ႏွင္းနတ္သား

အႀကိမ္ ၄၀ ေျမာက္ International Writing Program ကို တက္ေရာက္ခြင့္ရသျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အိုင္အိုဝါစီးတီးသို႔ ဩဂုတ္လတည္းက ေရာက္ေနၾကေသာ ကြ်န္မတို႔ စာေရး ဆရာတစ္သိုက္၏ခရီးစဥ္က မၾကာခင္ ၿပီးဆံုး ေတာ့မည္။
ႏိုဝင္ဘာ ၁၀ ရက္ ေနာက္ပိုင္းကာလကို Travel Period ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ကြ်န္မတို႔ တစ္ေတြကို အေမရိက၏ ထင္ရွားေသာၿမိဳ႕ႀကီး တခ်ိဳ႕ဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္သည္ပတ္ေစသည္။ ကြ်န္မတို႔၏ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္က နယူးေယာက္ျဖစ္သည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ စာေရးဆရာအားလံုး နယူးေယာက္တြင္ လမ္းခြဲ၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာ ရမည္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနၿပီး ျပန္မဆံုျဖစ္ေသးေသာ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက နယူးေယာက္မွာေရာ ဝါရွင္တန္ဒီစီမွာပါ ရွိၾကသည္။ သူတို႔က ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ သူတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုလည္ပတ္ဖို႔ စီစဥ္ေလေတာ့ ကြ်န္မမွာ ဒီစီတြင္ တစ္ပတ္၊ နယူးေယာက္တြင္ ၁၃ ရက္ ေသာင္တင္သြားသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွ မထြက္ခြာခင္ကတည္းက program မွ ပို႔ထားသည့္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္အရ ကြ်န္မက နယူးေယာက္မွ အိုင္အိုဝါ ျပန္သြားရဦးမည္။ အိုင္အိုဝါမွတစ္ဆင့္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္။ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္လည္ထြက္ခြာရမည္။
ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ ဒီဇင္ဘာလလယ္ႀကီးတြင္ ကြ်န္မ နယူးေယာက္မွ အိုင္အိုဝါသို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။ အိုင္အိုဝါမွာ သံုးလနီးပါးေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ရသလို ခံစားမႈမ်ိဳးရွိေနသလို သူငယ္ခ်င္းအေယာက္ ၃၀ ေလာက္ႏွင့္ အတူေနခဲ့ဖူးေသာေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားရမွာကိုလည္း ဝမ္းနည္းသလို ခံစားေနမိသည္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ဆန္႔က်င္ဘက္ ခံစားမႈေတြက ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ေပါင္းဆံုေနက်မို႔ သိပ္ေတာ့လည္း မဆန္းပါ။
ကြ်န္မ အိုင္အိုဝါကို စေရာက္ေတာ့ ၂၀ဝ၇ ဩဂုတ္လ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာျဖစ္သည္။ ေရာက္စမွာ ကိုယ့္လို ပ႐ိုဂရမ္တြင္ ပူးေပါင္းပါဝင္မည့္ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္း မကြ်မ္းဝင္ေသးတာေရာ၊ ေနရာသစ္အခန္းသစ္မွာ အေျခက်ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရတာေရာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားအားခဲ့ပါ။ စက္တင္ဘာထဲေရာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ သတင္းေတြကလည္း ထူးလာၿပီ။ အတူေန သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ေနၿပီ။
ကမၻာ အႏွံ႔အျပားမွ စာေရးဆရာ မိတ္ေဆြ ႏွင့္ အေတြ႕အၾကံဳ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ခံစားမႈေတြ ဖလွယ္ႏိုင္သျဖင့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာစိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ဖြယ္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေၾကာင့္ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လူထုအတြက္ ပူပင္ရေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ခံစားမႈေတြ ရင္ထဲမွာ ေပါင္းဆံုခဲ့ဖူးသည္။
အခုလည္း ကြ်န္မစီးလာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးက ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕ဆီ ဦးတည္ပ်ံသန္းေနသည့္ တစ္ေလွ်ာက္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ အေပ်ာ္ႏွင့္ အလြမ္း ဒြန္တြဲေနသည္။ ရြက္ေႂကြရာသီတုန္းက ကြ်န္မတို႔တစ္ေတြ၏ ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ေဝစည္လွပခဲ့မည့္ အိုင္အိုဝါ၊ အခုေရာ ဘယ္လိုေနမလဲ၊ ကြ်န္မတို႔ အသံေတြႏွင့္ ဆူညံစည္ကားခဲ့သည့္Lowa House Hotel ဒုတိယထပ္ကိုေရာ ကြ်န္မသြား ၾကည့္ရဲပါ့မလား။ ၾကည့္ရဲဦးေတာ့ မ်က္ရည္မဝဲဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မလား။ ႏွင္းေတြႏွင့္ ျဖဴေဖြးမိႈင္းမႈန္ေနမည့္ အိုင္အိုဝါမွာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာေတာ္ေတာ္ လြမ္းစရာေကာင္းမွာပဲေနာ္။
ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းစြာ အိုင္အိုဝါမွာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ကို ကြ်န္မ ျပန္လာရမည့္ အေၾကာင္း ေျပာထားသည္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး၊ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ ဂ်ပန္လိုဘာသာျပန္ထား သည့္ ကြ်န္မဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကို ကြ်န္မအတူတြဲ၍ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ခဲ့ ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမေလး ခရစ္စတင္း (Kristin Olson) က ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာႀကိဳလိမ့္မည္။ IWP မွ ဝန္ထမ္း သူငယ္ခ်င္းေတြထံကိုလည္း သြားလည္ႏိုင္သည္။ နယူးေယာက္မွ နံနက္ ကိုးနာရီ ထြက္ခဲ့သည့္ေလယာဥ္က ခ်ီကာဂိုကို အခ်ိန္မွန္စြာ မနက္ဆယ့္ တစ္နာရီခြဲတြင္ ေရာက္၏။
ေလယာဥ္ေပၚ မွာကတည္းက ခ်ီကာဂိုတြင္ ရာသီဥတု ဆိုးရြားေနေၾကာင္း
ေၾကညာခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ျပတင္းမွျမင္ေနရေသာ ပိန္းပိတ္သည့္ အျဖဴေရာင္ေတြကို ကြ်န္မက ႏွင္းေတြဟု ထင္ခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေၾကညာတာကေတာ့ အျပင္မွာ ေရခဲမိုး (Ice Strom ရြာေနသတဲ့။ ခ်ီကာဂို ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွေန၍ တစ္ခါမွ မျမင္မၾကားဖူးေသာ ေရခဲမိုးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြ်န္မကို လာႀကိဳမည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ရသည္။
“ခရစ္စတင္းေရ ... ေလယာဥ္ပ်ံက ေရခဲမိုးေတြ ရြာေနလို႔ ေနာက္က်လိမ့္မယ္တဲ့။ ေလယာဥ္ကြင္းကို ထြက္မလာနဲ႔ဦးေနာ္”
ခ်ီကာဂိုႏွင့္ အိုင္အိုဝါက တစ္နာရီသာ သြားရမည္မို႔ ခရစ္စတင္းကို သည္လိုမွာရျခင္း ျဖစ္သည္။ အိုင္အိုဝါစီးတီးမွ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္ေအာင္ နာရီဝက္ခန္႔ကားေမာင္းရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ခရစ္စတင္းက ေစာေစာစီးစီး ထြက္လာၿပီး ေလယာဥ္က အခ်ိန္မွန္မေရာက္လွ်င္ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနရလိမ့္မည္။
“ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္မ အခုပဲ အင္တာနက္မွာ မိုးေလဝသသတင္းၾကည့္ေနတာ။ ရာသီဥတု ဆိုးေနတယ္။ ခ်ီကာဂိုက ေလယာဥ္စထြက္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကြ်န္မဆီ ဖုန္းဆက္ေနာ္”
ပံုမွန္ဆို ေလယာဥ္က ေန႔လယ္တစ္နာရီခြဲမွာ စထြက္ရမွာျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ညေန ေလး နာရီမွာထြက္မည္ဟု ေၾကညာေတာ့ ခရစ္စတင္းႏွင့္ IWP မွ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳးဆီ ဖုန္းဆက္ အသိေပးရျပန္သည္။ သူတို႔က ထူးသမွ် သတင္းပို႔ေနရန္ မွာၾက၏။ ညေနေလးနာရီမွာ တစ္ခါ ထပ္ေၾကညာျပန္သည္။ ခ်ီကာဂိုမွ အိုင္အိုဝါသြားမည့္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီတဲ့။ သူတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ရျပန္သည္။ သူတို႔လည္း ေဆာရီးသာ တြင္တြင္ေျပာႏိုင္၏။ ကြ်န္မကေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိသျဖင့္ မ်က္ႏွာက ဆီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေမးဦးမွျဖစ္မွာပါဟု ေတြးေတာကာ Information Center ဆီ သြားေမးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ၊ မ်က္ေတာင္မွာ မက္စ္ကာရာ နက္နက္ထူထူသုတ္ထားေသာ ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးသမီးက ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပသည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ စကားေျပာတာ ျမန္လြန္းေတာ့ ‘ I’m so sorry ႏွင့္ 9 o’clock, tonight’ ဆိုတာကလြဲၿပီး ကြ်န္မ ဘာမွနားမလည္လိုက္ပါ။
ဗိုက္ကလည္း ဆာ၊ စိတ္ကလည္း ညစ္၊ သူ ဘာေျပာလိုက္တာလည္း နားမလည္သျဖင့္ ႐ံႈ႕တြညႇိဳးငယ္သြားသည့္ ကြ်န္မကို ကြ်န္မလိုပဲ ေကာင္တာမွာ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း စံုစမ္းေနသည့္ လူငယ္တစ္ဦးက သူႏွင့္အတူ လာထိုင္ဖို႔ေခၚရင္း ရွင္းျပ၏။
“အိုင္အိုဝါကိုထြက္မယ့္ ေလယာဥ္တစ္စီး ညကိုးနာရီမွာ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူျပည့္ေန ၿပီတဲ့။ မင္း ဆႏၵရွိရင္ေတာ့ နာမည္ေပးထားပါတဲ့။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရင္ အဲဒီခံုေနရာမွာ ထည့္ေပးမယ္တဲ့။ လိုလိုပိုပို နာမည္ေပးထားလိုက္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေပးထားတယ္။
“အဂၤလိပ္လို အေတာ္ေရလည္ေသာ္လည္း ကြ်န္မ နားလည္ရန္ တမင္ေႏွးေႏွးေျပာေပးေနေသာ လူရြယ္ေလးကို Thank You အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာၿပီး ကြ်န္မနာမည္ေပးဖို႔ ေကာင္တာဆီ ေျပးရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူႏွင့္အတူထိုင္ခဲ့ေသာ ခံုတန္းဆီ ျပန္ထိုင္ရင္း အလႅာပသလႅာပ ေျပာရ၏။
“ရွင္လည္း အိုင္အိုဝါသြားမွာလား”
“ဟုတ္တယ္”
“ဟုတ္လား၊ အိုင္အိုဝါမွာ ေနတာလား”
“မဟုတ္ဘူး။ အိုင္အိုဝါ တကၠသိုလ္မွာ Lecture တစ္ခု ေပးဖို႔သြားမွာ ႏွစ္ပတ္ပဲ ၾကာမယ္”
ဪ္... သူက တကၠသိုလ္ ဆရာထင္တယ္။ သူ႔႐ုပ္က အာရွ နည္းနည္းႏြယ္ဟု ထင္သျဖင့္ ကြ်န္မက စပ္စုလိုက္ျပန္သည္။
“အာရွကလာတာ ထင္တယ”
“ဟုတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အိႏိၵယက လာတာ”
““ဟုတ္လား။ ကြ်န္မက ျမန္မာျပည္က လာတာပါ”
“ေဩာ္… ကြ်န္ေတာ္တို႔က အိမ္နီးခ်င္း ေတြပဲ”
ကြ်န္မ စိတ္ညစ္ေနသျဖင့္ စကား ေဝေဝျဖာျဖာ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ရာသီဥတုက တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာၿပီး ည ကိုးနာရီနီးေတာ့ အိုင္အိုဝါသြားမည့္လူေတြ လႈပ္ရြလႈပ္ရြ ျဖစ္လာ၏။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ေကာင္တာနားမွာ ေယာင္လည္လည္ေပါ့။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ည ကိုးနာရီေလယာဥ္ႏွင့္ လိုက္ခြင့္မရပါ။
ည ဆယ္နာရီ ေက်ာ္မွာေတာ့ အျပင္မွာ ရာသီဥတု ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းလာသည္ ထင္၏။ ေစာေစာက ဖ်က္သိမ္းခဲ့ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံခရီးစဥ္ကို ည

ဆယ့္တစ္နာရီခြဲမွာ ပ်ံသန္းေပးမည္ဟု ေၾကညာျပန္သည္။ ကြ်န္မနည္းနည္း ဝမ္းသာ သြားသလို ည သန္းေကာင္ေက်ာ္ႀကီး အိုင္အိုဝါ ေရာက္သြားလွ်င္ ဟိုတယ္ဆီဘယ္လို သြားရပါ့ဟု ေတြးၿပီး စိတ္လည္းညစ္သြားျပန္သည္။ အို... အိုင္အိုဝါေရာက္ဖို႔က အဓိကပဲ။ ဟိုေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္ကမည္ေပါ့။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ခရစ္စတင္းႏွင့္ ဂ်ိဳးကို ဖုန္းဆက္ရမွာ အားနာသျဖင့္ ေလယာဥ္ ညဆယ့္တစ္နာရီခြဲ ထြက္မည့္အေၾကာင္း၊ လာမႀကိဳရန္ႏွင့္ Taxi ႏွင့္ ဟိုတယ္ကိုသြားေတာ့မည့္အေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ပဲ ပို႔လိုက္သည္။
ည ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကြ်န္မတို႔ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ ျပန္တက္ရျပန္သည္။ ဒီတစ္ညမွာကို ေလယာဥ္ေပၚ ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္ႏွင့္ ဘယ္ႏွေခါက္ရွိေနၿပီလဲ မသိေတာ့ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းမွ တစ္ဆင့္ အျပင္ကို ၾကည့္မိသည္။ အျပင္မွာ အျဖဴေရာင္တို႔ျဖင့္ ပိန္းပိတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ေရခဲမိုးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ ႐ိုး႐ိုးႏွင္းပဲ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ေလယာဥ္ျပန္ထြက္ဖို႔ လူ ပင္ပန္းတာေရာ၊ စိတ္ ပင္ပန္းတာေရာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ အိပ္သြားလိုက္မည္။
ခဏၾကာလို႔ ေၾကညာသံထြက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေလယာဥ္ထြက္ခါနီး ႏႈတ္ခြန္း ဆက္စကား၊ သတိေပးစကားေတြ ေျပာတာပဲထင္ၿပီး အာ႐ံုမစိုက္မိပါ။ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားသလိုထင္ရေပမဲ့ ကြ်န္မကေတာ့ မ်က္စိကို ဆက္မွိတ္ထားကာ လူကလည္း အိပ္ခ်င္ မူးတူး ျဖစ္ေနတုန္းပင္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးၾကားမွာပဲ ကြ်န္မပခံုးကို လက္တစ္ဖက္လာထိေတာ့ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ဟိုအိႏၵိယသား လူရြယ္။
“ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ကို ထပ္ဖ်က္သိမ္း လိုက္ျပန္ၿပီ။ ဆင္းၾကဦးစို႔”
“ဒီတစ္ခါေတာ့ အဂၤလိပ္လို ‘Oh my God’ ဟု ကြ်န္မ အက်ယ္ႀကီး ေရရြတ္မိေတာ့သည္။ စိတ္ဓာတ္က အႀကီးအက်ယ္က်သြားသလို ခ်က္ခ်င္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးလိုက္မိသည္။ အိုေက... ဘယ္ေလာက္အခက္အခဲေတြ ၾကံဳႏိုင္မလဲ။ အေတြ႕အၾကံဳသစ္ ရတာေပါ့။ အိႏိၵယသားေလးက ကြ်န္မပခံုးကို ဖြဖြပုတ္ရင္း အားေပးေတာ့ ကြ်န္မ အားတင္းျပံဳးကာ တံု႔ျပန္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခံုတန္း တစ္ခုတည္းမွာ အတူထိုင္ေစာင့္ၾကျပန္သည္။ ကြ်န္မ မအိပ္ခ်င္ေတာ့ေပမဲ့ မ်က္စိကို မွိတ္ထားၿပီး မွတ္မိသမွ် ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနမိသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနက္ျဖန္ မနက္မွာ အိုင္အိုဝါကို ေရာက္မွာပဲ။ သတိရသြားသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံ ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေလယာဥ္ ဖ်က္သိမ္းျပန္ေၾကာင္း မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ရျပန္သည္။ စိတ္ဓာတ္က်က်ႏွင့္ အခ်ိန္ကို မွတ္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိမွိတ္ၿငိမ္သက္ေနစဥ္ ေၾကညာသံ တစ္ခု ၾကားရသည္။ အိုင္အိုဝါ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အတြက္ ေလယာဥ္တစ္စီး ပ်ံသန္းေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ပ်က္ကြက္သြားေသာ ခရီးစဥ္မ်ားမွ ခရီးသည္မ်ားကို ေလယာဥ္တစ္စင္းထဲတြင္ တင္ေဆာင္သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ မဲစနစ္ျဖင့္ တင္ေဆာင္မည့္ လူစာရင္းကို ေရြးခ်ယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ အိႏိၵယသား တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္မိၾကသည္။”
ခရီးသည္နာမည္ေတြ ေခၚေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ကြ်န္မရင္ေတြ ဒိန္းဒိန္းခုန္ေနသည္။ အခ်ိန္က ညတစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ လူ ၂၀ ေက်ာ္သည္အထိ ကြ်န္မတို႔နာမည္မပါေသးပါ။ အို မပါလည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ခရီးစဥ္ကပဲ ခက္ခဲမလား၊ ငါကပဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ႏွ ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ မာန္တင္းအားေပးေနစဥ္မွာ ကြ်န္မနာမည္ေခၚသံၾကားရသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲက ဒိတ္ခနဲခုန္သြားၿပီး သူ႔ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္မိသည္။ သူက ႏႈတ္ခမ္းေစ့ျပံဳး၍ လက္မေထာင္ ျပသည္။ ကြ်န္မ သူ႔နံေဘးမွ ျဖတ္ကာ ေလယာဥ္ရွိရာသြားေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာရမည္လား၊ Thank You ပဲ ေျပာရမည္လားမသိသျဖင့္ ျပံဳးျပ႐ံုသာ ျပံဳးျပခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ
ခရီး သည္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ေနသည့္ကာလအတြင္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ျပန္သည္။ သူတို႔ ကြ်န္မ မက္ေဆ့ခ်္ကို မိုးလင္းမွ ေတြ႕မည္ျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ခ်ရေအာင္လို႔ေပါ့။
“ဟိုင္း”
ကြ်န္မ မက္ေဆ့ခ်္ပို႔ေနတုန္း ႏႈတ္ဆက္သံၾကား၏။ အို... အိႏိၵယသား။ ကြ်န္မႏွင့္ ခံု တစ္တန္းတည္း ဟိုဘက္စြန္းမွာ။ သူ႔အတြက္ ကြ်န္မ ဝမ္းသာသြားသည္။
“အိုး... ရွင္ လိုက္ပါခြင့္ရတာ ကြ်န္မ ဝမ္းသာလိုက္တာ”
သူက လက္မေထာင္ျပျပန္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံက ညတစ္နာရီခြဲမွာ တကယ္ပဲ အိုင္အိုဝါစီးတီးဆီ ပ်ံသန္း ေတာ့၏။ ကဲ... အခက္အခဲဆိုတာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပဲ မဟုတ္လားဟု ေတြးကာ ကြ်န္မ ေက်နပ္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ ေက်နပ္မႈက ၾကာရွည္ မခံပါ။ ကံၾကမၼာက ကြ်န္မ၏ ခံႏိုင္ရည္ကို ထပ္မံစမ္းသပ္ျပန္သည္။
မနက္ သံုးနာရီထိုးခါနီးမွာ အိုင္အိုဝါ ေလယာဥ္ကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မ၏ ခရီး ေဆာင္ အိတ္ႏွစ္လံုးအနက္ တစ္လံုးကို ရွာမေတြ႕ပါ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္သာ ရွိမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တရားလြန္ဝသည့္ ေလဆိပ္ဝန္ထမ္း ကေလးမက ကြ်န္မကို ခရီးေဆာင္ ေသတၲာပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါသည့္ ကတ္တေလာက္ႀကီး ထုတ္ျပၿပီး ကြ်န္မအိတ္က ဘယ္လိုပံု၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုဒ္ မွတ္သားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ခရီးေဆာင္အိတ္မ်ိဳးစံုရွိေနေသာ အခန္းႀကီးထဲ ေခၚသြားကာ အိတ္ကို ရွာေစသည္။ သူလည္း ဝိုင္းရွာေပးသည္။ အျပင္မွာ ေျခမ်က္စိျမဳပ္ေအာင္ ႏွင္းက်ေနေသာ ဒီဇင္ဘာ လလယ္၏ (-၁၆°) အေအးေအာက္မွာ ကြ်န္မ ေခြ်းစို႔ခ်င္လာၿပီ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ေလးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေလဆိပ္မွာတင္ ကြ်န္မ တစ္နာရီေက်ာ္ သြားခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေကာင္မေလးက ဟိုတယ္လိပ္စာ ေတာင္းကာ ကြ်န္မအိတ္ကို သူတို႔ ရွာေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဟိုတယ္ဆီ ပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္း ေျပာ၏။ ကြ်န္မလည္း စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး အိတ္မ်ားထားရာ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခဲ့သည္။
အခန္းအျပင္ဘက္ခံုတန္းလ်ားမွာ သူ႔ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ဟင္ခနဲ အသံထြက္ ေရရြက္မိေအာင္ အံ့ၾသသြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေစာင့္ေနတာ။ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာလည္း ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ရာသီဥတုကလည္း အရမ္းေအးေနတယ္။ (-၁၆° ဖာရင္ဟိုက္)တဲ့။ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡေရာက္ေနမွာစိုးလို႔”
ကြ်န္မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းသာဝမ္းနည္းတာ၊ ေက်းဇူးတင္တာ၊ အံ့ဩတာေတြ အားလံုးက ရင္ထဲမွာ ေပါင္းဆံုေနသည္။ Thank you so much ဟု ႀကိဳးစားေျပာလိုက္သည့္ ကြ်န္မ အသံေတြ တုန္ေနခဲ့သည္ထင္သည္။
အျပင္မွာ ေရခဲမိုးက အေသးစား ႏွင္းမုန္တိုင္းေလးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ၿပီ။ ႏွင္းဖတ္ ေတြကို သယ္ေဆာင္လာေသာ ေလကလူကို သယ္မ သြားမတတ္ ျပင္းထန္သည္။ သူ အဆင္သင့္ ေျပာထားပံု ရေသာAirport Shuttle တစ္စီးထဲ ကြ်န္မတို႔ အျမန္ ေျပးဝင္ခဲ့သည္။ ကားျပတင္းမွတစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္ရေသာ အိုင္အိုဝါသည္ ကြ်န္မ ေရာက္စက အိုင္အိုဝါႏွင့္ လံုးဝ ျခားနားခဲ့ၿပီ။ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ပင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ႏွင္းဖတ္ေတြေအာက္မွာ ေခါင္းငံု႔ လည္စင္းခံလ်က္။ ကားလမ္းေဘးက ႏွင္းပံုေတြက ကားေလာက္ျမင့္ေနသည္။ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာမို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းေနသည္။
“ခင္ဗ်ား အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ဟိုတယ္ကို သြားမွာ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ကို အရင္ေမာင္းဗ်ာ”
နာရီဝက္နီးပါးခရီးစဥ္ထဲမွာ ကားတစ္စီးတည္း၊ တစ္ခံုတည္း အတူထိုင္ရင္း ထိုစကား သံုးခြန္းသာ ကြ်န္မတို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတယ္ေရွ႕ကို ကားေလးထိုးရပ္ေတာ့မွ ကြ်န္မတို႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဟိုတယ္ေရွ႕ကို ကားေလးထိုးရပ္ေတာ့မွ ကြ်န္မက သူ႔ကို ေမးလိုက္သည္။
“ကြ်န္မ ကားခ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ”
သူက ျပံဳးရင္းလက္ကာျပသည္။
“ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ကူညီခ်င္လို႔ပါ”
ကြ်န္မ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိပါ။ ကြ်န္မ၏ တစ္လံုးတည္းေသာ ခရီးေဆာင္အိတ္ ခပ္ေသးေသးကို ကိုင္ရင္း သူတို႔ကားေလး အိုင္အိုဝါ ျမစ္နံေဘးမွာ ေကြ႕ဖို႔ ေမာင္းထြက္သြားတာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကားေလးက ျမစ္နံေဘးမွာ ေကြ႕ၿပီး ကြ်န္မရွိရာဘက္ ျပန္ေမာင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မေရွ႕မွာ တံု႔ခနဲရပ္၏။ ကားမွန္ တံခါးေလး ေလွ်ာခနဲပြင့္လာၿပီး သူက လွမ္းေျပာသည္။
“အထဲျမန္ျမန္ဝင္ေတာ့ေလ။ အျပင္မွာ သိပ္ေအးပါတယ္”
ကားေလး ေဝါခနဲထြက္ခြာသြားျပန္ၿပီ။ ကြ်န္မ အသံထြက္ေအာင္ရယ္ရင္း ဟိုတယ္ထဲ ဝင္ခဲ့၏။ ဪ္... လူ႔ဘဝဆိုတာ ညစ္ပတ္ခက္ခဲတဲ့ ရြံ႕ၫြန္ေတာထဲကို ျဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း အင္မတန္ သန္႔စင္ လွပၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ၾကာပန္းတစ္ပြင့္ကို ေတြ႕ႏိုင္တာပါပဲလား။
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန သူငယ္ခ်င္း ဂ်ိဳးႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ညေနစာ ထြက္စားေတာ့ ကြ်န္မပံုစံက သိပ္ေလးနက္ ေနသည္ထင္၏။ ဂ်ိဳးက ေမး လာသည္။
“ခက္... မင္းမွာ တစ္ခုခု ေျပာစရာ ရွိသလား”
“သိပ္ရွိတာေပါ့”
ကြ်န္မက အားတက္သေရာေျပာေတာ့ ဂ်ိဳးက ဝါးလက္စပါစတာကို ရပ္ကာ မ်က္ခံုး ပင့္၍ အာ႐ံုစိုက္သည္။
“ကြ်န္မေလ မေန႔ညေနက ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ နတ္သားေလးတစ္ပါး ေတြ႕ခဲ့တယ္”
ဂ်ိဳးက`ဟား´ခနဲ ရယ္သည္။
“ကြ်န္မ ေနာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေျပာေနတာ”
“တကယ္”
ဂ်ိဳးက သံေယာင္လိုက္သည္။
ကြ်န္မက သူႏွင့္ စဆံုေတြ႕သည္မွစကာ ႏွင္းေတာထဲမွာ သူစီးလာသည့္ကားေလး ေဝါခနဲ ထြက္သြားသည္အထိ ဖြဲ႕ကာႏြဲ႕ကာ ေျပာျပလိုက္သည္။
“ခက္... တကယ္ပဲ သူဟာ နတ္သားပဲ။ ေရခဲမိုးေတြ၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြၾကားမွာ မင္းဒုကၡ ေရာက္မွာကိုသိလို႔ အဲဒီနတ္သားေလးက ေကာင္းကင္ဘံုကဆင္းလာၿပီး မင္းကို လာကူ ညီတာ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဂ်ိဳးက ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနသေလာက္ ကြ်န္မက အားရပါးရ ရယ္မိသည္။
“ဒါနဲ႔ သူ႔နာမည္က ဘယ္သူတဲ့လဲ”
“ဟင္”
ကြ်န္မ သူ႔နာမည္မေမးခဲ့မိသလို သူလည္း ကြ်န္မ နာမည္ကို မေမးခဲ့ပါ။
“ကြ်န္မ မေမးခဲ့မိဘူး”
“သူက တကယ့္နတ္သားမို႔လို႔ သူ႔နာမည္ကို မေျပာတာေပါ့။ မင္းနာမည္မေမးတာက ေတာ့ သူက နတ္သားဆိုေတာ့ မင္းနာမည္ကို သိၿပီးသားျဖစ္လို႔ ေနလိမ့္မယ္”
ေျပာရင္းႏွင့္ ကြ်န္မက ရယ္ရမွာ ေမ့သြားေလာက္ေအာင္ ေလးနက္လာသည္။ ဟုတ္ တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူဟာ နတ္သားပဲ။ ေတာင္ပံမပါတဲ့နတ္သားေလးေပါ့။
ကြ်န္မတို႔ လမ္းခြဲၾကေတာ့ ညကိုးနာရီ ထိုးၿပီ။ မနက္ေစာေစာက ဆိုးရြားခဲ့တာ သူ မဟုတ္သလို အိုင္အိုဝါရာသီဥတုက ကြ်န္မကို လွည့္စားေနျပန္သည္။ ေလတစ္ခ်က္မေဝွ႔၊ ႏွင္း တစ္ဖတ္မျမင္ရေပ။ စက္ႏွင့္ ေကာ္ထုတ္ထားသျဖင့္ ကားလမ္းမေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြ မရွိေတာ့ ေပမဲ့ လမ္းေဘးမွာ ႏွင္းပံုႀကီးေတြက ေရခဲတံုးႀကီးေတြအျဖစ္ ရွိေနဆဲ။ ျမင္ေလရာရာကလည္း အျဖဴေရာင္ျဖင့္ ပိန္းပိတ္ဆဲ။
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ဟိုတယ္ဆီ ျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ႏွင္းလြင္ျပင္ထဲ ေငးေမာလိုက္ ရွိေနသည္။ မနက္ေစာေစာက ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲမွာ ကြ်န္မႏွင့္အတူရွိေနေသာ နတ္သားေလးကိုမ်ား ေတြ႕ေလမလားေပါ့။ ဟင့္အင္း... ရွာမေတြ႕ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုတယ္တံခါးကို မွီရင္း ႏႈတ္ခမ္းေစ့ထားေသာ အျပံဳးႏွင့္ သူ ကြ်န္မကို ေစာင့္ေနႏိုင္သည္။ ကြ်န္မေျခလွမ္းေတြ သြက္လာသည္။ ကုန္းအဆင္းမို႔ ေျပးသလိုျဖစ္လာတာကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ကားလမ္းတစ္ဖက္ ေရာက္တာႏွင့္ ဟိုတယ္တံခါးဝကို လွမ္းျမင္ရၿပီး ဟိုတယ္တံခါးဝမွာ လူတစ္ေယာက္ ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္၍ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္မရင္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြးေတြ ေပါင္းစံုလာျပန္သည္။ အဲဒါ သူ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္မ အိုင္အိုဝါေဟာက္စ္ ဟိုတယ္မွာတည္းတာ သူ... သိသည္ေလ။ အဲဒါ သူ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူက နတ္သားေလ။
ခက္မာ