတခုက အျမဲပါလာျမဲ။ ကြ်န္မ ရူးသြပ္သည့္ ပန္းေတြ တေပြ ့ၾကီးနဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မ ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္တအုပ္နဲ ့… ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ လက္ေဆာင္တမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့… ေမာင္က ကြ်န္မကို ဂရုစိုက္လြန္းသူ။ ကြ်န္မ လံုး၀ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို စျပီးခ်စ္တဲ့ေန ့၊ ဖြင့္ေျပာတဲ့ေန ့၊ ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ေန ့… အမွတ္တရေန ့ေပါင္းမ်ားစြာကို္ တိ္တ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္ေလးတဆို္င္မွာ အျမဲမေမ့မေလ်ာ့ က်င္းပတတ္တာလဲ ေမာင္ပါပဲ။
အဲဒီလို အေသးစိတ္ေလးက အစ ဂရုစိ္ုက္ခ်စ္တတ္လြန္းလို ့လဲ ေမာင္နဲ ့လက္ထပ္ဖုိ ့ကို မွန္းထားတာထက္ ေစာစီးစြာ လက္ခံမိလိုက္တာ ကြ်န္မ အတြက္ ၾကီးစြာေသာ အမွားဆိုတာ နဲနဲေလးမွ မရိပ္မိခဲ့ပါေမာင္…။
**********
ေမာင္ရဲ့ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို ကြ်န္မ အေတာ္အံ့ၾသသြားမိသည္။ ဒါဟာ မေတာ္တဆ ဆိုတာ ကြ်န္မရွင္းျပစရာ မလို ေမာင္သိသင့္သည္။ ကြ်န္မေၾကာင့္ စြန္းထင္းသြားေသာ ေမာင့္အက်ီၤေလးကို ဖြတ္ေလွ်ာ္ၾကည့္ရန္ ၾကယ္သီးျဖုတ္ေပးဖို ့ လုပ္ေတာ့ “မထိနဲ ့” ဆိုသည့္ ေမာင့္အသံနွင့္မတူေသာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အသံ။
ျပီးေတာ့… ကြ်န္မလံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ ပါးျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားမွ ု။ အဲဒီတဒဂၤမွာ… ကြ်န္မက ေမာင့္လက္ထဲက အရုပ္တရုပ္။ ေရတြက္လို ့မရသည့္ အခ်က္ေပါင္း မ်ားစြာ ဘယ္ျပန္ညာျပန္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြစိုစြတ္မွ… ေမာင္သတိျပန္၀င္လာသည္။
ကြ်န္မ လက္ရွိအျဖစ္ကို ဘယ္လိုမွ ယံုၾကည္လို ့မရ။ ကြ်န္မကို ရူးသြပ္စြာစြဲလန္းသည့္ေမာင္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းစြာ ရုိ္က္ရက္သည္တဲ့လား။ ေမာင္က ကြ်န္မႏွ ုတ္ခမ္းမွ ဒဏ္ရာကို ယူက်ံဳးမရစြာ ထိၾကည့္ျပီး ျပာျပာသလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ ကြ်န္မေခါင္းေလးကို ပြတ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြနဲ ့ ခြင့္လြွတ္ဖို ့ေတာင္းပန္ေနသည္။ ခုနကတင္.. စိတ္ရွိလက္ရွိ ရုိက္ခဲ့ေသာ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ဆန္ ့က်င္ဘက္ အမူအရာႏွစ္ခုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ဘာစကားမွ မဆိုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္မ ႏွလံုးသားေတြ ထံုက်င္ေနခဲ့သည္။
**********
ကြ်န္မအိမ္ေရွ ့အေရာက္မွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ ့ ေမာင့္အခ်စ္ေတာ္ေခြးေလးကို ေမာင္ျပုစုေနသည္။ ကြ်န္မကိုပါ ေမာင္အကူအညီေတာင္းရင္း ျပာယာခတ္ေနသည့္ ေမာင့္အမူအရာကိုေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဘ၀တူေခြးေလးကို ၾကည့္ရင္းရင္ထဲမွာမခ်ိ။
ခဏၾကာေတာ့ ေခြးေလးေမာင့္လက္ေပၚမွာ အသက္ဆံုးသြားသည္။
ရွိ ုက္ၾကီးတငင္ငင္ငိုေၾကြးေနေသာ ေမာင့္ကို ေဖးမဖို ့စကားလံုးမ်ားက ရွားပါးကုန္သည္။ ေမာင့္လက္ဖ၀ါးနုနုေတြကို ဆုပ္ကိုင္အားေပးရင္း ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား ကြ်န္မဟာ ေခြးေလးလို ရုန္းထြက္သြားႏိ္ုင္မလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့.. ေခြးေလး
လြတ္ေျမာက္သြားတာပါေမာင္… ။
**********
နာက်င္ေသာကိုယ္… နာက်င္ေသာႏွလုံးသားႏွင့္ ေမာင္ျပန္လည္တည္ျငိမ္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္ပံုမခ်လိုေတာ့။ ဝဋ္ေၾကြးဟုသာ ခံယူမိေတာ့သည္။ ကြ်န္မကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးစြန္းထင္းသြားမွ ေမာင့္ရဲ့ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာေသြးတို ့ ျငိမ္သက္သြားတတ္္သည္။ ေမာင့္ေတာင္းပန္သံ တိုးညွင္းညွင္း… ဒဏ္ရာကို ညင္ညင္သာသာျပုစု… ဒါေတြကို ခုေတာ့အလြတ္ရေနျပီ။
ေမာင့္ကို ေဆးခန္းျပဖုိ ့ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ တိုက္တြန္းမိျပန္သည္။ ဒီတခါက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ျဖစ္ဖို ့ ေသခ်ာေနသည္။ ကိုယ့္ကို အရူးလို ့ေျပာရက္္တာလားတဲ့။ တခါတခါေမာင္သည္ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းေနတတ္ျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေမာင့္အနားက ထြက္ေျပးဖို ့ ၾကိုးစားရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ဆံုးရျမဲ။ အသင့္ျပင္ထားေသာ ကြာရွင္းစာခ်ဴပ္ကို ေရြးမလား… ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္နဲ ့ေဆြးေႏြးမလား…။ တခုခုေတာ့ ေမာင္ေရြးရလိမ့္မည္။ ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ ခြဲဖို ့ေျပာရက္တယ္ဟု တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ကြ်န္မေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ ခုလုိ တိတ္တဆိတ္ေလး ျငိမ္သက္ေနပါေတာ့လား ေမာင္ရယ္… ။ ဒါဆို ကြ်န္မေမာင့္နားက ေျခတဖ၀ါးမွ ခြါျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး….။
**********
မွန္ထဲမွ ကိုယ့္ပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို ့ ပိုျပတ္သားသြားသည္။ ခဏၾကာရင္ ေသြးစေတြနဲ ့ နဖူးျပင္ကို ေမာင္ကိုယ္တို္င္ပဲ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး နမ္းလိမ့္မည္။ ျပီးေတာ့ တယုတယ ေဆးထည့္ေပးမည္။ ခိ်ဳသာႏူးညံ့ မူးယစ္ေစတတ္ေသာ ခ်စ္စကားကို တဖြဖြရြတ္ဆိုရင္းေပါ့။ အဲဒီ အခါ ကြ်န္မရဲ ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ အရည္ေပ်ာ္ အေငြ ့ပ်ံျပီး ဟိုးေ၀းေ၀းကို လြင့္ေမ်ာသြားၾကမည္။ ဟင့္အင္း… ဒီတခါေတာ့ ရုန္းထြက္မွျဖစ္မည္။ ေမာင့္ေျခသံကို ၾကားရေတာ့ အသင့့္ျပင္ထားသည့္ အ၀တ္အိတ္ကို ယူရင္း ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ခြင့္လြွတ္ပါေမာင္…။ နာက်င္ေနတဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ေမာင့္ဆီက ေနာက္ထပ္နာက်င္မွ ုေတြကို လက္မခံႏို္င္ေတာ့အထိ ပန္းလ်ေနျပီေလ။
ေမာင့္ကို သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူလို ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ကြ်န္မကို ကံေကာင္းသူလို ့ အားက်ၾကတဲ့… ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင့္သာ လြွမ္းျခံုထားတဲ့ ႏွစ္ေယာက္တဘ၀လုိ ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့… ပတ္၀န္းက်င္နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို ့့… သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းသူတေယာက္ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ သိပ္ရက္စက္တတ္သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူတို ့ယံုၾကည္ေအာင္ ကြ်န္မဘယ္လို ေျပာရပါ့မလဲေမာင္… ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မဟာ အခ်စ္ရဲ့ ပိရိစြာ ဖ်ားေယာင္းမွ ုေအာက္မွာ က်ဆံုးျပိုလဲခဲ့သူပါေလ။
(ကာယကံရွင္ကိုယ္တို္င္ ရင္ဖြင့္ခဲ့ေသာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခုကို အေျခခံျပီး ဖန္တီးပါသည္)
တန္ခူး
အဆိပ္လူးနွလုံးသား
အလုပ္စားပြဲကေန ေဒၚလီ ရွိတဲ့ ေကာင္တာကို စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္စြာ ခဏခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဒီဆိုင္မွာ အလွဆံုး၊ အသြက္ဆံုး ေဒၚလီကို ကိုယ္က စီးပြားေရးအတၱၾကီးစြာ ေယာက်ၤားေလး အသံုးအေဆာင္ေကာင္တာမွာ ထားမိတာကပဲ ဒီျပႆနာကို လက္ယက္ေခၚလိုက္ သလိုျဖစ္သြားသလား။ ဆံပင္ရဲရဲေလးဆိုးထားျပီး နားဆြဲေလးတခါခါနွင့္ ၀ယ္သူက်သြားေအာင္ ေျပာတတ္သည့္ ေဒၚလီက ကိုယ့္အေဒၚလို ရင္းႏွီးရသည့္ ကိုယ့္အေမ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သမီးေထြးေလး။ သူ ့အေမက ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ကိုယ့္ကို ပုံအပ္ထားတာ။ ဒီေန ့ေဒၚလီ အလွေတြ ပိုျပင္ထားတာ သတိထားမိေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေန ့လည္စာေတာင္ ထြက္မစားျဖစ္။ တစံုတရာကို ၾကိုတင္ရိပ္မိေနသလို။
ဆိုင္ပိတ္္ခါနီးထိ ဘာမွသံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမေတြ ့ေသး။ ကိုယ္ထင္သလို ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဟင္းခ်မလို ့လုပ္တုန္း ကိုယ္ရြံရွာသည့္ အရိပ္တခု ဆိုင္၀မွာ ေပၚလာသည္။ လူငယ္ဆန္သည့္ စပို ့ရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို စတိုင္က်က်၀တ္လို ့ ေနကာမ်က္မွန္ကို ေဒၚလီေရွ ့မွ ခြ်တ္ျပီး ေဒၚလီ့ကို ခပ္ေငးေငးစိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚလီ့အျပံုးေတြက ခ်ိဳျမသြားလိုက္တာ။ ျမတ္စြာဘုရား… ေဒၚလီကို ကယ္ဖို ့အခိ်န္မွီပါဦးမလား။
ေဒၚလီႏွင့္ သူ အလုပ္ျပီးခ်ိန္မွ ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ ေဒၚလီက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ နွ ုတ္ဆက္ ျပန္မလို ့ျပင္ေတာ့ ကသုတ္ကရက္နွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ဆြဲျပီး ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
မျဖစ္။ ေဒၚလီကို ဒီလူ ့နဲ ့နွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ ့လို ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္။ ေဒၚလီထက္ဦးေအာင္ ဆိုင္ျပင္ထြက္ျပီး ကမာၻေပၚမွာ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဆံုး၊ မုန္းတီးခါးသီးဆံုး လူတေယာက္ကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
“ဦးမင္းကိိုမိုလား… ဘာလာ၀ယ္တာဘာလိမ့္”
သူ ့မ်က္ႏွာက အံံ့ၾသရိပ္ကေန အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။
“ဟာ… ႏြယ္… ေတြ ့ရမယ္လို ့မထင္ထားေတာ့ ေမာင္ အရမ္းအံံ့ၾသသြားတာ”
ေမာင္တဲ့လား။ ခါးသက္လိုက္တာ။ ရွင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အက်င့္ေျပာင္းမယ့္သူမဟုတ္။
“ဒါကြ်န္မဆိုင္ေလ”
ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ ဆိုင္ထဲမွ ေဒၚလီထြက္လာေတာ့ သူနဲနဲျပာသြားသည္။ ကြ်မ္းက်င္စြာ ဟန္မပ်က္ ေဒၚလီကို ျပံုးျပလိုက္ေသးသည္။
“ေဒၚလီဆိီ၀ယ္ေနက်ထင္တယ္… ခုလို ကြ်န္မဆို္င္ကို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေဒၚလီလို ၀န္ထမ္းမ်ိဳးရထားတာ ကံေကာင္းတာေပါ့္”
“ေဒၚလီအိမ္ျပန္မွာမိုလား… မမကားနဲ ့လိုက္ခဲ့ေလ… မမလဲ အန္တီနဲ ့ေတြ ့စရာရွိလို ့… ခြင့္ျပုပါဦး ဦးမင္းကို”
ကိုယ့္ကို ေခါင္းျငိမ့္ရုံသာ နွ ုတ္ဆက္နိုင္သည့္ သူ ့အမူအယာၾကည့္ျပီး ဟားတိုက္ရယ္ခ်င္မိသည္။ သူ ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပ်က္သြားေသာ ဂြင္တခုအတြက္ ယူက်ံဴးမရ ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚလီကို တြင္းနက္နက္ထဲ မက်ခင္ အခ်ိန္မီွ ကယ္တင္ရမည္ေလ။ ဇီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည့္ ေဒၚလီမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ေဒၚလီ သူ ့ကို ဒီေန ့အေျဖေပးေတာ့ မလို ့မိုလား”
“ရွင္… မမဘယ္လိုသိ…”
ကားကိုေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္တခုထဲ ရပ္လိုက္သည္။
“ေဒၚလီသိထားသင့္တယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ တို ့ေျပာျပခ်င္တယ္… ျပီးရင္ေဒၚလီသေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပါ့”
*****************************
သူကို ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကတည္းက တြယ္ျငိသြားမိပါလိမ့္။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိုဆိုပြဲမွာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သမိုင္းေမဂ်ာရဲ့့ကြင္းကို ကိုယ့္နာမည္ေၾကျငာလုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆံပင္ေခြေခြ လိွ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြနဲ ့ကိုယ့္ကို ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သူပဲ ကင္းျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ သူ ့နာမည္ေၾကျငာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ဒါအခ်စ္ရဲ့ အစေပါ့။ အဲဒီေန ့ကတည္းက ေရွ ့သြားေနာက္လိုက္ ညီတဲ့ ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးက တြန္းပ္ို ့ခဲ့သည္ေလ။ ကိုယ္တို ့ကလဲ မတြန္းခင္က ေရြ ့ခ်င္ခ်င္။
ခုေတာ့ ကိုယ္လက္ေလးကို သူလက္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ ့ဆုပ္ကိုင္ျပီး သူ ့ဆီက ေ၀းေ၀းမသြားဖုိ ့ ကတိေတြေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူေပါ့။
“ေမာင့္ဘ၀ႏြမ္းႏြမ္းထဲ ႏြယ္လိုက္ရဲပါ့မလား… ေမာင္မွာ ကိုယ္ပုိင္ကားမရွိ… ေမာင္ကို ေမာင့္အမက ေက်ာင္းထားေပးရတာ”
“ဘာလို ့မလိုက္ႏို္င္ရမွာလဲ… ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမွေတာ့ အဆိုးအေကာင္းေ၀မွ် ခံစားနိုင္ရမွာေပါ့”
အခ်စ္ရွိရင္ အရာရာလွပေနမွာပဲလို ့ ကိုယ္က အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သူ။ အားငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို အားေပးျပံုးျပရင္းေလ။
“ေမာင္သိပါတယ္… ႏြယ္တေန ့က်ရင္ ေမာင့္ကို ထားခဲ့မွာပါ”
“ဟင့္အင္း… အဲလို မေျပာနဲ ့… ႏြယ့္အခ်စ္ကို အဲလို ေလ်ာ့မတြက္နဲ ့”
“ဒါဆို ေမာင္နဲ ့ခုလိုက္နိုင္မလားႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး”
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္သည့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိသည္။
“မေစာလြန္းဘူးလားေမာင္ရယ္…ႏြယ္တို ့က ခုမွ ပထမႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလ”
“ေမာင္္ကေတာ့ ႏြယ္နဲ ့မခြဲခ်င္တာပဲ သိတယ္… ေမာင္သိပါတယ္… တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏြယ္ဘယ္လိုက္နိုင္မလဲ ”
မ်က္ရည္ရစ္၀ဲလာသည့္ ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေတြေတြ ့ေတာ့ ႏွလံုးသားတို ့ အေရေပ်ာ္က်သြားသည္။ ခ်စ္သူရဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ကိုယ့္အခ်စ္နဲ ့ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္သည္။
“ႏြယ္လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေမာင္”
“ေပ်ာ္လုိက္တာ ႏြယ္ရယ္… ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန ့ပဲ”
***********************************
တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေရြွဘံုေပၚမွာ စံရ ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနတဲ့။ ေမာင္နဲ ့ကိုယ္္က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ခဏေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာ ပဓာနမို ့ေပ်ာ္ပါသည္။ ေမာင့္အၾကင္နာ၊ ေမာင့္အယုယ၊ ေမာင့္ေႏြးေထြးမွ ုေတြကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ပင္။ ေမာင္က ကိုယ္ႏြဲ ့ဆိုး ဆိုးသမွ် အကိုၾကီးတေယာက္ကို အလိုလိုက္သည္။ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာ စိုးေတာ့ ကိုယ့္ကို မနက္ျဖန္ လိုက္အပ္ေပးမည္တဲ့။ ခုလဲ ကိုယ္မုန္ ့ဟင္းခါး ပူဆာေတာ့ ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲျပီး သြားေျပး၀ယ္သည္။
အိမ္ေရွ ့က တံခါးေခါက္သံေၾကာင္ ့ ေမာင္ျပန္လာျပီ အထင္နဲ ့ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္။
“ဒါ မင္းကို ေနတဲ့အိမ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင့္အမလားဟင္”
အမ်ိဳးသမီးက ႏြမ္းနယ္တဲ့ အျပံုးနဲ ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ေသာ့ဖြင့္ေပးေတာ့ ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ လွမ္း၀င္လာသည္။
“မင္းကိုက သူ ့မွာအမရွိတယ္လို ့ ေျပာထားတာလား”
အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ျပီး ေမးေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိသည္။
“ခု သူမရွိဘူးထင္တယ္… အေတာ္ပဲေပါ့”
“ရွင္”
“ညီမအိမ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ပူေနမွာပဲ… လက္မွတ္ထိုးျပီးၾကျပီလား”
“မထိုးရေသးပါဘူး… မနက္ျဖန္လိုက္အပ္ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္”
အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ရယ္ေမာလိုက္ေတာ့ တခုခုကို သံသယ ျဖစ္သြားမိသည္။
“ေမေမ… ေဖေဖနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆို… ေဖေဖလဲ မရွိဘူး”
ကေလးေလးရဲ့ စကားေၾကာင့္ ထူပူသြားမိသည္။ ဘုရား..ဘုရား။ ဘာေတြလဲ။
“သူ ့အေဖထြက္သြားတာ တပတ္ရွိလို ့ တေမးေမးျဖစ္ေနတာေလ”
“ဒါဆို အမက…”
“တို ့က မင္းကိုရဲ့ဇနီး….ဒါက မင္းကိုရဲ့သား… ၾကည့္ရတာ မင္းကို ညီမကို လိမ္ထားတယ္ထင္တယ္… တို ့ပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ ့ကို ေက်ာင္းထားေပးေနတာ”
မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသည္။ ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ေနရာက လဲက်မသြားေအာင္ မနဲထိန္းထားရသည္။ ဒါေတြ တကယ္ပဲလား။ လိမ္ညာ အယံုသြင္းျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို နင္းဖ်က္ေျခရက္သူ။ ခုေတာ့ အရာအားလံုးက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။
တံခါး၀မွာေပၚလာတဲ့ အရိပ္တခုေၾကာင့္ ကေလးေလးက ေဖေဖလို ့ ၀မ္းသာအားရ ေျပးသြားသည္။ တျမတ္တနိုး ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတခုက ခုေတာ့ ရံြရွာ စက္ဆုတ္ဖြယ္။ ကဲ… ဘာညာဦးမလဲ။
“ႏြယ္အားလံုးသိျပီးျပီလား… ေမာင့္ကို ခြင့္လြွတ္ပါႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကိုခ်စ္လြန္းလို ့”
“ျဖန္း”
ကိုယ့္ကို ဒီေလာက္ မိုက္ရုိင္းရ ေတာ္ေရာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ ေဖာက္ျပန္မွ ုမ်ိဳး လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္မွ ုမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္လဲ မုန္းလိုက္တာ။ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အပ်ိဳစင္ ဘ၀ေလးကို မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ မစံုစမ္းပဲ လူလိမ္တေယာက္ဆီမွာမွ ပံုအပ္ခဲ့မိတာ။ သတိထားမိတဲ့ အခိ်န္မွာ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းမမွာ အေဖရွိတဲ့ အရပ္ဆီ ေျပးေနမိသည္။
************************************
“ဒါကေတာ့ တို ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ ေဒၚလီ… ဒါေပမယ့္ မင္းကိုဇာတ္လမ္းေတြက ခုထိမဆံုးေသးဘူး”
ေဒၚလီက ဘာစကားမွ မဆိုနို္င္ပဲ တရွံ ု ့ရွံ ့ုငိုေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာေတြမိုလား။ သူက ကို္ယ့္ထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းပါသည္။ လက္မတင္ေလးတင္။
“ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ မင္းကိုရဲ့ မိန္းမ တေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက တို ့ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလး… တို ့အေၾကာင္းကို မင္းကိုရဲ့ မိန္းမအၾကီးဆံုးဆီက သိတာတဲ့… အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မိန္းမျဖစ္မယ္ထင္လဲ ေဒၚလီ”
ေဒၚလီ ဆီက အသံမဲ့။ အထင္ၾကီး ေလးစားလိုက္မိတဲ့… ေနာက္ခ်စ္လိုက္မိတဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ အျပစ္အနာအဆာက ၾကီးလြန္းတယ္ မိုလား။
“အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္တဲဲ့”
ေဒၚလီက မေျပာမဆို ကိုယ့္ကို ထိုင္ရွိခိုးသည္။
“မမရယ္… ညီမ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ညီမဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို ့… ညီမဘယ္ေလာက္ မိုက္လဲဆို ညီမရဲ့ ရိုးသားတဲ့ ရီးစားကိုေတာင္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာ… သူ ့အေျပာ..သူ ့အခြွ်ဲေတြထဲမွာ စံုးစံုးျမုပ္ခဲ့တာ… သူဟာ အားကိုးစရာ လူၾကီးလူေကာင္း တေယာက္လို ့ အထင္ၾကီးခဲ့တာ… ညီမဘ၀ကို မမကယ္လိုက္တာပါ”
“ဒီိလိုပါပဲ ေဒၚလီရယ္… တို ့မိန္းခေလးေတြက ခ်စ္မိျပီဆို ဘာကိုမွ မျမင္တတ္ၾကတာကိုး… တကယ္ဆို လူတေယာက္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို သိျပီးမွ ဘ၀တခုလံုး ပံုအပ္သင့္တယ္မိုလား… အဲဒီလို မလိမၼာ မပါးနပ္ခဲ့လို ့ မင္းကိုလို လူေတြ လိမ္ေနနိုင္ေသးတာေပါ့… ခုကစလို ့လိမၼာပါးနပ္ျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ေလးကို ပံုအပ္ဖို ့ သင့္ေတာ္တဲ့သူကို ေရြးခ်ယ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းခေလးေတြပါ လက္တြဲေခၚၾကပါစို ့ေနာ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါမမ”
အျပန္လမ္းမွာ စိတ္လက္ေတြ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားသည္။ ဘ၀တခုကိုရင္းခဲ့ရေသာ ကိုယ္ ဘ၀တခုကို ကယ္တင္လိုက္နိုင္ျခင္း အတြက္ ၾကည္နူးေနမိသည္။ မိန္းခေလးေတြအားလံုး အဆိပ္လူးထားေသာ ႏွလံုးသားအတုမ်ားကို ေရွာင္ရွားနိုင္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
ဆိုင္ပိတ္္ခါနီးထိ ဘာမွသံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမေတြ ့ေသး။ ကိုယ္ထင္သလို ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဟင္းခ်မလို ့လုပ္တုန္း ကိုယ္ရြံရွာသည့္ အရိပ္တခု ဆိုင္၀မွာ ေပၚလာသည္။ လူငယ္ဆန္သည့္ စပို ့ရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို စတိုင္က်က်၀တ္လို ့ ေနကာမ်က္မွန္ကို ေဒၚလီေရွ ့မွ ခြ်တ္ျပီး ေဒၚလီ့ကို ခပ္ေငးေငးစိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚလီ့အျပံုးေတြက ခ်ိဳျမသြားလိုက္တာ။ ျမတ္စြာဘုရား… ေဒၚလီကို ကယ္ဖို ့အခိ်န္မွီပါဦးမလား။
ေဒၚလီႏွင့္ သူ အလုပ္ျပီးခ်ိန္မွ ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ ေဒၚလီက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ နွ ုတ္ဆက္ ျပန္မလို ့ျပင္ေတာ့ ကသုတ္ကရက္နွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ဆြဲျပီး ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
မျဖစ္။ ေဒၚလီကို ဒီလူ ့နဲ ့နွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ ့လို ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္။ ေဒၚလီထက္ဦးေအာင္ ဆိုင္ျပင္ထြက္ျပီး ကမာၻေပၚမွာ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဆံုး၊ မုန္းတီးခါးသီးဆံုး လူတေယာက္ကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
“ဦးမင္းကိိုမိုလား… ဘာလာ၀ယ္တာဘာလိမ့္”
သူ ့မ်က္ႏွာက အံံ့ၾသရိပ္ကေန အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။
“ဟာ… ႏြယ္… ေတြ ့ရမယ္လို ့မထင္ထားေတာ့ ေမာင္ အရမ္းအံံ့ၾသသြားတာ”
ေမာင္တဲ့လား။ ခါးသက္လိုက္တာ။ ရွင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အက်င့္ေျပာင္းမယ့္သူမဟုတ္။
“ဒါကြ်န္မဆိုင္ေလ”
ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ ဆိုင္ထဲမွ ေဒၚလီထြက္လာေတာ့ သူနဲနဲျပာသြားသည္။ ကြ်မ္းက်င္စြာ ဟန္မပ်က္ ေဒၚလီကို ျပံုးျပလိုက္ေသးသည္။
“ေဒၚလီဆိီ၀ယ္ေနက်ထင္တယ္… ခုလို ကြ်န္မဆို္င္ကို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေဒၚလီလို ၀န္ထမ္းမ်ိဳးရထားတာ ကံေကာင္းတာေပါ့္”
“ေဒၚလီအိမ္ျပန္မွာမိုလား… မမကားနဲ ့လိုက္ခဲ့ေလ… မမလဲ အန္တီနဲ ့ေတြ ့စရာရွိလို ့… ခြင့္ျပုပါဦး ဦးမင္းကို”
ကိုယ့္ကို ေခါင္းျငိမ့္ရုံသာ နွ ုတ္ဆက္နိုင္သည့္ သူ ့အမူအယာၾကည့္ျပီး ဟားတိုက္ရယ္ခ်င္မိသည္။ သူ ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပ်က္သြားေသာ ဂြင္တခုအတြက္ ယူက်ံဴးမရ ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚလီကို တြင္းနက္နက္ထဲ မက်ခင္ အခ်ိန္မီွ ကယ္တင္ရမည္ေလ။ ဇီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည့္ ေဒၚလီမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ေဒၚလီ သူ ့ကို ဒီေန ့အေျဖေပးေတာ့ မလို ့မိုလား”
“ရွင္… မမဘယ္လိုသိ…”
ကားကိုေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္တခုထဲ ရပ္လိုက္သည္။
“ေဒၚလီသိထားသင့္တယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ တို ့ေျပာျပခ်င္တယ္… ျပီးရင္ေဒၚလီသေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပါ့”
*****************************
သူကို ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကတည္းက တြယ္ျငိသြားမိပါလိမ့္။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိုဆိုပြဲမွာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သမိုင္းေမဂ်ာရဲ့့ကြင္းကို ကိုယ့္နာမည္ေၾကျငာလုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆံပင္ေခြေခြ လိွ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြနဲ ့ကိုယ့္ကို ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သူပဲ ကင္းျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ သူ ့နာမည္ေၾကျငာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ဒါအခ်စ္ရဲ့ အစေပါ့။ အဲဒီေန ့ကတည္းက ေရွ ့သြားေနာက္လိုက္ ညီတဲ့ ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးက တြန္းပ္ို ့ခဲ့သည္ေလ။ ကိုယ္တို ့ကလဲ မတြန္းခင္က ေရြ ့ခ်င္ခ်င္။
ခုေတာ့ ကိုယ္လက္ေလးကို သူလက္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ ့ဆုပ္ကိုင္ျပီး သူ ့ဆီက ေ၀းေ၀းမသြားဖုိ ့ ကတိေတြေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူေပါ့။
“ေမာင့္ဘ၀ႏြမ္းႏြမ္းထဲ ႏြယ္လိုက္ရဲပါ့မလား… ေမာင္မွာ ကိုယ္ပုိင္ကားမရွိ… ေမာင္ကို ေမာင့္အမက ေက်ာင္းထားေပးရတာ”
“ဘာလို ့မလိုက္ႏို္င္ရမွာလဲ… ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမွေတာ့ အဆိုးအေကာင္းေ၀မွ် ခံစားနိုင္ရမွာေပါ့”
အခ်စ္ရွိရင္ အရာရာလွပေနမွာပဲလို ့ ကိုယ္က အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သူ။ အားငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို အားေပးျပံုးျပရင္းေလ။
“ေမာင္သိပါတယ္… ႏြယ္တေန ့က်ရင္ ေမာင့္ကို ထားခဲ့မွာပါ”
“ဟင့္အင္း… အဲလို မေျပာနဲ ့… ႏြယ့္အခ်စ္ကို အဲလို ေလ်ာ့မတြက္နဲ ့”
“ဒါဆို ေမာင္နဲ ့ခုလိုက္နိုင္မလားႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး”
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္သည့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိသည္။
“မေစာလြန္းဘူးလားေမာင္ရယ္…ႏြယ္တို ့က ခုမွ ပထမႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလ”
“ေမာင္္ကေတာ့ ႏြယ္နဲ ့မခြဲခ်င္တာပဲ သိတယ္… ေမာင္သိပါတယ္… တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏြယ္ဘယ္လိုက္နိုင္မလဲ ”
မ်က္ရည္ရစ္၀ဲလာသည့္ ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေတြေတြ ့ေတာ့ ႏွလံုးသားတို ့ အေရေပ်ာ္က်သြားသည္။ ခ်စ္သူရဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ကိုယ့္အခ်စ္နဲ ့ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္သည္။
“ႏြယ္လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေမာင္”
“ေပ်ာ္လုိက္တာ ႏြယ္ရယ္… ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန ့ပဲ”
***********************************
တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေရြွဘံုေပၚမွာ စံရ ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနတဲ့။ ေမာင္နဲ ့ကိုယ္္က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ခဏေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာ ပဓာနမို ့ေပ်ာ္ပါသည္။ ေမာင့္အၾကင္နာ၊ ေမာင့္အယုယ၊ ေမာင့္ေႏြးေထြးမွ ုေတြကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ပင္။ ေမာင္က ကိုယ္ႏြဲ ့ဆိုး ဆိုးသမွ် အကိုၾကီးတေယာက္ကို အလိုလိုက္သည္။ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာ စိုးေတာ့ ကိုယ့္ကို မနက္ျဖန္ လိုက္အပ္ေပးမည္တဲ့။ ခုလဲ ကိုယ္မုန္ ့ဟင္းခါး ပူဆာေတာ့ ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲျပီး သြားေျပး၀ယ္သည္။
အိမ္ေရွ ့က တံခါးေခါက္သံေၾကာင္ ့ ေမာင္ျပန္လာျပီ အထင္နဲ ့ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္။
“ဒါ မင္းကို ေနတဲ့အိမ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင့္အမလားဟင္”
အမ်ိဳးသမီးက ႏြမ္းနယ္တဲ့ အျပံုးနဲ ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ေသာ့ဖြင့္ေပးေတာ့ ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ လွမ္း၀င္လာသည္။
“မင္းကိုက သူ ့မွာအမရွိတယ္လို ့ ေျပာထားတာလား”
အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ျပီး ေမးေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိသည္။
“ခု သူမရွိဘူးထင္တယ္… အေတာ္ပဲေပါ့”
“ရွင္”
“ညီမအိမ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ပူေနမွာပဲ… လက္မွတ္ထိုးျပီးၾကျပီလား”
“မထိုးရေသးပါဘူး… မနက္ျဖန္လိုက္အပ္ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္”
အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ရယ္ေမာလိုက္ေတာ့ တခုခုကို သံသယ ျဖစ္သြားမိသည္။
“ေမေမ… ေဖေဖနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆို… ေဖေဖလဲ မရွိဘူး”
ကေလးေလးရဲ့ စကားေၾကာင့္ ထူပူသြားမိသည္။ ဘုရား..ဘုရား။ ဘာေတြလဲ။
“သူ ့အေဖထြက္သြားတာ တပတ္ရွိလို ့ တေမးေမးျဖစ္ေနတာေလ”
“ဒါဆို အမက…”
“တို ့က မင္းကိုရဲ့ဇနီး….ဒါက မင္းကိုရဲ့သား… ၾကည့္ရတာ မင္းကို ညီမကို လိမ္ထားတယ္ထင္တယ္… တို ့ပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ ့ကို ေက်ာင္းထားေပးေနတာ”
မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသည္။ ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ေနရာက လဲက်မသြားေအာင္ မနဲထိန္းထားရသည္။ ဒါေတြ တကယ္ပဲလား။ လိမ္ညာ အယံုသြင္းျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို နင္းဖ်က္ေျခရက္သူ။ ခုေတာ့ အရာအားလံုးက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။
တံခါး၀မွာေပၚလာတဲ့ အရိပ္တခုေၾကာင့္ ကေလးေလးက ေဖေဖလို ့ ၀မ္းသာအားရ ေျပးသြားသည္။ တျမတ္တနိုး ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတခုက ခုေတာ့ ရံြရွာ စက္ဆုတ္ဖြယ္။ ကဲ… ဘာညာဦးမလဲ။
“ႏြယ္အားလံုးသိျပီးျပီလား… ေမာင့္ကို ခြင့္လြွတ္ပါႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကိုခ်စ္လြန္းလို ့”
“ျဖန္း”
ကိုယ့္ကို ဒီေလာက္ မိုက္ရုိင္းရ ေတာ္ေရာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ ေဖာက္ျပန္မွ ုမ်ိဳး လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္မွ ုမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္လဲ မုန္းလိုက္တာ။ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အပ်ိဳစင္ ဘ၀ေလးကို မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ မစံုစမ္းပဲ လူလိမ္တေယာက္ဆီမွာမွ ပံုအပ္ခဲ့မိတာ။ သတိထားမိတဲ့ အခိ်န္မွာ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းမမွာ အေဖရွိတဲ့ အရပ္ဆီ ေျပးေနမိသည္။
************************************
“ဒါကေတာ့ တို ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ ေဒၚလီ… ဒါေပမယ့္ မင္းကိုဇာတ္လမ္းေတြက ခုထိမဆံုးေသးဘူး”
ေဒၚလီက ဘာစကားမွ မဆိုနို္င္ပဲ တရွံ ု ့ရွံ ့ုငိုေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာေတြမိုလား။ သူက ကို္ယ့္ထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းပါသည္။ လက္မတင္ေလးတင္။
“ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ မင္းကိုရဲ့ မိန္းမ တေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက တို ့ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလး… တို ့အေၾကာင္းကို မင္းကိုရဲ့ မိန္းမအၾကီးဆံုးဆီက သိတာတဲ့… အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မိန္းမျဖစ္မယ္ထင္လဲ ေဒၚလီ”
ေဒၚလီ ဆီက အသံမဲ့။ အထင္ၾကီး ေလးစားလိုက္မိတဲ့… ေနာက္ခ်စ္လိုက္မိတဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ အျပစ္အနာအဆာက ၾကီးလြန္းတယ္ မိုလား။
“အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္တဲဲ့”
ေဒၚလီက မေျပာမဆို ကိုယ့္ကို ထိုင္ရွိခိုးသည္။
“မမရယ္… ညီမ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ညီမဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို ့… ညီမဘယ္ေလာက္ မိုက္လဲဆို ညီမရဲ့ ရိုးသားတဲ့ ရီးစားကိုေတာင္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာ… သူ ့အေျပာ..သူ ့အခြွ်ဲေတြထဲမွာ စံုးစံုးျမုပ္ခဲ့တာ… သူဟာ အားကိုးစရာ လူၾကီးလူေကာင္း တေယာက္လို ့ အထင္ၾကီးခဲ့တာ… ညီမဘ၀ကို မမကယ္လိုက္တာပါ”
“ဒီိလိုပါပဲ ေဒၚလီရယ္… တို ့မိန္းခေလးေတြက ခ်စ္မိျပီဆို ဘာကိုမွ မျမင္တတ္ၾကတာကိုး… တကယ္ဆို လူတေယာက္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို သိျပီးမွ ဘ၀တခုလံုး ပံုအပ္သင့္တယ္မိုလား… အဲဒီလို မလိမၼာ မပါးနပ္ခဲ့လို ့ မင္းကိုလို လူေတြ လိမ္ေနနိုင္ေသးတာေပါ့… ခုကစလို ့လိမၼာပါးနပ္ျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ေလးကို ပံုအပ္ဖို ့ သင့္ေတာ္တဲ့သူကို ေရြးခ်ယ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းခေလးေတြပါ လက္တြဲေခၚၾကပါစို ့ေနာ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါမမ”
အျပန္လမ္းမွာ စိတ္လက္ေတြ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားသည္။ ဘ၀တခုကိုရင္းခဲ့ရေသာ ကိုယ္ ဘ၀တခုကို ကယ္တင္လိုက္နိုင္ျခင္း အတြက္ ၾကည္နူးေနမိသည္။ မိန္းခေလးေတြအားလံုး အဆိပ္လူးထားေသာ ႏွလံုးသားအတုမ်ားကို ေရွာင္ရွားနိုင္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
တာေတ
“တာေတ… မနက္ျဖန္ စာေမးပဲြကို ခုထိ ေဂၚလီရိုက္ေနတုန္းလား… ခုစာအုပ္ယူျပီး အိမ္လာခဲ့”
ကြ်န္မ အျပင္သြားတုန္း အခြင့္အေရးကို အျပတ္ အသံုးခ်ေနသည့္ တာေတ။ ၈ တန္းေက်ာင္းသားက ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ကေလးေတြနဲ ့ေဂၚလီ ရိုိက္ေဖာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အပူအပင္မရွိ။ ခဏၾကာေတာ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြနွင့္ ေႏွးေနွးေကြးေကြး ၀င္လာသည္။
“ကဲ… ဆို”
ေမးခြန္းတပုဒ္ကို ေမးလို္က္ေတာ့ ကြ်န္မကို ခပ္ငူငူၾကည့္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ေျဖရမွာ ခုထိ ငူငူငိုင္ငိုင္။ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ ပူလိုိက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေနာက္တပုဒ္ေမးေတာ့လဲ ဒီအတိုင္း။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ကြ်န္မက ျပာေနျပီ။ မေန ့ကတင္ ကြ်န္မနဲ ့ေႏြွးတုန္းက ရေသးသည္။ ဒီေန ့ေမ့ပစ္သည္။ စာေမးပဲြခန္းထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
“နင္ ေဂၚလီရုိက္နုိင္တာ ငါအံံံ့ၾသတယ္… ခုျပန္က်က္… တပုဒ္ခ်င္း င့ါဆီျပန္ဆို”
သူ ့ကို ေျပာရင္္း စိတ္ေတြက အရမ္းပူလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလာမိသည္။ စာက်က္သံမၾကားရ၍ ၾကည့္မိေတာ့ သူမ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။
“စာက်က္ပါဆို နင္ကဘာလို ့ ငိုေနရျပန္တာလဲ”
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသားကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ရမည့္ အစား ကိုယ့္အျပုအမူေၾကာင့္ စိတ္က်သြားနို္င္သည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျပန္သင္ေတာ့ တပုဒ္ျပီး တပုဒ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ျပီးသြားသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။
“ဆရာမကို အားနာလို ့ စာက်က္တာ… နို ့မို ့ေဂၚလီဆက္ရိုက္ခ်င္တာ” တဲ့။
*****************
“တာေတ… ေျဖနိုင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
“အေျဖေတြ မွတ္လာခဲ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
မ်က္ေတာင္ေတြ ေမွးစင္းျပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းကိို အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ ့ေျဖေနေသာ ကိုေတာ္ေခ်ာကိုတာေတသည္ ခုမွ ၈ တန္း စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ ့မတူ။ အေတာ္ကို ေသြးေအးလြန္းလွသည္။ ကိုယ္သာ သခ်ၤာအားနည္းသည့္ သူ ့အတြက္ စိတ္ေတြပူေနရသည္။ မွတ္လာသည့္ အေျဖေတြက အကုန္တလြဲ။ ဒုကၡ။ ဒီပံုစံဆို တာေတေတာ့ ဗုန္းကနဲက်ျပီ။ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္လိုမွထိန္းလို ့မရ။ တျခားဘာသာေတြ က်န္ေသးတာမို ့ သူ ့ကို မေျပာရက္။
“ကဲကဲ… လာေနာက္ဘာသာေတြ က်က္ရေအာင္”
ကိုယ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူပါ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေတာ့ အ့ံၾသတၾကီး ေမးမိသည္။ သူလိုလူက စာေမးပဲြက်တာေလာက္ေတာ့ အေရထူျပီးသား။
“ဟဲ့… နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
သူဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖၾကားရေတာ့ ကိုယ္လဲ အေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ ဘာမွ စာဆက္မသင္နိုင္ပဲ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ငုိပြဲ ဆင္ႏြွဲေနေတာ့ အေမက မေနနိုင္။ ေျပာေနက် စကား တခြန္း ၀င္ေျပာသည္။
“အဲေလာက္ စိတ္နုေနရင္ ညည္း စာဆက္သင္ရင္ေတာ့ နွလံုးေရာဂါရမွာပဲ” တဲ့။
*****************
“ဆရာမ… ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္”
မနက္ေစာေစာ မဂၤလာသတင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ၾကားရတဲ့သူက ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ေအာင္မယ္မထင္ထားတဲ့ တာေတဆီက။ ဥာဏ္ရည္ သိပ္မထက္ျမက္သည့္အျပင္ မၾကိုးစားတာေၾကာင့္ သူ ့ကို က်ဴရွင္ျပရတာ သူမ်ားထက္ ပိုပင္ပန္းသည္။ သူ ့စာေမးပြဲ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ပါအိပ္ေရးေတြပ်က္။ တခါတခါ ကို္ယ္က ေရွ ့က အားၾကိုးမာန္တက္ သင္ေနသည္။ သူက အိပ္ေတြငိုက္လို ့။ ခုေတာ့ သူေအာင္သြားျပီတဲ့။ အဲဒီၾကည္ႏူးမွ ုက ဘာနဲ ့မွမတူ။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့၀ဲလာျပန္သည္။
“ဟဲ့ တာေတ… စာေမးပဲြေအာင္တာ နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”
ေမေမ့အသံၾကားမွ သူငိုေနတာ သတိထားမိသြားသည္။
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲက ရယ္မိသည္။
*****************
ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အေမက ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းတခုေျပာျပခဲ့သည္။
“တာေတ ဆံုးသြားျပီေအ”
“အေမရယ္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ…”
“ရင္က်ပ္ေရာဂါလို ့ေျပာတာပဲ”
အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ အရင္အေခါက္ေတြ ျပန္တုန္းက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လုပ္ေနသည့္ တာေတကို ကားနဲ ့ျဖတ္သြားတိုင္း နွ ုတ္ဆက္မိသည္။ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်နဲ ့ မိဘလုပ္ေကြ်းေနတာေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။ ခုေတာ့… အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဆံုးပါးသြားရွာျပီ။ မ်က္ရည္တို ့ ေ၀့၀ဲလာသည္။
အေမက ကြ်န္မကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ ဆိုသည္။
“ခုေတာ့… ဆရာမ ငိုလို ့ လိုက္ငိုမယ့္သူမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေအ” တဲ့။
ကြ်န္မ အျပင္သြားတုန္း အခြင့္အေရးကို အျပတ္ အသံုးခ်ေနသည့္ တာေတ။ ၈ တန္းေက်ာင္းသားက ၅ တန္း၊ ၆ တန္း ကေလးေတြနဲ ့ေဂၚလီ ရိုိက္ေဖာ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အပူအပင္မရွိ။ ခဏၾကာေတာ့ ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြနွင့္ ေႏွးေနွးေကြးေကြး ၀င္လာသည္။
“ကဲ… ဆို”
ေမးခြန္းတပုဒ္ကို ေမးလို္က္ေတာ့ ကြ်န္မကို ခပ္ငူငူၾကည့္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ေျဖရမွာ ခုထိ ငူငူငိုင္ငိုင္။ ကြ်န္မ စိတ္ေတြ ပူလိုိက္တာ မေျပာပါနဲ ့။ ေနာက္တပုဒ္ေမးေတာ့လဲ ဒီအတိုင္း။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး။ ကြ်န္မက ျပာေနျပီ။ မေန ့ကတင္ ကြ်န္မနဲ ့ေႏြွးတုန္းက ရေသးသည္။ ဒီေန ့ေမ့ပစ္သည္။ စာေမးပဲြခန္းထဲေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
“နင္ ေဂၚလီရုိက္နုိင္တာ ငါအံံံ့ၾသတယ္… ခုျပန္က်က္… တပုဒ္ခ်င္း င့ါဆီျပန္ဆို”
သူ ့ကို ေျပာရင္္း စိတ္ေတြက အရမ္းပူလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ေ၀့၀ဲလာမိသည္။ စာက်က္သံမၾကားရ၍ ၾကည့္မိေတာ့ သူမ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္။
“စာက်က္ပါဆို နင္ကဘာလို ့ ငိုေနရျပန္တာလဲ”
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းသားကို စိတ္ဓါတ္ျမွင့္တင္ရမည့္ အစား ကိုယ့္အျပုအမူေၾကာင့္ စိတ္က်သြားနို္င္သည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျပန္သင္ေတာ့ တပုဒ္ျပီး တပုဒ္ ေခ်ာေခ်ာေမြ ့ေမြ ့ျပီးသြားသည္။ ျပီးေတာ့ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။
“ဆရာမကို အားနာလို ့ စာက်က္တာ… နို ့မို ့ေဂၚလီဆက္ရိုက္ခ်င္တာ” တဲ့။
*****************
“တာေတ… ေျဖနိုင္လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
“အေျဖေတြ မွတ္လာခဲ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့… ဆရာမ”
မ်က္ေတာင္ေတြ ေမွးစင္းျပီး ေမးသမွ်ေမးခြန္းကိို အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံနဲ ့ေျဖေနေသာ ကိုေတာ္ေခ်ာကိုတာေတသည္ ခုမွ ၈ တန္း စာေမးပြဲခန္းထဲက ထြက္လာတာနဲ ့မတူ။ အေတာ္ကို ေသြးေအးလြန္းလွသည္။ ကိုယ္သာ သခ်ၤာအားနည္းသည့္ သူ ့အတြက္ စိတ္ေတြပူေနရသည္။ မွတ္လာသည့္ အေျဖေတြက အကုန္တလြဲ။ ဒုကၡ။ ဒီပံုစံဆို တာေတေတာ့ ဗုန္းကနဲက်ျပီ။ ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ဘယ္လိုမွထိန္းလို ့မရ။ တျခားဘာသာေတြ က်န္ေသးတာမို ့ သူ ့ကို မေျပာရက္။
“ကဲကဲ… လာေနာက္ဘာသာေတြ က်က္ရေအာင္”
ကိုယ့္ကို ၾကည့္ျပီး သူပါ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေတာ့ အ့ံၾသတၾကီး ေမးမိသည္။ သူလိုလူက စာေမးပဲြက်တာေလာက္ေတာ့ အေရထူျပီးသား။
“ဟဲ့… နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
သူဆီက မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျဖၾကားရေတာ့ ကိုယ္လဲ အေတာ္ ၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ ဘာမွ စာဆက္မသင္နိုင္ပဲ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ငုိပြဲ ဆင္ႏြွဲေနေတာ့ အေမက မေနနိုင္။ ေျပာေနက် စကား တခြန္း ၀င္ေျပာသည္။
“အဲေလာက္ စိတ္နုေနရင္ ညည္း စာဆက္သင္ရင္ေတာ့ နွလံုးေရာဂါရမွာပဲ” တဲ့။
*****************
“ဆရာမ… ဆရာမ ကြ်န္ေတာ္ စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္”
မနက္ေစာေစာ မဂၤလာသတင္းၾကားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ ၾကားရတဲ့သူက ကိုယ္ဘယ္လိုမွ ေအာင္မယ္မထင္ထားတဲ့ တာေတဆီက။ ဥာဏ္ရည္ သိပ္မထက္ျမက္သည့္အျပင္ မၾကိုးစားတာေၾကာင့္ သူ ့ကို က်ဴရွင္ျပရတာ သူမ်ားထက္ ပိုပင္ပန္းသည္။ သူ ့စာေမးပြဲ တေလွ်ာက္လံုး ကိုယ္ပါအိပ္ေရးေတြပ်က္။ တခါတခါ ကို္ယ္က ေရွ ့က အားၾကိုးမာန္တက္ သင္ေနသည္။ သူက အိပ္ေတြငိုက္လို ့။ ခုေတာ့ သူေအာင္သြားျပီတဲ့။ အဲဒီၾကည္ႏူးမွ ုက ဘာနဲ ့မွမတူ။ ထံုးစံအတိုင္း မ်က္ရည္ေတြက ေ၀့၀ဲလာျပန္သည္။
“ဟဲ့ တာေတ… စာေမးပဲြေအာင္တာ နင္က ဘာလို ့ ငိုေနတာလဲ”
ေမေမ့အသံၾကားမွ သူငိုေနတာ သတိထားမိသြားသည္။
“ဆရာမ ငိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းလို ့ပါ”
ဒီတခါေတာ့ ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားထဲက ရယ္မိသည္။
*****************
ဟိုတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ အေမက ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ သတင္းတခုေျပာျပခဲ့သည္။
“တာေတ ဆံုးသြားျပီေအ”
“အေမရယ္… ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ…”
“ရင္က်ပ္ေရာဂါလို ့ေျပာတာပဲ”
အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ အရင္အေခါက္ေတြ ျပန္တုန္းက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လုပ္ေနသည့္ တာေတကို ကားနဲ ့ျဖတ္သြားတိုင္း နွ ုတ္ဆက္မိသည္။ အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်နဲ ့ မိဘလုပ္ေကြ်းေနတာေတြ ့ရေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။ ခုေတာ့… အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ ့ ဆံုးပါးသြားရွာျပီ။ မ်က္ရည္တို ့ ေ၀့၀ဲလာသည္။
အေမက ကြ်န္မကို ၾကည့္ျပီး ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ ဆိုသည္။
“ခုေတာ့… ဆရာမ ငိုလို ့ လိုက္ငိုမယ့္သူမရိွေတာ့ဘူးေပါ့ေအ” တဲ့။
ရထားစီးၾကသူမ်ား
ရထားလာရန္ ၂ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္ ဆိုေတာ့ စက္ေလွကားေပၚ အေျပးတက္မိသည္။ ဒီရထားမွီမွ။ ေနာက္ရထားက ၾကိတ္ၾကိတ္တိုး။ စက္ေလွကားေပၚမွာ တခ်ိဳ ့ကႏုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ ဘယ္ကပ္ရပ္သည္။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့မရပ္။ ဒီေတာ့ အလွ်င္လိုသူ ကိုယ့္လိုလူအတြက္ လမ္းမရွင္း။ ရထားေတာ့ လြတ္ေတာ့မည္။ ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါဆိုတာကို အၾကိမ္ၾကိမ္သံုးျပီး ေက်ာ္ခြသြားရသည္။
ေတာ္ေသးရဲ့။ ရထားအေရာက္ ကိုယ္အေရာက္။ ဆင္းသူေတြ ဦးစားေပးရန္ တက္သူေတြက အ၀ါေရာင္အေစာင္းလိုင္း ေနာက္မွာရပ္ရသည္။ သားသားနားနား၀တ္ထားသည့္ အရာရွိပံုေပါက္သည့္ နိုင္ငံၾကီးသား အန္တီၾကီးကေတာ့ ဆင္းရမယ့္သူေတြ အေပါက္၀တည့္တည့္ ကန္ ့လန္ ့ၾကီး။ သူ ့ေၾကာင့္ပဲ အားလံုးရွ ုပ္ကုန္သည္။ တီတီတီ လို ့အေပါက္ပိတ္ရန္ အခ်က္ေပးေနေပမယ့္ တခ်ိဳ ့က ခုထိမ၀င္ရေသး။ ျပီးေတာ့ သူက နဲနဲေခ်ာင္သည့္ အထဲဘက္ကို မ၀င္။ အေပါက္၀မွာ ေက်ာက္ခ်ထားသည္။ မတတ္နိုင္။ ကိုယ္က အေ၀းၾကီးစီးရမယ့္သူ။ သူရဲေလးေကာင္ထဲက ပိုးျဖူေျပာသလို "အလယ္ေခါင္မွာ ဆင္နွစ္ေကာင္ xxေထာင္ကလို ့ ရတယ္ရတယ္" သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုအခါေတြမွာျမန္မာျပည္က စပယ္ယာေလးမ်ားေတာင္ လြမ္းမိေသး။ ထုံးစံအတိုင္း ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါရသည္။ အလယ္ေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။
ရထားက နဲနဲလွ ုပ္ေတာ့ ေရွ ့က ညေနပိုင္းသတင္းစာဖတ္ေနသည့္မိန္းမရဲ့ သတင္းစာကို ထိမိသြားသည္။ ၀မ္းနည္းပါတယ္လို ့အေျပာမဆံုးေသး နိုင္ငံၾကီးသားမိန္းမရဲ့ မ်က္ေစာင္းမွန္သြားသည္။ ၀ါသနာအတိုင္း အနားကလူေတြကို အပ်င္းေျပ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ မ်က္လံုးကစား။ ေထာင့္စြန္းခံုက အတြဲကေတာ့ ရထားစင္းလံုးငွားထားသလုိ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေနသည္။ ေကာင္ေလးက ခ်မ္းတတ္ပံုရသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအရွည္ႏွင့္။ ေကာင္မေလးက အိုက္တတ္ပံုရသည္။ တထြာေလာက္သာရွိမည့္ေဘာင္းဘီတိုနွင့္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေကာင္မေလးေတြ ပိုပို အိုက္တတ္လာလဲလုိ ့ စဥ္းစားေနမိသည္။
ေနာက္တဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မိသားတစု တိုးၾကိတ္ျပီး အလယ္ေရာက္လာသည္။ အိုး…ေမြးနိုင္လိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္သည့္ အရြယ္က ႏွစ္ေယာက္။ အေဖေပၚမွာ တေယာက္။ အေမေပၚမွာတေယာက္။ ဟင္… အေမ့ဗိုက္ထဲမွာလဲ တေယာက္။ မေလးရွားလူမ်ိဳးေတြြ။ ေရွ ့မွာထိုင္ေနေသာသူေတြ အားလံုး ေနာက္ဘက္က ထိုင္ခံုေနရာဦးစားေပးရမည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို လ်စ္လ်ဳရွ ုထားပံုရသည္။ ခုနသတင္းစာမမေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေကာက္ကာငင္ကာ အိပ္လိုက္သည္မသိ။ ကိုယ္က နေဘးကေနျပီး မဗိုက္ကို အားနာလာသည္။ သူ ့ခမ်ာ ကေလးကလဲ ခ်ီထားရေသး။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရသည့္ အန္တီၾကီးတေယာက္ နိုးလာျပီး ပ်ာပ်ာသလဲေနရာေပးမွ ကိုယ္ပါသက္ျပင္းခ်နုိင္သည္။
စပီကာ စပယ္ယာက ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ လူေတြက အေပါက္နားကို ၾကိုက္ၾကသည္။ ေအးေလ…စပီကာက စပီကာ။ လူစပယ္ယာမွမဟုတ္တာ။ စံုတြဲဆင္းသြားျပီး အဲဒီေနရာကို ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားေသာ လူတေယာက္၀င္ထိုင္သည္။ ျမတ္စြာဘုရား…ျမင္ေနရသည့္ မ်က္ႏွာတစိတ္တပိုင္းက ဟိုတေလာက ေပ်ာက္သြားသည့္ အစိုးရအလိုရွိေနသည့္ အၾကမ္းဖက္္သမား ဆာလမတ္နဲ ့တူသလိုလို။ ဟိုတေန ့ကပဲ သူ ့ကိုရွာနိုင္သူအတြက္ ဆုေငြတိုးေပးထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူက နဲနဲ ပုိ၀သလားလို ့။ ဦးထုပ္ကို ေရွ ့ပိုဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ သံသယပိုျဖစ္သြားသည္။ သူ ့ေရွ ့တည့္တည့္ရပ္ေနသည့္ အန္တီၾကီးကလဲ ကိုယ့္လို သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ ့။ ဖုန္းကို ကစားေနတာကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္မိသည္။ သူ ့ဖုန္းက ဗံုးတလံုးမျဖစ္နုိင္ဘူးလို ့မေျပာနိုင္။ ကံတရားဆိုတာ ေျပာလို ့မရ။ သူမ်ားကို စပ္စုမေနနဲ ့။ ဘုရားစာရြတ္ဖို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးရသည္။ စပီကာက သံသယရိွသူေတြ ့ရင္ အေၾကာင္းၾကားဖို ့ေအာ္ေနသည္။ ဒီလူဦးထုတ္ခြ်တ္လွ်င္ ကိစၥက ျပတ္ျပီ။ သူ ့ေက်ာပိုးအိတ္ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေရာ အန္တီၾကီးပါ နဲနဲပ်ာသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ နေဘးက မဗိုက္ခ်ီထားသည့္ ကေလးက ကိုယ္တို ့ဆႏၵအတိုင္း ဒီလူ ့ဦးထုတ္ကို ဆြဲခြ်တ္ပစ္လိုက္သည္။ အိုး…ေတာ္ပါေသးရဲ့ ဆာလမတ္မဟုတ္။ မဗိုက္က ဒီလူကို ေတာင္းပန္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲက ကေလးကို ၾကိတ္ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ အန္တီၾကီးက ကိုယ့္ကို အထာႏွင့္ လွမ္းျပုံးျပသည္။
ဒီလူ ့စိတ္၀င္စားေနရတာႏွင့္ ဘူတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားသည္။ ခုထိလဲ ထိုင္စရာ ေနရာမရေသး။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ အျပာေရာင္တီရွပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ထဲျပံူးလိုက္၊ စကားတိုးတိုးေလး ေျပာလုိက္ႏွင့္။ သူ ့လက္ထဲမွာဖုန္းလဲမရွိ။ သူ ့နားထဲမွာလဲ ဘလူးတုလဲမရွိ။ ေသခ်ာျပီ။ ယဥ္ယဥ္ေလး…။ ရုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ အသက္ကလဲ ကိုယ့္ထက္ငယ္မယ့္ပုံ။ အလုပ္လဲ လုပ္ပံုရသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာမၾကာေတြ ့ရတတ္သည္။ အလုပ္ဖိစီးမွ ုေၾကာင့္လား… မိသားစုျပႆနာေၾကာင့္လား… ရွယ္ယာရံွ ုးလို ့လား…။
"အေမလား… ၾကားရလား..အေမ…ၾကားရလား"။ ျမန္မာသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အသံလာရာဘက္ ၾကည့္မိသည္။ နိုင္ငံၾကီးသားတို ့ကလဲ မ်က္ေမွာင္ေတြ
က်ံဴ ့ျပီးၾကည့္ၾကသည္။ သူ ့ဖုန္းကဒ္ကေတာ့ ၾကားရလားနွင့္ ကုန္ေတာ့မည္။ "အေမ..ေနေကာင္းလား..ေနေကာင္းလား…ၾကားရလားအေမ…"။ ၾကည့္ရတာ ေရာက္တာၾကာေသးပံုမေပၚ။ ဘာမွေတာင္မေျပာရေသး။ ဖုန္းက ျပတ္သြားသည္။ အက်ၤီေတာင့္ေတာင့္၊ ေဘာင္းဘီေတာင့္ေတာင့္၊ လက္ထဲမလဲ ဖုိင္တထပ္ႏွင့္။ အင္တာဗ်ဳးက ျပန္လာပံုရသည္။ ခုတေလာ ျမန္မာေတြ ပိုပိုမ်ားလာသည္။ ပနင္းဆုိးလားက ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ေတြ ပိုပိုစည္ကားလာသည္။
သတင္းစာမမ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ထုိင္ေနျပီ။ ဆင္းေတာ့မည္ထင္သည္။ ခုမွပဲ ေနရာရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူေတြကို စပ္စုမိျပန္သည္။ ေတြ ့ေနက်မ်က္နွာတခ်ိဳ ့။ အံမယ္… ဟိုအမ်ိဳးသမီးက ပိုလွလာတယ္ထင္တာ … ဆံပင္ေတြေျဖာင့္လိုက္တာကိုး။ သူ ့နေဘးက ေကာင္မေလး၀တ္ထားတဲ့ စကပ္ေလးက ဟိုတေန ့ေစ်းခ်လို ့၀ယ္ထားတဲ့စကပ္ေလးနဲ ့ပံုစံတူ၊ အေရာက္ပဲကြဲသည္။ ဟိုတေယာက္က ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ မွန္ၾကည့္ျပီး မိတ္ကပ္ဖို ့လို ့။ မ်က္ေတာင္အတုက အၾကီးၾကီးနဲ ့ျပုတ္က်သြား အခက္။ ဒီဘက္ကအန္တီၾကီးက ေမေမနဲ ့ရြယ္တူေလာက္ရွိမွာ။ ေမေမ့မ်ား အဲဒီလို ဆံပင္နီနီရဲဆိုးခိုင္းရင္ အဆူခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး တက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား စံုတြဲကို ေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုယ့္သားသမီးသာဆိုတဲ့ အေတြးက အလိုအေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ခ်စ္သူရီးစားထားဖို ့သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ အမွားအမွန္ ဆံုးျဖတ္နိုင္ဖို ့ သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ ကုိယ္အဲဒီအရြယ္တုန္းက ထုတ္ဆီးတိုးလို ့ေကာင္းတုန္း။ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ့တုန္း။ သားကို ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမရပါ့။
အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနပံုရသည့္ ေဖေဖတို ့အရြယ္ ဦးေလးၾကီးကို ေနရာထေပးလိုက္သည္။ သူ ့ခမ်ာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရပံု ရသည္။ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္မွာ ရြံ ့ေတြနဲ ့။ တေန ့လံုးေနပူထဲမွာ ေနရလို ့ထင္သည္။ အသားေတြ ေနေလာင္ေနသည္။ ခုနက ကိုယ့္နေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ဖုန္းတလံုးနဲ ့အလုပ္ရွ ုပ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြမိုးေပၚေထာင္သည့္ ပံုစံႏွင့္လူက နုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ အဖိုးၾကီးကို နွာေခါင္းရံွ ု ့ၾကည့္ျပီး ေနရာမွထသြားျပီး အေပါက္၀နားမွာ သြားရပ္သည္။ ကိုယ္က ၾကားထဲမွ အားနာသြားမိျပန္သည္။
ဆင္းကာနီး တဘူတာ အလုိမွာ သားစံခ်ိန္တင္သည့္ ေမ်ာက္လို ေဆာ့သည့္ ကေလးနွင့္ သူ ့အေဖတက္လာသည္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကေလးသဘာ၀ေဆာ့ရွာမည္ေပါ့။ လက္ကိုင္သည့္ ကြင္းေတြကို ဘားတန္းလို ခို၊ စတီးတိုင္ကို ေလွ်ာတိုင္လိုတက္။ သူဘာသာသူေဆာ့ေနတာ ဘယ္သူကိုမွ မေႏွာင့္ယွက္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံၾကီးသား တခ်ိဳ ့က ကေလးကို နုိင္ငံၾကီးသား မပီသရေကာင္းလားဆို မ်က္ေစာင္းထုိးသူထိုး၊ ကြ်တ္သတ္သူသတ္နဲ ့။
ေရာက္ပါျပီ။ လိုရာကို။ ရထားၾကိီးက တက္တုန္းကနဲ ့မတူ။ ဂိတ္ဆံုးခါနီးေတာ့ လူက်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ ခရီးတခုမွာ ခရီးသြားေဖာ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဒီလိုဆို သူတို ့ကေရာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္မွာပါလိမ့္။ စပ္စပ္စုစုနဲ ့ နိုင္ငံၾကီးသားမပီသတဲ့မိန္းမ ဆိုတာက လြဲျပီး တျခားျမင္စရာ မရွိ။
ေတာ္ေသးရဲ့။ ရထားအေရာက္ ကိုယ္အေရာက္။ ဆင္းသူေတြ ဦးစားေပးရန္ တက္သူေတြက အ၀ါေရာင္အေစာင္းလိုင္း ေနာက္မွာရပ္ရသည္။ သားသားနားနား၀တ္ထားသည့္ အရာရွိပံုေပါက္သည့္ နိုင္ငံၾကီးသား အန္တီၾကီးကေတာ့ ဆင္းရမယ့္သူေတြ အေပါက္၀တည့္တည့္ ကန္ ့လန္ ့ၾကီး။ သူ ့ေၾကာင့္ပဲ အားလံုးရွ ုပ္ကုန္သည္။ တီတီတီ လို ့အေပါက္ပိတ္ရန္ အခ်က္ေပးေနေပမယ့္ တခ်ိဳ ့က ခုထိမ၀င္ရေသး။ ျပီးေတာ့ သူက နဲနဲေခ်ာင္သည့္ အထဲဘက္ကို မ၀င္။ အေပါက္၀မွာ ေက်ာက္ခ်ထားသည္။ မတတ္နိုင္။ ကိုယ္က အေ၀းၾကီးစီးရမယ့္သူ။ သူရဲေလးေကာင္ထဲက ပိုးျဖူေျပာသလို "အလယ္ေခါင္မွာ ဆင္နွစ္ေကာင္ xxေထာင္ကလို ့ ရတယ္ရတယ္" သာ ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုအခါေတြမွာျမန္မာျပည္က စပယ္ယာေလးမ်ားေတာင္ လြမ္းမိေသး။ ထုံးစံအတိုင္း ကြ်နု္ပ္ကို ခြင့္ျပုပါရသည္။ အလယ္ေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။
ရထားက နဲနဲလွ ုပ္ေတာ့ ေရွ ့က ညေနပိုင္းသတင္းစာဖတ္ေနသည့္မိန္း
ေနာက္တဘူတာ ေရာက္ေတာ့ မိသားတစု တိုးၾကိတ္ျပီး အလယ္ေရာက္လာသည္။ အိုး…ေမြးနိုင္လိုက္တာ။ လမ္းေလွ်ာက္နုိင္သည့္ အရြယ္က ႏွစ္ေယာက္။ အေဖေပၚမွာ တေယာက္။ အေမေပၚမွာတေယာက္။ ဟင္… အေမ့ဗိုက္ထဲမွာလဲ တေယာက္။ မေလးရွားလူမ်ိဳးေတြြ။ ေရွ ့မွာထိုင္ေနေသာသူေတြ အားလံုး ေနာက္ဘက္က ထိုင္ခံုေနရာဦးစားေပးရမည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို လ်စ္လ်ဳရွ ုထားပံုရသည္။ ခုနသတင္းစာမမေတာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေကာက္ကာငင္ကာ အိပ္လိုက္သည္မသိ။ ကိုယ္က နေဘးကေနျပီး မဗိုက္ကို အားနာလာသည္။ သူ ့ခမ်ာ ကေလးကလဲ ခ်ီထားရေသး။ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္ေနပံုရသည့္ အန္တီၾကီးတေယာက္ နိုးလာျပီး ပ်ာပ်ာသလဲေနရာေပးမွ ကိုယ္ပါသက္ျပင္းခ်နုိင္သည္။
စပီကာ စပယ္ယာက ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ လူေတြက အေပါက္နားကို ၾကိုက္ၾကသည္။ ေအးေလ…စပီကာက စပီကာ။ လူစပယ္ယာမွမဟုတ္တာ။ စံုတြဲဆင္းသြားျပီး အဲဒီေနရာကို ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားေ
ဒီလူ ့စိတ္၀င္စားေနရတာႏွင့္ ဘူတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာ္သြားသည္။ ခုထိလဲ ထိုင္စရာ ေနရာမရေသး။ ခုမွ သတိထားမိသည္။ အျပာေရာင္တီရွပ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးက တေယာက္ထဲျပံူးလိုက္၊ စကားတိုးတိုးေလး ေျပာလုိက္ႏွင့္။ သူ ့လက္ထဲမွာဖုန္းလဲမရွိ။ သူ ့နားထဲမွာလဲ ဘလူးတုလဲမရွိ။ ေသခ်ာျပီ။ ယဥ္ယဥ္ေလး…။ ရုပ္ကေလးက ေခ်ာေခ်ာေလး။ အသက္ကလဲ ကိုယ့္ထက္ငယ္မယ့္ပုံ။ အလုပ္လဲ လုပ္ပံုရသည္။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကာမၾကာေတြ ့ရတတ္သည္။ အလုပ္ဖိစီးမွ ုေၾကာင့္လား… မိသားစုျပႆနာေၾကာင့္လား… ရွယ္ယာရံွ ုးလို ့လား…။
"အေမလား… ၾကားရလား..အေမ…ၾကားရလား"။ ျမန္မာသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အသံလာရာဘက္ ၾကည့္မိသည္။ နိုင္ငံၾကီးသားတို ့ကလဲ မ်က္ေမွာင္ေတြ
က်ံဴ ့ျပီးၾကည့္ၾကသည္။ သူ ့ဖုန္းကဒ္ကေတာ့ ၾကားရလားနွင့္ ကုန္ေတာ့မည္။ "အေမ..ေနေကာင္းလား..ေနေကာင္းလား
သတင္းစာမမ ပစၥည္းေတြ သိမ္းျပီး ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ထုိင္ေနျပီ။ ဆင္းေတာ့မည္ထင္သည္။ ခုမွပဲ ေနရာရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူေတြကို စပ္စုမိျပန္သည္။ ေတြ ့ေနက်မ်က္နွာတခ်ိဳ ့။ အံမယ္… ဟိုအမ်ိဳးသမီးက ပိုလွလာတယ္ထင္တာ … ဆံပင္ေတြေျဖာင့္လိုက္တာကိုး။ သူ ့နေဘးက ေကာင္မေလး၀တ္ထားတဲ့ စကပ္ေလးက ဟိုတေန ့ေစ်းခ်လို ့၀ယ္ထားတဲ့စကပ္ေလးနဲ ့ပံုစံတူ၊ အေရာက္ပဲကြဲသည္။ ဟိုတေယာက္က ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ မွန္ၾကည့္ျပီး မိတ္ကပ္ဖို ့လို ့။ မ်က္ေတာင္အတုက အၾကီးၾကီးနဲ ့ျပုတ္က်သြား အခက္။ ဒီဘက္ကအန္တီၾကီးက ေမေမနဲ ့ရြယ္တူေလာက္ရွိမွာ။ ေမေမ့မ်ား အဲဒီလို ဆံပင္နီနီရဲဆိုးခိုင္းရင္ အဆူခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။
လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီး တက္လာၾကသည့္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြႏွင့္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား စံုတြဲကို ေတြ ့ေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကိုယ့္သားသမီးသာဆိုတဲ့ အေတြးက အလိုအေလွ်ာက္၀င္လာသည္။ ခ်စ္သူရီးစားထားဖို ့သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ အမွားအမွန္ ဆံုးျဖတ္နိုင္ဖို ့ သိပ္ငယ္လြန္းသည့္အရြယ္။ ကုိယ္အဲဒီအရြယ္တုန္းက ထုတ္ဆီးတိုးလို ့ေကာင္းတုန္း။ အိုးပုတ္တမ္းေဆာ့တုန္း။ သားကို ဒီလို မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမရပါ့။
အရမ္းပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနပံုရသည့္ ေဖေဖတို ့အရြယ္ ဦးေလးၾကီးကို ေနရာထေပးလိုက္သည္။ သူ ့ခမ်ာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရပံု ရသည္။ ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္မွာ ရြံ ့ေတြနဲ ့။ တေန ့လံုးေနပူထဲမွာ ေနရလို ့ထင္သည္။ အသားေတြ ေနေလာင္ေနသည္။ ခုနက ကိုယ့္နေဘးမွာ ထိုင္ျပီး ဖုန္းတလံုးနဲ ့အလုပ္ရွ ုပ္ေနသည့္ ဆံပင္ေတြမိုးေပၚေထာင္သည့္ ပံုစံႏွင့္လူက နုိင္ငံၾကီးသား ပီသစြာ အဖိုးၾကီးကို နွာေခါင္းရံွ ု ့ၾကည့္ျပီး ေနရာမွထသြားျပီး အေပါက္၀နားမွာ သြားရပ္သည္။ ကိုယ္က ၾကားထဲမွ အားနာသြားမိျပန္သည္။
ဆင္းကာနီး တဘူတာ အလုိမွာ သားစံခ်ိန္တင္သည့္ ေမ်ာက္လို ေဆာ့သည့္ ကေလးနွင့္ သူ ့အေဖတက္လာသည္။ ကေလးဆိုေတာ့ ကေလးသဘာ၀ေဆာ့ရွာမည္ေပါ့။ လက္ကိုင္သည့္ ကြင္းေတြကို ဘားတန္းလို ခို၊ စတီးတိုင္ကို ေလွ်ာတိုင္လိုတက္။ သူဘာသာသူေဆာ့ေနတာ ဘယ္သူကိုမွ မေႏွာင့္ယွက္။ ဒါေပမယ့္ နိုင္ငံၾကီးသား တခ်ိဳ ့က ကေလးကို နုိင္ငံၾကီးသား မပီသရေကာင္းလားဆို မ်က္ေစာင္းထုိးသူထိုး၊ ကြ်တ္သတ္သူသတ္နဲ ့။
ေရာက္ပါျပီ။ လိုရာကို။ ရထားၾကိီးက တက္တုန္းကနဲ ့မတူ။ ဂိတ္ဆံုးခါနီးေတာ့ လူက်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ ခရီးတခုမွာ ခရီးသြားေဖာ္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဒီလိုဆို သူတို ့ကေရာ ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုျမင္မွာပါလိမ့္။ စပ္စပ္စုစုနဲ ့ နိုင္ငံၾကီးသားမပီသတဲ့မိန္းမ ဆိုတာက လြဲျပီး တျခားျမင္စရာ မရွိ။
ခ်စ္သူ
ကြ်န္မမွာ အရပ္ ၁၈၀ စင္တီမီတာျမင့္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရုပ္ရည္က ကြ်န္မၾကိဳက္တဲ့ ဂ်ပန္မင္းသား Kimura Takuya နဲ႔ တပံုစံတည္း၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကိဳက္သူ၊ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ မိုက္ေနတာပဲ။ ကြ်န္မတို႔က ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ေနျပီး တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါပဲေတြ႔ၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကတယ္။ "As Good as It Gets" ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသား Jack Nicholson က မင္းသမီး Helen Hunt ကို ခ်ီးက်ဴးသလိုေပါ့။ "မင္းေၾကာင့္ ငါလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္" ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြ်န္မတို႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေကာင္းေတြ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
ဖုန္းထဲက ကြ်န္မရဲ႔ "ဟလို.." ဆိုတဲ့အသံကို ၾကား႐ံုနဲ႔ ကြ်န္မ စိတ္ညစ္ေနမွန္း သူသိတယ္။ နားလည္ေပးမႈဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
ေတြ႔ဆံုတိုင္း ကြ်န္မရဲ႔ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ျပီး "ဟန္နီ... ဒီတစ္ပတ္ လိမၼာရဲ႔လား" ဆိုတဲ့ သူ႔အေမးေၾကာင္း အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
ဟတ္ခ်ဳိးေခ်တိုင္း ပါးစပ္မပိတ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို "ကိုယ္တို႔က လင္မယားအတိုင္းပဲ ပံုစံတူတယ္" လို႔ ရီျပီးေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
"ကိုယ္လုပ္လိုက္မယ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ဦးေဆာင္ခ်င္မႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတဲ့ ဦးေႏွာက္စားတဲ့ ကိစၥေတြကို ကြ်န္မေတြးေတာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
"ေဆာရီးေနာ္" ဆိုျပီး သူ႔အျပစ္ေတြအတြက္ ေပြ႔ဖက္လာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးခြင့္ရခဲ့တယ္။
ညအိပ္ရာမ၀င္ခင္ ဖုန္းဆက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ညအေမွာင္ ေရာက္လာမွာကို ကြ်န္မ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
"မေၾကာက္နဲ႔.. ဟန္နီ႔အနားမွာ ကိုယ္အျမဲရွိတယ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အားေပးစကားေၾကာင့္ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ကြ်န္မ ယံုၾကည္မႈေတြ ပိုခဲ့တယ္။
ျပီးေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔အတူ ေရွာ့ပင္းထြက္တိုင္း ေမာတယ္၊ ပန္းတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ အကၤ်ီေတြယူျပီး ဘယ္တစ္ထည္လွသလဲလို႔ ေမးလိုက္တိုင္း ကြ်န္မကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး "ဟန္နီ ဘာ၀တ္၀တ္ လွတယ္" တဲ့ေလ။
ဆူညံေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ကြ်န္မနဲ႔အတူထိုင္ျပီး အိုင္စတိုင္းအေၾကာင္း ေျပာတတ္သလို စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ကြ်န္မေမေမကို သူ႔စိတ္ထဲက ေၾကာက္ေနေပမဲ့ ေမေမနဲ႔အတူ စကားေတြ ေျပာတတ္တယ္။
ကြ်န္မ ေဘးမွာ သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ရပ္တည္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ၂၄ နာရီရဲ႔ စကၠန္႔တိုင္းမွာ သူ႔ကို ကြ်န္မ လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ အခ်စ္ကို သူတန္ဖိုးထားသလို ကြ်န္မရဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူခ်စ္သတဲ့။ သူ႔ရဲ႔ အၾကင္နာ၊ အယုယေတြက ကြ်န္မအတြက္ပဲေလ....
ေအာ္..... ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလိုက္တာ ကြ်န္မရဲ႔ ခ်စ္သူနာမည္က "စိတ္ကူး" တ့ဲ။
ဒီစာကို မိန္းကေလးဖက္က မဟုတ္ဘဲ ေယာက္်ားေလးဖက္ကေန ခံစားေရးဖဲြ႔ျပီး အဆံုးသတ္ စကားလံုးခ်င္း တူညီခဲ့ရင္ "အင္း.. ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္" လို႔ ေတြးမိၾကမလား?
လူတိုင္းရဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူက ေျခာက္ပစ္ကင္းေတြပါ။ ကိုယ့္အေပၚ နားလည္စာနာေပးသူ၊ သနားၾကင္နာတတ္သူ၊ မလိမ္မညာ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ခ်စ္သူကို အျပင္မွာလဲ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဒီလိုခ်စ္သူကို ရဖို႔ ကိုယ့္ဖက္က စျပီး နားလည္ေပးတတ္ဖို႔၊ စာနာေပးတတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ဳိ႔ကိစၥက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္၊ ခြင့္လြတ္မွ ျပီးျပည့္စံုသြားတတ္တယ္။ ဒါမွ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔ အျပင္ကခ်စ္သူ တစ္ထပ္တည္းတူႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။
"မင္းေၾကာင့္ ငါလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္" တဲ့။ "မင္းေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို လိမ္လိုက္တယ္" ဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္သူ႔မွ မၾကံဳပါေစနဲ႔လို႔....
ဖုန္းထဲက ကြ်န္မရဲ႔ "ဟလို.." ဆိုတဲ့အသံကို ၾကား႐ံုနဲ႔ ကြ်န္မ စိတ္ညစ္ေနမွန္း သူသိတယ္။ နားလည္ေပးမႈဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
ေတြ႔ဆံုတိုင္း ကြ်န္မရဲ႔ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ျပီး "ဟန္နီ... ဒီတစ္ပတ္ လိမၼာရဲ႔လား" ဆိုတဲ့ သူ႔အေမးေၾကာင္း အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
ဟတ္ခ်ဳိးေခ်တိုင္း ပါးစပ္မပိတ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို "ကိုယ္တို႔က လင္မယားအတိုင္းပဲ ပံုစံတူတယ္" လို႔ ရီျပီးေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။
"ကိုယ္လုပ္လိုက္မယ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ဦးေဆာင္ခ်င္မႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတဲ့ ဦးေႏွာက္စားတဲ့ ကိစၥေတြကို ကြ်န္မေတြးေတာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။
"ေဆာရီးေနာ္" ဆိုျပီး သူ႔အျပစ္ေတြအတြက္ ေပြ႔ဖက္လာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးခြင့္ရခဲ့တယ္။
ညအိပ္ရာမ၀င္ခင္ ဖုန္းဆက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ညအေမွာင္ ေရာက္လာမွာကို ကြ်န္မ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။
"မေၾကာက္နဲ႔.. ဟန္နီ႔အနားမွာ ကိုယ္အျမဲရွိတယ္" ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အားေပးစကားေၾကာင့္ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ကြ်န္မ ယံုၾကည္မႈေတြ ပိုခဲ့တယ္။
ျပီးေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔အတူ ေရွာ့ပင္းထြက္တိုင္း ေမာတယ္၊ ပန္းတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ အကၤ်ီေတြယူျပီး ဘယ္တစ္ထည္လွသလဲလို႔ ေမးလိုက္တိုင္း ကြ်န္မကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး "ဟန္နီ ဘာ၀တ္၀တ္ လွတယ္" တဲ့ေလ။
ဆူညံေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ကြ်န္မနဲ႔အတူထိုင္ျပီး အိုင္စတိုင္းအေၾကာင္း ေျပာတတ္သလို စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ကြ်န္မေမေမကို သူ႔စိတ္ထဲက ေၾကာက္ေနေပမဲ့ ေမေမနဲ႔အတူ စကားေတြ ေျပာတတ္တယ္။
ကြ်န္မ ေဘးမွာ သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ရပ္တည္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ၂၄ နာရီရဲ႔ စကၠန္႔တိုင္းမွာ သူ႔ကို ကြ်န္မ လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ အခ်စ္ကို သူတန္ဖိုးထားသလို ကြ်န္မရဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူခ်စ္သတဲ့။ သူ႔ရဲ႔ အၾကင္နာ၊ အယုယေတြက ကြ်န္မအတြက္ပဲေလ....
ေအာ္..... ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလိုက္တာ ကြ်န္မရဲ႔ ခ်စ္သူနာမည္က "စိတ္ကူး" တ့ဲ။
၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉
ဒီစာကို ဖတ္ေနရင္း စာထဲက ေကာင္မေလးကို အားက်မိတယ္။ စာကို ျပံဳးရင္းဖတ္မိသလို ဖတ္ေနရင္းလဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကိုလဲ ဖတ္မိေရာ့... "အင္း.. ဒီလိုပဲျဖစ္ရမယ္" ဒါမွမဟုတ္ "ဟင္း.. အဲဒီလိုၾကီးလား" လို႔ ခံစားမိျပီး ဖတ္ေလသမွ် သဲေရက်မိမလား...?ဒီစာကို မိန္းကေလးဖက္က မဟုတ္ဘဲ ေယာက္်ားေလးဖက္ကေန ခံစားေရးဖဲြ႔ျပီး အဆံုးသတ္ စကားလံုးခ်င္း တူညီခဲ့ရင္ "အင္း.. ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္" လို႔ ေတြးမိၾကမလား?
လူတိုင္းရဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူက ေျခာက္ပစ္ကင္းေတြပါ။ ကိုယ့္အေပၚ နားလည္စာနာေပးသူ၊ သနားၾကင္နာတတ္သူ၊ မလိမ္မညာ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ခ်စ္သူကို အျပင္မွာလဲ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဒီလိုခ်စ္သူကို ရဖို႔ ကိုယ့္ဖက္က စျပီး နားလည္ေပးတတ္ဖို႔၊ စာနာေပးတတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ဳိ႔ကိစၥက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္၊ ခြင့္လြတ္မွ ျပီးျပည့္စံုသြားတတ္တယ္။ ဒါမွ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔ အျပင္ကခ်စ္သူ တစ္ထပ္တည္းတူႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။
"မင္းေၾကာင့္ ငါလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္" တဲ့။ "မင္းေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို လိမ္လိုက္တယ္" ဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္သူ႔မွ မၾကံဳပါေစနဲ႔လို႔....
မဂၤလာရွိပါေစ
`အစည္းအေ၀းျပီးရင္ ကန္ေတာ္ေလး လူအုိရုံကုိ ၀င္ျပီး အလွဴေငြ ထည့္ခဲ့ေနာ္၊ ေရာ့ .. ဒီမွာ´
သက္ဆုိင္ရာျမိဳ႕နယ္မွာ ၾကီးမွဴးက်င္းပေသာ ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အခမ္းအနားသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ အ၀တ္လဲေနစဥ္ ၀င္းက ရာတန္ ႏွစ္ခ်ပ္ကုိင္ျပီး ေျပာလာသည္။
`မနက္ျဖန္မွပဲ ရုံးသြားရင္း လွဴေပးမယ္ကြာ´
လမ္းက တျခားစီျဖစ္ေန၍ ေကြ႕၀င္ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းသည္။
`ဒီေန႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕၊ ဒီေန႕ပဲ လွဴခ်င္တယ္ ကုိရယ္၊ ၀င္းတုိ႕ ဆြမ္းေလးဘာေလးေတာင္ ေကၽြးဖုိ႕ ေကာင္းတာ၊ သားသား ၀က္သက္ေပါက္တာနဲ႕ ၀င္း သင္တန္းတက္ရတာနဲ႕ ဒီလ တစ္လလုံး မအားလြန္းလုိ႕ သာ´
`ေၾသာ္ .. ဟုတ္သားပဲ၊ ေဖေဖဆုံးတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္သြားျပီေနာ္၊ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေလးငါးလပဲ ထင္ေနတယ္၊ ေပး .. ေပး´
၀င္း လက္ထဲမွ ရာတန္ႏွစ္ရြက္ကုိယူ၍ အကၤ် ီအိပ္ထဲ ထည့္လုိက္ပါသည္။
...................................................................
ေဖေဖသည္ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္ (ဧျပီလ ၈-ရက္)တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ေဖေဖ့အသက္ ၈၃-ႏွစ္ရွိေပျပီ။ ဆရာ၀န္ပီပီ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းတုိ႕ကုိ ေနာေၾကေအာင္ သင္ထား၊ သိထားေသာ္လည္း ကုိယ့္ေမြးဖခင္ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္အနားမွာပင္ မေနေတာ့ဘဲ ၀င္းႏွင့္သာ လႊဲထားမိပါသည္။
ေဖေဖဆုံးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါ။ ဖေအတစ္ခု သားတစ္ခု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မခြဲမခြာ ေနလာခဲ့ေသာ ဖခင္ႏွင့္ ခြဲခြာရသျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမိေသာ္လည္း ေၾကြခ်ိန္တန္၍ ေၾကြျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိေျႏၵမပ်က္ၾကေတာ့ပါ။ ေဖေဖ့ေနာက္ဆုံးသည္ စည္ကားသုိက္ျမိဳက္စြာ ျပီးဆုံးခဲ့ပါသည္။
အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ျမိဳ႕နယ္ခမ္းမသုိ႕ သြားစဥ္ ကားေမာင္းလာရင္း ေဖေဖ့ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။
ကုိလုိနီေခတ္မွာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာ၊ လြတ္လပ္ေရးရျပီး သည္ဘက္မွာေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္၊ ပညာအုပ္၊ ေဖေဖ ယူနီဗာစီတီသုိ႕ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနအရ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မသင္ႏုိင္ခဲ့၍ ေဖေဖ၌ ဘြဲ႕မရွိပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေရွးေခတ္ ပညာတတ္တစ္ဦးပီပီ အဂၤလိပ္စာေတာ္သည္။ (အဂၤလန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္က အစီရင္ခံစာမ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိေရးရလွ်င္ ေဖေဖ့ကုိ ျပင္ခုိင္းျပီးမွ အထက္သုိ႕ တင္ရသည္။)
ေဖေဖသည္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးပီပီ မာန္မရွိ၊ ေဒါသမရွိ၊ ဘ၀ကုိ ေရာင့္ရဲသည္။ ေစတနာေကာင္းျပီး ရက္ေရာသည္။ အရက္ေသာက္တတ္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ေဖေဖ့၌ အေကာင္းဆုံး ေဖာ္ထုတ္ျပပါ ဆုိလွ်င္ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ မေကာင္းတာ၊ မေတာ္မတရားတာဟူ၍ ျမဴမႈန္ကေလး တစ္မႈန္စမွ်ပင္ မထား တတ္ေသာ ေဖေဖ့စိတ္ထားကုိပင္ ထုတ္ျပရလိမ့္မည္ ထင္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ တပည့္ သားေျမးမ်ားကုိ အလြန္ခ်စ္ခင္တြယ္တာ၍ တတ္ႏုိင္သမွ် ေကၽြးေမြး ေပးကမ္းေနရမွ ေက်နပ္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။
သည္လုိ ခ်စ္ခင္တတ္၍လည္း သူရေသာ လခသည္ သားအမိ သားအဖသုံးေယာက္သာ ရွိေသာ အိမ္ေထာင္စုမွာ ေလာက္ရုံသာ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကြးပင္ တင္ေသးသည္။ မရွိ၍လည္း မပူပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ပညာသင္ေပးႏုိင္လွ်င္ သူ႕ဘ၀မွာ ျပီးျပည့္စုံျပီဟု ယူဆထားဟန္ရွိေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္၏ အပုိင္း(က) ေရာက္ေသာႏွစ္တြင္ ေမေမ ကြယ္လြန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္း သိတတ္ခ်ိန္ေလာက္ကပင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းလွသည္ဟု မရွိေသာ ေမေမ့ကို ေဖေဖသည္ အျမဲၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိလွေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ၏။ ေစ်းမသြား၊ အိမ္မလည္၊ အျပင္မထြက္တတ္ေသာ ဇနီးသည္အတြက္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ရန္ကုန္သြားရသည့္အခါတုိင္း လုံခ်ည္၊ အကၤ် ီ၊ ေဘာ္လီ၊ ဖိနပ္ အထိ ေဖေဖ ၀ယ္ျခမ္းလာတတ္သည္။
ေမေမကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ေဖေဖ့အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ရုံသာ ရွိေသး၍ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္သစ္တစ္ခု ထူေထာင္မည္ ဆုိက ထူေထာင္ႏုိင္ေသာ္လည္း သည္ကိစၥကုိ ေဖေဖ့ေခါင္းထဲ၌ ထည့္၍ပင္ မစဥ္းစားခဲ့။ ေက်ာင္းေစာင့္ခ်က္ေကၽြးေသာ ထမင္းဟင္းကုိ စားျပီး ျဖစ္သလုိေနခဲ့သည္။ ဘာသာေရးကုိ အလြန္ကုိင္းရႈိင္းသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း အလ်ဥ္းသင့္တုိင္း ေမေမ့အတြက္ ဆြမ္းေကၽြးျခင္း၊ သကၤန္းလွဴျခင္းစေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား လုပ္သည္။ အရက္ေသာက္၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းေဖာ္ခဲ့ေသာ ဘ၀ခရီးေဖာ္အား ေမ့၍ ရဟန္မတူပါ။ အိမ္ရွင္မ မရွိေသာ္လည္း ေဖေဖ့စိတ္ရင္း ေစတနာ ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ၾကျပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ ျပဳေပးၾကပါသည္။ ေဖေဖ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးမည့္သူ၊ ေနမေကာင္းသည့္အခါ နင္းႏွိပ္ေပးမည့္သူ၊ ယုတ္စြအဆုံး ညေနတုိင္း ေဖေဖ့ကုိ အရက္၀ယ္ေပးမည့္သူ တပည့္တပန္းမ်ား အျမဲရွိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္၍ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ နယ္ေျပာင္းရေသာအခါ ေဖေဖလည္း ပင္စင္ယူ၍ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေဆးရုံ၀င္းထဲက အိမ္ေပါက္စေလးမွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနခဲ့ၾကပါသည္။ ကြန္ေပါင္ဒါက ေတာမွ သူ႕ညီကုိေခၚေပးျပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးေစသည္။ ေယာက်္ားခ်ည္းေနေသာ အိမ္ျဖစ္၍ စနစ္တက် မရွိေသာ္လည္း ေဖေဖ အလြန္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည္။
ထုိသုိ႕ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားသုိ႕ သြား၍ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႕တစ္ခုယူရန္ အေၾကာင္းေပၚလာခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ ၾကာမည္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေဖေဖ့ေနေရးထုိင္ေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ စေနာင့္စနင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိေနေသာ ေဖေဖက ဤသုိ႕ေျပာခဲ့သည္။
`ေဖေဖေနတတ္ပါတယ္၊ မင္း စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြား၊ ေမာင္ဦးကုိ ေခၚထားမယ္၊ (ေျခတစ္ဘက္ သိပ္မသန္ေသာ ေဖေဖ့တပည့္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။) ေနမေကာင္းလည္း လာျပဳစုမယ့္ တပည့္တပန္းေတြ ရွိပါတယ္ကြာ၊ ေရာဂါျဖစ္ေတာ့လည္း ဆရာ၀န္ေခၚမွာေပါ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဆရာ၀န္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေရးၾကီးတာက မင္း ဟုိမွာ စာလုိက္ႏုိင္ဖုိ႕၊ စာေမးပြဲေအာင္ဖုိ႕ပဲ၊ ေဖေဖ ေနမေကာင္း မွာေတြ ဘာေတြ ပူမေနနဲ႕၊ ေနာက္ဆုံးကြာ ေသသြားေတာင္ ျပန္မလာနဲ႕၊ မင္းအတြက္ စာေမးပြဲက ပုိအေရးၾကီးတယ္လုိ႕သာ မွတ္ထား´တဲ့။
ေဖေဖ့ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျမဲတမ္း ေရွ႕တန္းက ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္၌ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရာ ေဖေဖ တစ္လကုိ စာႏွစ္ေစာင္ မပ်က္မကြက္ေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖကုိ စိတ္မခ်ဘူးဟု တဖြဖြေျပာျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တစ္လတစ္ေစာင္ပင္ မွန္မွန္မေရးႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေဖေဖကသာ စာမလာတာ ၾကာသြားလွ်င္ စိတ္ပူျပီး ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ သံၾကိဳးရုိက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ အေျခအေနက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က မပူရဘဲ၊ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိေသာကာလ ကုန္ဆုံးခဲ့ေလသည္။
ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေဖေဖက တတြတ္တြတ္ တုိက္တြန္းလ်က္နဲ႕ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေနာက္က် ေနခဲ့၍ အသက္ ၃၆ႏွစ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၁၀ႏွစ္မွ် ငယ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႕ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀က စာမၾကာခဏ လာေမးေလ့ရွိေသာ ဆရာ၀န္မေလး ၀င္းႏွင့္ ျဖစ္သည္။ လက္ထပ္ျပီးေသာ အခါ ခ်မ္းသာေသာ ၀င္း၏မိဘမ်ား အကူအညီျဖင့္ ပါရမီမွာ တုိက္တစ္လုံး ၀ယ္ခဲ့သည္။
ေဖေဖ ယခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ ၄၂ႏွစ္တုန္းက စက္ဘီးတစ္စီး၊ လုံခ်ည္ အက်ၤ ီသုံးစုံခန္႕ႏွင့္ ရွိရုိးရွိျမဲ အိမ္ေထာင္မႈ ပစၥည္းေလးမ်ားမွအပ ေရႊတစ္ပဲသား မပုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု သူ႕သားလက္ထက္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ပါရမီလုိ ရပ္ကြက္မွာ တုိက္ပုိင္သည္၊ သိန္းေက်ာ္တန္ ကားပုိင္သည္၊ လစဥ္ ၀င္ေငြ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလွ်င္ ပ်မ္းမွ် သုံးေထာင္ေက်ာ္သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦးစလုံး ေဆးခန္း ထုိင္ပါ သည္။) ထမင္းခ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေဖာ္ရွိသည္။ သားအတြက္ နာနီရွိသည္။ ဘာလုိေသးသနည္း။ အခုလုိ အိမ္ႏွင့္ အုိးႏွင့္ ဟန္က်ပန္က် ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သားအဖ ဘယ္တုန္းကမွ် မရခဲ့ဖူးသည့္ ျပည့္စုံမႈမ်ဳိးျဖင့္ ေဖေဖ မေသခင္ ထားႏုိင္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူသည္။ ေက်နပ္သည္။
ေဖေဖေကာ ဘယ္လုိ ခံစားရပါလိမ့္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကုိ သူ႕ဘ၀ႏွင့္ ထပ္တူျပဳထားသူတစ္ဦးမုိ႕ အထူးေျပာဖြယ္ရာ ရွိမည္ မထင္ပါ။
သုိ႕ေသာ္ ေဖေဖကမူ ဒီစည္းစိမ္မ်ဳိးကုိ တပ္မက္ခုံမင္၊ အရသာ ခံတတ္သူတစ္ဦးမဟုတ္ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀မ္းသာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ `မင္း.. ေမေမသာရွိရင္´ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္သည္။ အခုလုိ သားေကာင္းစားခ်ိန္မွာ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ေမေမ့ကုိ သတိရေနဟန္ တူသည္။ ထုိ႕ထက္ပုိ၍ကား ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ သည္ဟု မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ နယ္မွ တပည့္ေဟာင္းမ်ား လာကန္ေတာ့လွ်င္ ဤသုိ႕ပင္ ေျပာတတ္ေသး သည္။
`ငယ္တုန္းကလုိ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါဘူးကြာ´
.....................................................................
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္၌ အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ျမိဳ႕နယ္ခန္းမ၌ ဌာနဆုိင္ရာ အၾကီးအကဲမ်ား၊ တုိင္းက်န္းမာေရးဦးစီးဌာနမွ ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ား၊ ၾကက္ေျခနီေမာင္မယ္မ်ား၊ အထူးဖိတ္ၾကားထားေသာ သက္ၾကီး ရြယ္အုိ ဘုိးဘြားမ်ား စသူတုိ႕ျဖင့္ နံရံ၌ ယခုႏွစ္ ကမၻာ့က်န္းမာေရးေန႕ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ `သက္ၾကီးရြယ္အုိ ဘ၀ကုိ စုိျပည္ေစဖုိ႕ ၾကိဳးပမ္းစုိ႕´ ဆုိသည့္ စာတန္းၾကီးကုိ ထင္ရွားစြာ ေရးသားထားသည္။
မၾကာမီ အခမ္းအနား စတင္ပါသည္။ ေရွးဦးစြာ သဘာပတိက အမွာစကားေျပာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ က်န္းမာ ေရး ၀န္ၾကီးဌာန၀န္ၾကီး၏ သ၀ဏ္လႊာကုိလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၏ သ၀ဏ္ လႊာကုိလည္းေကာင္း ျမိဳ႕နယ္ ဆရာ၀န္ အသီးသီးတုိ႕က ဖတ္ၾကားသည္။
`သက္ၾကီးရြယ္အုိတုိ႕ကုိ က်န္းမာစြာျဖင့္ ပုိမုိအသက္ရွည္ေရး၊ ၄င္းတုိ႕ ေနထုိင္ရာ အုိးအိမ္၊ စားစရာ အာဟာရ၊ သြားလာစရာ ယာဥ္မ်ား စီစဥ္ေပးေရး၊ နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကုသေစာင့္ေရွာက္ေရးတုိ႕ကုိ အေရးေပး ေဆာင္ရြက္ရန္ လုိအပ္ပါတယ္´
`အဘုိးအုိ အဘြားအုိတုိ႕၏ ကုိယ္ခႏၶာ က်န္းမာေရးတစ္ခုတည္းကုိသာ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဓါတ္က်န္းမာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေစျခင္းဟာလည္း သားသမီးလူငယ္ပုိင္းရဲ႕ အဓိက တာ၀န္တစ္ရပ္ပါပဲ´
`သက္ၾကီးရြယ္အုိထံမွ ရႏုိင္ေသးသည့္ လုပ္အားအေတြ႕အၾကံဳ၊ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းႏွင့္ ဆုံးမမႈ သြန္သင္မႈတုိ႕ကုိ လူငယ္တုိ႕က ဆက္လက္ခံယူအသုံးခ်သြားပါလွ်င္ လူအုိတုိ႕အေနျဖင့္ စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ အျမဲတမ္း တက္ၾကြလန္းဆန္းေစပါလိမ့္မယ္´
`အဘုိးအုိ အဘြားအုိတုိ႕ကုိ လူအုိရုံနဲ႕ သီးျခားထားသည့္ စနစ္မွာ မည္သုိ႕ပင္ ျပည့္စုံစြာ ထားေစကာမူ ၄င္းတုိ႕အား စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေစသျဖင့္ မိမိ မိသားစုအတြင္းမွာသာ ေနထုိင္ေစျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္ဆုိတာ ကမၻာမွာ ခံယူခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္လာပါျပီ´
သက္ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႕၏ အမွာစကားမ်ား၊ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကုိ နားေထာင္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ၀မ္း ေျမာက္စြာ က်ဴးရင့္လုိက္မိသည္။
`ေၾသာ္ .. ေဖေဖသည္ ကံေကာင္းသူ အဘုိးအုိ တစ္ဦးပါတကား´
.....................................................................
ျမင့္မားေသာ သစ္သား တံခါးၾကီးႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကား ဟြန္း ႏွစ္ခ်က္တီးလုိက္သည္။ ေလးေထာင့္ အေပါက္ငယ္ကေလးမွာ မဲ့ရွဳံ႕ေနေသာ အသား၊ ျဖဴေဖြးေနေသာ မ်က္ခုံးေမြးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာအုိအုိၾကီးတစ္ခု ေပၚလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ သစ္သားတံခါးၾကီးသည္ ျဖည္းညင္းေလးအီစြာ ပြင့္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ႏွင့္ ႏွင္းဆီကုန္းဘုိးဘြားရိပ္သာသုိ႕ သုံးၾကိမ္ထက္မနည္း ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း သည္ ကန္ေတာ္ေလး လူအိုရုံကုိ တစ္ၾကိမ္မွ် မေရာက္ဖူးပါ။ ဆရာ၀န္ အသင္းတုိက္သုိ႕ သြားရင္း သည္ေနရာသုိ႕ မၾကာခဏေတာ့ ျဖတ္သြားဖူးေနသည္။
၀င္းထဲသုိ႕ ကားကုိေမာင္း၀င္ခဲ့ျပီး ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ရပ္လုိက္ပါသည္။ အေဆာက္အအုံၾကီးသည္ အုိမင္းလွပါျပီ။ သုိ႕ေသာ္ ခုိင္ခုိင္ခံံ့ခံ့ပင္ ရွိေသးသည္။ နံရံထူျပီး က်ယ္၀န္းသျဖင့္ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေအးျမသြားေလသည္။
၀င္လွ်င္၀င္ျခင္း ညာဘက္မွာ မက်ယ္၀န္းလွေသာ ဧည့္ခန္းကေလးတစ္ခု ရွိသည္။ ေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ က်ယ္၀န္းျပီး လုိဏ္ဂူႏွင့္တူသည့္ ေလွကားခန္းမၾကီးျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ရ။ အသံဗလံဟူ၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မၾကားရ။ အသက္မဲ့သလုိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လြန္းလွပါ၏။ အျပင္ေလာကၾကီးႏွင့္ မပါတ္သက္သလုိ သီးျခားကမၻာတစ္ခုကုိ ေရာက္ေနသလုိပါပဲလား။
ထုိစဥ္ ေလးတြဲ႕ေသာ ေျခသံတစ္ခုၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္သုိ႕ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ..
`ဆလမ္.. ဆပ္။။ စစၥတာေတြ ဘုရားရွိခုိးေနၾကပါတယ္။ ဒီဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ျပီးေစာင့္ပါ.. ဆပ္´
အခုနက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂိတ္တံခါးၾကီး ဖြင့္ေပးသည့္ ကုလား အဘုိးၾကီးျဖစ္ေလသည္။ တံခါးျပန္ပိတ္ျပီး ေနာက္မွ လုိက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။. ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေနရာခ်ေပးျပီးေသာ အခါ အဘုိးၾကီးသည္ ေလးတြဲ႕ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မူလေနရာ ဂိတ္တဲဆီသုိ႕ ျပန္သြားေလသည္။ လက္ျပင္ၾကီးက ကုိင္းေန၏။ ေခါင္းကုိ ငုံ႕လွ်ိဳး၍ ေလွ်ာက္သြားပုံမွာ ေလာကၾကီးကုိ အစစ အရႈံးေပးျပီးသူတစ္ေယာက္လုိ `ဇရာဆုိတာ ဒါပဲေပါ့´ဟု ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက တဒဂၤ သံေ၀ဂယူလုိက္မိ၏။
သပ္ရပ္သန္႕ရွင္းသည့္ ဧည့္ခန္းကေလးကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ပုံစံရုိးရုိး သစ္သားဆက္တီမွာ ရပ္ကြက္ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက လွဴဒါန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းေထာင့္မွာ ေရအုိးစင္မွာ ဗဟုိတရားရုံး ေရွ႕ေနတစ္ဦးႏွင့္ သူ႕မိသားစုေကာင္းမႈ။
ေၾသာ္.. အစစအရာရာ တစ္ပါးသူတုိ႕၏ သဒၶါတရားအေပၚ မွီခုိျပီး အသက္ရွင္ေနရသူမ်ားပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနသည့္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အခ်က္ ၁၀ခ်က္ပါသည့္ စာတန္းတစ္ေစာင္ကုိ ျမင္ေနရသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။
`လူအုိ-လူနာတုိ႕၏ မိတ္သဂၤဟအဖုိ႕ မဂၤလာ ဆယ္ျဖာ´
`ကၽြႏု္ပ္၏ တုံ႕ေႏွးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
သည္စာေၾကာင္းကုိ ဖတ္ျပီး ေစာေစာက တံခါးဖြင့္ေပးေသာ ကုလား အဘုိးၾကီး၏ ေလးကန္ေသာ လႈပ္ရွားမႈတုိ႕ကုိ သတိရလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့ တဆက္တည္း သတိရလုိက္သည္က ေဖေဖ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိတတ္သည့္ အရြယ္ကတည္းကပင္ ေဖေဖ နံနက္တုိင္း ေစာေစာထျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယတန္းေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ေလွ်ာက္သည္။ ကေလးေျခလွမ္းမုိ႕ ေႏွးေသာ္လည္း ေဖေဖက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေခၚသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ နံျပားနဲ႕ မလုိင္စားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္လွ်င္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ နံနက္တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျမဲပင္။
လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ နယ္မွာ ေနရစဥ္ကဆုိလွ်င္ ေဖေဖက နံနက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈိးျပီးလမ္းေလွ်ာက္ေခၚသည္။ ညဂ်ဴတီရွိ၍ ေစာေစာမထႏုိင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးေအာင္ ေစာင့္ေခၚ တတ္ သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူၾကီး
ျဖစ္လာေသာအခါ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ေပ်ာ္သည္။
သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေသာအခါ ယခင္လုိ မွန္မွန္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့။ ေလွ်ာက္သည့္ အခါ၌လည္း ေဖေဖႏွင့္အစား ၀င္းႏွင့္သာ အတူ ေလွ်ာက္မိသည္။ ဒါကလည္း သဘာ၀က်သည္မုိ႕ ေဖေဖ နားလည္ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ေဖေဖႏွင့္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုက ေဖေဖ့ေျခလွမ္းတုိ႕ ဟုိတုန္းကလုိ မသြက္လက္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေလွ်ာက္လုိသည့္ႏႈန္းႏွင့္ မကုိက္သျဖင့္ သပ္သပ္စီေလွ်ာက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
.....................................................................
`ကၽြႏု္ပ္၏ မႈန္ေ၀ေသာ မ်က္စိအစုံႏွင့္ တုံ႕ေႏွးေသာ အသိဥာဏ္တုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္ေသာ သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
စာမဖတ္ရ မေနႏုိင္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲစြဲျမဲျမဲ ဖတ္ခဲ့သျဖင့္ အသက္ ၇၆ႏွစ္တြင္ ေဖေဖ မ်က္စိတစ္ၾကိမ္ ခြဲရ၏။ အသက္ ၈၈ႏွစ္တြင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ခြဲရ၏။ သုိ႕ေသာ္ ဤတစ္ၾကိမ္ခြဲျပီးေသာအခါ သိသိသာသာ ျပန္မေကာင္းေတာ့ပါ။ ဤတြင္ သာမန္ အဘုိးအုိတစ္ဦးလုိ ပုတီးစိပ္ရန္ တရားထုိင္ရန္ ၀ါသနာမပါေသာ ေဖေဖ့လုိ စာသမားတစ္ဦးအဖုိ႕ စာမဖတ္ႏုိင္ေသာအခါ လုပ္စရာ မရွိေတာ့သလုိ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ရသည္။ သူဖတ္ေနက် တုိင္းမ္မဂၢဇင္းလာလွ်င္ အားမလုိအားမရ ကုိင္ၾကည့္လုိက္ ျပန္ခ်လုိက္ လုပ္ေနတတ္သည္။ စာလုံးမ်ားကုိ ျမင္လုိျမင္ျငား စာရြက္ေတြ ဟုိလွန္သည္လွန္လုပ္ျပီး ဖတ္မရေသာအခါ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ဒီတပတ္ ဘာေတြထူးသလဲ၊ ဘာပါ သလဲႏွင့္ ေမးတတ္သည္။ သူ စိတ္၀င္စားသည့္ သတင္းမ်ဳိး ပါသည္ဆုိလွ်င္ ဖတ္ျပခုိင္းသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့လည္း စိတ္လုိလက္ရ ဖတ္ျပမိသည္။ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္လာေသာအခါမ်ဳိး၌ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမေနခ်င္။ သည္ေတာ့ ေဖေဖက ေမးလွ်င္ မ်ားေသာအားျဖင့္ `ဘာမွ မထူးပါဘူး ေဖေဖရာ´ဟု ပိတ္ေျပာလုိက္ရ၏။ မဟုတ္လွ်င္ သံသရာ ရွည္ေနမည္ မဟုတ္လား။
....................................................................
`ေကာ္ဖီခြက္ကုိပင္ ႏုိင္ေအာင္ မကုိင္တြယ္ႏုိင္သျဖင့္ ေအာက္သုိ႕ ဖိတ္က်ေအာင္ ျပဳမိေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္တုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားျခင္းမ်ားျဖင့္ မသိဟန္ေဆာင္တတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
မ်က္စိကြယ္ျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း မႈန္လြန္းေသာ ေဖေဖသည္ စာမဖတ္ႏုိင္ရုံမက ထမင္းစားရာ၌လည္း အခက္အခဲရွိသည္။ ဟင္းခြက္မ်ားကုိ ခပ္၀ါး၀ါး ခပ္ျပားျပားသာ ျမင္သျဖင့္ ဇြန္းကို စမ္းရွာရသည္။ ဇြန္းရွာရင္း လက္က ဟင္းခြက္ထဲ ေရာက္သြားတတ္၏။ ဘယ္လက္က အေတာ္ေလးတုန္ေနသျဖင့္ ညာလက္ႏွင့္သာ ကုိင္ရေသာေၾကာင့္ ဇြန္းမွာ ဟင္းေပးေနျပီး အတူတူစားေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ဒါက ဘာဟင္း၊ ဟုိဟာက ဟင္းခ်ဳိစသည္ျဖင့္ ေျပာေနရေသာေၾကာင့္ ရွင္းရွင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ေဖေဖႏွင့္အတူတူ စားရျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။ သည္ေတာ့ ...
သည္ေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္ထည္း တစ္ပြဲေကၽြးေစျပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္၀င္းက ေနာက္မွ စားၾကသည္။
ထုိအစီအစဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခက္အခဲ အနည္းအက်ဥ္းေတြ႕ရေသးသည္။ စင္စစ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သနားစရာလည္းေကာင္းပါသည္။ ညစာကုိ အျမဲတမ္း အတူတူ တစ္ပြဲတည္း စားေနက်ျဖစ္သျဖင့္ ေဖေဖ့ကုိ တစ္ေယာက္တည္း သပ္သပ္ေကၽြးရန္ အားနာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လင္မယားက ညေနဖက္ ေဆးခန္းကျပန္လာျပီး ထမင္းစားခ်ိန္က်ေသာအခါ မဆာေသးဟု အေၾကာင္းျပ၍ ေနာက္ခ်န္ေနလုိက္သည္။ ပထမတစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ဟုတ္လုိ႕ပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြ က်ေတာ့ ေဖေဖက သူလည္း မဆာေသး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္မွ အတူတူစားမည္ဟု ေစာင့္ေနသည္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ဆာလာသျဖင့္ အတူတူ စားလုိက္ရေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေနာက္ခ်န္ေနေသာအခါ ေဖေဖရိပ္မိသြားသည္ထင္ပါရဲ႕။ ေန႕စဥ္ သူတစ္ဦးတည္း တိတ္ဆိတ္စြာ စားသြားသည္မွာ ကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္ထိပင္။
....................................................................
`သူတစ္ပါး ေျပာစကားကုိ အလြယ္မၾကားႏုိင္သျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ အာရုံစုိက္ကာ ၾကားနာရေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕၏ နားအစုံတုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
ငယ္စဥ္က အလြန္နားပါးေသာ ေဖေဖသည္ အသက္ရွစ္ဆယ္နား နီးလာေသာအခါ မ်က္စိမႈန္ရုံသာမဟုတ္၊ နားပါ ေလးလာသည္။ ေျပာလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ နားမလည္ႏုိင္။ ႏွစ္ခါ သုံးခါထပ္ေျပာရသည္။ ယခင္အခါ မ်ားက သားအဖႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းလုိ ထမင္းစားရင္း၊ ညပုိင္း အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ထုိင္ရင္း စကား တေျပာေျပာ ေနတတ္ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္း၌ ေလသံျမွင့္ျပီး ႏွစ္ခါ သုံးခါ ေျပာမွ ၾကားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖႏွင့္ စကားေျပာရမွာ ၀န္ေလးလာသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွ လူငယ္မ်ားပီပီ အခ်ိန္အားဟူ၍ သိပ္မရွိလွပါ။ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ သြက္သြက္စား၊ အလုပ္သြား၊ ညေနဘက္မွာ ျပန္လာ၊ ေရမုိးခ်ဳိးျပီး ေဆးခန္းသုိ႕ သြားရျပန္သည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေမာေမာႏွင့္ ထမင္းစား၊ တီဗီၾကည့္ျပီး အိပ္ၾကေတာ့သည္။ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဂါက္သီးရုိက္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ စု၊ အရက္ေသာက္၊ ေလပစ္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္၊ ညဥ့္နက္မွ လူစုခြဲၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္စ နယ္မွာ အမႈထမ္းတုန္းကလုိ သားအဖခ်င္း စကားေအးေအးလူလူေျပာႏုိင္သည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ဳိး နည္းပါးလွပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ေဖေဖနားေလးလာ၍ ပုိဆုိးသည္။ တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာစရာရွိလွ်င္ပင္ အျပင္ထြက္ခါနီးျဖစ္ေနပါက အခ်ိန္ၾကာမည္စုိး၍ အိမ္ေဖာ္မေလးအား `ေဖေဖ့ကုိ ဒီလုိ ဒီလုိေျပာလုိက္´ဟု မွာခဲ့ရသည္။
....................................................................
`ေမ့တတ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ကၽြႏု္ပ္အထပ္ထပ္ေျပာမိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အား အပ္ေၾကာင္းထပ္ေသာ အဘုိးၾကီးဟု ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ျခင္းမရွိေသာ သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ခရီးရွည္လ်ားသည္ႏွင့္အမွ် ေဖေဖ့၌ ေျပာစရာတုိ႕ မ်ားလွစြာ၏။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေကာင္းစြာ မမီလုိက္သည့္ ကုိလုိနီေခတ္က သူတုိ႕ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အသိအကၽြမ္း ပုဂၢိဳလ္တုိ႕အေၾကာင္း။
၁၉၂၀ျပည့္ႏွစ္၊ ေက်ာင္းသား သပိတ္တုန္းက အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေရႊျပည္သာ ဘုရား၀င္းထဲမွ ဇရပ္မွာ ေခၚထားျပီး စာသင္ေပးၾကပုံမ်ား။
သူႏွင့္ခင္မင္ေသာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ားအေၾကာင္း။
ေက်ာက္စာ၀န္ `ေတာ္စိန္ခုိ´အေၾကာင္း။
ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖေဖသည္ ေျပာျပီးေၾကာင္း ေမ့ေန၍ပဲလား။ သုိ႕မဟုတ္ အတိတ္၏ ခ်စ္စရာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ကေလးမ်ားကုိ ျပန္ေျပာ ရသည္မွာ အရသာရွိလြန္း၍ေပလား မေျပာတတ္။ မၾကာခဏေျပာျပတတ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ လူလားေျမာက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကား အမ်ဳိးသားပညာေရးႏွင့္ ဦးဖုိးက်ားတုိ႕အေၾကာင္းထက္ ႏုိင္ငံျခား သြားရန္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕ယူရန္သာ ပုိ၍ စိတ္၀င္စားသည္ကုိ ေဖေဖမသိေလေရာ့သလား။
ထုိသုိ႕ မၾကာခဏေျပာတတ္သျဖင့္ `အပ္ေၾကာင္းထပ္ အဘုိးၾကီး´ဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆုိေသာ္လည္း ေဖေဖ့အနားမွာ ၾကာၾကာမေန။ ေျပာခ်င္၍ စကားပ်ဳိးလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တစ္ခုခု အေၾကာင္းျပျပီး ထေျပးၾကေတာ့သည္။ ျပီးလွ်င္ ကြယ္ရာမွာ ၀င္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာျပီး ရယ္ၾကသည္။
ေၾသာ္.. အခုေတာ့ ရယ္စရာအျဖစ္ မျမင္ႏုိင္။ ရင္ထဲမွာ နင့္တင့္တင့္ၾကီး ခံစားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မွားပါတယ္ ေဖေဖ။
ရင္ထဲမွ အသံမထြက္ဘဲ ေတာင္းပန္ေနမိ၏။
....................................................................
`ဂြတ္ေမာနင္း´
ျဖဴစင္ေသာ သီလရင္ ၀တ္စုံရွည္ၾကီးႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာႏွင့္ စစၥတာေလး၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားပါသည္။
`ဂြတ္ေမာနင္း.. စစၥတာ ကၽြန္ေတာ္ အလွဴေငြထည့္ခ်င္လုိ႕ပါ´
ကၽြန္ေတာ္က လာသည့္အေၾကာင္းရင္းကုိ ေျပာျပလုိက္ရသည္။
`ဒါဆုိရင္ .. ခဏေစာင့္ပါေနာ္၊ ျဖတ္ပုိင္းစာအုပ္ယူလုိက္ဦးမယ္´
`ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ေတြထဲ နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႕ မရဘူးလား´
`ရပါတယ္ .. လုိက္ခဲ့ပါ´
ကၽြန္ေတာ္ စစၥတာေနာက္မွ လုိက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေလွကားခန္းမၾကီးထဲမွ ျဖတ္လာေသာအခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ တုံ႕ေႏွးစြာ ေလွ်ာက္လာေသာ ကုလားကျပား အဘုိးအုိတစ္ဦးသည္ ညြတ္ကုိင္းေနေသာ ခါးကုိ အနည္းငယ္မတ္လုိက္ျပီး ဧည့္သည္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ `ဂြတ္ေမာနင္း´ ဟု အသိတစ္ဦးႏွင့္ လမ္းမွာေတြ႕၍ ႏႈတ္ဆက္သလုိ ႏႈတ္ဆက္သည္။
`သူတုိ႕ စကားသိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္ေလ၊ လာေတြ႕မယ့္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႕၊ မိတ္ေဆြတုိ႕လည္း မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား´
စစၥတာေလးက အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ရွင္းျပသည္။
အလယ္ခန္းမၾကီး၏ ညာဘက္၌ က်ယ္၀န္းေသာ ေကာ္ရစ္ဒါၾကီးတစ္ခုရွိရာ မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္က လွဴဒါန္းထားသည္ မသိေသာ ဆုိဖာ အေဟာင္းၾကီး ေလးလုံးကုိ စီတန္းခ်ထားသည္။ တစ္ခုေသာ ဆုိဖာၾကီးေပၚ ၌ အဖုိးအုိတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ အေ၀းသုိ႕ ေငးစုိက္ျပီး မတုန္မလႈပ္ ထုိင္ေနပုံမွာ ...
`အုိ.. ေဖေဖ့အတုိင္းပါလား၊ .. ေလာကၾကီးမွာ ေသျခင္းက လြဲျပီး ဘာကုိမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့သလုိ မ်က္လုံးေတြက ျငိမ္သက္ေနလုိက္တာ .. လူ႕ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္ လူေတြထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ မရေတာ့လုိ႕ ဘ၀က အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕ .. ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီလုိမ်က္ႏွာမ်ဳိးပါပဲ´
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ခုန္လာသျဖင့္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္မိပါသည္။
....................................................................
`မဂၤလာရွိရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာရွိပါရဲ႕လား´
သည္ေမးခြန္းသည္ လူအုိရုံမွ အျပန္မွာ ကားေမာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးမိေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ပါ၏။
ဆုိဖာေဟာင္းၾကီးေပၚမွာ အထီးက်န္စြာ ထုိင္ေနတတ္ေသာ အဘုိးအုိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ရင္ထဲ၌ ကပ္ပါလာသည္။
ညေနတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ရုံးမွ ျပန္လာလွ်င္ အိမ္ေရွ႕အခန္းကေလးထဲက ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ဒီလုိၾကီး ထုိင္ေနတတ္ေသာ ေဖေဖ့ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အာရုံမွာ ျပန္ျမင္လာသည္။
ကံေကာင္းလွသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ ေဖေဖ။
မိမိဖခင္ကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ခုိင္းစရာ ေစေစရာ လူေတြႏွင့္ ျပည့္စုံစြာ ထားႏုိင္သျဖင့္ သားသမီး ၀တၱရား ေက်ပြန္လွျပီဟု ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေက်နပ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္။
ေဖေဖသည္ သားျဖစ္သူ၏ အိမ္၌ လူအုိရုံမွာ ေနသလုိ အထီးက်န္စြာ ေနရေလသလား။
သားလိမၼာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ သူ႕စိတ္ထဲ၌ `လူအုိရုံ´ဟုမ်ား သတ္မွတ္သြားေလသလား။
`ေၾသာ္... ေဖေဖရယ္´
ေဖေဖကြယ္လြန္စဥ္က မငုိခဲ့ေသာ္လည္း ယခု အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ပါးျပင္ေပၚ၌ မ်က္ရည္တုိ႕သည္..။
နန္းႏြယ္ႏြယ္
(ေငြတာရီ၊ ၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ)
မွတ္ခ်က္။ ၀တၳဳတုိေလးမွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေခတ္ႏွင့္ သိပ္မေလ်ာ္ညီေတာ့ ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရမ်ားမွာ လန္းဆန္းဆဲဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္ blog တစ္ခုမွကူးယူကာ ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူ အားလံုး မဂၤလာရွိႏုိင္ၾကပါေစ …..။
သက္ဆုိင္ရာျမိဳ႕နယ္မွာ ၾကီးမွဴးက်င္းပေသာ ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အခမ္းအနားသုိ႕ တက္ေရာက္ရန္ အ၀တ္လဲေနစဥ္ ၀င္းက ရာတန္ ႏွစ္ခ်ပ္ကုိင္ျပီး ေျပာလာသည္။
`မနက္ျဖန္မွပဲ ရုံးသြားရင္း လွဴေပးမယ္ကြာ´
လမ္းက တျခားစီျဖစ္ေန၍ ေကြ႕၀င္ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းသည္။
`ဒီေန႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕၊ ဒီေန႕ပဲ လွဴခ်င္တယ္ ကုိရယ္၊ ၀င္းတုိ႕ ဆြမ္းေလးဘာေလးေတာင္ ေကၽြးဖုိ႕ ေကာင္းတာ၊ သားသား ၀က္သက္ေပါက္တာနဲ႕ ၀င္း သင္တန္းတက္ရတာနဲ႕ ဒီလ တစ္လလုံး မအားလြန္းလုိ႕ သာ´
`ေၾသာ္ .. ဟုတ္သားပဲ၊ ေဖေဖဆုံးတာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ျပည့္သြားျပီေနာ္၊ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေလးငါးလပဲ ထင္ေနတယ္၊ ေပး .. ေပး´
၀င္း လက္ထဲမွ ရာတန္ႏွစ္ရြက္ကုိယူ၍ အကၤ် ီအိပ္ထဲ ထည့္လုိက္ပါသည္။
...................................................................
ေဖေဖသည္ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္ (ဧျပီလ ၈-ရက္)တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ေဖေဖ့အသက္ ၈၃-ႏွစ္ရွိေပျပီ။ ဆရာ၀န္ပီပီ အုိျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းတုိ႕ကုိ ေနာေၾကေအာင္ သင္ထား၊ သိထားေသာ္လည္း ကုိယ့္ေမြးဖခင္ ေ၀ဒနာခံစားေနရသည္ကုိ ျမင္ရေသာအခါ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္အနားမွာပင္ မေနေတာ့ဘဲ ၀င္းႏွင့္သာ လႊဲထားမိပါသည္။
ေဖေဖဆုံးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ပါ။ ဖေအတစ္ခု သားတစ္ခု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မခြဲမခြာ ေနလာခဲ့ေသာ ဖခင္ႏွင့္ ခြဲခြာရသျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမိေသာ္လည္း ေၾကြခ်ိန္တန္၍ ေၾကြျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိေျႏၵမပ်က္ၾကေတာ့ပါ။ ေဖေဖ့ေနာက္ဆုံးသည္ စည္ကားသုိက္ျမိဳက္စြာ ျပီးဆုံးခဲ့ပါသည္။
အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ျမိဳ႕နယ္ခမ္းမသုိ႕ သြားစဥ္ ကားေမာင္းလာရင္း ေဖေဖ့ဘ၀ေနာက္ေၾကာင္းကုိ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။
ကုိလုိနီေခတ္မွာ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာ၊ လြတ္လပ္ေရးရျပီး သည္ဘက္မွာေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္၊ ပညာအုပ္၊ ေဖေဖ ယူနီဗာစီတီသုိ႕ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း အေျခအေနအရ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ မသင္ႏုိင္ခဲ့၍ ေဖေဖ၌ ဘြဲ႕မရွိပါ။ သုိ႕ေသာ္ ေရွးေခတ္ ပညာတတ္တစ္ဦးပီပီ အဂၤလိပ္စာေတာ္သည္။ (အဂၤလန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္က အစီရင္ခံစာမ်ားကုိ အဂၤလိပ္လုိေရးရလွ်င္ ေဖေဖ့ကုိ ျပင္ခုိင္းျပီးမွ အထက္သုိ႕ တင္ရသည္။)
ေဖေဖသည္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးပီပီ မာန္မရွိ၊ ေဒါသမရွိ၊ ဘ၀ကုိ ေရာင့္ရဲသည္။ ေစတနာေကာင္းျပီး ရက္ေရာသည္။ အရက္ေသာက္တတ္ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ေဖေဖ့၌ အေကာင္းဆုံး ေဖာ္ထုတ္ျပပါ ဆုိလွ်င္ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ မေကာင္းတာ၊ မေတာ္မတရားတာဟူ၍ ျမဴမႈန္ကေလး တစ္မႈန္စမွ်ပင္ မထား တတ္ေသာ ေဖေဖ့စိတ္ထားကုိပင္ ထုတ္ျပရလိမ့္မည္ ထင္သည္။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ တပည့္ သားေျမးမ်ားကုိ အလြန္ခ်စ္ခင္တြယ္တာ၍ တတ္ႏုိင္သမွ် ေကၽြးေမြး ေပးကမ္းေနရမွ ေက်နပ္သူ တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။
သည္လုိ ခ်စ္ခင္တတ္၍လည္း သူရေသာ လခသည္ သားအမိ သားအဖသုံးေယာက္သာ ရွိေသာ အိမ္ေထာင္စုမွာ ေလာက္ရုံသာ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကြးပင္ တင္ေသးသည္။ မရွိ၍လည္း မပူပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ပညာသင္ေပးႏုိင္လွ်င္ သူ႕ဘ၀မွာ ျပီးျပည့္စုံျပီဟု ယူဆထားဟန္ရွိေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္၏ အပုိင္း(က) ေရာက္ေသာႏွစ္တြင္ ေမေမ ကြယ္လြန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္း သိတတ္ခ်ိန္ေလာက္ကပင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းလွသည္ဟု မရွိေသာ ေမေမ့ကို ေဖေဖသည္ အျမဲၾကင္ၾကင္နာနာ ရွိလွေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ၏။ ေစ်းမသြား၊ အိမ္မလည္၊ အျပင္မထြက္တတ္ေသာ ဇနီးသည္အတြက္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ရန္ကုန္သြားရသည့္အခါတုိင္း လုံခ်ည္၊ အကၤ် ီ၊ ေဘာ္လီ၊ ဖိနပ္ အထိ ေဖေဖ ၀ယ္ျခမ္းလာတတ္သည္။
ေမေမကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ ေဖေဖ့အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ရုံသာ ရွိေသး၍ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေထာင္သစ္တစ္ခု ထူေထာင္မည္ ဆုိက ထူေထာင္ႏုိင္ေသာ္လည္း သည္ကိစၥကုိ ေဖေဖ့ေခါင္းထဲ၌ ထည့္၍ပင္ မစဥ္းစားခဲ့။ ေက်ာင္းေစာင့္ခ်က္ေကၽြးေသာ ထမင္းဟင္းကုိ စားျပီး ျဖစ္သလုိေနခဲ့သည္။ ဘာသာေရးကုိ အလြန္ကုိင္းရႈိင္းသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း အလ်ဥ္းသင့္တုိင္း ေမေမ့အတြက္ ဆြမ္းေကၽြးျခင္း၊ သကၤန္းလွဴျခင္းစေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ား လုပ္သည္။ အရက္ေသာက္၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပါင္းေဖာ္ခဲ့ေသာ ဘ၀ခရီးေဖာ္အား ေမ့၍ ရဟန္မတူပါ။ အိမ္ရွင္မ မရွိေသာ္လည္း ေဖေဖ့စိတ္ရင္း ေစတနာ ေၾကာင့္ တပည့္မ်ားက ၾကည္ညိဳခ်စ္ခင္ၾကျပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ ျပဳေပးၾကပါသည္။ ေဖေဖ ေရာက္ေလရာ အရပ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးမည့္သူ၊ ေနမေကာင္းသည့္အခါ နင္းႏွိပ္ေပးမည့္သူ၊ ယုတ္စြအဆုံး ညေနတုိင္း ေဖေဖ့ကုိ အရက္၀ယ္ေပးမည့္သူ တပည့္တပန္းမ်ား အျမဲရွိေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္၍ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ နယ္ေျပာင္းရေသာအခါ ေဖေဖလည္း ပင္စင္ယူ၍ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေဆးရုံ၀င္းထဲက အိမ္ေပါက္စေလးမွာ ေအးခ်မ္းစြာ ေနခဲ့ၾကပါသည္။ ကြန္ေပါင္ဒါက ေတာမွ သူ႕ညီကုိေခၚေပးျပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးေစသည္။ ေယာက်္ားခ်ည္းေနေသာ အိမ္ျဖစ္၍ စနစ္တက် မရွိေသာ္လည္း ေဖေဖ အလြန္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည္။
ထုိသုိ႕ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားသုိ႕ သြား၍ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႕တစ္ခုယူရန္ အေၾကာင္းေပၚလာခဲ့သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ ၾကာမည္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ ေဖေဖ့ေနေရးထုိင္ေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးအတြက္ စေနာင့္စနင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိေနေသာ ေဖေဖက ဤသုိ႕ေျပာခဲ့သည္။
`ေဖေဖေနတတ္ပါတယ္၊ မင္း စိတ္ခ်လက္ခ်သာ သြား၊ ေမာင္ဦးကုိ ေခၚထားမယ္၊ (ေျခတစ္ဘက္ သိပ္မသန္ေသာ ေဖေဖ့တပည့္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။) ေနမေကာင္းလည္း လာျပဳစုမယ့္ တပည့္တပန္းေတြ ရွိပါတယ္ကြာ၊ ေရာဂါျဖစ္ေတာ့လည္း ဆရာ၀န္ေခၚမွာေပါ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဆရာ၀န္ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေရးၾကီးတာက မင္း ဟုိမွာ စာလုိက္ႏုိင္ဖုိ႕၊ စာေမးပြဲေအာင္ဖုိ႕ပဲ၊ ေဖေဖ ေနမေကာင္း မွာေတြ ဘာေတြ ပူမေနနဲ႕၊ ေနာက္ဆုံးကြာ ေသသြားေတာင္ ျပန္မလာနဲ႕၊ မင္းအတြက္ စာေမးပြဲက ပုိအေရးၾကီးတယ္လုိ႕သာ မွတ္ထား´တဲ့။
ေဖေဖ့ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျမဲတမ္း ေရွ႕တန္းက ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္၌ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ရာ ေဖေဖ တစ္လကုိ စာႏွစ္ေစာင္ မပ်က္မကြက္ေရးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖကုိ စိတ္မခ်ဘူးဟု တဖြဖြေျပာျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တစ္လတစ္ေစာင္ပင္ မွန္မွန္မေရးႏုိင္ခဲ့ေပ။ ေဖေဖကသာ စာမလာတာ ၾကာသြားလွ်င္ စိတ္ပူျပီး ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ သံၾကိဳးရုိက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ အေျခအေနက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ေဖေဖ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က မပူရဘဲ၊ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိေသာကာလ ကုန္ဆုံးခဲ့ေလသည္။
ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေဖေဖက တတြတ္တြတ္ တုိက္တြန္းလ်က္နဲ႕ပင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ေနာက္က် ေနခဲ့၍ အသက္ ၃၆ႏွစ္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၁၀ႏွစ္မွ် ငယ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ထံသုိ႕ ေဆးေက်ာင္းသူဘ၀က စာမၾကာခဏ လာေမးေလ့ရွိေသာ ဆရာ၀န္မေလး ၀င္းႏွင့္ ျဖစ္သည္။ လက္ထပ္ျပီးေသာ အခါ ခ်မ္းသာေသာ ၀င္း၏မိဘမ်ား အကူအညီျဖင့္ ပါရမီမွာ တုိက္တစ္လုံး ၀ယ္ခဲ့သည္။
ေဖေဖ ယခု ကၽြန္ေတာ့္အသက္အရြယ္ ၄၂ႏွစ္တုန္းက စက္ဘီးတစ္စီး၊ လုံခ်ည္ အက်ၤ ီသုံးစုံခန္႕ႏွင့္ ရွိရုိးရွိျမဲ အိမ္ေထာင္မႈ ပစၥည္းေလးမ်ားမွအပ ေရႊတစ္ပဲသား မပုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု သူ႕သားလက္ထက္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ပါရမီလုိ ရပ္ကြက္မွာ တုိက္ပုိင္သည္၊ သိန္းေက်ာ္တန္ ကားပုိင္သည္၊ လစဥ္ ၀င္ေငြ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလွ်င္ ပ်မ္းမွ် သုံးေထာင္ေက်ာ္သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ဦးစလုံး ေဆးခန္း ထုိင္ပါ သည္။) ထမင္းခ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေဖာ္ရွိသည္။ သားအတြက္ နာနီရွိသည္။ ဘာလုိေသးသနည္း။ အခုလုိ အိမ္ႏွင့္ အုိးႏွင့္ ဟန္က်ပန္က် ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သားအဖ ဘယ္တုန္းကမွ် မရခဲ့ဖူးသည့္ ျပည့္စုံမႈမ်ဳိးျဖင့္ ေဖေဖ မေသခင္ ထားႏုိင္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူသည္။ ေက်နပ္သည္။
ေဖေဖေကာ ဘယ္လုိ ခံစားရပါလိမ့္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကုိ သူ႕ဘ၀ႏွင့္ ထပ္တူျပဳထားသူတစ္ဦးမုိ႕ အထူးေျပာဖြယ္ရာ ရွိမည္ မထင္ပါ။
သုိ႕ေသာ္ ေဖေဖကမူ ဒီစည္းစိမ္မ်ဳိးကုိ တပ္မက္ခုံမင္၊ အရသာ ခံတတ္သူတစ္ဦးမဟုတ္ဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၀မ္းသာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ `မင္း.. ေမေမသာရွိရင္´ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာတတ္သည္။ အခုလုိ သားေကာင္းစားခ်ိန္မွာ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ေမေမ့ကုိ သတိရေနဟန္ တူသည္။ ထုိ႕ထက္ပုိ၍ကား ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ သည္ဟု မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ နယ္မွ တပည့္ေဟာင္းမ်ား လာကန္ေတာ့လွ်င္ ဤသုိ႕ပင္ ေျပာတတ္ေသး သည္။
`ငယ္တုန္းကလုိ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းပါဘူးကြာ´
.....................................................................
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည့္အခ်ိန္၌ အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ျမိဳ႕နယ္ခန္းမ၌ ဌာနဆုိင္ရာ အၾကီးအကဲမ်ား၊ တုိင္းက်န္းမာေရးဦးစီးဌာနမွ ဆရာ၀န္ၾကီးမ်ား၊ ၾကက္ေျခနီေမာင္မယ္မ်ား၊ အထူးဖိတ္ၾကားထားေသာ သက္ၾကီး ရြယ္အုိ ဘုိးဘြားမ်ား စသူတုိ႕ျဖင့္ နံရံ၌ ယခုႏွစ္ ကမၻာ့က်န္းမာေရးေန႕ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ေသာ `သက္ၾကီးရြယ္အုိ ဘ၀ကုိ စုိျပည္ေစဖုိ႕ ၾကိဳးပမ္းစုိ႕´ ဆုိသည့္ စာတန္းၾကီးကုိ ထင္ရွားစြာ ေရးသားထားသည္။
မၾကာမီ အခမ္းအနား စတင္ပါသည္။ ေရွးဦးစြာ သဘာပတိက အမွာစကားေျပာသည္။ ထုိ႕ေနာက္ က်န္းမာ ေရး ၀န္ၾကီးဌာန၀န္ၾကီး၏ သ၀ဏ္လႊာကုိလည္းေကာင္း၊ ကမၻာ့က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္၏ သ၀ဏ္ လႊာကုိလည္းေကာင္း ျမိဳ႕နယ္ ဆရာ၀န္ အသီးသီးတုိ႕က ဖတ္ၾကားသည္။
`သက္ၾကီးရြယ္အုိတုိ႕ကုိ က်န္းမာစြာျဖင့္ ပုိမုိအသက္ရွည္ေရး၊ ၄င္းတုိ႕ ေနထုိင္ရာ အုိးအိမ္၊ စားစရာ အာဟာရ၊ သြားလာစရာ ယာဥ္မ်ား စီစဥ္ေပးေရး၊ နာမက်န္းျဖစ္သည့္အခါ ကုသေစာင့္ေရွာက္ေရးတုိ႕ကုိ အေရးေပး ေဆာင္ရြက္ရန္ လုိအပ္ပါတယ္´
`အဘုိးအုိ အဘြားအုိတုိ႕၏ ကုိယ္ခႏၶာ က်န္းမာေရးတစ္ခုတည္းကုိသာ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ဓါတ္က်န္းမာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေစျခင္းဟာလည္း သားသမီးလူငယ္ပုိင္းရဲ႕ အဓိက တာ၀န္တစ္ရပ္ပါပဲ´
`သက္ၾကီးရြယ္အုိထံမွ ရႏုိင္ေသးသည့္ လုပ္အားအေတြ႕အၾကံဳ၊ အၾကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းႏွင့္ ဆုံးမမႈ သြန္သင္မႈတုိ႕ကုိ လူငယ္တုိ႕က ဆက္လက္ခံယူအသုံးခ်သြားပါလွ်င္ လူအုိတုိ႕အေနျဖင့္ စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲ အျမဲတမ္း တက္ၾကြလန္းဆန္းေစပါလိမ့္မယ္´
`အဘုိးအုိ အဘြားအုိတုိ႕ကုိ လူအုိရုံနဲ႕ သီးျခားထားသည့္ စနစ္မွာ မည္သုိ႕ပင္ ျပည့္စုံစြာ ထားေစကာမူ ၄င္းတုိ႕အား စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းေစသျဖင့္ မိမိ မိသားစုအတြင္းမွာသာ ေနထုိင္ေစျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္ဆုိတာ ကမၻာမွာ ခံယူခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္လာပါျပီ´
သက္ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္တုိ႕၏ အမွာစကားမ်ား၊ သ၀ဏ္လႊာမ်ားကုိ နားေထာင္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ၀မ္း ေျမာက္စြာ က်ဴးရင့္လုိက္မိသည္။
`ေၾသာ္ .. ေဖေဖသည္ ကံေကာင္းသူ အဘုိးအုိ တစ္ဦးပါတကား´
.....................................................................
ျမင့္မားေသာ သစ္သား တံခါးၾကီးႏွစ္ခ်ပ္ကုိ ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။ ကၽြန္ေတာ္ ကား ဟြန္း ႏွစ္ခ်က္တီးလုိက္သည္။ ေလးေထာင့္ အေပါက္ငယ္ကေလးမွာ မဲ့ရွဳံ႕ေနေသာ အသား၊ ျဖဴေဖြးေနေသာ မ်က္ခုံးေမြးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာအုိအုိၾကီးတစ္ခု ေပၚလာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ သစ္သားတံခါးၾကီးသည္ ျဖည္းညင္းေလးအီစြာ ပြင့္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ႏွင့္ ႏွင္းဆီကုန္းဘုိးဘြားရိပ္သာသုိ႕ သုံးၾကိမ္ထက္မနည္း ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း သည္ ကန္ေတာ္ေလး လူအိုရုံကုိ တစ္ၾကိမ္မွ် မေရာက္ဖူးပါ။ ဆရာ၀န္ အသင္းတုိက္သုိ႕ သြားရင္း သည္ေနရာသုိ႕ မၾကာခဏေတာ့ ျဖတ္သြားဖူးေနသည္။
၀င္းထဲသုိ႕ ကားကုိေမာင္း၀င္ခဲ့ျပီး ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ရပ္လုိက္ပါသည္။ အေဆာက္အအုံၾကီးသည္ အုိမင္းလွပါျပီ။ သုိ႕ေသာ္ ခုိင္ခုိင္ခံံ့ခံ့ပင္ ရွိေသးသည္။ နံရံထူျပီး က်ယ္၀န္းသျဖင့္ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေအးျမသြားေလသည္။
၀င္လွ်င္၀င္ျခင္း ညာဘက္မွာ မက်ယ္၀န္းလွေသာ ဧည့္ခန္းကေလးတစ္ခု ရွိသည္။ ေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ က်ယ္၀န္းျပီး လုိဏ္ဂူႏွင့္တူသည့္ ေလွကားခန္းမၾကီးျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ရ။ အသံဗလံဟူ၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ် မၾကားရ။ အသက္မဲ့သလုိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လြန္းလွပါ၏။ အျပင္ေလာကၾကီးႏွင့္ မပါတ္သက္သလုိ သီးျခားကမၻာတစ္ခုကုိ ေရာက္ေနသလုိပါပဲလား။
ထုိစဥ္ ေလးတြဲ႕ေသာ ေျခသံတစ္ခုၾကားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္သုိ႕ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ..
`ဆလမ္.. ဆပ္။။ စစၥတာေတြ ဘုရားရွိခုိးေနၾကပါတယ္။ ဒီဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ျပီးေစာင့္ပါ.. ဆပ္´
အခုနက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဂိတ္တံခါးၾကီး ဖြင့္ေပးသည့္ ကုလား အဘုိးၾကီးျဖစ္ေလသည္။ တံခါးျပန္ပိတ္ျပီး ေနာက္မွ လုိက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။. ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေနရာခ်ေပးျပီးေသာ အခါ အဘုိးၾကီးသည္ ေလးတြဲ႕ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ မူလေနရာ ဂိတ္တဲဆီသုိ႕ ျပန္သြားေလသည္။ လက္ျပင္ၾကီးက ကုိင္းေန၏။ ေခါင္းကုိ ငုံ႕လွ်ိဳး၍ ေလွ်ာက္သြားပုံမွာ ေလာကၾကီးကုိ အစစ အရႈံးေပးျပီးသူတစ္ေယာက္လုိ `ဇရာဆုိတာ ဒါပဲေပါ့´ဟု ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက တဒဂၤ သံေ၀ဂယူလုိက္မိ၏။
သပ္ရပ္သန္႕ရွင္းသည့္ ဧည့္ခန္းကေလးကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ပုံစံရုိးရုိး သစ္သားဆက္တီမွာ ရပ္ကြက္ လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက လွဴဒါန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းေထာင့္မွာ ေရအုိးစင္မွာ ဗဟုိတရားရုံး ေရွ႕ေနတစ္ဦးႏွင့္ သူ႕မိသားစုေကာင္းမႈ။
ေၾသာ္.. အစစအရာရာ တစ္ပါးသူတုိ႕၏ သဒၶါတရားအေပၚ မွီခုိျပီး အသက္ရွင္ေနရသူမ်ားပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနသည့္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အျပင္ဘက္ ေကာ္ရစ္ဒါ၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အခ်က္ ၁၀ခ်က္ပါသည့္ စာတန္းတစ္ေစာင္ကုိ ျမင္ေနရသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။
`လူအုိ-လူနာတုိ႕၏ မိတ္သဂၤဟအဖုိ႕ မဂၤလာ ဆယ္ျဖာ´
`ကၽြႏု္ပ္၏ တုံ႕ေႏွးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
သည္စာေၾကာင္းကုိ ဖတ္ျပီး ေစာေစာက တံခါးဖြင့္ေပးေသာ ကုလား အဘုိးၾကီး၏ ေလးကန္ေသာ လႈပ္ရွားမႈတုိ႕ကုိ သတိရလုိက္သည္။ ျပီးေတာ့ တဆက္တည္း သတိရလုိက္သည္က ေဖေဖ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္းသိတတ္သည့္ အရြယ္ကတည္းကပင္ ေဖေဖ နံနက္တုိင္း ေစာေစာထျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယတန္းေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ေလွ်ာက္သည္။ ကေလးေျခလွမ္းမုိ႕ ေႏွးေသာ္လည္း ေဖေဖက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေခၚသည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ နံျပားနဲ႕ မလုိင္စားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္လွ်င္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ နံနက္တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျမဲပင္။
လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဘ၀ႏွင့္ နယ္မွာ ေနရစဥ္ကဆုိလွ်င္ ေဖေဖက နံနက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႏႈိးျပီးလမ္းေလွ်ာက္ေခၚသည္။ ညဂ်ဴတီရွိ၍ ေစာေစာမထႏုိင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိးေအာင္ ေစာင့္ေခၚ တတ္ သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူၾကီး
ျဖစ္လာေသာအခါ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ေပ်ာ္သည္။
သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးေသာအခါ ယခင္လုိ မွန္မွန္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့။ ေလွ်ာက္သည့္ အခါ၌လည္း ေဖေဖႏွင့္အစား ၀င္းႏွင့္သာ အတူ ေလွ်ာက္မိသည္။ ဒါကလည္း သဘာ၀က်သည္မုိ႕ ေဖေဖ နားလည္ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
ေဖေဖႏွင့္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုက ေဖေဖ့ေျခလွမ္းတုိ႕ ဟုိတုန္းကလုိ မသြက္လက္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေလွ်ာက္လုိသည့္ႏႈန္းႏွင့္ မကုိက္သျဖင့္ သပ္သပ္စီေလွ်ာက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
.....................................................................
`ကၽြႏု္ပ္၏ မႈန္ေ၀ေသာ မ်က္စိအစုံႏွင့္ တုံ႕ေႏွးေသာ အသိဥာဏ္တုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္ေသာ သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
စာမဖတ္ရ မေနႏုိင္၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲစြဲျမဲျမဲ ဖတ္ခဲ့သျဖင့္ အသက္ ၇၆ႏွစ္တြင္ ေဖေဖ မ်က္စိတစ္ၾကိမ္ ခြဲရ၏။ အသက္ ၈၈ႏွစ္တြင္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ခြဲရ၏။ သုိ႕ေသာ္ ဤတစ္ၾကိမ္ခြဲျပီးေသာအခါ သိသိသာသာ ျပန္မေကာင္းေတာ့ပါ။ ဤတြင္ သာမန္ အဘုိးအုိတစ္ဦးလုိ ပုတီးစိပ္ရန္ တရားထုိင္ရန္ ၀ါသနာမပါေသာ ေဖေဖ့လုိ စာသမားတစ္ဦးအဖုိ႕ စာမဖတ္ႏုိင္ေသာအခါ လုပ္စရာ မရွိေတာ့သလုိ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ရသည္။ သူဖတ္ေနက် တုိင္းမ္မဂၢဇင္းလာလွ်င္ အားမလုိအားမရ ကုိင္ၾကည့္လုိက္ ျပန္ခ်လုိက္ လုပ္ေနတတ္သည္။ စာလုံးမ်ားကုိ ျမင္လုိျမင္ျငား စာရြက္ေတြ ဟုိလွန္သည္လွန္လုပ္ျပီး ဖတ္မရေသာအခါ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျငိမ္သက္စြာ ထုိင္ေနေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ဒီတပတ္ ဘာေတြထူးသလဲ၊ ဘာပါ သလဲႏွင့္ ေမးတတ္သည္။ သူ စိတ္၀င္စားသည့္ သတင္းမ်ဳိး ပါသည္ဆုိလွ်င္ ဖတ္ျပခုိင္းသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့လည္း စိတ္လုိလက္ရ ဖတ္ျပမိသည္။ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္လာေသာအခါမ်ဳိး၌ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမေနခ်င္။ သည္ေတာ့ ေဖေဖက ေမးလွ်င္ မ်ားေသာအားျဖင့္ `ဘာမွ မထူးပါဘူး ေဖေဖရာ´ဟု ပိတ္ေျပာလုိက္ရ၏။ မဟုတ္လွ်င္ သံသရာ ရွည္ေနမည္ မဟုတ္လား။
....................................................................
`ေကာ္ဖီခြက္ကုိပင္ ႏုိင္ေအာင္ မကုိင္တြယ္ႏုိင္သျဖင့္ ေအာက္သုိ႕ ဖိတ္က်ေအာင္ ျပဳမိေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္တုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားျခင္းမ်ားျဖင့္ မသိဟန္ေဆာင္တတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
မ်က္စိကြယ္ျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း မႈန္လြန္းေသာ ေဖေဖသည္ စာမဖတ္ႏုိင္ရုံမက ထမင္းစားရာ၌လည္း အခက္အခဲရွိသည္။ ဟင္းခြက္မ်ားကုိ ခပ္၀ါး၀ါး ခပ္ျပားျပားသာ ျမင္သျဖင့္ ဇြန္းကို စမ္းရွာရသည္။ ဇြန္းရွာရင္း လက္က ဟင္းခြက္ထဲ ေရာက္သြားတတ္၏။ ဘယ္လက္က အေတာ္ေလးတုန္ေနသျဖင့္ ညာလက္ႏွင့္သာ ကုိင္ရေသာေၾကာင့္ ဇြန္းမွာ ဟင္းေပးေနျပီး အတူတူစားေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ဒါက ဘာဟင္း၊ ဟုိဟာက ဟင္းခ်ဳိစသည္ျဖင့္ ေျပာေနရေသာေၾကာင့္ ရွင္းရွင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ေဖေဖႏွင့္အတူတူ စားရျခင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ပါ။ သည္ေတာ့ ...
သည္ေတာ့ ေဖေဖတစ္ေယာက္ထည္း တစ္ပြဲေကၽြးေစျပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္၀င္းက ေနာက္မွ စားၾကသည္။
ထုိအစီအစဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အခက္အခဲ အနည္းအက်ဥ္းေတြ႕ရေသးသည္။ စင္စစ္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၊ သနားစရာလည္းေကာင္းပါသည္။ ညစာကုိ အျမဲတမ္း အတူတူ တစ္ပြဲတည္း စားေနက်ျဖစ္သျဖင့္ ေဖေဖ့ကုိ တစ္ေယာက္တည္း သပ္သပ္ေကၽြးရန္ အားနာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လင္မယားက ညေနဖက္ ေဆးခန္းကျပန္လာျပီး ထမင္းစားခ်ိန္က်ေသာအခါ မဆာေသးဟု အေၾကာင္းျပ၍ ေနာက္ခ်န္ေနလုိက္သည္။ ပထမတစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေတာ့ ဟုတ္လုိ႕ပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြ က်ေတာ့ ေဖေဖက သူလည္း မဆာေသး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္မွ အတူတူစားမည္ဟု ေစာင့္ေနသည္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ဆာလာသျဖင့္ အတူတူ စားလုိက္ရေတာ့သည္။ သုိ႕ေသာ္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေနာက္ခ်န္ေနေသာအခါ ေဖေဖရိပ္မိသြားသည္ထင္ပါရဲ႕။ ေန႕စဥ္ သူတစ္ဦးတည္း တိတ္ဆိတ္စြာ စားသြားသည္မွာ ကြယ္လြန္သည့္အခ်ိန္ထိပင္။
....................................................................
`သူတစ္ပါး ေျပာစကားကုိ အလြယ္မၾကားႏုိင္သျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲ အာရုံစုိက္ကာ ၾကားနာရေသာ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕၏ နားအစုံတုိ႕ကုိ စာနာေထာက္ထားတတ္သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
ငယ္စဥ္က အလြန္နားပါးေသာ ေဖေဖသည္ အသက္ရွစ္ဆယ္နား နီးလာေသာအခါ မ်က္စိမႈန္ရုံသာမဟုတ္၊ နားပါ ေလးလာသည္။ ေျပာလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ နားမလည္ႏုိင္။ ႏွစ္ခါ သုံးခါထပ္ေျပာရသည္။ ယခင္အခါ မ်ားက သားအဖႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းလုိ ထမင္းစားရင္း၊ ညပုိင္း အိပ္ရာမ၀င္ခင္ ထုိင္ရင္း စကား တေျပာေျပာ ေနတတ္ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္း၌ ေလသံျမွင့္ျပီး ႏွစ္ခါ သုံးခါ ေျပာမွ ၾကားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖႏွင့္ စကားေျပာရမွာ ၀န္ေလးလာသည္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းမွ လူငယ္မ်ားပီပီ အခ်ိန္အားဟူ၍ သိပ္မရွိလွပါ။ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ သြက္သြက္စား၊ အလုပ္သြား၊ ညေနဘက္မွာ ျပန္လာ၊ ေရမုိးခ်ဳိးျပီး ေဆးခန္းသုိ႕ သြားရျပန္သည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ေမာေမာႏွင့္ ထမင္းစား၊ တီဗီၾကည့္ျပီး အိပ္ၾကေတာ့သည္။ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဂါက္သီးရုိက္၊ တစ္အိမ္အိမ္မွာ စု၊ အရက္ေသာက္၊ ေလပစ္၊ ဗီဒီယုိၾကည့္၊ ညဥ့္နက္မွ လူစုခြဲၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္စ နယ္မွာ အမႈထမ္းတုန္းကလုိ သားအဖခ်င္း စကားေအးေအးလူလူေျပာႏုိင္သည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ဳိး နည္းပါးလွပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ေဖေဖနားေလးလာ၍ ပုိဆုိးသည္။ တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာစရာရွိလွ်င္ပင္ အျပင္ထြက္ခါနီးျဖစ္ေနပါက အခ်ိန္ၾကာမည္စုိး၍ အိမ္ေဖာ္မေလးအား `ေဖေဖ့ကုိ ဒီလုိ ဒီလုိေျပာလုိက္´ဟု မွာခဲ့ရသည္။
....................................................................
`ေမ့တတ္၍ အေၾကာင္းတစ္ခုကုိ ကၽြႏု္ပ္အထပ္ထပ္ေျပာမိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အား အပ္ေၾကာင္းထပ္ေသာ အဘုိးၾကီးဟု ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ျခင္းမရွိေသာ သူတုိ႕သည္ မဂၤလာရွိၾက၏´
ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ခရီးရွည္လ်ားသည္ႏွင့္အမွ် ေဖေဖ့၌ ေျပာစရာတုိ႕ မ်ားလွစြာ၏။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေကာင္းစြာ မမီလုိက္သည့္ ကုိလုိနီေခတ္က သူတုိ႕ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အသိအကၽြမ္း ပုဂၢိဳလ္တုိ႕အေၾကာင္း။
၁၉၂၀ျပည့္ႏွစ္၊ ေက်ာင္းသား သပိတ္တုန္းက အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ေရႊျပည္သာ ဘုရား၀င္းထဲမွ ဇရပ္မွာ ေခၚထားျပီး စာသင္ေပးၾကပုံမ်ား။
သူႏွင့္ခင္မင္ေသာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ားအေၾကာင္း။
ေက်ာက္စာ၀န္ `ေတာ္စိန္ခုိ´အေၾကာင္း။
ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖေဖသည္ ေျပာျပီးေၾကာင္း ေမ့ေန၍ပဲလား။ သုိ႕မဟုတ္ အတိတ္၏ ခ်စ္စရာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ကေလးမ်ားကုိ ျပန္ေျပာ ရသည္မွာ အရသာရွိလြန္း၍ေပလား မေျပာတတ္။ မၾကာခဏေျပာျပတတ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာ လူလားေျမာက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကား အမ်ဳိးသားပညာေရးႏွင့္ ဦးဖုိးက်ားတုိ႕အေၾကာင္းထက္ ႏုိင္ငံျခား သြားရန္ႏွင့္ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕ယူရန္သာ ပုိ၍ စိတ္၀င္စားသည္ကုိ ေဖေဖမသိေလေရာ့သလား။
ထုိသုိ႕ မၾကာခဏေျပာတတ္သျဖင့္ `အပ္ေၾကာင္းထပ္ အဘုိးၾကီး´ဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆုိေသာ္လည္း ေဖေဖ့အနားမွာ ၾကာၾကာမေန။ ေျပာခ်င္၍ စကားပ်ဳိးလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တစ္ခုခု အေၾကာင္းျပျပီး ထေျပးၾကေတာ့သည္။ ျပီးလွ်င္ ကြယ္ရာမွာ ၀င္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာျပီး ရယ္ၾကသည္။
ေၾသာ္.. အခုေတာ့ ရယ္စရာအျဖစ္ မျမင္ႏုိင္။ ရင္ထဲမွာ နင့္တင့္တင့္ၾကီး ခံစားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မွားပါတယ္ ေဖေဖ။
ရင္ထဲမွ အသံမထြက္ဘဲ ေတာင္းပန္ေနမိ၏။
....................................................................
`ဂြတ္ေမာနင္း´
ျဖဴစင္ေသာ သီလရင္ ၀တ္စုံရွည္ၾကီးႏွင့္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာ အမူအရာႏွင့္ စစၥတာေလး၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ား ျပတ္ေတာက္သြားပါသည္။
`ဂြတ္ေမာနင္း.. စစၥတာ ကၽြန္ေတာ္ အလွဴေငြထည့္ခ်င္လုိ႕ပါ´
ကၽြန္ေတာ္က လာသည့္အေၾကာင္းရင္းကုိ ေျပာျပလုိက္ရသည္။
`ဒါဆုိရင္ .. ခဏေစာင့္ပါေနာ္၊ ျဖတ္ပုိင္းစာအုပ္ယူလုိက္ဦးမယ္´
`ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္ေတြထဲ နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာက္ၾကည့္လုိ႕ မရဘူးလား´
`ရပါတယ္ .. လုိက္ခဲ့ပါ´
ကၽြန္ေတာ္ စစၥတာေနာက္မွ လုိက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေလွကားခန္းမၾကီးထဲမွ ျဖတ္လာေသာအခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ တုံ႕ေႏွးစြာ ေလွ်ာက္လာေသာ ကုလားကျပား အဘုိးအုိတစ္ဦးသည္ ညြတ္ကုိင္းေနေသာ ခါးကုိ အနည္းငယ္မတ္လုိက္ျပီး ဧည့္သည္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ လုိက္ၾကည့္သည္။ ျပီးေတာ့ `ဂြတ္ေမာနင္း´ ဟု အသိတစ္ဦးႏွင့္ လမ္းမွာေတြ႕၍ ႏႈတ္ဆက္သလုိ ႏႈတ္ဆက္သည္။
`သူတုိ႕ စကားသိပ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္ေလ၊ လာေတြ႕မယ့္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႕၊ မိတ္ေဆြတုိ႕လည္း မရွိၾကဘူး မဟုတ္လား´
စစၥတာေလးက အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ရွင္းျပသည္။
အလယ္ခန္းမၾကီး၏ ညာဘက္၌ က်ယ္၀န္းေသာ ေကာ္ရစ္ဒါၾကီးတစ္ခုရွိရာ မည္သည့္ ပုဂၢိဳလ္က လွဴဒါန္းထားသည္ မသိေသာ ဆုိဖာ အေဟာင္းၾကီး ေလးလုံးကုိ စီတန္းခ်ထားသည္။ တစ္ခုေသာ ဆုိဖာၾကီးေပၚ ၌ အဖုိးအုိတစ္ဦး ထုိင္ေနသည္။ အေ၀းသုိ႕ ေငးစုိက္ျပီး မတုန္မလႈပ္ ထုိင္ေနပုံမွာ ...
`အုိ.. ေဖေဖ့အတုိင္းပါလား၊ .. ေလာကၾကီးမွာ ေသျခင္းက လြဲျပီး ဘာကုိမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့သလုိ မ်က္လုံးေတြက ျငိမ္သက္ေနလုိက္တာ .. လူ႕ေလာကမွာ အသက္ရွင္ေနေပမယ့္ လူေတြထဲမွာ ပါ၀င္ခြင့္ မရေတာ့လုိ႕ ဘ၀က အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕ .. ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီလုိမ်က္ႏွာမ်ဳိးပါပဲ´
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ခုန္လာသျဖင့္ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္မိပါသည္။
....................................................................
`မဂၤလာရွိရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာရွိပါရဲ႕လား´
သည္ေမးခြန္းသည္ လူအုိရုံမွ အျပန္မွာ ကားေမာင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေမးမိေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ပါ၏။
ဆုိဖာေဟာင္းၾကီးေပၚမွာ အထီးက်န္စြာ ထုိင္ေနတတ္ေသာ အဘုိးအုိ၏ မ်က္ႏွာသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ရင္ထဲ၌ ကပ္ပါလာသည္။
ညေနတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ရုံးမွ ျပန္လာလွ်င္ အိမ္ေရွ႕အခန္းကေလးထဲက ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ဒီလုိၾကီး ထုိင္ေနတတ္ေသာ ေဖေဖ့ကုိ ကၽြန္ေတာ့္အာရုံမွာ ျပန္ျမင္လာသည္။
ကံေကာင္းလွသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ ေဖေဖ။
မိမိဖခင္ကုိ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ခုိင္းစရာ ေစေစရာ လူေတြႏွင့္ ျပည့္စုံစြာ ထားႏုိင္သျဖင့္ သားသမီး ၀တၱရား ေက်ပြန္လွျပီဟု ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေက်နပ္ေနတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္။
ေဖေဖသည္ သားျဖစ္သူ၏ အိမ္၌ လူအုိရုံမွာ ေနသလုိ အထီးက်န္စြာ ေနရေလသလား။
သားလိမၼာ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ သူ႕စိတ္ထဲ၌ `လူအုိရုံ´ဟုမ်ား သတ္မွတ္သြားေလသလား။
`ေၾသာ္... ေဖေဖရယ္´
ေဖေဖကြယ္လြန္စဥ္က မငုိခဲ့ေသာ္လည္း ယခု အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ပါးျပင္ေပၚ၌ မ်က္ရည္တုိ႕သည္..။
နန္းႏြယ္ႏြယ္
(ေငြတာရီ၊ ၁၉၈၂ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ)
မွတ္ခ်က္။ ၀တၳဳတုိေလးမွာ ၾကာျပီျဖစ္၍ အခ်ဳိ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေခတ္ႏွင့္ သိပ္မေလ်ာ္ညီေတာ့ ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရမ်ားမွာ လန္းဆန္းဆဲဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္ blog တစ္ခုမွကူးယူကာ ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူ အားလံုး မဂၤလာရွိႏုိင္ၾကပါေစ …..။
အခြင့္အေရး
တစ္ခါတုန္းက လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ညမွာ နတ္မင္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့တယ္။ နတ္မင္းႀကီးက လူငယ္ကို အေျပာင္းအလဲတစ္ခု သူ႔ကိုယ္ေပၚက်ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူ႔မွာသူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးအရွိန္အဝါေတြ ႀကီးျမင့္ႏိုင္တဲ့၊ လွပတဲ့ဇနီးတစ္ဦး ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။
လူငယ္က နတ္မင္းႀကီးေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတာေတြ သူ႔အေပၚက်ေရာက္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္လရာသီေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔ဘဝဘာမွ မထူးျခားခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရတယ္။
ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ နတ္မင္းႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ျပန္တယ္။ နတ္မင္းႀကီးကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူက "နတ္မင္းႀကီး.... အရွင္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူေဌးျဖစ္မယ္ဆို၊ ရာထူးႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရမယ္ဆို အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနခဲ့တာ ဘာမွလည္းမရခဲ့ဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီအခါ နတ္မင္းႀကီးက "အသင္ကို သူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးရႏိုင္၊ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေပးမယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဒီအခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္ခဲ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ လူငယ္က "အရွင္နတ္မင္းေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး" လို႔ဆိုတယ္။
နတ္မင္းႀကီးက ဆက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
"တစ္ခါတုန္းက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အခြင့္ေကာင္းတစ္ခုကို အသင္ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား? ဒါေပမယ့္ အသင္ မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး။ ဆံုး႐ႈံးမွာကိုေၾကာက္ၿပီး အသင္သြားမစမ္းသပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က မေၾကာက္မရြံ႔နဲ႔ သြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက အခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္.... အသင္မွတ္မိရဲ႕လား! ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ငလွ်င္လႈပ္တဲ့အေခါက္တုန္းက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကုန္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ လူေတြကိုကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အသင္သြားမကူညီခဲ့ဘူး။ အသင္မရွိတုန္း အသင့္အိမ္ကို သူခိုးဝင္မွာစိုးတယ္၊ လုယွက္မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ မ်က္စိေရွ႕ကအျဖစ္ေတြကို အသင္မ်က္စိမွိတ္ေရွာင္လဲြခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္"
နတ္မင္းႀကီးရဲ႕စကားကို လူငယ္ကဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
"လူေတြကို ကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးက အသင္ကိုေရာ၊ အသင့္ၿမိဳ႕ကိုပါ ဂုဏ္တက္ေစႏိုင္ေပမယ့္ အသင္လက္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္နက္ေမွာင္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသင္မွတ္မိေသးလား! အဲဒီေကာင္မေလးက အသင့္ကို အစဲြလမ္းႀကီး စဲြလမ္းေစခဲ့တယ္ေလ။ သူကလဲြရင္ အသင္ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အသင္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အသင္ကုိ သူခ်စ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ဆို ပိုေဝးတယ္လို႔ အသင္ထင္ၿပီး အျငင္းဆန္ကိုခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ အသင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူးေလ။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို အသင္ေဘးကေန တိတ္တဆိတ္ အသင္ျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား!"
နတ္မင္းႀကီးေျပာသမွ်ကုိ လူငယ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ဝန္ခံေနခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနခဲ့တယ္။
"သူပါပဲ.. အသင့္ဇနီးျဖစ္ႏိုင္သူဟာ အဲဒီေကာင္မေလးပါပဲ။ ဘဝတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကို ခင္ဗ်ားလက္လြတ္ခဲ့တယ္"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြမွာလည္း အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြထဲမွာ အခ်စ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားက ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရွ႕တိုးမယ့္ေျခလွမ္းကို ရပ္တန္႔လိုက္တတ္ၾကၿပီး အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။
အျငင္းဆန္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဆက္ဆံရဲခဲ့ၾကဘူး။
အေလွာင္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔မေျပာဆုိရဲ၊ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။
ဆံုး႐ႈံးရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး တစ္ပါးသူအတြက္ မေပးဆပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
မေအာင္ျမင္မွာကိုေၾကာက္ၿပီး သြားမစမ္းသပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔အပါးကေန တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္။
လူငယ္က နတ္မင္းႀကီးေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတာေတြ သူ႔အေပၚက်ေရာက္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္လရာသီေတြသာ ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔ဘဝဘာမွ မထူးျခားခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို တစ္ေယာက္တည္း တစ္သက္လံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရတယ္။
ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ နတ္မင္းႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ျပန္တယ္။ နတ္မင္းႀကီးကိုေတြ႔တာနဲ႔ သူက "နတ္မင္းႀကီး.... အရွင္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူေဌးျဖစ္မယ္ဆို၊ ရာထူးႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရမယ္ဆို အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေနခဲ့တာ ဘာမွလည္းမရခဲ့ဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီအခါ နတ္မင္းႀကီးက "အသင္ကို သူေဌးျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရာထူးရႏိုင္၊ ဇနီးေခ်ာေခ်ာရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေပးမယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဒီအခြင့္အေရးေတြကို လက္လြတ္ခဲ့တယ္" လို႔ ေျပာေတာ့ လူငယ္က "အရွင္နတ္မင္းေျပာတာကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး" လို႔ဆိုတယ္။
နတ္မင္းႀကီးက ဆက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
"တစ္ခါတုန္းက ခ်မ္းသာႏိုင္တဲ့ အခြင့္ေကာင္းတစ္ခုကို အသင္ရခဲ့တယ္မဟုတ္လား? ဒါေပမယ့္ အသင္ မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး။ ဆံုး႐ႈံးမွာကိုေၾကာက္ၿပီး အသင္သြားမစမ္းသပ္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က မေၾကာက္မရြံ႔နဲ႔ သြားလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက အခ်မ္းသာဆံုးလူျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုရွိေသးတယ္.... အသင္မွတ္မိရဲ႕လား! ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ငလွ်င္လႈပ္တဲ့အေခါက္တုန္းက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကုန္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီး ပိတ္မိေနၾကတယ္။ လူေတြကိုကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အသင္သြားမကူညီခဲ့ဘူး။ အသင္မရွိတုန္း အသင့္အိမ္ကို သူခိုးဝင္မွာစိုးတယ္၊ လုယွက္မွာစိုးတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ မ်က္စိေရွ႕ကအျဖစ္ေတြကို အသင္မ်က္စိမွိတ္ေရွာင္လဲြခဲ့ၿပီ
နတ္မင္းႀကီးရဲ႕စကားကို လူငယ္ကဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အားနာပါးနာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။
"လူေတြကို ကယ္တင္၊ ကူညီႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရးက အသင္ကိုေရာ၊ အသင့္ၿမိဳ႕ကိုပါ ဂုဏ္တက္ေစႏိုင္ေပမယ့္ အသင္လက္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံပင္နက္ေမွာင္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို အသင္မွတ္မိေသးလား! အဲဒီေကာင္မေလးက အသင့္ကို အစဲြလမ္းႀကီး စဲြလမ္းေစခဲ့တယ္ေလ။ သူကလဲြရင္ အသင္ဘယ္သူကိုမွ မခ်စ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ အသင္ဖြင့္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ ဖြင့္ေျပာရင္လည္း အသင္ကုိ သူခ်စ္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ဆို ပိုေဝးတယ္လို႔ အသင္ထင္ၿပီး အျငင္းဆန္ကိုခံရမွာေၾကာက္တာနဲ႔ အသင္ဖြင့္မေျပာခဲ့ဘူးေလ။ အခြင့္ေကာင္းေတြကို အသင္ေဘးကေန တိတ္တဆိတ္ အသင္ျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား!"
နတ္မင္းႀကီးေျပာသမွ်ကုိ လူငယ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႔ ဝန္ခံေနခဲ့တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအိမ္မွာလည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲေနခဲ့တယ္။
"သူပါပဲ.. အသင့္ဇနီးျဖစ္ႏိုင္သူဟာ အဲဒီေကာင္မေလးပါပဲ။ ဘဝတစ္ခုကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး အသင္မွာရွိေပမယ့္ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြကို ခင္ဗ်ားလက္လြတ္ခဲ့တယ္"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြမွာလည္း အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြထဲမွာ အခ်စ္၊ အလုပ္အကိုင္၊ ရာထူး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားက ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေရွ႕တိုးမယ့္ေျခလွမ္းကို ရပ္တန္႔လိုက္တတ္ၾကၿပီး အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္လိုက္တတ္ၾကတယ္။
အျငင္းဆန္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မဆက္ဆံရဲခဲ့ၾကဘူး။
အေလွာင္ခံရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး လူေတြနဲ႔မေျပာဆုိရဲ၊ ထုတ္ေဖာ္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။
ဆံုး႐ႈံးရမွာကိုေၾကာက္ၿပီး တစ္ပါးသူအတြက္ မေပးဆပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
မေအာင္ျမင္မွာကိုေၾကာက္ၿပီး သြားမစမ္းသပ္ရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ အခြင့္အေရးေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔အပါးကေန တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၾကတယ္။
အိုဘယ္႔ ျခေသၤ႔ျမိဳ႔ေတာ္
ဇင္ကိုလတ္
"တီ တီ တီ တီ Door Closing"
ကိုလတ္တစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕ပတ္ ရထားေပၚေရာက္ခ်ိန္တြင္ လြတ္ေနေသာ
ထုိင္ခံုတစ္ေနရာစာသို႔ ၀င္ ထုိင္လုိက္ရင္း လက္ကိုင္ကြန္ပ်ဴတာကို
ဖြင့္လို႔ အင္တာနက္မွ သတင္းမ်ား၌ ယခုလပိုင္းအတြင္း အၿမဲပါေနေသာ
သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိေလ၏။ ထုိသတင္းမွာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ
ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ၁၀၀၀ေက်ာ္ခန္႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕
လႈိင္သာယာစက္မႈဇုံရွိ Harddisk ထုတ္လုပ္ေသာ Seagate ကုမၸဏီတြင္
ခန္႔ထားရန္ သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရထားေပၚရွိ ခံုတုိင္းတြင္ လူအျပည့္
ပါရွိေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍
စီးႏွင္းလုိက္ပါရန္မလိုပါေလ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ျမန္မာ့ၿမဳိ႕ပတ္ရထားေကာ္မတီ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတုိင္းသက္ေတာင့္သက္သာ
စီးႏွင္း လုိက္ပါႏုိင္ရန္ ခုံအေရအတြက္ႏွင့္ လူအေရအတြက္
ကိုက္ညီေသာအခ်ိန္တြင္ ရထားတံခါးမ်ားသည္ သူ႔အလုိလို ပိတ္သြားျခင္းေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။ သတင္းမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာမ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။
ထံုးစံအတုိင္း က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္ေသာ လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ဳိး
ေမြးျမဴေရးအလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္သာဟု
ပါရွိၿပီး တေနကုန္တေနခန္းမတ္တတ္ရပ္၍ လုပ္ရေသာ၊ သို႔မဟုတ္ ထုိင္၍လုပ္ရေသာ
ေန႔ဆုိင္းညဆုိင္းရွိသည့္ အလုပ္မ်ားျဖစ္သည့္ စက္ရုံမ်ား၊
ရုံးအလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားေလွ်ာက္ထားႏုိင္သည္ဟု
ပါရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားဆိုရာတြင္ ကုိယ္ပုိင္သယံဇာတမထြက္ေသာ၊
ေျမေနရာအလြန္က်ဥ္းေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ စကၤာပူလူမ်ဳိးမ်ား ထိပ္ဆံုးမွ
ပါရွိ၏။
စကၤာပူႏုိင္ငံသည္ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ အာရွမွာပါမက ကမၻာမွာပါ
နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း
ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္း နာမည္က်ဆင္းလာခဲ့သည္။
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္
ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ခဲ့ရ၍ ထုိအထဲတြင္ အေျခအေနအဆုိးရြားဆံုးဒါဏ္ခံရသည္မွာ
စကၤာပူႏုိင္ငံပင္ ျဖစ္ေလသည္။ စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ ခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနေသာ
ႏုိင္ငံမ်ားသည္ မိမိတို႔ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ အရင္ဦးဆံုး
စဥ္းစားၾကရေလသည္။ အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးလွေသာ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံသားမ်ား
အလုပ္လက္မဲ့မျဖစ္ေရး၊ အစာေရစာေလာက္ေလာက္ငွငွရွိေရးႏွင့္ ေရမီး
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီရရွိေရး ႀကဳိးပမ္းေနခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ်
ျပည္တြင္းထြက္ အစားအစာ၊ ေရ၊ မီးစသည္တို႔ကို ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားသို႔
တင္ပို႔ေရာင္းခ်ျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ျပည္တြင္းတြင္
စြမ္းအင္ေလာင္စာရရွိေရးအတြက္ ဦးစားေပးစဥ္းစားေနၾကေသာေၾကာင့္ အစစအရာရာ
ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားကို အားကိုးေနရေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသည္
အဆံုးရြားဆံုးအေနအထားတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနေလသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ႏုိင္ငံေရးဘာသာရပ္ဆုိင္ရာပါေမာကၡတစ္ေယာက္
ေရးသားထုတ္ေ၀ထားေသာ ပထမကမၻာမွ တတိယကမၻာသို႔၊ "အိုဘယ့္
ျခေသၤ့ၿမဳိ႕ေတာ္"ဆိုသည့္ စကၤာပူႏုိင္ငံအေၾကာင္းေရးသားထားေသာ
စာအုပ္မွာေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံပ်က္သုန္းျခင္းအေၾကာင္းမ်ားကို
(၁) စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ ဖခင္ႀကီးဟု လူသိမ်ားေသာ ဘိုးဘိုးလီမရွိေတာ့သည့္
ေနာက္ပုိင္းတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း အားနည္းလာခဲ့ၿပီး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က
ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။
(၂) ႏိုင္ငံသားတုိင္း စစ္ပညာမသင္မေနရဟူေသာ ဥပေဒႏွင့္အတူ စစ္တပ္အတြက္
အသံုးျပဳေသာ ေငြေၾကးပမာဏမွာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးမ်ားထက္
အဆမ်ားစြာသာလြန္ေနေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။
(၃) ဘိုးဘိုးလီရွိစဥ္ကတည္းက က်င့္သံုးလာခဲ့ေသာ
အေယာင္ေဆာင္ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲမ်ားႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး
နည္းပါးမႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း။
(၄) ႏုိင္ငံေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ပညာတတ္မ်ား အျခားႏုိင္ငံမ်ားသို႔
သြားေရာက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေသာအခါျဖစ္ေပၚလာေသာ
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈျပႆနာမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း။
(၅) ေရ၊ မီး မမွန္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈ နည္းပါးလာျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း။
(၆) ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ လစာမ်ားမွ လစဥ္စုေဆာင္းေငြ(CPF)မ်ားကိုလည္း
ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္မွ ျပန္လည္ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးစားရင္း
စံုးစံုးျမႈပ္သြားျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း။
(၇) စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆိုးက်ဳိးမ်ားအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ၏
ဖိအားေပးပိတ္ဆို႔မႈမ်ားေၾကာင့္ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံခဲ့ေသာ
Integrated Resort(IR)မွာ အလုပ္မျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း။
စသည့္အခ်က္ ၇ခ်က္ကို အေျခအျမစ္က်က် ေလ့လာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားႏွင့္ တင္ျပထား၏။
ထိုအခ်က္မ်ားသာမကပဲ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာလည္း
ေနာက္ဆံုးဖြင့္လွစ္ေသာ Singapore Flyerႀကီး
မၾကာခဏစက္ခၽြတ္ယြင္းမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ Sentosa၊ Underwater
worldတို႔ထက္ေကာင္းေသာ အပန္းေျဖစရာမ်ားသည္
အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္
တည္ရွိျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ား၏ အဓိက
စိတ္၀င္စားမႈမ်ားမွာ ပိရမစ္မ်ား၊ တရုတ္မဟာတံတုိင္းႀကီး၊
အန္ေကာ၀ပ္ေက်ာင္းေတာ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ပုဂံဘုရားမ်ား၊ ဥေရာပမွ
ေရွးေဟာင္းနန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္
စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ ခရီးသြားလုပ္ငန္းသည္လည္း အေျခအေနတျဖည္းျဖည္း
ဆိုးရြားလာခဲ့၏။
ဤကဲ့သုိ႔ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏အေျခအေန စတင္ဆုိးရြားခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္
ဒီမိုကေရစီလမ္းစဥ္ကို စတင္က်င့္သံုးခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ခဲ့၏။
ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မည့္သည့္စေတာ့ရွယ္ယာ ေစ်းကြက္တြင္မွ
ပါ၀င္မႈမရွိျခင္း၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္
အဆက္အဆံမရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္တြင္မပါ၀င္ခဲ့ေပ။
သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတုိးတက္ေျပာင္းလဲရန္အတြက္ အဓိကက်ေသာ
အခ်က္မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံေျပာင္းလဲျခင္းအတြက္ အေရးပါေသာ အခ်က္မွာ
ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကေသာ
ပညာတတ္ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီး စစ္မွန္ေသာ
ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ထိုဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံတုိးတက္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္
ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုသည္ တစ္ေသြးတည္း၊ တစ္သားတည္း
ေန႔မအား၊ ညမအားႀကဳိးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ယခုျမန္မာႏုိင္ငံသည္
ဤအေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ
လူမ်ားတြင္ ကိုလတ္တို႔လို စကၤာပူႏုိင္ငံ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္
ႀကံဳရာက်ပန္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာမ်ား၊
ႏုိင္ငံတကာတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာမ်ားသင္ယူခဲ့ေသာ
ပညာတတ္ျမန္မာလူငယ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ေလသည္။
ကိုလတ္တို႔ စကၤာပူတြင္ ရွိစဥ္က တစ္ရက္ကို စကၤာပူေဒၚလာ ၁၇ေဒၚလာသာ
ရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိမိသားစုကို ျပန္ပို႔ရန္ မဆိုထားႏွင့္
တစ္ကိုယ္ရည္သံုးစြဲရန္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ပင္။ ထိုၾကားထဲ စကၤာပူတြင္
အလုပ္လုပ္ရန္အတြက္ ပြဲစားခကလည္း လတုိင္းျဖတ္ေသးသည္။
ယခုျမန္မာႏုိင္ငံရွိပြဲစားမ်ားမွာ အလုပ္သမားမ်ားထံမွ ပြဲစားခ
တစ္ျပားမွမယူပဲ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရထံမွ
အခေၾကးေငြမ်ားကိုသာ လက္ခံၾကသည္။ ကိုလတ္စကၤာပူတြင္ ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က
စိတ္အညစ္ဆံုးမွာ သြားေရးလာေရးႏွင့္ ေနထုိင္ေရးပင္ျဖစ္သည္။
သြားေရးလာေရးတြင္ အားထားစရာျဖစ္ေသာ SMRTမွာ ရုံးတက္ရုံးဆင္းခ်ိန္တြင္
အၿမဲျပည့္ၾကပ္ေနတတ္ၿပီး ေနထုိင္ရေသာ HDBအခန္းမ်ားမွာလည္း
ယခုျမန္မာျပည္တြင္ေနထုိင္လွ်က္ရွိေသာ အိမ္ႏွင့္စာလွ်င္
အသက္ရႈေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေလသည္။ ယခုေနထုိင္ေသာ အိမ္မွာ ေပ၅၀ပတ္လည္
ျခံ၀န္းေပၚတြင္ ၂ထပ္လံုးခ်င္းတုိက္ေလးျဖင့္ ေနျခင္းျဖစ္၏။
"တီ တီ တီ တီ Next Stop ေတာင္ဥကၠလာပ"
ေတာင္ဥကၠလာပ ဘူတာရုံသို႔ ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍
လူအမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနသည္။
"Nasi Lemark, Nasi Lemark နရာခ်ပ္၊ နရာခ်ပ္၊ Mee Poh, Mee Poh Also
နရာခ်ပ္၊ နရာခ်ပ္"
အိမ္အျပန္လမ္းေပၚရွိ လမ္းေဘးဆုိင္မ်ားတြင္ ညဖက္ပုိက္ဆံအပိုေလး ရရန္
အလုပ္လုပ္ေနၾကရရွာေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
အင္း Nasi Lamark ပူပူ ေႏြးေႏြးေလး၊ အိမ္က သားနဲ႔ သမီးအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့
၀ယ္သြားဦးမွပဲ။ "One Nasi Lemark and one Hokkien Mee, take away"
ဆိုၿပီး အိတ္ကပ္ထဲမွ ေလးရာက်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္သည္။
"ငါတို႔ စကၤာပူမွာဆိုရင္ အစားအေသာက္ေတြကို ျပည္ပႏုိင္ငံေတြကပဲ
တင္သြင္းရေတာ့ ဘယ္မွာ လတ္ဆတ္မွာလဲ။ ဒီမွာကေတာ့ ကန္စြန္းခင္းထဲကေန
တစ္ခါတည္းခူးၿပီး ဟင္းထဲထည့္ခ်က္တာ။ စကၤာပူကို အဓိက စိတ္ကုန္တာကေတာ့
မီးပ်က္တာပဲကြ။ မီးပ်က္လို႔ ေရက်ေတာ့ ရွိလားဆိုေတာ့လည္း မရွိဘူး။
အစိုးရကေတာ့ သံုးၿပီးသားေရေတြကို NEWaterဆိုၿပီး
Recycleအႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ReNEWaterဆိုၿပီးေတာင္
ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါတို႔ကေတာ့ ရြံ႔လို႔ မေသာက္ႏုိင္ဘူးေဟ့။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေရ၊ မီးမွ မွန္မွန္ရေအာင္
မလုပ္ေပးႏုိင္တာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေသာက္အစိုးရကိုပဲ အျပစ္တင္ရမယ္နဲ႔တူတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း ရတယ္။ ငါတို႔ ေနတဲ့ ေမွာ္ဘီဖက္က
အိမ္မ်ဳိး ငါ့ဒီတစ္သက္ စကၤာပူမွာဆို ေနႏုိင္မယ္ေတာင္ ထင္တာမဟုတ္ဘူး။
အခုလာမယ့္ တရုတ္ႏွစ္ကူးမွာ စကၤာပူကို မျပန္ပဲ ငါ့မိသားစုကို
ျမန္မာႏုိင္ငံေခၚၿပီး Reunionညစာကို အိမ္ေနာက္ေဖးက ကြပ္ျပစ္ေလးမွာ
စားမလားမွတ္တယ္ကြာ"လို႔ စကၤာပူလူမ်ဳိးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ
ေနရတာႀကဳိက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အလုပ္ထဲမွ
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးျဖစ္သူ စကၤာပူလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္က ဤကဲ့သို႔
ေျပာျပသည္။ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေသာ လူအမ်ားစုသည္
ျမန္မာမ်ားေနထုိင္ေသာ ၿမဳိ႕ထဲရွိအိမ္မ်ားတြင္ မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္
ေမွာ္ဘီ၊ ေထာက္ႀကံ႕စေသာ ရန္ကုန္ႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာမ်ားတြင္
အဓိကေနထုိင္ၾကသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုလတ္၏ သမီးက အေျပးထြက္လာၿပီး ႀကဳိလို႔ မိန္းမကေတာ့
မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ဟင္းခ်က္ေနရာမွေန၍ "ေမာင္ ျပန္လာၿပီလား၊ အိမ္ေရွ႕က
သံပရာပင္က သံပရာသီးတစ္လံုးခူးလာခဲ့၊ စားပြဲေပၚမွာ သၾကားနဲ႔ ဆားခပ္ထားတဲ့
ေရခဲေရခြက္ အဆင္သင့္ပဲ၊ တခါတည္း ညွစ္ၿပီး သံပရာရည္
ေအးေအးေလးေသာက္လိုက္"လို႔ လွမ္းေအာ္ေဖာ္ရသည္။ သံပရာရည္ ေအးေအးေလး
ေသာက္လိုက္ရင္း အေမာေျဖကာ သားကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုလတ္ စကၤာပူတြင္
ရုိက္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။
စကၤာပူျမစ္ေဘးရွိ Merlionရုပ္ႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ရုိက္ထားေသာပံု၊
Fullertonဟိုတယ္အေရွ႕တြင္ ရုိက္ထားေသာပံု၊ Esplanadeလို႔ ေခၚတဲ့
ဒူးရင္းသီးကပြဲရုံႀကီးေဘးမွာ ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြ။ Esplanadeဆိုမွ သတိရသည္။
ဟိုတေလာက စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႔လုိက္တဲ့ အီးေမးလ္မွာ
Esplanadeမွာ လာျပမယ့္ ျပပြဲေတြ မရွိေတာ့လို႔ အခု
ကပြဲရုံမဟုတ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေအာက္မွာ ဒူးရင္းသီး
အေရာင္းဆုိင္ေတြနဲ႔ အရမ္းကို စည္ကားေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္လုိက္ရသည္။
သားနဲ႔ သမီးက သူတို႔အေဖရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ စကၤာပူဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံကို
သြားလည္ခ်င္ၾကသည္။ အင္း . . . ကေလးေတြကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေခၚသြားဦးမွ၊
ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက ရာသီဥတုကမမွန္၊ ေနပူလုိက္၊ မုိးရြာလုိက္နဲ႔၊ MRTနဲ႔
Busေတြဆိုလည္း အခုေနာက္ပုိင္း အဲယားကြန္းမဖြင့္ႏုိင္ေတာ့ ဒီအတုိင္း
အလံုပိတ္ႀကီး စီးလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ ဟုိတယ္မွာ
မီးပ်က္တာေတြ ငါ့ကေလးေတြ ခံႏုိင္ပါ့မလား။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာက
တခ်ဳံးခ်ံဳးတခ်ိန္းခ်ိန္းနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ မီးစက္သံေတြပဲ။ ဆိုၿပီး
ကေလးေတြအတြက္ ေတြးပူမိေသးသည္။ အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကၤာပူကို
တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္သြားခ်င္ေသးသည္။ ကိုလတ္တို႔လို
စကၤာပူေရာက္ျမန္မာေတြ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကေသာ ပန္နီဇူလားပလာဇာႀကီးကို အဓိက
ျပန္သြားခ်င္တာျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာဆုိင္မ်ား မရွိေတာ့ေပ။
ထိုအေဆာက္အအံုႀကီးကို ျမန္မာအစိုးရက ၀ယ္ခဲ့၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား
စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရပံုမ်ားကို အမွတ္တရျပသလို႔ထားသည္။
အဲဒီအေဆာက္အအံုကိုလည္း နာမည္ေျပာင္းထားလုိက္ၿပီ။ Peninsula Myanmar
Museumတဲ့ေလ။ ကဲ . . . ။
ဇင္ကိုလတ္
၀န္ခံခ်က္။ ။ စာေရးဆရာမင္းလူ၏ ႏွလံုးသား ၃၈၀/၅၄ ၀တၳဳတုိ စာအုပ္ကို
ဖတ္မိၿပီး ဤအေၾကာင္းေရးခ်င္စိတ္ေပၚ၍ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"တီ တီ တီ တီ Door Closing"
ကိုလတ္တစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕ပတ္ ရထားေပၚေရာက္ခ်ိန္တြင္ လြတ္ေနေသာ
ထုိင္ခံုတစ္ေနရာစာသို႔ ၀င္ ထုိင္လုိက္ရင္း လက္ကိုင္ကြန္ပ်ဴတာကို
ဖြင့္လို႔ အင္တာနက္မွ သတင္းမ်ား၌ ယခုလပိုင္းအတြင္း အၿမဲပါေနေသာ
သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိေလ၏။ ထုိသတင္းမွာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ
ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား ၁၀၀၀ေက်ာ္ခန္႔ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕
လႈိင္သာယာစက္မႈဇုံရွိ Harddisk ထုတ္လုပ္ေသာ Seagate ကုမၸဏီတြင္
ခန္႔ထားရန္ သေဘာတူညီခ်က္စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထုိးလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ရုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရထားေပၚရွိ ခံုတုိင္းတြင္ လူအျပည့္
ပါရွိေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍
စီးႏွင္းလုိက္ပါရန္မလိုပါေလ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္
ျမန္မာ့ၿမဳိ႕ပတ္ရထားေကာ္မတီ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတုိင္းသက္ေတာင့္သက္သာ
စီးႏွင္း လုိက္ပါႏုိင္ရန္ ခုံအေရအတြက္ႏွင့္ လူအေရအတြက္
ကိုက္ညီေသာအခ်ိန္တြင္ ရထားတံခါးမ်ားသည္ သူ႔အလုိလို ပိတ္သြားျခင္းေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။ သတင္းမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာမ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္သည္။
ထံုးစံအတုိင္း က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္ေသာ လယ္ယာလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ဳိး
ေမြးျမဴေရးအလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားတြ
ပါရွိၿပီး တေနကုန္တေနခန္းမတ္တတ္ရပ္၍ လုပ္ရေသာ၊ သို႔မဟုတ္ ထုိင္၍လုပ္ရေသာ
ေန႔ဆုိင္းညဆုိင္းရွိသည့္ အလုပ္မ်ားျဖစ္သည့္ စက္ရုံမ်ား၊
ရုံးအလုပ္ေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားေလွ်ာက္ထားႏု
ပါရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားဆိုရာတြင္ ကုိယ္ပုိင္သယံဇာတမထြက္ေသာ၊
ေျမေနရာအလြန္က်ဥ္းေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ စကၤာပူလူမ်ဳိးမ်ား ထိပ္ဆံုးမွ
ပါရွိ၏။
စကၤာပူႏုိင္ငံသည္ တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွ၊ အာရွမွာပါမက ကမၻာမွာပါ
နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း
ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ေနာက္ပိုင္း
ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ခဲ့ရ၍ ထုိအထဲတြင္ အေျခအေနအဆုိးရြားဆံုးဒါဏ္ခံရသည္
စကၤာပူႏုိင္ငံပင္ ျဖစ္ေလသည္။ စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္ ခၽြတ္ခ်ဳံက်ေနေသာ
ႏုိင္ငံမ်ားသည္ မိမိတို႔ႏုိင္ငံသားမ်ားအတြက္ အရင္ဦးဆံုး
စဥ္းစားၾကရေလသည္။ အစစအရာရာ ေစ်းႀကီးလွေသာ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံသားမ်ား
အလုပ္လက္မဲ့မျဖစ္ေရး၊ အစာေရစာေလာက္ေလာက္ငွငွရွိေရးႏွ
ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီရရွိေရး ႀကဳိးပမ္းေနခ်ိန္တြင္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကမွ်
ျပည္တြင္းထြက္ အစားအစာ၊ ေရ၊ မီးစသည္တို႔ကို ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားသို႔
တင္ပို႔ေရာင္းခ်ျခင္းမရွိေတာ့ပဲ ျပည္တြင္းတြင္
စြမ္းအင္ေလာင္စာရရွိေရးအတြက္ ဦးစားေပးစဥ္းစားေနၾကေသာေၾကာင့္ အစစအရာရာ
ျပည္ပႏုိင္ငံမ်ားကို အားကိုးေနရေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံသည္
အဆံုးရြားဆံုးအေနအထားတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိေနေလသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ႏုိင္ငံေရးဘာသာရပ္ဆုိင္ရာပါေမာ
ေရးသားထုတ္ေ၀ထားေသာ ပထမကမၻာမွ တတိယကမၻာသို႔၊ "အိုဘယ့္
ျခေသၤ့ၿမဳိ႕ေတာ္"ဆိုသည့္ စကၤာပူႏုိင္ငံအေၾကာင္းေရးသားထား
စာအုပ္မွာေတာ့ စကၤာပူႏုိင္ငံပ်က္သုန္းျခင္းအေၾ
(၁) စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ ဖခင္ႀကီးဟု လူသိမ်ားေသာ ဘိုးဘိုးလီမရွိေတာ့သည့္
ေနာက္ပုိင္းတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း အားနည္းလာခဲ့ၿပီး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က
ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို သိမ္းယူခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။
(၂) ႏိုင္ငံသားတုိင္း စစ္ပညာမသင္မေနရဟူေသာ ဥပေဒႏွင့္အတူ စစ္တပ္အတြက္
အသံုးျပဳေသာ ေငြေၾကးပမာဏမွာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးမ်ားထက္
အဆမ်ားစြာသာလြန္ေနေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း။
(၃) ဘိုးဘိုးလီရွိစဥ္ကတည္းက က်င့္သံုးလာခဲ့ေသာ
အေယာင္ေဆာင္ပါတီစံုေရြးေကာက္ပြဲ
နည္းပါးမႈမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း
(၄) ႏုိင္ငံေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လိုအပ္ေသာ ပညာတတ္မ်ား အျခားႏုိင္ငံမ်ားသို႔
သြားေရာက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေသာအခါျဖစ္ေပၚလာေသာ
ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈျပႆနာမ်ားေၾကာ
(၅) ေရ၊ မီး မမွန္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတကာမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံမႈ နည္းပါးလာျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္
(၆) ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ လစာမ်ားမွ လစဥ္စုေဆာင္းေငြ(CPF)မ်ားကိုလည္
ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္မွ ျပန္လည္ကယ္တင္ႏုိင္ရန္ ႀကဳိးစားရင္း
စံုးစံုးျမႈပ္သြားျခင္းေၾကာင့္
(၇) စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆိုးက်ဳိးမ်ားအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာ၏
ဖိအားေပးပိတ္ဆို႔မႈမ်ားေၾကာင့္ ေငြေၾကးမ်ားစြာ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏွံခဲ့ေသာ
Integrated Resort(IR)မွာ အလုပ္မျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာ
စသည့္အခ်က္ ၇ခ်က္ကို အေျခအျမစ္က်က် ေလ့လာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားႏွင့္ တင္ျပထား၏။
ထိုအခ်က္မ်ားသာမကပဲ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏ ခရီးသြားလုပ္ငန္းမွာလည္း
ေနာက္ဆံုးဖြင့္လွစ္ေသာ Singapore Flyerႀကီး
မၾကာခဏစက္ခၽြတ္ယြင္းမႈေၾကာင့္
worldတို႔ထက္ေကာင္းေသာ အပန္းေျဖစရာမ်ားသည္
အေရွ႕ေတာင္အာရွႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္
တည္ရွိျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ား၏ အဓိက
စိတ္၀င္စားမႈမ်ားမွာ ပိရမစ္မ်ား၊ တရုတ္မဟာတံတုိင္းႀကီး၊
အန္ေကာ၀ပ္ေက်ာင္းေတာ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ပုဂံဘုရားမ်ား၊ ဥေရာပမွ
ေရွးေဟာင္းနန္းေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္
စကၤာပူႏိုင္ငံ၏ ခရီးသြားလုပ္ငန္းသည္လည္း အေျခအေနတျဖည္းျဖည္း
ဆိုးရြားလာခဲ့၏။
ဤကဲ့သုိ႔ စကၤာပူႏုိင္ငံ၏အေျခအေန စတင္ဆုိးရြားခ်ိန္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္
ဒီမိုကေရစီလမ္းစဥ္ကို စတင္က်င့္သံုးခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ခဲ့၏။
ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ မည့္သည့္စေတာ့ရွယ္ယာ ေစ်းကြက္တြင္မွ
ပါ၀င္မႈမရွိျခင္း၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွ
အဆက္အဆံမရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္တြင္မပါ၀င္
သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတုိးတက္ေျပာင္းလဲ
အခ်က္မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏုိင္ငံေျပာင္းလဲျခင္းအတြ
ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကေသာ
ပညာတတ္ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ကမၻာ့စီးပြားပ်က္ကပ္ေၾကာင့္
ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ျပန္လည္ေရာက္
ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ျ
ထိုဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္အတူ ျမန္မာႏုိင္ငံတုိးတက္ေျပာင္းလဲေ
ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထုသည္ တစ္ေသြးတည္း၊ တစ္သားတည္း
ေန႔မအား၊ ညမအားႀကဳိးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ယခုျမန္မာႏုိင္ငံသည္
ဤအေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ
လူမ်ားတြင္ ကိုလတ္တို႔လို စကၤာပူႏုိင္ငံ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္
ႀကံဳရာက်ပန္းလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကေသာ ျမန္မာမ်ား၊
ႏုိင္ငံတကာတကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာမ်ားသင္ယူခဲ့ေသာ
ပညာတတ္ျမန္မာလူငယ္မ်ားလည္း ပါ၀င္ေလသည္။
ကိုလတ္တို႔ စကၤာပူတြင္ ရွိစဥ္က တစ္ရက္ကို စကၤာပူေဒၚလာ ၁၇ေဒၚလာသာ
ရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိမိသားစုကို ျပန္ပို႔ရန္ မဆိုထားႏွင့္
တစ္ကိုယ္ရည္သံုးစြဲရန္ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ပင္။ ထိုၾကားထဲ စကၤာပူတြင္
အလုပ္လုပ္ရန္အတြက္ ပြဲစားခကလည္း လတုိင္းျဖတ္ေသးသည္။
ယခုျမန္မာႏုိင္ငံရွိပြဲစားမ်ား
တစ္ျပားမွမယူပဲ ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရထံမွ
အခေၾကးေငြမ်ားကိုသာ လက္ခံၾကသည္။ ကိုလတ္စကၤာပူတြင္ ေနထုိင္ခဲ့စဥ္က
စိတ္အညစ္ဆံုးမွာ သြားေရးလာေရးႏွင့္ ေနထုိင္ေရးပင္ျဖစ္သည္။
သြားေရးလာေရးတြင္ အားထားစရာျဖစ္ေသာ SMRTမွာ ရုံးတက္ရုံးဆင္းခ်ိန္တြင္
အၿမဲျပည့္ၾကပ္ေနတတ္ၿပီး ေနထုိင္ရေသာ HDBအခန္းမ်ားမွာလည္း
ယခုျမန္မာျပည္တြင္ေနထုိင္လွ်က္
အသက္ရႈေတာ္ေတာ္ၾကပ္ေလသည္။ ယခုေနထုိင္ေသာ အိမ္မွာ ေပ၅၀ပတ္လည္
ျခံ၀န္းေပၚတြင္ ၂ထပ္လံုးခ်င္းတုိက္ေလးျဖင့္ ေနျခင္းျဖစ္၏။
"တီ တီ တီ တီ Next Stop ေတာင္ဥကၠလာပ"
ေတာင္ဥကၠလာပ ဘူတာရုံသို႔ ေရာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္၍
လူအမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနသည္။
"Nasi Lemark, Nasi Lemark နရာခ်ပ္၊ နရာခ်ပ္၊ Mee Poh, Mee Poh Also
နရာခ်ပ္၊ နရာခ်ပ္"
အိမ္အျပန္လမ္းေပၚရွိ လမ္းေဘးဆုိင္မ်ားတြင္ ညဖက္ပုိက္ဆံအပိုေလး ရရန္
အလုပ္လုပ္ေနၾကရရွာေသာ စကၤာပူႏုိင္ငံမွ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
အင္း Nasi Lamark ပူပူ ေႏြးေႏြးေလး၊ အိမ္က သားနဲ႔ သမီးအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့
၀ယ္သြားဦးမွပဲ။ "One Nasi Lemark and one Hokkien Mee, take away"
ဆိုၿပီး အိတ္ကပ္ထဲမွ ေလးရာက်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္သည္။
"ငါတို႔ စကၤာပူမွာဆိုရင္ အစားအေသာက္ေတြကို ျပည္ပႏုိင္ငံေတြကပဲ
တင္သြင္းရေတာ့ ဘယ္မွာ လတ္ဆတ္မွာလဲ။ ဒီမွာကေတာ့ ကန္စြန္းခင္းထဲကေန
တစ္ခါတည္းခူးၿပီး ဟင္းထဲထည့္ခ်က္တာ။ စကၤာပူကို အဓိက စိတ္ကုန္တာကေတာ့
မီးပ်က္တာပဲကြ။ မီးပ်က္လို႔ ေရက်ေတာ့ ရွိလားဆိုေတာ့လည္း မရွိဘူး။
အစိုးရကေတာ့ သံုးၿပီးသားေရေတြကို NEWaterဆိုၿပီး
Recycleအႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ReNEWaterဆိုၿပီးေတာင္
ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါတို႔ကေတာ့ ရြံ႔လို႔ မေသာက္ႏုိင္ဘူးေဟ့။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ေရ၊ မီးမွ မွန္မွန္ရေအာင္
မလုပ္ေပးႏုိင္တာ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေသာက္အစိုးရကိုပဲ အျပစ္တင္ရမယ္နဲ႔တူတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း ရတယ္။ ငါတို႔ ေနတဲ့ ေမွာ္ဘီဖက္က
အိမ္မ်ဳိး ငါ့ဒီတစ္သက္ စကၤာပူမွာဆို ေနႏုိင္မယ္ေတာင္ ထင္တာမဟုတ္ဘူး။
အခုလာမယ့္ တရုတ္ႏွစ္ကူးမွာ စကၤာပူကို မျပန္ပဲ ငါ့မိသားစုကို
ျမန္မာႏုိင္ငံေခၚၿပီး Reunionညစာကို အိမ္ေနာက္ေဖးက ကြပ္ျပစ္ေလးမွာ
စားမလားမွတ္တယ္ကြာ"လို႔ စကၤာပူလူမ်ဳိးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ
ေနရတာႀကဳိက္ၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးျဖစ္သူ စကၤာပူလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္က ဤကဲ့သို႔
ေျပာျပသည္။ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေရႊ႕ေျပာင္းလာေသာ လူအမ်ားစုသည္
ျမန္မာမ်ားေနထုိင္ေသာ ၿမဳိ႕ထဲရွိအိမ္မ်ားတြင္ မေနႏုိင္ေသာေၾကာင့္
ေမွာ္ဘီ၊ ေထာက္ႀကံ႕စေသာ ရန္ကုန္ႏွင့္ မနီးမေ၀းေနရာမ်ားတြင္
အဓိကေနထုိင္ၾကသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုလတ္၏ သမီးက အေျပးထြက္လာၿပီး ႀကဳိလို႔ မိန္းမကေတာ့
မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ဟင္းခ်က္ေနရာမွေန၍ "ေမာင္ ျပန္လာၿပီလား၊ အိမ္ေရွ႕က
သံပရာပင္က သံပရာသီးတစ္လံုးခူးလာခဲ့၊ စားပြဲေပၚမွာ သၾကားနဲ႔ ဆားခပ္ထားတဲ့
ေရခဲေရခြက္ အဆင္သင့္ပဲ၊ တခါတည္း ညွစ္ၿပီး သံပရာရည္
ေအးေအးေလးေသာက္လိုက္"လို႔ လွမ္းေအာ္ေဖာ္ရသည္။ သံပရာရည္ ေအးေအးေလး
ေသာက္လိုက္ရင္း အေမာေျဖကာ သားကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကိုလတ္ စကၤာပူတြင္
ရုိက္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။
စကၤာပူျမစ္ေဘးရွိ Merlionရုပ္ႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ရုိက္ထားေသာပံု၊
Fullertonဟိုတယ္အေရွ႕တြင္ ရုိက္ထားေသာပံု၊ Esplanadeလို႔ ေခၚတဲ့
ဒူးရင္းသီးကပြဲရုံႀကီးေဘးမွာ ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြ။ Esplanadeဆိုမွ သတိရသည္။
ဟိုတေလာက စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပို႔လုိက္တဲ့ အီးေမးလ္မွာ
Esplanadeမွာ လာျပမယ့္ ျပပြဲေတြ မရွိေတာ့လို႔ အခု
ကပြဲရုံမဟုတ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီေအာက္မွာ ဒူးရင္းသီး
အေရာင္းဆုိင္ေတြနဲ႔ အရမ္းကို စည္ကားေနတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ဖတ္လုိက္ရသည္။
သားနဲ႔ သမီးက သူတို႔အေဖရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ စကၤာပူဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံကို
သြားလည္ခ်င္ၾကသည္။ အင္း . . . ကေလးေတြကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေခၚသြားဦးမွ၊
ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက ရာသီဥတုကမမွန္၊ ေနပူလုိက္၊ မုိးရြာလုိက္နဲ႔၊ MRTနဲ႔
Busေတြဆိုလည္း အခုေနာက္ပုိင္း အဲယားကြန္းမဖြင့္ႏုိင္ေတာ့ ဒီအတုိင္း
အလံုပိတ္ႀကီး စီးလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ပူစပ္ပူေလာင္နဲ႔ ဟုိတယ္မွာ
မီးပ်က္တာေတြ ငါ့ကေလးေတြ ခံႏုိင္ပါ့မလား။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လမ္းေဘး၀ဲယာက
တခ်ဳံးခ်ံဳးတခ်ိန္းခ်ိန္းနဲ႔ ခုတ္ေမာင္းေနတဲ့ မီးစက္သံေတြပဲ။ ဆိုၿပီး
ကေလးေတြအတြက္ ေတြးပူမိေသးသည္။ အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကၤာပူကို
တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ျပန္သြားခ်င္ေသးသည္။ ကိုလတ္တို႔လို
စကၤာပူေရာက္ျမန္မာေတြ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကေသာ ပန္နီဇူလားပလာဇာႀကီးကို အဓိက
ျပန္သြားခ်င္တာျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာဆုိင္မ်ား မရွိေတာ့ေပ။
ထိုအေဆာက္အအံုႀကီးကို ျမန္မာအစိုးရက ၀ယ္ခဲ့၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ား
စကၤာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရပံုမ်ားကို အမွတ္တရျပသလို႔ထားသည္။
အဲဒီအေဆာက္အအံုကိုလည္း နာမည္ေျပာင္းထားလုိက္ၿပီ။ Peninsula Myanmar
Museumတဲ့ေလ။ ကဲ . . . ။
ဇင္ကိုလတ္
၀န္ခံခ်က္။ ။ စာေရးဆရာမင္းလူ၏ ႏွလံုးသား ၃၈၀/၅၄ ၀တၳဳတုိ စာအုပ္ကို
ဖတ္မိၿပီး ဤအေၾကာင္းေရးခ်င္စိတ္ေပၚ၍ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
![](<a href="http://www.apytz.net" target="_blank"><img alt="အျဖဴေရာင္သံစဥ္ ေရဒီယို" src="http://www.apytz.net/radio3.gif" width="205" height="270" alt="အၿဖဴေရာင္သံစဥ္ေရဒီယို" border="0"/></a> <div id="jukebox"> <span id="music1"><embed pluginspage="http://www.microsoft.com/Windows/MediaPlayer/" controltype="2" autostart="1" showstatusbar="1" type="application/x-mplayer2" height="60" src="http://wma2.viastreaming.net/APYTZ" id="music1" width="205" showcontrols="1" name="MediaPlayer1"> </embed></span> </div>){kind=small}
